Μετά από τρία full length album που αναδεικνύουν μια ολοκληρωμένη και απτή μουσική ταυτότητα και με το τέταρτο παιδί τους με το τίτλο “You know what…?”, είναι πλέον φανερό πως οι ARISTOCRATS είναι μια progressive rock μπάντα όπως το διατυμπανίζει εδώ και χρόνια ο progressive rock τύπος και όχι μια fusion μπάντα όπως μου φαινόταν. Όντως, εδώ και καιρό που άρχισα να εντρυφώ στη μουσική τους, έχω διαπιστώσει πως μιλάμε για τη σύγχρονη εκδοχή των θρυλικών αλλά παραγνωρισμένων DIXIE DREGS του Steve Morse. Instrumental progressive επομένως με πολλές jazz/blues/fusion/country καταβολές αλλά μια πιο rock τεχνοτροπία που διακρίνεται στον ήχο, τη παραγωγή και tη διάθεση που εκπέμπει το δυναμικό παίξιμο των τριών γιγάντων που απαρτίζουν τη μπάντα, ο καθένας στους τοπ πέντε παγκοσμίως: ο Guthrie Govan στη κιθάρα, ο Marco Minnemmann στα τύμπανα και ο Bryan Beller στο μπάσο. Οι δύο πρώτοι έχουν παίξει σε δίσκους του STEVEN WILSON ενώ ο Beller μαζί με τον Minnemmann ευθύνονται (πιστεύω) για την τεράστια επιτυχία του “Shockwave supernova” του Joe Satriani με τον οποίο περιόδευσαν για έναν σχεδόν χρόνο.
Με το “You know what…?” η μπάντα επιστρέφει στο ύφος και τον ήχο του εκπληκτικού ομώνυμου ντεμπούτου αφήνοντας στη άκρη τον ακραίο πειραματισμό και το βερμπαλισμό του προηγούμενου “Tres caballeros” που ήταν κάπως «δύσκολο» και βαρύ μιας και του έλειπε μια σαφήνεια και κατεύθυνση που το έκανε άναρχο και σε φάσεις φορμαλιστικό. Επιπλέον οι τρεις μουσικοί φαίνεται πως μπήκαν στο στούντιο με τα εφόδια που είχαν από τις ξεχωριστές πορείες τους και ειδικά από τη session περίοδο με τον JOE SATRIANI. Έτσι λοιπόν τα “All said and done” και “Spiritus cactus” που ακούγονται στο δίσκο ηχούν σαν ξαδερφάκια του “The extremist” ή και του “Strange beautiful music” με τον Minnemmann να μην παίζει συνέχεια παπάδες αλλά στακάτο ρυθμό με τη συνοδεία του Beller ενώ ο Govan, πέρα από τα αδιανόητα σόλο, διοχετεύει το παίξιμο και τα leads/μελωδίες του SATRIANI αλλά και του (αγαπημένου του) JEFF BECK. Το εναρκτήριο κομμάτι με τον «ακατάλληλο» τίτλο και το “Terrible lizard” αναμειγνύουν όμορφα το φασαριόζικο fusion και ακατανόητο βιρτουόζικο παίξιμο του “Tres caballeros” με την μελωδικότητα και τα leads του υπέροχου “Culture clash” δίσκου. Και επειδή κάθε ARISTOCRATS δίσκος έχει και ένα παιχνιδιάρικο φόρο τιμής στα blues, την country και Dixie μουσική έτσι και δω έχουμε το “When we all come together” που είναι πιο country και το μόνο κομμάτι που δεν μου κάθεται καλά (άσχετα του πόσο απίστευτα καλοπαιγμένου είναι) γιατί το βρίσκω ξεκάρφωτο (σε αντίθεση για παράδειγμα με το “Louisville stomp” του “Culture clash”) και επιτηδευμένο με το country στυλ που ακούγεται σαν παρωδία του είδους. Με το “Burial at sea” (αναφορά στο προσφυγικό;) έχουμε και μια από τις καλύτερες απόπειρες πειραματισμού με ένα πιο pop στυλ που τους κάθεται καλά μιας και το progressive/fusion τους δανείζεται άνετα στο pop. Το 8λεπτο “Last orders” που κλείνει το δίσκο είναι ήρεμο και πιο jazz με τις πιο ξεκάθαρες αναφορές στον Jeff Beck. Και δω ακούμε μια τάση για πειραματισμό μιας και σε αρκετές στιγμές το κομμάτι ηχεί σαν τζαμάρισμα, σε αντίθεση με το “Burial at sea” που και ριφ και leads/δομή έχει.
Όλα καλά μέχρι εδώ, ένα 7,5 με 8 το παίρνει ο δίσκος. Και πριν όμως το κλείσιμο, σκάει ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι ARISTOCRATS και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου για τη χρονιά, το “The ballad of Bonnie and Clyde”. Ξεκινάει σαν μια τζαζ μπαλάντα και εξελίσσεται σε κομμάτι που μετουσιώνει όλους τους guitar heroes και τις εξαιρετικές μπάντες που τους πλαισιώνουν (δες κάτι μουσικάρες που παίζουν με Steve Vai για παράδειγμα). Εδώ (όπως και αλλού αλλά ειδικά σ’ αυτό το κομμάτι) διοχετεύεται και το πνεύμα των RUSH και κυρίως το κομμάτι-ορισμός του progressive οικοδομήματος που βασίζεται στο χτίσιμο προς ένα δυνατό κρεσέντο, το “La villa strangiato”. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι μελωδίες παρασέρνουν, είναι επικές σε μινόρε κλίμακες με συναίσθημα και πολυπλοκότητα όσο και οικειότητα, απλές αλλά με βαθύ νόημα τόσο που στο τέλος του κομματιού νιώθεις λες και η μπάντα διηγείται μια ιστορία, και όλα αυτά από τρία άτομα, όπως και με τους RUSH. Ε λοιπόν, ξέρετε τι…; (pun intended) αυτό σημαίνει πως ο βαθμός ανεβαίνει αυτόματα μισή μονάδα!
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
