a
Πολυαγαπημένο συγκρότημα οι ARRAYAN PATH, από τις πρώτες τους μέρες, όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Road to Macedonia”. Έναν δίσκο που παρά τη φτωχή παραγωγή, φανέρωσε αμέσως μια νέα ελπίδα στον χώρο του δικού μας, ντόπιου heavy/power. Δίσκο με τον δίσκο οι ARRYAN PATH βελτιώνονταν θεαματικά, φτάνοντας σε ζηλευτά ύψη με το “IV: Stigmata”, έδειξαν πως κάπου τελματώνουν με το καλό παρόλα ταύτα “Chronicles of light”, για να έρθει το περυσινό εξαιρετικό “Dawn of Aquarius” να αποτελέσει μια ολική επανεκκίνηση. Μου έκανε λοιπόν εντύπωση το γεγονός πως οι Κύπριοι κυκλοφορούν τόσο σύντομα νέο δίσκο. Από το δελτίο Τύπου για το “Dawn of Aquarius” μας πληροφορούσαν για το “Archegonoi” που θα έβγαινε σχεδόν αμέσως στην αγορά. Και ακόμη μεγαλύτερη, ο ισχυρισμός πως θα αποτελούσε μια επιστροφή στις «ρίζες», όπως η εταιρεία τους άφηνε να εννοηθεί. Αν επιστροφή στις ρίζες σημαίνει μια «επαναδιατύπωση» του ντεμπούτου απλά με καλύτερο ήχο, τότε όχι, λυπάμαι, όσοι κάνατε τέτοια όνειρα μην περιμένετε να βγουν αληθινά. Αυτό σίγουρα δεν συμβαίνει εδώ. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας, δεν βλέπω καμία επιστροφή στον παλαιό ήχο. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο γίνεται εδώ.
Από το tracklisting του δίσκου, καταλαβαίνουμε όλοι πως το θέμα, χωρίς να είναι αυστηρά concept, κινείται σε μια ενιαία γραμμή. Όλα τα κομμάτια έχουν να κάνουν με την αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία ή σωστότερα, μυθιστορία, αφού οι μύθοι των προγόνων μας είναι πραγματικά γεγονότα δοσμένα με έναν «παραμυθένιο» τρόπο και καλυμμένα από έναν μυθικό μανδύα. Από τις Μοίρες και τον Ασκληπιό, στους Επτά επί Θήβας, στην Αμφίπολη και στις Θερμοπύλες, οι Κύπριοι παρουσιάζουν ένα μεγαλεπήβολο έργο, διάρκειας περίπου 90 λεπτών. Σχεδόν δυόμιση ώρες μουσικής μέσα σε έναν χρόνο, το λες και στοίχημα πάντως. Και αντικειμενικά, τους βγήκε. Αυτό όμως που ξεχωρίζει άμεσα με τα πρώτα ακούσματα, καθώς εξιστορούνται οι ιστορίες των Αρχέγονων, είναι η χρήση υπέροχων παραδοσιακών και κλασσικών οργάνων όπως λαούτο, ούτι, βιολί, βιόλα και duduk, ένα αρχαίο πνευστό όργανο από την περιοχή της Αρμενίας και προσωπική μου λατρεία. Μάλλον και δική σας, αν έχετε αγαπήσει για παράδειγμα το OST του Μονομάχου. Συνθετικά, τα κομμάτια έχουν κυρίως μεγάλη διάρκεια, είναι πομπώδη, επικά, ενώ δεν λείπει και η χαρακτηριστική πια μπαλάντα (εν προκειμένω το “King of Argos”). To oriental στοιχείο είναι και εδώ έντονο, όπως σε κάθε δίσκο της μπάντας, οι ενορχηστρώσεις πλουσιότατες, και η φωνή του Νικόλα Λεπτού σε υψηλότατα επίπεδα.
Η δυνατότερη πλευρά του δίσκου είναι, σίγουρα, η πρώτη. Εξαιρετικά συμπαγής, με τα κομμάτια να διαδέχονται το ένα το άλλο με ζηλευτή αλληλουχία, χωρίς να πέφτει η απόδοση, και καλύτερη στιγμή, κατά προσωπική πάντα άποψη, το υπέροχο, λυρικό, σχεδόν ανατριχιαστικό “The Words of Menelaus”, ένα θρηνητικό έπος στο οποίο το duduk, το βιολί και η φωνή του Λεπτού δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει στη Ρωμανία και τα απώτερα ανατολικά σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με ευθείς αναφορές στη μικρασιατική μουσική παράδοση (το refrain θυμίζει τον κλασσικό Σμυρνέικο σκοπό που απαντάται στα τραγούδια «Από ξένο τόπο» και «Εσκούταρι»). Δεν ξέρω αν είχαν αυτό στο μυαλό τους οι ARRAYAN PATH, μα κατάφεραν να δημιουργήσουν μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους. Δυστυχώς, μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια δουλειά αναπόφευκτα έχει διακυμάνσεις και στη παρούσα φάση αυτό στερεί από τους Κυπρίους μια μεγαλύτερη βαθμολογία. Αν αντί για 14 τραγούδια είχε ας πούμε 9, θα μιλούσαμε για ένα μικρό αριστούργημα. Όπως και να ’χει όμως, πρόκειται για έναν ΚΑΛΟ δίσκο, του οποίου μη ξεχάσω να αναφέρω πως τα τύμπανα έχει αναλάβει ο «πολύς» Mark Zonder (WARLORD, FATES WARNING).
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
