Αυτή εδώ η μπάντα, μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν είχα ακούσει και γράψει για το ντεμπούτο της, “Songs of love and death”, πριν 5 μόλις χρόνια. Και είχα την εντύπωση, ότι υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να γίνει ένα από τα νέα καλά ονόματα του χώρου τους, του symphonic pop/metal με γυναικεία φωνητικά (πείτε το όπως θέλετε, μην αρχίσουμε για τις ταμπέλες). Σίγουρα είναι εργατικοί. Αυτό φανερώνει ότι φέτος κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα! Αλλά αρκεί αυτό;
Μετά το “Songs of love and death”, η μπάντα κυκλοφόρησε άλλα δύο άλμπουμ, τα “Lost in forever” (ίσως το καλύτερό τους) το 2016 και “Heart of the hurricane” το 2018. Το 2020 λοιπόν, είναι η χρονιά του “Hørizøns” (αλήθεια, για ποιο λόγο βάζουν οι μπάντες αυτό το “ø” αντι του κανονικού, αφού αλλάζει τελείως την προφορά και είναι αστείο αν το προφέρεις). Ένας δίσκος που ναι μεν φαινότανε να έρχεται αν κάποιος άκουγε τη μουσική τους, αλλά, από την άλλη, δεν περίμενες την τόση διαφοροποίηση ίσως.
Αν κάποιος δεν έχει ακούσει καν το σχήμα και βγάλει μία πρώτη άποψη από το “Hørizøns”, αυτό που θα ακούσει είναι μία μπάντα που έχει σε γιγαντοαφίσες τους WITHIN TEMPTATION (η τραγουδίστρια και συνθέτης και βασικά η τα πάντα όλα του σχήματος, η Jennifer Haben, σίγουρα έχει την Sharon Den Adel σαν απόλυτο πρότυπο και σε μελωδίες και σε σκηνική παρουσία), ειδικά των τελευταίων τριών πλέον δίσκων (το 2015 ήταν των δύο τελευταίων δίσκων), έχει στοιχεία των DELAIN, κάποια των Πολωνών DELIGHT (των πιο pop-ish στιγμών τους), τα όχι psycho αλλά pop-ish των IN THIS MOMENT, κοιτάει αρκετά και προς την Αμερικανική ήπειρο σε κάποια τραγούδια με λίγο από EVANESCENCE, λίγο από τις μη “τσαμπουκαλεμένες” στιγμές των STONE SOUR, FIVE FINGER DEATH PUNCH, SEETHER και σία, αλλά και σε pop περσόνες καθαρά και ξάστερα. Αν είδατε αρκετές φορές τη λέξη “pop”, δεν έγινε κατά τύχη. Αφού αυτός ο δίσκος των BEYOND THE BLACK είναι ο πιο pop δίσκος τους. Ένα στοιχείο που πάντα το είχανε, απλά αυτή τη φορά, βγήκε περισσότερο μπροστά, αναγκάζοντας το συμφωνικό στοιχείο τους να πάει πίσω, σαν χαλί πολλές φορές και τις κιθάρες να έχουν περισσότερο συνοδευτικό χαρακτήρα.
Το αν αυτό είναι κακό ή καλό, είναι και θέμα του τι αντέχει ο καθένας. Προσωπικά, σε τέτοιου είδους μπάντες, δε με χαλάει αυτή η αισθητική, όταν παρουσιάζεται ωραία και προσεγμένα. Και αυτό το έχει καταφέρει εδώ η Jennifer Haben και οι λοιποί (δεν ακούγεται ωραίο, αλλά όταν έχεις εξώφυλλο με 3 φωτογραφίες σου, ε δεν αφήνεις και περιθώριο να σε βλέπουν και πολύ σαν μπάντα, αλλά σαν άτομο). Βασικό ατού, είναι οι μελωδίες, ένα κομμάτι της μουσικής τους που αποδεδειγμένα αυτή η κοπέλα έχει ταλέντο. Ο δίσκος έχει και κομμάτια που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Και αυτά, λίγο πολύ, είναι μαζεμένα στο “κυρίως σώμα” του, από το 3ο ως και το 9ο κομμάτι. Εκεί είναι όλο το “ζουμί” ας πούμε αυτού του δίσκου και εκεί φανερώνονται όλες οι πτυχές του βασικά, αφού όποιες επιρροές, όποιοι πειραματισμοί, όποια διαφορετική προσέγγιση είναι σε αυτά τα 7 κομμάτια. Το “Wounded healer” (δικαίως lyric video) με τη συμμετοχή της Elize Ryd των AMARANTHE groove-άρει και έχει την Αμερικανιά στις επιρροές του, το “Some kind of monster” θυμίζει έντονα WITHIN TEMPTATION και είναι από τα κορυφαία του άλμπουμ και με πολύ όμορφο ρεφρέν, το “Human” είναι ένα τίγκα Αμερικάνικο mid tempo κομμάτι και είναι μια χαρά, το “Golden pariahs” (επίσης δικαίως lyric video) είναι up tempo, έχει modern grooves και λίγο πιο “μεταλλικό” από άλλα, το “Marching on” μοιάζει να βγήκε από το “Resist” των WITHIN TEMPTATION (πάλι), το “You’re not alone” είναι επίσης mid tempo, έχει και αντρικά φωνητικά και ένα από τα κορυφαία ρεφρέν του δίσκου, ενώ το “Out of the ashes” είναι μία μπαλάντα, με full Αμερικάνικες επιρροές. Μετά, το πράγμα φθίνει και αρκετά. Μία σειρά από κομμάτια που απλά περνάνε και δεν αφήνουν τίποτα (“Paralyzed”, “Coming home”, “I won’t surrender”) και μπαίνουν δίπλα στα δύο πρώτα του δίσκου (“Horizons” και “Misery”, το οποίο δεύτερο ήταν λάθος επιλογή για βίντεο), ως οι στιγμές που ρίχνουν αισθητά την ποιότητα. Για να κλείσει το άλμπουμ με το “Welcome to my wasteland”, που είναι up tempo, straight, groove-άτο και με τις ωραίες μελωδίες του, αφήνει μία καλύτερη αίσθηση από αυτή που πήγε να δημιουργηθεί με τα τρία προηγούμενα τραγούδια.
Τα 13 τραγούδια, ή καλύτερα, τα 13 συγκεκριμένα τραγούδια, είναι πολλά για αυτό το άλμπουμ. Και αυτό γιατί υπάρχει εμφανής ποιοτική διαφορά μεταξύ πολλών από αυτών. Τα καλά κομμάτια είναι αρκετά, είναι εκεί, αλλά δυστυχώς είναι και τα αδιάφορα εκεί. Σε ένα δίσκο που η μπάντα ναι μεν εξελίσσεται ηχητικά, ακόμα μάλλον δεν έχει κατασταλλάξει ακριβώς και το χειρότερο για μένα, είναι ότι δεν έχουν αποκτήσει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, λίγο από το άλλο, με έμφαση στην pop αισθητική. Οι BEYOND THE BLACK είναι μία μπάντα που έχει το απαραίτητο background να μεγαλώσει εμπορικά (δεν χρειάζεται ανάλυση αυτό, αρκεί κάποιος να τσεκάρει δυο-τρία πραγματάκια), όμως πλέον έχουν φτάσει τον τέταρτο δίσκο και αν δεν κάνουν τώρα το breakthrough εκτός Γερμανίας και Αυστρίας (εκεί που μπαίνουν και στα charts), δεν ξέρω πότε θα γίνει. Το “Hørizøns” θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος δίσκος, υπό προϋποθέσεις όμως. Έχει κομμάτια που θα μπορούσαν να το κάνουν, αλλά στο σύνολό του, δεν ξέρω αν μπορεί. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Όπως και να έχει όμως, αν σας αρέσει αυτός ο ήχος και το pop δε σας ενοχλεί στο metal, είναι ένα ευχάριστο άκουσμα. Απλά έχει αυτό το “ναι μεν, αλλά” που μετά από 4 άλμπουμ, δε θα έπρεπε να υπάρχει.
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
