Πολυσχιδής προσωπικότητα, φωνάρα, νικητής απέναντι στον καρκίνο. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς για να εκτιμήσει τον Dickinson; Μιλάμε για καλλιτεχνάρα και άνθρωπο, που βγάζει την αυτοβιογραφία του, στην οποία είμαι βέβαιος, ότι παρότι είναι μέγιστος rock star, οι ιστορίες για ναρκωτικά, αλκοόλ και λοιπές καταχρήσεις, θα είναι στο περιθώριο, διότι χρειάζονται και πιο καθαροί ήρωες για τη μουσική μας, για κάθε Ozzy, Slash, Motley Crue, κτλ. Η σόλο καριέρα του, έχει πολλές διακυμάνσεις. Του βγάζω το καπέλο που δοκίμασε διαφορετικά πράγματα στις πρώτες προσπάθειές του, συνολικά όμως, το αποτέλεσμα δεν μου ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, στο σύνολό του. Ιδιαίτερα το “Skunkworks”, αμφιβάλλω αν το έχω ακούσει ποτέ από τότε που βγήκε… Όταν όμως είχε πάει ο Bayley στους MAIDEN και είχαν θεματάκια στον προσανατολισμό τους, η συνεργασία του με τους Adrian Smith και Roy Z, έφερε στο φως δύο αριστουργήματα, το “Accident of birth” και το “Chemical wedding”, που όμοιά τους, με την εξαίρεση 2-3 δίσκων, οι MAIDEN έχουν να γράψουν από το “Seventh son…” και μετά. Βέβαια, εδώ τίθεται το μεγάλο ερωτηματικό, οι δίσκοι αυτοί είναι «καρφί» MAIDEN, οπότε αναγκαστικά εγκλωβίστηκε στο στυλ που καθιερώθηκε και δεν του δόθηκε η ευκαιρία ή δεν δοκίμασε περαιτέρω πειραματισμό. Αλλά τι να κάνεις τον πειραματισμό, αν υπάρχει τέτοια έμπνευση… Το “Tyranny of souls”, δεν είναι του πεταματού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζει το μεγαλείο των δύο προηγούμενων προσπαθειών. Επιπλέον, οι υποχρεώσεις του με το βασικό του γκρουπ, αλλά κυρίως τα εκτός μουσικής, δεν φαίνεται να του επιτρέπουν να κοιτάξει τη σόλο καριέρα του. Το “If eternity should fail”, που ανοίγει το “The book of souls”, είναι κομμάτι που προοριζόταν για το νέο σόλο άλμπουμ του, όμως. Λέτε να υπάρχει ανοιχτό παράθυρο; Όπως και να έχει, προσκυνάμε Bruce, δηλώνουμε εμπιστοσύνη σε ότι κάνει και περιμένουμε να δούμε αν έχει να βγάλει κι άλλο λαγό από το καπέλο του!
Σάκης Φράγκος
Πιλότος, αθλητής της ξιφασκίας, εκφωνητής, συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, διευθυντής μάρκετινγκ, επιχειρηματίας και τραγουδοποιός, περισσότερο γνωστός ως κύριος τραγουδιστής των ΘΕΩΝ IRON MAIDEN. Αυτή είναι μια περιγραφή σε τρεις γραμμές για τον βασιλιά Βρασίδα. Τα λόγια περισσεύουν, το λεξιλόγιο είναι πολύ φτωχό για να μπορέσω να χωρέσω τα συναισθήματά μου για αυτόν τον άνθρωπο. Είχα την τύχη και την ευλογία να τον γνωρίσω το 2000 στην περιοδεία του “Brave new world” όταν ήρθε και μου μίλησε καθώς εγώ ήμουν μέσα στα δάκρυα έχοντας πάρει αυτόγραφο λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν από τον ΕΝΑΝ. Μουσικά τι να αναφέρω. Έχει χαρίσει τη φωνή του στα Ευαγγέλια του metal, τους δίσκους των MAIDEN, έχει γράψει άλλα δύο άλμπουμ τα οποία είναι ανάμεσα στα καλύτερα όλων των εποχών, ενώ αν το καλοσκεφτείς στα τόσα χρόνια καριέρας έχει μόνο ένα κακό δίσκο (“Skunkworks”) και έχει τραγουδήσει και ένα μέτριο κομμάτι (“Isle of Avalon”). Υπερβολή; Ίσως. Αλλά πίσω δεν κάνω. Είναι η άποψή μου για έναν άνθρωπο που μέσα από τους στίχους και τις μελωδίες του με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Και γι’ αυτό θα του είμαι ευγνώμων μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Βρισκόμαστε στο 1993 και η αποχώρηση του Bruce Dickinson από τους IRON MAIDEN σκάει πιο δυνατά και από πυρηνική βόμβα μεγατόνων. Έχοντας κυκλοφορήσει από το 1990 το “Tattooed mllionaire”, η εμβληματική φωνή της σιδηράς παρθένου έχει ξεκινήσει να σκέφτεται μία καριέρα μακριά από την συντροφιά του αρχηγού Harris και της παρέας του. Ο δρόμος που ακολούθησε η αγαπημένη μου φωνή, που συντρόφευσε κάθε στιγμή της εφηβείας μου και εξακολουθεί να με καθηλώνει στο κάθε άκουσμα της, ήταν δύσκολος και σίγουρα όχι στρωμένος με ροδοπέταλα (“Road to hell”). Τα “Skunkworks” και “Balls to Picasso” ήρθαν για να φέρουν μία κατηφόρα στην καριέρα του Bruce, μια κατηφόρα που δεν μπορούσε να σταματήσει ούτε το έπος “Tears of a dragon”. Τα πράγματα όμως ήρθαν να αντιστραφούν όταν η «φωνή» του heavy metal συνεργάστηκε με τον παλιό του συνάδελφο, Adrian Smith, αλλά και με τον τιτάνα Roy Z, που είχε ήδη ξεκινήσει να συνεργάζεται με τον Bruce από το “Balls to Picasso”. Τα “Accident of birth” και “Chemical wedding” έγραψαν ιστορία, η καριέρα του εκτοξεύθηκε ξανά και όταν τα πράγματα ωρίμασαν αρκετά πραγματοποίησε το πιο επιτυχημένο reunion στο heavy metal. Η φωνή του Bruce, φανερά επηρεασμένη από αυτή του Ian Gillan, είναι το heavy metal. Ένας καλλιτέχνης που και με την προσωπική του καριέρα αλλά και με τους IRON MAIDEN έχει γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μουσικής. Bruce Dickinson σε ευχαριστώ για όλα. Up the irons!
Δημήτρης Μπούκης
Αθλητής, πιλότος, συγγραφέας, και μια από τις μεγαλύτερες φωνές που ακούστηκαν στον πλανήτη Γη, ο Bruce Dickinson δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο κύριος “Air Raid Siren” μπήκε για τα καλά στη ζωή μας όταν αποχώρησε από τους SAMSON για να αναλάβει χρέη τραγουδιστή σε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών, τους IRON MAIDEN. Η αποχώρηση του από τους MAIDEN το 1993 ήταν ένα σοκ για πολύ κόσμο, όχι όμως για όσους ήξεραν το ανήσυχο πνεύμα του Bruce. Ένα ανήσυχο πνεύμα που άρχισε δειλά-δειλά να βρίσκει μουσική διέξοδο με το “Tattooed Millionaire” που κυκλοφόρησε όταν ακόμα ήταν στους MAIDEN και μετουσιώθηκε και στις υπόλοιπες solo δουλειές του. Με την πάροδο του χρόνου αποδείχτηκε ότι MAIDEN και Bruce δεν μπορούσαν να μείνουν χώρια, έτσι το 1999 ο χαρισματικός αυτός frontman επέστρεψε στη φυσική του θέση, αφήνοντας όμως πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, μακριά από την σφαίρα επιρροής του Αρχηγού. Όσο για τις solo δουλειές του, πραγματικά αξίζει να τις ακούσει κανείς, όχι τόσο για την ποιότητα των συνθέσεων όσο για να ανακαλύψει τις πολύπλευρες πτυχές της μουσικής προσωπικότητας του εκπληκτικού αυτού τραγουδιστή. Για όσους γνωρίζουν τον Bruce μόνο από τους MAIDEN ίσως και να εκπλαγούν.
Θοδωρής Κλώνης
Μία από τις μεγαλύτερες φωνές του metal, αλλά και ξιφομάχος, ιστορικός, συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός, επαγγελματίας πιλότος, επιχειρηματίας, παραγωγός μπίρας και σόλο καλλιτέχνης και μαχητής και νικητής του καρκίνου. Στα χρόνια μακριά από τους IRON MAIDEN, ο Bruce έδειξε το θάρρος να τραγουδήσει αυτά που τον επηρέασαν όπως στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με μέτρια αποτελέσματα, να ακολουθήσει την μόδα με μέτρια “Balls to Picasso” ή αποτυχημένα αποτελέσματα “Skunkworks” και όπως οι περισσότεροι σόλο καλλιτέχνες, να παραδεχτεί ότι το metal είναι εκεί που ανήκει και να επιστρέψει στις αγκάλες του Πατερούλη Harris, όταν είχε ευπρόσωπες προσωπικές δουλειές που του επέτρεψαν να γυρίσει χωρίς πολλά δάκρυα και προσωπικές υποχωρήσεις. Το αναγκαίο box set κυκλοφορεί για να μας θυμίσει ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να αγαπάνε άλλα πράγματα, αλλά ο μεταλλικός χώρος τους καθιέρωσε. Τα “Accident of birth”, “Tyranny of souls” και “Chemical Wedding” αποτελούν δείγματα ατόφιου metal, που ο Roy Z, έδωσε το φιλί της ζωής στον κουρασμένο από τον σκληρό ήχο Bruce. Όσοι είστε συλλέκτες και ρέκτες του πολυτάλαντου μουσικού, θα πάρετε το κουτί. Οι υπόλοιποι αρκεστείτε στα προαναφερόμενα άλμπουμ, άντε και στο “Tattooed millionaire” και προτιμήστε τον στο μικρόφωνο της «Σιδηράς Παρθένας».
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Θυμάμαι όταν είχε βγει το “Accident of birth” και το άκουγε η μεγάλη μου αδελφή, ήμουν 13 ετών και δεν μπορούσα να δεχτώ πως ο Bruce Dickinson θα μπορούσε ποτέ να εγκαταλείψει τους IRON MAIDEN που άκουγα φανατικά τότε και που άρχισα να μαζεύω τη δισκογραφία τους σαν τρελός. Ήταν αδιανόητο πως θα μπορούσε ο Dickinson να λειτουργήσει χωρίς το υπόβαθρο του Steve Harris. Και μετά άκουσα το “Accident of birth” και κάθε υποψία χάθηκε για πάντα διότι ο συγκεκριμένος δίσκος τα έχει όλα – παραγωγάρα με Roy Z, τις ριφάρες και τα σόλο του Adrian Smith και φυσικά έναν Dickinson απελευθερωμένο και σε ερμηνευτικό ζενίθ. Θυμάμαι που η μπάντα έπαιζε εκείνη την εποχή στη περιοδεία τους το “Flight of Icarus” και ήθελα πως και πώς να πάω να τους δω μόνο γι’ αυτό! Ευτυχώς όμως σε κατοπινά χρόνια ανακάλυψα κομματάρες όπως “The road to hell”, “Darkside of Aquarius” και φυσικά τον επόμενο δίσκο το επίσης αριστουργηματικό “The chemical wedding”. Το καλύτερο με τους δύο δίσκους του κοντού που με εντυπωσίασαν είναι πως δεν ακούγονται καθόλου σαν MAIDEN αλλά παρόλα αυτά, έχει τον ήχο και το ύφος ενός NWOBHM δίσκου.
Φίλιππος Φίλης
Τα πολλά λόγια περιττεύουν όταν αναφέρεται κανείς στον μέγιστο Bruce! Η αγάπη μου για τον Mr. “Scream for me” ξεκινά από πολύ – πολύ παλιά και προφανώς δεν θα ξεθωριάσει ποτέ! Ανήκω στην κατηγορία των οπαδών που απλά πιστεύουν απόλυτα ότι χωρίς αυτόν δεν υφίστανται IRON MAIDEN και ότι στο πρόσωπο του η heavy metal σκηνή βρήκε τον απόλυτο frontman της. Κάτι για το οποίο επίσης υποκλίνομαι σε αυτόν, πέρα απ’ τα προφανή, δηλαδή την τεράστια φωνή του και την εξωπραγματική σκηνική του παρουσία, είναι και η πολυπραγμοσύνη του! Θεωρώ τεράστιο κατόρθωμα να αρπάξεις το δώρο της ζωής, μαθαίνοντας και κάνοντας τόσα πολλά πράγματα, ειδικά όταν ο χρόνος σου είναι τόσο περιορισμένος. Φυσικά πέρα απ’ τις περισσότερες δουλειές του με τους MAIDEN, λατρεύω και όλες τις προσωπικές του κυκλοφορίες, εξαιρουμένης της πρώτης. Ειδικά για τις τρεις τελευταίες ο μόνος χαρακτηρισμός που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι αριστουργηματικές. Και πραγματικά αποτελεί τεράστια δική μου επιθυμία και εκατομμύρια άλλων προφανώς, να μας χάριζε ακόμα μια δική του εξαιρετική κυκλοφορία. Μεγαλύτερη αδυναμία μου, μάλλον η προτελευταία εξ’ αυτών, το μοναδικό “The Chemical Wedding”. Όσο για κομμάτι, δύσκολη η επιλογή, αλλά θα καταλήξω σ’ αυτό:
Χαρά Νέτη
To ότι ο Bruce είναι μεγάλος τραγουδιστής και τρομερός performer, ένας από τους πιο σπουδαίους που έχει βγάλει η metal μουσική, το γνωρίζουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι.
Στην προσωπική του καριέρα είχε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει το πόσο σημαντικός συνθέτης ήταν και πόσο θα μπορούσε να σταθεί μόνος του σε προσωπική πορεία. Αυτήν την φορά μπαίνει μόνος του μπροστά και υπογράφει τους δίσκους του με το όνομα του. Το ντεμπούτο του, το “Tattooed millionaire” το κυκλοφόρησε όταν ήταν ακόμα μέλος των ΙRON MAIDEΝ αλλά μετά την φυγή του από το σχήμα το 1993 έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να στηρίζεται στα δικά του πόδια και η κυκλοφορία του “Balls to Picasso” ήρθε να τον δικαιώσει.
Αρχίζει μια εξαιρετική συνεργασία με τον Roy Z η οποία θα τον βοηθήσει και στην πορεία της καριέρας το. Εντάξει το πείραμα του “Skunkworks” δεν του βγήκε και ίσως και καλύτερα γιατί μπορεί μετά να μην είχαμε την συγκλονιστική επιστροφή του με το “Accident of birth” και το “Chemical Wedding” στη συνέχεια. Aυτά τα albums σηματοδοτούν εκτός από την επιστροφή του Αdrian Smith στο μεταλλικό προσκήνιο και την επιστροφή του Bruce πίσω στον θρόνο του.
Τον καθιερώνουν πια στο metal χώρο σαν μια σημαντική οντότητα με σπουδαία βαρύτητα, αντίπαλο δέος απέναντι στο πρώην σχήμα του, με τα παραπάνω δύο albums να αποδεικνύονται καλύτερα στην συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας των οπαδών από αυτά που έκαναν οι MAIDEN την αντίστοιχη περίοδο με τον Blaze Bayley.
Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από το στρατόπεδο των MAIDEN, ο αρχηγός Steve καταπίνει θέλοντας και μη το εγώ του με αποτέλεσμα να επέλθει η πολυπόθητη επανένωση το 1999.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Bruce έκανε μια σπουδαία solo πορεία και άφησε πίσω του σπουδαίους δίσκους και τραγούδια και αν και έχουν περάσει 12 χρόνια από την τελευταία του solo δουλειά “Tyranny of souls”, το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα πάρα πολύ στο άμεσο διάστημα να ξαναδώ να κυκλοφορεί άλλη μια κυκλοφορία υπό το όνομα Βruce Dickinson. Η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει.
Το παρακάτω κομμάτι αποτελεί την τελειότητα σε όλους τους τομείς.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του χώρου μας. Ένας τραγουδιστής, με υψηλότατο IQ, πέρα από ταλέντο. Σαφώς από τις πρώτες φωνές που άκουσα στη «τρυφερή» εφηβική μου ηλικία, είτε με τους IRON MAIDEN, είτε στη solo καριέρα του. Χωρίς ποτέ να είμαι οπαδός του πολύ κλασικού metal, ο σεβασμός στο πρόσωπο του υπήρχε πάντα. Όλως περιέργως για τα γούστα μου, το “Accident of birth” σαν δίσκος μου άρεσε στην ολότητα του, αφού ότι άλλο έχει βγάλει, μου αρέσουν απλά κάποια τραγούδια. Το συγκεκριμένο το ‘χα λιώσει. Στο άκουσμα του ακόμα και σήμερα, ψελλίζω στίχους σαν μια 20ετία πριν. “Jesus had his day off when they pulled you through…”
Γιώργος Δρογγίτης
Όταν ο τραγουδιστής τον SAMSON αποφάσισε να μεταπηδήσει στους IRON MAIDEN απλά εκτοξεύθηκε η φήμη του και με τις δισκάρες τους, εγγυήθηκε η υστεροφημία του. Όταν όμως, αποφάσισε να εγκαταλήψει την μπάντα για να αφοσιωθεί εξολοκλήρου στην προσωπική του δισκογραφική καριέρα, δεν έγινε το ίδιο. Παρά το εξαιρετικό, εμπνευσμένο και συναισθηματικά φορτισμένο “Tears of the dragon” η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Αν και αγάπησα τον ήχο και τις συνθέσεις του “Balls to Picasso”, η δισκογραφική του συνέχεια, με άφησε μπερδεμένο. Λίγα ήταν τα τραγούδια που με ικανοποίησαν στον “Skunkworks” και μουσικά, ο Dickinson γρήγορα πήρε το μήνυμα της βιομηχανίας και των οπαδών του. Σε λιγότερο από μια τριετία, έδειξε μουσική μεταμέλεια, ακούμπησε διάφορα στοιχεία των MAIDEN ( Adrian Smith, Derek Riggs) και μας επανέφερε το χαμόγελο με το “Accident of birth”. Για μένα τίποτε δεν ξεπερνά την αρτιότητα του “The chemical wedding” και αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις κορυφαίες στιγμές όλης του της καριέρας. Αν και αξίζουν αναφορά εδώ τα δυο άλμπουμ που έχει παρουσιάσει ως ενεργό μέρος της μπάντας (“Tattooed millionaire”, “Tyranny of souls”), σίγουρα δεν είναι τα καλύτερά του. Επειδή αναφερόμαστε στο σύνολο της μουσικής πορείας του, επιβάλλεται να αναφέρουμε τον συμπαραστάτη του, Roy Z, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην μεταμόρφωσή του. Ο Z, συνέβαλλε στις περισσότερες συνθέσεις, σε παραγωγή και στον ήχο της μπάντας του Bruce Dickinson.
Ο Βρετανός τραγουδιστής με την βαρβάτη φωνή και την υψηλή οξυδέρκειά του, καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στην θρυλική του μορφή ως ο frontman των IRON MAIDEN, αλλά παράλληλα να είναι ο προσιτός Bruce, με σόλο καριέρα, συγγραφική τάση και χόμπι το πιλοτάρισμα. Η προσωπική του δισκογραφική πορεία, περιέχει τόσες πολλές καλές συνθέσεις, που άλλοι μουσικοί δεν έχουν καν πλησιάσει. Επειδή η στάμπα των MAIDEN θα τον ακολουθεί ό,τι κι αν κάνει, ας το δούμε ως πλεονέκτημα όμως. Με τον ίδιο να ετοιμάζεται να κλείσει τα 60 του χρόνου, αυτό το μικρό άρθρο είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε έναν από τους κορυφαίους, κλασικούς, τεράστιους και πιο έξυπνους, ταλαντούχους και επιτυχημένους τραγουδιστές σε όλο το φάσμα της rock.
Υπόκλιση…
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Τι να κάτσουμε να πούμε τώρα για τον Bruce Dickinson; Τόσο σαν τραγουδιστή, όσο όμως και σαν προσωπικότητα; Ένας άνθρωπος που σε ότι κάνει στη ζωή του, τα δίνει όλα και εκ του αποτελέσματος, τα καταφέρνει και εξαιρετικά. Ένας άνθρωπος που πάλεψε με τον καρκίνο και όχι μόνο τον νίκησε και αυτόν, αλλά τον βλέπεις στη σκηνή και νομίζεις ότι έχει κάνει κάποια συμφωνία με το διάολο και δεν λέει να γεράσει. Πιλοτάρει αεροπλάνα, τραγουδάει στη μεγαλύτερη metal μπάντα, πέρασε οδύσσεια με την υγεία του, είναι επιχειρηματίας, έφυγε κάποτε από τους MAIDEN και όχι απλά τα κατάφερε (α ρε Άγιε Roy Z που έχεις σώσει καριέρες) αλλά γύρισε και πιο δυνατός και τόσα άλλα για τον αγαπημένο Βρασίδα του μεταλλικού κόσμου. Φωνή από τις λίγες (μαζί με Dio στο πάνθεον του μεταλλικού ιδιώματος), frontman από τους ακόμα πιο λίγους, έχοντας χαρίσει τη φωνή του σε τόσα και τόσα άσματα, τόσο με τους MAIDEN, όσο και στη σόλο καριέρα του. Και για το «αιρετικό» της υπόθεσης, να πετάξω εδώ το ότι οι σόλο δίσκοι του Bruce είναι ανώτεροι από τους δίσκους του reunion των MAIDEN (με εξαίρεση το “Brave new world” και ίσως και το “AMOLAD”). Δάσκαλος για τους frontman, με την ατάκα “scream for me…” να παγιώνεται (μέχρι να βρεθεί ο Gene Simmons να τη διεκδικήσει και αυτή) και η φωνή που θα μας συντροφεύει όταν ακούμε διαχρονικούς metal ύμνους. Έτσι για το καλό και για την καφενοκουβέντα που αγαπάμε οι μεταλλάδες, αγαπημένοι MAIDEN δίσκοι οι “Seventh son” και “Somewhere in time” (όπου πρέπει να έχει αφήσει κομμάτια από το λαρύγγι του στο πάτωμα σε εκείνες τις ηχογραφήσεις), ενώ από τα προσωπικά του, “Accident of birth” και “The chemical wedding”. Να μας έλεγες και μια φορά το “Alexander” μαζί με τα άλλα τα παιδιά εκεί στην Παρθένα και να μην έκανες αυτό το «αστείο» που τραγουδάς λίγο το ρεφρέν, τι καλά που θα ήτανε. Αλλά χαλάλι.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ο Bruce Dickinson δεν θέλει καμία απολύτως παρουσίαση. Ήταν είναι και θα είναι ένας από τους απόλυτα ικανούς frontmen στο heavy metal. Δεν είναι τυχαίο ότι συγκαταλέγεται από την πλειοψηφία του κοινού, αν όχι στην ολότητα του, σαν μια από τις 4-5 καλύτερες φωνές που έχει αναδείξει η σκληρή μουσική. Από την πρώτη γνωριμία του στους οπαδούς όταν ήταν στους SAMSON αλλά μέχρι και σήμερα ο τρόπος που ερμηνεύει την κάθε σύνθεση είναι παραπάνω από μοναδικός. Λένε ότι ο Θεός δεν στα δίνει όλα. Σε εκείνον δεν έδωσε το μπόι αλλά του έδωσε το χάρισμα να τραγουδάκι, κάτι που σαφώς είναι πιο σημαντικό. Ένας καλλιτέχνης με το «κ» κεφάλαιο, κάνει συντροφιά στον κόσμο και τον διασκεδάζει «βοηθώντας» τον να ξέχνα τα όποια προβλήματα του πολλές φορές. Όταν λοιπόν επιτελείς κοινωνικό έργο ε, τι νομίζετε, δεν είναι άκρως σημαντικό; Όταν είσαι αυτός που εξαιτίας σου ο άλλος θα «ξεσπάσει» στην μουσική σου και όχι αλλού, θεωρώ πως είσαι μοναδικός. Η ιστορία έχει ήδη γράψει τον Bruce Dickinson με ολόχρυσα γράμματα. Σε τέτοιους ανθρώπους η λέξη σεβασμός μόνο αρμόζει και να είναι πάντα πρότυπο στους νεότερους.
Όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη ξεψαχνίστε όλη την δισκογραφία του.
Θοδωρής Μηνιάτης
Θυμάμαι ότι μικρός δεν είχα την ίδια συμπάθεια στον Bruce Dickinson…ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά δεν είχε κατακτήσει την καρδιά μου σαν αυτός ο τεράστιος τραγουδιστής που πραγματικά είναι. Φυσικά και θεωρούσα τρομακτικές τις δυνατότητες του αλλά ο τρόπος που τραγουδούσε με τους MAIDEN σε αρκετά κομμάτια στερούταν συναισθήματος.
Η αποχώρηση του από τους MAIDEN, τον έφερε σε νέα μονοπάτια και κάνοντας τότε τα πρώτα μου ραδιοφωνικά βήματα, έτυχε να έχω την ευκαιρία με την επίσκεψη του Bruce στην Αθήνα για συνεντεύξεις για την τότε νέα του δουλειά “Skunkworks” (αλήθεια πόσοι θυμάστε αυτό το άλμπουμ;), να κάνω μια πολύ ευχάριστη και πολύ εσωτερική κουβέντα μαζί του κι εντυπωσιάστηκα από την προσωπικότητα του.
Τα άλλα είναι ιστορία. Τι να λέμε τώρα. Η προσωπική του πορεία εκμηδένισε στο πέρασμα της οτιδήποτε έκαναν οι MAIDEN χωρίς αυτόν. Πραγματικά πόσοι από εσάς έχετε σκεφτεί τα κομμάτια σε δίσκους όπως το “Accident of Birth” και “Chemical Wedding” να υπήρχαν σε κάποιο άλμπουμ των MAIDEN; Mε την προσωπική του καριέρα ο Bruce έφερε την φωνή του σε άλλο επίπεδο και ήταν το κομβικό σημείο που όλος ο κόσμος άρχισε να υποκλίνεται σε αυτή την μοναδική προσωπικότητα του heavy metal και της ροκ μουσικής γενικότερα.
Αν μπορούσα να παρομοιάσω την αποχώρηση του Bruce με ποδοσφαιρικό αγώνα, τότε θα έλεγα ότι μπορεί να προηγήθηκαν αγκομαχώντας στο πρώτο ημίχρονο αλλά στο δεύτερο μέρος έχασαν εύκολα με κάτω τα χέρια. Η προσωπική καριέρα του Bruce έδειξε την σημαντικότητά του και επανατοποθέτησε τον ίδιο στην ιεραρχία των MAIDEN. Και να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά οι MAIDEN δεν θα είχαν ποτέ την τύχη να περάσουν την δεύτερη τους νιότη.
Αγκαλιάστε την καριέρα του Bruce σε όλες τις πτυχές της. Από το hard rock του “Tattooed Millionaire” μέχρι την progressive αισθητική του “Balls to Picasso”, από το alternative πείραμα του “Skunkworks” μέχρι το αγνό heavy metal του “Accident of Birth” και από το επικό heavy του “Chemical Wedding” μέχρι το powerαδικο “Tyranny of Souls”, o Bruce απέδειξε ότι είναι από τους λίγους τραγουδιστές που μπορούν να σταθούν σε οποιοδήποτε μονοπάτι με τεράστια ευκολία.
Long Live Bruce!
Γιώργος Καραγιάννης
