Είναι κάτι λιγότερο από 2 χρόνια από όταν είδαμε στο σανίδι τους SEPTICFLESH στην Αθήνα. Έκτοτε κυκλοφόρησαν το πολύ δυνατό “Codex omega”, που μπορεί να μην πιάνει ούτε αυτό τα θεόρατα “Communion” και “The great mass”, αλλά σίγουρα είναι καλύτερο από το προηγούμενο “Titan”. Αυτή τη φορά το ραντεβού ήταν στο Piraeus Academy, έναν χώρο που πλέον έχει εγκαθιδρυθεί ως το must χώρο για να γίνει μία rock/metal συναυλία με αρκετή απήχηση.
Τη συναυλία κλήθηκαν να ανοίξουν οι SCAR OF THE SUN. Ανέβηκαν στη σκηνή στην ώρα τους, σύμφωνα με το πρόγραμμα, και για τα επόμενα 30 λεπτά προσπάθησαν να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν το υλικό τους από τα 2 άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Και λέω “προσπάθησαν”, διότι ο ήχος, ειδικά στα πρώτα κομμάτια, ήταν κακός. Ακουγόντουσαν μονάχα μπάσες συχνότητες, με μπάσο και τύμπανα (ακόμη και τα κύμβαλα) να είναι θαμμένα. Παρόλα αυτά, ο κόσμος που είχε ήδη μαζευτεί, έδειχνε τη συμπαράστασή του και υπήρχαν και ορισμένοι οπαδοί που χτυπιόντουσαν στο άκουσμα των τραγουδιών των SCAR OF THE SUN. Ο φωτισμός επίσης κατά τη διάρκεια του σετ τους ήταν ενοχλητικός, κάτι που με εξέπληξε καθώς δεν το ‘χω ξαναβιώσει σε συναυλίες στον χώρο αυτό. Ακούστηκαν με τη σειρά τα “Among waters and giants”, “An ill-fated wonder”, “Versus the world”, “Inertia”, “Ode to a failure” και “Gravity” που έδειχναν ότι μουσικά η μπάντα έχει κάτι να δώσει. Στα φωνητικά όμως, όπως και άλλες φορές που τους έχω δει, η ποιότητα παραμένει κάτω του μετρίου.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Οι THE SLAYERKING άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δόθηκε για να κάνουν ένα εκκωφαντικό statement του τι είναι σαν μπάντα! Και πραγματικά η αρμάδα του Ευθύμη Καραδήμα στήθηκε με επαγγελματισμό σε όλα τα επίπεδα! Φώτα και αψεγάδιαστος ήχος ήταν σύμμαχοι εκείνο το βράδυ για να παρουσιάσουν το σετ της περιοδείας που έκαναν με τους AVATARIUM στην κεντρική Ευρώπη τον προηγούμενο Σεπτέμβρη – μπορείτε να διαβάσετε την ανταπόκριση μας από το Παρίσι!
Τα πέντε κομμάτια του, ακυκλοφόρητου αλλά ηχογραφημένου, δεύτερου album τους “Tetragrammaton” αποκτούν πραγματικά άλλη διάσταση όταν παρουσιάζονται live! Ακόμα και τα καθαρά φωνητικά στο “Revelations” δώσανε τη θέση τους στο γρύλισμα της φωνής του frontman τους, που η σκηνική του παρουσία ήταν το λιγότερο καθηλωτική με το καπέλο που κρύβει το κεφάλι του. Με τις μπασογραμμές του ο Ευθύμης έδωσε ακριβώς το μαγικό ήχο που οφείλει να έχει μια μπάντα που βασίζει τον ήχο της και στο μπάσο!
Ο Κώστας Κυριακόπουλος έπαιζε με χαρακτηριστική άνεση τα μέρη του στην κιθάρα, αποδεικνύοντας το γεγονός ότι είναι τόσο καλά προβαρισμένοι που βγάζουν το 101% της ενέργειας των κομματιών τους! Είναι πραγματικά ο κιθαρίστας που ταιριάζει άψογα στο στήσιμο των συνθέσεων αυτής της μπάντας, έχοντας ογκώδη και καθαρό ήχο, κάτι που δύσκολα συναντά κανείς στις μέρες μας – μια εντελώς old school ηχητική ταυτότητα! Και τα απαιτητικά lead θέματα του αποδόθηκαν άψογα, δίνοντας άλλον αέρα από τις αντίστοιχες στουντιακές εκτελέσεις!
Ο Γιώργος Καρλής είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η μπάντα για να δέσει σαν τρίο: Έναν drummer που να έχει στιβαρό και δυνατό παίξιμο και να ακολουθεί το μπάσο και την κιθάρα σε όλες τις εναλλαγές των ρυθμών! Δεν είναι ο drummer που θα σας εκπλήξει με την τεχνική του κατάρτιση, αλλά είναι εκείνος που σε μια μπάντα προσδίδει αυτό που έλειπε στο ντεμπούτο τους και στις εμφανίσεις τους με την Αννα Ελευθέρου.
Κερασάκι στην τούρτα ήταν η παρουσία των χορευτριών που με την κινησιολογία τους οπτικοποίησαν το doom ηχητικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται. Πραγματικά με εξέπληξε αυτή η επιλογή τους και κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού στο δίδυμο που ανέβηκε στο “Black mother” και η μία ξανανέβηκε στο “Queen of Sheba”.
Καταληκτικά κέρδισαν πολλούς εν δυνάμει fans και το αντιλήφθηκα από τα πηγαδάκια που στήθηκαν μετά την εμφάνιση τους! Οι περισσότεροι δεν τους ήξεραν καν και πραγματικά έπαθαν πλάκα με αυτό που αντιμετώπισαν για 45 λεπτά. Προσωπικά ένιωσα μέσα μου μεγάλη ένταση σε κάθε τους κομμάτι και ειδικά στο τελείωμα του “Story of the Snake Who Grew Legs and Became a Lizard”, το οποίο είναι από τα καλύτερα σημεία του “Tetragrammaton”!
Θαρρώ πως με αυτή την εμφάνιση αποκαλύφθηκε το πιο καλά κρυμμένο διαμάντι της ελληνικής σκηνής σήμερα. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα έχει μεγάλο αντίκτυπο όταν κυκλοφορήσει το δεύτερο album τους και αυτή η εμφάνιση είναι η παρακαταθήκη που χρειαζόταν για να συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο. Κέρδισαν το χειροκρότημα και την επιβράβευση από όλους για τη συνολική τους παρουσία, επιβεβαιώνοντας γιατί οφείλουμε άπαντες να είμαστε απαιτητικοί με τις μπάντες που παίζουν support! Δεν είναι απλά σε αυτή τη θέση για να «γεμίσουν» το bill! Είναι εκεί για να δείξουν το τι είναι με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο και οι THE SLAYERKING το έκαναν με τρόπο που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την ελληνική σκηνή…
Λευτέρης Τσουρέας
Λίγη ώρα μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση των THE SLAYERKING, και με ελάχιστη καθυστέρηση από το πρόγραμμα, σβήνουν τα φώτα και αρχίζουν οι ιαχές του κόσμου, που σχεδόν έχει γεμίσει το Piraeus Academy, για τους headliners της βραδιάς. Οι SEPTICFLESH μπαίνουν και με τη μία μας τα χώνουν με “Portrait of a headless man” και “The vampire of Nazareth”. Η ανταπόκριση του κοινού είναι άμεση και γεμάτη ενέργεια. Η συνέχεια έρχεται με “Martyr”, “Prototype” και “Pyramid God”.
Ο ήχος είναι πολύ καλός, αν και μισό τσικ πιο κάτω από την προηγούμενη συναυλία στο Fuzz, τα samples με τις προηχογραφημένες χορωδίες και τα συμφωνικά μέρη ήταν πλήρως εναρμονισμένα με την απόδοση της μπάντας. Και πως να μην είναι άλλωστε όταν μιλάμε για μία τέτοια επαγγελματική μπάντα που παίζει στην Ελλάδα μετά από μία ήδη εκτενή περιοδεία σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη; “Virtues of the beast” από το “Sumerian daemons” για μία μικρή βουτιά στο πιο πρόσφατο παρελθόν. Αυτή τη φορά ο Σωτήρης Βαγενάς δεν είναι απών, οπότε αποδίδει τα καθαρά φωνητικά των κομματιών, προσδίδοντας την έξτρα αίγλη που τα διακρίνουν. “Enemy of truth”, “Communion” και “Prometheus” και ο κόσμος καραγουστάρει.
Ο φωτισμός της σκηνής συμβάλει στην πομπώδη και μεγαλειώδη εικόνα της μπάντας, συμπληρώνοντας το σύνολο, ώστε να δημιουργείται μία πανδαισία αισθήσεων για όσα άτομα παρευρίσκονταν στη συναυλία. Το κυρίως σετ κλείνει με τα “Lovecraft’s death”, “Persepolis” και “Dante’s inferno” και φυσικά δεν έλειψε το απαραίτητο wall of death στο “Persepolis”, συμπληρώνοντας περί τα 75 λεπτά. Χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή, βγήκαν για το καθιερωμένο encore με τα “A great mass of death”, “Anubis” και “Dark art”.
Στο “Anubis” ο Set’h (φωνητικά, μπάσο) προτρέπει το κοινό να τραγουδήσει το βασικό ρυθμό του κομματιού, το οποίο και ανταποκρίνεται σύσσωμο. Η συναυλία έκλεισε με τον Set’h να ευχαριστεί τόσο τον κόσμο που απάντησε στο κάλεσμα για τη συναυλία, όσο και τις μπάντες που προηγήθηκαν, ενώ μας ενημέρωσε ότι σύντομα θα ταξιδέψουν οι SEPTICLFESH για την πρώτη τους headlining περιοδεία στη Βόρεια Αμερική με τους DARK FUNERAL. Συνολικά η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε οι SEPTICFLESH αν και λόγω χώρου, επειδή δεν έγινε sold out, υπήρχε η αίσθηση ότι η ένταση, ο παλμός και η ενέργεια του κόσμου ήταν λίγο πιο χαμηλά συγκριτικά με την προ διετίας συναυλία τους στο Fuzz.
Οι επιλογές των κομματιών ήταν πάλι βασισμένες ουσιαστικά στην μετά επανασύνδεσης περίοδο της μπάντας, με έμφαση στο τελευταίο δίσκο “Codex omega”, αλλά με αρκετές αλλαγές ώστε να μη θεωρείται μία από τα ίδια. Εις αναμονή νέου δίσκου, ώστε να τους ξαναδούμε live.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
