a
«Ο κρύος άνεμος στους αφιλόξενους τευτονικούς δρυμούς προμηνύει την έλευση του χειμώνα. Κάπου, σε ένα παλαιό μεσαιωνικό μοναστήρι, καλόγεροι μελετούν υπό το λιγοστό φως των καντηλιών περίεργα χειρόγραφα που μιλούν για χαμένες θρησκείες, χαμένες πατρίδες και αρχαία γένη, αυτοκρατορίες που κάποτε κυριαρχούσαν σε ολόκληρο τον γνωστό και άγνωστο κόσμο. Σε κάποιο ξέφωτο, διαβάτες γύρω από μια φωτιά προσπαθούν να ζεσταθούν εξιστορώντας τις ίδιες αυτές ιστορίες. “Empires rise, empires fall, Atlantean tombs, imperial halls… history‘s volumes, have but one page. Ever westward, the course of empire takes its eternal way…” Αρχαίοι βασιλείς και πολέμαρχοι, ήρωες μιας αλλοτινής εποχής, ένας – ένας «παρελαύνουν» μπροστά από την φωτιά. Η νύχτα έχει πια απλώσει για τα καλά τα πέπλα της και η αφήγηση προχωρά…»
Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να περιγράψει λογοτεχνικά οποιονδήποτε δίσκο των ATLANTEAN KODEX, της μεγαλύτερης ίσως μπάντας του ευρύτερου επικού χώρου των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Ενός σχήματος που ήδη αποτελεί σημείο αναφοράς και επιρροή για τις νέες «φουρνιές» συγκροτημάτων που ακολουθούν. Δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερη προσπάθεια οι Βαυαροί για να κυριαρχήσουν στον χάρτη, παρά το κατάφεραν με τρεις μόνο απόπειρες: το ep “Pnakotic demos” που έδωσε τα πρώτα διαπιστευτήρια, το ηχηρό ντεμπούτο “The golden bough“ και φυσικά το ήδη κλασσικό μεγαλούργημα “The white goddess” από το χτύπημα του οποίου ακόμη να συνέλθει σύσσωμος ο μεταλλικός κόσμος. Η αλήθεια είναι πως τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία τους κυκλοφορία ως σήμερα, ήταν πολλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, η ανυπομονησία «θρέφεται» από την αξία του καλλιτέχνη, τον κρατά στον αφρό και δεν τον αφήνει να βυθιστεί στην δίνη της λήθης…
Το μεγαλειώδες, δραματικό και εξυψωτικό doom metal των ATLANTEAN KODEX, που έχει τις ρίζες του στους BATHORY, παλαιούς MANOWAR και SOLSTICE ηχεί και πάλι σε όλη του την δόξα και οι ιστορικές, μυθολογικές και λογοτεχνικές στιχουργικές αναφορές (που έχουν μέντορά τους τον Mark Shelton) κυμαίνονται στα γνωστά άριστα επίπεδα. Η πένα του group είναι στα καλύτερά της. Οι Γερμανοί καθιστούν για μια ακόμη φορά σαφές ποιος βρίσκεται στην θέση του ηγήτορα στον επικό metal ήχο (και) αυτή την εποχή. Το “People of the Moon (Dawn of Creation)” διαλύει κάθε σύννεφο αμφιβολίας, σχετικά με το αν η μπάντα επανήλθε ως έπρεπε, και ως όφειλε. Οι Πρώτοι Άνθρωποι εξυμνούνται μέσα από ένα “Hail to England” δέκα φορές πιο μεγαλόσχημο, με την Coralie Baier στην κιθάρα να αποδεικνύεται αμέσως άξια αντικαταστάτρια του Michael Koch. Η παράδοση της αρχαίας Μεσοποταμίας έχει την τιμητική της στην συνέχεια. Οι Τιτάνες κατεβαίνουν στην Γη και ζευγαρώνουν με τις κόρες των ανθρώπων, (“Lion of Chaldea”) χιλιάδες χρόνια πριν οι λαμπρές τους πόλεις γίνουν στάχτη και ερείπια (“Chariots”, ο διάδοχος του “Sol Invictus”, ΤΟΣΟ ΤΕΛΕΙΟ). Μπορεί βέβαια το πανάρχαιο κάλλος να χάθηκε, οι απόγονοι όμως εκείνων των λαών πάντα θα περιμένουν τον βασιλέα – σωτήρα που θα αποκαταστήσει το απολεσθέν μεγαλείο τους (“The innermost light”)…
Χάνονται οι μνήμες στην βυθισμένη Ατλαντίδα όπου η μπάντα μας ταξιδεύει καθώς η ακρόαση προχωρά, και στην εισβολή των λαών της Ανατολής στην προκατακλυσμιαία γη. Οι γηγενείς θα διαφύγουν με τον όρκο να διατηρήσουν την γνώση σε ένα μυστικό και ασφαλές καταφύγιο, σε δάση απροσπέλαστα και υψηλές οροσειρές (“A secret Byzantium” – αναφορά στο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ “The hidden folk” από το “Pnakotic demos”). Όσοι αιώνες και να περάσουν όμως, πάντα θα υπάρχει η θέληση για επιστροφή (“He who walks behind the years”) στα Πατρώα εδάφη… Οι Αρχές και το Φως του Δυτικού πολιτισμού, η δόξα που κληροδοτήθηκε στην Ρώμη από την αρχαία Ελλάδα και πέρασε διά μέσου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Αναγεννησιακή και σύγχρονη Ευρώπη, πρέπει να διατηρηθούν αναλλοίωτα και να προστατευτούν από την σήψη του σύγχρονου υλιστικού κόσμου (“The course of empire”). Εις μάτην όμως, καθώς “who’ll wipe this blood off our hands now? Which Arthur will rise to defend us? No sacred king can lead us, as nothing sacred’s left alive…”. Η τιμωρία του ανθρώπου θα είναι η επιστροφή του σε ημιάγριες καταστάσεις, για να χτίσει ίσως από την αρχή έναν πολιτισμό καλύτερο. ”The lands beneath the evening, in fire, blood and hate, the drums of pictdom summon us back to the savage state”. Άλλωστε η ιστορία πάντα διδάσκει πως… “Empires rise, empires fall…”. Κάπως έτσι οραματίστηκε και ο Howard το τέλος της Ιβοριανής Εποχής, με τους Πίκτες να «καταπίνουν» τα λαμπερά βασίλεια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο εδώ.
To “The course of empire” είναι ένα τιτάνιο δημιούργημα, κάτι παραπάνω από άξιος αντικαταστάτης του “The white goddess”. Πιο σκοτεινό, πιο «βαρύ» ηχητικά, με υπέροχες μελωδίες και αρμονίες και την κρυστάλλινη φωνή του Markus Becker στα καλύτερά της, συνοψίζει μουσική ιστορία σχεδόν σαράντα ετών και την παραδίδει στο σήμερα ελκυστική και προπαντός σύγχρονη. Την ίδια στιγμή που κάποιοι σχεδόν καπηλεύονται τον όρο «επικό heavy metal», κάποιοι άλλοι υποτιθέμενοι «μεγάλοι» του είδους έχουν να βγάλουν δίσκο της προκοπής ούτε εγώ ξέρω πόσα χρόνια και έχουμε γεμίσει φούσκες και κορδελίτσες που μας πλασάρονται ως «σωτήρες του είδους» γιατί απλά τραγουδούν σαχλοτράγουδα με ιστορικό περιεχόμενο, οι ATLANTEAN KODEX μόνο με τα πρώτα τρία και κάτι λεπτά του “Chariots” μπορούν και κάνουν όλους τους προαναφερθέντες ΣΚΟΝΗ. “Blow ye trumpets in thy walls, sound an alarm to mountain halls! Tremble all ye who have heard the call…for another kingdom falls!” Νομίζω πως έχουμε ήδη νικητή…
10 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
