Το να φτάνεις τα 10 άλμπουμ σε 18 χρόνια (από την κυκλοφορία του πρώτου), δεν είναι και λίγο πράγμα. Ιδιαίτερα όταν είναι τόσο καλά στο σύνολό τους, ενώ είσαι και τόσο ενεργή μπάντα συναυλιακά και με περιοδείες, όπως οι Vikings ΑΜΟΝ AMARTH. Μήπως όμως όλος αυτός ο συνεχώς ακατάπαυστος ρυθμός άφησε τα σημάδια του; Γιατί έτσι φαίνεται σε αυτό το νέο και δέκατο άλμπουμ των Σουηδών.
“Jomsviking” λοιπόν ο τίτλος αυτού, του πρώτου concept στην ιστορία της μπάντας. Ενός concept που πραγματεύεται μία τραγική ιστορία αγάπης και εκδίκησης ταυτόχρονα.
Τα πράγματα είναι απλά. Όσα πράγματα κάνουν οι AMON AMARTH στα τρία τελευταία άλμπουμ τους, τα κάνουν και εδώ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Με αυτό στο μυαλό και το ότι το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Deceiver of the Gods”, ήταν το καλύτερο της μετα-“With Oden on our side” εποχής, τα πράγματα δείχνουν ιδανικά. Όμως δεν είναι και τόσο. Αυτή τη φορά η ομάδα ίσως ήταν περισσότερο κουρασμένη, ή απλά δεν είχε την έμπνευση που είχε σε άλλους δίσκους, κάτι που στην τελική είναι και το λογικό και επόμενο, ειδικά όταν ένα συγκρότημα κινείται με τέτοιους ρυθμούς όπως οι AMON AMARTH.
Η αλλαγή drummer δεν τους επηρέασε καθόλου εννοείται, καθώς ο Tobias Gustafsson (CUT UP, VOMITORY) ήταν παραπάνω από ιδανική επιλογή για να αντικαταστήσει στουντιακά έστω τον Fredrik Andersson, που μετά από 8 συνεχόμενους δίσκους, δεν αποτελεί πλέον κομμάτι της μηχανής των Σουηδών. Το drumming είναι πάρα πολύ καλό, όχι όμως και το σύνολο των κομματιών. Γιατί ναι μεν υπάρχουν αυτά που θα «τραβήξουν» το δίσκο από το χέρι, όπως το εναρκτήριο και υπερ-κλασικό του ήχου τους “First kill” ή το mid tempo groove-άτο “Wanderer” ή το επίσης groove-άτο και με λυρικό ρεφρέν “The way of Vikings” ή το πάρα πολύ ωραίο και πάλι mid tempo “One thousand burning arrows”, αλλά υπάρχουν και κομμάτια που λες απλά «ΟΚ», όπως τα “Raise your horns”, “On a sea of blood” (που το σώζει σε τεράστιο βαθμό το πολύ ωραίο ρεφρέν του) και το “At dawn’s first light”. Όπως υπάρχουν όμως και κομμάτια που δεν ακουμπάνε ιδιαίτερα, όπως τα “One against all”, “A dream that cannot be” (και το περίμενα με ανυπομονησία αυτό, λόγω της συμμετοχής της ιέρειας Doro Pesch) και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Back on northern shores”. Το “Vengeance is mine” που θα υπάρχει σε κάποιες και όχι σε όλες από τις εκδόσεις του άλμπουμ, επίσης δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Πάντα μιλάμε για τα δεδομένα της μπάντας και την μέχρι τώρα πορεία της. Και είναι τα περισσότερα κομμάτια που οι Σουηδοί τα γράφουν ανά δεκάδες όταν θέλουν, γιατί πολύ απλά έχουν βρει τη «μαγική φόρμουλα» και τεράστια μαγκιά τους αυτό. Απλά αυτή τη φορά δεν τους βγήκε και τόσο.
Κάποια στιγμή θα γινότανε και αυτό. Για κάποιους πιο παλιούς οπαδούς, αυτό έχει γίνει εδώ και χρόνια, αλλά αυτοί έχουν «αποκηρύξει» το σχήμα από το “With Oden on our side” και μετά. Δεν περιμένω να μην πάει «σφαίρα» και αυτός ο δίσκος. Οι Σουηδοί είναι τεράστια μπάντα και ξέρουν να πουλάνε τη μουσική τους εξαιρετικά! Όμως ποιοτικά, αυτός είναι ο χειρότερος δίσκος που έχουν βγάλει μέχρι στιγμής, χωρίς να είναι φυσικά κακός. Απλά είναι κάπως άνοστος.
Ένα live-άκι πάντως και με τον Jocke Wallgren (OCTOBER TIDE, VALKYRJA) που πήραν τώρα για drummer για τις περιοδείες, εννοείται πως θα ήτανε παραπάνω από καλοδεχούμενο. Εκεί δεν υπάρχει αμβιφολία για το τι θα ζήσουμε πάλι.
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
