a
Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το παρθενικό, ομότιτλο άλμπουμ των Γάλλων υπεράριστων κάφρων BENIGHTED, από το Saint-Etienne (Πλατινί και τα ρέστα μου). Σαν να ήταν λόγος να εορταστεί η συγκεκριμένη επέτειος, μεταξύ άλλων κυκλοφορεί και το ένατο άλμπουμ τους, “Obscene repressed”, το οποίο και συνεχίζει το μακελειό που προκάλεσε ο προκάτοχός του, “Necrobreed”, πριν από 3 χρόνια.
Για τους μη γνωρίζοντες (κακώς αλλά ποτέ δεν είναι αργά), να πούμε αρχικά ότι οι BENIGHTED είναι μία μπάντα, που κάποτε ξεκίνησε με ξεκάθαρα black metal στοιχεία (ειδικά στο πρώτο άλμπουμ), αλλά μετά είδε το φως σωστά και εξελίχθηκε σε μία μηχανή του κιμά, που αλέθει τα πάντα στο διάβα της. Κοινώς, φανταστείτε ένα death metal σχήμα, που σε στιγμές φτάνει το brutal/grind άκρο στο πιο τσιτωμένο άκρο του, πάντα σαν υπόβαθρο και που έχει ως κύρια επιρροή τους Βέλγους ABORTED. Κοινώς τσίτες, πολλά νεύρα, ατελείωτα blast beats και γουρουνίσια φωνητικά, τα οποία είναι ταμάμ για τους φίλους της καφρίλας και δη της υπερταχύτατης έκφρασής της.
Το “Obscene repressed”, με το πόδι πατημένο στο γκάζι και χωρίς να πατήσει φρένο στα 38 και κάτι λεπτά που διαρκεί, θα ξυπνήσει ένστικτα που ο ακροατής ίσως και να μη γνώριζε ότι είχε πριν την ακρόαση. Είναι ένα concept (;!) άλμπουμ, για ένα παιδί ονόματι Michael, το οποίο πάσχει από υπερωιοσχιστία (το σκίσιμο στο πάνω χείλος, που πολλές φορές εμποδίζει τη σωστή ομιλία, με τον διασημότερο που το φέρει να είναι ο Joaquin Phoenix). Οι γονείς του δεν τον πήγαν ποτέ σε χειρουργό και το αγόρι δεν είχε ποτέ πολλούς φίλους εξαιτίας αυτού. Παρότι ένιωθε μόνος, ο Michael δεν έχανε το κουράγιο του και στο τέλος έγινε ο ίδιος φίλος του εαυτού του. Ένας φίλος, που κάποιες φορές έχανε τα όρια του σώματός του, αλλά που πάντα έδινε στον Michael τις «σωστές εντολές». Ο Michael δεν έκοβε ποτέ τα νύχια των ποδιών του (;) και κατηγορούσε τον πατέρα του για τη γενετική του ανωμαλία, αλλά θα σιγουρευόταν ότι ο πατέρας του δεν θα του έκλεβε ποτέ τη μητέρα του! Ο «φίλος» του Michael, είχε το προσωνύμιο «Το πεινασμένο θηρίο» και πάντα τον κρατούσε μακριά από κινδύνους. Όταν ο Michael έγινε 15 χρονών, αποφάσισε να δείξει στη μητέρα του την ίδια ανιδιοτελή αγάπη που του είχε δείξει εκείνη και τελικά το «δώρο» του Michael (με τη… συνδρομή του μπαμπά του) ήταν να μπει μέσα της (!) και να ζήσουν ευτυχισμένοι για πάντα. Ακραίο, όσο και το περιεχόμενο του δίσκου!
Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το Γαλλόφωνο ομότιτλο κομμάτι, με τα φώτα προφανώς να πέφτουν από τη μία στο πολυβόλο που ονομάζεται Kevin Paradis στα τύμπανα (στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ με τη μπάντα, καθώς πρώτη του συμμετοχή ήταν το EP “Dogs always bite harder than their master”) και από την άλλη, φυσικά στον τραγουδιστή/ηγέτη, Julien Truchan. Ο μεν Paradis αποδεικνύεται τεράστια μεταγραφή και απόλυτα ταιριαστός με το ύφος τους, ενώ είχε να αντικαταστήσει και το παικτικό τέρας Romain Goulon, πράγμα διόλου εύκολο. Όμως ο πιτσιρικάς (29 θα γίνει τον Ιούνιο) τους βγαίνει λίρα εκατό. Πόδια δυναμίτες, χέρια τσεκούρια και γενικά το παίξιμό του είναι ακριβώς ό,τι ονειρεύεται μία ακραία μπάντα. Στον αντίποδα, ο αρχηγός ξερνάει οχετούς με το λαρύγγι του με κάθε πιθανή χροιά. Πηχτά φωνητικά, γουρουνιές, νορμάλ ντεθμεταλλάδικη καφρίλα, σε συνδυασμό με τη γρήγορη έκφραση των στίχων που τον χαακτηρίζει, είναι το trademark του συγκροτήματος όλα αυτά τα χρόνια και με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνει να ακούγεται νεότερος σε κάθε δίσκο και όσο περνούν τα χρόνια. Δεν πηγαίνουν φυσικά πίσω και οι υπόλοιποι, δηλαδή οι κιθαρίστες Fabien “Fack” Desgardins και Εmmanuel Dalle και ο μπασίστας Pierre Arnoux, ο οποίος, όπου μπορεί, προσθέτει και αυτός ανίερα κάφρικα φωνητικά για να δέσει το γλυκό.
Το ανώμαλο concept του δίσκου εξυπηρετείται τέλεια από το ηχητικό υπόβαθρο, το οποίο περιλαμβάνει 12 κομμάτια σε φρενήρεις ρυθμούς, που δεν σταματάνε ποτέ ούτε για να πάρει ανάσα οποιοσδήποτε από τους 5 της ομάδας, οι οποίοι γίνονται περισσότεροι μαζί με τους εκλεκτούς καλεσμένους σε κομμάτια. Έτσι, στο “The starving beast” συμμετέχει ο Sebastian Grihm των CYTOTOXIN (τρομερή μπάντα οι οποίοι αυτοαποκαλούν τη μουσική τους “Chernobyl death metal” και όπου βρείτε κάποιο από τα τρία τους άλμπουμ τσεκάρετε πάραυτα), στο κορυφαίο “Implore the negative” συμμετέχει ο Jamey Jasta των HATEBREED, σε ένα απόλυτα ταιριαστό κομμάτι για τη φωνή του και στο “Mom, I love you the wrong way” συμμετέχει ο Karsten Jager (DISBELIEF, MORGOTH). Τα 3 προαναφερθέντα είναι από τις καλύτερες και αντιπροσωπευτικότερες στιγμές του δίσκου, ο οποίος δεν παραλείπει να προσφέρει ένα φοβερό σύνολο, στο οποίο ξεχωρίζει το βίντεο “Nails”, αλλά και ορυμαγδοί τύπου “Smoke through the skull”, “Scarecrow” και το απίστευτο δίδυμο των “Undivided dismemberment” και ”Bound to facial plague” που κλείνει το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που ενώ έχει τελειώσει, έχει πετύχει απόλυτα το σκοπό του, δηλαδή να σε κρατήσει τσιτωμένο με τις σωστές δόσεις αδρεναλίνης και με το αίσθημα ότι είσαι έτοιμος να κάνεις λίμπα τα πάντα γύρω σου σε χρόνο dt.
Οι BENIGHTED, για άλλη μία φορά, κάνουν το καθήκον τους, έχοντας πολύ ψηλά τον πήχη της ποιότητας (και ποσότητας) σε ένα δίσκο, όπου αν πάρετε την περιορισμένη έκδοση, θα βρείτε και ένα φοβερό έξτρα κομμάτι (“The rope”… καταπέλτης), όπως και μία αγνώριστα νευρική και τσιτωμένη διασκευή του “Get this” των SLIPKNOT! Μάλιστα, φέτος το Δεκέμβριο, αν όλα πάνε καλά και είμαστε σε θέση να μπορούμε να δούμε συναυλίες, οι Γάλλοι μάστορες θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στη χώρα μας, ως headliners του φεστιβάλ Brutality Over Sanity, έχοντας οι ίδιοι μεγάλη επιθυμία να παίξουν εδώ και υποσχόμενοι να τα δώσουν όλα. Άρα και μέσω του “Obscene repressed”, είναι μία χρυσή ευκαιρία να τους μάθουν όσοι δεν τους ξέρουν ακόμα και ταυτόχρονα να πριζωθούν κατάλληλα για να δώσουν το παρόν όταν με το καλό έρθει η ώρα. Αν όχι ανώτερο (που προσωπικά πιστεύω ότι είναι), το “Obscene repressed” είναι στη χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον ισάξιο με το “Necrobreed”, βρίσκει τους BENIGHTED σε τρομερή φόρμα και με την είσοδο του Paradis στη μπάντα τους ανεβάζει ξεκάθαρα επίπεδο. Μάλλον μπορούμε να προσδοκούμε σε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα μελλοντικά. Και επειδή όπως είπαμε πιο πάνω έχει δέσει το γλυκό, μιλάμε ξεκάθαρα για παγωτό parfait!
O βαθμός αφορά μόνο νέους, στη μουσική τους, ακροατές. Οι παλιότεροι θα βάλετε παραπάνω!
8/10
Άγγελος Κατσούρας
