Για πάνω από 25 χρόνια, οι Πορτογάλοι MOONSPELL, παράγουν μοναδική μουσική, ιδιαίτερα αγαπητή στη χώρα μας κι όχι μόνο. Ένα μείγμα gothic κι extreme metal, όπως ελάχιστοι το έχουν κάνει, με τον αρχηγό τους κι εμβληματική φιγούρα, Fernando Ribeiro, να είναι από τις πιο αποδεκτές φιγούρες στον χώρο από τους οπαδούς όλων των ιδιωμάτων. Στην Ελλάδα έχουν έρθει περισσότερες από 11 φορές, αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις κι έρχονται στις 13 και 14 Νοεμβρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, μαζί με τους ROTTING CHRIST και τους SILVER DUST. Όπως πάντα, διαβάζετε τη γνώμη των συντακτών μας και ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο από το σχήμα στο poll που βρίσκεται ακριβώς από κάτω.
Τους MOONSPELL, τους παρακολουθώ, άλλοτε από κοντά κι άλλοτε από μακριά, από την εποχή του “Wolfheart”. Εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός ότι δεν έχουν επαναπαυθεί στο στυλ που μεγαλούργησαν (θα μπορούσαν να μας βασανίζουν με “Irreligious” part XXX εσαεί), αλλά αποφάσισαν να πειραματιστούν σε μεγάλο βαθμό. Άλλοτε πιο gothic, άλλοτε πιο extreme/black, βγάζοντας διπλό δίσκο, βγάζοντας δίσκο στα πορτογαλικά, κάνοντας διασκευές –σε θεωρητικό επίπεδο- εκτός της γκάμας τους (π.χ. “Mr Crowley”). Συγκρότημα με πραγματικές καλλιτεχνικές ανησυχίες, που πραγματοποιούν το όραμα του χαρισματικού ηγέτη τους, Fernando Ribeiro. Αρκετά χρόνια πριν, την περίοδο του “Night eternal”, τον είχαμε καλέσει στην Ελλάδα όπου είχε κάνει ένα dj set και την επόμενη μέρα τραγούδησε μαζί με τον συγχωρεμένο Andre Matos, σ’ ένα απίστευτο δωρεάν ακουστικό show. Περνώντας κάποιες μέρες μαζί του, πέρα από τις φορές που συνεργαστήκαμε επαγγελματικά, διαπίστωσα ιδίοις όμασι, πόσο καλλιεργημένος άνθρωπος είναι και κυρίως πόσο βαθιά αγάπη τρέφει για τη χώρα μας και την ιστορία/κουλτούρα της, όπου έχει πραγματική και βαθιά φιλία με πολλά εξέχοντα μέλη της ελληνικής σκηνής. Μουσικά, οι MOONSPELL, έχουν βγάλει άλμπουμ που μου αρέσουν πολύ και άλλα που δεν μου είπαν τίποτα. Τους βγάζω το καπέλο όμως, επειδή «το κουράζουν», δεν έγιναν ποτέ δημόσιοι υπάλληλοι και βγάζουν πολύ αξιόλογες δουλειές έστω και μετά από 25+ χρόνια καριέρας.
Σάκης Φράγκος
Χρόνια φίλοι και συνοδοιπόροι με τους δικούς μας ROTTING CHRIST οι Πορτογάλοι MOONSPELL δεν θα έχαναν την ευκαιρία να περιοδεύσουν μαζί τους στην Ευρώπη, σε μια περιοδεία που φυσικά θα περάσει και από τα μέρη μας. Έχοντας γράψει τη δική τους ιστορία όλα αυτά τα χρόνια και με τον δικό τους χαρακτηριστικό ήχο, οι MOONSPELL είναι μια ιδιαίτερη μπάντα με τρομερά αξιόλογη δισκογραφία. Οι συναυλίες τους είναι πραγματικά μια μυσταγωγία και προσωπικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερη περίπτωση μπάντας για να συντροφεύσει τους ROTTING CHRIST στην περιοδεία τους. Η μελωδία και η επιθετικότητα, η μελαγχολία και η οργή εναλλάσονται στη μουσική τους με τρόπο συγκλονιστικό. Αξίζει κάποιος να δώσει το παρόν από νωρίς σε αυτή την ξεχωριστή συναυλία για να απολαύσει τους Πορτογάλους. Αγαπημένο κομμάτι; Πολλά, αλλά θα διαλέξω αυτή τη στιγμή ένα κομμάτι που περιλαμβάνεται σίγουρα σε αυτά με τα καλύτερα ντουέτα που έχω ακούσει.
Θοδωρής Κλώνης
Τους MOONSPELL τους έχω αναλάβει σχεδόν εργολαβικά από τις έντυπες ημέρες του Rock Hard. Η αλήθεια είναι ότι τους έχω τεράστια αδυναμία, ακόμη κι αν με έχουν απογοητεύσει με κάποιες κυκλοφορίες τους. Το “Memorial” εξακολουθώ να το θεωρώ απαράδεκτο, με μοναδική φωτεινή εξαίρεση το “Luna”, όπως και πιστεύω ότι ήταν άστοχη η κυκλοφορία του “1755”.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι MOONSPELL έχουν κάτι να σου δώσουν. Είτε πρόκειται για τα δύο αναμφισβήτητα αριστουργήματα τους “Wolfheart” και “Irreligious”, είτε πρόκειται για τα παρεξηγημένα, γοτθικά τους δημιουργήματα “Darkness and hope” και “Extinct”. Και ειδικά το τελευταίο, που τους σύστησε ξανά σε μια ολόκληρη γενιά οπαδών.
Όπως είπα και πριν όλες οι κυκλοφορίες των MOONSPELL έχουν να σου δώσουν κάτι. Πάρε για παράδειγμα το single του “Everything invaded”. Το “The darkening” θα μπορούσε να είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά του “The antidote” κι όμως, οι Πορτογάλοι φίλοι μας αποφάσισαν για ανεξήγητους λόγους να το αφήσουν εκτός tracklist….
Γιώργος Κόης
Δεν το έκρυψα ποτέ, πως οι Πορτογάλοι MOONSPELL είναι από τις διαχρονικά πιο αγαπημένες μου μπάντες. Μιλάμε για μια αγάπη που διαρκεί πάνω από 20 χρόνια. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια και πιο συγκεκριμένα με το “Alpha noir” και το πορτογαλόφωνο “1755” (μαγκιά μεν, πατατιά δε), πραγματικά ξενέρωσα τα μάλα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όσο αφορά τη συγκεκριμένη μπάντα, λυπούμαι που θα το πω, αλλά είμαι σχετικά πρωτοδισκάκιας. Ναι, είμαι ένας από αυτούς που έμαθα τους MOONSPELL από το “Vampiria”, το οποίο έχω χορέψει, χτυπηθεί, βραχνιάσει να το τραγουδάω σε τσάρκες στα metal club της εποχής. Σαφώς ήταν και ο πρώτος δίσκος που αγόρασα και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι «all-time favorite». Πολύ σύντομα βέβαια κατάλαβα ότι πρόκειται ένα συγκρότημα που θα λατρέψω διαχρονικά, όπως και έγινε. Τους έχω δει αρκετές φορές live, δύο όμως μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό. Το 2004 πριν την κατάκτηση του Euro, από την Εθνική ποδοσφαίρου, που είχα πει στον Ribeiro για πλάκα (που να ήξερα!) ότι θα τους κερδίσουμε. Μου απάντησε σαρκαστικά, με την χαρακτηριστική προφορά του “You don’t have the team to beat Portugal”… που να ήξερες Φερναντάκο! Η δεύτερη ήταν στο Sonisphere του 2011, όταν ανέβηκε ο Ribeiro στη σκηνή, όπου καλή ώρα έπαιζαν οι ROTTING CHRIST και τραγούδησε μαζί τους το “Among two storms” (το αγαπημένο μου από RC) και το “Sign of evil existence”. Ρίγη συγκίνησης! Γενικά, ασχέτως με τη δισκογραφία τους είτε με τα μέτρια προαναφερθέντα, είτε με διαμάντια όπως “Irreligious” και “The antidote”, είναι μια μπάντα που επί σκηνής είναι στανταράκι διασκέδασης!
Γιώργος Δρογγίτης
Για τους MOONSPELL, μια μπάντα με την οποία δεν έχω ιδιαίτερη επαφή μουσικά και έχω ασχοληθεί επιφανειακά, δεν έχω παρά μόνο σεβασμό. Στα 90’s όρισαν σε μεγάλο βαθμό τον ήχο και το ύφος του gothic metal με το “Irreligious” πλάι στους PARADISE LOST. Ο τραγουδιστής και frontman τους Fernando Ribeiro έχει μια χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη φωνή, ζεστή και μεθυστική, που σου μένει και είναι trademark των MOONSPELL. Ακόμα και αν δεν χαίρουν καθολικής αναγνώρισης και δεν παίζουν headlining shows σ’ όλο τον κόσμο, αξίζουν το σεβασμό μας μιας και πρωτοστάτησαν στα 90’s, σε μια κρίσιμη περίοδο για το heavy metal. Σε προσωπικό βαθμό θα πω απλώς πως περίμενα πως και πώς να τους παρακολουθήσω ζωντανά στο Chania rock festival το 2018 μαζί με τους SEPTIC FLESH γιατί θα ήταν κάτι καινούργιο για μένα και ήθελα να δω αν θα με κερδίσουν από το σανίδι, εκεί όπου όλες οι μπάντες ανεξαιρέτως κρίνονται. Και ναι με κέρδισαν και εντυπωσίασαν με την ατμόσφαιρα και την όρεξη τους αλλά, πάνω απ όλα, με τον καταπληκτικό frontman τους που σε μαγνητίζει με το μένος και τη γενικότερη παρουσία του. Είναι απ αυτούς που το βιώνουν και νιώθουν όταν βρίσκονται μπροστά σ’ ένα κοινό ακόμα και μικρό όπως τότε στα Χανιά. Φεύγοντας από τη συναυλία, αμέσως ξεκίνησα να ερευνήσω τη δισκογραφία τους και ομολογώ πως ειδικά το “Wolfheart” με στοιχειώνει ακόμα και βάζω το “Alma mater” στο repeat.
Φίλιππος Φίλης
Φανατικός οπαδός των MOONSPELL δεν ήμουν ποτέ. Τους παρακολουθώ όμως πάντα με ενδιαφέρον και είναι μία μπάντα που εκτιμώ και μου αρέσει πολύ. Πρωταγωνιστές στο gothic, με έντονους και συνεχείς πειραματισμούς, μεγάλες επιτυχίες (ιδιαίτερη μνεία στα “Wolfheart”, “Irreligious”, “Night eternal”, “Extinct”) αλλά και εξίσου δυνατές απογοητεύσεις. Η αφορμή που οι MOONSPELL είναι η τιμώμενη μπάντα της εβδομάδας είναι η επερχόμενη εμφάνιση τους με τους ROTTING CHRIST. Μία φιλία που κρατάει εδώ και πολλά χρόνια και μας είναι αδύνατο να σβήσουμε από την μνήμη μας την συμμετοχή του Fernando Ribeiro στο ανατριχιαστικό “Among two storms” από το “A dead poem” των ROTTING CHRIST. Από τραγούδια για να διαλέξω… πολλά! Επειδή τώρα που γράφονται οι συγκεκριμένες γραμμές παίζει το “Opium”, επιλέγω αυτό.
Δημήτρης Μπούκης
Θυμάμαι το video clip μιας Πορτογαλικής μπάντας όταν ήμουν μαθητής ακόμα, σε ένα δάσος. Το κομμάτι λεγόταν “Everything invaded”. H πρώτη επαφή με τους MOONSPELL είχε ήδη γίνει. Μεγάλη μπάντα, ακόμα μεγαλύτερη αγάπη του ελληνικού κοινού. Σαν νέος σχετικά οπαδός τους, εν μέρει τη συμμερίζομαι, μια και πάντα είχα σε εκτίμηση τις μπάντες που κατ’ ουσίαν ξεκινάνε μόνοι τους μια όποια σκηνή στη χώρα τους. Θυμηθείτε τους SEPULTURA φερ’ ειπείν, που μετά από την επιτυχία τους, έγινε η έκρηξη στην ακραία σκηνή της Βραζιλίας που ως τότε δρούσε κατά πλειοψηφία υπόγεια. Δε ξέρω αν στους Πορτογάλους συνέβη εν τέλει κάτι τέτοιο, αλλά οι MOONSPELL έχουν φροντίσει να εδραιωθούν στον metal χάρτη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ως ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά ατμοσφαιρικά/gothic metal συγκροτήματα. Δίσκοι σαν το “Irreligious”, φρόντισαν γι’ αυτό, δίχως να ξεχνάμε το “Wolfheart” και την εν γένει black metal περίοδο τους ως MORBID GOD (παρεμπιπτόντως: οι blacksters τσεκάρετε τους DAEMONARCH και το μοναδικό φοβερό τους άλμπουμ “Hermeticum”. Ουσιαστικά είναι μέλη των MOONSPELL σε άλλο ύφος). Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, οι εμφανίσεις επί ελληνικού εδάφους, με τους φίλους τους από το 1997, τους δικούς μας ROTTING CHRIST. Ανεξαρτήτως του τι μπορεί να πιστεύει κάποιος για τους Πορτογάλους, επί σκηνής είναι απολαυστικότατοι και δίνουν πόνο, οπότε το πακέτο κρίνεται ως άχαστο, ειδικά από οπαδούς του είδους. Και κλείνοντας, επιλέγω το αγαπημένο μου MOONSPELL κομμάτι από το “Irreligious”: “Ruin and misery”
Γιάννης Σαββίδης
Aγαπημένη μπάντα οι Πορτογάλοι. Από το πρώτο τους album το “Wolfheart” έδειξαν ότι έχουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα και είναι ένα από αυτά τα σχήματα που πάντρεψαν με εξαιρετικό τρόπο το gothic με το metal. Στα 90΄s μας κράτησαν συντροφιά με εξαιρετικά albums όπως τα ανεπανάληπτα “Irreligious” και “Sin/ Pecado” και το πολύ καλό “The butterfly Effect”. Στα 00’s η μπάντα μας χάρισε επίσης μερικούς σημαντικούς δίσκους και προσωπικά μου αρέσουν όλοι όσοι έβγαλαν σε αυτήν την δεκαετία με τα “Antidote” και “Night eternal” να ξεχωρίζουν. Στα τελευταία τρία τους albums βλέπω μια στασιμότητα χωρίς να τα θεωρώ κακά albums, μάλιστα το τελευταίο τους “1755” το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και σαν concept και από μουσικής άποψης.
Είχαμε την τύχη να τους δούμε αρκετές φορές στην χώρα μας και πάντα μας άφηναν τις καλύτερες εντυπώσεις πάνω στο σανίδι. Πάντα θυμάμαι πόσο ευγενικός και πρόσχαρος υπήρξε ο Fernando από μια τετ α τετ συνέντευξη που είχαμε πάρει μαζί με τον Κώστα Αλατά τον Γενάρη του 2004, αποσπάσματα από την οποία παραθέτω παρακάτω.
Πάντα μια συνέντευξη με τον λαλίστατο Fernando είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Λίγες ώρες πριν την Αθηναϊκή τους συναυλία συναντήσαμε στον 17 όροφο του ξενοδοχείου τους τον χαρισματικό αυτόν μουσικό, χαζεύοντας από ψηλά ένα μέρος της τσιμεντούπολης, και μερικά από αυτά που ειπώθηκαν ακολουθούν παρακάτω. Άσε που ο αθεόφοβος o Αλατάς παραλίγο να του ”φάει” το μπλουζάκι HELLHAMMER που φορούσε.
Ποια είναι η ανταπόκριση που λαμβάνεις από το ”Antidote”.
Δεν είχαμε πολλές προσδοκίες αλλά οι κριτικές και οι αντιδράσεις είναι πολύ δυναμικές, και το ότι είμαστε σε περιοδεία από τον Οκτώβριο είναι λόγω της φοβερής ανταπόκρισης που έχει ο δίσκος.
Η Πορτογαλία είναι μία καθολική και αρκετά συντηρητική χώρα σαν την Ελλάδα. Έχετε προβλήματα με τα εξώφυλλά σας και τους στίχους σας στην χώρα σας όπως πριν κάποια χρόνια στην Γερμανία;
Στην χώρα μας αυτοί που ασχολούνται με αυτά δεν ξέρουν καν αν υπάρχουμε. Είναι πολύ απασχολημένοι με το να αγοράζουν αμάξια και να προσεύχονται. Ποτέ δεν είχαμε τέτοια προβλήματα και δεν πιστεύει κανείς ότι μια μπάντα από εκεί μπορεί να τα καταφέρει όλοι περιμένουν από ξένες μπάντες να κάνουν επιτυχία. Στην χώρα μας υπάρχει ένα low profile απέναντι στα εξώφυλλα μας και στους στίχους μας. Μια φορά που έπαιζα μουσική σε ένα club ήρθε ένας καθολικός παπάς, και μου έκανε θετικά σχόλια για την μουσική μας αν και δεν συμφωνούσε με τους στίχους. Ή δεν δίνουν καθόλου σημασία ή είναι αρκετά ήπιοι.
Στην χώρα σας ο τύπος σας υποστηρίζει. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει απo τον mainstream τύπο στην χώρα μας για την πιο διάσημη ελληνική μπάντα τους ROTTING CHRIST. Πολλές φορές μάλιστα κατηγορούνται για σατανισμό και κακή επιρροή λόγω ονόματος και στίχων. Πως το σχολιάζεις ;
Νομίζω ότι η τηλεόραση και τα media είναι πάντα η χειρότερη επιρροή. Ακούγοντας τους ROTTING CHRIST μπορείς να μάθεις, να αισθανθείς την δύναμη σε αντίθεση με το να βλέπεις τηλεόραση. Νομίζω ότι οι ROTTING CHRIST δεν πρέπει να νοιάζονται για αυτά γιατί είναι μια σπουδαία underground δύναμη, και είναι και φίλοι μου. Δεν ξέρω για την Ελλάδα, στην χώρα μου όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες δουλεύουν στην Αμερική, οι πιο διάσημος συγγραφέας μας ζει στην Ισπανία γιατί το βιβλίο του έχει λογοκριθεί, κάτι σαν τον Νίκο Καζαντζάκη, και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον τον έχει αντιγράψει. Γι’ αυτό και η στάση μου όσον αφορά τα media είναι να μιλώ μόνο για τους MOONSPELL.
Γιάννης Παπαευθυμίου
MOONSPELL λοιπόν, μπάντα πολύ αγαπητή στην Ελλάδα και μάλιστα από τις πολύ πρώτες τις στιγμές και αναζητήσεις. Δεν ξέρω αν αυτοί οι περήφανοι Πορτουγκέζοι αλλόθρησκοι οπαδοί της Πόρτο ενώ είναι από τη Λισαβόνα κάνανε γκελ λόγω του μεσογειακού τους ταμπεραμέντου, αλλά ξέρω σίγουρα ότι είχαν κάτι το ξεχωριστό κι ότι δεν ακουγόταν σαν καμία μπάντα. Μετά από εποχές άναρχης καφρίλας, ήρθε η ώρα του τιτάνιου ντεμπούτου “Wolfheart” να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Υπό μαυρομεταλλικές αποχρώσεις και γοτθικό καμβά, η βαμπιρίσια τους ατμόσφαιρα έφερε μία πιστή στρατιά οπαδών η οποία με τα χρόνια θα αυξανόταν ραγδαία. Ο κεντρικός πυρήνας των Fernando Ribeiro (φωνή, λατίνος εραστής/δανδής), Pedro Paixao (κιθάρα/πλήκτρα) και Mike Gaspar (τύμπανα), βρήκε στο πρόσωπο του κιθαρίστα Ricardo Amorim τον ιδανικό παίχτη που θα συμπλήρωνε το παζλ της σύνθεσης και με διάφορους μόνιμους και μη, μπασίστες, το συγκρότημα έκανε σταθερά βήματα κάθε φορά, με το επόμενο του ντεμπούτου τους εν έτει 1996 να είναι και το αρτιότερο όλων. Το “Irreligious” κατόρθωσε να υπερσκελίσει το σκοτεινό τους πρώτο άλμπουμ, όντας πιο πολυδιάστατο και ανοίγοντας τους νέους θαυμάσιους μουσικούς δρόμους μελλοντικά.
Εκεί όλοι πλέον πείστηκαν ότι η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση δεν υφίσταται. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη χρυσή εποχή του λεγόμενου ατμοσφαιρικού ήχου, με την Century Media ειδικά να προσφέρει και τα απόλυτα άλμπουμ των ROTTING CHRIST (“Triarchy of the lost lovers) και SENTENCED (“Down”) την ίδια χρονιά, ενώ το καλύτερο τους άλμπουμ τότε έβγαλαν και οι AMORPHIS (“Elegy”). Μία γενιά συγκροτημάτων που αδελφοποιήθηκαν και που είχαν σαν κοινό παρανομαστή το βίαιο παρελθόν τους και το γεγονός ότι οι πορείες τους προς την ωριμότητα τέμνονται τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι MOONSPELL το τόλμησαν να πάνε αντίθετα στο ρεύμα, να μη φτιάξουν ένα ακόμα “Irreligious” και μάλιστα να δοκιμάσουν τις αντοχές τους (και των οπαδών τους) και να πειραματιστούν όσο δεν πάει. Ο ήχος έφερε νέα στοιχεία, πολλάκις ηλεκτρονικά με αποκορύφωμα το επόμενο δίδυμο δίσκων “Sin/Pecado” και “The butterfly effect”, ο ήχος παρέμενε βαρύς αλλά υπό άλλο πρίσμα και φάνηκε λες και χάνανε λίγο το momentum της κορύφωσης της πορείας και έμπνευσης τους, παρόλα αυτά κέρδιζαν περισσότερους οπαδούς απ’ όσους δεδομένα έχαναν. Το “Darkness and hope” ήταν ένα κρίσιμο άλμπουμ που ήταν η μετάβαση από τον πειραματισμό προς την επιστροφή της ατμόσφαιρας, αλλά η δεύτερη νιότη τους ήρθε με την επόμενη Αγία Τριάδα.
Ο λόγος για τα “The antidote”/”Memorial”/”Night eternal”, όπου οι Πορτογάλοι έγιναν βαρύτεροι, γρηγορότεροι και πιο ακραίοι από ποτέ, με φοβερά τραγούδια, με ιδέες που ότι κι αν σκεφτόντουσαν τους έβγαινε και με συνολικό υλικό που μπορούσε επάξια να σταθεί δίπλα στα δύο πρώτα αριστουργήματά τους της διετίας ’95-’96. Θεωρώ ειδικά ότι με την πάροδο της περιοδείας για το “Night eternal” άρχισε να επέρχεται ένας κορεσμός που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί σε δίσκους οι οποίοι απέχουν πολύ από τη μαγεία των MOONSPELL. Αρχικά το τολμηρό διπλό άλμπουμ “Alpha noir”/”Omega white” προσπαθούσε να κοιτάξει στην περίοδο που ακολούθησε τα δύο πρώτα άλμπουμ, με κάποιες καλές στιγμές και αρκετές άνισες, στη συνέχεια το “Extinct” ήταν μία από τα ίδια κι ακόμα κατώτερο, ενώ το πρόσφατο άλμπουμ τους “1755” συγνώμη αλλά το λες και από αχρείαστο μέχρι και άχρηστο. Εκτιμώ βαθύτατα τον πατριωτισμό τους και το πόσο έχουν τιμήσει τη χώρα τους, αλλά το να τραγουδήσουν και στα ήδη αντιπαθή στο άκουσμα Πορτογαλικά, έβαλε ταφόπλακα στην όποια διάθεση για ακροάσεις, ενώ το ίδιο το υλικό επίσης δεν ήταν και για πολλά (ή και για τίποτα). Όλοι φυσικά έχουν δικαίωμα στην πτώση και την έλλειψη έμπνευσης, ωστόσο με τους MOONSPELL πονάει, διότι δεν είχαν δώσει δικαιώματα.
Στα συν τους οι καταπληκτικές τους συναυλίες, οι οποίες είναι ορισμός του συνδυασμού των εννοιών ενέργεια και ατμόσφαιρα. Από την πρώτη φορά που μας επισκέφτηκαν στο “Darkness and hope”, έχει χαθεί ο αριθμός των εμφανίσεων τους, προσωπικά μετράω τις πρώτες τους 6 που δεν τους έχασα ούτε στα φεστιβάλ που συχνά τους βλέπαμε (Rockwave 2006, και το φεστιβάλ στο Γκάζι το 2008), ενώ τους πέτυχα για τελευταία φορά το 2012 στην Τσεχία στην περιοδεία του διπλού δίσκου που προαναφέρθηκε, όπου όσο και να μην πολυγούσταρα τα τότε καινούργια κομμάτια, η παρουσία τους ήταν επιβλητικότατη. Το τρένο της έμπνευσης και της καινοτομίας δείχνει να έχει χαθεί προ πολλού, ήταν αν όχι οι αξιοπρεπέστεροι όλων, οι πιο όμορφα διαφορετικοί και σίγουρα συνέχιζαν να είναι σκληροί (ειδικά το “Memorial” είχε τσακίσει με τον ήχο του, περισσότερο κι απ’ ότι σαν –δεδομένη- ποιότητα). Δυστυχώς, το ότι έχασαν τη βαρύτητά τους, θεωρώ ότι τους έκανε να χάσουν και τη συγκέντρωση τους σαν μπάντα, άλλο ήταν όταν τους έβλεπες ας πούμε μέχρι το 2008-9 κι άλλο στη συνέχεια, όσο κι αν πάντα τα έδιναν όλα. Δείχνουν παγιδευμένοι σε μία λογική αυτοσυντήρησης του ονόματος τους που δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά όλοι μας ξέρουμε ότι μπορούν καλύτερα.
Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι είναι υπερπαραγωγικοί κι ανά 2-3 χρόνια προσφέρουν πάντα κάτι νέο. Μέσα σε 24 χρόνια από το ντεμπούτο τους, έχουν φτάσει ήδη τα 12 άλμπουμ, χωρίς να μετράω ενδιάμεσες συμπληρωματικές κυκλοφορίες. Ένα διάλειμμα στην περίπτωση τους δε θα ήταν κακό, αλλά αναγκαίο, έλα όμως που δεν βάζουν κώλο κάτω και πάνε παντού σε κάθε γωνιά του κόσμου για να παίξουν, από τις πλέον φιλότιμες και διαχυτικές μπάντες στο να επισκεφτούν νέα μέρη και παλιούς προορισμούς δόξας. Στο πλαίσιο της δόξας, έρχονται για άλλη μία φορά στη χώρα μας λοιπόν μαζί με τους αδερφούς τους -όπως πάντα τονίζουν- ROTTING CHRIST. Το καλωσόρισμα είναι περισσότερο από δεδομένο και είναι βέβαιο ότι ακόμα και μόνοι να ερχόντουσαν, θα ήταν χορταστικοί, πόσο μάλλον με 12 ευρώ εισιτήριο, άχαστο sold out στο Piraeus Academy. Θα τους ήθελα λίγο τολμηρούς και πολύ βαρύτερους στα χρόνια που θα έρθουν μέχρι να αποχαιρετήσουν με πολύ ψηλά το κεφάλι. Δεδομένη η προσφορά τους στο μεταλλικό ήχο και ειδικά στο δικό τους χώρο δράσης, ήταν και θα είναι σημείο αναφοράς μίας εποχής που όλα έμοιαζαν μαγικά, μεγάλωσαν όμορφα μαζί μας κι εμείς μαζί τους και παρά τις όποιες ενστάσεις, αξίζει να χειροκροτηθούν γιατί ποτέ δε συμβιβάστηκαν.
