Θα πρέπει να πω, για μία ακόμη φορά, ότι το “Revolution DNA”, το θεωρώ τον πιο άρτιο δίσκο ελληνικού σχήματος, απ’ όλες τις απόψεις. Από το εικαστικό μέχρι τη μουσική και την παραγωγή. Χωρίς να είμαι φανατικός με τη μουσική τους, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ, εκτός από το “Revolution DNA”, οπωσδήποτε το “Communion”. Υπήρξε ένα απίστευτα δυνατό comeback, που τους έβαλε εκ νέου στον χάρτη του metal, μετά τη «χειμερία νάρκη» που είχαν πέσει και μάλιστα κατόρθωσαν να έχουν πολύ μεγαλύτερο status από αυτό που είχαν πριν, κάτι που συνιστά μαγκιά ολκής. Ακόμα και σε δίσκους που βρίσκω παραφορτωμένους με τα ορχηστρικά σημεία, υπάρχουν πάντα τραγούδια που μου αρέσουν πολύ. Σίγουρα μου λείπει η παρουσία του Σωτήρη Βαγενά, ιδιαίτερα με τα καθαρά φωνητικά του, αλλά φαίνεται ότι η μουσική τους προστάζει διαφορετικά πράγματα τα τελευταία χρόνια, οπότε η γνώμη μου περιττεύει!!! Ο καινούργιος τους δίσκος, φαίνεται ότι τους βρίσκει πιο απελευθερωμένους από μία «ανάγκη» που μου έβγαζαν τα τελευταία χρόνια, να είναι όσο πιο ακραίοι και «φορτωμένοι» γίνεται. Μου φαίνεται ότι βρήκαν την ισορροπία που μου είχε λείψει από το “Titan” και είναι έτοιμοι για ακόμα πιο μεγάλα πράγματα.
Σάκης Φράγκος
Άλλη μία μπάντα, οι οποία σμίλεψε τα μουσικά μου γούστα, στη δύσκολη εφηβική ηλικία. Τους έμαθα κι εγώ από το video clip του “The eldest cosmonaut”, από το “A fallen temple”, αλλά και το “Marble smiling face”, το οποίο σπάμαραν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί όταν είχε κυκλοφορήσει. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, απέκτησα όλοι τη δισκογραφία που είχαν κυκλοφορήσει ως τότε. Η μεγάλη αδυναμία που είχα στη μπάντα, ήταν ο Σωτήρης και τα αργόσυρτα lead riffs του. Ότι έχει την υπογραφή του, απλά το λατρεύω. Γι αυτό ακόμη και σήμερα, τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ είναι τα “Έσοπτρον” και “Ophidian wheel”, παρόλο που όλοι η δισκογραφία είναι γεμάτη ποιότητα και επιτυχίες. Απλά αυτά τα δύο «φωνάζουν» Σωτήρης!
Η φυγή του Φώτη Benardo κατ’ εμέ, ήταν απώλεια, αφού πέρα από εξαίρετος ντράμερ, ήταν γενικά μεγάλο ατού για τη μπάντα. Ο Krimh δε μπορεί να καλύψει το κενό του κατά τη προσωπική μου άποψη. Το τελευταίο τους πόνημα είναι και πάλι μοναδικό, μόνο που απουσιάζει η lead του Σωτήρη, οπότε χάνει αρκετά σε σχέση με τα προηγούμενα. Αξίζει όμως!
Γιώργος Δρογγίτης
Μπορεί η εκτόξευση των SEPTIC FLESH σαν όνομα/status στο παγκόσμιο μεταλλικό στερέωμα να έγινε στα 00’s και ιδιαίτερα από το “Communion” κι έπειτα, αλλά η μπάντα κατά τη γνώμη μου είχε ήδη δώσει τα υψηλότερα δείγματα γραφής της από τα μέσα των 90’s, που είναι και η αγαπημένη μου περίοδος της μπάντας, με την τριάδα “Mystic Places Of Dawn”, “Έσοπτρον” και “Ophidian Wheel”. Ως πιτσιρικάς, με είχε εντυπωσιάσει η μοναδική τους προσέγγιση στο ατμοσφαιρικό death metal, ιδιαίτερα στο φανταστικό τους ντεμπούτο, το οποίο ακόμα βάζω ν’ ακούσω συχνά πυκνά. Στη συνέχεια ένα μεγάλο μέρος του πυρηνικού ήχου της μπάντας, και κυρίως οι χαρακτηριστικές lead κιθάρες, υποχώρησε, αρχικά για χάρη μιας πιο ρομαντικής/γοτθικής προσέγγισής (“A Fallen Temple”) και στη συνέχεια ενός πιο heavy και επιθετικού προσώπου, με τον σημερινό, συμφωνικό ήχο της μπάντας να είναι εντελώς εκτός των γούστων μου, όπως και οι live εμφανίσεις τους. Πέρα από το προσωπικό όμως αισθητικό κριτήριο, πάντα εκτιμώ το γεγονός της εξέλιξης ενός γκρουπ και μπορώ να αναγνωρίσω και να σεβαστώ την όλη πορεία, από την -δύσκολη για το ακραίο metal στη χώρα μας εκείνη την εποχή- αρχή έως τις αντικειμενικά ποιοτικές στιγμές της σημερινής της υπόστασης.
Νίκος Χασούρας
Δεν είμαι και o πιο ένθερμος οπαδός των SEPTICFLESH. Στη μουσική μου αρέσει να ακούω αρκετές μελωδίες και οι SEPTIC FLESH ήταν πάντα ένα συγκρότημα που δεν βασίστηκε τόσο πάνω σε αυτές, αλλά στην εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε στα τραγούδια του. Ομολογώ πως δεν έχω ασχοληθεί όσο θα ήθελα με αυτό το σπουδαίο συγκρότημα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τους έχω σε εκτίμηση. Και πως να μην τους έχω άλλωστε, αφού το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει ορισμένα εκπληκτικά άλμπουμ που τους έχουν φέρει παγκόσμια αναγνώριση. Χωρίς να έχω καλύψει ολόκληρη την δισκογραφία τους, από ότι έχω ακούσει μέχρι στιγμής, τα “Communion” και “Fallen temple” είναι τα αγαπημένα μου έργα από τους συμπαθείς SEPTICFLESH. Το τραγούδι που επέλεξα, πάντα με γυρίζει στη πρώτη Λυκείου και στην χιλιοπαιγμένη κασέτα που μου έδωσε σε μία εκδρομή ένας φίλος από μεγαλύτερη τάξη… Αναμνήσεις διάολε..
Δημήτρης Μπούκης
Με έναν ηγετικό ρόλο στο φάσμα του ατμοσφαιρικού death metal, οι SEPTICFLESH έχουν πραγματικά εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως μια σπουδαία μπάντα. Και είναι. Από το μακρινό 1990 που ιδρύθηκαν μέχρι και σήμερα, οι SEPTICFLESH εξακολουθούν και εργάζονται ακατάπαυστα, χτίζοντας μια αξιοζήλευτη, όσο και πολύπλευρη καριέρα. Έχοντας πλέον κατασταλάξει στο ορχηστρικό death τα τελευταία χρόνια, μπορεί να ξενίζουν τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του “Mystic Places Of Dawn” για παράδειγμα, δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε την συνεχή εξέλιξη της μπάντας μέσα από κάθε δίσκο τους. Ακόμα και τώρα που ορισμένοι κατηγορούν τη μπάντα για στασιμότητα, οι συνθέσεις τους παραμένουν σε υψηλά επίπεδα ποιότητας. Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια πολύ σκληρά εργατική μπάντα που κάθε της κίνηση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και το νέο άλμπουμ δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Κακά τα ψέματα, μιλάμε για μια μπάντα που χαίρει καθολικής αναγνώρισης παγκοσμίως και πραγματικά το αξίζει.
Θοδωρής Κλώνης
Η ελληνική metal σκηνή πρέπει να νιώθει πολύ υπερήφανη και τυχερή που έχει στις τάξεις της ένα όνομα του βεληνεκούς των SEPTIC FLESH, να την εκπροσωπεί σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η μπάντα των αδερφών Αντωνίου, έχει καταφέρει να βάλει τον πήχη σε πολύ ψηλά επίπεδα, προσφέροντας διαρκώς ιδιαίτερα αξιόλογες δουλειές και προσωπικά σκέφτομαι, ότι δε μου τυχαίνει συχνά να έχω ασχοληθεί με μπάντα τόσο μεγάλης πορείας, της οποίας να μου αρέσει κάθε, μα κάθε δίσκος που έχει κυκλοφορήσει.
Βρίσκω επίσης μεγάλο επίτευγμα γι’ αυτούς το πόσο πολύ εξελίσσονταν ανέκαθεν με το πέρασμα των χρόνων, πόσους τρόπους βρήκαν για να μην γίνονται επαναλαμβανόμενοι, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους.
Ειδικά όσον αφορά τα “Communion” και “The Great Mass”, τα λόγια είναι περιττά, αφού σε αυτά η απόδοση της μπάντας, η ευρηματικότητα και η συνθετική της δεινότητα, έφτασαν στο ζενίθ τους, κάνοντας άπαντες να μιλούν για δυο διαμάντια της δισκογραφίας τους.
Μεγάλη προσωπική αδυναμία μου πάντως είναι το πρώτο, αφού περιέχει τρία αξεπέραστα για μένα κομμάτια, τα: “Anubis”, “Sunlight/Moonlight” και “Sangreal”. Η επιλογή δε ανάμεσά τους, απλά αδύνατη….
Χαρά Νέτη
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις οι συμπατριώτες μας SEPTICFLESH. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα groups που έχει βγάλει η ελληνική metal σκηνή. Μπορούν περήφανα να συγκαταλέγουν τους εαυτούς τους σε εκείνη την κατηγορία μπαντών που δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα κακό δίσκο. Τουναντίον, από το 1994 που δισκογραφούν μας έχουν χαρίσει δισκάρες όπως τα “The Ophidian Wheel”, “Sumerian Daemons” ή “The Great Mass”, ενώ συνεχίζουν ακάθεκτα με το καταπληκτικό πρόσφατο “Codex Omega”. Είναι επίσης από εκείνες τις μπάντες που «βρέχουν κώλο για να πιάσουν ψάρι» και αυτό αντικατοπτρίζεται στη διαρκώς αυξανόμενη δημοτικότητά τους, που φέρνει περισσότερες πωλήσεις, αλλά και αυξανόμενη ζήτηση για ζωντανές εμφανίσεις ή και περιοδείες. Μόνο για την προώθηση του “Titan” πέρασαν 3 φορές τον Ατλαντικό για περιοδεία. Σαφέστατα έχουν ανέβει επίπεδο και το “Codex Omega” με την ποιότητά του είναι στα χέρια της μπάντας ένα δυνατό εργαλείο για τη συνέχιση αυτής της πορείας…
Θανάσης Μπόγρης
