Ξεκινάμε μία καινούργια στήλη, εδώ στο ROCK HARD, την οποία φιλοδοξούμε πραγματικά να ανανεώνουμε κάθε εβδομάδα, με το τρομερά ευφάνταστο όνομα “Band of the week”!!!
Κάθε εβδομάδα θα παρουσιάζουμε σχεδόν όλοι οι συντάκτες, κάποιο σχήμα που είναι στην επικαιρότητα με κάποιον τρόπο. Είτε επειδή βγάζουν δίσκο, είτε επειδή έρχονται για συναυλία, είτε επειδή έβγαλαν κάποιο video clip… Ψάχνουμε αφορμές με λίγα λόγια και οι συντάκτες θα ποστάρουν ένα link τραγουδιού ή δίσκου, αντιπροσωπευτικό για το συγκεκριμένο σχήμα, κάνοντας ένα σύντομο σχόλιο τύπου facebook. Ξεκούραστα κι ωραία!!!
Ξεκινάμε με τους OPETH (μεγάλο αφιέρωμα στους οποίους μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ), που βγάζουν σε λίγες μέρες το “Sorceress”, ένα άλμπουμ που μας έχει διχάσει αρκετά εδώ στο ROCK HARD… Από κάτω, μπορείτε κι εσείς να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους OPETH!!!
Προσωπικά, χρωστάω στον Akerfeldt, ένα μεσημέρι με καύσωνα, όντας σε φεστιβάλ στη Γερμανία, περπατούσα λιώνοντας στο δρόμο κι εκείνος με αναγνώρισε και σταμάτησε να με βάλει στο βαν που είχε air condition, σώζοντάς μου τη ζωή 🙂 Έκτοτε, στην επανακυκλοφορία του “Ghost reveries” του έβαλα ένα βαθμό παραπάνω απ’ ότι άξιζε. Δηλώνω όμως πλήρως απογοητευμένος από την τελευταία τριάδα δίσκων που κυκλοφόρησε (τέσσερις αν προσθέσουμε και το “Storm corrosion”), μόνο και μόνο για τον λόγο επειδή θεωρώ ότι αυτό το στυλ ταιριάζει στους OPETH, αλλά οι συνθέσεις δεν μου κάθονταν με τίποτα… Μήπως είμαι γεροπερίεργος; Γιατί όχι; Αντί τραγουδιού, βάζω το “Damnation” ολόκληρο, όχι μόνο γιατί το λατρεύω, αλλά επειδή είναι το μοναδικό άλμπουμ που έχω αγοράσει τρεις φορές!!!
Σάκης Φράγκος
…Gasping for another breath
She rose, screaming at closed doors
Seductive faint mist forging
through the cracks in the wall
I shan’t resist
In tears for all of eternity
She turned around and faced me for the first time
Run away, run away
Just one second, and I was left with nothing….
Έλενα Βασιλάκη
Αγαπημένος δίσκος, αγαπημένο άσμα μέσα από το δίσκο (αυτά τα τελευταία λεπτά του!!!). Και τότε progressive ήτανε. Απλά με προσωπικότητα και ίσως πιο “απελευθερωμένοι” από τα πρέπει που έχουν σήμερα…
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Οι OPETH έγιναν ευρέως γνωστοί στη χώρα μας εν έτη 2001 με την κυκλοφορία του “Blackwater Park”. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με την μπάντα, στο σπίτι ενός φίλου, και αν και δεν ήμουν τότε ιδιαίτερα φίλος με αυτό το παρακλάδι της metal μουσικής, το “Blackwater Park” με συνεπήρε με την εκπληκτική μελαγχολική του ατμόσφαιρα, (όποτε το ακούω στο μυαλό μου έρχονται εικόνες και μνήμες από φθινόπωρο), την ποιητική διάθεση του Akerfeldt στους στίχους, την άρτια εναλλαγή μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών και την εκπληκτική μουσική του ροή, η οποία σου δίνει την αίσθηση ότι ο δίσκος αποτελείται από ένα τραγούδι χωρισμένο σε οχτώ κομμάτια.
Αυτός είναι και για εμένα ο αγαπημένος τους δίσκος, ένας δίσκος που αποτελεί την επιτομή των OPETH, της καλύτερης περιόδου τους, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω ή διαβάζω το όνομα OPETH.
Μετά την κυκλοφορία του “Watershed” σταμάτησα να παρακολουθώ την εξέλιξη της μπάντας καθώς δεν μου άρεσε η κατεύθυνση που ακολούθησε και πλέον θεωρώ ότι αποτελεί μια one-man-band η οποία είναι σκιά του παλαιού ένδοξου εαυτού της.
Όπως αναφέρουν και τα διάφορα meme που κυκλοφορούν για αυτούς στο διαδίκτυο: «I want my OPETH with growl»!
Γιώργος Βογιατζής
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν οι OPETH που είχαν προσωπικότητα, πρωτοτυπία και τις κατάλληλες συνθέσεις. Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει τα τελευταία 10 χρόνια.
Γιώργος Κόης
Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι σου, κι ας τα prog ρεύματα, μπερδέματα…
Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι σου, κι άλλαξ’ κατεύθυνση, μπας κι έβρεις έμπνευση…
Θανάσης Μπόγρης
Νο 1 album το “Deliverance” στην λίστα μου το 2002.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ορισμένες φορές δεν καταλαβαίνω το hype και το push που παίρνουν κάποιες μπάντες. Πάρτε για παράδειγμα τους OPETH. Για μένα οι OPETH πλέον δεν παίζουν metal αλλά prog rock. Και γιατί πρέπει να το δεχτώ αυτό παρακαλώ, όταν η μουσική που παίζουν πλέον δεν μου ακούγεται καλά στα αυτιά μου και θα πρέπει να υποστώ εγώ τις αναζητήσεις του Akerfeldt; Μπορεί να ακούγομαι επιθετικός αλλά κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη το τελευταίο πραγματικά καλό άλμπουμ τους ήταν το “Deliverance”. Και για του λόγου το αληθές, θυμηθείτε μια κομματάρα από το εν λόγω δίσκο.
Θοδωρής Κλώνης
Παντρέματα μεταξύ διαφορετικών ειδών στην metal έχουν γίνει πολλά. Άλλα με επιτυχία και άλλα που θες πραγματικά να ξεχάσεις. Οι OPETH σίγουρα ανήκουν στην πρώτη κατηγορία με τον γάμο της progressive και της death να βρίσκει σε αυτούς τους καλύτερους αντιπροσώπους του. Προσωπικό αγαπημένο κομμάτι δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Black rose immortal”, εκεί οπού η death κυριαρχεί σε αυτό το εικοσάλεπτο έπος που γεννήθηκε στο πρώιμο στάδιο της μπάντας.
Δημήτρης Μπούκης
Πριν 15 χρόνια κυκλοφορούσαν αυτό. Περασμένα μεγαλεία…
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς! Όταν πριν 15 χρόνια έβγαινε το “Blackwater park” και άκουγα το “Dirge for November”, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι εν έτη 2016, η μουσική του Μιχαλάκη θα ακουγόταν σαν να έβγαινε από τη μπάντα του Κ.Α.Π.Η. Δήμου Στοκχόλμης! Έχω πάψει να περιμένω κάτι εδώ και μια 10ετία, αλλά πάντα, δυστυχώς, ακούω τις νέες του δουλειές. Και όσο σκέφτομαι ότι ο Jonas & o Anders τον ενθάρρυναν να κάνει αυτή την αλλαγή φοβάμαι. Ήδη έγινε η πρώτη prog πατάτα με το “The fall of hearts”. “Dirge for Opeth”!
Γιώργος Δρογγίτης
Η μπάντα αυτή ποτέ δεν μου έκανε γκελ. Δεν με άγγιξαν (αν και προσπάθησα αρκετά ομολογώ) οπότε και για αυτό τον λόγο δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να με τρελαίνει. Ίσως το “When” αλλά και αυτό για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το τραγούδι καθαρά μουσικά ή στιχουργικά. Οπότε, χωρίς να θέλω να φανώ ειρωνικός, από Opeth ξεχωρίζω την διασκευή στους Celtic Frost και το “Circle Of The Tyrants” που είχε συμπεριληφθεί στην συλλογή “Cover it Up, Volume 1”, που κυριολεκτικά τα σπάει.
Θάνος Κολοκυθάς
Συνηθίζεται, όταν αποφασίζεις να τιμήσεις μια μπάντα να επιλέγεις την προσωπική ξεχωριστή στιγμή σου μαζί της. Τέτοιου είδους άρθρα έχουν έναν χαρακτήρα βιωματικό, του στυλ, “πρώτη μου φορά” ή κάτι παρεμφερές. Δεδομένου όμως της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει οι OPETH τα τελευταία χρόνια, θα επιλέξω την “τελευταία μου φορά” με την μπάντα. Αυτή πηγαίνει πίσω στο 2005, όπου το “Ghost Reveries” έκανε το ντεμπούτο του, οριοθετώντας εν αγνοία του την αρχή του τέλους.
Ο δίσκος αποτέλεσε την ύστατη στιγμή συνύπαρξης της πιο παραγωγικής και ποιοτικής σύνθεσης μελών που γνώρισε ποτέ το συγκρότημα στη μακροχρόνια πορεία του. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου η αποχώρηση αμφότερων των Peter Lindgren και Martin Lopez, έπληξαν αφάνταστα (παρά τους αφορισμούς και τις δικαιολογίες του Mikael Åkerfeldt) τόσο την συνθετική όσο και την εκτελεστική ποιότητα της μπάντας. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο Åkerfeldt συνεχίζει να γράφει εξαιρετική μουσική μεν, σε εντελώς προσωπικό επίπεδο δε.
Στα του δίσκου δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να προσθέσει κάποιος δέκα χρόνια μετά. Μπορεί να μη συγκρίνεται με τα μεγαθήρια του παρελθόντος, ωστόσο αποτελεί την φυσική εξέλιξη του ήχου τους, κρατώντας μόνο τα πιο δυνατά του σημεία. Πρόκειται για έναν από τους πιο οριοθετημένους δίσκους μέχρι εκείνη την εποχή, που όμως σε αφήνει να περιπλανηθείς στους δαιδαλώδεις σκοτεινούς διαδρόμους του. Α, και να μη ξεχάσω, το “The Grand Conjuration” βρίσκεται στο εν λόγω άλμπουμ.
Νίκος Ζέρης
Κάπου εδω βρίσκουμε τους πραγματικούς OPETH. Αυτούς που κάποιοι λάτρεψαν και κυρίως αυτούς που πολλοί σεβάστηκαν. Ενας Akefeldt που δεν κρύβεται πισω απο τα μουσικά του γούστα, συνθέτοντας με γνώμονα την κληρονομιά που ο ιδιος θα αφήσει στην μουσική.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
