Αλήθεια, όταν σας μιλάνε για σόλο instrumental κιθαρίστα, ποια φιγούρα σας έρχεται κατευθείαν στο μυαλό; Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι είναι ο Joe Satriani, ο οποίος ετοιμάζεται σε λίγες μέρες να κυκλοφορήσει το -16ο παρακαλώ- στούντιο άλμπουμ του, με τίτλο “What happens next”. Οι συντάκτες του Rock Hard, κλήθηκαν να γράψουν τη γνώμη τους για τον μυθικό αυτόν κιθαρίστα και φυσικά όλοι εσείς, να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο του.
Λατρεύω Joe Satriani. Τόσο απλά. Θεωρώ τεράστιο χάρισμα το γεγονός ότι μας έχει προσφέρει τόσα πολλά instrumental κομμάτια, τα οποία στέκονται τόσο άνετα σαν αυτόνομα τραγούδια, που μπορείς να απολαύσεις σε μία συναυλία χωρίς μόνο να χαζεύεις την απαράμιλλη τεχνική του… Πόσα και πόσα κομμάτια δεν έχουν «ντύσει» τους τίτλους έναρξης μουσικών ή αθλητικών εκπομπών όλα αυτά τα χρόνια σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Μιλάμε για καλλιτέχνη που ηθελημένα επέλεξε τον δύσκολο τρόπο, αυτόν τον σόλο, instrumental καλλιτέχνη, παρότι θα μπορούσε να πάει σε όποιο σχήμα ήθελε (όπως πχ, όταν περιόδευσε με τους DEEP PRUPLE). Ίσως και να είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, να θέλει να είναι ο ηγέτης σ’ ένα σχήμα. Δικό του καπέλο. Αυτό που βλέπω και ακούω όμως, τόσα χρόνια από τον Satriani, είναι κάτι σπουδαίο. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να με κουράζει λίγο στις προσωπικές του δουλειές, αλλά όταν 9 δίσκους του τους έχεις λιώσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτό σημαίνει πολλά. Θα μπορούσα να τον γουστάρω τρελά, μόνο και μόνο για το ότι έκανε την περίφημη κιθαριστική περιοδεία G3 ή επειδή πειραματίζεται συνεχώς με τον ήχο του, παρότι μπορεί κάλλιστα να επαναπαυθεί στις δάφνες του signature ήχου του ή επειδή ήταν ο πρώτος που είχε τα κότσια, στον υπερδίσκαρο “Flying in a blue dream” να τραγουδήσει ή απλά επειδή έχω τουλάχιστον 20 αγαπημένα κομμάτια απ’ αυτόν. Μακάρι να είχα την ευκαιρία να τον δω περισσότερες από τις δύο φορές που έχει έρθει στη χώρα μας… Τραγούδια έχω τόσα πολλά αγαπημένα, όμως μου είναι αδύνατον να μη διαλέξω αυτό που ακούστηκε στο γλέντι που ακολούθησε στο γάμο μου, που φυσικά σημαίνει τόσα πολλά για μένα…
Σάκης Φράγκος
O Joe Satriani έγινε γνωστός στην χώρα μας με την κυκλοφορία του δεύτερου του δίσκου “Surfing with the alien” (1987) στις αρχές του 1988. Ήταν την ίδια εποχή που κυκλοφορούσαν οι δίσκοι της Shrapnel με ονόματα όπως ο Vinnie Moore και ο Joe Tafolla και μεγάλη εντύπωση είχε κάνει το παίξιμο του Satriani, που σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν στόχευε στην ταχύτητα αλλά στο μελωδικό και λυρικό παίξιμο με πρώτο στόχο την σύνθεση καθαυτή. Τα φοβερά κομμάτια από αυτόν τον δίσκο όπως τα “Ιce #9” , “Crushing day” και “Satch Boogie” φανερώνουν περίτρανα τα παραπάνω.
Η κυκλοφορία ένα χρόνο μετά του τρίτου του δίσκου “Flying in a blue dream” τον βρίσκει με τον πιο ολοκληρωμένο του δίσκο μέχρι εκείνη την στιγμή και είναι αξιοσημείωτη η προσθήκη φωνητικών από τον ίδιο σε κάποια κομμάτια του δίσκου όπως στο πρώτο single “I believe” που αποτελεί και πολύ αγαπημένο μου κομμάτι από το ρεπερτόριο του.
Το” Flying …” είναι ο δίσκος που καθιέρωσε τον Joe Satriani, αργότερα μάθαμε ότι μαθητές του υπήρξαν οι Κirk Hammett, Steve Vai, Alex Skolnick και κάμποσοι άλλοι. H προσωπική του καριέρα είναι γεμάτη με πολύ ενδιαφέροντα albums (“The extremist”, “Crystal planet”, “Strange beautiful music”), υπήρξε υποψήφιος για δεκαπέντε Grammy, βοήθησε τους DEEP PURPLE όταν χρειάσθηκε ανάγκη, δημιούργησε τις φοβερές G3 περιοδείες όπως επίσης και το supergroup των CHICKENFOOT με τους οποίους έχει βγάλει δύο εξαιρετικούς δίσκους μέχρι στιγμής.
Eχει την απεριόριστη εκτίμηση από του συναδέλφους του και επίσης ανεπανάληπτη παραμένει η συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας το 2002, λίγο μετά από εκείνη την αξέχαστη εμφάνιση του Steve Vai, δύο χρόνια πριν.
O Joe Satriani είναι ένα γίγαντας της κιθάρας που ψάχνεται συνεχώς με τον ήχο του και το γεγονός ότι παραμένει προσγειωμένος τόσο σαν άνθρωπος όσο και σαν καλλιτέχνης, αυτό με κάνει να τον συμπαθώ και να τον σέβομαι απεριόριστα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Δηλώνω ευθαρσώς ότι ποτέ μου δεν συμπάθησα τα instrumental albums. Ειδικά τα κιθαριστικά που είναι πολύ μακριά από τα γούστα μου. Σαφώς και σέβομαι απεριόριστα τον κάθε καλλιτέχνη και την δουλειά του αλλά λίγο τα βαριέμαι όλα αυτά. Ο Joe Satriani μαζί με μετρημένους στο ένα χέρι κιθαρίστες είναι από αυτούς που μου αρέσουν κάποιες συνθέσεις. Ίσως γιατί τα πρώτα του albums είχαν μια άκρατη μελωδία στην βασική δομή τραγουδιών που σε συνέπαιρνε στο ρυθμό της, παρά πολύπλοκες τεχνικές ή πιο δύσκολο «παίξιμο» που να αποτελεί φροντιστήριο για εκκολαπτόμενους κιθαρίστες. Είναι από τους λίγους που με έκαναν να αγοράσω βινύλια του μόνο για μερικές συνθέσεις απλά γιατί ήθελα να έχω στην συλλογή μου ωρύεις μουσικές στιγμές. Ας μην ξεχνάμε ότι και για τους τωρινούς 40+ ο Satriani συμβάδιζε δισκογραφικά με την ηλικία τους, οπότε μια μικρή επιρροή στο alter ego του καθενός υπάρχει. Πέρα από το γούστο όμως του καθενός είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς και κάθε δουλειά του θα πρέπει να αποτελεί σεμινάριο για νέους καλλιτέχνες.
Θοδωρής Μηνιάτης
Κάποια πράγματα δεν σου κολλάνε στο αυτί. Και όπως έχω ξαναπεί δεν μπορούμε να τα ακούμε όλα με την ίδια ευχαρίστηση. Μπορούμε όμως να φτάνουμε σε τέτοιο επίπεδο μουσικής αντίληψης του να αναγνωρίζουμε την μουσική ευφυΐα και ποιότητα ενός καλλιτέχνη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ με τον τεράστιο Joe Satriani. O Αμερικανός μάγος της κιθάρας ποτέ δεν με έκανε να παραληρώ για να ακούσω ένα άλμπουμ του και δεν μπορώ να πω ότι είμαι τόσο φίλος της instrumental μουσικής. Όμως κατάφερε να με κάνει αρκετές φορές να κολλήσω με κάποια κομμάτια του και να εκτιμήσω της εξωπραγματικές ικανότητες του στην κιθάρα.
Τρομάζω για αυτά που θα μπορούσε να κάνει σε συγκροτήματα και αυτό φάνηκε πολύ αργότερα με την επιτυχία των CHICKENFOOT. Βέβαια μόνο η οργάνωση από μέρους του G3, της μεγαλύτερης ποτέ περιοδείας μεγάλων κιθαριστών της εποχής μας του δίνει ένα μόνιμο credit. Σαν δάσκαλος κιθάρας πέρασαν από τα χεράκια του μορφές που ξεχώρισαν όπως ο Steve Vai, ο Larry Lalonde, ο Kirk Hammett, ο Rick Hunolt και ο Alex Skolnick. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τους λόγους που ο Joe έχει κερδίσει τον αμέριστο σεβασμό από σχεδόν όλους τους λάτρεις του σκληρού ήχου.
Η επίδραση του στην μουσική μας για μένα είναι καταλυτική.
Γιώργος Καραγιάννης
Είμαι ένας κουλός κιθαρίστας και το παραδέχομαι περίτρανα και χωρίς ντροπές. Είναι αλήθεια, αντικειμενική μάλιστα και δεν δέχεται αμφισβήτησης. Από την άλλη μεριά με τον Joe ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Φήμες λένε ότι είναι καλύτερος. Μπορεί και να είναι, μπορεί και όχι. Προσωπικά ποτέ δε με ενθουσίαζαν οι βιρτουόζοι όσο καλοί και να ήταν, όσες νότες και αν έπαιζαν παραπάνω από τους γήινους. Ένα κιθαριστικό δίσκο έχω στη δισκοθήκη μου και αυτό είναι το “Surfing with the alien” του εν λόγω κιθαρίστα. Γνώμη δεν μπορώ να έχω καθώς δηλώνω άγνοια. Πάντως αυτός ο δίσκος είναι καταπληκτικός.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Εξαιρετικός κιθαρίστας και συνθέτης και η ζωντανή απόδειξη ότι η μουσική δεν γνωρίζει όρια (ο άνθρωπος έκανε παραγωγή στο “The eyes of horror” των POSSESSED, τι να λέμε τώρα!) ο Joe Satriani είναι μια προσωπικότητα που χαίρει σεβασμού από όλους τους μουσικόφιλους. Και μην ξεχνάμε ότι έκανε και μερικά μαθηματάκια σε κάποιους κύριους , όπως Larry Lalonde, Mike Torrao, αλλά και Kirk Hammett, Steve Vai και Alex Skolnick μεταξύ άλλων. Τεράστια μορφή και κάθε δίσκος του αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις. Έτσι λοιπόν, μέχρι να κυκλοφορήσει η νέα του δουλειά με τίτλο “What happens next” τον Ιανουάριο, βουτάμε πίσω στο παρελθόν και ακούμε για μια ακόμη φορά το εκπληκτικό “Surfing with the alien” για να χαθούμε στη μαγεία του.
Θοδωρής Κλώνης
Ένας από τους καλλιτέχνες που δεν τον έχω “ψάξει” στο απόλυτο και διαρκώς με εκπλήσσει με τραγούδια που μαθαίνω εκ των υστέρων ότι είναι δικά του είναι ο Joe Satriani. Ένα από τα τραγούδια που μου άρεσαν και με είχαν βάλει σε μία πρώτη φάση ψαξίματος της δισκογραφίας του ήταν το “Light years away” από τον “Black Swans & Wormhole Wizards”. Γενικότερα όσο εκτιμώ τις κιθαριστικές του ικανότητες και τους θεωρώ μαζί με τον Malmsteen και τον Steve Vai από τους καλύτερους που κυκλοφορούν εκεί έξω, δεν με κέρδισαν ποτέ κάποιοι δίσκοι τους ώστε να μπορέσω να “πω” ότι ακούω Satriani ή κάποιον από τους προαναφερθέντες. Ξεχωρίζω τραγούδια από την δισκογραφία του και όχι ολοκληρωμένες δουλειές που να πω ότι με ξετρέλαναν. Το “Light years away” ήταν ένα από αυτά.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Δεν είμαι γενικά οπαδός των solo κιθαριστών και έχω παρακολουθήσει ελάχιστα τα solo τους project. Αν εξαιρέσω τα ακούσματα που είχα από μικρός στο σπίτι μου, από αυτά που άκουγε ο πατέρας μου δηλαδή, Jimi Hendrix, Santana και Eric Clapton, που ήταν και οι πρώτοι τους οποίους άκουσα, οι Malmsteen και Satriani ήταν αυτοί που ανακάλυψα στην πορεία και που με ενθουσίασαν. Για τον Satriani που είναι το τιμώμενο πρόσωπο στο band of the week, τα λόγια είναι περιττά. Αν σκεφτεί κανείς πως είχε για μαθητές τους Steve Vai, Kirk Hammet, Alex Skolnick και Rick Hunolt, μπορεί εύκολα να καταλάβει για τι παίχτη μιλάμε.
Δημήτρης Μπούκης
Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς όταν πρέπει να μιλήσει για τον τεράστιο Joe Satriani. Αρχικά λοιπόν δάσκαλος, αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που έκανε μιας και άργησε πολύ σε σχέση με άλλους να μπει στην μουσική βιομηχανία. Έχοντας ξεκινήσει από το 1978 την ενασχόληση του με την μουσική κυκλοφορεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά το 1986 το ‘Not of this earth’ που κάνει αμέσως αίσθηση. Αρκεί λοιπόν μια μικρή αναφορά ονομάτων που έχουν θητεύσει μαζί του για να καταλάβει κανείς, Steve Vai, Larry LaLonde, Alex Skolnick, Kirk Hammett, Rick Hunolt και πολλοί ακόμη. Εν συνεχεία χαρακτηρίζεται καινοτόμος, μιας κι έχει εξελίξει πάρα πολλές τεχνικές στην ηλεκτρική κιθάρα, όπως two handed tapping, arpeggio tapping, volume swells κ.α. Επίσης είναι ο εμπνευστής και διοργανωτής μιας φοβερής διοργάνωσης το γνωστό σε όλους G3 όπου εκεί έχει συμπράξει με πολλούς γνωστούς και μεγάλους κιθαρίστες, όπως ο Eric Johnson, o Steve Vai, o John Petrucci, o Steve Lukather, O Yngwie J. Malmsteen, Michael Schenker, o Uli Jon Roth, o Paul Gilbert, ο Al DiMeola και πολλούς άλλους. Είναι μάλλον ο κιθαρίστας του οποίου τα κομμάτια έχουν μπει σαν χαλί ή κεντρικό σήμα/θέμα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Φυσικά έχει κερδίσει 14 φορές βραβείο grammy σαν καλύτερος Rock instrumental καλλιτέχνης. Νομίζω όλα αυτά εν συντομία φυσικά είναι από μόνα τους ικανά να αναδείξουν το πόσο μεγάλος και σημαντικός μουσικός είναι ο κοντός αλλά θαυματουργός Joe Satriani. Για εμένα προσωπικά βρίσκεται ανάμεσα στους τρεις αγαπημένους μου γητευτές της εξάχορδης, η μουσική του με έχει ταξιδέψει και συντροφέψει άπειρες φορές σε διάφορες στιγμές της ημέρας και σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Το ότι καταφέρνει χωρίς λόγια να γράφει στίχους με την κιθάρα, έχοντας ένα τόσο δικό του χαρακτηριστικό ήχο σαν κιθαρίστας και τις περισσότερες φορές να μην νιώθεις ότι λείπει κάτι πολύ σημαντικό από ένα κομμάτι, δηλαδή η φωνή, είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν που διαθέτει ο Satriani πέραν της τεχνικής, του πόσο εύκολα μπορεί να κινείται σε οποιοδήποτε μουσικό είδος και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε κανείς να αναφέρει για εκείνον. Τέλος θα πω πως αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την καινούργια του δισκογραφική δουλειά ‘What Happens Next’ που έρχεται τον Ιανουάριο, όπως και να ευχηθώ αρχικά να μπορέσουμε να τον ξαναδούμε live στην Ελλάδα κάποια στιγμή αλλά και να βρει λίγο χρόνο όταν μπορέσει να βγάλει ένα CHICKENFOOT άλμπουμ μαζί με τους υπόλοιπους μιας και οι δυο δουλειές του supergroup ήταν εξαιρετικές. Θα ψηφίσω σαν άλμπουμ το ‘The Extremist’ μολονότι υπάρχει πληθώρα επιλογών και θα πω για κομμάτι το ‘The crush of love’.
Παναγιώτης Γιώτας
Μια καριέρα σαν αυτή του Joe Satriani είναι σχεδόν παράλληλη με όλη την ιστορία του μοντέρνου ροκ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που υπηρέτησε για χρόνια την εξάχορδη από την θέση του καθηγητή και βοήθησε την τεχνική πολλών άλλων που έκαναν καριέρα. Μας έδωσε έναν Steve Vai, έναν Kirk Hammet, έναν Alex Skolnick και τόσους άλλους. Ακόμα κι όταν αποφάσισε να δισκογραφίσει, να περιοδεύσει και να συνεργαστεί με άλλους, κατάφερε να λάμψει σε κάθε του απόπειρα. Κάτι που επηρέασε πάμπολους άλλους που τον άκουγαν. Είναι φανταζί όταν πρέπει. Είναι ο ορισμός του τεχνικού κιθαρίστα, όπως του αποδίδεται. Είναι φίλος της μελωδίας, αλλά και λάτρης του ροκ. Από DEEP PURPLE μέχρι CHICKENFOOT, από τους G3 μέχρι τα προσωπικά του άλμπουμ, η πορεία του είναι μια πετυχημένη ζωγραφιά από ήχους. Δεν είναι εύκολο για εμάς τους κοινούς θνητούς, να κατανοήσουμε το επίπεδο, την προσφορά, το μεγαλείο του Satriani. Αν υπάρχει άνθρωπος που θέλει να γίνει ροκ κιθαρίστας, απλά πρέπει να μελετήσει Joe Satriani. Ε, τι παραπάνω να πούμε;
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Για τον κύριο Joe Satriani, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Αν είσαι οπαδός, φίλος, όπως θες πες το, του κιθαριστικού rock, ΟΦΕΙΛΕΙΣ τουλάχιστον να τον παραδεχτείς. Μην είναι οι τόσες συνεργασίες του με μεγάλα ονόματα του χώρου; Μην είναι το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του; Μην είναι ο πυροσβεστικός του ρόλος (DEEP PURPLE), όταν κάποιοι (Blackmore) έκαναν σαν παιδάκια 12 χρονών; Μην είναι η τάση του να πειραματίζεται και να κυκλοφορεί δίσκους που εκ των προτέρων θα σήκωναν θύελλα διαμαρτυριών (“Engines of creation”) χωρίς να δίνει δεκάρα; Μην είναι το γεγονός πως ήταν ο δάσκαλος ας πούμε του Steve Vai; Ό,τι και να είναι, credit είναι. Προσωπικά δεν μου αρέσουν τα guitar oriented albums, όταν δεν συνοδεύονται από φωνητικά… αλλά τούτος δω είχε, τουλάχιστον στα πρώτα του, αυτό το «κάτι» που με κρατούσε. Άσε που δεν ήταν ποτέ τόσο “robot”, αλλά το άκουγες το ρημάδι το συναίσθημα… Προς χάριν όλων αυτών, αλλά και κάποιων αναμνήσεων από τα νιάτα μας… πάρτε αυτό
Δημήτρης Τσέλλος
