Η μπάντα της εβδομάδας αυτής, δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Οι HELLOWEEN, οι αγαπημένες «κολοκύθες», εκ των θεμελιωτών του Γερμανικού μελωδικού power metal αλλά και του speed metal στις πρώτες τους κυκλοφορίες. Με αφορμή το πρόσφατο live άλμπουμ τους, μετά την επανασύνδεσή τους, οι συντάκτες του Rock Hard, έγραψαν την άποψή τους κι όλοι καλούμαστε να ψηφίσουμε τον αγαπημένο μας δίσκο από το σχήμα, κάτι ομολογουμένως πολύ δύσκολο!!! Για να δούμε!
Αφορμή έψαχνα, να μιλήσουμε για τους HELLOWEEN και τη βρήκα με το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ τους. Πολυαγαπημένο σχήμα, από αυτά με τα οποία έχω μιλήσει σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πολλές φορές με πολλά διαφορετικά μέλη τους στην πορεία των ετών. Από την παρεξηγημένη περσόνα του Weikath (μονίμως μ’ έναν καπουτσίνο κι ένα τσιγάρο) μέχρι τους Kiske, Deris, Hansen, Grosskopf, Gerstner. Η πρώτη επαφή ήταν έρως με την πρώτη ματιά (ή μάλλον «αυτιά») με το “Keeper of the seven keys part 1” στις αρχές του Γυμνασίου. Το “Keeper… 2” ήταν καρατιά αλά Σαπφώ Νοταρά στο νεαρό Σάκη που διαμόρφωνε τα μουσικά του γούστα. Χαίρομαι, που έστω και κατόπιν εορτής, υπάρχει πολύς κόσμος που αναγνωρίζει στον τιτάνα Andi Deris το γεγονός ότι κράτησε ουσιαστικά μόνος του από ένα σημείο και μετά τους HELLOWEEN, παρότι θεωρείται ο «νέος» τραγουδιστής τους, με τριπλάσια καριέρα από τον «παλιό»!!! Κάθε πραγματικός οπαδός των «κολοκυθών» έχει μία ποικιλία από αγαπημένα άλμπουμ κάθε περιόδου, με το “The dark ride” να θεωρώ ότι χτυπά στα ίσα τα δύο “Keepers…”, με μόνο μειονέκτημα ότι ήταν αδύνατο να είχε το impact τους, ιδιαίτερα την περίοδο που βγήκε. Μπορεί όλοι να συμφωνούν –σε γενικές γραμμές- ότι άλμπουμ όπως το “Rabbit don’t come easy” ή το “Chameleon” είναι ντροπή να φέρνουν τη σφραγίδα των HELLOWEEN, είμαι βέβαιος όμως, ότι υπάρχουν 7-8 δίσκοι που βαθμολογούνται ΑΝΕΤΑ με άνω του 8/10 ακόμα και μετά το πέρασμα πολλών ετών από την κυκλοφορία τους. Αναμένω με ανυπομονησία να τους δω live στο reunion, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα των τελευταίων ετών, που όμως αν κρίνω από την ζωντανά ηχογραφημένη κυκλοφορία τους και το DVD, αξίζει σίγουρα τα λεφτά του. Το έκαναν για τα λεφτά; Φυσικά και ΝΑΙ. Ποιος νοιάζεται όμως, όταν το αποτέλεσμα που προσφέρουν τα δικαιολογεί απόλυτα; Διότι έχουμε δει κι αν έχουμε δει reunion- αρπαχτές, τουλάχιστον να δίνουμε τα χρήματά μας κάπου που να αξίζει…
Y.Γ.: Το να δείτε τον Weiki να σχεδιάζει κολοκύθες με οποιονδήποτε τρόπο, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, είναι εμπειρία ζωής…
Σάκης Φράγκος
Ακόμη δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου που δεν παρακολούθησα κάποια από τις reunion συναυλίες των HELLOWEEN αφού θεώρησα -όπως και πολλοί άλλοι- ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσουν από τη χώρα μας. Δυστυχώς όμως η αμοιβή τους κατέστησε απαγορευτικό αυτό το ενδεχόμενο και έτσι αναμένουμε υπομονετικά την ανακοίνωση του επόμενου tour για την προώθηση του νέου δίσκου.
Το να υπογραμμίσω με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι οι HELLOWEEN αποτελούν ιδιαίτερη προσωπική αδυναμία είναι περιττό διότι όλοι οι fans του μελωδικού metal δεν γίνεται να μην αναγνωρίζουν την προσφορά και το μεγαλείο τους. Χρειάζεται μήπως να πω κάτι παραπάνω για τα Keepers, για τον συνθετικό οίστρο του Hansen, για τη φωνάρα του Kiske, για τη μεταγραφή-διαμάντι του Deris, για την αξιοσέβαστη επιμονή και σταθερότητα των Weikath & Grosskopf; Γνωστά πράγματα αυτά. Αυτό που θα πω όμως είναι ότι όσα χρόνια και αν περάσουν θα θεωρώ ότι το “The dark ride” είναι η καλύτερη δουλειά των Γερμανών με τα ούτως ή άλλως ανυπέρβλητα “Keepers”. Από την πρώτη μέρα που βγήκε μέχρι και σήμερα είναι από τα άλμπουμ που ακούω σε πολύ τακτικά διαστήματα θαυμάζοντας την έμπνευση του κουιντέτου αλλά και την φανταστική παραγωγή του Roy Z. Δεν αναλύω κομμάτια και ξεχωριστές στιγμές… Και αυτά είναι γνωστά πράγματα. Το ομώνυμο κομμάτι θα ξεχωρίζει πάντα ανάμεσα σε άριστα μόνο κομμάτια από το “The dark ride”. Και αυτά που λέει ο Weiki περί κακού και παράταιρου δίσκου, τα ακούω βερεσέ! UP THE PUMPKINS!
Σάκης Νίκας
Για τους HELLOWEEN και την προσφορά τους στην μεταλλική σκηνή έχουν ειπωθεί ήδη τόσα πολλά που θεωρώ περιττό να επαναλαμβάνομαι. Αρκεί μόνο να θυμίσω ότι υπήρξε μια εποχή, ιδίως μετά και την κυκλοφορία του δεύτερου Keepers ότι οι HELLOWEEN ήταν το πιο καυτό όνομα της εποχής και οι Κολοκύθες ήταν έτοιμες να κατακτήσουν τον κόσμο. Και μετά, ο κακός χαμός. Η φυγή του Hansen πρώτα και του Kiske αργότερα, γεγονότα όπως η αυτοκτονία του Schwichtenberg και κυρίως, κάποιες μέτριες κυκλοφορίες έφεραν τη μπάντα σε τέλμα και στα πρόθυρα της διάλυσης. Ο ερχομός του Andi Deris ήταν πραγματικά πνοή ζωής για τους HELLOWEEN που μαζί του κυκλοφόρησαν ορισμένες πολύ αξιόλογες δουλειές και αποκατάστησαν την φήμη της μπάντας στα μάτια του κόσμου. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου και οι Hansen και Weikath θεώρησαν ότι επιτέλους μπορούσαν να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου και να βρεθούν πάλι μαζί επί σκηνής κάτω από το βλέμμα της Κολοκύθας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά φέρνουν πίσω και τον Kiske να συνυπάρξει με τον Deris. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που προκάλεσε η είδηση του reunion και μάλιστα ηχογράφησαν και όλοι μαζί ένα κομμάτι, το “Pumpkins united”, που μπορεί να μην ήταν ΤΟ κομμάτι, ήταν όμως ικανό να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης σε όλους τους Κολοκυθάνθρωπους. Επόμενο βήμα, εκτεταμένη περιοδεία, που δυστυχώς δεν πέρασε από τα μέρη μας αλλά ηχογραφήθηκε για ένα live άλμπουμ που ήδη οι περισσότεροι έχουμε ακούσει. Εντελώς αντικειμενικά μιλάμε για τον live δίσκο της χρονιάς, με την μπάντα να αποδίδει κλασικούς ύμνους τόσο με τον Deris και τον Kiske στα φωνητικά αλλά και ο Hansen συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο στην πρώιμη εποχή των HELLOWEEN. Κάπου φαλτσάρουν; Κάπου ξεφεύγουν; Ε, και; Για ζωντανό άλμπουμ μιλάμε και εκεί βρίσκεται η μαγεία του. Δίσκος που από μόνος του γράφει ιστορία και κρίνεται απαραίτητος. Επόμενο βήμα; Σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας και προσευχόμαστε για ένα νέο άλμπουμ με αυτή τη σύνθεση. Mέχρι τότε, το live άλμπουμ είναι στη διάθεση μας για να ακούμε έπη σαν το παρακάτω και να ονειρευόμαστε….
Θοδωρής Κλώνης
Οι HELLOWEEN αποτελούν παιδική/εφηβική μου λατρεία και αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν το “Eagle fly free”, το οποίο μάλιστα στην κασσέτα ήταν γραμμένο ως “Ride the sky” (έπος), ο πρώτος μου δίσκος όμως ήταν το “The time of the oath”, οπότε καταλαβαίνετε μπέρδεμα που έφαγα! Όταν με τον καιρό ξεμπερδεύτηκαν όλα είχαν πια κατασταλάξει. Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι ΣΑΦΩΣ το τιτάνιο speed/thrash μεγαλούργημα (γιατί όχι, ΔΕΝ είναι power metal που να χτυπιόμαστε όλοι κάτω, πόσο μάλλον europower) “Walls of Jericho” και η αγαπημένη μου περίοδος αυτή από το 1994 και μετά. Φυσικά και παραδέχομαι, αναγνωρίζω πως τα δύο “Keeper” είναι σημεία αναφοράς, έχουν τραγουδάρες και ο Kiske είναι το πρώτο εμβληματικό Στρουμφάκι στην ιστορία, αλλά τα ΚΑΡΥΔΙΑ του Deris όχι απλά δεν τα είχε ποτέ, δεν πρόκειται ούτε καν να τα αναλογιστεί. Όταν ο τότε ξανθομάλλης και μετά καράφλας κρυβόταν, έκανε κόνξες, αποκήρυττε το heavy metal, έπαιζε τις κουμπάρες με pop/aor projects, έκανε guest ακίνδυνα περάσματα σε κάτι AVANTASIA και απένιπτε με τους UNISONIC (ΓΕΛΑΩ), ο κατά τ’άλλα «ποζεράς» έδινε την μία συναυλία μετά την άλλη, μάτωνε την φανέλα και έτρωγε λέζα και χολή απ’ όλους τους παντογνώστες που έθαβαν ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΣΚΑΡΕΣ σαν τα “Master of the rings”, “The time of the oath” και “Better than raw”. Ακόμη και το μνημείο “The dark ride” πέρασε στα ξυστά. Ο Deris όμως δεν μάσησε κάστανο, έκανε την μπάντα κτήμα του, ΔΙΚΗ ΤΟΥ, έβαλε με το έτσι θέλω Hansen-ικά κομμάτια στα setlists, πήρε τους GAMMA RAY μαζί του σε κοινές περιοδείες και στο τέλος, επειδή είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και ΜΠΟΡΕΙ, έκανε και ένα reunion, έτσι, για να βγάλουμε γούστα.
Στην σκηνή οι Κολοκύθες είναι εγγύηση. Τους έχω δει, εκτός μιας που δυστυχώς ήμουν φαντάρος, σε όλες τους τις συναυλίες εδώ από το 1998 ως και σήμερα, με καλύτερη αυτή στην περιοδεία του “Keeper 3”, στο γήπεδο της Σπορτινγκάρας (Θύρα 2 ρε λούστροι!) όπου ο Deris έστειλε για μούσμουλα κόσμο και ντουνιά. Στο live album “United alive in Madrid” τους συναντάμε σε μεγάλες φόρμες. Ο ήχος είναι όνειρο, το set πολύ καλό, το “How many tears” και το Hansen medley με κάνουν να κλαίω και να αλλάζω εσώρουχο ταυτόχρονα, ο Kai είναι ο Kai ότι μαλλί και να έχει, o Weiki παραμένει λατρεία μαζί με την φράντζα και το τσιγάρο του, ο Markus παραμένει λατρεία x 10, ο Dani είναι μηχανή, ο Sasha συμπαθής και ως εκεί (συγγνώμη αλλά δεν μου λέει και πολλά), ο Kiske τα πάει ομολογουμένως καλά ενώ ο Andi παραμένει το main attraction σε μια μπάντα με δυνητικά τέσσερα τέτοια. Μου άρεσε πολύ ο δίσκος, και θα αρέσει και σε σας, είναι βέβαιο. Αγαπημένο δίσκο σας είπα, αγαπημένο κομμάτι έχω το “How many tears” αλλά επειδή δεν το βρίσκω official από αυτό το live για να ακούσετε και σεις πως ο ποζεράς καταπίνει το Στρουμφ, ορίστε, να ένα παράδειγμα τραγουδιστή με ΚΑΚΚΑΛΑ. DERIS ΑΡΧΟΝΤΑ ΠΑΡΕ ΜΑΣ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ!
ΥΓ: Θα έβαζα το “I want out” αλλά γράφω το κείμενο Κυριακή βράδυ και δεν θέλω Δευτέρα πρωί να πάω σχολείο.
Δημήτρης Τσέλλος
Η μπάντα πεμπτουσία – ορισμός του power metal, αποτελεί μία από τις πρώτες μουσικές μου αγάπες. Η μύησή μου στο metal ξεκίνησε από τους HELLOWEEN και οι αναμνήσεις που έχω απ’ αυτούς ακούγοντας τα αμέτρητα ιστορικά κομμάτια τους, είναι αναμνήσεις ζωής, καθένα συνδεδεμένο με μια διαφορετική περίοδο, γεμίζοντάς με τόση νοσταλγία…
Μόνο το εγκώμιο μπορώ να πλέξω, για ένα συγκρότημα που πέραν του ότι ένα ολόκληρο ιδίωμα άνθισε χάρη σ’ αυτό, έχει στο ενεργητικό του μονάχα μία κακή δουλειά κατά τη γνώμη μου, το “Chameleon” του 1993 και μία οριακά κακή, τον προκάτοχό του “Pink Bubbles go ape”, έχοντας διαγράψει πορεία 37 ετών και έχοντας κυκλοφορήσει 15 στούντιο άλμπουμ.
Θεωρώ πως στάθηκαν τυχεροί, γιατί ευτύχησαν να έχουν πάντα στη σύνθεσή τους πολύ καλούς μουσικούς, ειδικά τον τεράστιο Kai Hansen που συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό για να γίνουν πρώτο όνομα στο χώρο, ενώ οι φωνές και του Michael Kiske και του Andi Deris, (αγαπώ την χροιά αμφότερων) ταίριαξαν και ανέδειξαν απόλυτα τον ήχο της μπάντας.
Το σημαντικό με τους HELLOWEEN είναι πως ανέκαθεν, μέχρι και σήμερα διατηρούν ψηλά τον πήχη, με κάθε κυκλοφορία τους είναι ιδιαίτερα αξιόλογη και ποιοτική. Έτσι λοιπόν, αν προσπαθήσω να εντοπίσω το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, πιστεύω πως θα δυσκολευτώ, αφού με μία πρόχειρη καταμέτρηση πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 6 με 7 δίσκοι τους που λατρεύω.
Στη δεδομένη στιγμή και φάση της ζωής μου, αυτό που μάλλον μου ταιριάζει περισσότερο, είναι μάλλον το “Dark Ride” του 2000 (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρώ καλύτερο και σπουδαιότερο από τα δύο “Keeper” σαφώς ή ότι το αγαπώ περισσότερο απ’ αυτό) και μέσα από εκεί προέρχεται και το τραγούδι που θα επιλέξω για σήμερα, την τεράστια αυτή λατρεία που ακούει στο όνομα “The Departed (Sun Is Going Down)”.
Χαρά Νέτη
Εδώ υπάρχει έρωτας αφεντικό, με αυτό το όνομα. Και όνομα…βαρύ σαν ιστορία. Κλισέ, συνηθισμένη, προβλέψιμη φράση για τέτοιες περιστάσεις. Αλλά όταν ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ η μερίδα του λέοντος του power metal ως εις εκ των πρωτομαστόρων, μόνο τέτοιες φράσεις σου αρμόζουν. Ο λόγος για τους θεούς από το Αμβούργο, και την υπ’ αριθμόν 2 αγαπημένη μου power metal μπάντα (μετά τους BLIND GUARDIAN), τους HELLOWEEN. Αποτελούν το λόγο που είμαι τόσο “Γερμανός” στο power metal μου, παρόλο που μου αρέσουν μπάντες κι από άλλες “σχολές” του ιδιώματος. Από το πρώιμο power/speed του “Helloween” EP και του “Walls of jericho” (Kai Hansen θέε πάρε τη ΠΑΕ, και τη ΚΑΕ, και τον ερασιτέχνη, και σήκωνε κούπα κάθε Μάιο!), στους ορισμούς του Ευρωπαικού power metal που έγιναν τα “Keeper of the seven keys part 1” και “Keeper of the seven keys part 2” (Kiske άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα!), στο αποτυχημένο πείραμα του “Chameleon”, στην τραγική ιστορία αυτοκτονίας του ΥΠΕΡΟΧΟΥ drummer Ingo Schwichtenberg, στον ΗΡΩΑ ΚΑΙ ΓΙΓΑΝΤΑ Andi Deris που ως μεταγραφή επιπέδου Τζιοβάνι Ολιβέιρα (Κατσούρα για πάρτη σου αυτό) από τους hard rock θεούς PINK CREAM 69 (R.I.P.), πήρε μέσα στα 90’s τους HELLOWEEN από το χέρι, τους πέρασε αλώβητους από αλλαγή τραγουδιστή που άλλες μπάντες δεν θα τα κατάφερναν ποτέ, καπάκια από το “Chameleon”.
Και όλα αυτά, έχοντας ένα σερί καταπληκτικών δίσκων (“Master of the rings”, “Time of the oath”, “Better than raw”, “The dark ride”). Ειδικά δε, το “The dark ride” που βγήκε σε εποχή που το power ήταν σε μια κάποια κάμψη, δίνοντας ίσως μια πιο σκοτεινή, μελαγχολική και επιθετική πλευρά των HELLOWEEN. H πορεία τους στη συνέχεια, είναι σημαντικής ποιότητας όπως και των ομόσταβλων τους GAMMA RAY, με τους οποίους μοιράζονται το κατά πόσον ορίστηκε ο Ευρωπαικός power metal ήχος (το δε νεοκλασσικό κομμάτι του, να αναλαμβάνουν οι θεοί STRATOVARIUS). Το δε χιούμορ τους, είναι παροιμοιώδες. Το παιδικό τραγουδάκι σαν intro του “Walls of jericho” (ακόμα θυμάμαι την έκφραση της μάνας μου όταν το πρωτοάκουσε…), “Rise and fall” και “Dr. Stein” με τους ξεκαρδιστικούς τους στίχους, το “Halloween” με τη “κατάρα” που υποτίθεται ότι το συνοδεύει, και μετατρέπει σε κολοκύθα τον ακροατή αν πει “helloween” αντί για “halloween” (τι παιδιά ρε φίλε….), το “Perfect gentleman” videoclip, κόλαφο για όλους τους επίδοξους πέφτουλες εκεί έξω (με τον Andi να τις μαζεύει από ψηλοτάκουνα πλάσματα, ας πρόσεχες δικέ μου!) και εν τέλει φοβερά αστείο videoclip του “Mrs. God” (ρε Andi, τι έχουμε πει? Τις γυναίκες τις προσέχουμε! Πάρε την ένεση τώρα να γουστάρεις!).
Πρόσφατα, έγινε το reunion με τους Kiske/Hansen, οι οποίοι έμοιαζαν να προετοιμάζουν το έδαφος με τους UNISONIC, γι αυτή την επιστροφή. Αλλά προσέξτε. Έγινε το “φύγε εσύ, έλα εσύ”, με σκοπό τη διαφήμιση του “HELLOWEEN PLAYS SPECIAL OLD SCHOOL SET WITH ORIGINAL LINE UP”? Όχι, και αυτό τους ανέβασε 1000 σκαλιά στα μάτια μου. Όλη η ιστορία των HELLOWEEN ένα line up, με 3 τραγουδιστές, 3 κιθαρίστες, ένα ντράμερ και ένα μπασίστα, ενωμένη. Υπό το σύνθημα “Pumpkins united”. Οι λατρεμένες κολοκύθες, λοιπόν, παρέδωσαν μαθήματα του πως πρέπει να γίνεται ένα reunion, χωρίς πολλές σαχλαμάρες, αφήνοντας πίσω τα όσα είχε πει ο Kiske, ο ένας ή ο άλλος γι αυτή την ιστορία. Και όλα αυτά λέγονται, διότι καθείς κρίνεται εκ του αποτελέσματος, το οποίο δικαιώνει πανηγυρικά τους συμμετέχοντες αλλά και τους οπαδούς που σκάσανε γερά λεφτά για να τους δουν. Πάει να γίνει και δίσκος, λέει, πλην του υπέροχου κομματιού “Pumpkins united” που βγήκε. Ευχή για μια από τις 20 λατρεμένες μου μπάντες στο metal να είναι αντάξιο του ονόματος αλλά και των ίδιων ξεχωριστά.
Σαν κομμάτι, θα μπορούσα να βάλω πολλά, αλλά θα επιλέξω από το υπέροχο και προσωπικό μου αγαπημένο “Walls of Jericho”, το απόλυτο power/speed άλμπουμ, το μνημειώδες “Ride the sky”. Το κομμάτι που όποτε το ακούω ο σβέρκος απλά πηγαίνει για απόσυρση. Αρρώστια!!
Υ.Γ.: Αφιερωμένο ταπεινά, στη μνήμη του Ingo Schwichtenberg. Για σένα ρε μάγκα, που καβάλησες τον ουρανό νωρίτερα από εμάς σαν αετός που ελεύθερα πετά, και που θα ήθελες/θα σου άξιζε σε αυτό το reunion να είσαι παρών. Ας είναι, εξάλλου…together we’ll fly, forever we’ll fly…someday!
Γιάννης Σαββίδης
Μπλα – μπλα – μπλα και χιλιάδες αράδες έχουν γραφτεί για μία από τις μεγαλύτερες και επιδραστικότερες μπάντες όλων των εποχών εκεί έξω. Την ιστορία τους την ξέρετε, δεν υπάρχει λόγος να την διαβάσετε εκ νέου μέσα από αυτό το κείμενο! Προσωπικά, η λέξη αγάπη είναι πάρα πολύ μικρή για να καλύψει αυτά που νιώθω για τους HELLOWEEN. Με τραγούδια που μου μιλούσαν και μου μιλάνε ακόμα, σε χαρές και λύπες. Ένα συγκρότημα που το έχω βαθιά χαραγμένο μέσα μου και ότι και να γίνει δεν πρόκειται να το αποχωριστώ ποτέ. Ναι, δεν τους έχω δει ζωντανά ποτέ στη ζωή μου (ΚΑΝΑΓΙΑ ΣΑΚΗ ΝΙΚΑ), πήρα μόνο μία τζούρα από τους Hansen/Kiske με τους UNISONIC. Αρκετή για να δακρύσω μπροστά στη ζωντανή ιστορία της μουσικής που λατρεύω. Είπαμε, τα υπόλοιπα τα έχετε διαβάσει 1.000.000 φορές!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Οι HELLOWEEN θα είναι για μένα εις τον αιώνα τον άπαντα ο ορισμός του power metal, η καλύτερη και σημαντικότερη μπάντα που ουσιαστικά όρισε το είδος με τα δύο “Keeper of the seven keys” και φυσικά το “Walls of Jericho”. Αν σας πω πως λατρεύω εξίσου και την post Hansen/Kiske περίοδο θα έλεγα ψέματα σίγουρα. Από ένα σημείο αδυνατώ να ακολουθήσω τους HELLOWEEN ειδικά με δίσκους όπως “Rabbit don’t come easy”, “Gambling with the devil” και “My god given right”. Εννοείται φυσικά πως τα “Time of the oath” και “The dark ride” είναι εξαιρετικά και τα “Master of the rings”, “Better than raw” έχουν κάποια κομμάτια-δυναμίτες αλλά εν γένει δεν είναι αντάξια ενός θρύλου. Γι’ αυτό και χαίρομαι που είχα τη τύχη να παρακολουθήσω την Pumpkins united περιοδεία στο Παρίσι. Εκεί αποκαταστάθηκε η δικαιοσύνη μιας και είδα τους HELLOWEEN όπως θα έπρεπε, σαν μια μεγάλη οικογένεια (πλην του Roland Grapow) που γιορτάζει και χαιρετίζει όλες τις φάσεις της καριέρας και ζωής της με νοσταλγία, αγάπη και σεβασμό, σεβασμό στο σήμερα και στο τότε. Στη συναυλία αυτή όπου είδαμε Kiske και Deris να τραγουδάνε παρέα τα “Keeper of the seven keys” και “Forever and one”, αποκαταστάθηκε η δικαιοσύνη και ένιωσα πως το παρόν και το παρελθόν των HELLOWEEΝ είναι αυτό που είδα στη σκηνή του Zenith στο Παρίσι. Για δύο ώρες δεν με ένοιαζε το τι ήταν και είναι η μπάντα. Όλα όσα προανέφερα είναι σήμερα οι HELLOWEEN ως Pumpkins united και ελπίζω να δούμε και άλλες περιοδείες και δίσκους με αυτό το line-up (αν και με πονάει που δεν έχουμε δει ακόμα νέο δίσκο από τους GAMMA RAY). Όσο για κομμάτι θα διαλέξω ένα που δεν πρόκειται να παίξουν ζωντανά και που παραμένει προσωπικό αγαπημένο μου και μεγάλο live απωθημένο.
Φίλιππος Φίλης
Μπάντα αυτής της εβδομάδας είναι οι HELLOWEEN. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιορίσεις σε ορισμένο αριθμό λέξεων το μεγαλείο του σχήματος και να περιγράψεις με ακριβή τρόπο ότι έχει προσφέρει το σχήμα στο heavy metal. Αν δεν είχαν δημιουργηθεί ένα ολόκληρο είδος, το power metal, δεν θα υπήρχε και μαζί του δεν θα είχαν γεννηθεί πάρα πολλά συγκροτήματα. Θυμάμαι σαν τώρα όταν κυκλοφόρησαν τα δυο “Keeper of the seven keys”, μάλλον οι δυο δίσκοι που έχουν όλα τα συστατικά για το πως είναι άρτια δομημένο ένα άλμπουμ του είδους, την μανία που υπήρχε με το γκρουπ τουλάχιστον στην χώρα μας. Κάθε σχολική τσάντα και κάθε θρανίο είχε μια κολοκύθα ζωγραφισμένη. Σε όποιο metal club πήγαινες θα άκουγες τουλάχιστον δυο τραγούδια από αυτές τις δουλειές. Ακόμα και μετά το σχίσμα που επήλθε με την φυγή δυο εκ των βασικών στελεχών ενός εκ των πιο επιτυχημένων line ups του heavy metal, του Michael Kiske (φωνητικά) και Kai Hansen (κιθάρα) αλλά και τις ίντριγκες γύρω από το σχήμα, οι προσθήκες που έγιναν συνετέλεσαν έτσι ώστε να διατηρηθεί στο έπακρο η φήμη του γκρουπ. Αντί το σχήμα να έχει ηχητική πτώση, αντιθέτως κυκλοφόρησε πολύ καλές δουλειές που το «κρατάνε» μέχρι και σήμερα στην επικαιρότητα. Σίγουρα η επανένταξη των Hansen/Kiske «μυρίζει εύκολο κέρδος» νομίζω αξίζει τον κόπο. Ειδικά αν κυκλοφορήσουν όπως ακούγεται καινούργια δουλειά. Νομίζω ότι το heavy metal χρειάζεται την καλή μουσική των HELLOWEEN αφού αφενός τα “μεγάλα” σχήματα πρέπει πάντα να αποτελούν φάρο για τους νεότερους ηλικιακά μουσικούς. Αφετέρου οι νεαροί οπαδοί αξίζει να “ζήσουν” και αυτοί την μαγεία της μουσικής ενός σχήματος πρωτοπόρου που όμοιο του δεν θα ξαναδημιουργηθεί. Όλοι εμείς οι οπαδοί της heavy metal μουσικής χρωστάμε πολλά σε αυτούς.
Θοδωρής Μηνιάτης
Οι συστάσεις εδώ δεν χρειάζονται. Τα λόγια πάνε περίπατο και απλά προσκυνάμε τους ηγέτες του power metal. Θέλετε να το κάνουμε Europower για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις; Ας το κάνουμε. Το ζητούμενο είναι ότι πέρα από τους τίτλους και τις ταμπέλες, οι HELLOWEEN είναι ένα μεγαθήριο για την μουσική μας. Για εμένα προσωπικά οι HELLOWEEN είναι νοσταλγία, είναι η εφηβεία μου, είναι η ανάμνηση μιας εποχής πιο αγαθής και καλύτερης από αυτή που ζούμε τώρα και κάθε φορά που ακούω την μουσική τους επιστρέφω εκεί, είναι το air guitar μαζί με τους φίλους μου και το μπλουζάκι που έβαζα στο κεφάλι μου για να κουνάω κάτι αφού δεν είχα μακριά μαλλιά, είναι η φωνή του Kiske, είναι οι συνθέσεις και οι flying V κιθάρες του Hansen, είναι το μόνιμο τσιγάρο στα χείλη του Weikath, είναι το ανελέητο drumming του συγχωρεμένου Ingo, είναι ο αέρας αναβίωσης του Deris, είναι η χαρά του προσώπου του Grosskopf, είναι το “Walls of Jericho”, είναι τα “Keeper of the seven keys I &II”, οι δύο απάτητες κορυφές και η επιτομή του Ευρωπαϊκού power metal ήχου, δύο από τους καλύτερους δίσκους στο heavy metal γενικότερα, είναι το τρομακτικά αδικημένο αλλά εξαιρετικό “The dark ride”, είναι το power metal!! Δεν θα απαριθμήσω τραγούδια γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ. Επειδή ο λόγος που τιμούμε τους HELLOWEEN αυτή την εβδομάδα είναι η κυκλοφορία του live album τους, θα πω μόνο ότι όταν έβλεπα πέρυσι το καλοκαίρι σε live streaming την εμφάνιση τους στο Wacken, δάκρυζα… Είναι το reunion που περίμενε όλος ο κόσμος… Το να βλέπεις τον Kiske με τον Hansen στην ίδια σκηνή μαζί με τον Weikath, τον Grosskopf αλλά και τον τεράστιο Deris, πραγματικά είναι αξεπέραστο. Το βρίσκω πολύ δύσκολο να τους δούμε στην Ελλάδα και μετά από αυτό το live ο στόχος είναι ένας… Να τους δω. Θα είναι στην Γερμανία; Θα είναι κάπου γειτονικά; Η ευκαιρία αυτή δεν χάνεται. Οι HELLOWEEN αυτό που παρουσιάζουν μετά το reunion είναι ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μου και η ιστορική αυτή ευκαιρία απλά δεν χάνεται. Άντε να έρθουν και οι γιορτές να παραγγείλω και ολόκληρο το live πακετάκι… Μια ζωή κολοκύθες! Ακολουθεί ο ύμνος..
Δημήτρης Μπούκης
Σάκη Φράγκο μας κάνεις πλάκα μου φαίνεται όταν ζητάς να γράψουμε για τους πρωτεργάτες και ιδρυτές του Power metal HELLOWEEN και να προσπαθήσουμε να είμαστε σύντομοι και περιεκτικοί, αλλά ας όψεται, θα κάνω μια μεγάλη προσπάθεια να είμαι εντελώς επιγραμματικός με τις λατρεμένες κολοκύθες μας. Τη σχέση μου και την γνώμη για τους HELLOWEEN νομίζω την έχω αναφέρει και καταθέσει πάμπολλες φορές γράφοντας για την στήλη του Somewhere back in time και μάλιστα είτε σε κείμενα που έχουν να κάνουν με τους ίδιους, είτε σε κείμενα της μετέπειτα μπάντας του πατέρα του είδους και συνιδρυτή τους Kai Hansen, GAMMA RAY, είτε σε άσχετες ή σχετικές με αυτούς μπάντες για τις οποίες και αποτέλεσαν τεράστια επιρροή.
Λοιπόν η μεγάλη μου λατρεία σε σχέση με τις περιόδους των Γερμανών βρίσκεται στα πρώτα τους χρόνια όπου ο Kai Hansen μαζί με τους υπόλοιπους έδειξαν και όρισαν σε όλο τον κόσμο το power metal, καθώς, όπου και από όποιον κι αν παίχτηκε το συγκεκριμένο είδος, από λίγο έως πολύ οι HELLOWEEN εκείνης της περιόδου αποτελούσαν μπούσουλα και βασική ή και κυρίαρχη επιρροή. Ευρώπη θες (Γερμανία, Σουηδία, Αγγλία, Ιταλία, Ελλάδα και πάει λέγοντας…..), Αμερική Βόρειο ή Νότιο θες, Ασία θες, Ωκεανία θες, Αφρική θες, δεν υπάρχει μπάντα που να παίζει power και να μην έχει κάπου πατήσει πάνω στον ήχο τους. Μάλιστα, από αυτήν την πρώτη περίοδο στο σχήμα και δη όταν ακόμα ήταν ο Hansen τραγουδιστής τους, υπάρχουν αμέτρητες speed αλλά και thrash metal μπάντες που επηρεάστηκαν σε πολύ σημαντικό βαθμό από τους Γερμανούς. Από την μετέπειτα πορεία τους, των ”Keepers…” αλλά και της μεταγενέστερης περιόδου, αυτής του σωτήρα Andi Deris πρωτίστως και δευτερευόντως των Roland Grapow και Uli Kusch, έχω την εντύπωση ότι και πολλά symphonic σχήματα έχουν τραβήξει αρκετά στοιχεία. Σε μια πορεία δε 35 και πλέον χρόνων, αν κοιτάξουμε στον κατάλογο τους, θα δούμε ότι στις 15 μέχρι και σήμερα κυκλοφορίες τους υπάρχουν μόλις 3-4 που μπορούν να χαρακτηριστούν κακές ή μέτριες. Αντίθετα, έχουν 5 κορυφαίου και άκρως επιδραστικού επιπέδου κυκλοφορίες, ενώ και οι υπόλοιπες βρίσκονται σε ποιοτικότατο και πολύ υψηλό σε γενικές γραμμές επίπεδο. Μέσα σε αυτά είναι και ένα υπέροχο EP που φέρει το όνομα τους, πίσω στο 1985, από το οποίο και αρχίζουν τα πάντα.
Εφόσον η αφορμή για το σημερινό BOTW είναι η τελευταία τους live κυκλοφορία, θα κλείσω λέγοντας πως η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι στην πραγματικότητα η αποτύπωση ενός εξαιρετικά δομημένου reunion, που έχει και ενώνει με πολύ όμορφο τρόπο σχεδόν όλα τα κομμάτια και όλες τις χρονικές περιόδους των HELLOWEEN. Η μοναδική για εμένα παραφωνία είναι η πλήρης απουσία των Grapow και Kusch από έστω κάποια guest που θα μπορούσαν να κάνουν μέσα στην reunion περιοδεία, νομίζω άλλωστε πω το άξιζαν καθώς έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους να σωθεί το πλοίο, αλλά αυτά τα κολλήματα έχει ο Weikath και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Ακόμα και την άποψη λοιπόν κάποιον, πολλών ή λίγων δεν έχει σημασία, να πάρουμε πως όλο το πράγμα γίνεται με φόντο το χρήμα, θα πω, μακάρι να γίνονταν πιο συχνά από τέτοιου επιπέδου μπάντες τέτοιες κινήσεις και ας είναι και με μοναδικό σκοπό το χρήμα, δεν νομίζω ότι θα χάλαγε κανέναν να το παρακολουθήσει και να το ακούσει. Αγαπημένος δίσκος τώρα είναι μάλλον Λόττο η δουλειά μιας και τόσο η πρώτη ιστορική τριάδα όσο και τα άλμπουμ με τον σωτήρα Deris στο μικρόφωνο ”The dark ride”, ”Gambling with the devil” και ”Better than raw” είναι λατρεμένες και εκπληκτικές δουλειές, τόσο για το power όσο και γενικά για την metal μουσική. Θα διαλέξω, όμως, για σήμερα κάτι από την πρώτη τριάδα, κυρίως για να τιμήσω τον αδικοχαμένο Ingo Schwichtenberg, που δυστυχώς δεν μπορούσε να συμμετέχει με την φυσική του παρουσία σε αυτό το πολύ ωραίο εγχείρημα: ”Keeper of the seven keys part I”. Κομμάτι θα διαλέξω γιατί έχω καιρό να το ακούσω και μου ήρθε στο μυαλό, το ”Cry for freedom” από το ομώνυμο EP του 1985 με τις άγουρες γκαρίδες ακόμα του λατρεμένου μου Kai Hansen να έχουν τον πρώτο λόγο.
Παναγιώτης “The unknown force” Γιώτας
Η σχέση μου με τους HELLOWEEN ξεκίνησε εντελώς περίεργα. Το πρώτο βινύλιο τους που αγόρασα ήταν το “Pink bubbles go ape”, επειδή μου έκανε μεγάλη εντύπωση το εξώφυλλο. Με εντελώς λάθος τρόπο δηλαδή. Ευτυχώς αμέσως μετά άκουσα το δίπτυχο των “Keepers” και το “Walls of Jericho” και ήρθε η καρδιά μου στη θέση της. Από τα χρόνια του Λυκείου η σχέση μου μαζί τους είχε τα σκαμπανεβάσματά της. Κάποιοι δίσκοι τους ήταν αξιολάτρευτοι και κάποιοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Γι’ αυτό κι αν με ρωτήσεις τι έχουν κυκλοφορήσει μετά το “Metal jukebox”, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω.
Επίσης θυμάμαι σε μια συνέντευξη που είχα κάνει face to face με τον Deris, να του τα χώνω άσχημα που δεν ακολούθησαν το ηχητικό μονοπάτι του “The dark ride”. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη στεναχώρια που είχε ο Andi και το απολογητικό του ύφος σε φάση “Έχεις δίκιο, συγνώμη”. Για αυτή την εβδομάδα λοιπόν, η ψήφος μου πάει στο καλύτερο και με διάφορα album της Deris-era.
Γιώργος Κόης
Δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε όλοι όσοι θα συμμετάσχουμε αυτή τη βδομάδα σε θέση να βάλουμε κάτω τις σκέψεις μας και να είμαστε καθαρά αντικειμενικοί. Είναι μία από τις περιπτώσεις που τα βιώματα, οι αναμνήσεις και η τεράστια αγάπη για μία μπάντα σε ξεπερνούν και ότι και να πεις, από τη μία θα φανείς υπερβολικός στους άλλους κι από την άλλη, θα νιώθεις ότι πάλι κάτι ξέχασες ενδιάμεσα. Oι ΗELLOWEEN ήταν, είναι και θα είναι πάντα μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του μεταλλικού ήχου κι αυτό δεν αλλάζει. Μάλιστα ξέρω και πολλούς τελείως διαφορετικών ακουσμάτων που ακόμα και οι ίδιοι δε θέλουν να αλλάξει αυτό το αξίωμα. Δεν είναι υπερβολή ότι μας μεγάλωσαν κι ότι κι εμείς μεγαλώσαμε μαζί τους, η σχέση δεκαετιών που καλά κρατάει για τους περισσότερους εκεί έξω δεν αποτυπώνεται σε ένα απλό μίνι-αφιέρωμα περιοδικού με τις γνώμες των συντακτών του, αλλά οι ρίζες του καλού «κακού» τοποθετούνται για αρκετούς εκεί στα τέλη των 80’s. Η δική μου σχέση με τους HELLOWEEN που ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα, αρχίζει το 1988. Τη χρονιά που είχαν βγάλει όλα τους τα αριστουργήματα και που και να διέλυαν, θα έφευγαν ως αψεγάδιαστοι και λατρεμένοι από όλους και όλες.
Ίσως το γεγονός ότι πρώτα άκουσα τα δύο “Keeper Of The Seven Keys” να με έκανε να μην αντιμετωπίσω με την ίδια θέρμη τις πρώιμες δουλειές τους ως τότε, καθώς πηγαίνοντας πίσω, όσο και να αγαπώ τον Kai Hansen (ο πατέρας του είδους), δε γινόταν να μη θεωρήσω το υλικό προ 1987 λίγο αφελές και ανώριμο. Φυσικά μιλάμε για ατόφια 10άρια και πάλι, αλλά μου πήρε πολλά χρόνια να συνηθίσω την παραγωγή τίγκα στο echo του τιτάνιου “Walls of Jericho” και των φωνητικών του Kai. O Michael Kiske παραμένει για μένα ένας από τους 5 κορυφαίους τραγουδιστές που έχω ακούσει στο μεταλλικό ήχο άσχετα από την όποια διάρκεια δεν είχε σε τέτοια μονοπάτια. Η δε συναυλιακή τους απόδοση ήταν το κάτι άλλο που τους έδωσε και το προσωνύμιο «οι νέοι MAIDEN» και είναι κατ’ εμέ κι αυτό που τους έκανε το μεγαλύτερο κακό. Η αιφνίδια άνοδος της δημοτικότητας τους θεωρώ ότι τους ξεπέρασε σαν άτομα και αποτέλεσε τροχοπέδη στην καριέρα τους, ήταν παιδιά ακόμα και όχι ιδιαίτερα ώριμα και δε μπόρεσαν να το διαχειριστούν, ενώ πιστεύω ακράδαντα για κάποιο λόγο ότι αν ήταν Αμερικάνοι, αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ καθώς θα είχαν μεγαλύτερο επαγγελματισμό και θα ήταν αυτό που λέμε πιο κωλοπετσωμένοι.
Με τους HELLOWEEN βίωσα το ζενίθ και το ναδίρ, καθώς ένιωσα πολύ προδομένος στα δύο άλμπουμ μετά την ασύγκριτη διλογία, ενώ και η φυγή του Hansen προμήνυε σύννεφα πάνω από το ηλιόλουστο στρατόπεδο τους. Τα “Pink bubbles go ape”/”Chameleon” ποτέ δε μίλησαν στην καρδιά μου τόσο ούτε και πρόκειται, όσο κι αν έμαθα να προσαρμόζομαι πάνω τους με τα χρόνια. Έπρεπε να φύγει και ο Kiske (τι μαύρες πλερέζες είχα κατεβάσει τότε…) και να έρθει ο πολυαγαπημένος Andi Deris από τους λατρεμένους PINK CREAM 69 για να πάρω τα πάνω μου σαν οπαδός HELLOWEEN. O Deris είναι ο άνθρωπος για χάρη του οποίου ξεστομίζω πολλάκις ότι το “One size fits all” ξεπερνάει και τα “Keeper…” σε στιγμές άκρατου οπαδισμού και δεν λυπήθηκα που έφυγε από μία μπάντα που αγαπούσα αλλά χαιρόμουν που εισήλθε σε μία μπάντα που με προβλημάτιζε. Η ανάσταση ηχητικά ξεκινάει με το “Master of the rings” και κορυφώνεται θεωρώ στο “The Dark Ride”, όπου μεταξύ των οποίων δεσπόζουν τα “The time of the oath” (άλμπουμ του 6 για κάποιους τότε, αν είναι ποτέ δυνατόν) και “Better than raw”, μία τετραλογία δίσκων που βρήκε τη μπάντα στην καλύτερη της φάση μετά το ’88 και δεν έχει επαναληφθεί ξανά.
Οι HELLOWEEN πέτυχαν για μένα κάτι πολύ σημαντικό σε μία περίοδο που νέοι ήχοι και πολλές νέες μπάντες ερχόντουσαν στο προσκήνιο. Κράτησαν καθαρό το μεγάλο τους όνομα και δεν ξεφτιλίστηκαν όπως οι περισσότερες μεγάλες μπάντες. Θα πει κάποιος τώρα ότι ξεφτιλιζόντουσαν μεταξύ ’89-’93 και ίσως να μην έχει πολύ άδικο αλλά μέχρι και σήμερα έχουν καταφέρει να έχουν τσίπα. Ένα σήμερα που έφερε φυσικά την κωλοτούμπα της πολυπόθητης επιστροφής των Kai Hansen/Michael Kiske στη μπάντα (είναι πολλά τα λεφτά Άρη), αλλά όλοι το χάρηκαν, ενώ και η συμπεριφορά της μπάντας επί σκηνής δικαιολογεί κάθε διθύραμβο. Γιατί όταν παίζεις 2-2μιση ώρες στο Wacken και ο ντράμερ σου είναι μηχανάκι μέχρι τέλους, όταν ο Deris είναι καλύτερος κι από τον Kiske (κι όμως, τον σβήνει) κι όταν ο βαψομαλλιάς πλέον Hansen το παίρνει πάνω του, γίνεσαι ξανά παιδί και λες ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό που έστω και μέσω streaming ή Youtube, βλέπεις τι κάνουν οι παιδικοί σου ήρωες, και χαίρεσαι τόσο που δε σου τη σπάει ούτε καν το ξινισμένο ύφος του Michael Weikath μόνιμα με το τσιγάρο στο στόμα. Όσες μπουνιές και να θέλω να του ρίξω, άλλο τόσο τον σέβομαι γιατί κράτησε τη μπάντα σαν αρχηγός στα δύσκολα, παρότι του χρεώθηκε κατά πολύ ο θάνατος του κορυφαίου τυμπανιστή Ingo Schwichtenberg.
Οι HELLOWEEN συνεχίζουν και κυκλοφορούν άλμπουμ αξιόλογα, πλούσια, με πραγματικά καλά κομμάτια, άλλες φορές λίγο περισσότερο κι άλλες λίγο λιγότερο, τα δίνουν όλα παρότι πλησιάζουν τα 60 σε λίγα χρόνια και στην τελική, μιλάμε για μία μπάντα που δεδομένα ήταν συνώνυμο της χαράς, της αισιοδοξίας και του λευκού στο αιώνιο μαύρο στις ζωές πολλών. Έσωσαν κόσμο και κοσμάκη από αυτοκτονίες, ψυχολογικά προβλήματα και διάφορα άλλα με τη μουσική, τους στίχους τους και την αισθητική τους, κράτησαν τον δίκαιο σεβασμό που τους άξιζε κι αιώνια θα τους αξίζει και πάνε πλέον στο ρελαντί να απολαύσουν τις τελευταίες μεγάλες τους στιγμές πριν τραβήξουν κάποια στιγμή αυλαία οριστικά για ένα τελευταίο standing ovation από εκατομμύρια οπαδούς εκεί έξω. Η ζωή όποιου τους άνοιξε την πόρτα της καρδιάς του έγινε καθολικά ομορφότερη και σε κάθε άκουσμα, η καρδιά χτυπάει με τρόπο που προδίδει ότι όλα μπορούν να ξεχαστούν σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά ποτέ όσα έμειναν για πάντα χαραγμένα μέσα σου. Εύχομαι όλοι μας να μπορέσουμε να δούμε την τωρινή μορφή της μπάντας για να εκπληρωθούν τα όνειρα γενεών και να κερδίσουμε χρόνια ζωής τραγουδώντας για στερνή φορά “Happy happy Halloween” εν χορώ αγκαλιασμένοι.
Νομίζω είμαι ο μόνος που θα επιλέξω το συγκεκριμένο κομμάτι που από την πρώτη στιγμή μίλησε στην καρδιά μου πολύ περισσότερο από τα πολύ κλασσικά τους και αγαπημένα κομμάτια. Το χτίσιμο, η κορύφωση του και η καθηλωτική ερμηνεία του Kiske πρόσφεραν ένα από τα αρτιότερα μεταλλικά δείγματα όλων των εποχών. Μακάρι δηλαδή να το αγαπάνε και οι άλλοι συνάδελφοι τόσο, αλλά δυσκολάκι το κόβω… (σ. Σάκη Φράγκου: μην είσαι και τόσο σίγουρος φιλαράκι)
Άγγελος Κατσούρας
