BAND OF THE WEEK: RAINBOW

Ένας από τους κορυφαίους –αν όχι ο κορυφαίος- κιθαρίστες όλων των εποχών και σίγουρα από τους πιο επιδραστικούς, ο Ritchie Blackmore, με την τεράστια καριέρα του στους DEEP PUPRLE και τους RAINBOW κατά βάση, αλλά και τους BLACKMORE’S NIGHT, κλείνει σήμερα, 14 Απριλίου, τα 75 του χρόνια. Το Rock Hard, για να τιμήσει τον μουσικό, βάζει στην στήλη Band Of The Week, τους RAINBOW και ζήτησε από την συντακτική του ομάδα να γράψει τη γνώμη της για τον καλλιτέχνη και το γκρουπ και να ψηφίσουμε όλοι μαζί τον αγαπημένο μας δίσκο από το σχήμα αυτό στο poll που ακολουθεί ακριβώς από κάτω.

Ουδόλως με απασχολεί αν η version των RAINBOW με την οποία περιόδευσε πρόσφατα, ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οπαδών. Το ίδιο κι αν ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια με το να κάνει τα χατίρια της πεθεράς του. Ουδόλως με απασχόλησε ποτέ το πόσο περίεργος φημολογείται ότι είναι (δυστυχώς, δεν ήπιαμε ποτέ καφέ μαζί να επιβεβαιώσω). Στην τελική, δεν ξέρω πολλούς πραγματικά μεγάλους που να μην είναι περίεργα καράβια. Ότι γράφει, δεν ξεγράφει φίλοι μου. Και η ιστορία έχει γράψει ότι δεν έχει υπάρξει ξανά πιο επιδραστικός κιθαρίστας στο hard rock από τον Ritchie Blackmore (ελπίζω να το ξεπεράσει αυτό που είπα ο Iommi!!!), έχοντας στο παλμαρέ του καμιά ντουζίνα κλασικών δίσκων, δεκάδες κλασικότατες συνθέσεις και παίξιμο που προσκύνησαν γενιές επί γενιών. Σε ότι αφορά τους RAINBOW, μου αρέσουν ΟΛΕΣ οι περίοδοι, με όλους τους τραγουδιστές, από την πιο επική και metal, την πιο εμπορική αλλά και τα τελειώματα με τον σπουδαίο Doogie White. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να επιλέξω κομμάτι, θα πάω όμως όσο πιο κλασικά γίνεται, αφού αγαπημένος δίσκος είναι το “Rising” και το “Stargazer”, είναι από τους πιο διαχρονικούς ύμνους της μουσικής μας.

Σάκης Φράγκος

Ο Blackmore ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας. Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά σε ηλικία 12 χρονών τη συλλογή των PURPLE “Deepest Purple” και λίγες μέρες μετά έπεσε στα χέρια μου το “Difficult to cure” των RAINBOW, όχι μόνο είχα βρει δύο από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα αλλά ταυτόχρονα συναντούσα έναν ήχο κιθάρας που μου “μιλούσε” με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο. Αργότερα, ασχολήθηκα συστηματικά με τα έργα και τις ημέρες του Ritchie (είναι και πολλές οι δουλειές που έχει κάνει ο άτιμος πριν από τους PURPLE) και μπορώ να πω ότι είναι κάτι που συνεχίζω να κάνω ανελλιπώς όλες αυτές τις δεκαετίες αφού πάντα ανακαλύπτω κάτι που μου έχει ξεφύγει.
Η πρώτη περίοδος της MK II σύνθεσης των PURPLE αλλά και η επανασύνδεση του 1984 είναι για μένα προσωπικά ό,τι καλύτερο παρουσίασαν ποτέ οι PURPLE στα 50 και πλέον χρόνια καριέρας τους. Από κοντά είναι φυσικά και οι δύο πρώτοι δίσκοι της MK III και φυσικά τα ΑΠΑΝΤΑ των RAINBOW…αν το σκεφτείτε, οι RAINBOW είναι η μοναδική μπάντα που δεν έχει κυκλοφορήσει κακό (ούτε καν μέτριο) δίσκο. Και σε περίπτωση που έχετε απορία (λέμε τώρα) στηρίζω και την πορεία του Ritchie με τους BLACKMORE’S NIGHT (ειδικά την πρώτη εξαετία) και ας είναι πεθερόπληκτος και παντοφλάκιας. Είναι από τους πρώτους και συνάμα από τους τελευταίους guitar heroes. Είναι ένας απίστευτος συνθέτης που συνδυάζει τεχνική και συναίσθημα στον υπερθετικό και απόλυτο βαθμό. Το ξέρω ότι δεν πρωτοτυπώ καθόλου με όλα τα παραπάνω αλλά ο Ritchie είναι μέσα στους 5 πιο αγαπημένους μου μουσικούς και ο άνθρωπος που έχει προσφέρει στην αγαπημένη μας μουσική διψήφιο αριθμό κλασικών -κατά γενική ομολογία- δίσκων. Κανένα κείμενο ή κουβέντα μου δεν μπορεί να αποτυπώσει πλήρως αυτά που μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια…

Σάκης Νίκας

Όποιος δει πλάνα από τις ζωντανές εμφανίσεις των DEEP PURPLE στα μέσα των 70s και ακούσει προσεκτικά τα “Burn” και “Stormbringer”, θα διακρίνει έναν μουσικό που ασφυκτιούσε. Που δεν ήθελε να κολυμπήσει σε soul/funk ύδατα, αλλά να πάρει το συναίσθημα επικών τραγουδιών όπως το “Child in time” και proto-metal κεραυνών σαν το “Highway star” και να τα πάει ένα τουλάχιστον βήμα πιο μακριά. Ο Ritchie δεν άντεξε πολύ. Βρήκε την ιδανική back-up μπάντα στους ELF, μεγαλούργησε για έναν δίσκο κι έκτοτε κρατώντας μονάχα τον μικρόσωμο αλλά τεράστιο στην φωνή τραγουδιστή της, εκτοξεύτηκε σε αστρικά επίπεδα. Έβαλε με την σειρά του τα δικά του θεμέλια για τον επικό ήχο, δημιούργησε το power metal και την “sword and sorcery” θεματολογία, καθιέρωσε all-star line ups πριν αυτά γίνουν all-star βγάζοντας στο προσκήνιο να φανούν, χωρίς ίχνος κόμπλεξ και ας ήταν πάντα δύστροπος χαρακτήρας, μερικοί από τους μεγαλύτερους μουσικούς που γνώρισε το ευρύτερο rock. Μας πήρε από το χέρι και μας έκανε μια υπέροχη βόλτα από το Ασημένιο όρος ως την Κυρά της Λίμνης, μαζί του είδαμε τα άστρα και την λαμπρότητα της Βαβυλώνας. Και όταν θέλησε να ακουστεί πιο «γήινος», το έκανε εξίσου καλά. Η πτώση του στην Γη έμοιασε με βουτιά σε πουπουλένιο στρώμα, βρήκε τελικά την θεραπεία για ένα παιδί που η αγάπη του για τα φώτα της ράμπας παραλίγο να αποδειχθεί καταστροφική, χτύπησε κάθε αμφισβητία στο «μεσόφρυδο» και ποτέ μα ποτέ δεν λύγισε στα εκάστοτε κελεύσματα, εξακολουθώντας να χορεύει τον Χορό της Φωτιάς που αυτός είχε συνθέσει και οραματιστεί. Η κληρονομιά του με τους RAINBOW είναι τόσο μεγάλη που δεν την εκτιμάς με λέξεις, παρά μόνο με συναισθήματα. Το παραδέχομαι, είναι η αγαπημένη μου rock μπάντα, και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Ο Ριχάρδος της καρδιάς μας έχει γενέθλια. Να του ευχηθώ να έχει την υγεία του και να είναι ακμαίος για πολύ καιρό ακόμη. Και αν θέλει, να μας ξανάρθει για μια συναυλία. Ας είναι και με BLACKMORE’S NIGHT, τον αγαπάμε και εκεί. Το τραγούδι που διάλεξα, έχει καθαρά συναισθηματική σημασία για μένα, θυμίζει πολλά, και πάντα θα το ακούω με «γεμάτα μάτια». Ευχαριστώ για όλα Ritchie.

Δημήτρης Τσέλλος

Το προσωπικό όχημα του Ritchie Blackmore με το οποίο ταξίδεψε για αρκετά χρόνια και όπως και να το κάνουμε άφησε το δικό στίγμα στην rock & hard rock παγκόσμια σκηνή. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι σχεδόν για όλους τους μουσικούς που έπαιξαν κατά καιρούς στη μπάντα, ήταν η αφετηρία όχι μόνο να γίνουν διάσημοι, αλλά και για μερικούς η αρχή μιας καταξιωμένης μέχρι και σήμερα καριέρας.. Όσο και καλός να ήταν ο Ronnie James Dio, ίσως να μην το μαθαίναμε ποτέ εάν ο Blackmore δεν τον καλούσε στο συγκρότημα. Ο Cozy Powell είχε όνομα στους μουσικούς κύκλους, αλλά ο κόσμος τον έμαθε από τους RAINBOW. Ας μην αναφέρουμε τους Bain, Carey, Bonnet, Turner, White κλπ που αναμφίβολα η ευκαιρία που τους δόθηκε ήταν ευκαιρία ζωής και οι πιο πολλοί την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο. Βέβαια σε όλα αυτά άμεση σχέση είχε η ποιότητα της μουσικής στην οποία είχαν μερίδιο όλοι, αν και η μπάντα ήταν κατ ουσίαν μόνο του Blackmore. Πάμε να θυμηθούμε λίγο τους RAINBOW και θεωρώ δεδομένο πως όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το άρθρο δεν έχετε ανάγκη να σας πω σε κάθε άλμπουμ τι σύνθεση είχαν, διότι όπως καλά γνωρίζετε σε κανένα άλμπουμ δεν έμεινε σταθερή. Θα μου πείτε γιατί συνέβαινε αυτό; Απλά γιατί ο Blackmore πέρα από ένας κιθαρίστας παγκόσμιας κλάσης είναι και μια ιδιάζουσα προσωπικότητα, περίεργος άνθρωπος και η συνεργασία του δεν είναι εύκολη όταν του κολλήσει κάτι στραβά. Eίναι ένας άνθρωπος, εγωιστής μα και πλακατζής και δύστροπος, όπως τον περιγράφουν οι πιο πολλοί παλαιότεροι συνεργάτες του, αλλά είναι και μια μουσική ιδιοφυΐα όπως τον περιγράφουν όλοι.
Η ιστορία ξεκινά όταν ο Blackmore αρχίζει σιγά – σιγά, κατά την περιοδεία DEEP PURPLE / ELF για το “Burn” να απομονώνεται με το Dio και να κάνουν μαζί πρόβες στα παρασκήνια παίζοντας, με την ακουστική κιθάρα, μια διασκευή την οποία αρνήθηκαν οι υπόλοιποι PURPLE να κάνουν στο “Black sheep of the family” των QUARTERMASS. Δεν συνέβη κάτι άλλο μέχρι την επόμενη κοινή τους περιοδεία για το “Stormbringer” όταν βρέθηκαν στην Tampa (Florida), και ο manager των ELF κάλεσε την υπόλοιπη μπάντα (εκτός του Dio φυσικά που ήταν από την αρχή στο κόλπο και του κιθαρίστα τους ο οποίος ο φτωχός περίσσευε) να μπει άρον άρον σε ένα τοπικό στούντιο προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα τραγούδι μαζί τον Blackmore. Ουσιαστικά εκεί ήταν και η αρχή πλέον της μπάντας καθώς όταν βγήκαν από το στούντιο, είχαν έτοιμα δυο τραγούδια, την διασκευή που αναφέραμε πιο πάνω και το “Sixteenth century greensleeves””. Στην συνέχεια οι “συνωμότες” συνέχισαν την περιοδεία με τις μπάντες τους κανονικά και μόνο όταν αυτή τελείωσε, ο Blackmore ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τους DEEP PUPRLE.
Αυτή ήταν η αρχή του Ουράνιου Τόξου. Τρία στούντιο άλμπουμ με τον Ronnie James Dio στην θέση του τραγουδιστή. Πάμε να τα θυμηθούμε. “Ritchie Blackmore’s Rainbow” για ξεκίνημα και ίσως να είναι το πιο ισορροπημένο από αυτή την επική τριάδα. Έχει τις πιο classic rock καταβολές από όλα τα άλμπουμ τους, περιέχει δυο διασκευές (“Black sheep of the family”, “Still I’m sad”), ένα κομμάτι που ήταν των ELF αλλά μπήκε εδώ (“If you don’t like rock n roll”), τα all time classic “Man on the silver mountain”, “Temple of the king”, “Catch the Rainbow”, “Sixteenth century greensleeves” και το πιο μέτριο “Self portrait”. Αν και τα επόμενα άλμπουμ τους είναι πιο ονομαστά, την πιο ολοκληρωμένη μουσική πρόταση της παρούσας περιόδου των RAINBOW την έχουμε εδώ. Αντιθέτως στο επόμενο “Rising” στο οποίο έχουν μπει μουσικοί με μεγαλύτερη προσωπικότητα, έχουμε ένα επικά τερατώδες τραγούδι που από μόνο του γράφει ιστορία, το αιώνιο “Stargazer” και το “A light in a black” το οποίο, έστω κι αν φλυαρεί στο μέσον πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται, συγκαταλέγεται και αυτό στην πρώτη γραμμή των συνθέσεων της μπάντας. Από εκεί και πέρα την τριάδα συμπληρώνει σε καλό επίπεδο το “Tarrot woman”. Τα υπόλοιπα “Run with the wolf”, “Starstruck”, “Do you close your eyes” είναι απλά ανεκτές συνθέσεις χωρίς κάτι το ιδιαίτερο να μας προφέρουν αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Άξιο απορίας είναι γιατί αφήσανε έξω το “Kill the king” από το “Rising” εφόσον το είχαν ήδη έτοιμο και με αυτό άνοιξαν τις συναυλίες από την παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε και αποσπάσματα αυτής ακούμε το “On stage” το πρώτο τους live άλμπουμ. Αν είχε μπει το συγκεκριμένο τραγούδι στο “Rising” είναι δεδομένο πως θα είχε αλλάξει τις ισορροπίες, αλλά και θα είχε αποδυναμώσει αρκετά το επερχόμενο “Long live rock n roll”. Πάντως αν με το “Rising” και βασικά λόγω του “Stargazer”, έχουν τεθεί οι βάσεις του επικού heavy metal, στo τρίτο άλμπουμ της αγαπημένης μου μπάντας, με το “Gates of Babylon” o όρος αυτός παίρνει σάρκα και οστά, μα παράλληλα το “Kill the king” και το ομώνυμο τραγούδι σηματοδοτούν την πρώτη σπίθα του Ευρωπαϊκού power metal. Από εκεί και πέρα, υπάρχει το πανέμορφο “Lady of the lake” απλή αλλά πολύ μεστή σύνθεση και το εξαίσιο (αλλά πολύ διαφορετικό) “Rainbow eyes”. Όμως οι τρεις συνθέσεις που κλείνουν το άλμπουμ “L.A. Connection”, “Sensitive to light” και “The shed” αν και όχι filler δεν είναι του επιπέδου των προηγουμένων. Γενικά το “Long live rock n roll” που κλείνει και την περίοδο του Dio στην μπάντα, το θεωρώ πιο ισορροπημένο σε σχέση με το “Rising” διότι δεν έχει αυτά τα απίστευτα peak και μετά να ξεπέφτει απότομα σε μέτριες συνθέσεις. Ο Dio το χαρακτήριζε ως ένα “unhappy” άλμπουμ, γιατί υπήρχαν πολλές αλλαγές και εντάσεις στην μπάντα, το κλίμα δεν ήταν καλό και δύσκολα πλέον ανέχονταν τον χαρακτήρα του Blackmore. Για τον μεγάλο “κοντό” του metal, από τα τρία, το πρώτο τους άλμπουμ είναι το καλύτερο απ’ όλα. Ο Dio αποχωρεί λοιπόν, στο μέλλον θα αναγνωρίσει την ευκαιρία που του δίνει ο Blackmore, θα σεβαστεί την μουσική του οντότητα, αλλά θα έχει πολλά άσχημα λόγια να πει για την συνεργασία και την συμπεριφορά του.
Σημείο καμπής για την ιστορία των RAINBOW σίγουρα είναι η αποχώρηση του Dio και ουσιαστικά η διαφοροποίηση τους από την heavy rock ταυτότητα που είχαν σε μια αμιγώς hard rock μπάντα που θέλει να γνωρίσει την επιτυχία στην Αμερική με έναν ήχο σαφώς πιο προσιτό σε μεγάλα ακροατήρια. Η αλλαγή αυτή θα είναι ολοφάνερη με το “Down to earth” που θα εκπλήξει τους οπαδούς το 1979, και σχεδόν όλη την μπάντα να έχει αλλάξει, εκτός του Cozy Powell. To συγκεκριμένο άλμπουμ σαφώς και είναι πιο light και η μπάντα θα αρχίσει να δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, άλλωστε και ο τίτλος “Down to earth” δεν είναι τυχαίος. Με το Graham Bonnet στα φωνητικά, αφού μεταξύ άλλων έχουν απορρίψει τον Brian Johnson και Mark Storace, όλο αυτό το εγχείρημα ή αν θέλετε το κόλλημα του Blackmore με την εμπορική επιτυχία παίρνει σάρκα και οστά. Οι μελωδίες είναι εύκολες, τα ρεφρέν πολύ πιο απλά, τσέλα, βιολιά, ορχήστρες, δράκοι, μάγοι, σκλάβοι κλπ εξαφανίζονται, η παραγωγή του Roger Glover (που αναλαμβάνει και το μπάσο) πεντακάθαρη, οι συνθέσεις άμεσες και κοφτερές, η κιθάρα του Blackmore ουσιαστική αλλά όχι πολύπλοκη. Κάνουν τη πρώτη τους μεγάλη hit single επιτυχία με την διασκευή στο “Since you’ve been gone” του Russ Ballard, ένα τραγούδι που σιχαίνεται ο Powell, μέχρι να γίνει ..επιτυχία, γιατί μετά σε όποιον του μιλούσε του έλεγε ότι αυτός παίζει στο συγκεκριμένο κομμάτι!! Το “Down to earth” μας δίνει σπουδαία δείγματα γραφής και διότι ο Bonnet είναι και αυτός κλάσης τραγουδιστής, αλλά και γιατί πάρα την στροφή στην εμπορικότητα εξακολουθούν να γράφουν σπουδαία τραγούδια όπως .. όλο σχεδόν το άλμπουμ και δύσκολα θα χαρακτήριζα filler κάποιο από όλα. Από το ”Eyes of the world” στο “Danger zone” τα πάντα έχουν ένα αέρα προσωπικότητας και ανωτερότητας. Πραγματικά το χειρότερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το “Since you’ve been gone”! Από εκείνη την περίοδο της μπάντας δεν είχαμε μέχρι και σχετικά πρόσφατα πολλά δείγματα live γραφής, πέρα από το άλμπουμ του Donington 1980 που είχε κυκλοφορήσει (το “Stargazer”, το ερμηνεύει παρεμπιπτόντως πολύ καλά ο Bonnet) και κάτι ψήγματα στο “Final vinyl” Κάποια καλά live bootelg όμως τα τελευταία χρόνια βρήκαν τον δρόμο και έγιναν επίσημες κυκλοφορίες, με κορυφαία βέβαια ολόκληρη την εμφάνιση στο πρώτο εκείνο Monsters of rock του 1980. Να σημειώσουμε πως αυτή ήταν και η τελευταία εμφάνιση του Powell με την μπάντα. Ακολούθως φυσικά θα επέλθουν αλλαγές στην σύνθεση, αφού ο Bonnet θα κάνει το λάθος να αποχωρήσει, κάτι που και ο ίδιος παραδέχεται σήμερα. Βέβαια η παρουσία του στη σκηνή με κοντό μαλλί, άσπρα ρούχα, ροζ και χαβανέζικα πουκάμισα εκνεύριζε τον Blackmore, αλλά ποτέ δεν τον έδιωξε από τους RAINBOW, αντιθέτως είχαν αποφασίσει να κάνουν διασκευή ξανά σε τραγούδι του Ballard και είχαν ήδη ηχογραφήσει τα φωνητικά για το “I surrender”, όταν ο Bonnet έφυγε από την Δανία που ετοίμαζαν το επόμενο τους άλμπουμ, γύρισε στην Αμερική και άρχισε να δουλεύει μόνος του, μέχρι να αρχίσουν να τον καλούν διάφορες άλλες rock μπάντες. Ακόμα ένας άξιος φυσικά μουσικός που το ότι μπήκε στους RAINBOW, του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες.
Φτάνουμε στα χρόνια του “Difficult to cure” με νέα φυσικά σύνθεση στο συγκρότημα κατά τα 3/5 και αυτή εδώ είναι η πιο αμφιλεγόμενη φάση της πρώτης περιόδου των RAINBOW. Με τον Joe Lynn Turner στα φωνητικά πλέον, η στροφή προς το Αμερικάνικο ακροατήριο είναι κάτι παραπάνω από σαφής. Χάνουν μεγάλο μέρος από το παραδοσιακό τους κοινό, κερδίζουν κάπου άλλου. Οι πιστοί οπαδοί παραμένουν πιστοί όσο κι αν όλη η φιλοσοφία της μουσικής τους έχει αλλάξει, ο Blackmore παραμένει ένας λαμπρός κιθαρίστας και παρά την στροφή στην εμπορικότητα οι RAINBOW είναι ένα κιθαριστικοκεντρικό συγκρότημα και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Συγκροτήματα που η δομή τους, σχετίζεται άμεσα και γύρω από τον κιθαρίστα, και την ίδια στιγμή αυτός είναι το κεντρικό πρόσωπο της μπάντας, εμπορικά με την έννοια των BON JOVI, JOURNEY, FOREIGNER δεν κατάφεραν να γίνουν ποτέ. Πόσο μάλιστα αν ο κιθαρίστας αυτός δεν είναι Αμερικάνος αλλά Άγγλος και ονομάζεται Blackmore. Όσοι θέλησαν να το κάνουν ή το έκαναν όπως οι RAINBOW (πέτυχαν έναν ενδιάμεσο ήχο δηλαδή με περιορισμένη επιτυχία) ή απέτυχαν παταγωδώς. Βλέπε Malmsteen, John Norum, Gary Moore κλπ. Αν κάποιος ευθύνεται για την ας πούμε αποτυχία των RAINBOW πιάσουν τις πωλήσεις που θέλανε επί εποχής Turner, αυτός είναι ο ίδιος ο αρχηγός τους, ο οποίος δεν κατάλαβε ότι ήθελε όλα γύρω του να αλλάξουν, εκτός από τον ίδιο! Κι γιατί το λέω αυτό, γιατί αν θες να γίνεις JOURNEY για παράδειγμα, δεν παίζεις live την 9η του Μπετόβεν, δεν κάνεις μισή ώρα solo κιθάρας και κυρίως, δεν συνεχίζεις να παίζεις όπως έπαιζες το 1972 με τους DEEP PURPLE ή όπως έπαιζες στο “Rising” με μονοδιάστατη βάση δηλαδή την κλασσική μουσική, τον Μπαχ κλπ. Αυτά ο Blackmore δεν μπορούσε να τα αντιληφθεί φύση και θέση. Είναι τυχαίο ότι με διασκευή πάλι και όχι δική τους σύνθεση (“Ι surrender”) έκαναν μεγάλη επιτυχία; Φυσικά και όχι. Σημαίνει όμως αυτό ότι τα άλμπουμ ήταν άσχημα; Ότι δεν ήταν εμπορικά; Ότι δεν ήταν πιο συγκρατημένος στα solo στο studio; Για τα δεδομένα του Blackmore,ναι. Ήταν συγκρατημένος αλλά αυτό δεν έκανε την διαφορά τελικά. Και τα τρία άλμπουμ αυτής της περιόδου (“Difficult to cure”, “Straight between the eyes” και το state of the art “Bent out of shape”) το καθένα κρύβει μέσα του μοναδικές στιγμές για τον ακροατή και η ποιότητα της μουσικής εξακολουθεί να είναι πολύ ψηλά. Απλά είχαν το ήχο που ναι μεν ήταν ποιοτικός, αλλά από την άλλη δεν τόσο εμπορικός όσο φαντάστηκαν ότι θα ήταν για το Αμερικάνικο κοινό, αλλά ταυτόχρονα όμως ήταν πολύ εμπορικός γι’ αυτούς που είχαν κολλήσει στο “Stagazer”!! Προσωπικά θεωρώ την συγκεκριμένη φάση των RAINBOW ισάξια με όλες τις άλλες, και ο χρόνος απέδειξε πως ο Turner ήταν και είναι ακόμα και σήμερα, μια από τις καλύτερες hard rock φωνές που έχουμε ακούσει. Από τα τρία άλμπουμ μαζί του, βγάζεις άνετα ένα best of RAINBOW με τραγούδια που άλλες μπάντες δεν θα είχαν φανταστεί καν. “Can’t let you go”, “Jealous lover”, “Street of dreams”, “Spotlight kid”, “Eyes of fire”, “Bring on the night”, “Stone cold”, “Fire Dance”, “Stranded”, “Tearin’ out my heart” και μη γράφω άλλα και σας κουράζω πιο πολύ. Σίγουρα μια δημιουργική περίοδος για την μπάντα που αν ο Blackmore είχε αντιληφθεί πιο πραγματικά ήταν το πρόβλημα, θα ήταν και πιο πετυχημένη. Κατόπιν ήρθε το τέλος, γιατί πήγε πίσω τους DEEP PURPLE, η προσφορά ήταν εξαιρετικά μεγάλη, και για πολλά χρόνια το μόνο που ακούσαμε για τους RAINBOW ήταν το live “Final Vinyl”.
Γίνεται ότι γίνεται μπάχαλο με τους PURPLE, αναμενόμενο, και η BMG δίνει ένα καλό ποσό στο φίλο μας τον κιθαρίστα, για να ξανακυκλοφορήσει νέο άλμπουμ κάτω από το όνομα RAINBOW. Ο τίτλος αυτού “Stranger in us all”, ολοκαίνουργια σύνθεση φυσικά με τον απαστράπτοντα Doogie White να έχει αναλάβει τον ρόλο του τραγουδιστή. Ήταν πραγματικά η καλύτερη επιλογή; Εκτός του ότι μιλάμε για ένα άλμπουμ με τρομερές συνθέσεις, σίγουρα το πιο αδικημένο άλμπουμ του συγκροτήματος, ο White ήταν ο μοναδικός μέχρι τότε ερμηνευτής των RAINBOW που μπορεί να τραγουδήσει οποιοδήποτε τραγούδι της μπάντας (ή και των DEEP PURPLE) με άνεση και αξιοπρέπεια. Εξαιρετική σκηνική παρουσία και φωνή. Χώρια που είναι και ένα από τα καλύτερα παιδιά που μπορείς να συναντήσεις. Μερικές σπουδαίες στιγμές έχουμε εδώ. “Wolf to the moon”, “Black masquerade”, “Ariel”, “Cold hearted woman”, “Haunting humans”, ξανά το “Still i’m sad” αλλά με φωνητικά αυτή τη φορά, και το “Too late for tears” βασισμένο σαφώς στο “Lost in Hollywood” από το “Down to earth”. Μοναδικό μειονέκτημα του άλμπουμ, είναι η παραγωγή του, η οποία θα έπρεπε να είναι πολύ πιο δυναμική. Όπως και να το κάνουμε, το “Stranger in us all” μπορεί να είναι το λιγότερο δημοφιλές άλμπουμ τους, αλλά δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει από όλη την δισκογραφία των RAINBOW. Θα γίνουν δύο παγκόσμιες περιοδείες και μετά ο αγαπημένος μας ήρωας θα γίνει πεθερόπληκτος και Στρουμφ παίζοντας σε ταβέρνες μεσαιωνική μουσική με τους BLACKMORE’S NIGHT. Ήταν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει και τελικά μαζί με γυναίκα και πεθερά το κατάφερε και μάλιστα με επιτυχία.
Επιτρέψτε μου κλείνοντας, να μην αναφερθώ στην σημερινή θλιβερή κατάσταση των RAINBOW. Πέραν του ότι έχουν ξανά έναν πολύ καλό τραγουδιστή τον Ronnie Romero, ο οποίος και αυτός μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, δυστυχώς όλο το υπόλοιπο σχήμα όπως και ο ίδιος ο Blackmore δεν διαθέτουν πια ούτε την σπίθα, ούτε την σπιρτάδα. Ένας μπασίστας μαριονέτα, ένας κιθαρίστας θρύλος που δεν θυμίζει τίποτα από τα παλιά κι ένας drummer που αν ζούσε ο Powell θα τον είχε καρυδώσει. Άχρωμοι και άοσμοι. Καταλαβαίνω την ηλικία του Blackmore και το σέβομαι, αλλά το στήσιμο γενικότερα όλου αυτού του project είναι κακό, ούτε καν μέτριο. Απλά συμπαθές το τραγούδι που μας παρουσίασαν (“Waiting for a sign” ) και οι live εμφανίσεις μάλλον για κλάματα είναι. Κρίμα.
Το Ουράνιο Τόξο, έχει σβήσει κατ’ ουσίαν, αλλά τουλάχιστον μας άφησε μια σπουδαία μουσική κληρονομιά και μια ολόκληρη γενιά μουσικών που είχαν συνέπεια και ποιότητα μετά την αποχώρηση τους από αυτό. Λέτε να μας επιφυλάξει και άλλες εκπλήξεις; Δύσκολο.

Δημήτρης Σειρηνάκης

Αν κάτι πρέπει να πω για αυτό το σχήμα, είναι ότι αποτελεί το πραγματικό παιδί του Ritchie Blackmore, του εορτάζοντα σήμερα.
Για εμένα το πρώτο τους άλμπουμ θα είναι το πιο αγαπημένο, γιατί το έχω συνδέσει με πολύ προσωπικές στιγμές και έχει το hard rock  αίσθημα των 70s. To “Rising” είναι ο θεμέλιος λίθος του power metal, το “Long live rock n roll” το μείγμα που δυναμιτίζει τα τείχη μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις μαζί σου Dio, Powell, Bain δύσκολα θα αστοχήσεις.
Η δόξα έφερε το διχασμό. Όμως δεν μπορώ να μην μιλήσω για την περίοδο Bonnet με λατρεία για τον αντικομφορμιστή τραγουδιστή που έγινε γνωστός από το hard rock και ας μην ήταν της αρεσκείας του, το υπηρέτησε τίμια στο “Down to earth” και ακόμη τιμιότερα στους MSG, IMPELITTERI, ALCATRAZ.  Σε μικρές αποκαλύψεις μετά το ομώνυμο , το πρώτο άλμπουμ που άκουσα σπίτι μου ήταν σε κασέτα το “Straight between the eyes”, δανεικό από ένα συμμαθητή που προσπαθούσε να με πείσει για την αξία του μελωδικού ροκ to 1984,(Πατμανίδης  rules). Μου πήρε δύο δεκαετίες να το χωνέψω, όπως και όλη την περίοδο Turner. Αντίθετα λάτρεψα την επιστροφή με τον Doogie White στο αδικημένο “Stranger in us all”. Κάπου εκεί τελειώνει το έργο. Ο Richie Blackmore  δοκίμασε τα πάντα και έπιασαν. Αλλά για εμένα προσωπικά, λέρωσε το όνομα του σχήματος με την τελευταία του σύνθεση με ονόματα δεύτερης διαλογής και ένα setlist λίγο από όλα. Στην τελική όμως δικό του είναι το σχήμα και ακόμη και με τον Romero που τον βρίσκω μονότονο, έχει κάθε δικαίωμα όταν θέλει να ροκάρει να επαναφέρει από το ψυγείο τους RAINBOW. Αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή με την πεθερά έχει έξοδα, συν το κόστος θέρμανσης του σατώ.
Ακούγοντας το “On stage”  καταλαβαίνει κανείς το ταλέντο και το χαρακτήρα του Blackmore και πόσο δύσκολο θα ήταν να συνεχίσει με τον Dio, όταν τον είχε απλά να κοιτάζει στα ατελείωτα τζαμαρίσματα που κατέληγαν τα τραγούδια. Είπαμε η δισκογραφία των RAINBOW αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προσωπική του υπόθεση και χωρίς να κουραστεί έχει δώσει ύμνους για κάθε είδος είτε λέγεται classic rock, hard crock, power metal, AOR, FM Rock. Προσκυνάμε και υποκλινόμαστε ακούγοντας τί άλλο μα το “If you don’t like rock n roll”.

Στέλιος Μπασμπαγιάννης

Πείτε ό,τι θέλετε για τον Ritchie Blackmore. Πείτε τον υπερφίαλο, αλαζόνα, ξεμωραμένο, και πολύ πιθανόν να έχετε δίκιο. Δεν μπορείτε όμως να μην υποκλιθείτε στο συνθετικό του μεγαλείο και σε αυτά που έχει καταφέρει, τόσο με τους DEEP PURPLE αλλά κυρίως με τους RAINBOW.  Κάτω από την ασπίδα του Ουράνιου Τόξου, ο Blackmore έγραψε ιστορία καθώς ενώ το μουσικό ύφος της μπάντας άλλαζε, ή αν θέλετε προσαρμοζόταν στον εκάστοτε τραγουδιστή, κυκλοφόρησε δίσκους με κομμάτια που  όχι μόνο έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνοι αλλά δημιούργησαν και τη δική τους σχολή. Ειδικά η συνεργασία του με τον Dio θεωρώ ότι έθεσε τις βάσεις για αυτό που σήμερα ονομάζουμε επικό metal, και για όποιον έχει αντιρρήσεις, ας ακούσει το “Rising” και μετά το συζητάμε. Αλλά και αργότερα, με τους Bonnet και Turner στη θέση του τραγουδιστή, οι RAINBOW μεγαλούργησαν  με δίσκους που πραγματικά ανέδειξαν με τον πιο περίτρανο τρόπο τη συνθετική διάνοια του Ανθρώπου με τα Μαύρα. Και μπορεί η πορεία τους να σταμάτησε απότομα για  χάρη της κυκλοφορίας ενός από τα καλύτερα reunion άλμπουμ όλων των εποχών, (“Perfect strangers”) κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ένδοξη πορεία τους, ενώ και το “Strangers in us all” του 1995 ήταν το λιγότερο αξιοπρεπές. Και κάτι τελευταίο. To “Slaves and masters” των DEEP PURPLE με τον Turner στα φωνητικά, κατηγορήθηκε ότι θυμίζει περισσότερο RAINBOW παρά PURPLE. Σωστό. Είναι όμως και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους, να τα λέμε και αυτά.

Θοδωρής Κλώνης

Μάθημα ιστορίας σήμερα στη στήλη με τους RAINBOW! Τι να πω πλέον που δεν έχουν γράψει οι «ιστορικοί» για τούτο εδώ το κεφάλαιο… Νομίζω πως, αν μη τι άλλο, αξίζει να αναρωτηθούμε για το ρόλο των RAINBOW και του Ritchie Blackmore στην ίδρυση του heavy metal μουσικού ιδιώματος. Πολλά φυσικά τα ονόματα… BLACK SABBATH, LED ZEPPELIN, RUSH, SCORPIONS, DEEP PURPLE, UFO, URIAH HEEP. Εδώ, πρόσφατα, εναπομείναντα μέλη των THE WHO ισχυρίστηκαν πως είναι οι αληθινοί ιδρυτές της σκληρής μουσικής. Ο Blackmore, πολύ πριν τους RAINBOW, είχε προϋπηρεσία στους DEEP PURPLE παίζοντας ένα πολύ δυνατό ροκ (πριν τους MANOWAR, οι Βρετανοί εδώ στοιβάζανε ενισχυτές και τσιτώνανε την ένταση σε ανεπίτρεπτα επίπεδα!) με ταχύτητες, ένταση και πολυπλοκότητα στις συνθέσεις που ακούμε μέχρι και σήμερα σε heavy και power metal μπάντες. Για το τελευταίο, θέλω να πιστεύω πως ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο Jon Lord που έφερε την κλασσική μουσική στις επάλξεις και το μουσικό σύμπαν των PURPLE. Με τους RAINBOW, ο «μαυροπερισσότερος» έδωσε προτεραιότητα στο πιο heavy και επικό κομμάτι και, με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά, τον πιο metal τραγουδιστή που έχει υπάρξει για μένα και πολλούς, προώθησε ακόμα περισσότερο τη ροκ μουσική προς μια άλλη πιο σκληρή και φιλόδοξη κατεύθυνση. Απόδειξη αυτού φυσικά το magnum opus “Rising”. Μ’ έναν οδοστρωτήρα στο τύμπανα, τον αδικοχαμένο Cozy Powell, και, σαν άλλον Jon Lord, τον Tony Carey στα πλήκτρα, έθεσε τα θεμέλια για ένα πιο γρήγορο, στακάτο, μελωδικό, επικό και εν γένει μεγαλεπήβολο ροκ που σε λίγα θύμιζε ό,τι θεωρείτο ροκ μέχρι τότε. Όπως προανέφερα, οι RAINBOW δεν είναι οι μόνοι που ευθύνονται για το ιστορικό άλμα από το ροκ στο heavy metal. Χωρίς τους RAINBOW όμως, δεν ξέρω που θα βρισκόμασταν ακριβώς. Φανταστείτε δηλαδή τη heavy μουσική χωρίς τούτο εδώ το αριστούργημα…

Φίλιππος Φίλης

Με αφορμή τα γενέθλια του Ritchie Blackmore στις 14 Απριλίου, η στήλη αυτή την εβδομάδα τιμά τους RAINBOW, ένα από τα δυο συγκροτήματα που μεγαλούργησε και μας συστήθηκε. Οι RAINBOW είναι για τον γράφοντα μια μπάντα που στα περίπου 20 χρόνια δισκογραφίας της, δεν έχει κακό δίσκο με όποιον τραγουδιστή και αν μας έχει παρουσιαστεί. Σαφώς την πρωτοκαθεδρία θα έχει για πάντα ο Ronnie James Dio, αφού ήταν ο πρώτος και οι 3 δουλειές που συμμετέχει θα είναι για πάντα αξεπέραστα μουσικά διαμάντια. Ο Blackmore όμως ήταν πολύ τυχερός γιατί μετά από αυτόν προσέλαβε δυο τραγουδιστές που κατάφεραν με αφετηρία το Ουράνιο Τόξο, να κάνουν μια αξιοζήλευτη καριέρα ο καθένας αφού ο Graham Bonett μνημονεύεται μέχρι και σήμερα σαν μια unique rock φωνή που θέλουν όλοι να συνεργαστούν μαζί του. Ο σχετικά άγνωστος Joe Lynn Turner αποδείχτηκε «λίρα 100», και μια από τις χαρισματικότερες φωνές στο rock και κυρίως στο hard rock. Αν οι πρώτοι 3 δίσκοι «άγγιζαν» την metal αισθητική τα τότε χρόνια αφού η φωνή του Dio επέτρεπε πιο «επιθετικές» συνθέσεις, γιατί με την εξέλιξη που έχει η σκληρή μουσική, τώρα πια είναι κάτω από την rock ταμπέλα μόνο, οι RAINBOW με τον Turner κατάφεραν να «γεμίσουν» τον ακροατή με συναισθήματα και νότες-εικόνες. Κατάφερε με τον τρόπο που τραγουδούσε να εκπέμπει από τα ηχεία, την ατμόσφαιρα και τον ερωτισμό που είχαν πιο AOR ή melodic rock συγκροτήματα, πάντα βεβαίως υπό την συνθετική καθοδήγηση του Blackmore, γι’ αυτό και είναι ο δεύτερος μακροβιότερος τραγουδιστής στο σχήμα.
«Δυστυχώς» η επανένταξη του Blackmore στους DEEP PURPLE έβαλε σε χειμερία νάρκη τους RAINBOW από το 1983 μέχρι το 1995 που κυκλοφόρησαν την όγδοη δουλειά τους με τον τέταρτο κατά σειρά τραγουδιστή Doogie White, έναν καλλιτέχνη που έβαλε την δική του πινελιά στο group, χαρίζοντας μας άλλον έναν πολύ καλό δίσκο. Του Blackmore «του βγήκαν» όλοι οι τραγουδιστές και αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί, αφού βάση αποτελεσμάτων ήξερε τι διάλεγε. Ακόμα και τώρα πια που έχει ξανά ενεργοποιήσει τους RAINBOW, η φωνή που έχει επιλέξει, ο Ronnie Romero, αποτελεί ένα από τα καλύτερα λαρύγγια στην ευρύτερη σύγχρονη σκηνή. Μακάρι ότι κάνει αυτό το διάστημα να αποφέρει μόνο καλά αποτελέσματα, γιατί το νέο τραγούδι που έχει ήδη κυκλοφορήσει, δεν «λέει» πολλά. Ας ελπίσουμε ο Blackmore να μην μαγαρίσει το όνομα και την φήμη των RAINBOW στο βωμό του χρήματος, αφού και να μην κυκλοφορήσει νέο υλικό, δεν θα αλλάξει ποτέ η αγάπη του κόσμου στο πρόσωπο του.

Θοδωρής Μηνιάτης

Οι RAINBOW είναι από τους ορισμούς του κλασικού ήχου. Πνευματικό παιδί του ιδιότροπου μεν, αλλά χαρισματικού και βασικά, ενός εκ των καλύτερων γητευτών της εξάχορδης θεάς, Ritchie Blackmore, οι RAINBOW άφησαν αιώνια του στίγμα τους στη μουσική. Ανεξαιρέτως ποια περίοδο γουστάρει ο καθένας μας, οι RAINBOW σε όλες τις διακυμάνσεις και αλλαγές στην μουσική τους ήταν εξαιρετικοί. Προσωπικά μου αρέσουν όλοι τους οι δίσκοι, έχοντας μεγαλύτερη αδυναμία στους πρώτους τρεις με τον Dio. Φυσικά δεν υπάρχει κάτι αρνητικό να πω για το “Down to earth” με τον  Graham Bonnet στα φωνητικά, ούτε για τα “Difficult to cure”, “Straight between the eyes” και “Bent out of shape” με τον Joe Lynn Turner, καθώς έχουμε να κάνουμε με τρομερά άλμπουμ, που πήραν μία διαφορετική κατεύθυνση, πιο εμπορική και με φοβερή επιτυχία. Για τους RAINBOW και τα συγκροτήματα αυτού του επιπέδου, τα πολλά λόγια είναι φτώχια και μερικές φορές ανίκανα να αποδώσουν το μεγαλείο μιας μπάντας. Από τραγούδια, από τις πραγματικά πάρα πολλές επιλογές που έχουν, καταλήγω στο “Stargazer”. Είναι το τραγούδι που ο Dio με γονατίζει με την ερμηνειάρα του. Σε μία περίοδο που οι συνθήκες μας έχουν βαρύνει τη ψυχή, όταν ακούω τον Dio να τραγουδάει “I see a rainbow rising”, μόνο με αισιοδοξία γεμίζω.

Δημήτρης Μπούκης

RAINBOW, ένα σχήμα που όταν το ακούς σου έρχεται στο μυαλό ο “θείος” Ritchie. Η μπάντα που έφτιαξε όταν αποχώρησε από τους DEEP PURPLE είχε την τύχη να έχει τα μαγικό άγγιγμα του Blackmore και να μεγαλουργήσει σε ότι και αν καταπιάστηκε. Mέσω αυτού του σχήματος μας συστήθηκε ο Ronnie James Dio,o Graham Bonnet, o Joe Lynn Turner, o Jimmy Bain, o Tony Carey, o Bob Daislay, o Don Airey, ο Doogie White και τόσοι άλλοι σπουδαίοι μουσικοί, που ουσιαστικά οι περισσότεροι με την συμμετοχή τους στους RAINBOW ξεκίνησαν την καριέρα τους και έπειτα την συνέχισαν σπουδαία  και εκτός σχήματος αρκετοί από αυτούς.
Προσωπικά θεωρώ ότι κάθε studio δίσκος  που βγήκε κάτω από το όνομα της μπάντας είναι από πολύ καλός και πάνω. Οι τρείς δίσκοι με το Dio είναι όλοι τους αριστουργήματα, αλλά προσωπικά(όπως και πολλών άλλων μπορώ να φανταστώ)  το “Rising” είναι το αγαπημένο μου απ’ αυτούς  τους τρείς. Το “Stargazer” το έχω κατατάξει εδώ και αρκετά χρόνια στην τριάδα με τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Το μοναδικό “Down to earth”  που έκαναν με τον σπουδαίο Graham Bonnet είναι από μόνος του μια κατηγορία. Τι να πεις για αυτό το μνημείο του hard rock; Η μετέπειτα τριάδα δίσκων με τον Joe Lynn Turner είναι δίσκοι και αυτοί σπουδαίας ποιότητας στον χώρο του hard rock και προσωπικά αν ήταν να επιλέξω κάποιων από τους τρείς( που τους αγαπώ όλους πάρα πολύ) θα επέλεγα το “Straight Between the eyes” μιας και ήταν ο δεύτερος δίσκος που άκουσα μετά το “Number of the beast”.
Ποιος άλλος μουσικός του επιπέδου του “θείου” μπορoύσε να κάνει τέτοιο comeback  με νέους μουσικούς όπως το έκανε ΕΚΈΙΝΟΣ με το “Stranger in us all” το1995; Κανείς! Oι RAINBOW είναι ένα σχήμα με πλούσια δισκογραφία, ο Ritchie Blackmore αποτελεί για εμένα τον πιο αγαπημένο μου κιθαρίστα ever. Είναι επίσης ένας σπουδαίος συνθέτης πάνω απ’ όλα και μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές με οτιδήποτε έχει ηχογραφήσει. Και μόνο τους RAINBOW να μας είχε προσφέρει θα ήταν αρκετό  για να γραφθεί  το όνομα του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο των σπουδαίων. Δεν έκανε μόνο αυτό όμως, ευτυχώς!
Χρόνια του πολλά του εύχομαι, να τον έχει ο Θεός καλά και με υγεία. Η προσφορά του στον χώρο του hard rock/ heavy metal είναι πραγματικά ανεκτίμητη και τα μνημεία που έχει ηχογραφήσει θα ακούγονται για πάντα …μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Όταν μία μπάντα έχει βγάλει τον διαχρονικά αγαπημένο σου rock δίσκο όλων των εποχών (“Rising”), ε δε γίνεται να μη συγκαταλέγεται στις πολύ αγαπημένες σου. Ασχέτως των όποιων αστοχιών της στην πορεία, ειδικά αυτής της τελευταίας χρονικά, με την επαναδραστηριοποίηση, τις συναυλίες κλπ. Και φυσικά, όσο και αν ο ίδιος πολλές φορές μειώνει το ΤΕΡΑΣΤΙΟ όνομά του, ο Blackmore ήταν και θα παραμείνει ένας από τους 3 ή 5 (βάλτε ό,τι θέλετε, αλλά αποκλειστικά σε αυτά τα πλαίσια… δημοκρατικότατα εννοείται!) μεγαλύτερους rock κιθαρίστες και συνθέτες όλων των εποχών. Βάλτε ότι στην ουσία αυτός μας συνέστησε και στον μεγάλο κοντό, τον Dio.
Από το “Ritchie Blackmore’s Rainbow” και μέχρι και το “Stranger in us all”, κάθε δίσκος των RAINBOW είναι γεμάτος ποιότητα. Ξέχωρα από τις μεγάλες αλλαγές στον ήχο και την κατεύθυνση, η ποιότητα ήταν εκεί και σε κάθε δίσκο θα βρει ο καθένας μας κομμάτια που θα ξεχωρίσει και θα αγαπήσει. Φυσικά και ήταν ευλογία για τη μπάντα ότι πάντα είχε τους καλύτερους πίσω από το μικρόφωνο. Ronnie James Dio, Graham Bonnet, Joe Lynn Turner, Doogie White, όλοι ένας προς ένας και όλοι κατάλληλοι για την ηχητική κατεύθυνση που είχε στο εκάστοτε άλμπουμ το σχήμα. Αλλά και «από πίσω», πέρασαν ιερά τέρατα της rock μουσικής. Cozy Powell, Jimmy Bain, Bob Daisley, Roger Glover, Bobby Rondinelli και όχι μόνο αυτοί. Μιλάμε για συνεχόμενες υπερομάδες!
Αλλά ακόμα και να μην υπήρχαν όλα αυτά και οι RAINBOW είχαν σταματήσει στο δεύτερο δίσκο (ναι, το “Rising”), η θέση τους με ολόχρυσα γράμματα στη Βίβλο του rock και metal, θα ήταν καπαρωμένη. Είτε λόγω μεμονωμένων τραγουδιών, είτε επειδή στο “Rising” έπαιξαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Μέχρι και power metal (“A light in the black”). Βέβαια, αγαπημένα κομμάτια υπάρχουν σε όλα μα όλα τα άλμπουμ τους.
Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι (που λέει και το σύνθημα), όταν πρωτάκουσα το “Temple of the king”, κλασικά σε κασετούλα-συλλογή. Αυτό ήταν. Από τη μία η πρώτη επαφή με τη φωνή του Dio, από την άλλη αυτή η απαράμιλλη ατμόσφαιρα και λυρισμός του τραγουδιού (μέχρι και σήμερα η αγαπημένη μου μπαλάντα), με κόλλησαν. Ο δίσκος ακόμα περισσότερο, για να έρθει το άκουσμα του “Rising” και να ολοκληρώσει το «κακό».
Κομμάτι τώρα, μεταξύ “Self portrait” και “A light in the black”, αλλά σήμερα ξύπνησα με διάθεση προς το δεύτερο…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

RAINBOW δε σημαίνει απλά ουράνιο τόξο, σημαίνει φως, σημαίνει νιάτα αθάνατα, σημαίνει ορισμός της ζωής όπως δεν την είχαμε φανταστεί. Ο μέγιστος γητευτής της κιθάρας όλων των εποχών, κατάφερε όχι απλά να φτιάξει ένα άλλο συγκρότημα μετά τη φυγή του από τους DEEP PURPLE, αλλά να ξεπεράσει τα ήδη –φαινομενικά- αξεπέραστα έργα του. Ο λόγος για τον εορτάζοντα Ritchie Blackmore, ο οποίος την ώρα που θα διαβάζετε όσα έχουμε γράψει ως ελάχιστο φόρο τιμής, θα έχει κλείσει 75 χρόνια ζωής. Στην πολυθρύλητη ζωή του, ο άνθρωπος αυτός έφτασε σε ότι κοντινότερο στο θείο με το παίξιμο του και όρισε τη ζωή άπειρων κιθαριστών που μέχρι σήμερα τον προσκυνάνε (με πρώτο τον αρχιξεροκέφαλο όλων των εποχών Yngwie Malmsteen, ο οποίος αλλά όταν μπαίνει στη συζήτηση ο Blackmore, ακόμα και σήμερα στα 57 του, στέκεται προσοχή σαν μικρό παιδάκι). Αν είναι δυνατόν, συνυπήρξαν στο ίδιο συγκρότημα ο Blackmore, o Ronnie James Dio και o Cozy Powell σε κάποια φάση, έβγαλαν ένα από τα δύο απόλυτα hard rock άλμπουμ της ύπαρξης (το άλλο είναι το “Back In Black” των AC/DC) και κάνανε τον κόσμο να γυρνάει στο ρυθμό τους. Η πορεία των RAINBOW υπήρξε μέχρι σήμερα σχεδόν αψεγάδιαστη, 7 άλμπουμ μεταξύ 1975-1983 και άλλο ένα το 1995, που και αυτό ήταν καταπληκτικό. Διαφορετικές συνθέσεις, αλλά ίδιο όραμα, ίδια ποιότητα και ίδιο ταξίδι στο χρόνο, σαν να καβαλάς ένα τεράστιο αετό που σε περνάει ανάμεσα σε πραγματικά κι όχι φαινομενικά ουράνια τόξα. Για τους RAINBOW είχε πάντα σημασία το ταξίδι και όχι ο προορισμός, και οι αμέτρητοι φανατικοί οπαδοί τους το κατάλαβαν πολύ καλά και τους έδωσαν στην ιστορία τη θέση που πανάξια έπρεπε να έχουν. Σε προσωπικό επίπεδο, βρίσκοντας τους πολύ νωρίς στο δρόμο μου (όπως και τους πρώιμους DEEP PURPLE), μπορώ να πω ότι με έκαναν να εκτιμήσω τη μουσική σε βαθμό που υπήρξε καταλυτικός στη μετέπειτα πορεία μου σαν ακροατής. Αυτοί και οι QUEEN με κάνανε να καταλάβω το συνολικό μεγαλείο της μουσικής, πως προϋπήρξαν οι ήχοι που θαυμάσαμε και πως εξελίχθηκαν στην πορεία. Θα τους το χρωστάω αιώνια και φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος. Η απλότητα, το αβίαστο της υπόθεσης και τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΆ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που γράφανε (και που στο τέλος κάθε μέρας, είναι αυτό που μετράει περισσότερο στη ζωή σε μη προσωπικές στιγμές), θα είναι για πάντα μέρος της ζωής μας και θα τη βελτιώνουν σε κάθε πιθανή μορφή της και έκφραση.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΕ RITCHIE BLACKMORE, Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕΣ!

Άγγελος Κατσούρας

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι το θηρίο αυτό που ονομάζεται RAINBOW, αισθάνομαι ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά συγκροτήματα, ενωμένα σε ένα. Το ένα, είναι οι RAINBOW με τον μοναδικό Ronnie στις τάξεις τους, και το άλλο όσα ακολούθησαν. Οφείλω να πω ότι θεωρώ παρ’ όλα αυτά πως έχουν κοινό παρονομαστή, πέραν του mastermind, κυρίου Blackmore,  το εκπληκτικά υψηλό συνθετικό επίπεδο που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές της μπάντας. Γουστάρω φουλ όλους τους δίσκους του βρετανικού σχήματος από το 1979 μέχρι και το 1995, έχω πολλά αγαπημένα τραγούδια από εκεί και θαυμάζω πάντα το πόσο φρέσκα ακούγονται αυτά όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όταν όμως μιλάμε για τους RAINBOW της σύμπραξης των Blackmore και Ronnie James Dio, τα πράγματα ξεφεύγουν από τη σφαίρα του κανονικού, του πραγματικού. Παίρνουν άλλες διαστάσεις, εξωπραγματικές! Το μαγικό ντεμπούτο τους και το αριστουργηματικό “Long live rock n’ roll” είναι δίσκοι, μυθικοί, ασυναγώνιστοι, ασύγκριτοι… Το δε “Rising”, είναι απλά ο καλύτερος metal δίσκος όλων των εποχών, εις τους αιώνες των αιώνων! Η αγαπημένη μας μουσική οφείλει τόσα, μα τόσα πολλά σε αυτήν την μυθική τριάδα, αναμφισβήτητα! Όταν λοιπόν ένα συγκρότημα έχει να επιδείξει, τρεις δίσκους ορόσημα στην ιστορία της μουσικής και άλλους πέντε υψηλότατου επιπέδου, γεμάτους ύμνους για το είδος της ροκ, τι άλλο να πεις πέραν του ότι απλά υποκλίνεσαι! Το ότι για δίσκο επιλέγω το “Rising” είναι αυτονόητο. Εκτός όλων των άλλων, περιέχει και ένα από τα πιο αγαπημένα μου metal τραγούδια ever, το “A light in the black”.

Χαρά Νέτη

O Blackmore είναι από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες στην ιστορία της rock μουσικής, γεγονός που συνεχίστηκε με τον καλύτερο τρόπο, φεύγοντας από τους DEEP PURPLE και σχηματίζοντας τους RAINBOW.  Πώς να περιγράψει κανείς τα δύο πρώτα albums τους, στα οποία τέθηκαν οι βάσεις για το hard rock των επόμενων χρόνων, έχοντας και τον Dio να αναδεικνύει ιστορικές συνθέσεις όπως το “Man on the silver mountain” και “Stargazer”; Τα ακούς μετά από  40+ χρόνια και αναγνωρίζεις μέσα τους μια ολόκληρη σειρά συγκροτημάτων που επηρεάστηκαν από αυτούς! Και αυτό το γεγονός μυθοποιεί σε τεράστιο βαθμό τους RAINBOW ως μια από τις πιο επιδραστικές rock μπάντες όλων των εποχών!

Λευτέρης Τσουρέας

Τη στιγμή που θα έχουν δημοσιευτεί αυτές οι γραμμές, ένας εκ των αγαπημένων μου rock κιθαριστών, θα έχει γίνει 75 ετών. Ο λόγος για τον γητευτή της εξάχορδης Ritchie Blackmore, επ’ αφορμή των γενεθλίων του οποίου γράφουμε για τους θρυλικούς RAINBOW. Καταρχάς “Ritchie Blackmore’s rainbow” “Rising” “Long live rock ‘n’ roll” είναι δίσκοι οι οποίοι σε βαθμολογούν αντί να τους βαθμολογείς, που δεν σηκώνουν πεζές κριτικές και φτηνές αποθεώσεις. Η πρώτη ύλη του rock ήχου, καθώς και του metal, απαντάται στα έργα τους. Οι δε παίκτες που πέρασαν από τις τάξεις τους; Υπεράνω κριτικής τουλάχιστον. Ronnie James Dio, Cozy Powell, Don Airey, Graham Bonnett, Joe Lynn Turner, Roger Glover. Έτσι, για να αναφέρουμε μερικά ονόματα. Έχουν αλλάξει μουσικά πρόσωπα, πολλές φορές, και έχουν συμβαδίσει με τις εποχές τους, παρόλο που αυτές έδειχναν να τους ξεπερνούν. Οι κομματάρες που μας άφησαν ατελείωτες, και φυσικά ανέγγιχτες από το χρόνο. Το ‘95 ήταν η τελευταία χρονιά που μας απασχόλησαν δισκογραφικά, ενώ 20 χρόνια μετά, επανενώνονται κυριολεκτικά από το πουθενά. Προς το παρόν το μόνο δείγμα γραφής, είναι ένα single που βγήκε το 2018. Αξιοπρεπέστατο, δίνοντας υποτυπώδεις ελπίδες για το νέο υλικό. Όμως, και να μη τους βγει, τη θέση τους την έχουν καπαρώσει προ πολλού στους μεγάλους της rock ιστορίας. Και αυτό δε μπορεί κανείς να τους το στερήσει. Επιλέγοντας κομμάτι, θα πορευτώ με το φανταστικό “Tarot woman” από το αθάνατο “Rising”. “Beware of a place, a smile on a bright shining face”

Γιάννης Σαββίδης

Μία από τις πέντε πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών. Ritchie Blackmore. Μακράν του δεύτερου ο αγαπημένος μου κιθαρίστας όλων των εποχών! Οι RAINBOW και κατ’ επέκταση ο ηγέτης τους, μου έχουν κρατήσει συντροφιά άπειρες φορές και θα το πράξουν άλλες τόσες! Δεν υπάρχει, για τον γράφοντα, μέτρια στιγμή στο συγκρότημα. Ούτε μία. Από εκείνο το παραμυθένιο ντεμπούτο, στην «ανάδυση του ουράνιου τόξου», στην μαγεία του rock ‘n’ roll, «πάνω στη σκηνή»… Βόλτα στο διάστημα και «πίσω στη Γη», μία πάθηση που «δύσκολα γιατρεύεται». «Τα μάτια» ερωτεύονται κάθε κίνηση του Blackmore χωρίς καμία «ντροπή». Ένας Blackmore «ξένος» μεταξύ γνωστών. Ένας χαρακτήρας που ποτέ δεν δίστασε να πηγαίνει τη μουσική του εκεί που του έλεγε η καρδιά του. Ένας καλλιτέχνης που όταν ήθελε να μαγέψει τον κόσμο το έκανε με χαρακτηριστική άνεση. Εκεί που τον είχαν «τελειωμένο» μας σέρβιρε και έναν ύμνο και βούλωνε στόματα. Η λέξη «λατρεία» πολύ μικρή για τον ίδιο και το μουσικό του παιδί. Στο «δρόμο των ονείρων» ο απόλυτος οδηγός!

Ντίνος Γανίτης