Μία από τις κορυφαίες hard rock μπάντες όλων των εποχών, παρουσιάζεται στη στήλη μας Band of the week. Ο λόγος για τους Αμερικάνους SKID ROW, που έρχονται για δεύτερη φορά στη χώρα μας, τη Δευτέρα 15 Ιουλίου, στο Κύτταρο και είναι δεδομένο ότι θα γίνει ένας μικρός χαμός! Οι συντάκτες του Rock Hard, μίλησαν για την μπάντα και περιμένουμε απ’ όλους εσάς, να μας πείτε ποιος είναι ο αγαπημένος σας δίσκος από το σχήμα.
Παίζουν χωρίς τον Sebastian Bach; Η κλασική ερώτηση όσων ασχολούνται κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα με το τι γίνεται στην μουσική… Ο Sebastian Bach έφυγε από τους SKID ROW, όχι με τον καλύτερο τρόπο, από το 1996!!! 23 ολόκληρα χρόνια. Ας συμβιβαστούμε με αυτό επιτέλους… Όπως ο Mickey Dee υπήρξε ντράμερ των MOTORHEAD διπλάσια χρόνια από τον “Philthy Animal” Taylor, όπως ο Andi Deris είναι τραγουδιστής των HELLOWEEN τριπλάσια χρόνια από τον Michael Kiske και πλείστα όσα παραδείγματα. ΝΑΙ, οι SKID ROW έβγαλαν τις δισκάρες τους με τον Bach στα φωνητικά, τι να κάνουμε όμως που οι σχέσεις τους είναι χείριστες; Την προηγούμενη φορά που ήρθαν στο An Club με τον Solinger, έδωσαν μαθήματα rock n’ roll. Είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα κάνουν και τώρα. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για το σχήμα που αγνόησε επιδεικτικά τις τάσεις όλης της μουσικής βιομηχανίας, κυκλοφορώντας το “Slave to the grind”, εκεί που όλοι περίμεναν κάτι στο hard rock ύφος του ομώνυμου ντεμπούτου τους, που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του. Το σχήμα έχει τουλάχιστον 10 ΥΜΝΟΥΣ, σε όλα τα στυλ (μπαλάντες, hard rock ακόμα και heavy metal), που μπορούν να συστήσουν ένα setlist να μας κάνουν να ξεχάσουμε το όνομά μας… Άλλωστε τρία από τα βασικά τους μέλη από το ξεκίνημα, εκ των οποίων οι δύο ιδρυτές και βασικοί συνθέτες (Rachel Bolan και Dave “The Snake” Sabo) συνεχίζουν ακάθεκτοι…
Σάκης Φράγκος
Δεν με λες και μεγάλο οπαδό του hard rock των 80’s, του glam και των συν αυτών ειδών. Κάποιες (αρκετές) μπάντες, κάποια τραγούδια (μεμονωμένα από μπάντες) και αυτό είναι. Θεωρώ όμως ότι κάποια συγκροτήματα ήταν πολύ διαφορετικά από τον αχταρμά (όχι με την κακή έννοια) της εποχής, κάποια με πολύ μεγάλο ταλέντο παικτικά και συνθετικά χαντακώθηκαν από μπάντες των 1-2 hits και της μέτρια (στην καλύτερη) υπόλοιπης δισκογραφίας και κάποιες μπάντες ίσως τις αδικεί που πολύς κόσμος τις έχει κατηγοριοποιημένες στη λίστα “poser-hard rock”. Και μία από αυτές είναι χαλαρότατα οι SKID ROW.
Παλαιότερα ειδικά, την εποχή της απουσίας του internet, η πρώτη επαφή σου με μία μπάντα γινότανε με κάποιο hit της. Έτσι έγινε και η δική μου με αυτούς τους «αλήτες». Το “Youth gone wild” ήταν το πρώτο άσμα που άκουσα και στο μυαλό μου ναι μεν καταχωρήθηκε σαν «κομματάρα», όμως η μπάντα μπήκε στη λίστα της poser-ιας. Τρυφερή ηλικία κιόλας κάπου εκεί γύρω στα 11-12. Μέχρι που άκουσα ολόκληρο το ΤΙΤΑΝΙΟ “Slave to the grind” και προσπαθούσα να μαζέψω τα σαγόνια μου από το πάτωμα. Η ειρωνεία είναι ότι πρώτα άκουσα το δεύτερο άλμπουμ ολόκληρο και μετά το ντεμπούτο τους που περιείχε και το πρώτο μου άκουσμα από δαύτους. Έδωσα λοιπόν το χρόνο και στο “Skid row” και από τότε είχα την απορία του γιατί αυτή η μπάντα μπαίνει σε τέτοια λίστα ηχητικά ενώ είναι κατά πολύ πιο αλήτικη, πιο μεταλλάδικη, πιο crossover και thrash (ναι, thrash στο δεύτερο) από άλλες. Γενικά είναι κάτι διαφορετικό και πολύ πιο ποικίλο. Ακόμα και το “Subhuman race” είναι καθαρό metal άλμπουμ. Τα δύο άλμπουμ τους των 00’s δε μου είπαν και τίποτα. Αλλά αυτή η πρώτη τριάδα και ειδικά το “Slave to the grind” είναι δίσκοι μεγάλης μπάντας. Αλήτικό hard rock και heavy metal, παικτούρες, κομματάρες, ένας frontman που από τη μία έκανε (υπερδικαιολογημένα) το γυναικείο πληθυσμό να γλιστράει στα live και ταυτόχρονα καθήλωνε με την παρουσία του στη σκηνή και τη φωνή του τους πάντες και μία ενέργεια που ηλέκτριζε ακόμα και μέσα από τα ηχεία του στερεοφωνικού σου.
Μιλάμε άλλωστε για μία μπάντα που σχεδόν όλοι γνωρίζουν το λιγότερο 6 κομματάρες της. Ούτε μία, ούτε δύο, άντε με το ζόρι τρείς όπως με πάρα πολλές μπάντες της εποχής τους που έκαναν και όνομα και ζούνε ακόμα με αυτά τα 1-2 τραγούδια.
Μπορεί ο Bach να μην υπάρχει πλέον πίσω από το μικρόφωνο (καλύτερα με το πώς έχει γίνει), αλλά μια χαρά είναι και ο ZP Theart (ex- DRAGONFORCE) φωνητικά και το επερχόμενο live τους είναι μία καλή ευκαιρία για μία ωραία βραδιά. Μπάντα που βγάζει γούστα! Κομμάτι από κάτω όχι το αγαπημένο (“Quicksand Jesus”), αλλά αυτό που το ακούς και δεν μπορείς παρά να κουνηθείς από τη θέση σου.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
“They called us problem child…”. Μία πρόταση, ένας στίχος, ένα άλμπουμ, πέντε τύποι, έντεκα τραγούδια, ένας νεανίας 15 χρονών, μία στήλη άλατος, εκατοντάδες ακροάσεις από τότε! Με αυτά τα λίγα λόγια μπορώ να σταματήσω την όποια σκέψη κάνω για μία μπάντα που με στοίχειωσε όσο λίγες όλα αυτά τα χρόνια που εμπλέκομαι με αυτή τη θεάρεστη μουσική. Ένα συγκρότημα που «μίλησε» στους έφηβους της εποχής και της κάθε εποχής από εκείνο το σημείο και μετά, με αιώνιους ύμνους όπως τα “18 and life” και “Youth gone wild”. Μπάντα που είχε τα cojones να ξεχωρίσει ανάμεσα από άλλες χιλιάδες που προσπάθησαν να γίνουν rock stars και αυτό τους πιστώνεται 100%. Με έναν εμβληματικό τραγουδιστή που συνδύαζε τα πάντα, δεν είχαν κανέναν απολύτως πρόβλημα να γίνουν top όνομα και να παραμείνουν εκεί πέρα για μερικά χρόνια. Δε θα κάτσω να ασχοληθώ με τα προβλήματα που έριξαν τη δημοτικότητα του συγκροτήματος, δεν με απασχολεί. Εγώ στο κεφάλι μου έχω τους SKID ROW σαν μία μπάντα που τρύπησε τα σύννεφα και που έγραψε μία μουσική που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου και θα μου θυμίζει αιώνια τη δική μου εφηβεία! Μπάντα – Μύθος!
Ντίνος “Midnight tornado” Γανίτης
Οι SKID ROW είναι αυτό που ονομάζω «μπάντα της εφηβείας μου» αφού όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους το 1989, «ήμουν εκεί». Ακόμα θυμάμαι τον χαμό που γινόταν όπου και αν παιζόταν κάποιο από τα τραγούδια του ομώνυμου album αφού αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο συγκροτήματος με τραγούδια που ηχούν ακόμα φρέσκα παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, αποτελώντας ωδή τον hard rock ήχο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ο τραγουδιστής του group, Sebastian Bach «κονταροχτυπιόταν καθημερινά» στον γυναίκειο πληθυσμό με τον Axl Rose για το ποιος ήταν ο πιο όμορφος ή ο πιο καλλίφωνος με απείρων ωρών συζητήσεις, στοιχεία που την τότε εποχή που δεν ήταν σε τόση έξαρση το internet, ήταν ωραία ασχολία για τους οπαδούς. Το 1991, κυκλοφορώντας την δεύτερη δουλειά τους, “Slave To The Grind”, απλά διόγκωσαν το όνομα τους στα χείλη των οπαδών. Συνθετικά ήταν ένα κλικ πιο κάτω, αλλά αι πάλι είχε τραγούδια που κατάφεραν να «μείνουν» στο χρόνο. Κάπου εκεί ήρθε η «κατάρρευση» αφού 4 χρόνια μετά, το “Subhuman Race”, δεν είχε καμία σχέση με τους προκατόχους του. Οι SKID ROW είχαν «πέσει» πια σε συνθετικό τέλμα και συνθετική χειμερία νάρκη από την οποία δεν ξύπνησαν ποτέ. Δυστυχώς δεν έχουν καταφέρει μέχρι και σήμερα να κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Ότι έχει κυκλοφορήσει από το 1995 και μετά, χωρίς να είναι τελείως αδιάφορο, δεν είναι παράλληλα και κάτι το ιδιαίτερο. Έτσι πια δεν είναι στο «πάνω ράφι». Μακάρι να καταφέρουν να ανακάμψουν και να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που θα τους ξαναφέρει στο προσκήνιο για τα καλά. Έστω και μετά από πολλά χρόνια.
Θοδωρής Μηνιάτης
Υπήρχε κάποτε μια εποχή που στις Η.Π.Α κάποιοι πήραν την μουσική των KISS, VAN HALEN, JUDAS PRIEST, ένωσαν τα συστατικά τους και δημιούργησαν ένα ολόκληρο νέο είδος. Τότε εξακολουθούσαν και το έλεγαν heavy metal, αλλά εμείς μετά το ονομάσαμε glam metal. Τρίχες. Κατσαρές, ίσιες, όπως θέλετε πείτε τις. Αυτό το εξαίρετο μείγμα κλασσικότροπου heavy metal και hard rock ήρθε και μας έδωσε μεγάλα συγκροτήματα και μεγάλους μουσικούς, μεμονωμένα αν το εξετάσεις. Ένα από αυτά ήταν και οι SKID ROW, οι οποίοι μας έδωσαν με την σειρά τους ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, το οποίο εκτός από μια πληθώρα εξαιρετικών τραγουδιών, σύστησε στο κοινό τον Sebastian Bach. Η ομορφιά του μάγεψε τις γυναίκες, η φωνή του σκόρπισε μελαγχολία στους άνδρες, και ο δρόμος προς την παγκόσμια κυριαρχία ήταν ορθάνοικτος από τις πρώτες στιγμές του “Big guns”. Δίσκος – ορόσημο για το αμερικάνικο hard ‘n’ heavy το “Skid Row”, γεμάτο επιτυχίες που σάρωσαν το air play στο ραδιόφωνο και έκαναν ολόκληρες αρένες να σείονται. Και εκεί που το είχες σχεδόν σίγουρο πως θα ακούσεις τον διάδοχό του στα ίδια επίπεδα, να ’σου το “Slave to the grind”, λυσσασμένο, απειλητικό, METAL TO THE BONE, με τον Bach να «ξερνάει φωτιά» με ερμηνείες καταπληκτικές, οι οποίες επαναπροσδιόρισαν το στυλ και το ύφος των τραγουδιστών του είδους ως τότε. Κυμαινόμενοι από το groove-άτο, τότε (και τώρα) σύγχρονο hard rock ως τις παρυφές του thrash (ακούστε το ομότιτλο κομμάτι και ξαναμιλάμε για το αν είναι thrash), κατέθεσαν έναν δίσκο ο οποίος εκτός από αριστουργηματικός, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «ενωτικός», καθώς μπόρεσε να «πιάσει» διάφορες «κάστες» οπαδών. Η συνέχεια με το πειραματικό “Subhuman race” δεν ήταν η ανάλογη, και κάπου εκεί ήρθε η λήξη. Εκτός αν κάποιος από σας μπορεί να μου πει χωρίς google-άρισμα, τι άλλο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα στην μετά Bach εποχή. Μεγάλε Bon Jovi, σε ευχαριστούμε που με το ζόρι μας τους «φόρτωσες». Θα είμαστε εκεί στο επερχόμενο live, γιατί μπορεί να έχει γίνει ό,τι έχει γίνει, αλλά ζωντανά η μπάντα είναι super και θα τιμήσει τις ένδοξες και μόνο μέρες της. Αγαπημένος δίσκος; Δεν ξέρω. Οι δύο πρώτοι είναι για μένα ισάξιοι. Τραγούδι; Εύκολο… “Quicksand Jesus… I need you…”
Δημήτρης Τσέλλος
Εντάξει, τα να πεις τώρα για τα δυο πρώτα albums των SKIDROW. Όσοι έζησαν την εποχή του hair metal στην εποχή του, αποκλείεται να σου πουν ότι δεν τους είχε συνεπάρει η ενέργεια που αποπνέει το ομότιτλο album τους πίσω στο ‘89. Κομμάτια σαν τα “18 and life”, “I remember you” και “Youth gone wild” όχι μόνο ακουγόταν παντού αλλά αποτελούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του είδους που αντιπροσωπεύουν. Στο “Slave to the grind” επέλεξαν ένα πιο heavy ήχο, γεγονός που έκανε αίσθηση ακόμα και σε πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς, που τους θεωρούσαν σαν άλλο ένα hair metal σχήμα. Την επόμενη χρονιά (1992) θα κυκλοφορήσουν το εξαιρετικό ep διασκευών “B-side Οurselves” για να ακολουθήσει το πολύ αξιόλογο επίσης “Subhuman race”, που έμελε να είναι το τελευταίο με τον Sebastian Bach στην μπάντα.
Η εποχή Johnny Solinger στην μπάντα παρόλο που δεν είχε την λάμψη του παρελθόντος ήταν αξιοπρεπής, μιας και ο Solinger ήταν από την ίδια “πάστα” με τα υπόλοιπα μέλη. Δυστυχώς, δεν θα έλεγα τα ίδια για τον αντικαταστάτη του το ΖP Theart (πρώην DRAGONFORCE) γιατί από κάποια clip που έχω δει από πρόσφατο live τους, φαίνεται να μην κολλάει με το ύφος των υπολοίπων, παρόλο που διαθέτει καλή φωνή. Από την άλλη ο Sebastian Bach προσκάλεσε (και έφαγε αμέσως άκυρο από τον Sabo) να επανενωθούν για τα τριάντα χρόνια από το ντεμπούτο.
Προσωπικά, δεν θα έλεγα ότι με ενδιαφέρουν πλέον οι SKIDROW, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα να το παλεύουν και να προσπαθούν.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Θυμάμαι σε ένα ντοκιμαντέρ για το thrash metal, ο Sebastian Bach είχε πει το εξής αμίμητο για το “Kill ‘em all”: “Το βρήκα όταν είχε βγει στο συνοικιακό μου δισκάδικο, κοίταξα το εξώφυλλο, κοίταξα και το οπισθόφυλλο τη φωτογραφία και είπα «αυτοί είναι οι πιο άσχημοι άνθρωποι που έχω δει στη ζωή μου, ΠΡΕΠΕΙ να το αγοράσω!» Αυτό όσο άσχετο κι αν φαίνεται, δεν είναι. Λέει πολλά για τον street χαρακτήρα των SKID ROW. Βγήκαν την εποχή του glam, αλλά ήταν πολύ σκληρά καρύδια σε σχέση με αυτό τον συρφετό κλαψιάρηδων και κουκλεντέδων που ονομάστηκε glam. Διάολε, ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΑΝΕ PRIEST οι άνθρωποι και ακόμα το συζητάμε;
Με οδηγό τις riff-άρες, τις κομματάρες, και την αιώνια φωνάρα του άνωθι γίγαντα (και αιτία πολλαπλών οργασμών για πολλές γυναίκες τότε), τα 2 πρώτα SKID ROW, έγιναν ορισμός στο κεφάλι μου, αυτού που λέμε αμερικάνικο hard rock. Τσαμπουκαλεμένο, με ογκώδεις κιθάρες, ρεφρέν πιο μεγάλα κι από πολιτεία των ΗΠΑ, και τρία πόδια (“Monkey business”, “Quicksand jesus” και άντε γεια!). Χωρίς να ξεχνάει φυσικά, να δείχνει και ευαίσθητες στιγμές η μπάντα: “I remember you” (ότι πρέπει για να πάρεις μεθυσμένος τη πρώην 4 η ώρα το πρωί για να τα ξαναβρείτε… Δεν εγγυώμαι ότι θα πετύχει βέβαια), “Wasted time” (μπαλάντα για τον κολλητό σου που χώθηκε στη πρέζα, και πάρτον κάτω…μας έσκισες Sebastian!) και την αγαπημένη του γράφοντα “18 and life” (της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες, και σε αυτό το κομμάτι ο λεβέντης μας σκοτώνει το κολλητό του πάνω στη σούρα του και πάρτον μέσα τώρα…και τι να πούμε τώρα εμείς;).
Πολλά λέγονται για reunion με Bach, έχουμε και την επικείμενη εμφάνιση τους στην Αθήνα, για όποιον τους είχε άχτι (ο γράφων εις εξ αυτών). Όποια κι αν είναι η συνέχεια, όποια κι αν είναι η κατάληξη της μπάντας αυτής, το όνομα γράφτηκε στην ιστορία. Οι πιο όμορφοι αλήτες του αμερικάνικου hard rock. Η Γενιά που Αγρίεψε και άφησε τους άλλους να καταπιούν λακ με τη συσκευασία. Τι εννοείς, δε κατάλαβες ποιο κομμάτι επέλεξα;
Γιάννης Σαββίδης
Είναι να απορεί κανείς πως οι SKID ROW δεν κατάφεραν να έχουν το εκτόπισμα και το μέγεθος αντίστοιχων συγκροτημάτων. Μιλάμε για μία μπάντα που όταν βγήκε στην επιφάνεια δεν έκανε απλά πάταγο, αλλά σεισμό ολόκληρο! Ένας ντόρος που είναι καλά δικαιολογημένος από ένα ντεμπούτο σκέτη αλητεία και από ένα τραγουδιστή φαινόμενο. Προσωπικά βρίσκω τους πρώτους τρεις δίσκους των SKID ROW εξαιρετικούς με το “Slave to the grind” να είναι ο αγαπημένος μου. Αλήθεια τι να μπορώ να γράψω για αυτό το αριστούργημα; Heavy metal, αλητεία, δύναμη, τραγουδάρες και γενικότερα τα πάντα όλα. Δυστυχώς μετά τη φυγή του Sebastian Bach τα πράγματα πήραν την κατιούσα. Πάραυτα όμως, μόνο και μόνο για αυτούς τους τρεις πρώτους δίσκους αξίζει κανείς να τους δει. Είναι δύσκολο ακούγοντας κομμάτια όπως τα “Youth gone wild”, “18 and life”, “Big guns”, “Slave to the grind”, “Piece of me”, “Beggars day” και πολλά ακόμα, να μην περάσει κανείς καλά.
Δημήτρης Μπούκης
Το όνομα SKID ROW, μπορεί για μένα, όπως και για πολλούς ακόμη ίσως, να συνοψίζεται σε δύο κυκλοφορίες, στις δύο πρώτες τους ασφαλώς, βρίσκω όμως αξιοθαύμαστο το πώς αυτές οι δυο τους κάνουν ένα τόσο σημαντικό όνομα στο χώρο. Τα “Skid Row” και “Slave to the grind” είναι απλά έρωτες, αξεπέραστοι μάλιστα. Χάρη σ’ αυτά οι SKID ROW ταυτίζονται στο μυαλό μου με έννοιες όπως η ανεμελιά, τα πάρτι, τα σκισμένα jean, ο νεανικός τσαμπουκάς. Δυστυχώς βέβαια, η τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια, το “Subhuman Race”, υστερούσε συγκριτικά με τους προκατόχους του, με την κάτω βόλτα να ξεκινάει και να ολοκληρώνεται με την αποχώρηση του frontman τους Sebastian Bach. Για να είμαι ειλικρινής, δεν βρήκα τίποτα να με συγκινήσει στα “Thickskin” και “Revolutions per Minute” που ακολούθησαν. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός πως για δεύτερη φορά επισκέπτονται τη χώρα μας, πολύ πόσο απ’ τη στιγμή που δεν είχα την ευκαιρία να τους δω την πρώτη, το 2007. Είναι μια καλή ευκαιρία να χτυπηθώ με ύμνους όπως το “Youth gone wild”, το “Piece of me”, το “Slave to the grind” και φυσικά το λατρεμένο, “Monkey business” και να νιώσω και πάλι έφηβη. Οι SKID ROW ως γνωστόν, φημίζονται και για τις τεράστιες μπαλάντες τους, τα πολύ αγαπημένα, “18 and life” και “I remember you”, στιγμές που σίγουρα θα αγγίξουν όποιον βρεθεί στις 15 του μήνα στο Κύτταρο.
Χαρά Νέτη
