Εντάξει, οι EUROPE στην Ελλάδα έχουν «στιγματιστεί» με το «τιρινίνι». Το έπος του Ευρωμπάσκετ του ’87. Τον Αργύρη Καμπούρη, «τον τίμιο γίγαντα από την Αστυπάλαια», να φυσάει τα δάχτυλά του και να βάζει τις βολές στέλνοντας τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό. Τι είναι όμως τελικά οι EUROPE; Είναι μόνο το “Final countdown”, που ως δίσκος δεν έχει μόνο το ομώνυμο κομμάτι και το “Rock the night”. Κάπου το έχασαν μετά από εκεί, διότι οι δισκογραφικές προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ήταν ομορφόπαιδα, ενώ πιο πριν είχαν βγάλει δύο πολύ καλούς δίσκους (προεξάρχοντος του “Wings of tomorrow” σε σαφώς πιο metal προσανατολισμούς).
Εγώ δεν θέλω όμως να σταθώ στα 80’s… Διότι οι EUROPE επανασυνδέθηκαν με πρώτο reunion άλμπουμ το “Start from the dark”. Θυμάμαι ότι δεν είχα διάθεση καν να το ακούσω, καθώς φοβόμουν ότι θα ήταν ένα κακέκτυπο του εαυτού τους. Κι όμως, ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Σας προκαλώ να μου πείτε ένα συγκρότημα που μετά από 10+ χρόνια απουσίας, έχει επιστρέψει τόσο δυναμικά και με τέτοια συνέπεια. Δεν είναι ότι έχουν βγάλει σχεδόν μόνο εξαιρετικούς δίσκους (ίσως με εξαίρεση το “Secret society” που δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα), είναι ότι προσεγγίζουν τις 70’s επιρροές τους με μία μοντέρνα αισθητική, φαίνεται ότι κάνουν ξεκάθαρα αυτό που γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, αλλά ταυτόχρονα η εικόνα τους, παραμένει αναλλοίωτη, παρότι είναι στα μέσα της 5ης δεκαετίας της ζωής τους. Όλα στο μάξιμουμ. Ιδιαίτερα αυτό το “War of kings”, υπήρξε απίστευτα καλός δίσκος, ενώ το πρώτο δείγμα του “Walk the earth”, μας δείχνει ότι βαδίζουμε για ένα ακόμη αριστούργημα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι οι EUROPE θα με έκαναν οπαδό τους, σε σημείο που να θεωρώ τα άλμπουμ μετά την επανασύνδεση μακράν καλύτερα αυτών που βγήκαν στα 80’s. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη μαγκιά για ένα συγκρότημα που υπάρχει 30 χρόνια…
Σάκης Φράγκος
Οι EUROPE είναι μία πολύ ειδική περίπτωση συγκροτήματος. Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει στην ιστορία της hard rock/metal μουσικής κάτι αντίστοιχο αλλά αδυνατώ να το εντοπίσω. Είχαν έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο στα 80’s και early 90’s ο οποίος τους καθιέρωσε και τους έκανε superstars. Διαλύονται για κάποια χρόνια και επανέρχονται με μία σειρά απίστευτων δίσκων που δεν έχουν σχέση με το γνώριμο στυλ τους αλλά αγκαλιάζουν όλες τις 70’s επιρροές τους. Οι THIN LIZZY, DEEP PURPLE, UFO, GARY MOORE κτλ. παρελαύνουν από τις νέες δισκογραφικές δουλειές των Σουηδών χωρίς να είναι κόπιες αφού με ένα μαγικό τρόπο οι Tempest/Norum/Leven/Michaeli/Haugland έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τη δική τους μουσική ταυτότητα. Και όλα αυτά συνδυάζονται με κρυστάλλινες παραγωγές και πολύ προσεγμένες -από κάθε άποψη- δουλειές. Αποτελούν προσωπική αδυναμία και μεγάλη αγάπη για δεκαετίες. Και μπορεί πάντα να θεωρώ το “The Final Countdown” σαν τον καλύτερο τους δίσκο αλλά πάντα το “Sign of the times” από το “Out of this world” θα μου “μιλάει” με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο στην καρδιά μου!
Σάκης Νίκας
Ξεκίνησαν από τη Σουηδία σαν ένα ακόμα σχήμα που θαύμαζε τους DEEP PURPLE. Ένα τραγούδι με μια χαρακτηριστική εισαγωγή στα πλήκτρα τους καθιέρωσε σαν ένα σχήμα ραδιοφωνικού hard rock, έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία τους και το άλμπατρος στον λαιμό τους. Το “Final Countdown” χρειάστηκε χρόνια να απενεχοποιηθεί αλλά ακόμα οι απανταχού σκληροί οπαδοί το σνομπάρουν, ακριβώς γιατί είναι τόσο καλό που σε υποχρεώνει να το αγαπήσεις. Όμως οι ΕUROPE δεν ήταν το σχήμα της μιας επιτυχίας. Είχαν όλα τα χαρακτηριστικά του χώρου. Τρομερό rhythm section που δανείστηκε όλη η μελωδική σκηνή του χώρου, πλήκτρα στην παράδοση του Lord, κιθαρίστα που τα blues ήταν περισσότερο στο αίμα του από τις νεοκλασικές κλίμακες του Blackmore κι έναν τραγουδιστή ομορφόπαιδο αλλά και φωνάρα. στη σχολή του Coverdale/ Hughes και συνθέτη ολκής, ακούστε τα δύο προσωπικά άλμπουμ του – αν τολμάτε βέβαια. Στο απόγειο της δόξας τους αλλάζουν κιθαρίστα, λειαίνουν τον ήχο τους και με το “Prisoners in paradise” μας δίνουν ένα ακόμα διαμάντι μελωδικού heavy rock. Αλλα ο κόσμος δεν γουστάρει ομορφόπαιδα με ικανότητες και οι ίδιοι κουρασμένοι διαλύουν, ακολουθούν προσωπικές καριέρες και μας αφήνουν για μια δεκαετία να τους θαυμάζουμε παρέα με τα βίντεο της Εθνικής μπάσκετ.
Η επιστροφή σαρώνει τα πάντα, γιατί τολμούν. Χαλάνε την εικόνα των καλών παιδιών με δύο σκοτεινά άλμπουμ, καλλιτεχνικά πιο δύσκολα, αλλά αναγκαία για την κάθαρσή τους. Δυσαρεστώντας παλιούς οπαδούς. Από εκεί και πέρα η αγάπη τους για το παραδοσιακό hard rock και τα blues θα τους επιτρέψει μια επιστροφή ποιοτική, ονειρική και με άλμπουμ που ελάχιστοι της γενιάς τους κατόρθωσαν να βγάλουν. Όποιος θεωρεί σήμερα τους ΕUROPE σχήμα του ραδιοφώνου, posers κτλπ που δεν έχει θέση σε μεταλλικά περιοδικά, πιστεύει προφανώς και στη σωτηρία με την δραχμή και στο πετρέλαιο του Αιγαίου που θα μας σώσει. Οι ΕUROPE έχουν γυρίσει για να αποδείξουν στον κάθε άπιστο Θωμά, ότι το hard rock δεν χρειάζεται μόνο ύφος, γκρίνια και θυμό αλλά ψυχή, καλλιτεχνικό όραμα και θέληση. Το στοίχημα είναι κερδισμένο εδώ και χρόνια. Οι ΕUROPE είναι το κορυφαίο Σκανδιναβικό hard rock σχήμα. Το δε δίδυμο Tempest-Norum είναι αντίστοιχο των Gillan -Blackmore.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Ναι, ένα Ευρωμπάσκετ μπορεί να καθιερώσει ένα συγκρότημα στο Ελληνικό κοινό. Το 1987 όμως, δεν ήταν μόνο η χώρα μας που τους αγκάλιασε, αφού οι EUROPE, έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο που απειλούσε την υστεροφημία των ΑΒΒΑ. Οι Σουηδοί, είχαν πετύχει στην προσπάθεια εμπορευματοποίησης της μουσικής τους, κάτι που έφερε κέρδος, αλλά εν τέλη, κατέστρεψε την μπάντα. Έμελλε όμως, να επαναδραστηριοποιηθούν και αυτή, η δεύτερη περίοδος είναι πλέον πιο αποδοτική από την πρώτη, αφού το επερχόμενο “Walk the earth” θα είναι το 6ο σε 13 χρόνια, έναντι 5 άλμπουμ σε 9 χρόνια της περιόδου 1983-1991. Μουσικά, υπάρχουν λίγες ομοιότητες, κάτι που άλλοι δεν τολμούν να κάνουν. Οι EUROPE, συνεχίζουν να γράφουν heavy rock, βαρύ και βασισμένο στα blues, από το 2004 κι έπειτα, άλλοτε πιο γυαλισμένο (“Start from the dark”) κι άλλοτε πιο ωμό (“Bag of bones”). Αυτό που εξακολουθεί να επικρατεί, είναι η συνθετική κυριαρχία του Joey Tempest, που εξ αρχής της μπάντας, αποτελεί τον κοινό παρανομαστή. Παρόλο που ο ήχος τους γίνεται ολοένα και περισσότερο βασισμένος στην κιθάρα, ο John Norum, λες κι είναι συνθετικά εξαφανισμένος. Για μια μπάντα που έχει δουλέψει τόσο πολύ για να αποβάλλει την στάμπα του synth rock, οι EUROPE έχουν γεμάτη δισκογραφία, με πάρα πολλά καλά τραγούδια κι εξακολουθούν να επεκτείνουν την λίστα αυτή. Να δούμε λοιπόν και το “Walk the earth” που έπεται. Πάντως για μένα, το “Start from the dark” αποτέλεσε το soundtrack για μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου και γι’ αυτό βρίσκεται κι εδώ το πρώτο του single…
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Έχω αρκετές μνήμες από την εποχή του “The final Countdown”. Πέρα από το Eurobasket που είναι σε όλους γνωστό ότι έμαθε στην Ελλάδα τους ΕUROPE και στις πέτρες, το ομότιτλο κομμάτι ήταν από αυτά που έπαιζαν οι djs στις disco της εποχής όταν αργά ερχόταν η ώρα του rock ρεπερτορίου και περιμέναμε σαν τα κοράκια να (ανα)δείξουμε τις rock χορευτικές μας ικανότητες.
Επίσης ήταν ο δίσκος που τον άκουγαν στις εκδρομές του σχολείου στο κασετόφωνο οι πιο φλώροι της τάξης, αυτοί που δεν είχαν καμία επαφή με τον χώρο μας και αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να στέκεσαι με επιφυλακτικότητα απέναντι στον δίσκο και στο σχήμα. Δεν ξέρω γιατί, μπορεί λόγω όλων των παραπάνω, αλλά πέρασαν 15 με 20 χρόνια για να αγοράσω τον συγκεκριμένο δίσκο και να μπει στην συλλογή μου.
Επίσης οφείλω να ομολογήσω ότι τους βγάζω το καπέλο που είχαν τα κότσια να επανεμφανισθούν το 2004 με νέο φρέσκο ήχο με το “Start from the dark” και που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να στηρίζουν την επιλογή τους αυτή. Δεν έχω ακόμα ακούσει τον νέο τους δίσκο αλλά θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση όταν κυκλοφορήσει και γελάω πολύ με διάφορους τύπους που ακούνε στις μέρες μας το “The final countdown” στο ραδιόφωνο και αναφωνούν “ρε τους θυμάστε αυτούς τους ΕUROPE, που να χάθηκαν άραγε”.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Στη ζωή επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται όμως να σηκωθείς. Οι EUROPE είναι από τα συγκροτήματα που έχουν αποδείξει ακριβώς αυτό και θεωρώ πως θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα όχι μόνο για τα νεότερα συγκροτήματα αλλά και αρκετά προγενέστερα. Με μια λαμπρή πορεία μέχρι τα μέσα των 80’s αλλά και φθίνουσα πορεία στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο να είναι μέρος σε ντοκιμαντέρ για one hit wonders και μπάντες που απέτυχαν με την πάροδο του χρόνου. Η αλήθεια είναι πως αδικήθηκαν αλλά και αδίκησαν τον εαυτό τους με την ρετσινιά του “Αυτοί με το The final countdown” να τους ακολουθεί.
Κάπου εκεί όμως και λίγο μετά την είσοδο στον 21ο αιώνα, οι EUROPE αποφάσισαν να κάνουν του κεφαλιού τους. Χωρίς managers, χωρίς χάρες σε άλλους, χωρίς παθητικό ρόλο, πήραν την τύχη στα χέρια τους κι έδωσαν μια ηχηρή σφαλιάρα στους επικριτές τους. Οι Σουηδοί δεν είχαν να αποδείξουν κάτι ειδικά σε όσους είχαν παρακολουθήσει το συγκρότημα από τα πρώτα του βήματα. Έπρεπε όμως να στείλουν ένα μήνυμα σε όσους τους θεωρούσαν περαστικούς και αδιάφορους. Θα έλεγα κι ένα μήνυμα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι θα μπορούσαν να είχαν πετύχει πολλά παραπάνω.
Ζώντας μια δεύτερη νιότη, από το 2004 και μετά μας έχουν χαρίσει εκπληκτικούς δίσκους που είναι ο ορισμός του hard rock. To “Walk the earth” που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες αναμένεται να συνεχίσει από εκεί που μας άφησε το εξαιρετικό “War of kings”. Τα δείγματα γραφής από το ομώνυμο τραγούδι που κυκλοφόρησε ως single είναι εξαιρετικά και το ενδιαφέρον για τον δίσκο έχει κορυφωθεί.
Η παλαίωση των EUROPE μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή ενός πανάκριβου ουίσκι σε δρύινα βαρέλια. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται και καλύτεροι. Συγκρότημα με τα όλα του.
Νίκος Ανδρέου
Για την γενιά μου οι EUROPE, έχουν στιγματιστεί με το έπος του ’87 και την Εθνική ομάδα μας του μπάσκετ. Το “Final Countdown” δημιουργούσε τότε και για λίγα χρόνια μετά, ανατριχίλα κάθε φορά που έμπαινε η εισαγωγή του. Με τα χρόνια και την συνεχόμενη επανάληψη, έγινε κάτι σαν ανέκδοτο μιας και μόνο με την σκέψη του η φυσική αντίδραση είναι να μιμηθείς τον Αργύρη Καμπούρη σε εκείνες τις ιστορικές τελευταίες δυο βολές. Παράξενο το μέλλον καμιά φορά ακόμη και στα τραγούδια.
Αργότερα και μόλις μπήκα στον μαγικό κόσμο του heavy metal, ο μέσος μεταλλάς είχε ήδη αποποιηθεί την συγκεκριμένη μπάντα ως ένα pop κακέκτυπο του glam κινήματος. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο γκρουπ και να ανακαλύψω ότι πριν απ’ όλο αυτόν τον πανικό με τα hits, υπήρχαν διαμάντια του ευρωπαϊκού heavy metal στον κατάλογο τους. Τα δυο πρώτα τους άλμπουμ (“Europe”, “Wings of Tomorrow”) είναι πλέον κλασικά δείγματα ευρωπαϊκού Heavy των αρχών της δεκαετίας του ’80. Ακόμη και τώρα έχω την αίσθηση ότι πολλοί πιτσιρικάδες αγνοούν αυτήν την εποχή των EUROPE.
Mετά την επιτυχία των “The Final Countdown” και “Out of this World” οι EUROPE παγιδεύτηκαν σε αυτόν τον ήχο κάτι που μαθηματικά οδηγεί στην μετά βίας προσπάθεια για εύπεπτα εμπορικά hits κάτι που δεν τους βγήκε. Η διάλυση ήρθε και δεν έκανε και ιδιαίτερη έκπληξη. Η επανένωση δεν με έκανε ποτέ να ασχοληθώ ξανά μαζί τους, μέχρι το προπέρσινο “War of Kings” που με άφησε άναυδο και ανυπομονώ να δω αν συνεχίσουν στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο με το “Walk the Earth” που έρχεται σε λίγες μέρες.
Και τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, πάω να λιώσω λίγο το “Wings of Tomorrow” ξανά…
Γιώργος Καραγιάννης
Είμαι της γενιάς του “The final countdown”…τι να πρωτοπείς γι’ αυτή την μπάντα που σου στιγμάτισε τα παιδικά σου ακούσματα; Όπως και να έχει οι Σουηδοί είναι πολύ περισσότερα από αυτό το τεράστιο hit. Και το κατάλαβα με τον καλύτερο τρόπο, αγοράζοντας τη συλλογή “1982-1992” πέντε χρόνια μετά, όπου μέσα ήταν μαζεμένα όλα τα διαμάντια τους.
Αυτό που θα μείνει από τους Σουηδούς είναι η ικανότητα τους να γράφουν άμεσα riffs, έχοντας τρομερές φωνητικές γραμμές. Ο ορισμός του stadium rock δηλαδή. Η καινούρια τους δουλειά φαίνεται να ικανή να ικανοποιήσει και τον πλέον απαιτητικό οπαδό τους. Τι καλύτερο λοιπόν;
Από τα παλιά τους κομμάτια είχα ανέκαθεν ιδιαίτερη προτίμηση στο “Rock the night”.
Λευτέρης Τσουρέας
Μια φορά και έναν καιρό, ο γράφων ήταν ένας κολλημένος thrasher που οτιδήποτε ελαφρύτερο από το “Hell Awaits” του φαινόταν απαράδεκτο, για να μην πω τίποτα χειρότερο και με κόψει η λογοκρισία. Φανταστείτε τι γνώμη είχα για τους EUROPE τότε. Τότε όμως, όχι τώρα. Διότι αν με ρωτήσετε τώρα θα σας απαντήσω ότι οι EUROPE είναι μια απίστευτη γκρουπάρα που όλοι (μα ΟΛΟΙ) οι δίσκοι τους, είναι φανταστικοί. Δεν θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το τεράστιο breakthrough του “The Final Countdown”, αυτά έχουν αναλωθεί κατά καιρούς και εκτενέστερα από πρόσωπα πιο σχετικά στο χώρο από μένα. Αυτό όμως που είναι άξιο σχολιασμού και για μένα είναι άξιοι συγχαρητηρίων, είναι ότι μετά το reunion, δεν διάλεξαν τον εύκολο δρόμο της επανάληψης. Θα μπορούσαν εύκολα να συνθέσουν κομμάτια σαν αυτά που τους έκαναν επιτυχημένους, αλλά δεν το έκαναν. Αντίθετα, έβγαλαν όλες τις επιρροές τους από PURPLE, THIN LIZZY και U.F.O. στην επιφάνεια και διάλεξαν το δρόμο του λιγότερο εμπορικού αλλά εξίσου ποιοτικού hard rock. Αυτό που έκαναν απαιτούσε πολλά κιλά cojones αλλά οι EUROPE έδειξαν ότι τα διαθέτουν. Μια κίνηση που τους δικαιώνει απόλυτα καθώς μπορεί να ξένισαν κάποιους παλιούς οπαδούς αλλά σίγουρα έφεραν και νέους, ενώ όσοι τυχεροί τους έχουν δει σε συναυλίες, έχουν να λένε για το πόσο “κουμπώνουν” τα παλιά με τα νέα κομμάτια, όσο για την απόδοση των μελών της μπάντας, καλύτερα ας μην μιλήσω. Θα μπορούσα πραγματικά να μιλάω με τις ώρες για τους EUROPE, από τα τραγελαφικά σκηνικά που θυμάμαι την δεκαετία του ‘80 για τις “κόντρες” ανάμεσα σε Jon Bon Jovi και Joey Tempest, μέχρι τις απίστευτες συναυλίες που έδωσαν πρόσφατα για την επέτειο του “The Final Countdown” αλλά θα γίνω κουραστικός και δεν θα το ήθελα. Τρία πράγματα μόνο, αντί επιλόγου:
Πρώτον, ανυπομονώ πραγματικά για το νέο δίσκο. Αν όλα πάνε καλά, θα είναι μέσα στους δίσκους της χρονιάς. Το πρώτο δείγμα είναι φοβερό.
Δεύτερον, παρακαλώ λίγο περισσότερη αναγνωρισιμότητα στον John Norum. Ο άνθρωπος για μένα είναι ο Σουηδός Gary Moore, απίστευτος μουσικός και προσωπικότητα. Και ας μην ξεχνάμε ότι όταν διαφώνησε με τους υπόλοιπους για την μουσική κατεύθυνση της μπάντας, αποχώρησε, και ενώ οι EUROPE ήταν στο απόλυτο peak τους. Ξέρετε πολλούς μουσικούς εκεί έξω που θα έκαναν κάτι ανάλογο;
Τρίτον και τελευταίον, επιτέλους κάποιος να τους ξαναφέρει Ελλάδα!!
Κι όλα αυτά σας τα λέει ένας (ακόμα) κολλημένος thrasher.
Θοδωρής Κλώνης
Έρωτας κεραυνοβόλος αυτό το συγκρότημα. Τι και αν έγιναν γνωστοί στη χώρας μας λόγω του “Final countdown” στο Ευρωμπάσκετ του1987, οι EUROPE πάντα θα έχουν μια θέση στην καρδιά μου. Είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα που το reunion τους βρήκε πιο δυνατούς αλλά και ακμαίους τόσο συναυλιακά αλλά και μέσα στο στούντιο. Από το 2003 που μέχρι και τις μέρες μας έχουν κυκλοφορήσει 5 δίσκους τρομερής ποιότητας, στην ουσία συνεχίζοντας στο αρχικό τους όραμα, μιας και μουσικά είναι πλέον απελευθερωμένοι. Να πέσει φωτιά να με κάψει αν πω πως δε μου αρέσουν τα “The Final countdown”, “Out of this world” και “Prisoners in Paradise” αλλά να πω τη μαύρη μου αλήθεια πάντα μου άρεσε η πιο heavy πλευρά τους, αυτή των πρώτων δύο δίσκων και αυτών μετά το 2004. Πλέον είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν τον έκτο στούντιο δίσκο της reunion εποχής και τα σημάδια είναι πέραν του δέοντος ενθαρρυντικά. Στεκόμαστε προσοχή και υποκλινόμαστε. Σεβασμός!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Τι σημασία έχει αν ακούς σκανδιναβικό death metal, thrash, black ή power; Δεν έχει απολύτως καμία! Όταν μιλάμε για συγκροτήματα – «σταθμός» στον χώρο της hard rock και του heavy metal απαιτείται λαϊκό προσκύνημα! Οι Σουηδοί EUROPE είναι μία τέτοια μπαντάρα και προσωπικά τους θεωρώ ως ένα από τα πιο αδικημένα συγκροτήματα εκεί έξω. Εντός συνόρων, δεν γνωρίζω για το εξωτερικό, είναι το συγκρότημα πίσω από το τραγούδι “The final countdown”, καθώς αυτό το τραγούδι συνδέθηκε με την πρώτη τεράστια αθλητική επιτυχία της χώρας μας, σε ομαδικό άθλημα και στα πλαίσια της Εθνικής ομάδας, την κατάκτηση του Eurobasket το 1987. Μία στιγμή που άλλαξε τα πάντα και που έφερε το άθλημα της καλαθοσφαίρισης στην καρδιά όλων των Ελλήνων, έχει συνδεθεί με αυτό το τραγούδι. Οπότε λογικό είναι ο περισσότερος κόσμος να γνωρίζει τους EUROPE από “The final countdown”, αλλά οι τρομεροί Σουηδοί είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτό. Οι EUROPE είναι ο εξωπραγματικός κιθαρίστας John Norum, η αγγελική φωνή του Joey Tempest, το λατρεμένο “Wings of tomorrow”, τα τιμημένα 80’s σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια, οι βολές του Καμπούρη και οι γλυκές αναμνήσεις που εμποτίστηκαν από όσους έζησαν αυτή την χρυσή εποχή, στην αδικημένη γενιά που γεννήθηκε στα τέλη της.
Δημήτρης Μπούκης
Για τους αγαπημένους τουλάχιστον για εμένα, EUROPE, αν και θεωρώ και για πολλούς άλλους εκεί έξω είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να γράψεις δυο τρεις αράδες όπως συνηθίζουμε στα BOTW, μιας και θαρρώ ότι χρειάζονται πολύ περισσότερες για τους υπέροχους αυτούς μουσικούς από την Σουηδία. Οι EUROPE είναι από τις μπάντες που γνώρισαν με τον καλύτερο αλλά και με τον χειρότερο τρόπο την έννοια και την λογική αυτού που ονομάζεται παγκοσμίως ως star system. Έφτασε σε μια πολύ μεγάλη επιτυχία με το μεγαλειώδες και όχι μόνο για το ομώνυμο κομμάτι ”The Final Countdown” κερδίζοντας δόξα, αναγνώριση και πολλά άλλα φτάνοντας μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια στο απόλυτο ζενίθ της καριέρας τους. Αδικία πραγματική θα έλεγα, γιατί όλοι ξεχνάνε τα πολύ καλά άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μπάντα τόσο πριν όσο και μετά τον εν λόγω δίσκο και που πολύ απλά κανείς δεν αναφέρει αλλά ούτε και θυμάται τις περισσότερες φορές. Βίωσε όμως και το απόλυτο ναδίρ τόσο ως οντότητα η μπάντα όσο και ως μονάδες οι μουσικοί αυτής. Η όλη επιτυχία, η πίεση, οι συνεχείς περιοδείες, η λογική ότι πρέπει να γράφουν κάτι συγκεκριμένο και όχι ότι εκφράζει τους ίδιους, είναι μόνο μερικά πράγματα που σιγά σιγά τους έφθειραν και τους οδήγησαν στην διάλυση στο μακρινό 1992. Το που οδηγούσε η κατάσταση άλλωστε είχε ήδη φανεί όταν μετά την τεράστια επιτυχία και το ότι επακολουθούσε, ένα πολύ σημαντικό γρανάζι της μηχανής τους ο κιθαρίστας John Norum, ως άλλος Kai Hansen, πήδαγε από το πλοίο, μην μπορώντας να διαχειριστεί αλλά και να εκφραστεί σαν άνθρωπος και σαν μουσικός υπό αυτές της συνθήκες. Η ιστορία γνωστή ο Kee Marcelo τον αντικατέστησε σε γενικές γραμμές επάξια, γεύτηκε και αυτός την αδηφάγα λογική του star system και το άδοξο τέλος της πρώτης περιόδου της μπάντας ως φυσικό επακόλουθο. Αυτό ήρθε δισκογραφικά με το καλό σε γενικές γραμμές αλλά όχι και αποδεκτό από τους manager και την δισκογραφική τους εταιρεία ”Prisoners In Paradise”. Έκτοτε τα ίχνη τους χάνονται από τον χάρτη για σχεδόν 12 χρόνια, πλην μιας εμφάνισης που έκαναν την εποχή του millennium στην Στοκχόλμη. Εκεί μάλλον μπήκαν οι βάσεις σιγά σιγά για το reunion όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς. Όταν αυτό ήρθε με το ”Start From The Dark” το 2004, ήταν για πολλούς αξιοπερίεργο το πως ακουγόταν έτσι οι EUROPE, θυμάμαι χαρακτηριστικά φίλους να ρωτάνε αν είναι η ίδια μπάντα. Το comeback για εμένα ήταν πραγματικά πολύ καλό, ενώ στην πορεία έγινε ακόμα πιο εντυπωσιακό με τα 5 άλμπουμ, μαζί με το φετινό, που ακολούθησαν. Νομίζω ότι τελικά κατάφεραν να επανασυστηθούν και να δείξουν στον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο τι πραγματικά ήταν και τι πραγματικά ήθελαν να κάνουν σαν μπάντα. Μιας και όντας πλέον απελευθερωμένοι από τους κανόνες και τα πλαίσια του star system, βαδίζουν πια με τα δικά τους θέλω και με τις δικές τους μουσικές διαθέσεις οι οποίες μπορεί να θυμίζουν πολύ λίγο τον παλιό τους εαυτό, όμως είναι φρέσκες υγιείς και δικές τους αποκλειστικά και μας της προσφέρουν απλόχερα με κάθε νέα τους κυκλοφορία.
Παναγιώτης Γιώτας
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σχήμα που αποφάσισε να πάρει το όνομα του από μια ήπειρο. Από το 1983 μέχρι το 1991 μας χάρισε 5 δίσκους που δεν πρέπει να λείπουν από μια ενημερωμένη δισκοθήκη οπαδού του μελωδικού hard rock ήχου με πάρα πολλά τραγούδια που όπως λέμε «δεν ξαναγράφονται». Δυστυχώς το σχήμα από την δισκογραφική επαναδραστηριοποίηση του από το 2004 και μέχρι και σήμερα αποφάσισε να αλλάξει τον ήχο του προς τέρψη του γούστου των μελών του. Αυτή την εβδομάδα μας απασχολούν οι EUROPE, ένα από τα συγκροτήματα που έχουν διχάσει τους οπαδούς. Η «δεύτερη περίοδος» τους χωρίς να είναι κακή, ηχητικά δεν έχει καμία σχέση με την αίγλη και τις τραγουδάρες της πρώτης περιόδου. Όσο και να είσαι κολλημένος με ένα σχήμα, με τους EUROPE δεν νομίζω να χωράει καμία αμφιβολία. ΚΑΝΕΝΑ τραγούδι από το 2004 για μένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το feeling που απέπνεαν οι συνθέσεις μέχρι και 1991. Ακόμα και το “Prisoners In Paradise” που θεωρείται το αδύναμο album της πρώτης περιόδου είναι σαφώς καλύτερο από τις μετέπειτα δουλειές τους. Σαφώς και κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και γι’ αυτό κρίνεται. Οι EUROPE όμως προσωπικά με έχουν απογοητεύσει με την ηχητική πορεία που έχουν επιλέξει να πορεύονται. Είναι κρίμα όταν έχεις ένα τόσο πλούσιο παρελθόν, να το τσαλακώνεις, ειδικά όταν ειδικά οι πρώτοι 4 δίσκοι σου που δεν έχουν άσχημο τραγούδι. Επιλογές του καθένα είναι αυτές άλλα πρέπει να τιμάς την ιστορία σου και να γράφεις τραγούδια που να έχουν ένα βαθύτερο ενδιαφέρον και όχι απλά να σε διατηρούν στην σκηνή σαν έναν βολεμένο δημόσιο υπάλληλο που βαριέται ακόμα και να κουνηθεί. Καλό θα είναι ένα σχήμα να γνωρίζει από πού «έχει φάει ψωμί» και να μην επιζητά το εύκολο κέρδος λόγω παλαιότερης επιτυχίας. Επιτρέψτε μου να έχω συντροφιά για πάντα τα τραγούδια από το 1983 μέχρι το 1991 που είχαν ουσία και όχι αυτά των τελευταίων ετών που κάποια είναι μέχρι και πολύ βαρετά.
Θοδωρής Μηνιάτης
