ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Cultosaurus erectus”- BLUE OYSTER CULT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1980
ΕΤΑΙΡΙΑ – Columbia
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/ Κιθάρες – Eric Bloom
Κιθάρες – Donald Roeser
Κιθάρες – Allen Lanier
Μπάσο – Joe Bouchard
Τύμπανα – Albert Bouchard
Το επτά είναι σημαδιακός αριθμός, βλέπε έβδομος γιος του έβδομου γιου, Οι επτά πληγές του Φαραώ, οι επτά θάλασσες, οι επτά ήπειροι, οι επτά πλανήτες, οι επτά νάνοι. Αν κάποιος μειδιάσει, αφού πιστεύουμε το τελευταίο, γιατί να αμφισβητήσουμε την επιστημονική ορθότητα των προηγούμενων. Αν υπάρχουν θέματα με τους επτά νάνους, διακρίνω υποβόσκοντα ρατσισμό και παρακαλώ να διακόψετε την ανάγνωση και να κατευθυνθείτε στον πλησιέστερο σταθμό που κάνει εκπομπή ο Σειρηνάκης, μεταμεσονύκτια.
Οι BOC λίγο πριν κυκλοφορήσουν το magnus opus της δεύτερης περιόδου τους το “Fire of unknown origin” αποφασίζουν να συνεργαστούν με τον παραγωγό Martin Birch (MAIDEN,SABBATH). Το αποτέλεσμα, δικαιώνει. Βέβαια για τον ακροατή του 2020 , που θα το συγκρίνει με τις αντίστοιχες δουλειές των MAIDEN, SABBATH κτλπ, ίσως το “Cultosaurus erectus” βρεθεί ολίγον τι λιποβαρές. Αλλά αυτό είπαν αρκετοί και για το “Rage for order” όταν κυκλοφόρησε (και εγώ ανάμεσα τους). Οι BOC είναι και θα παραμείνουν το πιο σκεπτόμενο Αμερικάνικο metal σχήμα. Τόλμησαν ηχητικούς πειραματισμούς πολλοί πριν άλλοι τους ενσωματώσουν και μουσικά είναι εξίσου πρωτοπόροι με σχήματα όπως οι FNM. Ενσωματώνουν στον ήχο τους το μπλουζ την τζαζ, την FM αισθητική, την electro pop, τον περιπαικτικό στίχο, τη συνεργασία με συγγραφείς που αποτελούν κόσμημα για την ηρωική φαντασία (βλέπε Moorcock) και ενώ το άλμπουμ είναι τόσο 80s όσο δεν πάει, όσο δεν παίρνει. Tο ακούς και βρίσκεσαι με σακάκι μωβ, με βάτες και μπάγκι παντελόνι, σεμπάγκο παπούτσι και λευκή κάλτσα, είναι ταυτόχρονα και εξίσου διαχρονικό.
Από το επικό εναρκτήριο “Black blade” με την αύρα των πύργων που ελέγχουν χώρες που το σπαθί κυβερνά, στο παιχνιδιάρικο , γεμάτο μπλουζ αίσθημα “Divine winds”. Μικρή απόσταση αλλά άλλα σχήματα χρειάστηκαν δέκα άλμπουμ. Για να αποκτήσουν και να αποτολμήσουν τόση και τόσο ποιοτική διαφορετικότητα. Το “Monsters” είναι ένα ρυθμικό τριπάκι με ένα τζαζίστικο κόψιμο με σαξόφωνο (γιατί απλά μπορούν). Την σκυτάλη παίρνει το “Marshall plan”αφιερωμένο όχι στο γνωστό σχέδιο ανοικοδόμησης της μεταπολεμικής Ευρώπης αλλά στον δημιουργό των ενισχυτών περιέχει και την αναφορά στο riff του “Smoke on the water” των DEEP PURPLE φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό ενισχυτών που άλλαξε τον ήχο της μουσικής μας.
Η pop αισθητική και το FM rock των HUEY LEWIS & THE NEWS είναι ορατά και περιέργως πως ανεκτά έως και αγαπητά στο “Hungry boys”. Το πιο rock n’ roll “Fallen angels” θα μπορούσε να βρίσκεται και σε ένα δίσκο των THE WHO, γιατί κανείς δεν μίσησε την επιτυχία, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είμεθα Αμερικανοί και έχουμε έφεση στις μελωδίες. “Lips in the hills” και η αύρα του σημερινού Stoner μαριναρισμένη με μελωδίες από Δυτική ακτή είναι εδώ. (Μάστερ σεφ metal edition). Σκληρές κιθάρες και φωνητικά με τον απόηχο του διαστήματος, άραγε όσοι θα τα αναγνωρίσετε σαν επιρροή στο πρώτο άλμπουμ των MASTERS OF REALITY; Σίγουρα όσοι δεν χρησιμοποιείτε την μαρμελάδα από σμέουρο μόνο σαν συνοδευτικό στην ταλιάτα σας, με σως από ραπανάκι. Το άλμπουμ κλείνει με το “Unknown tongue” και όσο ακούει και ξανακούει κανείς το άλμπουμ, βλέπει την προσπάθεια να ισορροπήσουν ανάμεσα στην νέα εποχή των ηλεκτρονικών ήχων, την δική τους μουσική αναζήτηση και το κοινό τους. Νομίζω ότι οι BOC, τη συγκριμένη χρονική περίοδο, είναι σε μια ανάλογη φάση με τους Καναδούς ομολόγούς τους (RUSH) αναζητώντας τρόπους, να παραμείνουν στην επιφάνεια, υιοθετώντας την synth εποχή που ήδη έχει ξεκινήσει, έχοντας όμως σαν πυρήνα το rock n’ roll, το οποίο θα υπηρετήσουν πιστά έως την τελευταία μέρα τους. Το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ φέρνει μια αίσθηση από το επόμενο άλμπουμ και το “Joan Crawford”, αν έχει κανείς διάθεση να ακούσει. Μελωδίες που καθηλώνουνε, πλήκτρα, μπασογραμμές που εντυπώνονται στο DNA του ακροατή.
Με τα χρόνια από την κυκλοφορία να έχουν φτάσει τα σαράντα, το άλμπουμ έχει ωριμάσει πολύ καλύτερα από όσο φανταζόμουν και πραγματικά ακούγοντας το ξανά στην ολότητα του, αναγνώρισα ακόμη μια φορά το μεγαλείο της θρυλικής κλασικής σύνθεσης των BOC. Ένα χρόνο αργότερα η συνταγή θα δούλευε στο μέγιστο και ο τίτλος του Master Metal Chef θα ήταν δικό τους. Προσωρινά αυτό το άλμπουμ τους έδωσε ευκαιρία για την co headline περιοδεία με τους SABBATH του R.J.Dio και στους Αμερικανούς την ευκαιρία να υποστούν σε ένα βράδυ, δύο καρδιακές προσβολές…
Η Caryn Bouchard που συνυπογράφει τη σύνθεση των “Monsters”, “Hungry boys” είναι η τότε γυναίκα του Albert Bouchard, ντράμερ του σχήματος και αδελφού του μπασίστα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
