Το γεγονός ότι έβαλαν το black metal στα “σαλόνια”, δεν τους το συγχώρησαν πολλοί. Για εμένα, είναι μαγκιά τους. Βρήκαν δισκογραφική που τους πίστεψε, έγραψαν εξαιρετικούς δίσκους, εκπληκτικά video clip κι έγιναν super stars. Το ξέρω, αυτό δεν κολλάει με τη “μαυρίλα” του ιδιώματος, αλλά ποιος σας είπε ότι με ενδιαφέρει; Στα live τους είναι υποδειγματικοί, όπως κάθε γκρουπ που σέβεται τον εαυτό του, οότε έχω μόνο σεβασμό για την πάρτη τους. Πολύ δύσκολα θα ακούσω στο σπίτι μου DIMMU BORGIR, αλλά άνετα θα πήγαινα να τους δω για τέταρτη φορά σε συναυλία.
Σάκης Φράγκος
Οι DIMMU BORGIR είναι μια από τις μπάντες που οι blacksters αγαπάνε να τις μισούν. Ανάμεσα τους είμαι κι εγώ και έχω πάρα πολλούς μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθώ τι κάνουν.
Τους αγάπησα στο “For all tid” και προσκύνησα στο “Stormblast”. Απίστευτη ατμόσφαιρα, μοναδικές μελαγχολικές γραμμές στις κιθάρες και φοβερή αίσθηση από ένα συγκρότημα που τίποτα δεν προμήνυε πως θα εξελισσόταν σε αυτό το τερατούργημα με την είσοδό τους στη Nuclear Blast. Στο “Enthrone darkness triumphant” απώλεσαν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν μεγαλειώδεις και τα αντικατέστησαν με όλα εκείνα που θα τους έκαναν αρεστούς σε non-extreme ακροατήρια. Και το κατάφεραν! Και μπράβο τους αν αυτή ήταν η επιδίωξη τους! Η ειρωνία είναι ότι σε αυτούς τους fans δεν τους αρέσουν τα 2 πρώτα full length τους, ακόμα και όταν οι ίδιοι μπήκαν στη διαδικασία το πρώτο να το ξετινάξουν στο mastering για να ακούγεται καλύτερα – ΕΛΕΟΣ! – και το δεύτερο το επαναηχογραφήσανε, αλλάζοντας του κυριολεκτικά τα φώτα!
Στα 00’s μετά την ολική κατάρρευση των CRADLE OF FILTH, οι Νορβηγοί έγιναν ακριβώς γι’αυτό που τους προόριζε το σύνολο που συνθέτει την μουσική βιομηχανία: το μεγαλύτερο black metal συγκρότημα! Όλα τα albums τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ατμόσφαιρα και το σκοτεινό στοιχείο που συνθέτει μια black metal μπάντα. Αντίθετα έχουν κοφτές ρυθμικές κιθάρες, συμφωνικά μέρη που εντυπωσιάζουν όσους δεν ασχολούνται με τον ήχο αυτό και φυσικά μουσικούς που συνθέτουν μια all star μπάντα – τυχαία νομίζετε ασχολήθηκε και ο Hellhammer μαζί τους;
Όπως και να έχει η γύμνια τους φάνηκε με τη φυγή του Simen Heastnes, που τους έδινε πρεστίζ με τα ιδιότυπα φωνητικά του και ψάρωνε όλους όσους δεν ξέρουν τους ARCTURUS που η φωνή του ταιριάζει σε απόλυτο βαθμό! Επίσης έφυγε και ο πληκτράς τους Mustis και απλοποιηθήκαν ακόμα περισσότερο οι «πλάτες» που έπαιζε σε όλα τα 00’s albums τους. Πλέον στην τρέχουσα δεκαετία ψάχνονται και η φήμη τους έχει πέσει στο ναδίρ! Καθόλου τυχαίο για εμένα ειδικά μετά τα πήγαινε-έλα συνεργατών όπως ο Snowy Shaw!
Όπως και να έχει ήταν το νο1 όνομα της Νορβηγίας μέχρι τα late 00s. Και το κατάφεραν με μεγαλεπήβολα εγχειρήματα όπως το videoclip για το “The serpentine offering” στο οποίο παρελαύνουν όλα τα στοιχεία του ήχου τους σαν συρραφή: λίγο blastbeat, λίγο ρυθμικό χεβιμεταλλάδικο και λίγα καθαρά φωνητικά έχοντας τα συμφωνικά στοιχεία πάντα παρόντα. Στα δικά μου αυτιά αυτό το συνοθύλευμα ιδεών είναι ο ορισμός της αρπακολιάς και δείγμα του τι αποβλέπεις πραγματικά συνθέτοντας τέτοια κομμάτια και albums συνολικά!
Λευτέρης Τσουρέας
Τα χρυσά 90s και οι τιμημένες κασέτες τους. Ακόμα ένα παράδειγμα μπάντας που έμαθα (και μετέπειτα «κόλλησα» για μερικά χρόνια) μέσα από τις ανταλλαγές κασετών με συλλογές από άσχετες μεταξύ τους μπάντες τότε στα εφηβικά χρόνια στα 90’s, είναι και οι DIMMU BORGIR. Έχοντας ήδη μπει στο gothic metal, doom/death metal, melodic death metal και συναφή ακούσματα εδώ και κάτι χρόνια, έρχεται στα χέρια μου συλλογούλα με διάφορες επιλογές. Μέσα σε αυτές (τελευταίο μάλιστα κομμάτι της δεύτερης πλευράς παρακαλώ), το “A succubus in rapture” από το “Enthrone darkness triumphant”, που μόλις είχε κυκλοφορήσει κιόλας. Ε, δεν ήθελα και πολύ.
Ιδιαίτερη μπάντα οι Νορβηγοί, από τις πιο χαρακτηριστικές και ηγετικές του λεγόμενου majestic black metal (μαζί με τότε CRADLE OF FILTH, LIMBONIC ART, EMPEROR και και και). Μία μπάντα που κατάφερε να κυκλοφορήσει μεγάλες δισκάρες μέχρι το 2001 και το “Puritanical euphoric misanthropia”, αλλά που και αυτή, όπως πολλές που κυριάρχησαν από τα μέσα 90’s και μετά, πήρε μία κάτω βόλτα. Και επειδή όλα είναι γούστα στη μουσική, πολλοί μπορεί να προτιμούν τη μετέπειτα πορεία τους, προσωπικά όμως, με εξαιρέσεις τραγούδια και όχι σύνολικά δίσκους, δεν κατάφεραν ποτέ να πλησιάσουν ξανά τη μαγεία των 5 πρώτων δίσκων τους. Η ατμόσφαιρα που είχανε από την αρχή της καριέρας τους ήταν χαρακτηριστική και τόσο ιδιαίτερη, που ακόμα και όταν προσπάθησαν να επαναηχογραφήσουν το “Stormblast” το 2005, τα πράγματα δεν ήταν τα ίδια. Καλό μεν το “Stormblast MMV”, αλλά!
Black metal για σαλόνια, καθώς έχουν γράψει σπουδαία hit καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους και με τα καθαρά φωνητικά του Vortex να στοιχειώνουν, όπως και τα πλήκτρα του Mustis. Δεν είναι τυχαίο που η αποχώρηση αυτών των 2 το 2009, ήτανε και μία ταφόπλακα, σύμφωνα για πολύ κόσμο. Και δε θα διαφωνήσω. Μορφή ο Shagrath, έχουν τον Silenoz εννοείται, έχουνε περάσει τρελά ονόματα από τις τάξεις τους (Hellhammer, Barker, Snowy Shaw για παράδειγμα), αλλά το κάτι διαφορετικό που έδιναν οι Mustis και Vortex ήταν το κάτι άλλο. Η ισχύς εν τη ενώσει δε λένε; Κάπως έτσι! Έστω και αν πλήκτρα στον αγαπημένο μου δίσκο έπαιζε ο Stian Aarstad και έκανε και τρομακτικά καλή δουλειά, καθώς τον απογείωσε. Μιλάω φυσικά για το “Enthrone darkness triumphant” με την καθηλωτική ατμόσφαιρα και τραγούδια όπως τα “Mourning palace”, “Spellbound”, “Tormentor of Christian souls”, “In death’s embrace” και “A succubus in rapture”.
Μπορεί να μη μου αρέσουν οι DIMMU BORGIR του σήμερα και ειδικά όπως ακούγονται στο τελευταίο άλμπουμ τους, όμως έχω τρελό σεβασμό και γουστάρω πολύ εκείνα τα 5 πρώτα και ιδιαίτερα την τελευταία τριάδα τους. Τραγούδι; Η χιτάρα εκείνης της εποχής τους με ένα από τα καλύτερα intros του χώρου, αλλά και με τις τόσες υπέροχες εναλλαγές.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Οι DIMMU BORGIR ήταν η μία από τις δύο μπάντες που με “έμπασαν” στον χώρο του black metal (η άλλη ήταν οι IMMORTAL με το ντεμπούτο τους). Λίγο αφού είχε κυκλοφορήσει το “Spiritual Black Dimensions”, ένα φιλαράκι μου το δάνεισε να το τσεκάρω κι έτσι ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική των Νορβηγών. Στην αρχή δεν μπορούσα να πω αν μου άρεσε ή όχι, αλλά όσο περισσότερο το άκουγα, τόσο πιο πολύ με μαγνήτιζε. Οι εφιαλτικές ατμόσφαιρες και τα καταπληκτικά πλήκτρα του Mustis, τα απίστευτα φωνητικά του Simen Hestnæs (αν και guest τότε στο δίσκο αυτό), τα καταιγιστικά πολλές φορές riffs, οι καταπληκτικές ενορχηστρώσεις, αλλά και τα φωνητικά του Shagrath με στοίχειωναν. Δεν χρειάστηκε πολύ ακόμα για να ψάξω και τις παλιότερες δουλειές τους, οι οποίες αν και διαφορετικές μεταξύ τους, η καθεμία είχε τη δική της μαγεία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Νορβηγοί έβγαλαν αξιοπρεπείς δουλειές, περιορίζοντας το black στοιχείο στη μουσική τους (το οποίο είχε ήδη αρχίσει να φθίνει από το “Stormblåst” κι έπειτα) και αυξάνοντας ταυτόχρονα το συμφωνικό. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν μεν να μεγαλώσουν το status της μπάντας και να περάσουν σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο, αλλά πλην κάποιων στιγμών που αποτελούν εξαίρεση, έχω την αίσθηση πως η μουσική τους έχει χάσει αρκετή από τη μαγεία που είχε στο παρελθόν. Η πρόσφατη δήλωση του Silenoz πως το επόμενο album της μπάντας θα είναι πιο black, πιο πρωτόγονο, πιο ακραίο και ότι θα έχει πιο οργανικό ήχο, οφείλω να ομολογήσω πως μου έχει εξάψει κάπως την περιέργεια…
Θανάσης Μπόγρης
Η αλήθεια είναι ότι το συμφωνικό metal ασκούσε πάντοτε μια ένοχη γοητεία επάνω μου. Αυτό ισχύει είτε μιλάμε για μπάντες όπως οι NIGHTWISH και οι EDENBRIDGE, είτε για τους CRADLE OF FILTH και τη μπάντα που θα ασχοληθούμε αυτή την εβδομάδα, τους DIMMU BORGIR. Εκτιμώ ότι το πάντρεμα του black metal με συμφωνικά στοιχεία και κατ’ επέκταση με την κλασική μουσική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολύ «φλώρικο» για τους παραδοσιακούς blackmetallers, πολύ ακραίο για τους πιο εύπεπτους στα ακούσματα. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι Νορβηγοί δεν έκαναν αυτό το πάντρεμα με μεγάλη επιτυχία. Και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις πωλήσεις των δίσκων τους αλλά κυρίως από την ποιότητα των συνθέσεων. Το καλό για τους Shagrath και Silenoz είναι ότι έχουν βρει την φόρμουλα της μίξης του black με το συμφωνικό χωρίς να γίνονται βαρετοί. Μέτριες στιγμές στην καριέρα τους σαφώς και υπάρχουν αλλά υπάρχουν και κομμάτια όπως το “Mourning Palace” που μας υποχρεώνουν να υποκλιθούμε.
Θοδωρής Κλώνης
Δεν μπορώ να πω πως είναι από τις μπάντες του Black Metal ιδιώματος, που έχω ψηλά στην προτίμηση μου. Παρόλα αυτά τους βγάζω το καπέλο για τις τρεις δισκάρες που κυκλοφόρησαν στα 90’s: “For All Tid”, “Stormblast” και “Enthroned Darkness Triumphant”. Έχασα το ενδιαφέρον μου για τις επόμενες κυκλοφορίες, μετά και το “Puritanical Euphoric Misanthropia”, αλλά είναι από τις μπάντες που έβαλαν ένα σημαντικό λιθαράκι στο χώρο (με τους πρώτους τρεις δίσκους) προσελκύοντας αρκετό κόσμο να ασχοληθεί με το Black metal. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να κερδίσει το σεβασμό μου.
Θάνος Κολοκυθάς
Με το χώρο του black metal οι σχέσεις μου είναι επιδερμικές. Δε κατάφερε ποτέ σαν ιδίωμα να με συγκινήσει όντας άξιο τέκνο του hard rock/classic heavy metal. Βέβαια το πέρασμά μου το έκανα και ομολογώ ότι οι DIMMU BORGIR ήταν από τις μπάντες που με έκαναν να ασχοληθώ έστω και λίγο με το χώρο. Βέβαια αν δεν ήταν ο μικρός μου αδερφός που ήταν μαυρομέταλλο, τίποτα δε θα είχε συμβεί αλλά όπως και να ‘χει τον ευχαριστώ. Οι Νορβηγοί έχτισαν ένα πολύ καλό όνομα τη δεκαετία του ’90, την εποχή που το black metal ήταν στην απόλυτη άνθησή του και κατάφεραν να είναι από τα δυνατά χαρτιά της σκηνής. Δε μπορώ να αναφερθώ στη δισκογραφία τους γιατί δεν έχω πλήρη εικόνα αλλά από τα λίγα που έφταναν στα δύσμοιρα αυτιά μου ήταν εύκολο να αντιληφθώ ότι η μπάντα ήταν σε αρκετά μεγάλο μέρος του κόσμου πολύ ψηλά. Βέβαια, από το μακρινό 1999 έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχασα εντελώς την πορεία τους. Όπως και να χει τους σέβομαι σαν συγκρότημα με βάση αυτά που άκουγα από οπαδούς του ιδιώματος.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Αυτά είναι! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία κοινότυπη black metal μπάντα. Οι DIMMU BORGIR βέβαια ως ένα black metal συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του, υιοθετεί ακόμα το corpse paint, τους σατανικούς στίχους, την θεατρικότητα στην σκηνή και όλα τα συναφή του black metal ήχου. Αλλά αυτό είναι η μία όψη του νομίσματος που ο πολύς ο κόσμος ονομάζει marketing. Η άλλη όψη είναι η μουσική και εκεί οι DIMMU BORGIR είναι το συγκρότημα που έφτασε τον όρο symphonic black metal σε δυσθεώρητα ύψη. Αν και μουσικά το συγκρότημα δεν ξεκίνησε την καριέρα του από το συγκλονιστικό “Death cult armageddon”, που είναι το album στο οποίο το συμφωνικό στοιχείο κυριαρχεί. Εκτός από το “For all tid” που η παραγωγή του ήταν άθλια και ο ήχος του συγκροτήματος σε πολύ πρώιμο στάδιο, τα “Stormblast”, “Enthrone darkness triumphant”, “Spiritual black dimensions και “Puritanical euphoric misanthropia” που ακολούθησαν ήταν όλα εξαιρετικά album, με το “Enthrone darkness triumphant” να ξεχωρίζει και να θεωρείται πλέον ως ένα κλασικό DIMMU BORGIR album. Εξαιρετική όμως ήταν και η συνέχεια του “Death cult armageddon” που δεν είναι άλλη από το “In sorte diaboli”. Βέβαια με την αποχώρηση των Vortex και Mustis πιστεύω πως η μπάντα υπέστη ένα μεγάλο χτύπημα, που στο μέτριο “Abrahadabra” φάνηκε. Μετά από εφτά χρόνια αναμένουμε φέτος το καινούριο τους album, που αν μη τι άλλο μετά από τόσα χρόνια υπάρχει τρομερό ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα. Όσο για το live “Forces of the northern night” που κυκλοφόρησε τώρα, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Ως λάτρης της περιόδου που ο Vortex και ο Mustis έκαναν τα μαγικά τους στο συγκρότημα, δεν μπορώ να μην διαλέξω ένα κομμάτι που η φωνή του Vortex συναρπάζει και καθηλώνει για ακόμα μία φορά.
Δημήτρης Μπούκης
