30 χρόνια κλείνουν από την κυκλοφορία ενός από τα πιο «σάπια» άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, το “Symphonies of sickness” των CARCASS, οπότε μιας και οι Βρετανοί extreme metallers, δεν έχουν μπει ποτέ στη στήλη, είναι μία εξαιρετική αφορμή. Ξεκίνησαν από αμιγώς grindcore μπάντα, έβαλαν death metal στοιχεία και πλέον έχουν τη φήμη ενός από τα καλύτερα μελωδικά, τεχνικά death metal σχήματα, με ασύλληπτη πρόοδο στον ήχο τους. Πάμε λοιπόν στη γνώμη των συντακτών του Rock Hard και στη δική σας ψήφο για το αγαπημένο σας άλμπουμ.
Το έχω πει κατ’ ιδίαν πριν από πολλά χρόνια στον Jeff Walker, αλλά η ενασχόλησή μου με τους στίχους των CARCASS στους δύο πρώτους δίσκους τους, ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που πήρα πριν από καμιά 30ρια χρόνια ένα proficiency στα αγγλικά!!! Προσπαθώντας να εμπλουτίσω το λεξιλόγιό μου, είχα πάρει το ένθετο από τις κασέτες (παρακαλώ) των δύο πρώτων δίσκων των CARCASS, κι έκανα μετάφραση σε όλες τις ιατρικές ορολογίες που υπήρχαν εκεί μέσα!!! Ε, το κείμενο στο preliminary test, που την πάτησε η πλειοψηφία των εξεταζόμενων, αφορούσε μία μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων και μία εγχείριση αμφιβληστροειδούς. Αστείο ποσό για έναν που έχει εντρυφήσει στους στίχους των CARCASS!!! Στην υγειά σου Jeff! Από εκεί και πέρα, αφού τα πρώτα άλμπουμ μπήκαν σπίτι πιο πολύ για τον χαβαλέ, έγινα μεγάλος οπαδός με το “Necroticism – Descanting the insalubrious” και ιδιαίτερα από το video του “Incarnated solvent abuse”. Οι επόμενοι δίσκοι τους, αποτελούν μνημεία του ακραίου ήχου, με το “Heartwork” να είναι ένα κλικ πιο πάνω στις προτιμήσεις μου. Η δε, κιθαριστική δουλειά των Michael Amott και Bill Steer, είναι σεμιναριακή, ενώ η ιστορία του ντράμερ, Ken Owen, που έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και δεν είναι σε θέση να παίζει τύμπανα, είναι πολύ χαρακτηριστική ενός σχήματος που τιμά το αυθεντικό του μέλος, αφού το γκρουπ, δίνει μερίδιο από τις συναυλίες και τις πωλήσεις ΚΑΙ στον Owen, για να τον στηρίξει στο πρόβλημα υγείας που έχει. Να σημειώσω, ότι μία από τις πιο μακροσκελείς μου συνεντεύξεις, την έχω κάνει με τον Jeff Walker, αποκλειστικά για το Rock Hard, πριν την επανασύνδεσή τους, ένα βράδυ του Φεβρουαρίου με απίστευτο χιόνι έξω από το γραφείο, που δεν μπορούσα να πάω στο σπίτι και μιλούσαμε πάνω από 2,5 ώρες, μαθαίνοντας τρομερά πράγματα. Το πώς κανονίστηκε αυτή η συνέντευξη; Ήμουν σ’ ένα φεστιβάλ, back stage, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τον βλέπω μόνο να πίνει μπύρα στο μπαρ! Τον πλησιάζω και από το άγχος μου, ξεχνάω το όνομά του και τον ρωτάω: “Excuse me, aren’t you the Carcass guy?” Χαχαχαχαχα! Τρεις μπύρες και δύο συγκροτήματα αργότερα, επέστρεψα στο live!
Σάκης Φράγκος
Από τις περιπτώσεις που έγραψαν ιστορία στον ακραίο ήχο, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, οι Βρετανοί CARCASS έχουν την τιμητική τους αυτήν την εβδομάδα καθώς το εμβληματικό “Symhponies of sickness” κλείνει 30 χρόνια ζωής. Με τίτλους τραγουδιών να αποτελούν σιδηρόδρομο, με στίχους που σε υποχρεώνουν να έχεις λεξικό δίπλα σου και με μουσική ικανή να κάνει τα αυτιά σου να ματώνουν για μέρες, οι CARCASS ήταν πάντα πρωτοπόροι. Έγραψαν ιστορία θέτοντας τα θεμέλια του grindcore στα πρώτα τους άλμπουμ αλλά εκεί που απέδειξαν ότι δεν είναι μια ακόμα τυχαία μπάντα ήταν στο λατρεμένο μου “Heartwork” που υποχρέωσε τους πάντες να ασχοληθούν μαζί τους. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος που επέστρεψαν ξανά στα δρώμενα, ενώ για όσους απορούν για την απραξία τους από το “Surgical steel” του 2013 μέχρι σήμερα, να ενημερώσω ότι αυτές τις μέρες θα κυκλοφορήσουν ένα single με τίτλο “Under the scalpel blade”, άρα κάτι….ψήνεται! Ανυπομονώ!
Θοδωρής Κλώνης
Λίγες μπάντες μπορούν να κοκορεύονται ότι έχουν συνδημιουργήσει 2 διαφορετικές σχολές, και οι δύο εξίσου σημαντικές. Οι CARCASS, από το μουντό και βροχερό Liverpool της Αγγλίας, αποτελούν μια από αυτές τις μπάντες. Το grindcore/goregrind με τα “Reek of putrefaction” και “Symphonies of sickness” (θα τα πούμε εκτενώς γι αυτό λίαν συντόμως, μια και κλείνουν τρεις δεκαετίες από την κυκλοφορία του) από τη μια, το μελωδικό death metal με τα “Necroticism: descanting the insalubrious” και “Heartwork” από την άλλη. Αυτό έχει το τίμημά του βεβαίως, μια και η μπάντα έχει χωρίσει τους οπαδούς της στη μέση, με κοινό γνώμονα την προτίμηση του καθενός. Στον αντίποδα, και οι 4 δουλειές, έμειναν κλασσικές, δείχνοντας υπεράνω ιδιωμάτων, αυτό που κάνει κάθε μπάντα σπουδαία. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Με αρχή, μέση, τέλος. Είτε λέγεται “Ruptured in purulence”, είτε λέγεται “Blind bleeding the blind”, και πάει λέγοντας. Χώρια την απίστευτη και σήμα κατατεθέν προσήλωση στα ιατρικά θέματα στο στιχουργικό σκέλος.
Προσωπικά πιστεύω, πως πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στο σταθερό δίδυμο Bill Steer/Jeff Walker, που έκαναν τη μεταστροφή από τον ένα ήχο στον άλλο, να μοιάζει τόσο φυσική, που μόνο μερικοί κολλημένοι ελιτιστές, μπόρεσαν ποτέ να τους μισήσουν γι αυτό. Και περισσότερο απ’ όλους, μισήσανε τον Amott. Λες και ήταν ποτέ βασικός συνθέτης στους CARCASS. Οι CARCASS (ήτοι Steer/Walker) ΘΕΛΑΝΕ να πάνε προς τα εκεί, και οι CARCASS ΠΗΓΑΝΕ προς τα εκεί. Όπως έκαναν στο πιο rock ‘n’ roll-άδικο “Swansong” (που το hard ‘n’ heavy αδερφάκι του, το ακούμε στο φοβερό “Barbed wired soul” των BLACKSTAR, ήτοι οι CARCASS χωρίς τον Bill Steer). Ο Amott, απλώς ακολούθησε. Απόδειξη αυτού, ότι το εκπληκτικό άλμπουμ επιστροφής, επ’ ονόματι “Surgical steel” (2013) δεν υπήρχε ΚΑΝ ο Amott για να ωθεί τη μπάντα προς τα εκεί. Καλό να έχεις προτιμήσεις (όλοι έχουμε, αλίμονο!), αλλά καλό είναι οι προτιμήσεις μας, να μην επισκιάζουν τα γεγονότα. Και ένα από αυτά, είναι ότι οι CARCASS είναι ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στον ευρύτερο death/grind χώρο της Αγγλίας, αποτελώντας μια από τις αγαπημένες μπάντες του γράφοντα στο είδος, αγκαζέ με τους BOLT THROWER, NAPALM DEATH, BENEDICTION και EXTREME NOISE TERROR.
Η τύχη μου χαμογέλασε και τους είδα δις μέσα σε μια δεκαετία. Η πρώτη φορά ήταν στο reunion το 2008 σε εκείνο το αλησμόνητο Rockwave μαζί με MORBID ANGEL, OPETH, CAVALERA CONSPIRACY, WITHIN TEMPTATION και την απόλυτη μπάντα που έβγαλε ποτέ η χώρα τους, τους JUDAS PRIEST (ναι, έψαχνα αφορμή να το πω, το δέχομαι κύριε πρόεδρε!). Η δεύτερη, ήταν για τη προώθηση του “Surgical steel” το 2015 στο Gagarin 205. Η μια καλύτερη από την άλλη, καλύπτοντας με μαεστρία όλη τους τη πλούσια καριέρα. Από εμένα, τα σέβη μου!
Επιλέγοντας κομμάτι από το απέραντο νεκροτομείο της δισκογραφίας τους, από το λατρεμένο “Heartwork”, θα επιλέξω ένα από τα πρώτα τους κομμάτια που άκουσα ποτέ, το θεϊκό “Blind bleeding the blind”. Το παρόν κείμενο, αφιερώνεται εξαιρετικά στον αδερφικό μου φίλο Στάθη, που με μύησε σε αυτούς, μια και οι εν λόγω κύριοι αποτελούν μια από τις πλέον αγαπημένες του μπάντες!
Γιάννης Σαββίδης
Με αφορμή έναν από τους πιο σιχαμερούς και αδιανόητα εμετικούς δίσκους στην ιστορία του heavy metal, το “Symphonies of sickness” των CARCASS, έχουμε να λέμε για το τεράστιο αυτό συγκρότημα σήμερα. Πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός μου δεν είναι ούτε υπερβολικός ούτε άστοχος μιας και είμαι βέβαιος πως η μπάντα ήθελα το 1989 να παράξει έναν ήχο που θα προκαλούσε εμετό και θα έφερνε στο νου των ακροατών εικόνες από το χειρουργικό τραπέζι και splatter ταινίες συνάμα. Δεν θα ξεχάσω πως τη πάτησα με το δίσκο αυτό. Είχα ήδη ακούσει και λιώσει το θρυλικό “Heartwork” και μόνο που δεν σχεδίαζα να μπω σε καμιά σχολή ιατρικής και να γίνω χειρούργος και χασάπης. Καπάκια βρίσκω και λιώνω με τη σειρά του και το “Necrοticism/descanting the insalubrious (τι τίτλος θεέ μου!) και με το που ανακαλύπτω το ντεμπούτο των CARCASS αμέσως το τσάκωσα σε τιμή ευκαιρίας χωρίς να ξέρω ακριβώς τι μου επιφύλασσε. Βλέπετε, έτσι αγοράζαμε δίσκους στα 90’s, και μαθαίναμε από τα λάθη μας και πουλούσαμε ό,τι παίρναμε που δεν μας έκανε, σε παζάρια δίσκων. Το αντίστοιχο είχα πάθει και με τα πρώτα CD των THERION μιας και δεν είχα καθόλου ιδέα πως δεν έπαιζαν αρχικά οπερετικό metal. Όταν λοιπόν άκουσα το “Reek of putrefaction” (κορυφαίος τίτλος παρεμπιπτόντως) που ανοίγει το “Symphonies of sickness” σοκαρίστηκα και κατάλαβα πως οι CARCASS δεν ήταν πάντοτε μελωδικοί και όσα είναι στο “Heartwork” ή το απίστευτο come-back δίσκο τους “Surgical steel” του 2013. Μιλάμε πως αηδίασα μ’ αυτό που άκουσα και αμέσως μετά έμαθα και ότι υπάρχει μια υπό κατηγορία του ακραίου ήχου, το grind. Άντε ας θυμηθώ το κομμάτι των CARCASS που μου έμαθε και το grind!
Φίλιππος Φίλης
Αν ήσουν ηλικιακά έφηβος το 1993, και ασχολιόσουν ενδελεχώς με το heavy metal, ψάχνοντας να βρεις το στυλ που σου άρεσε και σε αντιπροσώπευε περισσότερο, δεν γινόταν να μην «πέσεις» πάνω στους CARCASS και ένα τραγούδι τους. Το σχήμα είναι από αυτά που αν τα πρώτα 3 τους album “Reek of putrefaction” το 1988, “Symphonies of sickness” το 1989 και “Necrotism – descanting the insalubrious” το 1991 τους έβαλαν στο metal χάρτη, με τα “Heartwork” του 1993 και “Swansong” του 1996 νομίζω ότι είχαν την παγκόσμια υπόκλιση του κοινού αφού το τεχνικό death metal που αρέσκονταν να παίζουν και στα δυο albums το απογείωσαν. Δηλώνω ότι το είδος δεν είναι από τα αγαπημένα μου στυλ ηχητικής έκφρασης στο metal, οι CARCASS όμως μου κέντρισαν το ενδιαφέρον από το πρώτο δευτερόλεπτο καθεμιάς από αυτές τις δυο δουλειές. Ίσως γιατί σαν νέος, που το αίμα μου «έβραζε» τα πιο ακραία είδη στο metal, μου ήταν πιο οικεία θέλοντας να έχω μια πιο άμεση «αντίδραση» σε όλα. Οι CARCASS κατάφεραν να ξεχωρίσουν όχι απλά «βαρώντας», αλλά εναλλάσσοντας με αρμονικό τρόπο τα γρήγορα και τα πιο mid tempo μέρη δημιουργώντας συνθέσεις που έχουν μείνει ανεξίτηλες στο χρόνο και αποδεικνύουν ότι όταν οι μουσικοί έχουν ταλέντο, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Τα τραγούδια τους ήταν άμεσα στο κοινό, με μπόλικο ηχητικό τσαμπουκά αλλά πάνω από όλα μελωδίες στην σύνθεση που δεν μπορούσες να «προσπεράσεις». Θα τα άκουγες έστω και μια φορά. Το “Surgical steel” του 2013, παραμένει η μέχρι στιγμής τελευταία δουλειά τους. Μακάρι να κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα γιατί είτε σου αρέσει η μουσική τους είτε όχι αποτελούν ένα από τα κορυφαία μουσικά σύνολα που υπάρχουν και οπαδός χρειάζεται νέο υλικό.
Θοδωρής Μηνιάτης
Liverpool και death metal, με τέτοιο δίπτυχο δεν μπορείς να αποτύχεις. Τόσο απλά. Οι CARCASS είναι το συγκρότημα που μου έμαθε ποιος είναι ο Michael Amott, όπως επίσης μου παρέδωσε μερικά μαθήματα νευροχειρουργικής με αυτούς του πολύ καλαίσθητους στίχους που συνήθιζαν να έχουν τα τραγούδια τους και φυσικά μου έτριψε στη μούρη την εξαιρετική δισκάρα – ογκόλιθο “Heartwork”, έναν ακρογωνιαίο λίθο για το melodic death metal, όπου φυσικά είναι και το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, χωρίς να αφήνω στην απ’ έξω τα “Necroticism – descanting the insalubrious” και “Swasong”. Θέλετε τίποτα άλλο; Ναι θέλετε, να ακούσετε τον ύμνο παρακάτω.
Δημήτρης Μπούκης
Αυτή την εβδομάδα, είπαμε να ασχοληθούμε με την ιατρική (έχουμε βλέπετε και τον Χασούρα που θα μας πετσοκόψει όλους μόλις τελειώσει με πτυχία, master, mister, πειράματα), τη φιλοζωία, το τιμημένο και ένδοξο Liverpool που never walks alone, τους CARCASS ρε παιδάκι μου!
Άλλη τιμημένη μπάντα που γεννήθηκε (ουσιαστικά) και μεγάλωσε όσο μπόρεσε (το «γιγαντώθηκε» ίσως ισχύει καθαρά σαν status, αξία, σεβασμό κλπ, παρά σαν εμπορικότητα, κάτι που προφανώς και δε μας ενοχλεί καθόλου) στα τιμημένα 90’s. Άλλη μία μπάντα-πρωτοπόρος στην ουσία, αφού έχουν «κατηγορηθεί» σαν εκ των πρωτοπόρων του goregrind/grindcore, αλλά και του melodic death metal, αλλά στο δεύτερο κομμάτι, δε μπορώ να τους βάλω μαζί στην Αγία Τριάδα των AT THE GATES, IN FLAMES, DARK TRANQUILLITY (όλων με ΠΑΣΟΚ προφανώς). Σίγουρα όμως το “Heartwork” έδειξε δρόμο, ένα δρόμο που πήραν οι άλλοι 3 και τον έκαναν λεωφόρο.
Από εκείνες τις μπάντες που δε μπορούσαν με τίποτα να κρατήσουν ένα σταθερό lineup και δεν είναι τυχαίο πως μόνο οι Jeff Walker και Bill Steer είναι από την αρχή στο σχήμα. Είναι από εκείνες τις μπάντες που τις «έτρωγε» μουσικά και δε μπορούσαν να παίζουν το ίδιο πράγμα σε κάθε δίσκο. Ψάχνονταν, άλλαζαν, μεταμορφώνονταν τελείως εννίοτε, αλλά πάντα μα πάντα κρατούσαν σταθερά ψηλά τον πήχη της ποιότητας. Είναι από εκείνες τις μπάντες που μας έχουν χαρίσει τραγούδια που τα λέμε και «χιτ» στη μουσική μας. “Corporal jigsore quandary” (κλασικότατο πλέον intro με τα groove-άτα drums, από αυτά που αρκούν για να καταλάβεις ποιο κομμάτι θα παίξει), “Heartwork”, “Black star”, “Keep on rotting in the free world”. Δεν λέμε ποια προτιμάει ο καθένας μας… λέμε αυτά που λίγο πολύ τα ξέρει πολύς κόσμος. Και κόσμος που δεν ακούει τη μπάντα, δεν έχει άλμπουμ της κλπ. Είναι επίσης από εκείνες τις μπάντες που έκαναν ένα τιμιότατο reunion, κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ αντάξιο της ιστορίας τους (που μάλιστα ήταν το πρώτο τους που κατάφερε να μπει στα Top50 charts της πατρίδας τους… το λες και ειρωνικό, συγκριτικά με προηγούμενα έπη). Είναι μία μπάντα που σέβεσαι. Και τον σεβασμό τον κέρδισαν με την πορεία τους στα 90’s, την αξία των δίσκων τους και το ότι δε σταμάτησαν να ψάχνονται μουσικά, στην εποχή άλλωστε της δημιουργίας τόσο διαφορετικών ειδών. Σε κάτι που και αυτοί έπαιξαν μεγάλο ρόλο.
Δίσκο δεν έχω που να ξεχωρίζω εύκολα. Προτιμώ την πιο melodeath πλευρά τους, αλλά πραγματικά, δε μπορώ να πω ότι κάτι “Necroticism” είναι πιο πίσω. Με τίποτα. Τραγούδι όμως έχω και χαλαρά, αφού έχει παίξει και «soundtrack» σε εκδρομή (τόοοοοτε) του Πολυκλαδικού Αμπελοκήπων στο πούλμαν και πάντα φέρνει στο μυαλό ωραίες αναμνήσεις!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
