Περίεργη φάση με αυτό το σχήμα, σε ότι έχει να κάνει με μένα. Δύο πρώτοι δίσκοι, πολύ δυνατοί. Τρίτος δίσκος, με στιγμές. “Supercharger”, ας το αφήσουμε καλύτερα. Χάνουν τεράστιο μέρος της δυναμικής τους και κάνουν ένα restart με το “Through the ashes of empires”. Εκπρόσωπος της εταιρίας τους, με καλεί και μου βάζει να ακούσω το δίσκο, λέγοντάς μου ότι είναι συγκλονιστικά καλός, αν ήθελα να τον κάνω εξώφυλλο. Έχοντας νωπές τις εικόνες (ή μάλλον τους ήχους) του “Supercharger”, ούτε που το συζητούσα, έδωσα όμως μια ευκαιρία και πήγα τελικά να ακούσω εκείνον το δίσκο. Και με το που ξεκινάει το “Imperium”, μένω ηλίθιος. «Κλείσαμε το εξώφυλλο» του λέω… Και δεν μετάνιωσα. Το τεύχος δεν πήγε καλά σε πωλήσεις, ο δίσκος όμως επανέφερε τους MACHINE HEAD στο προσκήνιο, μέχρι που τους απογείωσε το “The blackening”. Από εκεί και μετά είναι η μεγάλη μου διαφωνία με το γκρουπ. Ένιωσα ότι στρογγυλοκάθισε στη μανιέρα που είχε δημιουργήσει με τα 7-λεπτα τραγούδια και οι δύο επόμενοι δίσκοι του, μου φάνηκαν μέτριες επαναλήψεις, με κάποιες εξάρσεις/εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και φτάνουμε στο “Catharsis”, το οποίο το βρίσκω καλύτερο απ’ ότι περίμενα. Έχει γραφικότητες, όπως το “Bastards” που ακούγονται σαν FLOGGING MOLLY Γ’ Εθνικής ή τα πολλά rap στοιχεία, με τον Rob Flynn να μας ζαλίζει τον έρωτα με το πόσο “true” μουσική είναι αυτή, αλλά και τα “fuck the world” και τα “middle fingers”. Έχει όμως και πολύ αξιόλογες στιγμές, νομίζω όμως ότι κάπου πρέπει ο Flynn και η παρέα του να το πάρουν αλλιώς. Δεν εξηγούνται αλλιώς αυτές οι εκρήξεις στα social media και στο προσωπικό του blog, που μιλάει περί παντός επιστητού, είναι (επι)κριτής των πάντων και κριτικάρει έντονα όσους του ασκούν κριτική!!! Συνολικά, θα έλεγα ότι η γνώμη μου για τους MACHINE HEAD είναι λίγο διχασμένη και χωρισμένη σε περιόδους. Μπορώ να βρω 15-20 τραγούδια που ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΩ αλλά και πολλαπλάσια που είτε μου είναι αδιάφορα, είτε ακόμα και εκνευριστικά. Κρατάω τις καλές στιγμές και ποστάρω το “Imperium”…
Σάκης Φράγκος
Θυμάμαι όταν ο Rob Flynn κυκλοφορούσε με τους MACHINE HEAD το “Burn My Eyes” η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. Βλέπετε, είχα λατρέψει τις δουλειές του Flynn με τους VIO-LENCE και περίμενα κάτι ανάλογο. Δυστυχώς το ίδιο συναίσθημα είχα και στις επόμενες κυκλοφορίες τους, καθώς τους παρακολουθούσα δισκογραφικά, έχοντας μέσα μου μια κρυφή ελπίδα ότι ο Flynn που ήξερα και γούσταρα ήταν κάπου εκεί κρυμμένος. Πραγματικά το εκπληκτικό “The Blackening” του 2007 επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μου στο απόλυτο. Για μένα τουλάχιστον όμως, το “The Blackening” ήταν κυριολεκτικά μια όαση στην έρημο, καθώς και οι δίσκοι που ακολούθησαν δεν με ικανοποίησαν. Το χειρότερο από όλα είναι ότι και τα πρώτα δείγματα της νέας τους δουλειάς, κινούνται στα ίδια, μετριότατα πλαίσια. Οπότε, φίλε μου Rob, λυπάμαι αλλά κουράστηκα να περιμένω σε ένα θαύμα. Κουράστηκα να περιμένω να ξεβαλτώσεις το συνθετικό σου ταλέντο. Προτιμώ να μείνω με τις αναμνήσεις από τους VIO-LENCE και το “The Blackening”. Αυτήν την φορά δεν θα σε ακολουθήσω.
Θοδωρής Κλώνης
Είναι από τις μπάντες που δεν αντέχω. Είναι από τις μπάντες που γιγάντωσαν εκείνο το μουσικό «ρεύμα» των «καπελοβερμουδάκηδων», του και καλά μοντέρνου “metal”, αυτής της πλέμπας που ονομάστηκε “nu”. Αρνούμαι και το όνομά τους να προφέρω. Σκληρές κιθάρες και άνευ λόγου και αιτίας κοπάνημα, hardcore εμετικά «μπουκώματα», ένας κάποιος να νομίζει πως τραγουδά και ένας ολόκληρος Μουσικός Τύπος της εποχής (αλλά και αργότερα) να προσπαθεί ΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ να τους αναδείξει σε ηγέτες και μέλλον της παγκόσμιας metal σκηνής. Όταν τα «δύσκολα» για το metal mid 90’s πέρασαν, θέλησαν να ανέβουν στο τραίνο της αναβίωσης του ήχου στις ΗΠΑ και να ακουστούν περίπου thrash, περίπου heavy, περίπου METALLICA. Το ’παιζαν και οπαδοί, διασκευάζοντας μέχρι και τον ύμνο “Hallowed be thy name”. Τα τελευταία τους τερτίπια; Αυτός που λέγαμε πιο πάνω πως νομίζει ότι τραγουδά, να επιτίθεται σε έναν μουσικό συντάκτη επειδή ο τελευταίος «έθαψε» τον επερχόμενό τους δίσκο. Ψιτ, κατέβα από το καλάμι να δω κάτι. Το τραγούδι από κάτω είναι χαρακτηριστικό της «ποιότητας» που τους διακρίνει. A! Κάποτε υπήρχε μια σύγκριση μεταξύ αυτών και των PANTERA για το ποια μπάντα είναι η καλύτερη στο είδος. Οι PANTERA δεν με ενθουσιάζουν. Και είναι ΚΛΑΣΕΙΣ ανώτεροι. Οπότε… ΟΥΣΤ!
Δημήτρης Τσέλλος
Οι MACHINE HEAD εντοπίστηκαν από τα μουσικά μου ραντάρ με το δίσκο “Burn My Eyes” και το τραγούδι “Davidian” όπως και από τους περισσότερους φαντάζομαι. Βέβαια τότε έριξα «χ» στους MACHINE HEAD λόγω του image του Flynn που …δεν ήταν metal για τα δεδομένα και τα κριτήριά μου-χαχαχα!!! Μεγαλώνοντας και την χρονιά που κυκλοφόρησε το “ The More Things Change” επέστρεψα σε εκείνο τον δίσκο που τον απέρριψα για “μαλακία” λόγους και σκάλωσα! Από τότε παρακολουθώ την δισκογραφία τους η οποία έχει τα πάνω και κάτω της βέβαια. Έχει δίσκους που μου αρέσουν πολύ και δίσκους που απορώ με τον Flynn. Tα τελευταία χρόνια οι δίσκοι που κυκλοφόρησε ήταν «μέτρια καλοί». Δεν ξετρελάθηκα αλλά ούτε με χάλασαν δηλαδή. Πρόσφατα άκουσα και τον τελευταίο δίσκο “Catharsis” ο οποίος ενώ είχε χάλια κριτικές απ’ όσο διάβασα στο ίντερνετ, εγώ δεν τον βρήκα τον δίσκο κακό. Σε σημείο που απόρησα για τις τόσο χάλια κριτικές. Δεν είναι σίγουρα δισκάρα, ούτε έχει ένα “Ten Ton Hammer” να σε καθηλώσει από το πρώτο άκουσμα, αλλά δεν είναι και δίσκος του πεταματού. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Μπορεί ο Flynn να είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και να μην τον πηγαίνουν πολλοί (ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ) αλλά ο δίσκος ο τελευταίος είναι σε μέτρια – αποδεκτά επίπεδα. Όπως και να έχει είναι ένας μουσικός που έχει βάλει το λιθαράκι του στο metal, προσφέροντας 2-3 εξαιρετικούς δίσκους και έχοντας τεράστια συνεισφορά στο να προσελκύσει οπαδούς στο ιδίωμα που αγαπάμε.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Μέχρι που άκουσα τη κομματάρα που λέγεται “Imperium”, δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με τους MACHINE HEAD πέρα φυσικά από κάτι λίγα από τα “Burn my eyes” και “The more things change”. Όταν βγήκε το “Through the ashes of empires”, ομολογώ πως με συνεπήρε ο άρτιος συνδυασμός groovy μελωδικού thrash και ο Rob Flynn ήταν στα αυτιά μου ο καινούργιος riff master . Με το “The blackening” έθεσαν το πήχη πολύ ψηλά και αναζωογόνησαν το είδος. Πρέπει να ομολογήσω βέβαια πως ακόμα δε βλέπω το λόγο που πρέπει ντε και καλά ο Flynn να γράφει thrash “ύμνους” τύπου “Halo” που είναι φυσικά κορυφαία αλλά επιτηδευμένα και κουραστικά στο τέλος. Μετά το μέτριο κατ’ εμέ “Unto the locust” έχασα κάθε ενδιαφέρον μιας και άρχισαν να υπερισχύουν οι τάσεις που έχουν ισχυροποιήσει οι SLIPKNOT οι οποίοι έχουν πολλούς μιμητές αλλά κανένας δεν παίζει στο ύφος τους καλύτερα από τους ίδιους. Με το “Catharsis” η εξέλιξη αυτή έχει φτάσει στα όρια της αυτο-παρωδίας ειδικά στο στιχουργικό κομμάτι – πόσο ακόμα να αντέξουμε εφηβικούς στίχους τύπου “fuck the world…middle fingers in the air” που είναι σαν μια νέα emo τάση για ένα αυστηρά εφηβικό κοινό;
Φίλιππος Φίλης
Είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση ο ίδιος ο Robb Flynn και κατ’ επέκταση το συγκρότημά του. Μια μπάντα που έσκασε σαν δυναμίτης μια βραδιά στο Headbangers’ Ball, εκτοξεύτηκε και ποτέ δεν κοίταξε πίσω. Η επιτυχία ήρθε απότομα και πιστεύω πως αυτό έδωσε στον Flynn την εντύπωση πως μπορεί να επανιδρύει το μουσικό του ύφος όποτε και όπως αυτός θέλει. Βέβαια, τόσο η εμπορική τους πορεία, όσο και οι αντιδράσεις του ακροατηρίου τους, τον διαψεύδουν. Με το “Catharsis” φαίνεται πως τον διαψεύδει και ο μουσικός τύπος!
Στην πορεία τους οι MACHINE HEAD μας έχουν δώσει εξαιρετικές συνθέσεις, γεμάτες groove και απίστευτα ρεφραίν, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να παινευτούν για σταθερότητα. Ιδιαίτερα τα “The burning red” και “Supercharger” δείχνουν πόσο αντιφατική είναι η προσωπικότητα της μπάντας, αφού τόσο με το παρελθόν τους, όσο και με το μέλλον τους, διαφέρουν υπερβολικά. Επειδή κανένα κύκλος των MACHINE HEAD δεν κράτησε μόνο έναν δίσκο, πιστεύω πως μετά το “Catharsis” έχουμε να δούμε τουλάχιστον άλλη μια σαβούρα.
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ το πόσο πολύ γουστάρω τις καλές τους στιγμές, που είναι και πολλές στα 23 δισκογραφικά έτη τους. Δηλαδή τα “Davidian”, “Old”, “Ten ton hammer”, “Take my scars”, “Halo”, “Locust” και τόσα άλλα, αποτελούν προτεραιότητες για ένα βίαιο setlist. Σε όλα αυτά προσθέστε και το καταπληκτικό “A thousand lies”… περιμένωντας στο μέλλον να ακούσουμε και πάλι την μπάντα που αγαπάμε!
Οι στίχοι που τραγουδάει ο Robb Flynn εδώ θα πρέπει να αντηχήσουν στ’ αυτιά του
“What is a man that stays true to the game
But has to cheat a little to get by”
Γιώργος Κουκουλάκης
Aκόμα θυμάμαι την πρώτη εμφάνιση των ΜΑCHINE HEAD στο Gagarin το 2005 για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος ήταν γιατί το σχήμα έδωσε μια εκρηκτική εμφάνιση και θέρισε κεφάλια και ο δεύτερος ήταν το παραγεμισμένο club που με βρήκε ακινητοποιημένο μην μπορώντας να κουνηθώ ούτε δεξιά ούτε αριστερά που σαν αποτέλεσμα είχε να ακούσω την συναυλία κι όχι να την δω. Εντάξει και άλλες φορές έχουμε πάει σε clubs και είμαστε “παραπάνω από τους κανονικούς”, αλλά εκείνη η ημέρα νομίζω ότι ανήκει στις πιο τρανταχτές περιπτώσεις “πίτας”.
Η μπάντα του Robb Flynn είχε πάντα την ικανότητα να μεταλλάσσεται μουσικά ανάλογα με τα ρεύματα και τις διαθέσεις του mainman της, εγώ έχω απολαύσει αρκετούς δίσκους από την μπάντα σε όλες τις περιόδους της, αν και η στροφή στο nu metal που δείχνει να (ξανά)κάνει στο πρόσφατο “Catharsis” μοιάζει αρκετά αψυχολόγητη.
Από το “Τhe blackening” έχουν περάσει δέκα χρόνια και βλέπουμε τους MACHINE HEAD να μην μπορούν να ξεπεράσουν την επιτυχία του δίσκου αυτού και συνεχώς να μας προσφέρουν έκτοτε δίσκους που προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα. Στο “ Catharsis” υπάρχουν αρκετά κομμάτια που “σκοτώνουν” και αρκετά μέτρια επίσης. Αλλά που πάς ρε γερο-Flynn με 15 τραγούδια, άσε και κανένα απ’ έξω!!!
Είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα δεχτεί το κοινό της μπάντας τον νέο τους δίσκο και επιπλέον που θα βαδίσουν μουσικά από εδώ και στο εξής.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Η πρώτη μου επαφή με τους MACHINE HEAD ήταν με το ντεμπούτο τους “Burn my eyes”, που για να πω την αμαρτία μου, απλά μου άρεσε χωρίς να με τρελάνει. Η φάση του Nu metal που πέρασε η μπάντα με τα άλμπουμ “The burning red” και “Supercharger”, με άφησε παγερά αδιάφορο, καθότι αυτό το είδος δεν το αγαπώ καθόλου. Η αγαπημένη μου περίοδος όμως των MACHINE HEAD, είναι τα δύο συνεχόμενα άλμπουμ “Through the ashes of empires” και “The blackening”. Κατά την δική μου ταπεινή άποψη, αυτά τα δύο άλμπουμ είναι οι πιο ώριμες κυκλοφορίες των MACHINE HEAD. Εκεί όπου το groove metal ενώνεται με το thrash και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκρηκτικό. Από εκεί και μετά όμως το συγκρότημα ακολουθεί μία καθοδική πορεία που δείχνει πως δεν έχει τελειωμό, με αποκορύφωμα το “Catharsis”. Όσο για τον Flynn δεν έχω να πω πολλά.. Καλό για εμένα θα ήταν να σταματήσει να ασχολείται τόσο με το τι λέει ο καθένας και να κοιτάξει να γράψει τίποτα της προκοπής. Ας μην το συνεχίσω όμως περισσότερο γιατί κινδυνεύουμε να βρεθούμε υπόλογοι στην σελίδα της μπάντας με την πίσσα και τα πούπουλα να μας περιμένουν..
Δημήτρης Μπούκης
