Οι GRIP INC πέτυχαν το πρώτο σκοπό τους, με το μνημειώδες ντεμπούτο “Power of inner strength”. Να στρέψουν τα βλέμματα επάνω τους αφενός (αυτό, αρκούσε η παρουσία του Dave Lombardo στη πρώτη του μπάντα εκτός SLAYER για να γίνει, φυσικά), αφετέρου δε να εντυπωσιάσουν με την δική τους, ολόφρεσκη πρόταση του thrash μιας νέας εποχής. Ένα αμάλγαμα γκρούβας, πειραματισμών με άλλες μουσικές και άλλου τύπου εισαγωγές και ιντερλούδια, αλλά με μια ατόφια thrash βάση, που θα τους έκανε ένα από τα πιο σημαντικά και απαραίτητα metal συγκροτήματα της δεκαετίας. Έτσι απλά.
Ο δεύτερος σκοπός είναι απλός, θεωρητικά. Να αποδείξουν πως δεν είναι ένα απλό πυροτέχνημα. Και το “Nemesis” ΔΙΑΟΛΕ, έρχεται να αποδείξει ακριβώς αυτό. Με μειωμένη διάρκεια, με ακόμα πιο ανοιγμένη τη βεντάλια των επιρροών (περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω), με αστείρευτη έμπνευση που τους πηγαίνει μόνο μπροστά, οι GRIP INC, αποδεικνύουν πως “δύο φορές σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση”, “δεν έτυχε, πέτυχε”. Θαυμάζω τη μουσική χημεία που είχαν τέτοια σχήματα ανά τα έτη, που μπορούσαν με το οτιδήποτε να δημιουργήσουν μαγεία. Και ας ήταν βάναυση και τσιτωμένη στη περίπτωση μας! Αυτά μας αρέσουν, άλλωστε!
Και τώρα, αφού είπαμε όσα μας αρέσουν, πάμε σε αυτά που δεν μας αρέσουν και τόσο. Την άτυπη κατάταξη του υλικού του!
The “Nemesis” countdown
11) “Descending darkness” (2.04):
Φυσική συνέχεια του θέματος που έπαιζε στο φινάλε του “Empress (of rancor)” ο Lombardo, εδώ έχουμε ένα υπέροχα ατμοσφαιρικό ιντερλούδιο, με πλήκτρα που κολλάνε φουλ σε αυτή τη μπάντα, δίνοντας ίσως και μια industrial υφή στο δίσκο. Ιδανικό δέσιμο μεταξύ κομματιών, δείχνοντας τις δυναμικές που πρέπει.
10) “Silent stranger” (2.55):
Περίτεχνα θέματα από τον Lombardo, σε ένα κομμάτι που είναι ενδεικτικό του ύφους της μπάντας, με το μπάσο στη μέση να αναπνέει, δείχνοντας πόσο μα πόσο σημαντικό όργανο μπορεί να γίνει σε μια μπάντα, ειδικά όταν αυτή γκρουβάρει όπως οι GRIP INC.
9) “Myth or man” (3.44):
Ενώ ξεκινάει με κλασσική μελωδία GRIP INC και γκρουβάτο χτίσιμο το κομμάτι αυτό, στο μεσαίο μέρος τρελαίνεται και κάνει ό,τι θέλει με το ρυθμό ο Lombardo, σε ένα σημείο που κοιτάζει πίσω στις Λατινοαμερικάνικες ρίζες του. Πολλοί λένε και συμφωνώ μαζί τους, πως ο Κουβανός της καρδιάς μας, τα καλύτερα του τύμπανα τα έχει παίξει εδώ (δηλαδή εκτός SLAYER). Κομμάτια σαν αυτό (και δίσκοι σαν αυτόν), είναι ισχυρό επιχείρημα.
8) “The summoning” (4.28):
Εδώ οι GRIP INC. γίνονται ατμοσφαιρικοί, ενώ το riffing του κομματιού είναι ογκώδες και γκρουβάτο κατά κύριο λόγο, στην αρχή έχεις ατμοσφαιρικό riff με εφέ, ενδιάμεσα έχεις έναν πιο ψιθυριστό Gus Chambers να σιγοντάρεται από πλήκτρα που παραπέμπουν σε άλλες μπάντες έτσι όπως χρησιμοποιούνται. Μπάντες, σαν αυτές που έκανε παραγωγή ο κύριος Sorychta στη δεκαετία που εξετάζουμε. Ο πειραματισμός ο σωστός, που δένει το γλυκό!
7) “Code of silence” (6.03):
Από τις πλέον διαφορετικές συνθέσεις εδώ μέσα και από τις καλύτερες συνολικά. Το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια του δίσκου, απλωμένο, με χώρο για όλα τα όργανα να αναπνεύσουν, αλλά και με τη περισσότερη και πιο έντονη ατμόσφαιρα. Οι κιθάρες στα μη παραμορφωμένα σημεία μου φέρνουν μέχρι και post-punk στο μυαλό. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο φινάλε για τέτοιο δίσκο διαμάντι.
6) “War between one” (2.17): Ένα κομμάτι σκέτος πόλεμος! Η μπάντα ξαμολημένη να πάρει scalp, με έναν τραγουδιστή που σε κάτι τέτοια κομμάτια – σφηνάκια, είναι πραγματικά στο στοιχείο του, προερχόμενος από hardcore punk υπόβαθρο. Ζηλεύω, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΖΗΛΕΥΩ, όποιον στο κόσμο τα είχε ακούσει ζωντανά τέτοια κομμάτια και έζησε να το διηγηθεί!
5) “Scream at the sky” (4.47):
Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με την ύπουλη μελωδία του Waldemar Sorychta, να οδηγεί και να στοιχειώνει τον ακροατή, ενώ η μπάντα παραδίδει μαθήματα χτισίματος ατμόσφαιρας, γύρω από επαναλαμβανόμενα μοτίβα, χωρίς να γίνεται επ’ ουδενί βαρετή. Απεναντίας, ο Chambers ωρύεται προς τους ουρανούς και εσύ μαζί του!
4) “Portrait of Henry” (1.30): Τα γκάζια έρχονται, σε ένα ολέθριο κομμάτι – σφηνάκι, που ακόμα και αυτό, είναι σεμιναριακού χαρακτήρα. Με οδηγό ένα τρομερά εθιστικό μοντέρνο thrash riff, που είναι ό,τι πρέπει για να διαλύσεις συναυλιακούς χώρους. Το σπάσιμο ρυθμού στα κουπλέ, δίνει έτι περαιτέρω διαπιστευτήρια της κλάσης αυτού του συγκροτήματος.
3) “Empress (of Rancor)” (3.36): Κομμάτι κατηγορίας “λιοντάρι σε κλουβί”. Ξεσπάει αλλά με γκρουβάτο τρόπο, δίνοντας χώρο στον Dave Lombardo, να μαγέψει με τα θέματα του. Ανάπτυξη για μάθημα δυναμικών, μια riff-άρα που διαλύει το σβέρκο με τρομακτική ακρίβεια, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
2) “Pathetic liar” (3.04): Με το καλημέρα σας, η γκρούβα των GRIP INC, σε χτυπάει στα μούτρα, με έναν Gus Chambers να γρυλλίζει τους στίχους μέσα στα νεύρα. Το μικρό ατμοσφαιρικό break εκεί που δεν το περιμένεις σαν πρόλογος για το solo, προσθέτει ακόμα περισσότερο την φύση της μπάντας. Ο δε Κουβανός της καρδιάς μας, ζεσταίνει το πολυβόλο που αποκαλεί drumkit!
1) “Rusty nail” (3.25): ΜΕΓΑΛΟΣ ύμνος, από τους μεγαλύτερους που έχουν γράψει οι GRIP INC. Το riff με τις αρμονικές που σπάει το σβέρκο στη μέση, το ρεφρέν που είναι από τα πιο τραγουδιστά του Chambers (θα το ανέπτυσσε περισσότερο σαν δεξιότητα στα επόμενα άλμπουμ). Χώρια που εδώ, μιλάμε για το video clip της μπάντας μέσα από εκείνον το δίσκο. Οπότε έτι μεγαλύτερης σημασίας μια και αποτέλεσε κομμάτι γνωριμίας για πολύ κόσμο.
Το “Nemesis” μας έφερε για μια και μοναδική φορά τους GRIP INC στο Rockwave της ίδιας χρονιάς (σας ζηλεύω όσους τους είδατε!), οπότε έχουμε ένα δέσιμο παραπάνω με αυτό σαν οπαδοί. Ήταν μόνο η αρχή για τα όσα υπέροχα θα λάμβαναν χώρα στο “Solidify” (1999) και το κύκνειο άσμα “Incorporated” (2004). Πολλές διαφωνίες μπορούν να υπάρξουν ως προς τη σειρά των κομματιών, αλλά καμία ως προς τη ποιότητα, τη σημασία και τη διαχρονικότητα του “Nemesis”. Ξαναβάλτε τον δίσκο να παίξει δυνατά και χαθείτε στις νότες του.
Γιάννης Σαββίδης
