Πόσες και πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί γιατί η Χ μπάντα δεν έχει δισκογραφικό συμβόλαιο; Και δε μιλάω για μπάντες που απλά μπορεί να γουστάρει ο καθένας μας ή κάπως, κάπου, κάποτε, έβγαλαν ένα καλό άλμπουμ και μετά το χάος ή κάποιο ΕΡ. Μιλάω για μπάντες με συνέπεια, που και πάλι, το συμβόλαιο δε λέει να τους «κάτσει». Ε, οι Καναδοί AETERNAM είναι σε αυτήν την κατηγορία και πραγματικά απορώ πως δεν τους έχει μαζέψει κάποιος εκεί έξω. Μία Nuclear Blast, μία Massacre, μία Century Media, κάτι ρε παιδάκι μου. Γιατί αυτή η μπάντα είχε ήδη 3 πολύ καλά άλμπουμ και τώρα έβγαλε και τέταρτο! Μπορεί αυτοί να έχουν κουσούρια βέβαια και να μην τα βρίσκουν με κανέναν. Αλλά δε γίνεται τόσο πολύ.

Για όσους δεν έχουν επαφή με το σχήμα, οι AETERNAM μας έρχονται μεν από τον Καναδά, με βάση το κρύο Quebec, αλλά η μουσική τους έρχεται από τη ζέστη, την έρημο και το μυστικισμό της Ανατολής. Παράδοξο; Ως ένα βαθμό και όχι απόλυτα, αφού πολλές μπάντες έχουν τα Ανατολίτικα περάσματα και τις κλίμακες στη μουσική τους, απλά εδώ βγαίνει πολύ φυσικό, λες και ακούς ας πούμε MELECHESH, ORPHANED LAND ή και MYRATH, μπάντες που είναι και η καταγωγή τους από εκεί. Μάλλον σε αυτό έχει παίξει τεράστιο ρόλο ο τραγουδιστής της μπάντας, Achraf Loudiy, που κρατάει από το Μαρόκο.

Τι παίζουν ακριβώς αυτοί οι τύποι; Οι αναφορές στις μπάντες που προανέφερα υπάρχουν διάσπαρτες, μαζί και κάποιες σε SEPTIC FLESH σε συγκεκριμένα grooves, αλλά βάλτε στο καζάνι melodic death metal, βάλτε prog death ξεσπάσματα, βάλτε γενικά μία prog νοοτροπία σε πολλά περάσματα στα κομμάτια, πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις και εναλλαγές, αλλά και λυρισμό. Όλα με βάση την Ανατολή. Με τα φωνητικά να είναι τα brutal κατά βάση, αλλά τα καθαρά να παίζουν σημαντικότατο ρόλο και σε αυτό το άλμπουμ να είναι και περισσότερα από όσο συνήθως. Αν δεν έχετε ακούσει τα προηγούμενα άλμπουμ τους, να το κάνετε και ειδικά το προηγούμενο, το “Ruins of empires” (2017). Αν πάλι όχι, το “Al Qassam” είναι μία τέλεια αρχή, καθώς είναι η κορύφωση της δημιουργικότητας του σχήματος και περιέχει τα πάντα που είχανε κάνει πιο πριν, απλά πολύ πιο κατασταλλαγμένα ίσως, πιο ώριμα και πιο μεστά από κάθε άλλη φορά. Αν φυσικά γουστάρετε τα μπασταρδέματα ήχων και επιρροών.

Το άλμπουμ έχει 9 κομμάτια, χωρίς κανένα να είναι είτε περιττό, είτε να λες «εντάξει μωρέ, filler-άκι ήταν αυτό». Τα τέσσερα πρώτα κομμάτια του δίσκου, σε πάνε σερί και σε βάζουν στο κλίμα για τα καλά, τόσο σε θέμα ποιότητας, όσο και σε θέμα ποικιλομορφίας, αφού η μπάντα ξεδιπλώνει όλο το συνθετικό, αλλά και (κυρίως) ενορχηστρωτικό ταλέντο της, χωρίς να κρατάει κάτι. Σωστά επέλεξαν για βίντεο τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου, που παρουσιάζουν τα περισσότερα στοιχεία της μουσικής τους. Το ότι και στα δύο βίντεο έχουν επιλέξει και τη γνωστή στους metal κύκλους belly dancer Mahafsoun, δεν ξέρω αν έγινε λόγω κάποιου συγκεκριμένου concept από πίσω ή αν οι άνθρωποι, δικαιότατα φυσικά, είναι fans της κυρίας. Είναι από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, μαζί με τα δύο επόμενα, τα “Lunar ceremony” (που δίνει χώρο στα καθαρά φωνητικά και θυμίζει έντονα ORPHANED LAND των 00s κυρίως και έχει εξαιρετικό τελείωμα) και “Ithyphallic spirits of procreation” (σκοτεινό, με πολύ ωραία tribal grooves και πολλές εναλλαγές σε ύφος, αρκετά ενδεικτικό). Μαζί με αυτά, βάλτε στα κορυφαία και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, που τον κλείνει ιδανικά, το “Poena universi”, που απλά το σχήμα ξεδιπλώνει τα πάντα, από blasts, από ενορχήστρωση, από χωρωδιακά καθηλωτικά μέρη, από ατμόσφαιρα, τα πάντα όλα. Θα ήταν ωραίο για τρίτο βίντεο. Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια είναι επίσης μια χαρά, απλά ένα κλικ κάτω. Με τον Kobi Fahri (ORPHANED LAND) να εμφανίζεται στο “Palmyra scriptures” (lyric βίντεο), ένα κομμάτι ατμοσφαιρικό, folk και λυρικό, ταμάμ για τη φωνή του. Το “Hanan pacha”, ενώ πηγαίνει extreme, στη μέση και για δύο λεπτά γίνεται ένα τελείως άλλο κομμάτι, με ένα υπέροχο ακουστικό μέρος και εξέλιξη, για να κλείσει όπως ξεκίνησε. Τέλος, τα “Celestial plains” και “Ascension”, είναι ποικιλόμορφα, απλά στο τέλος, είναι αυτό το κλικ κάτω από τα προηγούμενα που λέγαμε. Η παραγωγή του δίσκου, ανήκει στον Christian Donaldson (κιθαρίστας των CRYPTOPSY) και είναι μια χαρά για αυτό που παίζει η μπάντα, ενώ το εξώφυλλο είναι του καλύτερου σχεδιαστή της εποχής μας, του Eliran Kantor.

Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στους AETERNAM, είναι η δουλειά που έχουν ρίξει στις ενορχηστρώσεις των κομματιών τους, με τα πλήκτρα να είναι εκεί όποτε και όπως πρέπει και να δίνουν το ηχόχρωμα που χρειάζεται, τα tribal στοιχεία να μην γίνονται must, αλλά να προσθέτουν ατμόσφαιρα και ποιότητα, η Ανατολή να μην ξεπερνάει το όριο του κιτς ας πούμε, που έχουμε ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν, ενώ καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, ακόμα και σε κομμάτια που στο ξεκίνημα μοιάζουν μόνο ακραία, πετάνε κάτι υπέροχα σημεία που αλλάζουν τελείως το κλίμα και τη νοοτροπία και ταξιδεύουν. Σοβαρή μπάντα.

Είναι κρίμα και άδικο μπάντες σαν τους AETERNAM να μην έχουν δισκογραφικό συμβόλαιο. Δεν είναι θέμα αν θα γίνουν τεράστιοι κάποτε. Είναι θέμα του ότι παίζουν πολύ καλή μουσική, πολύ δουλεμένη, με άποψη, με ήχο και αξίζει να ακουστούν περισσότερο από όσο μπορούν σαν ανεξάρτητο δισκογραφικά σχήμα. Απορώ πραγματικά πως δεν τους έχει «τσιμπήσει» κανείς.

8/10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης