Ο stoner psych «Αστεροειδής» εκ του Orebro της Σουηδίας ορμώμενος, μετά το τελευταίο του διαστημικό ταξίδι το 2010 με τον δίσκο “II” και το σημάδι ζωής που μας έδωσε με το “Move The Mountain” EP στο ενδιάμεσο, «εισέβαλλε» ξανά στην ατμόσφαιρα μας 6 χρόνια μετά, με τον δίσκο “III”. Σε ένα δίσκο που εκτός από τα δύο ιδρυτικά μέλη της μπάντας, Robin Hirse στην κιθάρα και φωνητικά και τον Johannes Nilsson στο μπάσο, έχουμε την προσθήκη νέου drummer, του Jimmi Kholscheen. To εξώφυλλο είναι εκπληκτική δουλειά και ιδέα της μπάντας, όπου τραβήχτηκε στο μέρος που κάναν πρόβες και έγραψαν τα περισσότερα τραγούδια τους. Εκθέτοντας τα μουσικά τους όργανα, με το εξώφυλλο του δίσκου “II” στην κάσα των drums, σε βάζουν κατευθείαν στο ψυχεδελικό vintage mood των τραγουδιών του “III” πριν καν ακούσεις τον δίσκο.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το trippy “Pale Moon” που το χαρακτηρίζει μια λεπτή μπασογραμμή η οποία όσο το τραγούδι εξελίσσεται, δίνει χώρο σε περίεργους ψυχεδελικούς ήχους της κιθάρας που του δίνουν μία σκοτεινή αύρα. Όχι πολύ δυναμικό και καθόλου radio-friendly για Intro τραγούδι, αλλά είναι ιδανικό για να σε χαλαρώσει και να σε προετοιμάσει για το ψυχεδελικό ταξίδι που θα επακολουθήσει. “Last Days” το δεύτερο τραγούδι του δίσκου, με έναν heavy σταθερό ρυθμό και ελαφρά bluesy στοιχεία στις κιθάρες. Το τραγούδι αυτό έχει πολύ μελαγχολικό τόνο και ο σταθερός ρυθμός του, κορυφώνεται στην πορεία με τα εξαιρετικά φωνητικά του R. Hirse και την στιχάρα “Death Will Come/ He Always does”. Στο “Til Dawn” επανερχόμαστε στις γνώριμες ASTEROID μουσικές φόρμες. Με τις fuzzy κιθάρες να δένουν με τους καθαρούς ήχους πολύ αρμονικά και οι εναλλαγές στα φωνητικά ανάμεσα στον Robin και τον Johannes να ενισχύουν και άλλο την heavy ατμόσφαιρα του τραγουδιού.
Το “Wolf & Snake” είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Ξεκινάει με ένα αργό, space riff όπου στην πορεία εντείνεται και περνάει σε fuzzy ήχους με το «σκονισμένο» μπάσο και τα drums να κρατάνε το ρυθμό και να δίνουν χώρο στην κιθάρα του Robin Hirse να «ζωγραφίζει». Το “Silver & Gold” στην συνέχεια έχει εξαιρετικές μελωδίες και οι ευαίσθητοι στίχοι του είναι το κατάλληλο πέρασμα και προετοιμασία για να υποδεχτούμε το επιβλητικό “Them Calling” με το πομπώδες intro του και το καθηλωτικό Sabbathικό riff. Είναι το πιο «σκοτεινό» τραγούδι του δίσκου και οι φωνητικές αρμονίες είναι θεωρώ στα highlight του δίσκου. Για το τέλος, μας άφησαν και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου και σίγουρα ένα από τα καλύτερα τους, το “Mr. Strange”. Ένα τραγούδι με φοβερό ρυθμό και vintage mood και αισθητική όπου δένει όλο το feeling του δίσκου και νιώθεις ότι το τραγούδι αυτό ξεθάφτηκε από τα 70’s χωρίς να το έχει ακουμπήσει η μουσική εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια.
Πολύ καλός δίσκος που συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το “II” από άποψη δομής των τραγουδιών και vibes, με πολύ οργανικό ήχο και διατηρεί μία τέλεια ισορροπία μεταξύ ψυχεδέλειας και heavy blues. Στο δίσκο αυτό έχουν επικεντρωθεί στην μελωδία και το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να βουτήξουν σε πολύ πιο heavy «νερά» δεν το έκαναν και φλέρταραν τόσο-όσο έπρεπε με το πιο heavy rock ώστε να έχουν μία λογική μουσική εξέλιξη από τους προηγούμενος δίσκους αλλά την ίδια στιγμή να διατηρούν τον γνώριμο ήχο τους.
8,5 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
