ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Resolution” – LAMB OF GOD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic / Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Josh Wilbur
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Randy Blythe – φωνητικά
Mark Morton – lead κιθάρες
Willie Adler – ρυθμικές κιθάρες
John Campbell – μπάσο
Chris Adler – ντραμς
Η δεκαετία των ‘00s έκλεινε θριαμβευτικά για τους LAMB OF GOD, οι οποίοι ούτε μία, ούτε δυο αλλά πέντε φορές με εκάστοτε άλμπουμ, αποδείκνυαν γιατί δεν είχαν αντίπαλο στο διάβα τους και κέρδισαν επάξια τον τίτλο της κορυφαίας μπάντας της εποχής τους ή και του καλύτερου συγκροτήματος που ανέπνεε στον πλανήτη αν θέλετε να το πάμε παραπέρα. Ακόμα και μικροί τριγμοί που παρατηρήθηκαν μετά την κυκλοφορία του “Wrath”, καθότι ήταν η πρώτη φορά που το συγκρότημα δεν ξεπερνούσε το προηγούμενο άλμπουμ του (και τι να έβγαζαν άλλο άραγε μετά το “Sacrament” και πώς να ξεπεραστεί…), δεν ήταν ικανοί να κόψουν τη φόρα των Αμερικάνων από το Richmond της Virginia. Μάλιστα, χωρίς καθόλου να εφησυχάζουν κατά την περιοδεία του “Wrath”, είχαν ήδη αρχίσει να συνθέτουν νέο υλικό για το έκτο τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που αφού τέλειωσε η περιοδεία, ηχογραφήθηκε και πάλι με τον Josh Wilbur στην παραγωγή, στο δόγμα «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Οι ηχογραφήσεις ξεκινούν τον Φεβρουάριο του 2011 και ολοκληρώνονται τον Μάϊο της ίδιας χρονιάς, με τη μπάντα να χρησιμοποιεί διάφορα στούντιο -Spin Recording Studios (Νέα Υόρκη) , Studio Barbarosa (Port Hayward, Virginia), New England School of communications (Bangor, Maine)- ώστε να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Πρώτο δείγμα του δίσκου έρχεται στις 5 Δεκεμβρίου του 2011 με το “Ghost walking”, ένα φοβερό κομμάτι που ξεκινάει με ένα «τεμπέλικο» riff σε slide κιθάρα (την είχαν ήδη χρησιμοποιήσει στο “Reclamation” που έκλεινε το “Wrath”, με ένα φοβερό animation video clip για το κομμάτι που απέσπασε θετικότατα σχόλια. Πρώτη μεγάλη διαφορά με το “Wrath” τι άλλο παρά ο ήχος αλλά και τα φωνητικά του Randy Blythe. Ακουγόταν ξανά σκληρός όπως παλιά, καθώς στο “Wrath” είχε χρησιμοποιήσει ένα διαφορετικό τρόπο ερμηνειών. Γενικά ο ήχος έμοιαζε ξανά λίγο πιο «βρώμικος» και λιγότερο «γυαλισμένος», πράγμα που οι οπαδοί το είδαν φυσικά πολύ θετικά. Πέρασαν έκτοτε 50 ακριβώς μέρες για να κυκλοφορήσει ο δίσκος, ο οποίος είχε ένα πολύ λιτό εξώφυλλο, με τον τίτλο του να παραπέμπει σε όμορφες στιγμές του παρελθόντος (θα δείτε παρακάτω τι εννοούμε). Έτσι στις 24 Ιανουαρίου του 2012, οι LOG προσφέρουν την πρώτη πολύ μεγάλη κυκλοφορία της χρονιάς με ένα δίσκο που αρχίζει με ένα κομμάτι που κάθε άλλο παρά το συγκρότημα θύμιζε. Έτσι, οι οπαδοί παθαίνουν ένα μεγάλο σοκ ακούγοντας το τέρμα sludgy “Straight from the sun”, ένα βαρύ κι ασήκωτο κομμάτι που πιο πιστευτό θα ήταν ότι γράφτηκε από τους… EYEHATEGOD παρά τους LAMB OF GOD.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα torrent που είχαν διαρρεύσει είχαν αρκετά συμπιεσμένο το υλικό με έναν ιδιαίτερα ενοχλητικό ήχο είναι η αλήθεια, αρκετοί θεώρησαν ότι τα αρχεία ήταν «πειραγμένα» κι αποκλείεται να ακούει κάποιος την αγαπημένη του μπάντα εκείνη τη στιγμή. Φευ όμως διότι άμεσα το συγκλονιστικό “Desolation” κάνει την εμφάνιση του, με έναν Chris Adler να ξεκινάει ένα φοβερό κρεσέντο τυμπάνων στο τέλος του προηγούμενου κομματιού και με την αρχή του συγκεκριμένου, να απασφαλίζει οδηγώντας τη μπάντα στο Πάνθεον. Ναι, τώρα πια δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Οι LOG της νέας δεκαετίας ήταν εδώ και έτοιμοι να οδηγήσουν τις εξελίξεις υπέρ τους όσο ποτέ (που να ξέραμε τι θα ακολουθήσει). Όλη η εξέλιξη από το “Sacrament” προς το “Wrath” ενισχυόταν στο “Resolution”. Το συγκρότημα κοιτούσε ακόμα πιο μπροστά χωρίς να χάνει οτιδήποτε το κατέστησε τεράστιο στα μάτια του κόσμου. Όχι, τα λεπιδάτα riff, τα εκτός ελέγχου ρυθμικά τύμπανα και το γνώριμα επιθετικό λαρύγγι του Randy ήταν παρόντα ξανά, με φοβερό groove, απίστευτα beatdown σημεία, ταχύτατα περάσματα που σε άφηναν άναυδο αλλά και επαναλήψεις θεμάτων σε mid tempo ύφος που δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία για έναν άρτια στημένο και επαγγελματικά δουλεμένο δίσκο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια.
Νεωτερισμοί όπως αυτοί του “The number six” (δεύτερο μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, προφανώς αναφερόμενο στο 6ο τους άλμπουμ), με το πειραματικό του στυλ και τα spoken φωνητικά (παιδιά του Henry Rollins όλη η γενιά του, σίγουρος φόρος τιμής σε αυτόν και τους BLACK FLAG) ήταν καλοδεχούμενοι από την πλειοψηφία του μουσικού ακροατηρίου, ενώ η ωριμότητα στιγμών όπως το “The undertow” και το “Visitation” έδειχναν ότι μελλοντικά θα είχαμε κάτι ακόμα πιο διαφορετικό και συναρπαστικό (όπερ και εγένετο έστω και με σχετική καθυστέρηση). Κι αν το ορχηστρικό “Barbarosa” κόβει το δίσκο στη μέση προμηνύοντας τι ακολουθεί, το δεύτερο μισό του δίσκου, παρότι στερείται τα πιο γνωστά και hit κομμάτια, είναι πιο φιλόδοξο ακουστικά. Σε ένα δίσκο που διαρκεί ελάχιστα λιγότερο από μια ώρα, δεν λείπουν οι τσίτες του “Cheated” (πάντα ήθελα να το αναφέρω αυτό, δένει σούπερ), ενώ το φονικό δίδυμο των “Insurrection”/”Terminally unique” λίγο πριν το τέλος ενισχύει ακόμα περισσότερο το επίπεδο του “Resolution”. To “Resolution” που κλείνει με το πιο ανατρεπτικό και εκτός λογικής κομμάτι όλης της καριέρας τους ως τότε, το καθηλωτικό “King me”, όπου οι LAMB OF GOD ακούγονται πιο ώριμοι από ποτέ, σε σημείο που να νιώθεις και κάτι οπερετικό να σε περιβάλλει. Σίγουρα ανεπανάληπτη στιγμή.
Το “Resolution” φυσικά πέρα από τα θετικότατα σχόλια που απέσπασε, έλαβε κι αυτό όπως και το “Wrath” λίγη λέζα, καθώς πάρα πολλοί θεωρούσαν ότι οι μέρες των “As the palaces burn”/”Ashes of the wake”/”Sacrament” είχαν περάσει ανεπιστρεπτί και ότι το επίπεδο των δίσκων τους άρχισε να φθίνει. Άλλοι όμως εξήραν τη στάση τους να ακολουθήσουν μια πιο αντιεμπορική χροιά και λογική σε σχέση με τους προκατόχους της δισκογραφίας τους, έτσι πολλοί θεωρούν αντίστοιχα το “Resolution” ότι πιο βαρύ και ειλικρινές έχουν κάνει. Όπως καταλαβαίνετε, ο έκτος δίσκος των LOG μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε και σίγουρα πολλά θα ήταν διαφορετικά όσον αφορά την αποδοχή του αλλά και την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από αυτόν, αν δεν είχαμε το γνωστό συμβάν με τις κατηγορίες για φόνο που βάρυναν τον Randy Blythe όταν επισκέφτηκαν ξανά την Πράγα της Τσεχίας στα τέλη του Ιουνίου του 2012. Θυμίζουμε ότι δυο χρόνια νωρίτερα, το 2010 στην προηγούμενη συναυλία του συγκροτήματος στην Τσεχική πρωτεύουσα, ο Blythe έσπρωξε από τη σκηνή τον 19χρονο οπαδό της μπάντας Daniel Nosek, με τις κατηγορίες να αναφέρουν ότι του προκάλεσε θανάσιμο τραύμα. Ο Blythe αφού αρνήθηκε τις κατηγορίες, έμεινε ελεύθερος καταβάλλοντας εγγύηση και ορκίστηκε να επιστρέψει για να γίνει η δίκη στις 4 Φεβρουαρίου του 2013.
Η απόφαση που βγήκε στις 5 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς ήταν ότι ο Blythe είχε την ηθική υπευθυνότητα για τον θάνατο του οπαδού, ωστόσο η ευθύνη βάρυνε κυρίως τους διοργανωτές και το προσωπικό ασφαλείας και η τελική απόφαση που τον αθώωσε πάρθηκε τον Ιούνιο του 2013. Ενδιάμεσα οπαδοί είχαν συλλέξει περίπου 27.500 υπογραφές για την υποστήριξη του στην υπόθεση, ενώ μετά την δήλωση του τραγουδιστή των GWAR, Oderus Urungus (κατά κόσμον David Brockie) ότι άδικα συνελήφθη ο Blythe, στο πλευρό του Randy τάχθηκαν αρκετοί μουσικοί, με πιο επιφανείς όλων τον Tom Araya των SLAYER και τον David Draiman των DISTURBED. Να συμπληρωθεί ότι μέσα στο 2015 ο Blythe αιτήθηκε αποζημίωση 15.000.000 Τσεχικών κορόνων για ηθική βλάβη, αίτημα που απέρριψε το δημοτικό δικαστήριο της Πράγας. Ο ίδιος ο τραγουδιστής συνάντησε την οικογένεια του εκλιπόντος οπαδού, εξαίροντας τη στάση τους, καθώς οι γονείς «απλά ήθελαν να μάθουν τι συνέβη στο παιδί τους εκείνο το βράδυ» και υποσχέθηκε να γίνει εκπρόσωπος καμπάνιας για ασφαλέστερες συναυλίες. Το 2020 δήλωσε ότι είναι έτοιμος να ξαναπαίξει στην Πράγα καθώς δεν τον κακομεταχειρίστηκαν ποτέ, αλλά αυτό θα ήταν αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια της οικογένειας του Daniel Nosek και με την πλήρη έγκριση τους.
Το συγκρότημα παρότι είχε τη διάθεση να μπει στο στούντιο το 2014 αρχικά, με σκοπό να κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ στα τέλη της χρονιάς, δια στόματος Chris Adler ανέφερε ότι πέραν του μεγάλου οικονομικού κόστους που απαιτήθηκε για τη δίκη, το διάστημα που έμειναν ανενεργοί έφερε ως αποτέλεσμα να εξαλειφθούν οι οικονομικοί τους πόροι. Αν αναλογιστείτε ότι μιλάμε για την πιο hot μπάντα της δεκαετίας που είχε προηγηθεί κι ότι το budget τους δεν ήταν πενιχρό σε καμία περίπτωση τους, καταλαβαίνετε τι «χτύπημα» ήταν αυτό και φυσικά πόσο πιο δαπανηρό ακούγεται απ’ όσο φαίνεται εξ αρχής. Ο Blythe στις 26 Ιανουαρίου του 2014 δήλωνε ότι θα έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα από το συγκρότημα, με το συγκρότημα γενικότερα να είναι διαθέσιμο μόνο για καλοκαιρινές φεστιβαλικές εμφανίσεις. Τον Σεπτέμβριο παρόλα αυτά, δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να δουλεύει σε νέο δίσκο των LOG με στίχους που θα αφορούσαν το τι συνέβη στην Πράγα αλλά και μέρη που υπήρχαν στο βιβλίο του, “Dark days: A memoir”, το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 2015. Αυτή είναι η ιστορία και το μεγάλο παρασκήνιο που περικυκλώνει το “Resolution”, άλλο ένα άλμπουμ που άξια έφερε το ιερό λογότυπο τους και που θα μπορούσε να τους γιγαντώσει ακόμα περισσότερο ελλείψει όσων αναφέραμε άνωθεν.
Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώνοντας επίσημα μια δεκαετία, ο χρόνος του φέρθηκε άψογα και πάρα πολλοί που δεν το είδαν με καλό μάτι αρχικά, το αγάπησαν μετέπειτα ως grower album. Και για να αναφέρουμε τον συνειρμό που εκκρεμεί σε αναφορά πιο πάνω, αναίρεσαν πολύ όμορφα τους ίδιους τους τους εαυτούς εδώ πέρα, καθώς στο “Ruin” το 2002, ανέφεραν “This is the resolution, the end of all progress”. Αντίθετα με τους προ δεκαετίας –τότε- στίχους, εδώ ήταν η επίσημη αρχή της πραγματικής προόδου τους.
Did you know that:
-Η Ιαπωνική έκδοση του δίσκου περιέχει το συγκλονιστικό “Bury me under the sun”, πραγματική αμαρτία αυτό το κομμάτι να μην είναι μέρος της κύριας κυκλοφορίας, ακριβώς ότι ίσχυε για τα “We die alone” και “Shoulder of your god”στο “Wrath”.
-Μαζί με το συγκεκριμένο κομμάτι, συναντούσαμε επίσης το “Digital sands” (έπος) και μια ζωντανή έκδοση του “Vigil” στην έκδοση του δίσκου για το iTunes.
-H περιορισμένη έκδοση προπαραγγελίας του δίσκου για το Ηνωμένο Βασίλειο, περιείχε ένα δεύτερο δισκάκι που περιείχε ολόκληρη συναυλία ηχογραφημένη με τίτλο “Wrath – Tour 2009/2010” και ήταν διαθέσιμοι μέσω του Amazon.co.uk, του Play.com και του HMV.
-To άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 3 του US Billboard 200 και στο νούμερο 1 στο Rock Chart, με 52.000 αντίτυπα να έχουν πουληθεί την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του στην Αμερική, ενώ υπολογίζεται ότι είχε δώσει τουλάχιστον 161.000 αντίτυπα στην Αμερική μέχρι τον Ιούνιο του 2015.
-Όσον αφορά τις υπόλοιπες «διακρίσεις» του “Resolution” στα charts παγκοσμίως και με βάση τα όσα αναφέραμε πιο πάνω; Κρατηθείτε:
Νούμερο 1 στα UK Rock & Metal Albums (OCC), το US Top Hard Rock Albums, το US Top Rock Albums και το US Top Tastemaker Albums. Νούμερο 2 στον Καναδά, νούμερο 3 στο US Billboard 200 και την Αυστραλία, νούμερο 4 στο US Digital Albums, νούμερο 5 στη Φινλανδία, νούμερο 12 στη Νέα Ζηλανδία, νούμερο 13 στη Νότια Κορέα, νούμερο 15 στη Σκωτία, νούμερο 19 στη Νορβηγία, νούμερο 20 στη Δανία, νούμερο 21 στη Σουηδία (τρένο πήγαν στη Σκανδιναβία), νούμερο 28 στην Αυστρία, νούμερο 30 στην Ελβετία, νούμερο 36 στην Ολλανδία, νούμερο 37 στη Γερμανία, νούμερο 41 στην Ιρλανδία, νούμερο 56 στην Ιαπωνία, νούμερο 61 και 70 στο Βέλγιο (δυο διαφορετικά charts σε Φλάνδρα και Βαλωνία), νούμερο 70 στο South Korean Albums και νούμερο 79 στην Ισπανία. Είπατε κάτι;
Άγγελος Κατσούρας
