Πριν λίγες μέρες είχε την επέτειο της κυκλοφορίας του, το “On fire” των SPIRITUAL BEGGARS και με το συγκρότημα να είναι ανενεργό εδώ και αρκετά χρόνια, σκεφτήκαμε να το τιμήσουμε μέσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη μας. Band of the week, λοιπόν, οι SPIRITUAL BEGGARS, του Michael Amott, του JB / Spice / Apollo (διαλέγετε και παίρνετε), των 70s επιρροών, της ψυχεδέλειας… Όπως πάντα, ψηφίστε τον αγαπημένο σας δίσκο τους και διαβάστε τη γνώμη της συντακτικής μας ομάδας.

Ο Michael Amott είναι αναντίρρητα ένας από τους τελευταίους Guitar Heroes και αυτό το βγάζει όποιο είδος μουσικής κι αν παίζει. Στους SPIRITUAL BEGGARS, μπόρεσε να εξωτερικεύσει με όσο πιο ευθύ τρόπο μπορούσε, την αγάπη του για τα 70s, τον Michael Schenker, την ψυχεδέλεια. Η σχέση μου με την λατρεμένη δεκαετία του Amott, δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, εξ ου και από τους περισσότερους δίσκους των SPIRITUAL BEGGARS έχω ορισμένες αγαπημένες στιγμές αλλά και αρκετές αδιάφορες. Αν με ρωτήσει κανείς ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο “Ad astra” και το “On fire”, σε μια εποχή που η Music For Nations, η πάλαι ποτέ εταιρία τους, τους κατονόμαζε «το supergroup του 21ου αιώνα», στην πορεία όμως, ο Amott είδε τη φήμη τους με τους ARCH ENEMY να γίνεται τεράστια και μαζί με αυτή και οι υποχρεώσεις του εκεί, οπότε το σχήμα είναι πλέον στον πάγο. Πριν κλείσω το κείμενο και αναλάβουν οι υπόλοιποι συντάκτες μας, θα ήθελα να πω ότι την πιο πρόσφατη περίοδό τους, με τον Apollo Papathanasio (ex-FIREWIND) στα φωνητικά, τη βλέπω με πολύ μεγάλη συμπάθεια, καθώς κρίνω ότι τα κομμάτια που γράφτηκαν, ταιριάζουν απόλυτα στη χροιά του συμπατριώτη μας που ζει μόνιμα στην Σουηδία.

Σάκης Φράγκος

Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος κι εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά, όπως λέει και το άσμα. Στίχος που ταιριάζει και σε εμένα, στο πως βλέπω τη μπάντα, αλλά μάλλον και στον ίδιο τον Michael Amott.
Μιλάμε άλλωστε, για το μουσικό παιδί του τόσο ταλαντούχου κιθαρίστα, το οποίο είναι το αγαπημένο του. Είναι αυτό με το οποίο εκφράζεται πιο ελεύθερα μουσικά, αλλά έχει και το άλλο, τους ARCH ENEMY, που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι. Προφανώς και γουστάρει και τους A.E, αλλά οι SPIRITUAL είναι το κάτι άλλο γι’ αυτόν. Είναι η μουσική του ελευθερία. Και δεν νομίζω ότι ο όρος που έχει επικρατήσει γι’ αυτούς, “stoner metal”, είναι αρκετός για να περιγράψει ακριβώς το τι παίζει αυτό το σχήμα, καθώς οι επιρροές του είναι πολλές και ποικίλες.
Δύο δίσκους να είχαν μόνο λοιπόν αυτοί οι τύποι, τα “Ad astra” και “On fire”, θα ήταν αρκετοί για να είναι στο ίδιο status που ήταν και είναι. Μόνο το μπάσιμο του “Angel of betrayal”, αρκεί για να κολλήσεις. Ένα status που πήρε τα πολύ πάνω τους στα τέλη 90s με αρχές 00s και που σταδιακά και δικαιολογημένα, για να είμαστε ειλικρινής, έπεσε, ελέω των κυκλοφοριών τους. Προσωπικά, οι SPIRITUAL BEGGARS είναι με Spice και JΒ, oι οποίοι παρεμπιπτόντως, έχουν βγάλει και μερικά πολύ ωραία άλμπουμ έξω από SPIRITUAL. H τετράδα που ξεκινάει με το “Mantra III” και τελειώνει με το “Demons”, είναι η πεμπτουσία του ήχου και της ποιότητας της μπάντας από τη Σουηδία. Δυστυχώς, όσο και αν μου αρέσει σαν φωνή ο Apollo και όσο και αν τον γούσταρα στους FIREWIND, δεν μου κολλάει με τίποτα στους SPIRITUAL. Σε αυτή τη μουσική, θέλω το γρέζι, την «αλητεία», τον τσαμπουκά, όπως ακριβώς εδραιώθηκε το σχήμα με Spice και JB.
Εδώ υπάρχει λοιπόν ένας έρωτας μεγάλος τεσσάρων δίσκων. Και εγώ κολλάω σε κάτι πράγματα μικρά, που είναι η συνέχεια και το σήμερα του σχήματος. Ασχέτως λοιπόν του σήμερα, που το θεωρώ εμφανέστατα πεσμένο (επ ουδενί κακό), οι SPIRITUAL BEGGARS είναι από αυτά τα σχήματα που απλά γουστάρω να ακούω και να μου φτιάχνουν τη διάθεση. Και το δίδυμο “Ad astra” και “On fire”, παίζει συχνά πυκνά στο αμάξι, στο σπίτι, όπου ακούω μουσική. Τραγούδια πολλά, αλλά όσο «προβλεπόμενο» και αν είναι, δεν υπάρχει λόγος για «ψαγμενιές», όταν είναι ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ! Οπότε…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Αν το vintage rock (μαζί με το αδερφάκι του occult) είναι η μια από τις τρεις μεγαλύτερες μόδες που ζήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια (female fronted και NWOTHM οι άλλες δύο για να μην έχεις απορία), που είναι, τότε οι SPIRITUAL BEGGARS είναι χωρίς καμιά αμφιβολία μέσα στους 3-4 θεμελιωτές του. Κάποιοι κατσαπλιάδες πονηρίδηδες πήγαν να τους κολλήσουν την ταμπέλα του stoner rock για να τους οικειοποιηθούν ώστε να αποκτήσει περισσότερη αίγλη το κίνημα-απάτη που πήγαν να επιβάλλουν, αλλά όσο γελάσαμε εμείς που τους ακούγαμε τότε, άλλο τόσο γέλασε και ο Amott. Λατρεύοντας ισόποσα τους BLACK SABBATH και TROUBLE από την μια και τους DEEP PURPLE, RAINBOW, MSG και URIAH HEEP από την άλλη και έχοντας έναν μεγάλο guitar hero ως πρώτο βιολί, τον Michael Amott, οι Σουηδοί κοιτάζοντας πίσω, έδωσαν το δικό τους φιλί της ζωής στο βέρο, ατόφιο hard rock το οποίο έπνεε τα λοίσθια στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν είχε και δεν έχει καμία απολύτως σημασία από ποιους αποτελείτο το rhythm section το οποίο «χτυπούσε» στα «χνάρια» των Butler/Ward, δεν μας ενδιέφερε και δεν μας ενδιαφέρει αν η φωνή πίσω από το μικρόφωνο κατάπινε χαλίκια (Spice/JB) ή προτιμούσε μια μελωδική προσέγγιση (Παπαθανασίου), το θέμα είναι πως με οποιαδήποτε σύνθεση και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, η μπάντα κυκλοφορεί ΜΟΝΟ καλό υλικό και σε κάθε της περίοδο έδωσε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια δισκάρα που στον χώρο της παραμένει κλασσική. Αν τους ξέρεις και τους αγαπάς, με καταλαβαίνεις. Αν δεν τους ξέρεις, έστω και τώρα, να τους μάθεις. Αν τους αγνοείς επιδεικτικά, απλά χάνεις μερικές ώρες ποιοτικότατης μουσικής. Και επειδή αυτές οι γραμμές γράφτηκαν υπό τους ήχους ενός αριστουργηματικού κομματιού, οφείλω να το ποστάρω για να το ακούσεις και συ ΘΕΣ ΔΕΝ ΘΕΣ. Ευχαριστώ.

Δημήτρης Τσέλλος

Οι SPIRITUAL BEGGARS είναι ένα από τα πιο ωραία συγκροτήματα που προσωπικά θεωρώ ότι έχουν εμφανιστεί στον σκληρό χώρο. Τους πρωτοάκουσα το 1998, στην τρίτη τους κυκλοφορία “Mantra III”, όντας περίεργος για το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ο κυριότερος λόγος ήταν ο ιδρυτής τους, Michael Amott, ένας μουσικός που όταν τον έχεις ακούσει σε σχήματα όπως οι CARCASS και οι ARCH ENEMY, είναι λογικό να θέλεις να δεις «που θα το πάει» με ένα άλλο group. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα τρελά με το “Mantra III”, δύο χρόνια μετά όμως, άλλαξαν όλα. Η κυκλοφορία του “Ad astra” το 2000, με καθήλωσε. Θυμάμαι ότι άκουγα το δίσκο πάρα πολλές φορές αφού το αποτέλεσμα ήταν για μένα κάτι παραπάνω από μοναδικό. Από αυτόν τον δίσκο και μετά τους παρακολουθώ αρκετά στενά, και όχι αδίκως αφού κάθε τους κυκλοφορία είναι πάρα πολύ καλή, ειδικά τα δυο επόμενα “On fire”, το 2002 και “Demons” το 2005, μια τριάδα δίσκων που νομίζω ότι τους καθιέρωσαν στις συνειδήσεις των οπαδών.
Ο Amott έχει βρει έναν ιδιαίτερα ωραίο τρόπο να μεταμορφώνει τις επιρροές που έχει από καλλιτέχνες όπως οι Tony Iommi, Michael Schenker και Uli Jon Roth σε τραγούδια που μπλέκουν αρμονικά τον hard/heavy 70’s-80’s ήχο με τον πιο μοντέρνο, δημιουργώντας συνθέσεις που αν αρέσκεσαι σε αυτό που παίζει, δεν μπορείς να τις προσπεράσεις αφού είναι τέτοια η μελωδία της κάθε σύνθεσης, που δεν γίνεται να πατήσεις το stop. Σαφώς καθένας μπορεί να εκστασιαστεί με συγκεκριμένα τραγούδια τους, αλλά σίγουρα θα υπάρχει μια δουλειά τους που θα σε συναρπάσει στην ολότητα της. Είναι κρίμα για μένα που το συγκρότημα είναι σε λήθαργο. Μακάρι να ακούσουμε κάτι καινούργιο σύντομα από αυτούς.

Θοδωρής Μηνιάτης

Πάντα εκτιμούσα τον Michael Amott σαν μουσικό και παρακολουθούσα τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες με ενδιαφέρον. Φυσιολογικό λοιπόν να μην με αφήσουν αδιάφοροι οι SPIRITUAL BEGGARS, το σχήμα που ίδρυσε το 1992 και ξεδίπλωσε σε αυτό όλες τις μουσικές του επιρροές. Απελευθερωμένος από τις καφρίλες των ARCH ENEMY, μας έχει δώσει μέσα από τους BEGGARS κάποια πολύ εξαιρετικά δείγματα ποιοτικής μουσικής που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο. Εκτιμώ ότι η έλλειψη σταθερότητας στη θέση του τραγουδιστή έχει αποτελέσει τροχοπέδη κατά κάποιο τρόπο, παρόλα αυτά, κάθε τραγουδιστής που έχει περάσει από τη μπάντα έχει αφήσει το δικό του στίγμα. Προσωπικά λατρεύω κάθε τους άλμπουμ και τους προτιμώ περισσότερο από το alter ego του Amott, τους ARCH ENEMY. Οπότε δεν μπορώ να διαλέξω κάποιο αγαπημένο κομμάτι, αλλά με αφορμή την επέτειο του “On fire” είναι μια καλή ευκαιρία να επιλέξω κάτι από εκεί.

Θοδωρής Κλώνης

Οι SPIRITUAL BEGGARS ήταν το πρώτο συγκρότημα που με εισήγαγε στο σύμπαν αυτού που γενικότερα αποκαλούμε stoner πολύ-πολύ πιο πριν γίνει της μόδας στην Ελλάδα τουλάχιστον. Ο δίσκος φυσικά και ήταν το μνημειώδες “Ad astra” του έτους 2000. Τον αγόρασα αφού είχα διαβάσει διθυραμβικές κριτικές στον έντυπο Τύπο (σαν να πέρασαν χιλιετηρίδες από τότε) και αφού άκουσα επιπλέον το single “Angel of betrayal” που έγινε κάτι σαν σήμα κατατεθέν της μπάντας από τη Σουηδία. Από κει και ύστερα ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ που κοσμούν τη δισκοθήκη μου. Τα πρώτα με τον Spice αποτελούν μνημεία του είδους και δίχως αμφιβολία αντηχούν τις πιο δημιουργικές μέρες του Michael Amott όταν είχε ακόμα μια φαινομενική ισορροπία ανάμεσα στους BEGGARS και τους ARCH ENEMY. Οι SPIRITUAL BEGGARS συνέχισαν να γράφουν εκπληκτικά άλμπουμ και χωρίς τον Spice στα φωνητικά, και συγκεκριμένα τα “On fire” και “Demons” με τον JB στο μικρόφωνο. Ο JB έχει για μένα μια από τις πιο heavy metal φωνές που έχουν υπάρξει, σαν μια διασταύρωση του Dio και του David Coverdale αλλά ακόμα πιο μπάσα. Η συνέχεια με μια ακόμα μεταγραφή στα φωνητικά δεν με χάλασε ιδιαίτερα. Ο “δικός μας” Apollo έχει μια ιδιαίτερα blues φωνή, ζεστή και δυνατή, και ειδικά στο πολύ καλό “Earth blues” του 2013 έκλεβε τη παράσταση. Αλλά η κοιλιά είχε ήδη ξεκινήσει προ πολλού στο συγκρότημα μιας και ο Amott πλέον δεν φαινόταν να δίνει δεκάρα αφού είχε βρει πολλές δεκάρες στους ARCH ENEMY, που άρχισαν να γιγαντώνονται και να μεταμορφώνονται στο εμπορικό κτήνος που είναι σήμερα. Για κάποιους, αυτή η απόφαση ήταν και η σωστή, ενώ για άλλους, καλή ώρα, ήταν η σωστή μόνο από επιχειρηματική άποψη. Αλλά σαν οπαδός μόνο των πρώιμων ημερών των ARCH ENEMY και οπαδός σχεδόν όλης δισκογραφίας των SPIRITUAL BEGGARS (εκτός από το “Sunrise to sundown” που είναι τουλάχιστον κακό) δεν μπορώ να μην πω πως θα ήθελα να δω ένα σοβαρό comeback των BEGGARS και επιστροφή σ’ αυτό που τους έκανε household όνομα για οπαδούς του stoner/vintage rock. Ειδικά σήμερα που η ρετρολαγνία και το vintage πάει σύννεφο, ένας σοβαρός SPIRITUAL BEGGARS δίσκος είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτος, αλλά απαραίτητος!

Φίλιππος Φίλης

“Watch me stand alone like I always have…”
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου στίχος από το τραγούδι “Look back” το οποίο βρίσκεται στην δισκάρα που ονομάζεται “On fire”. Οι SPIRITUAL BEGGARS ήταν από τις μπάντες που μέχρι και την κυκλοφορία αυτού του δίσκου την ακολουθούσα πιστά. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγορά του “Ad astra” από το Rock City και το σκάλωμα που είχα φάει με τον ήχο τους. Οι επιρροές τους που ξεχείλιζαν σε κάθε τραγούδι, ο φόρος τιμής του ηγέτη τους στα μεγαθήρια των 70s, με τους BLACK SABBATH σε πρώτο πλάνο και τους υπόλοιπους να ακολουθούν κατά πόδας! Η φωνή του Spice και του JB. Tα lead του Amott που είχαν την αύρα του Michael Schenker, η αγνή αλητεία σε τραγούδια όπως τα “Left brain ambassadors” και “Beneath the skin”, η απόλυτη εφαρμογή της ατμόσφαιρας και του συναισθήματος στο υπεραγαπημένο μου “Black feathers”. Τους έχασα μετά το “Demons”. Έμειναν στο μυαλό μου σαν κορυφαίοι! Ακόμα μετανιώνω που δεν είχα καταφέρει να πάω στη συναυλία τους στο «Ρόδον» το 2000. Λίγο η ηλικία, λίγο ότι μερικές μέρες πριν ή μετά (δε θυμάμαι ακριβώς) ήταν οι IRON MAIDEN στον Άγιο Κοσμά, χαμένη ευκαιρία για μία μπάντα που σηματοδότησε τον συγκεκριμένο ήχο για μία πενταετία!
Λατρεία μεγάλη!

Ντίνος Γανίτης