Την Παρασκευή 2/12 στην Αθήνα (Fuzz Live Music Club) και την επόμενη στη Θεσσαλονίκη (Principal), οι Σουηδοί Death Metal Vikings, οι AMON AMARTH, έρχονται με φουλ εξοπλισμό να εξαπολύσουν μία ακόμα συναυλιακή επίθεση. Προβλέπεται ένα υπερθέαμα που σπάνια βλέπουμε στη χώρα μας και δεν χάνεται με τίποτα. Μαζί τους θα είναι οι GRAND MAGUS. Λογικό είναι λοιπόν, Band Of The Week να είναι οι ΑΜΟΝ ΑΜΑRTH και ιδού τι είπαν οι συντάκτες του ROCK HARD γι’ αυτούς!!! Από κάτω, μην ξεχάσατε να ψηφίσετε και τον αγαπημένο σας δίσκο από τους AMON AMARTH!!!
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ τους AMON AMARTH από το ξεκίνημά τους, που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα έφταναν να είναι τόσο δημοφιλείς, ακόμα και σε άτομα που δεν γουστάρουν καθόλου τα brutal φωνητικά. Πρόκειται καθαρά για μία περίπτωση συγκροτήματος με όραμα, τρομερή δουλειά, που έχτισε μεγάλο μέρος της πολύ καλής της φήμης, στα τρομερά live show που δίνουν. ΟΚ, και η πιασάρικη θεματολογία παίζει ρόλο και η επιβλητική εμφάνισή τους, αλλά αν δεν δούλευαν έτσι, δεν θα πήγαιναν πουθενά. Συνθετικά, νομίζω ότι έχουν ψιλοβαλτώσει τα τελευταία χρόνια, με λίγες εξαιρέσεις, αλλά δύσκολα θα φθίνει το πολύ καλό τους όνομα αν περιοδεύουν έτσι ασταμάτητα, έχοντας ένα setlist που “σκοτώνει”
Σάκης Φράγκος
Δεν υπήρξα ποτέ fan των Σουηδών αν και το πάλεψα κάμποσο επειδή γούσταρα τρελά την θεματολογία των τραγουδιών τους. Παρόλα αυτά ποτέ δεν μου έκαναν το κλικ για να σκαλώσω μαζί τους και να ασχοληθώ πιο «ζεστά» με την πάρτη τους. Το “Twilight Of The Thunder God” ήταν ο δίσκος που μου άρεσε λίγο παραπάνω ως θεματολογία αλλά και μουσικά, καθώς υπήρχαν τραγούδια που τα βρήκα ενδιαφέροντα…Αλλά έως εκεί τίποτα παραπάνω.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Κάποτε στο λύκειο είχα πάει στο σπίτι ενός φίλου. Βλέπω στη δισκοθήκη του ένα digipack με περίεργη γραμματοσειρά στα πλάγια. Το τσεκάρω. Ήταν το “The avenger” των AMON AMARTH. Επειδή ο συγκεκριμένος ήταν MANOWAR-άκιας κι εγώ από τότε δεν είχα και τη καλύτερη γνώμη για την μπάντα, δε ρώτησα καν τι παίζουν. Μέσα σε λίγους μήνες όμως, το ξαναείδα στο σπίτι ενός άλλου φίλου, ο οποίος ήταν πιο πολύ του underground metal. Ε, τι στο διάολο, το έγραψα σε κασετούλα και πήγα σπίτι να το ακούσω. Πρωτόγνωρος ήχος για μένα. Συνδύαζε ένα είδος που δε πέθαινα κιόλας, με το death metal που γούσταρα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έπεσα τ’ ανάσκελα, γι’ αυτό και όσο ήμουν φοιτητής, δεν ασχολήθηκα με τη μπάντα. Μετά το φανταριλίκι όμως, με το internet να βοηθά τα μάλα, άρχισα να τους γουστάρω αρκετά. Ποτέ όμως τόσο πολύ όσο πολύ Έλληνες μεταλάδες. Έχουν πολύ καλή δισκογραφία, αν και ο τελευταίος δίσκος για μένα ήταν απογοητευτικός.
Γιώργος Δρογγίτης
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θα θυμούνται τις κόντρες ανάμεσα στους οπαδούς του thrash/death και των φίλων του επικού metal. Κατηγορίες εκατέρωθεν με επιχειρήματα, άλλες φορές σοβαρά, τις περισσότερες αστεία. Οι AMON AMARTH είναι μια περίεργη φάση. Πολύ επικοί για τους ακραίους, πολύ ακραίοι για τους επικούς, κατάφεραν να παντρέψουν το death metal και την επική θεματολογία με μεγάλη επιτυχία. Θεωρώ ότι στην καριέρα τους δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα κακό άλμπουμ, αντίθετα όλες οι δουλειές τους χαρακτηρίζονται από υψηλή ποιότητα, με κολασμένα riffs και στίχους που ξερνούν φωτιά και ατσάλι. Όσο για την παρουσία τους επί σκηνής, αυτή απλά σκοτώνει και τον κάθε δύσπιστο. Αν ποτέ έρθει η τελική μάχη για το Ragnarok, αυτούς θα ήθελα συμπολεμιστές για να περάσουμε μαζί τις Πύλες της Valhalla. Skol!
Θοδωρής Κλώνης
Ήταν 2007, μία εποχή που γενικότερα περνούσα από μία φάση που δεν έψαχνα νέα πράγματα να ακούσω. Μία φάση που διακόπηκε τόσο απότομα και τόσο γρήγορα όσο το απλό κλικ που έκανα επάνω στο βίντεο των AMON AMARTH για το τραγούδι τους “Cry of the black birds” στο YouTube. Το κλικ αυτό έγινε κατά λάθος όταν ήθελα να πατήσω σε ένα άλλο βίντεο που ήθελα να δω και θυμάμαι πως έβριζα εκείνη την στιγμή για την “λάθος” αυτή επιλογή μου… Για κάποιον όμως απροσδιόριστο λόγο είπα ας κάτσω να δω τι πράμα είναι αυτό και αν δεν μου αρέσει απλά το αλλάζω… Έχει περάσει ένα λεπτό από την στιγμή που έχει ξεκινήσει το τραγούδι να παίζει και έχω συνειδητοποιήσει πως αναπνέω με δυσκολία και τα χέρια μου έχουν γαντζώσει με όλη τους την δύναμη τα χερούλια της καρέκλας μου… Μα τον Θεό τι ήταν αυτό που άκουγα και με κόλλησε στον τοίχο; Για τον Θεό; Ποιόν Θεό; Οι Θεοί έγιναν πολλοί και με ονόματα όπως Odin, Thor και Freya και ένιωσα στο πετσί μου από το πρώτο άκουσμα τo κάλεσμα της σκανδιναβικής μυθολογίας. Ένιωσα την ίδια έκρηξη αδρεναλίνης και την ίδια πώρωση όπως όταν ήμουν στα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτήν την μουσική και άκουγα για πρώτη φορά IRON MAIDEN ή METALLICA. Εκείνο το βράδυ το πέρασα έχοντας ξεψαχνίσει όλα τους τα τραγούδια και από τότε δηλώνω πιστός Viking στρατιώτης τους βάζοντας τους στην κορυφή των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Οι AMON AMARTH έχουν εκτοξεύσει την φήμη τους στα ουράνια και σε αυτό δεν βοήθησαν μόνο οι εξαιρετικοί δίσκοι του συγκροτήματος αλλά και οι αψεγάδιαστες, γεμάτες δύναμη live εμφανίσεις τους. Είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο καυτά ονόματα του ακραίου ήχου έχοντας βρει από πολύ νωρίς την δική τους ταυτότητα στον ήχο τους και έχουμε την τιμή να τους απολαύσουμε για πέμπτη φορά στην χώρα μας.
Το τραγούδι που επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας μιλάει για την επιθυμία ενός Viking όταν μετά από ένα θανατηφόρο χτύπημα σε μία μάχη, ζητά να γίνει η σωστή ταφή για να πάει στην Valhalla.
When I am dead, lay me in a mound,
Raise a stone for all to see, runes carved to my memory
Δημήτρης Μπούκης
Οι σχέσεις μου με τους AMON AMARTH είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, με τα ακούσματά μου να απέχουν κατά πολύ από αυτό που στηρίζουν οι vikings του heavy metal. Βέβαια, έχει τύχει να δω σε βίντεο κάποια τραγούδια από συναυλίες όπου, αντικειμενικά, παρουσιάζουν ένα πολύ ωραίο και ελκυστικό πακέτο (τραγούδια, performance, σκηνικά). Σίγουρα θεωρούνται μία από τις μεγάλες δυνάμεις του σήμερα στο χώρο αλλά έως τώρα δεν κατάφερα να αντέξω έναν ολόκληρο δίσκο τους για ακρόαση, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι ήταν κακός. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Προσπερνάω και πάω γι’ άλλα.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι Σουηδοί Vikings από το “Fate of norms” και έπειτα είναι ένα από τα σχήματα που παρακολουθώ με κλειστά σχεδόν τα μάτια. Ο ιδιαίτερος ήχος τους και η επική θεματολογία που ακολουθούν ευλαβικά έχουν καταφέρει να συνδυαστούν εξαιρετικά, δημιουργώντας έναν ήχο δικό τους και αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο επίτευγμα τους. Τους ακούς και καταλαβαίνεις ότι είναι οι ΑΜΟΝ ΑΜΑRTH. Αν μάλιστα έχεις τσεκάρει πριν ακούσεις κάποιον δίσκο τους και το αντίστοιχο εξώφυλλο, έχεις μπει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου. Raise your Horns.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Πριν μερικές βδομάδες είχαμε σαν μπάντα της εβδομάδας τους HAMMERFALL και είχαμε γράψει για το κράξιμο και θάψιμο που είχαν φάει στα πρώτα τους βήματα. Ένα μεγαλοπρεπές θάψιμο και μια άτυπη βεντέτα εναντίον των HAMMERFALL είχε ξεκινήσει από τους AMON AMARTH οι οποίοι είχαν γράψει για τους συμπατριώτες τους το κομμάτι “Metalwrath” από το “The Avenger”, στο οποίο και έριχναν διάφορες μπηχτές για το πόσο false μπάντα ήταν και άλλα τέτοια. Αλήστου μνήμης ήταν και οι δύο σειρές στα credits του δίσκου που έγραφαν: “Any references made to implicate that there are cover bands out there that really sucks found in this recording are purely intentional”. Μερικά χρόνια αργότερα ο τραγουδιστής των AMON AMARTH, Johan Hegg, είχε δηλώσει σε σχετική ερώτηση πως όλο το σκηνικό ήταν παιδιάστικο από πλευράς τους, μιας και είχαν ζηλέψει την επιτυχία των HAMMERFALL και πίστευαν πως δεν την άξιζαν. Εν τω μεταξύ, είχαν βρεθεί και με τους HAMMERFALL και αφού τα συζήτησαν, μετά πήγαν για μπύρες και όλα καλά!
Θανάσης Μπόγρης
Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως δεν θεωρώ τους αγαπημένους AMON AMARTH σε καμία περίπτωση μπάντα του melodic death εδώ και πάρα πολλά χρόνια πλέον. Μπορώ να τους κατατάξω ως ένα καθαρό heavy metal σχήμα μουσικά και φυσικά ελέω της Βόρειας μυθολογίας που πραγματεύονται στιχουργικά κινούνται ξεκάθαρα στο χώρο του Viking metal, ακόμα και αν ο ”Viking” Johan Hegg με την brutal φωνή του δεν συμφωνεί και τόσο σε γενικές γραμμές με τον χαρακτηρισμό. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι βαράμε και κανένα blastbeat για να γουστάρουμε και να συνδέουμε το παρόν με την νεανική ορμή μας σαν μπάντα τότε που το death στοιχείο είχε τον πρώτο λόγο στον ήχο μας. Όλο αυτό βέβαια προσωπικά εν αντιθέσει με άλλους δεν με χαλάει καθόλου, ίσα ίσα που με χαροποιεί το γεγονός ότι είδα αυτή την πολύ ομαλή και σταδιακή μετάλλαξη τους με τα χρόνια με τόσο καλό μάτι που τελικά με έκανε να δεθώ με την μπάντα σιγά σιγά όλο και περισσότερο. Πλέον εδώ και αρκετά χρόνια τους θεωρώ ένα από τα καλύτερα σχήματα που μπορεί να ακούσει και να δει κάποιος live στο χώρο του Viking metal. Τέλος ακόμα και αν δεν γουστάρει κάποιος τα brutal φωνητικά νομίζω ότι τόσο ο συνδυασμός της κλασικής τίγκα μελωδικής heavy φόρμας που ακολουθούν, όσο και η πολύ όμορφη σκηνική παρουσία τους που όσο πάει μεγαλώνει και γίνεται πιο ενδιαφέρουσα αρκούν για να κάμψουν τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει. Για κομμάτι τώρα δυσκολεύτηκα πολύ μιας και πολλές οι επιλογές και τα αγαπημένα, αλλά δεν βαριέσαι θα διαλέξω από το άλμπουμ ”With Oden On Our Side” που τους έδωσε και την εμπορική ώθηση και συγκεκριμένα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ”Hermod’s Ride To Hel – Lokes Treachery Part 1”.
Παναγιώτης Γιώτας
Αγαπημένο συγκρότημα οι Σουηδοί, εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια… Πρώτη επαφή μου μαζί τους, το αριστουργηματικό “With Oden on Our Side”, που έγινε αφορμή να προσθέσω στις γνώσεις μου, τα διάφορα όμορφα περί σκανδιναβικής μυθολογίας, Βίκινγκς, Όντιν, Θορ κλπ, (και η αλήθεια είναι πως έχει άλλη χάρη να παρακολουθείς και “Vikings”, έχοντας τέτοιο background). Μουσική με δύναμη, μελωδία, επικό πνεύμα (που σ’ αυτούς εδώ για κάποιο λόγο μου αρέσει πολύ, εν αντιθέσει με άλλους). Γενικά είναι ένα συγκρότημα, που πάντα ικανοποιούσε στο έπακρο τις προσδοκίες μου με τις κυκλοφορίες του, με εξαίρεση μάλλον το τελευταίο τους…. Γι’ αυτό και η επιλογή αγαπημένου δίσκου ή κομματιού, είναι δύσκολη. Οπότε μόνο και μόνο, επειδή από εκεί ουσιαστικά ξεκίνησα, θα επιλέξω το προαναφερθέν έπος του 2006 και την ασύλληπτη κομματάρα που ονομάζεται “Cry of the black birds”.
Χαρά Νέτη
Είναι πολλές οι φορές που ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι από ένα σχήμα που δεν σου είναι οικείο, και μένεις άναυδος. Σταματάς ότι κάνεις και απλά πατάς συνεχώς το repeat. Μαθαίνεις για το σχήμα, αγοράζεις τα albums τους, πας στο live τους. Το “The Pursuit Of Vikings” αποτέλεσε την αρχή για άλλη μια μεγάλη ανακάλυψη που έμελε να εξελέγχει σε άλλο ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα.
Θοδωρής Μηνιάτης
Ακόμα θυμάμαι τον κακό χαμό που είχε γίνει όταν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους το 1998! Το πήρα αμέσως σε βινύλιο και πραγματικά άξιζε. Πήρα το δεύτερό τους και κάπου εκεί άρχισα να τους χάνω, γιατί αισθάνθηκα το σημείο της επανάληψης, που με αποτρέπει να συνεχίζω να παρακολουθώ ένα συγκρότημα ή έναν καλλιτέχνη! Σε αυτό που κάνουν είναι ομολογουμένως πολύ καλοί στα live τους, αλλά στουντιακά νιώθω ότι επαναλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό! Όπως και να έχει είναι μια από τις μεγάλες μπάντες της εποχής μας!
Λευτέρης Τσουρέας
