Θεός εναντίον Ανθρώπου. Φως εναντίον Σκοταδιού. Από όποια σκοπιά και αν επιλέξεις να το δεις και με όποια πλευρά κι αν συμπορευτείς, στην τελική η ουσία παραμένει μια και μοναδική. Όταν μια superhero ταινία φέρνει αντιμέτωπες σε μια επική τιτανομαχία μέχρις εσχάτων τις δυο πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία των comics με την απώτερη φιλοδοξία να χτίσει πάνω τους ένα ολοκαίνουργιο και αυτόνομο κινηματογραφικό κεφάλαιο, η πρόκληση της επιτυχίας είναι όχι απλά τεράστια αλλά πέρα για πέρα ιλιγγιώδης.
Το “Batman v Superman” κάνει τα πάντα για να ανταποκριθεί στο μέγεθος αυτής της πρόκλησης. Τη μερίδα του λέοντος έχουν αναμενόμενα οι σκηνές δράσης με πάμπολλα ειδικά εφέ που φέρουν την χαρακτηριστική σκηνοθετική σφραγίδα του Zack Snyder, οι έξυπνες στιχομυθίες που ευτυχώς δεν γίνονται υπερβολικά σοφιστικέ, ενώ δεν λείπουν και μερικές αρκετά διακριτικές χιουμοριστικές πινελιές. Ωστόσο, στην ίδια εξίσωση υπάρχουν και ορισμένοι αστερίσκοι. Ο πιο τρανταχτός από αυτούς είναι ο ολίγον τι αλλοπρόσαλλος ρυθμός του. Αν και σε γενικές γραμμές η πλοκή δεν είναι βαρετή, στο πρώτο μισό της ταινίας οι απότομες εναλλαγές ρυθμού είναι τέτοιες που την οδηγούν σε μια σειρά από ακατανόητα σκαλώματα, τα οποία σε κάνουν να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Συγχρόνως, σε μερικά σημεία παρατηρείται μια μικρή συσσώρευση χαρακτήρων, με αποτέλεσμα η σκιαγράφηση τους να είναι εμφανέστατα επιφανειακή. Παρόλα αυτά, ο συνδυασμός της υποβλητικής μουσικής επένδυσης των Hans Zimmer και Junkie XL με την σεναριακή ανάμειξη του Chris Terrio, αποδεικνύεται καταλυτικός για την υπέρβαση αυτών των σκοπέλων, προσδίδοντας στην ταινία μια σκοτεινή αύρα, αρκετά κοντινή στην αντίστοιχη των κλασικών comics της προϊστορίας των δυο μονομάχων.
Στο κέντρο της νέας αυτής κινηματογραφικής πραγματικότητας στέκεται η μορφή ενός διαφορετικού Batman από όλους τους προκατόχους του και ειδικά από εκείνον που απολαύσαμε στην εμβληματική τριλογία του Chris Nolan. Η ερμηνεία του Ben Affleck είναι ουσιαστικά το ισχυρό χαρτί της ταινίας αφού όχι μόνο δείχνει να σηκώνει με άνεση το βάρος της στολής και της κληρονομιάς που την συνοδεύει, αλλά δίνει παράλληλα σάρκα και οστά σε έναν σαφώς πιο κυνικό, εκδικητικό και εξόχως βίαιο Bruce Wayne/Batman, βγαλμένο μέσα από τις χρυσές σελίδες του επικού “The Dark Knight Returns” του Frank Miller. Ειδικά στις σκηνές όπου το ξύλο και οι σφαίρες πέφτουν σύννεφο, ο Batman του Affleck είναι κυριολεκτικά χάρμα ιδέσθαι, ξεκλέβοντας αρκετές από τις κινήσεις της video game τριλογίας του “Arkham”. Από την άλλη πλευρά, μολονότι δεν είναι εκείνος που κουβαλάει στις πλάτες του την ταινία καθώς σε αρκετές στιγμές μοιάζει υπέρ του δέοντος συναισθηματικά ευάλωτος, ο Henry Cavill ως Superman παρουσιάζεται ένα κλικ καλύτερος από το “Man of Steel”. Το σημαντικό βέβαια είναι πως η χημεία όσο και η αλληλεπίδραση του με τον Affleck είναι κάτι παραπάνω από ιδανική, γεγονός που ανεβάζει την ένταση σε σαγηνευτικά επίπεδα τόσο στην μεταξύ τους μονομαχία όσο και στην τελική και άκρως ανατρεπτική έκβαση της ταινίας.
Πέραν όμως του ιστορικού μπρα-ντε-φερ ανάμεσα σε Superman και Batman, η μεγαλύτερη έκπληξη έχει να κάνει σαφώς με την παρθενική εμφάνιση της Wonder Woman στην μεγάλη οθόνη. Έστω κι αν ο ρόλος της Gal Gadot είναι σχετικά μικρός, η παρουσία της είναι όσο δυναμική, ατρόμητη και μυστηριώδης πρέπει για να σε πείσει πως είναι η κατάλληλη για να κάνει ολοκληρωτικά δικό της τον ρόλο στο εγγύς μέλλον. Θετικές εντυπώσεις άφησε επίσης για ακόμη μια φορά και η Amy Adams ως Lois Lane ενώ ο άκρως σαρκαστικός Alfred που είδαμε από τον αγέραστο Jeremy Irons θα μπορούσε να αποτελέσει θεμέλιο για μια μελλοντική solo επανεκκίνηση του Σκοτεινού Ιππότη. Ο μοναδικός που δεν έπεισε απόλυτα ήταν ο Jessie Eisenberg. Δεν θα πω ότι δεν ήμουν καθόλου υποψιασμένος, σίγουρα όμως δεν περίμενα έναν χαρακτήρα που περισσότερο έμοιαζε με το σχιζοφρενικό alter ego του Joker και λιγότερο με τον αιμοδιψή και περίπλοκο Lex Luthor των comics. Κρατάω ωστόσο μια πισινή μιας και ο Luthor είναι από τους χαρακτήρες-κλειδιά που πρόκειται να αξιοποιηθούν στις προσεχείς ταινίες του DCEU, οπότε έστω και θεωρητικά υπάρχει ακόμα χώρος για περαιτέρω βελτίωση του Eisenberg.
Εν κατακλείδι, το “Batman v Superman” είναι ό,τι πλησιέστερο σε comic έχουμε δει μέχρι σήμερα από ταινία της DC. Προφανώς δεν κουβαλάει την καθηλωτική αύρα των ταινιών του Nolan, ούτε πρόκειται να ευχαριστήσει όσους περίμεναν μια ακόμη φαντασμαγορική ταινία δράσης με πρωταγωνιστικές καρικατούρες βουτηγμένες στο επιτηδευμένο χιούμορ. Εντούτοις είναι παιδεψιάρικο, σκοτεινό και μοιάζει να έχει όλα τα εχέγγυα για να ικανοποιήσει τις ονειρώξεις των απανταχού comic fans. Συγχρόνως μαζί με ορισμένα καλά κρυμμένα hints (για τους πιο μυημένους), ανοίγει την πόρτα σε ένα σύμπαν, η δυναμική του οποίου μένει να δούμε αν θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο στις ταινίες που έπονται. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η κινηματογραφική συνεργασία ανάμεσα στην Warner Bros και την DC Comics έχει αποδείξει πολλάκις ότι είναι ικανή για το τέλειο αλλά και για το χειρότερο.
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 24/3 στους κινηματογράφους από την Tanweer.
Πάνος Δρόλιας
