Στις 4 Ιανουαρίου 1986, 35 χρόνια πίσω, δηλαδή, ο τεράστιος Phil Lynott, άφησε τούτον τον κόσμο, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να μας χαρίσει απλόχερα πολλά αριστουργήματα με τους THIN LIZZY, οι οποίοι δικαιωματικά γίνονται Band of the week την πρώτη εβδομάδα του 2021. Μάλιστα, την 1η Φεβρουαρίου, αν όλα πάνε καλά, μην χάσετε την πρώτη πανελλήνια προβολή του ντοκιμαντέρ “Phil Lynott: Songs For While I’m Away”, στα πλαίσια του Gimme Shelter Film Festival, στο Gagarin. Ας δούμε τι είχε να πει η συντακτική ομάδα του Rock Hard για το σχήμα αυτό και φυσικά, όλοι να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο.
Πραγματικά όσο μεγάλωνα, μου έκανε ολοένα και μεγαλύτερη εντύπωση πως ένα ιρλανδικό συγκρότημα, με μαύρο τραγουδιστή, έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’70, που τα στερεότυπα ήταν εντελώς διαφορετικά (όχι ότι τώρα έχουν αλλάξει πάρα πολύ, αλλά λέμε τώρα). Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, πρέπει να ήσουν πραγματικό genius για να γίνεις τόσο ευρέως αποδεκτός και είναι φανερό ότι ο Phil Lynott ήταν genius. Μουσικά, στιχουργικά, απ’ όπου και να το δει κανείς. Συνεπικουρούμενος από εκπληκτικούς κιθαρίστες του βεληνεκούς των Scott Gorham, Gary Moore, Brian Robertson, Snowy White, κυκλοφόρησε με τους THIN LIZZY, μία σειρά εξαιρετικών άλμπουμ, που όχι μόνο έκαναν επιτυχία, αλλά επηρέασαν με πολύ έντονο τρόπο από τους IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, DEF LEPPARD, μέχρι τους METALLICA και τους MASTODON. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των 70s, αλλά οι THIN LIZZY, έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής που βασίλευσε τη δεκαετία του ’80. Ακούστε τα “Emerald”, “Hollywood”, “The boys are back in town”, “Waiting for an alibi”, “Killer on the loose”, “Whiskey in the jar”, “Róisín Dubh (Black Rose): A Rock Legend” και τόσους άλλους διαχρονικούς ύμνους και θα διαπιστώσετε για το πόσο σημαντικό σχήμα ήταν για την μουσική που τόσο αγαπάμε. Μερικά πράγματα είναι υπεράνω γούστου.
Σάκης Φράγκος
Όταν πρωτογνωρίζαμε τον θαυμαστό κόσμο του heavy metal, διαβάζαμε και την τελευταία λεπτομέρεια, την τελευταία λέξη από τα special thanks των δίσκων που αγοράζαμε, και από τις συνεντεύξεις των αγαπημένων μας μουσικών. Ήταν από τα κύρια «εργαλεία» μας, ώστε να ανακαλύψουμε νέα μουσική. Αφού η τάδε αγαπημένη μας μπάντα ανέφερε τον δείνα μουσικό ως επιρροή, «δεν γίνεται, θα είναι καλός», σκεφτόμασταν. Κάπως έτσι γνώρισα και τον Phil Lynott… η καθολική του αποδοχή, ήταν αυτή που με «έσπρωξε» να ακούσω την μουσική του. Και προϊόντος του χρόνου, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, εκτίμησα ιδιαίτερα και την στιχουργική του προσέγγιση, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως «ποίηση του δρόμου». Και κατάλαβα πολλά… Ήταν τόσο εξόφθαλμη η επιρροή που ασκούσαν οι THIN LIZZY (η καλύτερη βρετανική μπάντα, σύμφωνα με τον Martin Walkyier) στο heavy metal, πρώτιστα φυσικά σε αυτό που ονομάζεται «κιθάρες», που δεν γινόταν να μην τους λατρέψεις. Όποιοι και να τις κρατούσαν. Δεν έμεναν όμως μόνον εκεί. Δεν ξέρω αν μπορείς να το συλλάβεις, αλλά είναι τεράστια επιτυχία να σε αναφέρουν ως μέντορά τους καλλιτέχνες από το κλασσικό rock ως το black metal. Με την «αδύνατη σαύρα», αυτό έγινε. Ναι, ο Phil «έφυγε» νωρίς. Μπορούσε να δώσει πολλά ακόμη. Και μπορεί στην ουσία να ξόδεψε άδικα νιάτα και ταλέντο, αλλά επίσης αυτό που όλοι μας ξέρουμε, είναι πως αν και έζησε μόλις 37 χρόνια, πρόλαβε να αφήσει μια «σφραγίδα» ανάλογη με αυτές που άφησαν καλλιτέχνες με τα διπλάσιά του ακόμη χρόνια, και είχε καθολική αποδοχή. Τώρα τι θα βλέπαμε αν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος; Είμαι σίγουρος πως η μουσική των THIN LIZZY θα εξελισσόταν προς το «βαρύτερο», ακριβώς όπως αυτή του πάλαι ποτέ συνοδοιπόρου του Gary Moore, και κάποια στιγμή θα τους βλέπαμε ξανά μαζί, πριν τραβήξει εκ νέου ο καθένας τον δρόμο του. Από μια πλούσια και εξαίσια δισκογραφία λοιπόν, γεμάτη μεγάλα τραγούδια, θα διαλέξω αυτήν εδώ την επική ελεγεία που με τις πρώτες νότες θυμίζει Γηραιά Αλβιώνα και σε ταξιδεύει κατά Ιρλανδία μεριά. Άλλωστε… “When I’m in England, I say, I’m from Ireland. When I’m in Ireland, I say, I’m from Dublin. When I’m in Dublin, I say, I’m from Crumlin. When I’m in Crumlin, I say, Leighlin Road. When I’m in Leighlin Road, I say…I’m a Lynott.”
Δημήτρης Τσέλλος
Έχω ξεκινήσει και σταματήσει αυτό το κείμενο άπειρες φορές προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω για μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες, τον Phil Lynott και κατ’ επέκταση τους THIN LIZZY. Έχοντας δίπλα του την σταθερά που ακούει στο όνομα του Scott Gorham και πλαισιωμένος κατά καιρούς από μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών όπως ο Gary Moore, ο Brian Robertson και ο John Sykes, ο Lynott με τους LIZZY κυκλοφόρησε αριστουργήματα και επηρέασε άπειρο κόσμο , με πολλές μπάντες να διασκευάζουν κομμάτια τους, από τους METALLICA και τους SKYCLAD μέχρι τους SODOM. Για μένα ο Lynott ήταν από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς στο χώρο και ο πρόωρος χαμός του 1986 ήταν ένα τεράστιο πλήγμα καθώς σίγουρα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα. Πλέον ο Lynott αποτελεί μέρος των Κέλτικων μύθων που τόσο αγαπούσε και οι THIN LIZZY ένα μνημειώδες κεφάλαιο για τη μουσική μας. Και το Μαύρο Τριαντάφυλλο θα ανθίζει για πάντα…
Θοδωρής Κλώνης
Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των THIN LIZZY. Υπάρχουν, σίγουρα, εκεί έξω πολλοί πιο φανατικοί οπαδοί τους που γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά τα έργα και τις ημέρες του Ιρλανδέζικου συγκροτήματος. Ωστόσο, στο άκουσμα του ονόματος των THIN LIZZY μου έρχονται σχεδόν συνειρμικά τρία πράγματα τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Το πρώτο είναι το πως έμαθα τους THIN LIZZY. Άνοιξη του 1991 και ο κολλητός φίλος αγοράζει σε μία από τις Σαββατιάτικες βόλτες μας στα δισκάδικα, τη συλλογή “Dedication”. Το ίδιο βράδυ ακούγαμε συνέχεια αυτό το δίσκο και “μπαίναμε” στο μαγικό κόσμο του Phil Lynott. Για την ιστορία, δεν θυμάμαι τι είχα αγοράσει εγώ…όχι ότι έχει καμία σημασία.
Το δεύτερο είναι ότι κατά τη μία και μοναδική μου επίσκεψη στο Δουβλίνο πριν από 5 χρόνια δεν γινόταν να μην “πιάσεις” στην ατμόφαιρα των rock bars και των γύρω δρόμων την επιβλητική σκιά του ονόματος των THIN LIZZY! Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι σχεδόν τα πάντα που αφορούν το μουσικό γίγνεσθαι και είναι της πόλης περιστρέφονται γύρω από το όνομα και την κληρονομιά του Phil Lynott το άγαλμα του οποίου δεσπόζει, ούτως ή άλλως, σε κεντρικό σημείο του Δουβλίνου. Η τελευταία συνιστώσα αναφορικά με τους THIN LIZZY δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τον ίδιο τον Phil Lynott. Είναι τόσοι πολλοί οι μουσικοί και τα συγκροτήματα που έχουν επηρεασθεί από τη μουσική κα τους στίχους του που και μόνο το γεγονός ότι τα δύο σημαντικότερα metal συγκροτήματα όλων των εποχών (MAIDEN – METALLICA) δηλώνουν απερίφραστα τον απεριόριστο σεβασμό στους THIN LIZZY και κυρίως στον Phil Lynott φανερώνει με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο την τεράστια αξία των Ιρλανδών. Ο Phil μπορεί να έχει πεθάνει εδώ και χρόνια αλλά το έργο του ζει αιώνια μέσα από κάθε στερεοφωνικό, υπολογιστή, κινητό και δεν ξέρω τι άλλο…σε όλο τον κόσμο! Ανεκτίμητη, κυριολεκτικά, η συνεισφορά του…
Σάκης Νίκας
Από τα συγκροτήματα που εκτίμησα σε βάθος χρόνου κι όχι από μικρή ηλικία. Η φωνή του Phil Lynott παλαιότερα δεν με είχε κερδίσει, όμως όσο διάβαζα για το επιτεύγματά τους, τους μουσικούς που πέρασαν από τις τάξεις του συγκροτήματος αλλά και με την βοήθεια κάποιων διασκευών, άρχισα να μπαίνω στο κλίμα της ιδέας των THIN LIZZY. Από τα ελάχιστα συγκροτήματα με τα οποία ασχολήθηκα μετά που άκουσα διασκευές τους. Όμως ο μαύρος Ιρλανδός μπασίστας και οραματιστής, μέσα σε κακουχίες και ξεπερνώντας τεράστια εμπόδια, έμελλε να γράψει την δική του ιστορία στο χώρο του ροκ. Οι μελωδίες του είναι μοναδικές και ο τρόπος έχτιζε τα τραγούδια του επίσης ιδιαίτερος. Επιπλέον, αν ένα τραγούδι ήταν καλό, θα έμπαινε στον δίσκο τους κι ας μην ακολουθούσε τις προδιαγραφές μιας ροκ μπάντας. Στην δισκογραφία τους, είχαν από Κέλτικα τραγούδια, ποπ μπαλάντες, blues εμπνεύσεις, μέχρι δυνατούς ροκ ύμνους. Όλα χωρούσαν κάτω από την ομπρέλα του ονόματος των THIN LIZZY. Η προσωπικότητα τόσο του Lynott, όσο και σχεδόν όλων των κιθαριστών που πέρασαν από το συγκρότημα, ήταν δυνατές οπότε δεν έλειψαν οι διαξιφισμοί. Στο κοκτέιλ προσθέστε, ναρκωτικά, αλκοόλ και θέματα υγείας και καταλαβαίνετε γιατί δεν έγιναν ακόμα πιο δημοφιλείς. Μάλιστα, οι προσπάθειές τους για κατάκτηση των Ηνωμένων Πολιτειών απέτυχαν επειδή χρειάστηκαν να ακυρώσουν επανειλημμένως τις εμφανίσεις τους εκεί. Με το ντεμπούτο τους να έχει κυκλοφορήσει το 1971, φέτος γιορτάζουμε μισό αιώνα THIN LIZZY και 35 χρόνια δίχως των Phil (4 Ιανουαρίου του 1986 ήταν). Ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή τους, που το όνομα συνέχισε δίχως τον ιδρυτή και οραματιστή μπασίστα, με πολλές περιοδείες και εμφανίσεις, ενώ ακόμα και οι BLACK STAR RIDERS και η καριέρα του John Sykes, διατηρήθηκαν ως δορυφόροι του πλανήτη LIZZY.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Οι THIN LIZZY για τον γράφοντα είναι άλλο ένα συγκρότημα που πάντα θα πλανιούνται από πάνω του οι λέξεις «κρίμα και άδικο». Είναι οι μόνες που μπορούν να αντικατοπτρίσουν, για μένα, την μη ύπαρξη ενός τέτοιου σχήματος στην ευρύτερη ροκ μουσική. Δυστυχώς ο Άσπρος Διάβολος, μας στέρησε, έναν από τους ευφυέστερους και πολυτάλαντους μουσικούς που έχουν υπάρξει ποτέ στη γη. Έναν μουσικό που κατάφερε, λόγω καταγωγής, να μπλέξει αρμονικά το παραδοσιακό Ιρλανδέζικο στοιχείο με το ροκ των 70s. Έναν καλλιτέχνη που με το συγκρότημα του και τις ερμηνείες του, μας χάρισε τόσες πολλές μουσικές στιγμές συντροφιάς σε όλη την ζωή του καθενός.
Τα 12 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, λογίζονται ως λίγα, σε σχέση με την μουσική κληρονομιά που θα μπορούσε, βάση ταλέντου, να μας άφηνε αν συνέχιζε. Στα ήδη υπάρχοντα, ο οπαδός έχει ακούσει τραγούδια, που ακόμα και στις μέρες μας, ηχούν φρέσκα λες και κυκλοφόρησαν πριν μερικά χρόνια και όχι τόσο πίσω στον χρόνο. Σκεφτείτε μόνο ότι η τελευταία δουλειά τους είδε το φως της δημοσιότητας 38 χρόνια πριν. Αυτό νομίζω είναι μια μικρή απόδειξη του πόσο διαχρονικά θα παραμείνουν τα τραγούδια τους. Άλλωστε μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όποιο ροκ μαγαζί πας, θα ακούσεις σίγουρα ένα τραγούδι τους, ότι το έργο του Lynott κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται με τους BLACK STAR RIDERS και ότι τα τραγούδια τους έχουν διασκευαστεί από αρκετά groups.
Οι THIN LIZZY «τέλειωσαν» πολύ νωρίς θεωρώ για όλους, αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο μοναδικό συγκρότημα ήταν, μια και για μένα κανένα άλλο σχετικό σχήμα δεν είχε τέτοια επιρροή στο κοινό. Έτσι θα είναι για πάντα κοντά μας, μέσω της μουσικής τους, η οποία ακούγεται σε κάθε στιγμή της ημέρας με μεγάλη ευχαρίστηση.
Θοδωρής Μηνιάτης
H 4η Ιανουαρίου 1986 δεν είναι μια απλή ημερομηνία αλλά μια ημερομηνία που ορισμένοι από εμάς την θυμόμαστε κάθε αρχές του χρόνου. Ήταν τότε, πριν από 35 χρόνια που ο Philip Lynott θα εγκατέλειπε τον κόσμο μας για να παίξει στα ουράνια μαζί με τους υπόλοιπους rockers που έφυγαν σε μικρή ηλικία. Το πάθος για τα ναρκωτικά που μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευε ότι ήταν πιο ισχυρός από αυτά και δεν θα μπορούσαν να τον καταβάλουν, τελικά τον νίκησαν. Το πάθος του αυτό μας στέρησε ένα τεράστιο ταλέντο σε ερμηνευτικό, συνθετικό, στιχουργικό αλλά και εκτελεστικό επίπεδο. Ένα σπάνιο, μοναδικό ταλέντο που είχε όλα τα χαρίσματα πραγματικά.
Ποίος ξέρει τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει αν ήταν ζωντανός , την είχε σκαπουλάρει από τον χάρο και είχε καταφέρει να ξαναμαζέψει τα κομμάτι του και να ξαναδημιουργήσει τους ΤΗΙΝ LIZZY που μόνος τους πήρε την απόφαση (και το μετάνιωσε γρήγορα είναι η αλήθεια) να τους διαλύσει μετά την farewell l περιοδεία που ανακοινώθηκε το 1983.
Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ κάθε δίσκο της μπάντας αλλά αν επέλεγα να διαλέξω μερικά από αυτά θα επέλεγα το σίγουρα από την πρώτη περίοδο τα “Shades of a blue orphanage” και “Vagabonds of the western world”, δυο μαγικά albums που μας φανερώνουν τον χαρακτήρα των πρώιμων LIZZY, της τριάδας Lynott/ Bell/Downey που αργά αλλά σταθερά έχτιζε τα θεμέλια της εμπορικής καταξίωσης και αποδοχής.
Από την δεύτερη περίοδο, που με την προσθήκη των κιθαριστών Brian Robertson και Scott Gorham θα εξελιχθούν σε μια φονική hard rock μπάντα που έμελλε να επηρεάσει έκτοτε όλα τα μετέπειτα heavy metal σχήματα των 80s, μια επιρροή που συνεχίσθηκε και κρατά μέχρι και σήμερα είναι η αλήθεια. Θα επέλεγα τα αδελφάκια “Johnny the fox” και “Jailbreak” και πιο ψηλά από όλα θα τοποθετούσα το λατρεμένο μου “Bad reputation”, ο πιο αγαπημένος μου δίσκος από το ρεπερτόριο της μπάντας και αυτός που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές. Επιστέγασμα αυτής της ξέφρενης πορείας, το θρυλικό διπλό live “Live and dangerous”, ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών.
Για το “Βlack rose: A rock Legend” δεν έχω λόγια, μιας και το άκουσα σε μικρή ηλικία και πραγματικά το λάτρεψα. Μια κατηγορία από μόνο του με τον λατρεμένο Gary Moore να προσφέρει για άλλη μια φορά τις υπηρεσίες του στον κολλητό του φίλο, Lynott , και ευτυχώς που η συνεργασία αυτή καταγράφθηκε σε ένα ολοκληρωμένο album. Και τι album είναι η αλήθεια. Μαγευτικό αν μη τι άλλο!
H επόμενη περίοδος με τον Snowy White στις κιθάρες μπορεί να προσπερνούν οι επιδερμικοί ακροατές, όμως για μένα προσωπικά το “Renegade” είναι ένας δίσκος που όχι μόνο τοποθετώ στους πιο αγαπημένους μου της μπάντας, συνθέσεις όπως τα “Angel of death”, “Renegade”, “The pressure will blow”και “It’s getting dangerous” είναι πραγματικά ανεπανάληπτες και ότι καλύτερο έχω ακούσει σε αυτήν την μουσική στα 37 χρόνια που ασχολούμαι με αυτή, την ανακαλύπτω και την εξερευνώ.
Πόσες μπάντες ξέρετε που για τελευταίο δίσκο να έχουν προσφέρει έναν δίσκο επιπέδου “Thunder and lightning”, ο πρώτος και τελευταίος δίσκος με τον πιτσιρικά John Sykes που αυτού είχε βαφτιστεί στην κολυμπήθρα του πολυαγαπημένου ΝWΟΒΗΜ και των εξαιρετικών ΤΥGERS OF PAN TANG πιο συγκεκριμένα, θα προστεθεί στο άρμα των παλαίμαχων πλέον THIN LIZZY , έτοιμος να τους αναγεννήσει και θα τους δώσει την ενέργεια και το boost που χρειαζόντουσαν εκείνη την εποχή. Mόνο που οι υπόλοιποι είχαν να παλέψουν με τους δικούς τους “προσωπικούς” δαίμονες και το προδιαγεγραμμένο τέλος δεν θα αργήσει να επέλθει μετά την προγραμματισμένη αποχαιρετιστήρια περιοδεία. “The sun goes down”…
Για όποιον ενδιαφέρετε να μάθει περισσότερα, πιο αναλυτικά και επιθυμεί να εμβαθύνει στο φαινόμενο ΤΗΙΝ LIZZY υπάρχουν τα πολύ αξιόλογα βιβλία, “Phil Lynott: The rocker” του Μark Putterford και το “The boys are back in town” των Scott Gorham/ Harry Doherty.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Η σχέση μου με τους THIN LIZZY είναι, για λόγους που δεν γνωρίζω, σχετικά επιφανειακή. Κάπως έτσι τα έφερε η τύχη ώστε, μυημένος στον σκληρό ήχο στα mid προς τέλη των 90s, άκουγα αρκετούς από τους προπάτορες της rock και hard rock μουσικής όπως LED ZEPPELIN, DEEP PURPLE, QUEEN, SCORPIONS αλλά για κάποιο λόγο, οι THIN LIZZY δεν αποτέλεσαν άκουσμα (άσχετα ότι φυσικά και μου αρέσουν και τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τη μπάντα-θεμέλιο λίθο των IRON MAIDEN και τόσων άλλων). Η επαφή μου μάλιστα με την Ιρλανδία περιορίστηκε στον αγαπημένο μου, και πολλών Ελλήνων, Rory Gallagher. Όπως συμβαίνει για τόσους οπαδούς της γενιάς μου, έμαθα τους THIN LIZZY μέσω κλασσικών compact disc συλλογών (χιτάκια όπως “Jailbreak” “The boys are back in town” τα ήξερε και η κουτσή Μαρία), μέσω των μπαρ που σύχναζα ως έφηβος και, πάνω απ όλα, από ΚΕΙΝΗ τη διασκευή του “Whiskey in the jar” στο “Garage inc.” των METALLICA (παρομοίως και με τον Bod Dylan και το “Knockin on heaven’s door” με την περίπτωση των GUNS N ROSES). Ύστερα ακολούθησε και η άλλη τρομερή διασκευή στην μπάντα του Phil Lynott από τους SKYCLAD με το “Emerald”. Βάλε στην εξίσωση και το γεγονός πως κάποια στιγμή ανακάλυψα πως ο πρώτος μου guitar hero, ο μακαρίτης πλέον Gary Moore, ήταν βασικό τους μέλος για ένα διάστημα, και έχετε την ιστορία της γνωριμίας μου με τους THIN LIZZY. Τώρα η αλήθεια είναι μου άνοιξε η όρεξη για ένα καλό ιρλανδέζικο ουίσκι.
Φίλιππος Φίλης
Και όμως, είμαι ένας από αυτούς που δεν έμαθε τους THIN LIZZY από την διασκευή των METALLICA στο “Whiskey in the jar”. Η πρώτη μου επαφή με την ιστορική μπάντα του Phil Lynott ήταν από την ταινία “Detroit rock city” με το τραγούδι “Jailbreak”. Χαρούμενος ο μπαμπάς που ο γιός του γούσταρε με THIN LIZZY, μου κοτσάρει κασετούλα με συλλογή τραγουδιών, πάρε μου λέει και στην δεύτερη πλευρά τον Δημήτρη Σαραβάκο του rock, τον Gary Moore, και το “Out in the fields” που συμμετέχει ο Phil Lynott και έδεσε το γλυκό. Μεγάλη μπάντα, τεράστια επιρροή για το heavy metal και προσωπικά μεγάλη μου αγάπη. Αν μιλάμε πολλές φορές για αλητεία στην μουσική σε διάφορα συγκροτήματα, αρκεί να ακούσουμε το “Don’t believe a word” και να καταλάβουμε πόσο υπερβάλλουμε, καθώς η ίδια η μπάντα, το attitude των τραγουδιών της και η συνολική τους παρουσία, γονατίζει τα περισσότερα από αυτά που θεωρούμε “αντρίκια”. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσα ευχαριστώ πρέπει να δώσουμε στους THIN LIZZY για την προσφορά τους στην μουσική και τι μεγάλο ρόλο έπαιξαν στην διαμόρφωση του Metal. Και για τέλος, είναι συγκροτήματα που χωρίς ένα συγκεκριμένο μέλος τους δεν υφίστανται. Έτσι και THIN LIZZY χωρίς Phil Lynott δεν υπάρχουν.
Δημήτρης Μπούκης
Δε θα το παίξω οπαδάρα των THIN LIZZY, σε καμιά περίπτωση. Καταρχάς, δεν θα ήταν καθόλου τιμητικό προς τον μακαρίτη. Συν τοις άλλοις, πιο πολύ αξίζει να διαβάσετε τους ανθρώπους που έχουν βιώσει την μουσική του στο πετσί τους. Εγώ τι; Εγώ, γουστάρω σκόρπια κομμάτια τους από διασκευές που έκαναν σε αυτούς μπάντες με τις οποίες έχω μεγαλύτερο δέσιμο: ANTHRAX, IRON MAIDEN, MOTORHEAD, OVERKILL, BLACKSTAR, MEGADETH, SODOM. Δεν αναφέρω καν το θαυμασμό προς το πρόσωπο του από τον James Hetfield (έχει αποκαλέσει τον Phil “ποιητή” και πως δε μπορεί να γράψει στίχους σαν εκείνον). Σίγουρα, ξεχνάω κάποιες μπάντες που τους τιμήσανε. Αλλά και μόνο αυτές να ήταν αρκούν. Κάτι άκουσαν, βεβαίως, οι άνωθεν λατρεμένες μπάντες σε αυτούς, που εγώ ακόμα δεν έχω ανακαλύψει και ήθελαν να αποτίσουν φόρο τιμής στους Ιρλανδούς θρύλους. Αυτός, είναι αρκετός λόγος για να τους βαράω αιώνια προσοχή. Οι έτεροι λόγοι, το βαρύ πυροβολικό μουσικών: Gary Moore, Brian Robertson, John Sykes…τα λόγια πέρα ως πέρα περιττά! Προχωρούμε σε ένα αγαπημένο κομμάτι, το “Running back” από το “Jailbreak”
Γιάννης Σαββίδης
Phil Lynott ο ποιητής του δρόμου! THIN LIZZY το όχημά του! Λόγια και λέξεις που δύσκολα μπορούν να περιγράψουν το τι σημαίνει το συγκεκριμένο συγκρότημα για πολύ κόσμο εκεί έξω. Με τραγούδια που είναι βγαλμένα κυριολεκτικά μέσα από τη ζωή, με κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, με σκέψεις για τη ζωή, αυτοβιογραφικά τραγούδια ενός καλλιτέχνη που δεν «μάσησε» ποτέ τα λόγια του. Τα έκανε τραγούδια! Μελωδίες που έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα των χρόνων και μας έδωσαν ένα συγκρότημα – σημείο αναφοράς, που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη! Ο τεράστιος Phil έφυγε από τη ζωή αλλά είχε δώσει τόσα πολλά που η μουσική του χρωστάει ευγνωμοσύνη! Οι Ιρλανδοί του έχουν φτιάξει άγαλμα! Έβαλε τη χώρα τους στον παγκόσμιο χάρτη! Πολιτιστική κληρονομιά ενός ολόκληρου λαού! Και αυτό, νομίζω, είναι πάνω από όλα!
ΥΓ. Όσες φορές ακούω το παρακάτω intro τόσες φορές νιώθω χαρούμενος που ακούω αυτή τη μουσική!
ΥΓ2. Στιχάρες!
Ντίνος Γανίτης
Λογικά, σε όλη την ιστορία του rock, δεν θα ξαναϋπάρξει συγκρότημα σαν τους THIN LIZZY.
Κυρίως επειδή δεν θα εμφανιστεί ποτέ ξανά κάποιος χαρακτήρας τόσο χαρισματικός όσο ο Phil Lynott. Ένας Ιρλανδός μιγάς, μία ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού, ερμηνευτή, ποιητή και, εν γένει, ανθρώπου. Η πεμπτουσία του «rocker», που μόνο με φυσιογνωμίες σαν τον Lemmy και τον Bon Scott μπορεί να συγκριθεί, ένας γοητευτικός, μελαγχολικός και δυναμικός καλλιτέχνης, που μαγνήτιζε όσους έρχονταν σε επαφή μαζί του.
Πέρα από τον μπροστάρη Lynott, ωστόσο, οι THIN LIZZY μας πρόσφεραν κάποιες από τις καλύτερες ηλεκτρικές δισολίες στην ιστορία της μουσικής, γεφυρώνοντας τους WISHBONE ASH των αρχών της δεκαετίας του ’70, με τους IRON MAIDEN στην αυγή της δεκαετίας του ’80. Εδώ ανήκουν και τα αγαπημένα μου κιθαριστικά δίδυμα, με μία ιδιαίτερα μεγάλη αγάπη στο «κλασικό» δίδυμο Scott Gorham-Brian Robertson. Όχι ότι οι υπόλοιποι συνδυασμοί, με σταθερό τον Gorham, πάνε πίσω. Gary Moore, Snowy White, John Sykes, ακόμα και ο Eric Bell που έπαιζε μαζί τους στην πρώτη τους περίοδο, διαλέξτε και πάρτε. Και προσέξτε, μιλάμε για δισολίες. Όχι για δύο κιθάρες. Έχει διαφορά. Φυσικά, υπάρχει και ένας σπουδαίος ντράμερ που χτίζει τα θεμέλια αυτού του κολοσσιαίου ήχου. Ο διακριτικός αλλά ικανότατος Brian Downey, ο ιδανικός παίχτης για τους THIN LIZZY και ο δεύτερος σταθερός πυλώνας σε όλη την ζωή του συγκροτήματος, που έδενε απόλυτα με το μαγικό μπάσο του Lynott.
Στο στούντιο έβγαζαν αριστουργήματα. Σποραδικά δείγματα της συνθετικής τους δεινότητας μέχρι το “Fighting” (1975). Τον απόλυτο hard rock ύμνο στο “The boys are back in town” από το “Jailbreak” του 1976, μεταξύ άλλων διαμαντιών. Και από εκεί και πέρα, απλά καταιγισμός από αριστουργήματα. Η ωδή στην ιρλανδική λαογραφία στο “Johnny the Fox” (1976), η εποποιία του “Bad reputation” (1977), το επικό “Black Rose: A rock legend” (1978), η είσοδος στα 80s με το εξωτικό “Chinatown”, η ανθεκτικότητα του “Renegade” (1981) και η heavy metal καταιγίδα του “Thunder and lightning” (1983). Οι THIN LIZZY κράτησαν ψηλά μαζί με ελάχιστα ακόμα συγκροτήματα, την σημαία του αληθινού hard rock και βρέθηκαν στον πυρήνα της ψυχής του στα δύσκολα χρόνια του punk. Παράλληλα, τροφοδότησαν με ιδέες τα συγκροτήματα που θα ξεκινούσαν το NWOBHM και μας χάρισαν μοναδικές στιγμές μουσικής έκστασης.
Το υπερόπλο, όμως, των THIN LIZZY, ήταν οι ζωντανές τους εμφανίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι το μνημειώδες live άλμπουμ τους από το 1978, “Live and dangerous”, εναλλάσσεται εκ περιτροπής στην κορυφαία θέση των καλύτερων live άλμπουμ όλων των εποχών, με μεγαθήρια όπως το “Made in Japan” των Deep Purple και το “Strangers in the night” των UFO. Αν υπάρχει κάποιο rock συγκρότημα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «το συγκρότημα του λαού» αυτό είναι δικαιωματικά οι THIN LIZZY, με τους δεσμούς και την οργανική σχέση μεταξύ συγκροτήματος και ακροατηρίου να μοιάζουν με θρησκευτική ακολουθία πιστών ή ομάδα που παίζει στην φυσική της έδρα υπό τις ιαχές των οπαδών της. Άλλωστε η μεγαλύτερη πρόκληση των παραγωγών που συνεργάστηκαν κατά διαστήματα με τους THIN LIZZY ήταν αυτή ακριβώς, να συλλάβουν την μαγεία των live εμφανίσεων τους στο στούντιο, που ήταν σαν να προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν έναν τυφώνα μέσα σε ένα μπουκαλάκι. Και λέγεται, μέχρι και σήμερα, ότι όσοι κατάφεραν να δουν τους THIN LIZZY στην ακμή τους, μάλλον είχαν μόλις παρακολουθήσει την καλύτερη συναυλία της ζωής τους και δεν το είχαν συνειδητοποιήσει. Αυτό θα μπορούσαν να σας το επιβεβαιώσουν και τα αστέρια της εποχής, οι RAINBOW και οι QUEEN, που έκαναν το λάθος να πάρουν τους THIN LIZZY μαζί τους σε περιοδεία και μετά αναζητούσαν τρόπους να ακολουθήσουν το τρομερό σόου που άνοιγε για αυτούς, μπροστά μάλιστα στο δικό τους κοινό.
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι ότι χάθηκαν μέσα σε μία ομίχλη καταχρήσεων και αναλώθηκαν από τα πάθη τους. Ταλαιπώρησαν τόσο πολύ τα μυαλά και τα κορμιά τους, όπου με ανακούφιση, όπως δήλωσε ο Scott Gorham, αποδέχθηκαν πως έπρεπε να σταματήσουν με το εκρηκτικό “Thunder and lightning” και ένα ακόμα φοβερό live, το “Life” του 1983. Ίσως είναι καλύτερο να τα παρατάς όταν είσαι στην κορυφή και όχι στην άβυσσο. Τα “what if” σενάρια είναι πολλά και ποικίλα. Δυστυχώς, η πικρή πραγματικότητα είναι αυτή που μετράει και το οικοδόμημα THIN LIZZY κατέρρευσε από μέσα, με τα ναρκωτικά και το ποτό να τους έχουν διαλύσει, άλλους σε μικρό και άλλους σε μεγάλο βαθμό. Στην δεύτερη κατηγορία άνηκε και ο αγαπημένος όλων Phil Lynott, που άφησε την τελευταία του πνοή την 4η Γενάρη 1986, ζώντας τα τελευταία του χρόνια σε μία κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και χαρίζοντας μας μέχρι το τέλος μοναδικές μουσικές στιγμές με τον παλιό του φίλο και συνεργάτη, Gary Moore. Ο θρήνος επεκτάθηκε αλυσιδωτά σε όλο τον κόσμο του rock και καταλάγιασε σε μία γλυκιά ανάμνηση που μας συντροφεύει μέχρι και σήμερα.
Ευτυχώς, οι THIN LIZZY έχουν αφήσει τέτοια παρακαταθήκη που είναι πρακτικά αδύνατο να τους αγνοήσουμε ακόμα και τέσσερις δεκαετίες αργότερα. Υπάρχει κάτι για όλους και όλοι έχουν κάτι το λατρεμένο στην ατέρμονης έμπνευσης δουλειά τους. Επιλέγω να αφήσω εκτός αφήγησης την εκδοχή των THIN LIZZY που εμφανίστηκε από το 1996 και μετά. Είναι σαν να μιλάμε για τους QUEEN χωρίς τον Freddie Mercury. Δεν είναι τυχαίο που αποτελούν μέχρι και σήμερα εθνικό θησαυρό για το Σμαραγδένιο Νησί, αλλά και θησαυρό για όλους τους τυχοδιώκτες, τους ταξιδιάρηδες, τους rockers, τους εραστές και τους φίλους της ζωής, γενικά. Άλλωστε είπαμε… δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά συγκρότημα σαν τους THIN LIZZY.
Κώστας Τσιρανίδης
Δεν ξέρω ειλικρινά τι μπορεί να ειπωθεί που δε θα είναι υπερβολικό ή επαναλαμβανόμενο στην περίπτωση των THIN LIZZY και κατ’ επέκταση του ηγέτη τους και αδιαμφισβήτητου ήρωα Phil Lynott. Το μαύρο τριαντάφυλλο όλης της Ιρλανδίας και αξιότερο τέκνο της χώρας όλων των εποχών μαζί με τον τρισμέγιστο Rory Gallagher, έπαιξε το δικό του σημαντικό ρόλο στην κυριαρχία του ροκ γενικότερα και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όλοι οι δίσκοι των THIN LIZZY, από την αρχή ως το τέλος, ήταν το λιγότερο εκπληκτικοί (αν όχι συγκλονιστικοί). Ο άνθρωπος (συγνώμη, ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος έστω) είχε το χάρισμα να πιάνει οτιδήποτε και να το μετατρέπει σε χρυσό στα χέρια του. Αβίαστη τελειότητα με ένα πανέμορφο πεντακάθαρο και γλυκύτατο ήχο που κανείς δεν είχε (και προφανώς κανείς δε θα έχει ποτέ ξανά). Το μόνο που μπορούσε να νικήσει και τη μπάντα και τον ίδιο τον Phil, ήταν ο ίδιος του ο εαυτός κι έτσι μετά από μακροχρόνια προβλήματα με ναρκωτικά, αυτό το πραγματικό παλικάρι έσβησε λίγο πριν κλείσει τα 37 του και σίγουρα έχοντας πολλή ζωή και μουσική προσφορά μπροστά του. Οι THIN LIZZY στην ουσία έχοντας διαλύσει κάπου στα τέλη ’82-αρχές ’83, πέρασαν στην ιστορία ως άφθαρτοι, ο Lynott έφτιαξε τους GRAND SLAM χωρίς να προλάβει να μας δείξει δείγματα και έτσι η μουσική συνολικά έχασε ένα από τα πιο λαμπρά της αστέρια πολύ νωρίς και πολύ επίπονα.
Δεν τίθεται θέμα για την υστεροφημία φυσικά, με τη λατρεία προς το πρόσωπό του και της μπάντας όχι απλά να μη φθίνει, αλλά ίσα-ίσα να μεγαλώνει με τα χρόνια. Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε είναι η συγκίνηση μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων από μένα που συνέχισαν να ακούνε την μουσική τους κι έχοντας περάσει δεκαετίες από το χαμό του, να υποστηρίζουν ότι ακόμα δεν έχουν «πιάσει» πλήρως την ουσία της μουσικής του σε βάθος χρόνου. Είναι κι αυτό ένα δείγμα πιστεύω του πόσο μπορείς να είσαι απλός και υπέροχος, αλλά παράλληλα να μη μπορεί να γίνει αντιληπτό πως η απλότητα είναι αυτή που προκρίνει πολλάκις το συνολικό μεγαλείο σε ότι έχεις κάνει. Σίγουρα χωρίς αυτόν τον άνθρωπο και κατ’ επέκταση το συγκρότημα του, εμείς δε θα είχαμε ιδέα του τι εστί μουσική και η ομορφιά που την περιβάλλει συνολικά δε θα ήταν η ίδια. Όσο κάφροι κι αν έχουμε γίνει με τα χρόνια, θα υπάρχουν άνθρωποι και μπάντες σαν τον Phil Lynott και τους THIN LIZZY που θα κάνουν τα πάντα ομορφότερα και θα μας υπενθυμίζουν ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Τραγούδι τι να πρωτοδιαλέξω, θα διαπράξω ύβρη όποιο κι αν επιλέξω, καθαρά για να καταδείξω το πόσο φοβερός παρέμεινε μέχρι τέλους, κι επειδή όπου βλέπετε «Άγγελος» σε τίτλο κομματιού να ξέρετε ότι είναι σούπερ (καθότι περιέχει το όνομα μου φυσικά), θα επιλέξω με το πιστόλι στον κρόταφο το εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου THIN LIZZY δίσκου (το οποίο άκουσον άκουσον, μετά από 25+ χρόνια διασκευάστηκε ΑΨΟΓΑ από τους… VADER παρακαλώ, αξίζει να το ακούσετε να πάθετε πλάκα με το πόσο το σεβάστηκαν οι Πολωνοί)!
Άγγελος Κατσούρας
