a
Η περιοδεία του Blaze Bayley είναι η μεγαλύτερη που έχει κάνει ξένος καλλιτέχνης στη χώρα μας – 11 συναυλίες! Όσοι επέλεξαν να τον δουν στο Κύτταρο έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις από έναν πραγματικά τίμιο και φιλότιμο τραγουδιστή, που θαρρώ πως βρίσκεται στην καλύτερη περίοδο της καριέρας του όσον αφορά τις φωνητικές του επιδόσεις. Όσοι έχετε το μικρόβιο του maidenισμού στο μέγιστο βαθμό, είσασταν εκεί και τον χειροκροτήσατε!
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι HAILSTEEL μπροστά σε περίπου 50 άτομα. Παρουσίασαν υλικό από το επερχόμενο album τους, το οποίο είναι σε κλασικές heavy metal φόρμες των 80s. Κέρδισαν το χειροκρότημα και όταν εκτέλεσαν – στην κυριολεξία! – το “Breaking the law” των JUDAS PRIEST.
Λευτέρης Τσουρέας
Οι Έλληνες heavy metallers πήραν τη σκυτάλη από τους HAILSTEEL και λίγο μετά τις 20.30 ήταν έτοιμοι να δονήσουν το club. Είχα παραβρεθεί στην τελευταία τους συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους στο Piraeus Academy, όταν και έπαιξαν support στους INNERWISH και δεν είχα αποκομίσει και την καλύτερη των εντυπώσεων. Από εκείνη τη συναυλία, η εμφάνιση των MARAUDER είχε ομοιότητες και διαφορές. Οι διαφορές ήταν ότι στη θέση του τραγουδιστή επανήλθε ο Νίκος Αντωνογιαννάκης, προσδίδοντας άλλο αέρα στο συγκρότημα. Επίσης είδαμε διαφορά και στην όρεξη που είχε το συγκρότημα πάνω στη σκηνή. Ήταν αρκετά ενεργητικοί, το διασκέδασαν, το χάρηκαν και μετέφεραν αυτή τους την ενέργεια στο κοινό.
Οι ομοιότητες με τη συναυλία του Noεμβρίου που μας πέρασε ήταν πως είχαν πάλι πολύ μέτριο ήχο, μετά βίας ακουγόταν η δεύτερη κιθάρα, και όπως και τότε φάνηκαν σχετικά απροβάριστοι. Κάποια παιξίματα ακουγόντουσαν “πιεσμένα”, λαθάκια στο rhythm section, ο όγκος που έπρεπε να έχουν τα τραγούδια δεν υπήρχε και γενικά κάπου το πράγμα χώλαινε. Σίγουρα ήταν κατά πολύ καλύτεροι από τότε και σε τελική ανάλυση τα 150 άτομα που ήταν εκείνη τη στιγμή στη συναυλία το χάρηκε και έδωσε το πιο ζεστό του χειροκρότημα στο συγκρότημα.
Το πλήρες set list τους ήταν: Metal Warriors/ Free Like An Eagle/ Son Of A Thunder/ Face The Mirror/ Dark Legions/ The Greek Revolution Begins/ The Return Of The Warrior
Και μετά από το heavy metal των MARAUDER τη σκυτάλη πήρε το μουσικό υβρίδιο των MAPLERUN. Ομολογώ πως δεν είχα ακούσει και πολλά από το συγκρότημα και οι περιγραφές οι οποίες το συνοδεύουν δεν είναι μέσα στα δικά μου μουσικά χωράφια. Παρ’ όλα αυτά οι MAPLERUN κατάφεραν να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον με τον επαγγελματισμό τους. Αυτό που εγώ αντίκρυσα και άκουσα ήταν μια μπάντα απόλυτα δεμένη, μια μπάντα που βρισκόταν με κλειστά τα μάτια και με πάρα μα πάρα πολύ μεγάλη δόση ενέργειας. Δε σταμάτησαν λεπτό να κάνουν το κέφι τους πάνω στο σανίδι, το μπάσο με τα τύμπανα δένανε τόσο αρμονικά που η κάθε νότα είχε το απαραίτητο groove για να σε κάνει να κουνάς το κεφάλι σου και γενικά τα παλικάρια το έχουν το αντικείμενο. Εντύπωση μου έκανε και μάλιστα αρνητική, πως την ώρα που οι MAPLERUN ήταν στη σκηνή ο κόσμος που βρισκόταν έξω από το ΚΥΤΤΑΡΟ ήταν πολύ περισσότερος από τον κόσμο εντός. Πάντως τα παιδιά αξίζουν κάθε χειροκρότημα που έλαβαν και λίγο πριν τελειώσουν το show τους παρουσίασαν και μια διασκευή στο “Toxicity” των SYSTEM OF A DOWN.
Ήταν η βραδιά του, η αποθέωσή του, η ώρα του να αποδοθεί δικαιοσύνη στο πρόσωπο του τίμιου στρατιώτη. Και τι δεν έχει ακούσει ο ταλαίπωρος από εκείνη τη ρημάδα μέρα που τον ΕΠΕΛΕΞΑΝ για τραγουδιστή της πιο βαριάς φανέλας του μεταλλικού ήχου, αυτής των IRON MAIDEN. Κι όμως, ο τίμιος Blaze κατάφερε να χτίσει μια αξιοπρεπέστατη πορεία μέτα τον χωρισμό του από τη “Σιδηρά παρθένα”, με καλούς δίσκους, χωρίς να προκαλεί, ευχαριστώντας τον Ύψιστο (Θεό ή Harris το ίδιο είναι) για τη δυνατότητα που του έδωσε να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Να γράφει δίσκους, να κάνει συναυλίες και να γίνεται ένα με το κοινό. Ο άνθρωπός προσπαθεί ΕΝΤΕΛΩΣ μόνος του, χωρίς εταιρεία διανομής των δίσκων του, χωρίς management, να κάνει το μεράκι του καλοπέραση και να μας χαρίσει το 110% του εαυτού του πάνω στο σανίδι.
Με ένα Κύτταρο να αριθμεί περίπου 250 με 300 άτομα (αν γινόταν η συναυλία Παρασκευή ή Σάββατο σίγουρα θα μάζευε αρκετό κόσμο περισσότερο) και λίγο μετά τις 11.00, ο Blaze και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή και μας πήραν από τα μούτρα. “Endure and survive”, “Escape velocity” και το πρώτο MAIDEN της βραδιάς “Futureal” ήταν τα πρώτα τραγούδια που έκαναν το Κύτταρο να δονείται. Συνέχισε με τα “Blood”, “Silicon Messiah”, “Eating lies”, “Human” και “Fight back” όλα από την προσωπική του καριέρα. Η μπάντα ήταν τόσο δεμένη που πραγματικά τους χάζευες για το πόσο άνετοι ήταν πάνω στη σκηνή. Ειδικά ο κιθαρίστας του, Chris Appleton, ήθελες χίλια μάτια για να τον βλέπεις με το καταπληκτικό, άνετο και αέρινο παίξιμό του. Μακελειό, η συνέχεια και το πρόγραμμα είχε το “Virus”. Το κομμάτι υπήρχε μόνο στο “Best of the beast”, οι MAIDEN δεν το είχαν παίξει ποτέ ζωντανά, ο τίμιος Blaze το έπαιξε και ο γράφοντας απλά στεκόταν με δέος, είχε ανατριχιάσει ολόκληρος, τραγούδαγε κάθε νότα και στίχο και εν τέλει ένα δάκρυ κύλησε ακούγοντας ένα από τα αγαπημένα του obscure ΜΑΙDEN τραγούδια. Μαγεία. Όπως μαγικό ήταν ότι ο φωτισμός σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας του Blaze δεν άλλαξε ούτε λεπτό!
Η αλήθεια είναι ότι δε δυσαρέστησε κανέναν μας και φυσικά ήταν η χαρά του φωτογράφου καθώς μπορούσε να τραβήξει φωτογραφίες όποτε ήθελε. “Calling you home”, “Stare at the sun” και πλέον ήμασταν έτοιμοι να αφήσουμε τα λαρύγγια μας στο συναυλιακό χώρο με τις πρώτες νότες του “The clansman”. Για το κομμάτι δε χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις, είναι ύμνος ολκής. Ο κόσμος δεν άφησε στίχο να πέσει κάτω και στο ρεφραίν ζήσαμε μία από τις πιο δυνατές στιγμές που έχω ζήσει σε συναυλία. Τα 300 περίπου άτομα να καταθέτουν κάθε σπιθαμή της φωνής τους υπερκαλύπτωντας τα ΠΑΝΤΑ! Η συνέχεια άνηκε στο “Man hunt” από την περίοδο που ο τραγουδιστής ήταν μέλος των WOLFSBANE. Το τραγούδι είναι 80ς heavy metal με τον Blaze να το αναγγέλλει με το αγγλικό χιούμορ που τον διακατέχει, λέγοντας ότι το έγραψε γιατί ήταν ο πιο όμορφος άντρας και μπορούσε να έχει όποια θέλει, προστάζοντας μας να τραγουδάμε το ρεφραίν για να έχουμε την ίδια απήχηση! Εξαιρετικό δε, ήταν και το κλείσιμο του τραγουδιού τόσο σκηνικά όσο και εκτελεστικά. Σκηνικά καθώς οι οργανοπαίχτες “έδιωχναν” τον Blaze από τη σκηνή και δεν τον άφηναν να τραγουδήσει με τον Blaze να απορεί και εκτελεστικά διότι κάθε οργανοπαίχτης είχε ένα μικρό σόλο πάνω στο όργανό του με τον κιθαρίστα και τον μπασίστα στο τέλος του κομματιού να παίζουν ο ένας το όργανο του άλλου σταυρωτά!
MAIDEN, η συνέχεια με το “Man on the edge” (χαμούλης χαχαχαχα) και η συναυλία έκλεισε με το “Dark energy”. Και αφού η μπάντα αποχώρησε, οι σχετικές επευφημίες “we want more” εισακούστηκαν και να σου το “Lord of the flies” για να μας στείλει στον έβδομο ουρανό (Ναι γι’αυτόν που τραγουδάει ο ΛΕ.ΠΑ). Τελευταίο τραγούδι της συναυλίας ήταν το “A thousand years”, κλείνοντας έτσι ένα άκρως απολαυστικό και ΓΕΜΑΤΟ ενενηντάλεπτο.
Το συμπέρασμα πιο είναι λοιπόν. Ο Blaze Bayley είναι πάνω από όλα οπαδός. Τέτοιος ήταν και τέτοιος θα παραμείνει. Το έδειχνε όλη την ώρα που ήταν πάνω στη σκηνή. Συμπέρασμα δεύτερο. Η φωνή του είναι πάρα πολύ καλή πάνω σε αυτά που ο ίδιος έχει γράψει. Δεν φάλτσαρε, δεν έκανε κοιλιά και για μιάμιση ώρα τραγουδούσε ΣΩΣΤΑ. Συμπέρασμα τρίτο. Μην έχοντας κανένα βάρος, πλέον, να αποδείξει πράγματα είναι πολύ πιο άνετος πάνω στη σκηνή. Τον θυμάμαι το 1998 πόσο μαγκωμένος ήταν μαζί με τους IRON MAIDEN. Δεν είναι και λίγο να μοιράζεσαι τη σκηνή με τον Steve Harris and Co. αλλά σίγουρα αποκόμισε πολλές εμπειρίες και το δείχνει. Συμπέρασμα τέταρτο. Όσοι Maiden maniacs δεν ήταν στη συγκεκριμένη συναυλία χάσανε μια καταπληκτική εμφάνιση. Συμπέρασμα πέμπτο και τελευταίο. Blaze rules!
Κείμενο: Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
