Δεν θυμάμαι στην ιστορία του heavy metal, να έχει συμβεί μία τόσο σημαντική αλλαγή στη σύνθεση ενός συγκροτήματος, δηλαδή να φύγει ο Udo Dirkschneider από τους ACCEPT, με την trademark φωνή του (και με δεδομένη την πλήρη αποτυχία του “Eat the heat”) και ύστερα από 30 χρόνια καριέρας να επιστρέφουν όχι απλά μ’ έναν απίστευτο δίσκο, όπως το “Blood of the nations”, αλλά και να συνεχίζουν εξίσου δυναμικά με 3 ακόμα δίσκους… Πραγματικά πρωτόγνωρο και τους βγάζω το καπέλο. Υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που γουστάρω πάρα πολύ από τη δεκαετία του ’80. Συγκροτήματα όμως που να συνεχίζουν, με τα βασικά τους μέλη να εξηνταρίζουν, και να βγάζουν τέτοιο ατόφιο heavy metal που να ακούγεται ταυτόχρονα τόσο «παλιακό» αλλά και τόσο μοντέρνο, δυσκολεύομαι να φέρω στο νου μου. Να μην σχολιάσω την επιλογή τους να παίξουν support στους SABATON, ώστε να προσελκύσουν το μικρότερο σε ηλικία κοινό. Θέλει πραγματικά άντερα για να κάνεις κάτι τέτοιο με τη θέλησή σου, ρίχνοντας τον εγωισμό σου και κοιτάζοντας το μακροπρόθεσμο καλό του σχήματος, φανερώνοντας και μία διάθεση, έτσι, ότι έχουν σκοπό να υπάρχουν και να περιοδεύουν για πολλά ακόμα χρόνια. Ούτως ή άλλως έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς το “Metal heart” ήταν μέσα στο πρώτο πακέτο heavy metal δίσκων που άκουσα ποτέ στη ζωή μου 32 χρόνια πριν. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία όμως για μένα έχει το παρόν, που συνεχίζει να είναι τόσο λαμπρό, που είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα… Είστε μεγάλοι μάγκες!!!
Σάκης Φράγκος
Balls to the wall και τα λέγαμε! Εδώ τι να πούμε ακριβώς; Η μπάντα ορισμός του τευτωνικού ήχου. Μπάντα που αδίκησε σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό της και θα μπορούσε να είναι σε μεγαλύτερες θέσεις (εμπορικά τουλάχιστον) από αυτές που είναι. Καθαρό, ατόφιο heavy metal, με τσαγανό, με groove, με μελωδιάρες, με τεράστια ρεφρέν, με τα πάντα όλα (και κρεμμύδι και τζατζίκι… να είμαστε σοβαροί!) μέσα.
Μέχρι το 1986 και το “Russian roulette”, τα πάντα κυλάνε υπέροχα. Η μία δισκάρα διαδέχεται την άλλη, με το ποιοτικό σερί να είναι ζηλευτό ακόμα και από μεγαλύτερες μπάντες από αυτούς. Όμως από το “Eat the heat” (το μόνο άλμπουμ ACCEPT χωρίς τον Udo στα φωνητικά μέχρι και το “Blood of the nations”) και μετά αρχίζουν τα περίεργα. Αλλαγές στο lineup, δύο τελευταία (έτσι φάνηκε τότε) πολύ κατώτατα των προηγούμενων άλμπουμ (όχι απαραιτήτως κακά, αλλά συγκριτικά με τις δουλειές των 70’s και 80’s, εκείνες των 90’s υστερούν τρομερά), για να έρθει κάπου εκεί στα τέλη των 90s και το τέλος.
Και εκεί που όλοι τους είχαμε παντελώς ξεγραμμένους, σου σκάει ένα “Teutonic terror”, σου κολλάει το κεφάλι και τα balls to the wall και δεν ξέρεις από πού σου ήρθε. Ολόκληρο το “Blood of the nations” τελικά αποδείχθηκε μία δισκάρα που μπαίνει άνετα στο πάνθεον της δισκογραφίας των Γερμανών, με τη συνέχεια να μην είναι σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, αλλά να διατηρεί με άνεση το όνομα και την ποιότητα της μπάντας, αλλά και να τους δίνει και νέους οπαδούς! Βάλτε και την περιοδεία ως support στους SABATON, κάτι το οποίοι ΟΙ ΙΔΙΟΙ επεδίωξαν για να προσελκύσουν νεότερο κόσμο και βλέπουμε μία νέα δίψα από τον Hoffmann να παίξει και να ανεβάσει πάλι το παιδί του. Μιας και είπαμε Hoffmann, ο άνθρωπος είναι στην ελίτ της ιστορίας των metal κιθαριστών με το τόσο ιδιαίτερο ήχο του, αλλά και αυτή την άνεση σύνθεσης εξαιρετικών riffs.
Τι κι αν δεν υπάρχει πλέον ο Udo, έχουμε πλέον δύο μπάντες που παίζουν ένα metal που λείπει αρκετά στις μέρες μας. Τόσο οι U.D.O., όσο και οι ACCEPT, κρατάνε τη σημαία ψηλά στον παραδοσιακό metal ήχο. Και μπορεί ο Hoffmann να μην έχει τον Fischer ή ειδικά τον Frank δίπλα του, αλλά έχει βρει και πάλι το δρόμο του. Μην αναλύσουμε τα live της μπάντας δε… αρκεί να τους δεις μία φορά. Και στην τελική έχουν γράψει έναν από τους διαχρονικότερους metal ύμνους (μεταξύ άλλων), το “Balls to the wall”. Ε αρκεί!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Μιλάμε για ένα από τα κορυφαία σχήματα των 80’s. Μετά τους SCORPIONS το δεύτερο εξαγώγιμο σχήμα της Γερμανίας, σε μια εποχή που η Ευρώπη, πέραν της Αγγλίας φυσικά, με δυσκολία κατάφερνε να καθιερώσει κάποιο σχήμα και να το κάνει ευρέως αποδεκτό.
Τα επτά πρώτα album τους, από το 1979 μέχρι το 1986 δηλαδή, η πρώτη περίοδος του Udo στο σχήμα έχει καθιερωθεί στο πάνθεον της metal ιστορίας. Αν κάποιος δεν τα έχει ακούσει και δεν έχει εμβαθύνει σε αυτά δυστυχώς έχει ένα κενό όσον αφορά το κομμάτι της metal διαπαιδαγώγησης και γνώσης.
Η φυγή του Udo από την μπάντα ήταν ένα σοκ, αλλά θα επανέρθει μαζί τους μετά από κάποια χρόνια με το εξαιρετικό “Objection Overruled” του 1993. Την περίοδο εκείνη θα έρθουν για πρώτη φορά στην χώρα μας για συναυλία, η οποία ήταν 4 ημέρες μετά από εκείνη την GUNS N’ ROSES. Θα παίξουν στο Ρόδον και ακόμα θυμάμαι την συναυλία με όλους τους ύμνους που είχαμε μεγαλώσει και ακούγαμε εκείνο το βράδυ. Αν υπολογίσουμε και την ξενέρα που είχαμε μόλις φάει με τους GUNS N’ ROSES, ήταν ότι έπρεπε.
Από το “Βlood of the nations” και έπειτα από την super όπως αποδείχθηκε μεταγραφή του Mark Tornillo στην μπάντα, το σχήμα διανύει μια δεύτερη περίοδο νεότητας και αποδοχής, και το σερί των πολύ καλών δίσκων που βγάζουν έκτοτε είναι τουλάχιστον άξιο θαυμασμού.
Μεγάλο κεφάλαιο του κλασσικού metal ήχου, οι ACCEPT επηρέασαν και θα συνεχίζουν να επηρεάζουν κάθε νέο σχήμα που καταπιάνεται με τον παραδοσιακό metal ήχο. Πολλοί επηρεάσθηκαν ανά τα χρόνια, άλλοι έκανα καριέρα πατώντας πάνω στον ήχο τους και αυτό είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίζεται για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να διαλέξω ένα και μόνο κομμάτι που να μπορώ να το χαρακτηρίσω ως το πλέον αγαπημένο μου από τους ACCEPT. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που με έχει σημαδέψει όσο ελάχιστα από το χώρο του παραδοσιακού metal ενώ τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν από το 1981 ως το 1986 είναι αριστουργηματικά. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία του να αναφέρω το πόσο επιδραστικοί υπήρξαν, το πόσο σπουδαίος κιθαρίστας είναι ο Hoffmann, το γιατί ο Baltes είναι απίστευτος performer και φυσικά πόσο τεράστιος (αν και όχι σε ύψος) είναι ο Στρατηγός! Το κυριότερο όμως είναι οι συνθέσεις αυτές καθαυτές. Και ξέρετε κάτι; Με εξαίρεση το αναιμικό “Predator” και το παράταιρο “Eat the heat” όλα οι υπόλοιπες κυκλοφορίες τους είναι και αυτές πάρα πολύ καλές (ναι…και το “Death row”)! Η επανασύνδεση καλά κρατεί (και ο Tornillo έχει αποδειχθεί άξιος αντικαταστάτης) και αναμένουμε με αγωνία την…Άνοδο του Χάους! Με αυτά και με αυτά επέλεξα ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι από το “Balls to the wall”…
Σάκης Νίκας
Λίγο ο μικροσκοπικός Udo Dirkschneider, λίγο η βραχνή και περιορισμένη του φωνή, αλλά και η ανομοιομορφία των δίσκων τους, νομίζω πως έχουν κάπως περιορίσει στα μάτια μας το πόσο μεγαλειώδης είναι η προσφορά των ACCEPT. Μου αρέσει να τους χαρακτηρίσω ως τους AC/DC της ηπείρου μας, περισσότερο για τα κιθαριστικά τους μέρη την δεκαετία του ’80, όμως οι Γερμανοί προσέφεραν τόσο στην δημιουργία του power metal (δείτε “Breaker”, “Fast as a shark”) όσο και στο neoclassical (“Metal heart”), ενώ τα ογκώδη, μελωδικά ρεφραίν τους, προσδιόρισαν τον όρο του τευτονικού ήχου στα Γερμανικά συγκροτήματα. Η επαναδραστηριοποίησή τους, μας έφερε αντιμέτωπους με νέα δεδομένα. οι ACCEPT είναι πιο σκληροί από ποτέ στην εποχή του Mark Tornillo, πιο συμπαγείς από ποτέ και με πιο μεστούς και καλογραμμένους δίσκους. Με τεράστια δισκογραφία, με ατελείωτους ύμνους, με τραγούδια που κοντράρουν τους τα “φτερά” των SAXON, τις βερμούδες του Angus Young, την μαεστρία του Malmsteen, τις γλυκές μελωδίες των JUDAS PRIEST, τις δισολίες των IRON MAIDEN και τα ρεφραίν των SCORPIONS, αλλά και στίχους που κάνουν ακόμα και τον Rob Halford να κοκκινίσει (“London leatherboys” anyone?) οι ACCEPT ανήκουν στην κατηγορία των κορυφαίων και πιο επιδραστικών συγκροτημάτων της γενιάς μας και θα μείνουν για πάντα στην ιστορία του heavy metal.
Γιώργος Κουκουλάκης
O ορισμός της έννοιας heavy metal και είναι ξεκάθαρο χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα. Είναι η μπάντα που θα σε κάνει να χτυπιέσαι χωρίς έλεος, καμία λύπηση. Ο τευτονικός τρόμος που εκτοξεύεται από τις κιθάρες του Hoffman προκαλούσε και προκαλεί τρόμο. Έχοντας το μαντρόσκυλο στα φωνητικά, τον απόλυτο Στρατηγό, κάτι σαν τον Σάκη Νίκα, ισοπέδωσαν τα πάντα στη δεκαετία του ’80 με αιώνιες δισκάρες, όπου και κατάφεραν να παντρέψουν τη δύναμη με την τέχνη και την αγάπη τους για τη κλασσική μουσική. Το αποτέλεσμα όχι απλά συγκλονίζει αλλά δε το χωράει ανθρώπινος νους. Μετά ήρθε η κάθοδος για το συγκρότημα, η μπάντα μπήκε στον πάγο, ο Udo επέστρεψε μα δεν ήταν το ίδιο. Έτσι οι ACCEPT αποφάσισαν να πάρουν τον καπελάκια Mike και να διαλύσουν τα πάντα στο διάβα τους. Πραγματικά δεν θυμάμαι ποτέ ένα τόσο ηχηρό comeback από συγκρότημα με τρεις συνεχόμενες δισκάρες (δεν βάζω μέσα τους MAIDEN, δεν θα αναφέρουμε και τα αυτονόητα). Πλέον, με την αυτοπεποίθηση που έχουν ετοιμάζονται να απλώσουν το χάος σε κάθε σπιθαμή του πλανήτη. Αν και το πρώτο, ομώνυμο τραγούδι, δεν με ενθουσίασε θεωρώ ότι το άλμπουμ θα είναι αυτό που πρέπει. Στην αναμονή λοιπόν.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
ACCEPT… Πολύ απλά, λιτά και περιεκτικά εδώ μιλάμε για τους ζωντανούς θρύλους του heavy metal! Μπαντάρα επιπέδου Champions League, με δισκογραφία πιο βαριά και από τα τρόπαια της Ρεάλ Μαδρίτης! Οι γερόλυκοι Γερμανοί μπορεί να μην έχουν την αναγνώριση των IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, MOTORHEAD και λοιπών, αλλά αναμφισβήτητα είναι μία εκ των κορυφαίων μπαντών που γέννησε αυτή η μουσική.
Η περίοδος, από τη κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτο τους το 1979 μέχρι και το “Russian roulette” το 1986, μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο επική. Η αποχώρηση του στρατηγού Udo Dirkschneider, για να αφοσιωθεί στο προσωπικό του solo συγκρότημα, ταρακούνησε τα νερά του συγκροτήματος φέρνοντας την πρώτη διάλυση τους το 1989. Μετά από δύο reunion, με την τελευταία διάλυση να έρχεται το 2005, πολλοί πίστεψαν πως το τέλος των ACCEPT ήταν πλέον οριστικό. Ο riff master Wolf Hoffmann είχε όμως άλλα σχέδια και το 2009 οι ACCEPT πραγματοποιούν ίσως το καλύτερο reunion στο heavy metal, τουλάχιστον από πλευράς συνεχόμενων τρομερών κυκλοφοριών, με νέο τραγουδιστή τον Mark Tornillo και με ένα άλμπουμ, “Blood of the nations”, που έγινε κλασικό από την πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησε. Η συνέχεια με τα “Stalingrad” και “Blind rage” είναι απλά καθηλωτική, με το συγκρότημα να μετράει 35 χρόνια καριέρας και να κυκλοφορεί απανωτές δισκάρες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Στο σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε εν αναμονή του επερχόμενου άλμπουμ των ACCEPT, “The rise of chaos”, με το ομώνυμο τραγούδι που κυκλοφόρησε να μην ενθουσιάζει.. Περιμένουμε όμως υπομονετικά και ποτέ δεν ξέρεις.. ACCEPT είναι αυτοί!
Δημήτρης Μπούκης
Το μεγαλύτερο εξαγώγιμο μουσικό προϊόν της Γερμανίας μετά τους SCORPIONS, οι τιτάνες ACCEPT, είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν τη νέα τους δισκογραφική βόμβα, και ειλικρινά, πείτε μου τι θα μπορούσα να προσθέσω σε όλα όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτούς όλα αυτά τα χρόνια. Τεράστια καριέρα, αθάνατα κομμάτια αλλά και με μια πολυτάραχη καριέρα, οι ACCEPT δείχνουν να περνούν μια δεύτερη εφηβεία καθώς από την επαναδραστηριοποίηση τους το 2010 και μετά, έχουν κυκλοφορήσει τρεις απίστευτες δισκάρες. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη μπάντα που να επιτυγχάνει ένα τέτοιο θριαμβευτικό come back και αν υπάρχουν, θα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε αν το σερί θα συνεχιστεί με το επερχόμενο “The Rise Of Chaos”. Βέβαια, υπάρχουν και οι υπέρμαχοι της εποχής του Udo και, κακά τα ψέματα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως να έχουμε και ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο με τους δίσκους που κυκλοφόρησαν με τον Στρατηγό στα φωνητικά. Όμως οφείλουμε να αποδώσουμε και τα ανάλογα credits και στον Tornillo που δείχνει πλέον να απολαμβάνει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Hoffmann ως frontman των ACCEPT. Κάτι που φαίνεται και στις live εμφανίσεις της μπάντας όπως εδώ.
Θοδωρής Κλώνης
Μία από τις κορυφαίες μπάντες που έβγαλε η Γερμανία και αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες στο Heavy Metal. Αν αναλογιστεί κανείς πόσες μπάντες κατάφεραν να έχουν ένα τρομερό σερί θεϊκών δίσκων, το μυαλό πάει σε κορυφαίες μπάντες όπως METALLICA, IRON MAIDEN, BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST, LED ZEPPELIN. Ανάμεσα σε αυτές τις μπάντες για εμένα είναι και οι ACCEPT, καθώς οι 7 (!!!) δίσκοι τους από το 1979 έως και το 1986, ήταν κορυφαίες δουλειές. Το εντυπωσιακό είναι ότι μετά από κάποιες μέτριες δουλειές στα 90’s και την περίοδο που μπήκαν στον πάγο, επανήλθαν το 2010 δυναμικά κυκλοφορώντας 3 δίσκους που ήταν «κλωτσιά στα δόντια». Κανείς δεν περίμενε και δεν είχε την απαίτηση, από μία μπάντα που βρίσκεται 30 χρόνια στο χώρο να κυκλοφορήσει έπη όπως τα “Blood of the Nations”, “Stalingrad”και “Blind Rage”. Έχουν περάσει πολλά καλοκαίρια με τους ACCEPT «παρέα» στο κασετόφωνο και το έπος “No Time To Lose” πάντα ήταν στις επιλογές.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Αυτό θα πει να βρίσκεσαι σε δίλημμα, να έρχονται οι ACCEPT σαν botw και να πρέπει να πεις δυο πράγματα από μια μπάντα που έχει γράψει και δικαίως πολλές σελίδες στην ιστορία του heavy metal, αλλά και να πρέπει να βρεις μέσα στην τεράστια καριέρα τους και να διαλέξεις κομμάτι ή άλμπουμ. Λοιπόν οι Γερμανοί είναι από αυτούς που στα χρόνια που το metal διαμορφώνονταν, μεγάλωνε, έφτιαχνε καινούργια είδη και παρακλάδια, βρίσκονταν εκεί ακριβώς στην πρώτη γραμμή. Με αφετηρία και κύριους υπαίτιους τον στρατηγό Udo ως μπροστάρη να δίνει τα προστάγματα τον αντιστράτηγο στο ξεκίνημα, καθώς στην πορεία προήχθη, Wolf Hoffmann με την εξάχορδη του να μαγνητίζει και τον υποστράτηγο Peter Battles με το μπάσο του να αποτελεί την ήρεμη δύναμη, έχοντας για συνοδοιπόρους πάντοτε εξαιρετικούς μουσικούς πρόσφεραν άλμπουμ διαχρονικά, ιστορικά, άκρως επιδραστικά που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία του σκληρού ήχου. Μέσα στην μεγάλη πορεία τους βέβαια όπως κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της είχαν και τα προβλήματα τους με αποχωρήσεις μελών, με κόντρες, με τσακωμούς, με παύσεις, με επανενώσεις και τα συναφή. Κάτι που όμως που δεν τους εμπόδιζε ποτέ να βγάζουν και να δημιουργούν μεγάλα άλμπουμ και διαχρονικούς ύμνους. Τι να πρωτοαναφέρει λοιπόν κανείς την μεγάλη τετράδα των ”Restless and Wild”, ”Balls To The Wall”, ”Metal Heart” και ”Russian Roulette” , το ”Objection Overruled” της πρώτης επαναδραστηριοποίησης της μπάντας ή τα εντυπωσιακά και άξια της ιστορίας και του ονόματος τους ”Blood Of The Nations”, ”Stalingrad” και ”Blind Rage” της δεύτερης μεγάλης επιστροφή τους με τον λίρα εκατό Mike Tornillo πίσω από το μικρόφωνο. Σαν άλμπουμ λοιπόν θα επιλέξω τον προσωπικό έρωτα μου από την δισκογραφία τους ”Metal Heart” και σαν όμως κομμάτι όμως θα διαλέξω το ”Teutonic Terror” από το ”Blood Of The Nations” κυρίως για τον λόγο του ότι κατάφεραν να κάνουν ένα πραγματικά φοβερό comeback εκεί που μάλλον κανείς δεν το περίμενε και μάλιστα χωρίς την παρουσία του στρατηγού Udo που ήταν η original φωνή και παρουσία πίσω από το μικρόφωνο των ACCEPT.
Παναγιώτης Γιώτας
Οι Γερμανοί είναι από τις μπάντες που επαναδραστηριοποιήθηκαν στο δισκογραφικό γίγνεσθαι μετά από τη διάλυσή τους (1997) με έναν καταπληκτικό δίσκο, το “Blood of the Nations” (2010), κατορθώνοντας να ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαισιόδοξους και ουσιαστικά να ξεφύγουν με τον καλύτερο τρόπο από την παγίδα που ακούει στο όνομα reunion. Από μόνο του αυτό σαν γεγονός απέχει κατά πολύ από το να θεωρηθεί αμελητέο, μιας και δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος ο αριθμός των συγκροτημάτων που επανασυνδέθηκαν, ξεκίνησαν να δημιουργούν καινούργιο υλικό και εν τέλει δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες που καλλιέργησαν και απογοήτευσαν. Οι ACCEPT δεν ανήκουν επ’ ουδενί σε αυτή την κατηγορία και αυτό όχι γιατί έκαναν ένα τόσο δυνατό comeback, αλλά γιατί συνεχίζουν ακόμα και σήμερα απτόητοι να κυκλοφορούν δίσκους σε υψηλό επίπεδο. Ξέρετε πολλούς που να καταφέρνουν κάτι ανάλογο; Οι μόνοι που μου έρχονται μεμιάς στο μυαλό και τρέχουν ανάλογο σερί (χωρίς όμως να έχουν διαλύσει στο μεταξύ) είναι οι OVERKILL. Το αστείο είναι πως ανήκουν κι αυτοί στη Nuclear Blast, όπως και οι ACCEPT και οι δίσκοι του δικού τους σερί κυκλοφόρησαν ακριβώς τις ίδιες χρονιές με αυτές των Γερμανών! Κλείνοντας την παρένθεση και μην θέλοντας να μακρηγορήσω, προσωπικά είμαι χαρούμενος πολύ που οι Wolf Hoffmann και Peter Baltes, περνούν μια τόσο δημιουργική περίοδο τα τελευταία χρόνια, πράγμα που φαίνεται και στο ολόφρεσκο “The Rise of Chaos”, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ακόμα δουλειές που μπορούν να συγκινούν και να ανταποκρίνονται στην ιστορία και στο όνομα της μπάντας.
Θανάσης Μπόγρης
«Συγκρότημα της εβδομάδας» είναι οι ACCEPT, ένα σχήμα που ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω: Την πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά στο Ρόδον Club (πόσο μας λείπει!), την επίσης εκπληκτική τους εμφάνιση στην Μαλακάσα, το σοκ που έπαθα όταν άκουσα για πρώτη φορά την χρυσή τετράδα που τους καθιέρωσε “Breaker”, “Restless And Wild” “Balls To The Wall” “Metal Heart”, το εκπληκτικό come back του 2010, τις ατέλειωτες ώρες ακρόασης των τραγουδιών/video clips/live DVD τους. Σχήμα που παρότι έχει υποστεί αλλαγές στο lineup του έχει καταφέρει να είναι πάντα στην δημοσιότητα δημιουργώντας μόνο καλά τραγούδια. Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένας από τους «πατέρες» σε ότι ονομάζεται Heavy Metal μουσική, με αναρίθμητες λέξεις περιγραφικού θαυμασμού από τον καθένα. Η κληρονομιά που έχουν αφήσει είναι τεράστια γι’ αυτό και πάντα η εικόνα τους προς το κοινό επιβάλλεται να είναι τέλεια αφού ένας «παλιός» πρέπει να είναι φάρος για έναν καινούργιο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνουν στα μάτια του οπαδού «ο/οι τάδε και οι φίλοι τους» γιατί θα έχουν «χάσει το παιχνίδι». Τόσους κολοσσούς έχουμε δει να παραπαίουν, οι ACCEPT ας το αποφύγουν. Θα είναι κρίμα….
Θοδωρής Μηνιάτης
Στα νεανικά μου χρόνια δεν ήμουν ιδιαίτερος φίλος των ACCEPT. Πάντα τους σεβόμουν αλλά δεν είχαν αγγίξει ακόμη την καρδιά μου. Όπως και στην ίδια την ζωή κάποιες φορές δεν είσαι έτοιμος να αντιληφθείς κάθε τι που υπάρχει γύρω σου αλλά και την αξία του. Ένας παιδικός μου φίλος, φανατικός με την μπάντα μου έκανε σαν δώρο γενεθλίων την πρώτη εμφάνιση των ACCEPT στην Ελλάδα στο κατάμεστο Ροδον το 1993. Ομολογώ ότι ήταν ένα από τα πιο δυναμικά show που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.
Αυτό με έκανε να τσεκάρω την δισκογραφία τους αν και χωρίς να μου προκαλέσουν ακόμη καμιά ταχυπαλμία, άκουγα ευχάριστα κάποια από τα άλμπουμ τους των 80΄s, αν και ποτέ δεν με συγκίνησαν με τις 90’s δουλειές τους (εκτός ίσως από το “Objection Overruled”). Πότε άρχισα πραγματικά όμως να μπαίνω στο νόημα της μουσικής τους; Ήταν σε εκείνο το reunion του 2005 και στο επικό live στη Μαλακάσα, που αντί να πτοηθούν από το φως της ημέρας , μας πήραν το σκαλπ, βάζοντας με να ξανακάνω ένα rewind στην ιστορία τους και να κολλήσω σε μέγιστο βαθμό με την δουλειά τους.
Η τρίτη νιότη της μπάντας ήρθε με την προσθήκη του εκπληκτικού Mark Tornillo, μετράει τρία στα τρία φανταστικά άλμπουμ και μια επανεμφάνιση που όμοια της μάλλον δεν υπάρχει στα χρονικά. Φέτος κυκλοφορούν τον τέταρτο τους δίσκο με τον Mark, με τον τίτλο “The Rise of Chaos”. Ακούγοντας κάποια από τα κομμάτια τολμώ να πω ότι είναι η πρώτη φορά μάλλον που αυτή η σύνθεση θα μας δώσει έναν μέτριο δίσκο. Προσέξτε δεν είναι κακός. Ένα φανατικός φίλος των ACCEPT θα τον αγαπήσει, άλλα λείπει εμφανώς η έμπνευση που υπήρχε στα προηγούμενα τρία άλμπουμ.
Όπως και να έχει οι ACCEPT θα παραμείνουν για πάντα μέσα στην καρδιά μου ως μια αδικημένη μπάντα, την οποία ακόμη ένα μεγάλο κομμάτι του μεταλλικού κοινού δεν έχει δώσει την απαραίτητη αξία ( για κάμποσα χρόνια και εγώ ανάμεσα τους ). Οι ACCEPT για την Γερμανία, είναι ότι είναι και οι JUDAS PRIEST για την Αγγλία… και κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω πολλές μπάντες που ανά περιόδους αλλάζει το αγαπημένο μου κομμάτι τους….πριν λίγα χρόνια θα έβαζα το “Aiming High”αλλά τώρα θα βάλω αυτό…
Γιώργος Καραγιάννης
