Με το “Pyromania” να κλείνει 38 χρόνια ζωής (και την 30η επέτειο θανάτου του κιθαρίστα Steve Clark, πριν λίγες μέρες), η επιλογή για band of the week, παραήταν εύκολη. DEF LEPPARD κυρίες και κύριοι. Το συγκρότημα με τα εκατομμύρια πωλήσεων, το συγκρότημα που έβαλε το hard rock και το heavy metal στα σπίτια όλου του κόσμου με το “Pyromania” και το “Hysteria” που έχουν πουλήσει πάνω από 30 εκατομμύρια αντίτυπα. Η συντακτική μας ομάδα έγραψε για το γκρουπ και όλοι εσείς, ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο.
Ένας από τους πρώτους δίσκους hard rock/heavy metal που άκουσα, ήταν το “Pyromania”, λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την ανατριχίλα που ένιωσα με το “Foolin’”, το “Too late for love”, το “Die hard the hunter” και όλο το άλμπουμ… Ατελείωτα μονά στο ανοιχτό της Ερμάρας στην Αργυρούπολη, με το κασετόφωνο να παίζει “Pyromania” στη διαπασών, πριν από το Ευρωμπάσκετ. Και δώσε DEF LEPPARD. Ανάμεσα στα DREAM THEATER, RUSH, FATES WARNING και QUEENSRYCHE, το “Pyromania” στρογγυλοκάθεται με περίσσια άνεση στα 5 αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών. Και στη συνέχεια ήρθε η είδηση ότι ο Rick Allen, έχασε το χέρι του σε ατύχημα. Και το γκρουπ που είχε πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια δίσκους, αποφάσισε να περιμένει τον φίλο του να μπορέσει να ξαναπαίξει ντραμς και μετά να βγάλει δίσκο, ενώ όλη η μουσική βιομηχανία τους περίμενε. Και ήρθε το “Hysteria”. Υστερία πραγματική. Ένα από τα best selling άλμπουμ όλων των εποχών στην ιστορία της μουσικής. Τότε άρχισα να ψάχνω και το παρελθόν τους, αφού πλέον είχα μεγαλώσει και το χαρτζιλίκι ήταν μεγαλύτερο. “High n’ dry”, τι δισκάρα, Θεέ μου. Αυτό το “Lady strange”, αλήθεια… Και το “On thought the night”, λίγο πιο ακατέργαστο, αλλά γαμώ! Περιοδείες, θρίαμβος και μετά θλίψη… O Steve Clark, ο εμβληματικός τους κιθαρίστας, αποφάσισε μετά από μια βραδιά με χάπια και αλκοόλ, να πάει να παίξει στην Big Heaven’s Band. Εκεί όμως οι DEF LEPPARD. “Adrenalize” και “Retroactive”, επειδή και τα b’ side τους, ήταν εκπληκτικά. Μην πολυλογώ. Οι LEPS μου αρέσουν σε όλες τους τις περιόδους. Πλην του “Slang”. Αυτό που θα ήθελα να καταθέσω ως προσωπική εμπειρία, είναι η συνέντευξη που είχα κάνει πριν αρκετά χρόνια με τον Rick Allen. Πριν ξεκινήσουμε, του λέω: «Rick, θα ήθελα να ξεκλέβαμε λίγο χρόνο να μου μιλήσεις για 3 τραγούδια των DEF LEPPARD και την ιστορία τους, για ένα αφιέρωμα που θα κάνουμε στο Rock Hard για τα καλύτερα hard n’ heavy τραγούδια όλων των εποχών». Μου είπε, ότι θα το φρόντιζε. Το 20λεπτο που είχαμε στη διάθεσή μας, έφυγε χωρίς να το καταλάβει κανείς. Μου λέει: «Δεν έχω ξεχάσει αυτό που μου ζήτησες. Θα φροντίσω να σε καλέσω στο τηλέφωνό σου, λίγο πιο μετά, ανάμεσα στις υπόλοιπες συνεντεύξεις που έχω. Μην ανησυχείς». «Ναι, καλά», σκέφτηκα. «Σιγά μη με πάρει αυτός ο super star για να μου μιλήσει για πολλοστή φορά για το “Love bites” και το “Photograph”… Πήγα να τσιμπήσω κάτι, επειδή ήταν μεσημέρι. Δεν πέρασαν 20 λεπτά, επιστρέφω στο γραφείο και βλέπω τον Δημήτρη Σειρηνάκη, να μιλά στο τηλέφωνο στα αγγλικά. Μου κάνει νόημα σαν να παίζει ντραμς. Ήταν ο Rick Allen. Είχε κλείσει νωρίτερα την επόμενη συνέντευξη, για να με πάρει και να με εξυπηρετήσει για το αφιέρωμα που ετοιμάζαμε. Ο Rick Allen!!! Και μίλησε για περίπου 15 λεπτά για τρία μόλις τραγούδια που του είχα ζητήσει!!! Πηγαίνετε να ζητήσετε κάτι παρόμοιο από το συγκρότημα της γειτονιάς, ενώ έχει τελειώσει η συνέντευξη κι ελάτε να μου πείτε την απάντηση που θα πάρετε. Φιλάκια.
Σάκης Φράγκος
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μας που παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια την πορεία του περιοδικού, έχουν εντοπίσει τα…ευαίσθητα μουσικά σημεία του εκάστοτε συντάκτη. Όλοι έχουν αδυναμίες και μία βιωματική σχέση με διάφορα συγκροτήματα πόσο μάλλον όταν αυτό το συγκρότημα είναι το πρώτο που άκουσες ποτέ στη ζωή σου! Για μένα το ταξίδι με την αγαπημένη μας μουσική ξεκίνησε από τους DEF LEPPARD και το μακρινό 1986. Πιο συγκεκριμένα από το δισκάδικο Negro (όχι και το πιο πολιτικά ορθό όνομα, έτσι;) στον Πειραιά το οποίο δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 25 τετραγωνικά. Όμως στη βιτρίνα του είχε σε περίοπτη θέση το “Pyromania”. Δεν είχε καμία απολύτως σημασία το γεγονός ότι ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει πριν από 3 1/2 χρόνια και λανσάρονταν σαν καινούργια κυκλοφορία…όχι. Ευτυχώς για μένα, δηλαδή, διότι ίσως δεν θα έβλεπα ποτέ αυτό το εξώφυλλο που με “τράβηξε” να αποκτήσω με κάθε κόστος (450 δρχ) τη συγκεκριμένη κασέτα.
Όλοι ξέρουμε την ποιότητα και την αξία του “Pyromania” και όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε με το ανυπέρβλητο “Hysteria”. Στην ηλικία των 11 ετών -όταν δηλαδή αγόρασα το “Pyromania”- δεν ήξερα τίποτα ούτε από Mutt Lange, ούτε από Sheffield, ούτε από τους δύο πρώτους δίσκους…τίποτα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι το “Photograph” ήταν το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών (δεν είχα ακούσει και πολλά άλλωστε), ο Joe Elliott ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου (θυμάστε…ήμουν 11 χρονών) και ότι αυτός που έφτιαξε το εξώφυλλο ήταν υπέρτατος καλλιτέχνης. Όσο περνούσε ο καιρός και με την εγγραφή μου στο βρετανικό fan club τότε έμαθα πολλά περισσότερα. Ένα από αυτά ήταν το μοναδικό ταλέντο του Steve Clark να σκαρφίζεται τα πιο ευφάνταστα riff και να τα παντρεύει με τα πιο τεχνικά solos του Phil Collen. Ήταν μεγάλο χτύπημα ο θάνατος του γιατί απλούστατα δεν γνωρίζαμε σχεδόν τίποτα για τους δαίμονες του με το αλκοόλ και τα διάφορα ψυχολογικά του προβήματα. Οι LEPPARD το κρατούσαν σαν επτασφράγιστο μυστικό και καλά έκαναν.
Τα παιδιά από το Sheffield συνεχίζουν μέχρι και σήμερα την πορεία τους και προσωπικά τους ευχαριστώ για αυτό και για ό,τι έχουν προσφέρει. Όμως όλοι ξέρουμε ότι μετά το θάνατο του Steamin’ τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Έτσι δεν είναι…;
Σάκης Νίκας
Είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου μπάντα ever. Είναι το συγκρότημα για το οποίο ταξίδεψα μέχρι τη «γενέτειρά» του για να αποτίσω φόρο τιμής τόσο στους ίδιους, όσο και στον Steve Clark.
O Steve Clark… Ένας εκ των τριών απόλυτων μουσικών μου ινδαλμάτων. Ένας άνθρωπος που στην κυριολεξία έχει στιγματίσει την ζωή μου. Η μουσική του μου κρατάει και θα μου κρατάει συντροφιά εσαεί! Και αυτό, διότι είναι υπεύθυνος για πολλούς ύμνους της αγαπημένης μας μουσικής! Γιατί ήταν αυθεντικός, γιατί κάθε φορά που βλέπω το χαμόγελό του αισθάνομαι υπέροχα! Γιατί εξαιτίας του ανάγκασα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, να μου ακουμπήσει ζεστά-ζεστά 200€ για να αγοράσω μπότες, ίδιες με τις δικές του. Γιατί βάψαμε τα μαλλιά μας για πάρτη του!
Οι DEF LEPPARD… Η μπάντα που έγραψε το “Hysteria”. Τι άλλο, δηλαδή, χρειάζεται κάποιος, ο οποιοσδήποτε, για να καταλάβει επιτέλους το μέγεθος του συγκροτήματος. Η μπάντα που έγραψε το “Pyromania”. Το συγκρότημα που δεν κώλωσε από ατυχήματα, θανάτους, που τα 90s δε τη σκότωσαν, που οι δυσκολίες δεν στάθηκαν εμπόδιο, η μπάντα που έδιωξε τον Jim Steinmann διότι δεν μπορούσε να καταλάβει το όραμά της. Το συγκρότημα που ξεκίνησε από το Sheffield γεμάτο όνειρα, και έφτασε στην κορυφή του κόσμου στην κυριολεξία!
Οι DEF LEPPARD είναι τιτάνιο συγκρότημα. Είναι τεράστιο μέγεθος! Είναι μία κατηγορία μόνο του! Γιατί ποτέ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπόρεσε να παίξει σαν αυτούς, όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν! Και αυτό τους κάνει μοναδικούς, ανήκοντας σε μία πολύ μικρή κατηγορία συγκροτημάτων που κανείς δεν μπόρεσε να τους αντιγράψει!
ΤΙΤΑΝΙΟΙ!
Ντίνος Γανίτης
Το ότι η αφορμή για να γράψουμε για τους DEF LEPPARD σε αυτή την στήλη, είναι στενάχωρη, δεν πρέπει να μας αποτρέψει από το να γιορτάσουμε την μουσική και την πορεία τους. Οι Βρετανοί διέγραψαν μια απίστευτη πορεία, από όταν ήταν έφηβοι στη Sheffield κι έπρεπε οι γονείς κάποιον να υπογράψουν τα συμβόλαια, μέχρι να κατακτήσουν την κορυφή του κόσμου, ελάχιστα χρόνια μετά. Διότι μπορεί όλοι να μιλούσαν για ένα πολλά υποσχόμενο νεαρό συγκρότημα του NWOBHM όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους 7άρι, όμως κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να προβλέψει το πόσο μακριά θα έφταναν. Οι ιστορίες που ήθελαν την ΕΜΙ τότε να επενδύει στους IRON MAIDEN αντί στους DEF LEPPARD είναι πασίγνωστες. Λιγότερο γνωστή είναι η ιστορία που θέλει το management του Peter Mensch να επιλέγει αυτούς αντί τους PRAYING MANTIS όμως και εν τέλει να τους οδηγούν στην καταξίωση. Το περίεργο με τους LEPPARD είναι πως από το δεύτερο άλμπουμ τους, έστρεψαν την προσοχή τους στην αγορά των ΗΠΑ, κάτι που έδωσε καρπούς και οι νεαροί δεν ξανακοίταξαν πίσω. Η τεράστια επιτυχία τους, τους έβαλε σε κάθε σπίτι, ακόμα και στην χώρα μας, οπότε η πρώτη μου επαφή με την μουσική του “Hysteria” ήταν όσο ήμουν ακόμα μικρός. Ο έρωτας κεραυνοβόλος και το “Adrenalize” αγοράστηκε μόλις κυκλοφόρησε, όπως και το “Retro active”. Όσο κι αν με ξενέρωσε το “Slang”, όλη η υπόλοιπη δισκογραφία τους μου αρέσει πολύ. Οι DEF LEPPARD είναι συγκρότημα με δύο μεγάλες απώλειες, μία για κάθε γράμμα που «έφαγαν» από τις λέξεις του ονόματός τους. Η μεγαλύτερη, είναι αυτή του Steve Clark, του ξανθού rock star που άφησε το αλκοόλ να τον νικήσει. Δυστυχώς το συνθετικό του ταλέντο έλλειψε έκτοτε, όσο έχει λείψει και η ανάμιξη του Robert John Lange, του παραγωγού που εκτόξευσε την καριέρα τους (όπως και για τους AC/DC, Bryan Adams, Shania Twain κλπ). Τεράστιο επίτευγμα ήταν αυτό που κατόρθωσε ο Rick Allen, που έχασε το ένα του χέρι σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, αλλά βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει να παίζει τύμπανα, με την βοήθεια της τεχνολογίας και την υπομονή των υπολοίπων μελών. Αυτή η ατυχία, τουλάχιστον μετατράπηκε σε ιστορία ελπίδας. Οι DEF LEPPARD έχουν μερικές από τις πιο μελοστάλακτες μπαλάντες, όμως η δισκογραφία τους είναι γεμάτη από rock ύμνους με pop αισθητική. Ο κατάλογος των αγαπημένων μου τραγουδιών από δαύτους, είναι μεγαλύτερος από τις διπλές συλλογές που έχουν κυκλοφορήσει οι ίδιοι και χάρηκα που είχα την ευκαιρία τόσο να τους δω ζωντανά, όσο και να γνωρίσω τα τρία-πέμπτα τους από κοντά. Το δικό μου αγαπημένο άλμπουμ είναι το “Adrenalize”…. εσάς;
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Ξεκινάω να γράψω για τους αγαπημένους μου DEF LEPPARD και αποφασίζω να ακούσω γράφοντας τα παρακάτω λόγια το “Pyromania”, o πρώτος δίσκος που άκουσα από την μπάντα εκεί πίσω στο 83-84. Ο λόγος που σήμερα η μπάντα από το Sheffield είναι band of the week, είναι τόσο ότι το “Pyromania” έχει γενέθλια (20/01/1983)και επιπλέον στις 8 του μήνα έκλεισαν 30 (!!!!!!) χρόνια από τον θάνατο του χαρισματικού κιθαρίστα τους Steve Clarke.
Άκουσα τους DEF LEPPARD όταν κυκλοφόρησε το “Pyromania”, το οποίο είχε κάνει τεράστια επιτυχία όταν κυκλοφόρησε (ο δίσκος είχε την ατυχία να μην φτάσει στην κορυφή του billboard chart στην Αμερική, μιας και εκεί βρισκόταν το “Thriller” του Μichael Jackson) και κομμάτια όπως τα “Photograph”, “Foolin”, “Rock of ages”, “Too late for love” και “Comin’ under fire” “έτυχε” να βρίσκονται στις πρώτες μου κασέτες. Όπως ήταν φυσικό, σαν ένα παιδί που μόλις είχα αρχίσει να ανακαλύπτω τον σκληρό ήχο, μαγεύτηκα από τις συνθέσεις αυτές και μέχρι σήμερα μερικές από αυτές τις τοποθετώ ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου. Δεν θα ξεχάσω επίσης μια ολοσέλιδη αφίσα του περιοδικού Ποπ+ Ροκ της εποχής με τίτλο “DEF LEPPARD – Οι πυρομανείς”, που κοσμούσε για πάρα πολλά χρόνια την βιβλιοθήκη του σπιτιού μας.
Tο “Ηysteria” το είχα αγοράσει σε κασέτα εταιρίας και κάπου εκεί άρχισα να ψάχνω και το παρελθόν τους αγοράζοντας τα 2 πρώτα τους album που πραγματικά λατρεύω όχι μόνο γιατί ανήκουν στο λατρεμένο μου ΝWOBHM κίνημα αλλά γιατί τα θεωρώ εξαιρετικά heavy metal albums που περιέχουν τους πρώιμους, διψασμένους για καταξίωση LEPPARD, δίσκοι με φοβερά κομμάτια και φοβερό συναίσθημα της εποχής του Βρετανικού metal των αρχών των 80s.
Μέχρι και το “Adrenalize” οι DEF LEPPARD είχαν διανύσει μια αξιοζήλευτη πορεία και η συλλογή “Retro active” ουσιαστικά κλείνει μια σπουδαία εποχή για την μπάντα.
Έκτοτε, παρακολουθώ κάθε νέα τους κυκλοφορία, η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτή την εικοσαετία (1996-2015) υπάρχουν κάποιοι αξιόλογοι δίσκοι (“Euphoria”, “Songs from the sparkle Lounge” και κάποια πολύ όμορφα κομμάτια σε κάθε δίσκο, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι κανένα από αυτά τα albums στο σύνολο του δεν μπορεί να μπει δίπλα σε κάποιο από τα albums της περιόδου 1980-1992.
Προσωπικά απόλαυσα την συναυλία τους στο Φάληρο μαζί τους WHITESNAKE το 2008, την μοναδική φορά που τους έχω δει σε συναυλία έκτοτε. Η πανδημία τους χάλασε τα σχέδια για την μεγάλη (και πανάκριβη) stadium περιοδεία μαζί με τους ΜΟΤLEY CRUE, POISON και Joan Jett. Βλέπω να κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια ωραία και τσουχτερά box sets, κατά πόσο είναι ικανοί να βγάλουν νέο δίσκο που μπορεί να μας συγκινήσει πραγματικά, εδώ διατηρώ τις αμφιβολίες μου.
Παρά ταύτα, αγαπάμε DEF LEPPARD για όσα υπέροχα μας πρόσφεραν στην δεκαετία του ‘80 κυρίως και πάντα θα τους έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Και θα θυμόμαστε για πάντα τον Steve΄”Steamin” Clarke για την προσφορά του στην μπάντα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Όλα τα καλοκαίρια της εφηβείας μου, τα πέρασα σε νησί του Βορείου Αιγαίου. Μια από τις χρονιές που ήμουν εκεί οι γονείς μου αποφάσισαν να πάνε μια μίνι εκδρομή στην Τουρκία. Στην ερώτηση τους αν ήθελα κάτι να μου φέρουν, τους απάντησα ότι θα ήθελα 3 κασέτες, ότι έβρισκαν διαθέσιμο. Όταν επέστρεψαν όντως πραγματοποίησαν την θέληση μου και μια από τις 3 ήταν το “Hysteria” των DEF LEPPARD. Εκείνη την εποχή δεν τους ήξερα, αλλά νομίζω ήταν το ιδανικό album για τους μάθω. Το “Women” που «άνοιγε» τον δίσκο, και φυσικά όλος ο δίσκος, με έκανε εκείνο το καλοκαίρι να μην ακούω τίποτα άλλο παρά μόνο το “Hysteria”. Σαν τώρα θυμάμαι ότι όπου έβρισκα κασετόφωνο, θα «ταλαιπωριόταν» για αρκετές ώρες, δουλεύοντας στο φουλ!
Κάπως έτσι «μπήκα» στο μαγικό κόσμο των DEF LEPPARD, ενός συγκροτήματος που ξεκίνησε, λόγω καταγωγής, ελαφρώς με πιο επιθετικές συνθέσεις, αλλά όταν θέλησε να ακολουθήσει πιο μελωδικούς δρόμους, είχε την παγκόσμια ανταπόκριση και αναγνώριση του κόσμου, κάνοντας το πολύ γρήγορα ένα super group. Θεωρώ πως το “Hysteria” θα είναι για πάντα η καλύτερη κυκλοφορία τους, αλλά δεν γίνεται να αμελήσεις, ότι προηγήθηκε (“On through the night” το 1980, “High’n’dry” το 1981 και “Pyromania” το 1983) αλλά και ότι ακολούθησε (“Adrenalize” το 1992). Τα 5 αυτά albums, σηματοδότησαν την αρχή μιας ονειρικής καριέρας για το συγκρότημα, αφού ότι συνέθεσε ήταν απλά ανατριχιαστικά ωραίο. Κάθε τραγούδι είχε μελωδίες, ριφ και ρεφραίν που λίγοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν και να αντέχουν τόσο πολύ στον χρόνο. Δυστυχώς η μετέπειτα πορεία τους δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη περίοδο, με μόνη μικρή εξαίρεση το προ εξαετίας album που είχε το όνομα τους. Για μένα είναι κρίμα που το συγκρότημα έχει τόσο σημαντική συνθετική πτώση. Μακάρι να κυκλοφορήσουν κάτι στο μέλλον που θα μας συνταράξει όπως τα πρώτα χρόνια δισκογραφικής τους παρουσίας.
Θοδωρής Μηνιάτης
Ό,τι και να πει κανείς για τους DEF LEPPARD είναι λίγο. Μια μπάντα που ξεκίνησε με ένα EP και ένα ντεμπούτο που θεωρούνται διαμάντια στο χώρο του NWOBHM και κατέληξαν ως μια από τις πιο εμπορικές hard rock μπάντες όλων των εποχών με εκατομμύρια πωλήσεις στο ενεργητικό τους και με δισκάρες που δεν άφησαν κανένα ασυγκίνητο. Όχι πως η επιτυχία δεν είχε το τίμημα της όμως. Από τη μία το σοκαριστικό ατύχημα του ντράμερ Rick Allen την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1984 και από την άλλη ο χαμός του τεράστιου Steve Clark το 1991, ήταν γεγονότα που σημάδεψαν ανεπανόρθωτα την πορεία των LEPS. Και αν και ο Allen επανήλθε δριμύτερος πίσω από το drum kit ακόμα και με ένα χέρι, το κενό του Clark είναι δυσαναπλήρωτο αφού, για μένα τουλάχιστον, ακόμα και ο εξαιρετικός κατά τα άλλα Vivian Campbell που τον αντικατέστησε, δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου. Δισκογραφικά οι LEPPARD από ένα σημείο και μετά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, για να το διατυπώσω κομψά. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουν κυκλοφορήσει δίσκους που, πολύ απλά, είναι απαραίτητοι για κάθε σωστή δισκοθήκη. Τους αγαπώ, τους λατρεύω και ελπίζω κάποια στιγμή να επιστρέψουν στα ένδοξα για αυτούς μονοπάτια. Το κομμάτι που επέλεξα έρχεται από το “Pyromania” καθώς ήταν το πρώτο που άκουσα από τους LEPPARD και παράλληλα έχει και επέτειο σε λίγες ημέρες.
Θοδωρής Κλώνης
Δεν υπάρχει φορά που να έχω ακούσει το «Love Bites» στο ραδιόφωνο και να μην το έχω δυναμώσει και να τραγουδάω μόνη μου. Μη σου πω να παίρνω ποζερο-ύφος σα να είμαι στο video clip. Λίγα συγκροτήματα με συγκινούν τόσο όσο οι DEF LEPPARD και λίγα συγκροτήματα έχουν τόσο μεγάλη αποδοχή από τόσο ετερόκλητους ακροατές. Βλέπεις έχει την αποδοχή των κλασσικομεταλλάδων γιατί στο πρώτο άλμπουμ τους “On through the night” του 1980 ο ήχος τους ήταν μέσα στο ιδίωμα των NWOBHM.
Από το επόμενο άλμπουμ πήραν μια πιο γλυκιά hard rock στροφή και τους αγάπησε όλος ο πλανήτης. Άρχισαν να ανεβαίνουν στα charts και τις πωλήσεις και τα χιτάκια ακούγονται ακόμη και σήμερα. Εκτός από τη μουσική που αγαπάμε, μας έχουν κερδίσει και με μια ακόμη επιλογή τους που έδειξε χαρακτήρα και ποιότητα. Όταν ο drummer τους Rick Allen έχασε το χέρι του μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1984 αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζί του και μάλιστα μπαίνοντας στην πιο εμπορική τους φάση. O Rick έχει το ψευδώνυμο “The thunder god” από τους φίλους του συγκροτήματος.
Θυμάμαι την πρώτη και μοναδική φορά που έχω παρακολουθήσει DEF LEPPARD Live στο Καραϊσκάκη με support τους WHITESNAKE και θυμάμαι ότι ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που έχω ζήσει. Ζωντάνια, παλμός, απόδοση όλα άψογα και το κοινό από κάτω σε έκσταση. Θυμάμαι ακόμη κάποιον δίπλα μου να σχολιάζει όταν μπήκαν οι πρώτες νότες του “Love bites”, «Έλα ρε φίλε το παίζουν ακόμα;» Βασιλιάδες στο είδος τους και σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της μουσικής γενικότερα όχι μόνο του Rock….
Έλενα Μιχαηλίδου
Από τις πιο διαχρονικές και μεγάλες μου hard rock αγάπες οι DEF LEPPARD. Ότι είχα μάθει να περπατάω την εποχή που τα μουσικά τηλεοπτικά προγράμματα, έπαιζαν συχνά – πυκνά το “Rock of ages” και το “Photograph” κι εγώ τους παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα και λικνιζόμουν στους ρυθμούς τους. Είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που με έχουν συντροφεύσει σε όλη την μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου. Με ξεσήκωναν πάντα ως παιδί, με τις μπαλάντες τους ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στην εφηβεία μου και ποτέ δεν έπαψα να γουστάρω τα τραγούδια τους, αυτά τουλάχιστον που κυκλοφόρησαν μέχρι τα μέσα του ’90. Αυτό είναι και το περίεργο με τους Βρετανούς. Παρά το ότι, οι EUROPE ας πούμε, είναι πιο πάνω στην προτίμησή μου από αυτούς, λόγω συνέπειας και διατήρησης του πήχη πάντα πολύ ψηλά κυρίως, οι DEF LEPPARD θεωρώ ότι έχουν κυκλοφορήσει την θρυλικότερη τετράδα δίσκων στην ιστορία της hard rock μουσικής, έστω και αν το ντεμπούτο τους, έτεινε σε πολλές περιπτώσεις στο heavy metal. Ειδικά τα “High n’ dry”, “Pyromania” και “Hysteria” είναι η επιτομή του είδους και ποιος μπορεί να το αρνηθεί άραγε; Δυστυχώς ο χαμός του τεράστιου, Steve Clark, από τον οποίο πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια, φαίνεται πως σφράγισε και την πορεία των αγαπημένων μας LEPPARD, οι οποίοι από κει κι έπειτα δεν μπόρεσαν να σταθούν εξίσου αξιόλογα δισκογραφικά, έχοντας χάσει τον συνθετικό τους νου, για τον οποίο ποτέ δεν κατάφεραν να βρουν ικανό αντικαταστάτη. Κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρουν οι Βρετανοί να ξαναχτυπήσουν ποτέ στο μέλλον με κάτι δυνατό. Προς το παρόν ακούμε τις τραγουδάρες του “Pyromania” που κυκλοφόρησε πριν από 38 χρόνια και διατηρούμε την μαγεία αναλλοίωτη. Προσωπικά, θα επιλέξω για σήμερα το “Rock of ages”, που βρίσκω από τα συγκλονιστικότερα της μυθικής αλμπουμάρας.
Xαρά Νέτη
Από τις πλέον αξιοσέβαστες rock μπάντες του Ηνωμένου Βασιλείου. Τι να πρωτοπείς για μια μπάντα που ξεκίνησε από το φαινόμενο του New Wave Of British Heavy Metal και κατέληξε να γεμίζει αρένες με κομματάρες που έχουν ξεσηκώσει πολλούς (και κυρίως πολλές, να τα λέμε κι αυτά!). Πρόσφατα μπόρεσα να εκτιμήσω το μεγαλείο της περιόδου μέχρι και το “Hysteria” (1987). Πρέπει να πω ότι λόγω του “Pour some sugar on me” μου είχαν φανεί κάπως “γλυκανάλατοι”. Άσχετα που λόγω της ιστορίας με το ταμπούρο του “Master of puppets” (o Rick Allen είχε δώσει το ταμπούρο του στον Lars για να ηχογραφήσει τα τύμπανα του “Master of puppets”, στο οποίο είχε δώσει το παρατσούκλι “Black beauty” – εξ ’ου και το αμίμητο “bow down to the Black Beauty” στα special thanks του δίσκου) και της αντιμετώπισης του Rick Allen όταν αυτός έχασε το χέρι του (όπου στωικά περίμεναν να μάθει τύμπανα από την αρχή επί της ουσίας, για το “Hysteria”) τους είχα σε μεγάλο σεβασμό, παρότι όχι οπαδός. Επειδή όμως, ο καιρός έχει γυρίσματα, το “Love bites” ήρθε προ ετών και αποκατέστησε τη τάξη. Έπειτα, ο Γιαννάκης τα έπιασε από την αρχή. Πάρε “On through the night”, πάρε “High ‘n’ dry”, πάρε “Pyromania” και στο τέλος, πάρε “Hysteria” να στρώσεις χαρακτήρα. Ακόμα και το “Pour some sugar on me”, το είδα με άλλο μάτι και κουνιέμαι τσαχπίνικα στο ρυθμό του βασικού riff (αγόοοοοραρε, χέλι). Αν και προτιμώ άλλα κομμάτια από τον εν λόγω δίσκο. Με μια καλώς εννοούμενη pop ποιότητα στις συνθέσεις τους και πάντα με οδηγό/αρωγό την καλή τραγουδοποιία, οι DEF LEPPARD απογειώθηκαν απότομα, κέρδισαν τις καρδιές των ανθρώπων, και αποτέλεσαν από τις σημαντικότερες εμπορικές δυνάμεις της Βρετανίας στον σκληρό ήχο της δεκαετίας του ‘80. Το ότι βέβαια η αφορμή για τις παραπάνω όμορφες κουβέντες ήταν τα 30 χρόνια από το θάνατο του κιθαρίστα τους Steve Clark, δίνει μια γλυκόπικρη αίσθηση στο κείμενο. Εξυπακούεται το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του. Σίγουρα, χωρίς εκείνον οι Βρετανοί, δε θα ήταν ποτέ οι ίδιοι. Προσωπικά, θα κλείσω, με ένα από τα πλέον λατρεμένα μου κομμάτια των DEF LEPPARD, και έναν πολύ βασικό λόγο που το είδα αλλιώς το συγκρότημα. “High ‘n‘ dry” και “Lady strange”….για όλες τις “παράξενες κυρίες” που επιθυμήσαμε και θα επιθυμήσουμε ποτέ…
Γιάννης Σαββίδης
Λατρεμένοι DEF LEPPARD.
Το αγαπημένο μου συγκρότημα από τα ένδοξα 80s. Οι διαστημικοί DEF LEPPARD ήταν το συγκρότημα που του έλαχαν πρωτοφανείς ατυχίες σε μία άκρως πετυχημένη πορεία μέσα στην δεκαετία του ’80, όπου όρισαν τον mainstream εμπορικό hard rock και metal ήχο, πάνω στον οποίο πάτησαν και προσπάθησαν να παράξουν άπαντες αλλά ελάχιστοι κατάφεραν να προσεγγίσουν με την ίδια δεξιοτεχνία, φαντασία, δημιουργικότητα και απήχηση, φυσικά! Οι DEF LEPPARD είναι ένα από τα 5 συγκροτήματα που κατάφεραν να πουλήσουν με δύο διαδοχικές κυκλοφορίες πάνω από 10 εκ. αντίτυπα (η καθεμιά) στις ΗΠΑ. Τα άλλα 4 είναι οι BEATLES, οι LED ZEPPELIN, οι PINK FLOYD και οι VAN HALEN. Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι μέγεθος μιλάμε.
Σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα της σειράς τους, οι LEPPARD αγκάλιαζαν σε μεγάλο βαθμό τo glam rock των αρχών της δεκαετίας του ’70, κυρίως μέσω του frontman τους Joe Elliott. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ειδοποιός διαφορά από τους συνοδοιπόρους τους. Στη συνέχεια, υπάρχει ο πιο πολυδιάστατος ήχος μέσω QUEEN και από εκεί και πέρα οι κοινές αγάπες της παρέας, με τις κλασικές επιρροές από LED ZEPPELIN και DEEP PURPLE (όπως σχεδόν όλα τα συγκροτήματα της εποχής τους), τα κιθαριστικά κρεσέντο από UFO (ειδικά ο Pete Willis στους δύο πρώτους δίσκους είναι σαν να ακούς τον Michael Schenker) και THIN LIZZY (μεγάλη αγάπη του Rick Savage), πάντα με την κοφτερή “feel good” διάθεση των AC/DC. Σαφώς δεν λείπουν και οι λοξές ματιές προς τις αμερικάνικες αρένες, σε συγκροτήματα όπως οι AEROSMITH, οι KISS, οι BOSTON και οι FOREIGNER. Τέλος, κάτι που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό, επειδή είναι τόσο τέλεια ενσωματωμένο στον ήχο τους είναι οι άρτιες πολυφωνίες που λειτουργούν σαν ένα επιπλέον μουσικό όργανο και σίγουρα ανήκουν στην σφαίρα επιρροής των URIAH HEEP! Δεν υπάρχει τίποτα το σκοτεινό, ακραίο ή περίπλοκο στον ήχο των DEF LEPPARD. Aυτά τα χαρακτηριστικά έμελλαν να τους σπρώξουν πολύ πέρα από το βρετανικό metal κύκλωμα και, ως εκ τούτου, να ακουστούν από πολύ περισσότερο κόσμο.
Δύο ήταν τα πρόσωπα-κλειδιά για το συγκρότημα, που έμελλε να επαναπροσδιορίσει το hard rock. Ο ένας εξ αυτών, ο Steve Clark, ήταν ο κύριος συνθέτης, η ατμομηχανή της δημιουργίας των DEF LEPPARD. Κάτι που έγινε αντιληπτό μετά τον θάνατο του το 1991. Χωρίς υπερβολή, o Clark έπαιρνε σχεδόν αποκλειστικά πάνω του το γράψιμο των τραγουδιών και ξεδίπλωνε το εκπληκτικό ταλέντο του να δημιουργεί μεγάλα και εντυπωσιακά σε ρυθμό και χρώμα riffs. Οι LEPPARD δεν έχασαν μόνο έναν αγαπημένο φίλο, αλλά και τον κύριο συνθέτη τους, το φάντασμα του οποίου αντηχεί ακόμα και στο “Blood Runs Cold” του πραγματικά «λίγου» Slang του 1996, μία από τις ελάχιστες ενδιαφέρουσες στιγμές του συγκεκριμένου album.
Ο άλλος είναι ο παραγωγός με το άγγιγμα του Μίδα, ο θρυλικός Robert John “Mutt” Lange. Το ταλέντο του μπορούσε να φέρει την παγκόσμια επιτυχία, αλλά είχε έναν απαράβατο κανόνα: τα πράγματα έπρεπε να γίνονται όπως ήθελε ο ίδιος και οι εντολές του έπρεπε να ακολουθούνται κατά γράμμα. Οι LEPPARD τον δέχθηκαν ως ισότιμο μέλος του συγκροτήματος, και όχι απλά σαν ηχολήπτη. Ό,τι και να ειπωθεί για τον συγκεκριμένο κύριο είναι απλά λίγο, δεν έχει νόημα να πω που και με ποιους έχει δουλέψει, διότι θα χρειαστώ ξεχωριστό site. Ήταν ο «γκουρού» των DEF LEPPARD από το “High ‘n’ dry” (1981) μέχρι το “Adrenalize” (1992). Η συνεργασία τους στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις και συνάμα να βρεις κάτι που να μην σου αρέσει από την πρώτη δεκαετία των DEF LEPPARD. Το γεμάτο ενθουσιασμό και έτη φωτός πιο επαγγελματικό ντεμπούτο του NWOBHM στο “On through the night” (1980); Το αριστουργηματικό hard rock του “High ‘n’ dry” (1981) που ποιοτικά ισοδυναμούσε με 5 (ενδεικτικά) κυκλοφορίες άλλων συγκροτημάτων; Το καλύτερα ηχογραφημένο άλμπουμ των 80s ονόματι “Pyromania” (1983) που το άκουσαν μέχρι και οι πέτρες; Από που νομίζετε πήραν φόρα οι VAN HALEN να βγάλουν το “1984” και οι BON JOVI το “Slippery when wet”; Τι να πω για το έπος “Hysteria” (1987) που πραγματικά τους έκανε το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο; Ακόμα και μετά από 5 χρόνια, που κυκλοφόρησαν το “Adrenalize” (1992), αυτό πήγε στο νο.1 . Αν αυτό δεν είναι επιτυχία και πλήρης αποδοχή μεγαλείου, δεν ξέρω τι είναι.
Επέζησαν από τραγωδίες και πλήρωσαν με αίμα, δάκρυα και ατελείωτο ιδρώτα την τεράστια επιτυχία τους. Ο πρώτος τους κιθαρίστας αποχώρησε εν μέσω αλκοολισμού, και ο δεύτερος πέθανε από αυτόν. Φαίνεται ότι αυτή η θέση του κιθαρίστα είναι καταραμένη, αφού και ο Vivian Campbell αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα υγείας (με επιτυχία μέχρι στιγμής, ευτυχώς). Ο ντράμερ τους Rick Allen έχασε το χέρι του, αλλά έπαιξε σε πείσμα όλων μόνο με ένα χέρι. Οι εποχές άλλαξαν και επηρέασαν αυτούς τους ηρωικούς επιζώντες της δεκαετίας του ’80, με τα υπέροχα τραγούδια τους και την πορεία τους μέσα από την απώλεια στην δόξα και από εκεί σε μία μακροχρόνια επίπεδη κατάσταση, όπου χάθηκαν, βαρέθηκαν ή έστω προσπάθησαν χωρίς τον Riff Master τους και τον «γκουρού» παραγωγό τους. Εγώ πάντως τους έχω πάντα στο μυαλό μου, όπως στις συναυλίες τους στο Denver και την Atlanta των ΗΠΑ το 1988, όπως ακριβώς παίζουν στο “In the round, in your face”. Joe Elliot, Steve Clark, Phil Collen, Rick Savage, Rick Allen και χιλιάδες κόσμου σε ένα τεράστιο πάρτι. Υπέρ-επικός hard rock οργασμός.
Όταν, δε, τους είδα τον Ιούλιο του 2008, σε ένα λιγότερο από κατάμεστο Καραϊσκάκη, που έπαιξαν στην χώρα μας για πρώτη και μοναδική φορά, μαζί με τους WHITESNAKE, νόμιζα ότι ζούσα ένα όνειρο. Δύο από τα πιο πετυχημένα ονόματα του hard rock των 80s σε μία συναυλία. Δύο από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα μοιράστηκαν την σκηνή για πρώτη φορά, με εμένα να έχω εκστασιαστεί. Και παρόλο που οι WHITESNAKE απηχούν περισσότερο στο ελληνικό κοινό, οι DEF LEPPARD ήταν εκείνοι που έκλεψαν την παράσταση, με την άψογη παρουσία τους, τον φοβερό τους ήχο και όλες εκείνες τις τεράστιες επιτυχίες που τους οδήγησαν στην κορυφή του κόσμου για ένα μικρό αλλά έντονο ομολογουμένως διάστημα.
Σας έχω πει ότι τρελάθηκα την πρώτη φορά που άκουσα DEF LEPPARD;
Κώστας Τσιρανίδης
