BLIND GUARDIAN: “Imaginations beyond the red mirror”

Ο Σάκης Νίκας και ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης, βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τον οπαδό από μέσα τους και να μιλήσουν για τους BLIND GUARDIAN, σ’ ένα κλίμα εντελώς παρεΐστικο, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, λέγοντας την πραγματική τους άποψη για το συγκρότημα και την πορεία του, σαν να μην έχουν κανένα δίπλα τους. Απολαύστε μία συζήτηση «καφενείου», που λέγονται πολλές αλήθειες έξω από τα δόντια και στη συνέχεια, ίσα που προλαβαίνετε να δηλώσετε συμμετοχή για τον σούπερ διαγωνισμό μας με το μυστικό, ακουστικό, δωρεάν show του συγκροτήματος για τα 10 χρόνια του ROCK HARD ή στην τελική να προμηθευτείτε εισιτήριο για τη συναυλία της Παρασκευής στη Θεσσαλονίκη ή της Κυριακής στην Αθήνα (αφού το Σάββατο έγινε ήδη sold out).

(Φ: Φραγκίσκος Σαμοΐλης, Σ: Σάκης Νίκας)

Φ: Και τώρα πως θες να το κάνουμε δηλαδή αυτό;
Σ: Δεν είναι ανάγκη να διαφωνήσουμε. Μπορεί και να συμφωνούμε.
Φ: Όλο και κάπου θα συμφωνούμε εμείς οι δύο. Νομίζω δηλαδή.
Σ: Για παράδειγμα. Ποιά είναι η χρυσή εποχή των BLIND GUARDIAN για εσένα;
Φ: Σίγουρα η περίοδος από το “Tales from the twilight words” μέχρι και το “Imaginations from the other side”. Αυτή η τριάδα δίσκων.
Σ: Ορίστε που συμφωνούμε για αρχή!
Φ: Βέβαια, αυτή η περίοδος είναι η χρυσή για τη δική μας γενικά. Η νεότερη γενιά ίσως διαφωνεί μαζί μας.
Σ: Κοίτα, το “Nightfall” είναι το άλμπουμ που τους γιγάντωσε. Πούλησαν περισσότερα αντίτυπα, τους έμαθε περισσότερος κόσμος.
Φ: Κοίτα, για μένα είναι ένα σχεδόν ισάξιο άλμπουμ. Διαφορετικό μεν, ποιοτικά σχεδόν ισάξιο δε.
Σ: Φυσικά. Φυσικά. Μου πήρε πολύ χρόνο για να μου αρέσει το “Nightfall”. Ήταν πολλές και μεγάλες οι αλλαγές.
Φ: Και μένα στην αρχή μου φάνηκε λίγο κάπως. Αλλά μετά το αγάπησα και αυτό.
Σ: Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πόσες περιόδους βλέπουμε των GUARDIAN;
Φ: Τουλάχιστον 3.
Σ: Εγώ θα έλεγα 4. Είναι τα πρώιμα χρόνια, τα δύο πρώτα άλμπουμ, “Follow the blind” και “Battalions”, έτσι;
Φ: Ναι, τα οποία είναι speed στην ουσία και δεν έχουν κάποιο προσωπικό ήχο εκεί οι GUARDIAN.
Σ: Ναι, είναι HELLOWEEN “Walls of Jericho” φάση, ξέρεις. Είναι μετά τα χρόνια της Virgin, της εταιρείας. Από το “Tales”, μέχρι… να βάλω και το “Night at the opera”;
Φ: Δε μου κάνει το “Night…” γι’ αυτή την περίοδο. Το “Nightfall” ναι, είναι σίγουρα μέσα σε αυτήν την περίοδο. Το “Night at the opera” προχώρησε στην ουσία τον ήχο του “Nightfall”. Τον πήγε ακόμα παραπέρα.
Σ: Το “Night at the opera” είναι παρεξηγημένο άλμπουμ; Είναι κακό; Είναι καλό; Τι είναι;
Φ: Για μένα είναι σίγουρα μεταβατικό. Γιατί το σήμερα της μπάντας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο “Night at the opera”. Είχαν χρόνια το συμφωνικό στοιχείο ήδη, αλλά δεν ήταν η βάση τους. Εκεί άρχισε να περνάει πιο μπροστά από ότι είχαμε συνηθίσει. Ειδικά τώρα μοιάζει να είναι η βάση του ήχου τους το συμφωνικό στοιχείο.
Σ: Ίσως είναι μεταβατικό, ναι. Απλά εκεί που δε μπορώ καθόλου, είναι η γιγάντωση του συμφωνικού στοιχείου στα χρόνια τους στη Nuclear Blast. Δηλαδή “Twist in the myth”…
Φ: Μακράν το χειρότερο. Εδώ σίγουρα θα συμφωνούμε.
Σ: Εδώ συμφωνούμε. Το “Twist in the myth” είναι το άλμπουμ που δε μου έχει μείνει τίποτα πέρα 2-3 κομματιών.
Φ: Μα ακόμα και στα live δείχνουν και οι ίδιοι ότι δεν το έχουν σε εκτίμηση, αφού θα παίξουν κυρίως το “Fly”.
Σ: Που ακόμα και αυτό είναι κακό κομμάτι για μένα.
Φ: Εμένα με ενοχλεί πολύ και στιχουργικά για BLIND GUARDIAN. Δε θέλω Peter Pan στους GUARDIAN, πως να το κάνουμε. Βάλε και Candy-Candy.
Σ: (γέλια) Από τα 3 τελευταία άλμπουμ, ποιό είναι το καλύτερο;
Φ: Προσωπικά και με χαρακτηριστική ευκολία, είναι το “At the edge of time”.
Σ: Κι εγώ συμφωνώ μαζί σου.
Φ: Έχει πολλά καλά τραγούδια, έχουν καταφέρει πολύ καλά το πάντρεμα του συμφωνικού με τον παλιότερο κάπως ήχο τους.
Σ: Το τελευταίο σου άρεσε;
Φ: Μου λείπει η μαγεία. Που στους GUARDIAN είναι το Α και το Ω η μαγεία. Αυτό είναι που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς και ιδιαίτερους.
Σ: Εγώ απογοητεύτηκα. Αν εξαιρέσεις νομίζω το “Holy grail” και το “Prophecies” που μου έχουν μείνει κιόλας, νομίζω ότι ο Hansi κάνει προσπάθεια να ξεφύγει από το παρελθόν. Στα δύο τελευταία άλμπουμ τουλάχιστον, μη σου πω στα τρία τελευταία. Σα να λέει “όχι, δε θέλω να παίζω όπως στα 90’s, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό”. Μεγαλώνουν; Δε ξέρω.
Φ: Κοίτα, δε μπορείς να παίζεις το ίδιο στα 20, στα 35 και στα 45. Και σαν μουσικός κιόλας, πρέπει να έχεις ανησυχίες. Ή τουλάχιστον το θεωρώ πιο υγιές αυτό.
Σ: Ναι, αλλά πες μου το άλλο. Ένας μουσικός έχει μουσικές ανησυχίες και δε μπορεί πχ στα 45 του να παίζει όπως στα 25 του. Δεκτό. Και παίζει live και βλέπει τον κόσμο να τραγουδάει τραγούδια από το “Tales…” με όλη του τη δύναμη, τραγούδια από το “Somewhere…” με όλη του τη δύναμη, από το “Imaginations…” ακόμα πιο δυνατά, από το “Nightfall” της πουτ@@ας. Και στα καινούργια; Ο κόσμος είναι flat. Τι κάνεις εκεί; Δηλαδή γίνεσαι Geoff Tate που αδιαφορούσε μέχρι πρότινος για τους οπαδούς και έπαιζε ότι γούσταρε;
Φ: Εντάξει, τώρα μιλάμε όμως για μία μπάντα που δείχνει ότι δεν αδιαφορεί στο ελάχιστο για τους οπαδούς της. Είναι από τις πλέον τίμιες μπάντες εκεί έξω.
Σ: Ναι. Αλλά τι κάνεις εκεί; Γίνεσαι μήπως SAVAGE CIRCUS;
Φ: ΟΧΙ!
Σ: (γέλια) Τι κάνεις τότε; Προσπαθείς να παντρέψεις το παλιό με το νέο;
Φ: Εγώ θεωρώ μαγκιά των GUARDIAN που δεν ενδιαφέρονται για τους οπαδούς όσον αφορά το τι θέλουν να ακούσουν ακριβώς. Σε εισαγωγικά το ενδιαφέρονται. Παίζουν αυτό που θέλουν αυτοί, ανεξαρτήτως αν ας πούμε οπαδός θέλει ένα νέο “Nightfall”. Εμένα αυτό μου αρέσει, να σου πω την αμαρτία μου. Με πονάει σε πολλές μπάντες, συμπεριλαμβανομένων και των GUARDIAN, αλλά μου αρέσει. Γιατί το θεωρώ και πιο αληθινό. Γιατί όταν συνθέτεις τη μουσική σου ελεύθερα, είναι πιο αληθινό από το να πιεστείς και να πεις με το ζόρι ότι πρέπει να βγάλεις ένα καινούριο “Somewhere far beyond” ας πούμε. Και δε μπορείς. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν και πολλές μπάντες που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο βασικά. Μη σου πω και καμία. Να πάει να αντιγράψει κάτι πολύ πετυχημένο και να το κάνει. Και στην τελική, εγώ είμαι και όπως με μάθει μία μπάντα. Οι GUARDIAN με μάθανε στην αλλαγή. Αυτό που λέγαμε και για τις περιόδους. Αλλάζανε τον ήχο τους. Αν μιλάγαμε πχ για MOTORHEAD και AC/DC, θα ήθελα το ίδιο, γιατί με μάθανε ότι παίζουν το ίδιο πράγμα. Αυτό με μάθανε. Στους GUARDIAN μου αρέσει η αλλαγή. Δεν πετυχαίνει όλες τις φορές, αλλά μου αρέσει που το δοκιμάζουν. Και για τα συμφωνικά πιστεύω ότι φταίει και εκείνο το καταραμένο το συμφωνικό άλμπουμ που θέλουν να κάνουν και δε ξέρω αν και πότε θα βγει τελικά. Μήπως περνάνε κάποια περισσότερα στοιχεία στα κομμάτια τους γι’ αυτό το λόγο.
Σ: Εμένα με χαλάει η έμφαση που δίνουν στο συμφωνικό τα τελευταία χρόνια. Είναι πολύ πομπώδες και ογκώδες. Πολύ φορτωμένο με ορχήστρες.
Φ: Συμφωνώ. Με χαλάει επίσης ότι είναι πολύ παρεμφερές. Δηλαδή ακόμα και στον τελευταίο δίσκο, τα δύο μεγάλα για παράδειγμα κομμάτια, είναι πολύ κοντά και σε νοοτροπία και σε τοποθέτηση στα αντίστοιχα δύο του προηγούμενου. Ακόμα και ο δίσκος ξεκινάει και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Τα riff μέσα είναι ίδια. Κάτι που δε μας είχαν συνηθίσει οι GUARDIAN.
Σ: Μήπως θέλουν να τα ενώσουν με κάποιο τρόπο; Να το παρουσιάσουν ως μίας μορφής concept;
Φ: Κοίτα, είναι μία φυσική συνέχεια του προηγούμενου ο τελευταίος δίσκος. Σαν να λένε “εδώ είναι το λιμάνι μας” ρε παιδί μου. “Τα βρήκαμε καλά με το συμφωνικό, εδώ γουστάρουμε”. Μου ακούγεται πολύ safe που λέμε. Γιατί μπορεί οι πιο παλιοί και ηλικιακά να λέμε ότι ανατριχιάζουμε με άλλους BLIND GUARDIAN πολύ περισσότερο, όμως εμπορικά με τα τελευταία άλμπουμ γιγαντώθηκαν. Τα πιο συμφωνικά.
Σ: Ναι, αλλά δεν είναι κακό για μία μπάντα σαν τους GUARDIAN να παίζουν έναν safe ήχο; Και μάλιστα να περιμένεις 5.5 χρόνια για ένα νέο άλμπουμ; 2010 το “At the edge of time”, 2015 το καινούριο.
Φ: Συμφωνώ απολύτως σε αυτό. Και μιλάμε για μπάντες τέτοιου επιπέδου που από αυτό ζούνε. Δεν έχουν όλα τα υπόλοιπα άγχη ας πούμε. Δουλειές, καθημερινότητα. Βέβαια, οι GUARDIAN δεν ήταν και ποτέ η μπάντα που θα έλεγες ότι την έχουν δει rock stars ή συμπεριφέρονται έτσι. Χαβαλέ κάνουν ως ένα βαθμό. Επαγγελματίες στο έπακρο φυσικά, αλλά κάνουν αυτό που γουστάρουν απλά. Και σαν άτομα, τους έχεις γνωρίσει κι εσύ, είναι κυριλέ άτομα που κάνουν αυτό που γουστάρουν και ζουν από αυτό. Δεν είχαν το άγχος του να βγάζουν δίσκο κάθε δύο χρόνια, να περιοδεύσουν, να πουλήσουν. Τουλάχιστον τα τελευταία αρκετά χρόνια. Και αυτό μου αρέσει στους GUARDIAN.
Σ: Εσύ που τους παρακολουθείς και περισσότερο από εμένα, πιστεύεις ότι έχουν χάσει την κά@@α που λέμε; Την όρεξη να δημιουργήσουν.
Φ: Αν έχουν χάσει κάποια κά@@α, αυτή είναι νομίζω του πιο heavy, του πιο γρήγορου παιξίματος.
Σ: Πότε την χάσανε θεωρητικά; Όταν έφυγε ο Thomen ας πούμε;
Φ: Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια. Γιατί ο Thomen ήταν ο συνδετικός κρίκος στην ουσία. Αυτός που τους κράταγε ηχητικά στην περίοδο μέχρι και το “Imaginations…”. Και σαν drummer καθαρά, είναι άλλο επίπεδο. Βέβαια, ο άνθρωπος πλέον δε μπορεί με τόσα ιατρικά προβλήματα. Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να μην ξαναπαίξει ποτέ δυστυχώς. Χάσανε πολύ όμως. Αν θυμάσαι όταν είχαν έρθει πρώτη φορά με τον Ehmke ήταν περίεργα. Πιο αργά παιγμένα κάποια κομμάτια, διαφορετική αίσθηση σαν συγκρότημα. Δεν ήταν απλά ένας drummer o Thomen. Ήταν ζωτικό κομμάτι των BLIND GUARDIAN. Δεν έχουν χάσει την κά@@α της δημιουργίας. Το αντίθετο μου δείχνει αυτό που κάνουν. Ότι το ψάχνουν διαφορετικά και περισσότερο ηχητικά. Συμφωνικά για παράδειγμα, πάνε σε μέρη που δεν είχαν πάει ποτέ. Δε θα στηριχθούν στο να παίξουν στο 140, στο 160, στο 180, σε οτιδήποτε πιο speed για να δείξουν κάτι. Θα δείξουν κάτι διαφορετικό, περισσότερο στηριζόμενο στην ενορχήστρωση, πιο μουσικό αν μπορείς να πεις κατά μία έννοια. Αν και λίγο παρεξηγήσιμη η λέξη, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Δεν έχουν στήριγμα πχ τα τρομακτικά καλά ρεφρέν. Αν και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο που μου λείπει μαζί με τη μαγεία παρεμπιπτόντως. Τα ρεφρέν. Ψάχνω να βρω στο τελευταίο δίσκο και δεν τα βρίσκω εύκολα και πολλά.
Σ: Τελευταία φορά που με έπιασε ένα ρεφρέν των GUARDIAN και να με κολλήσει, ήταν ίσως το “Soulforged”.
Φ: Ο Χριστός και η μάνα του!
Σ: Το “Under the ice”; Εμένα μου αρέσει το “A night at the opera”. Κάπου εκεί σταματώ. Εντάξει, δε σου λέω “Nightfall”. Εκεί είχε πάρα πολλά.
Φ: Τώρα όμως τα ψάχνεις.
Σ: Εγώ πιστεύω ότι είναι και θέμα παραγωγής ρε φίλε. Δηλαδή όταν μπλέκονται τόσα πράγματα στο αυτί μου, δε ξέρω, χάνεται η ουσία του κομματιού ρε γαμώτο.
Φ: Και επειδή οι GUARDIAN δεν είχαν και ποτέ τις τρομακτικές παραγωγές, τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Σ: Ακριβώς.
Φ: Δηλαδή ακόμα και η παραγωγή του τελευταίου… μήπως φταίει και ο Charlie Bauerfeind στην τελική;
Σ: Κοίτα, ότι τους έχει οδηγήσει σε ένα καλούπι και δεν τους βγάζει και δε ρισκάρουν, ναι, σίγουρα. Αλλά δε νομίζω και τόσο όμως ρε συ. Εντάξει, πόσο ρόλο να έχει ο Charlie; Είναι σαν αυτό που λένε για τους ACCEPT με τον Andy Sneap. Που λένε ότι είναι ίδια η παραγωγή.
Φ: Καλά, ο Andy Sneap ούτως ή άλλως το έχει αυτό και του το προσάπτουν μερικοί, αλλά είναι παραγωγάρες, πως να γίνει;
Σ: Ναι. Αλλά το θέμα είναι το τραγούδι.
Φ: Συμφωνώ. Και καλά έκανες και είπες για ACCEPT σαν παράδειγμα, γιατί όταν βγήκε το “Blood of the nations”, αρρωστήσαμε όλοι. Ο συνδυασμός ήχου και τραγουδιών…
Σ: Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα!
Φ: Και αυτοί έχουνε μπει βέβαια σε μία λούπα. Τρία ίδια άλμπουμ.
Σ: Ναι. Τρία καλά άλμπουμ μεν, που έχουν όμως χάσει το πλεονέκτημα του εντυπωσιασμού και της έκπληξης που είχε το πρώτο. Μια χαρά είναι και τα άλλα, αλλά το “Blood of the nations” είναι το καλύτερο.
Φ: Πίσω στο θέμα μας όμως, ακόμα και από τις δηλώσεις που διαβάζαμε πριν ακούσουμε το δίσκο, περιμέναμε περισσότερες γέφυρες με το παρελθόν. Να είναι περισσότερο διαφορετικό από το “At the edge of time”. Υπάρχουν φυσικά οι γέφυρες, με το “Imaginations…” περισσότερο, αλλά περιορίζονται σε ένα κουπλέ, κάνα riff, κάνα bridge. Είναι σαν τυράκια ρε παιδί μου.
Σ: Αφού το ανέφερες, το “Imaginations…” είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ των GUARDIAN. Αν μου πει κάποιος να του πω το αγαπημένο μου, θα έλεγα “Imaginations…”, αλλά αν μου έλεγε ότι δεν έχει ακούσει ποτέ και μου ζήταγε ένα από όλα, θα έλεγα το “Somewhere…”. Εσύ πιο θα έλεγες; Το πιο αντιπροσωπευτικό δεν είναι το “Somewhere…”;
Φ: Για εμένα είναι το “Imaginations…”, επειδή είναι ίσως αυτό που παντρεύει τα πάντα. Και τα πιο speed, και τα πιο επικά…
Σ: Έχουνε ρίξει όμως ρυθμούς στο “Imaginations…”.
Φ: Ναι, αλλά έχει κάτι “I’m alive” μέσα…
Σ: Τα οποία όμως δεν είναι και τα κατώτερα του δίσκου;
Φ: Δε μπορώ να βάλω κατώτερα εύκολα σε έναν τέτοιο δίσκο ρε φίλε! (γέλια) Αλλά επειδή καταλαβαίνω με ποιά έννοια το λες, μάλλον συμφωνώ. Γιατί ακούς ένα “Mordred’s song” και τέλος! Πεθαίνεις. “Bright eyes”, υπερχιτάρα, το ομότιτλο. Και στο “Somewhere…” βέβαια ισχύει αυτό αρκετά.
Σ: Είναι βέβαια και αυτό που φοράς. To “Tales…”. “Tommy knockers”. (γέλια)
Φ: (γέλια) Έτσι! Στο “Tales…” είναι για παράδειγμα το αγαπημένο μου κομμάτι GUARDIAN. Μάλλον, το αγαπημένο μου ρεφρέν σίγουρα, γιατί στο κομμάτι έχω κάτι δυσκολίες. (γέλια) Το θεωρώ το ύψιστο ρεφρέν που έχουν γράψει ποτέ. Δε θα έβαζα σίγουρα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ GUARDIAN το “Tales…”. Θα του έβαζα ένα εκ των “Somewhere…” ή “Imaginations…”. Ίσως το “Somewhere…”, γιατί θα σου πετάξει ένα “Theatre of pain”. Θα σου πετάξει και τα δύο “Bard’s song”.
Σ: Γιατί δεν παίζουν περισσότερα κομμάτια από το “Somewhere…”;
Φ: Πόσα να σου παίξουν δηλαδή ρε συ; Έχουν πλέον 10 άλμπουμ. Αλλά επειδή και οι δύο τους έχουμε δει πολλές φορές, ξέρουμε ότι είναι από τις μπάντες που θα σου αλλάξουν συνέχεια το setlist. Και το διήμερο σε τέτοια συγκροτήματα, έχει απόλυτο νόημα.
Σ: Ναι! Έχει νόημα. Βέβαια! Τίμια live.
Φ: Θυμάμαι στο Fuzz, που παίζουν ξαφνικά “Wizard’s crown” και έχω εκστασιαστεί!
Σ: Ναι, ναι, ναι!
Φ: Κομμάτι που αρκετός κόσμος από κάτω δεν το ήξερε. Και δεν το λέω υποτιμητικά προφανώς, γιατί είναι λογικό ως ένα βαθμό. Άλλη εποχή BLIND GUARDIAN. Από την άλλη όμως, δεν είναι λίγο άσχημο αυτό; Μαθαίνεις το συγκρότημα για παράδειγμα με το “Nightfall”, κάτι που ισχύει για μεγάλη μερίδα οπαδών των GUARDIAN. Δεν έχει σημασία πότε τους έμαθες. Οι λόγοι μπορεί να είναι άπειροι. Αλλά γιατί να μην κάτσεις να ακούσεις καλά και το υπόλοιπο υλικό τους ρε παιδί μου; Ειδικά το παλιότερο;
Σ: Θα το μάθει νομίζω. Αλλά δεν ξέρω αν θα δεθεί. Αν το μάθει βέβαια, γιατί εξαρτάται και το άτομο πάντα. Αλλά κι εγώ, για να σου πω την αλήθεια, δε μπορώ να δεθώ με το “Battalions of fear”. Δεν το άκουσα όταν βγήκε, άκουσα πρώτο το “Somewhere…” όταν βγήκε, αλλά μετά δε μπόρεσα να δεθώ με τα πρώτα άλμπουμ. Όσο καλά ή κακά είναι. Γούστα.
Φ: Καλά άλμπουμ είναι! Προσωπικά, κάτι ιδιαίτερο δεν είναι. Και κυρίως λόγω του ότι δεν είχαν τότε οι GUARDIAN κάτι το τρελά ξεχωριστό. Περισσότερο σημαντικά γίνονται νομίζω όταν μιλάμε για old-school, για ατάκες τύπου «τα δύο πρώτα», cult, παρά τίποτα παραπάνω. Το απόγειο και το πραγματικά ιδιαίτερο είναι τα τρία επόμενα. Άντε τα τέσσερα επόμενα. Να το βάλω το “Nightfall”, γιατί πραγματικά είναι πολύ ωραίο άλμπουμ και αυτό. Και ας είναι περίεργο άλμπουμ, γιατί πόσους ας πούμε ξέρεις που λένε “σταμάτησα εκεί”.
Σ: Συμφωνώ. Αλλά είναι ένα άλμπουμ που όσο περνάνε τα χρόνια, πηγαίνει όλο και περισσότερο το χέρι σου και το βάζεις να το ακούσεις. Το βάζεις το γαμ@@ένο.
Φ: Ναι, το βάζεις. Και έχει δύο τεράστια χιτ μέσα. “Into the storm” και ειδικά το “Mirror mirror”. Ακόμα και το “Noldor” είναι κομματάρα πχ. Βέβαια, αν τα συγκρίνω με αντίστοιχα “Noldor” προηγούμενων δίσκων, δεν είναι το ίδιο ποιοτικά για μένα, αλλά στο live, αυτό θα είναι πιο αποδεκτό. Παράξενο μεν, αλλά είναι και αυτό που λέμε με τη διαφορά γενιάς. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη μουσική η διαφορά γενιάς. Το πότε άκουσες κάτι. Τι εποχή ήταν. Εσύ πως ήσουνα εκείνη την εποχή. Τι άλλο υπήρχε, πως ξεχώρισε.
Σ: Σίγουρα! Μα η μουσική είναι αυτό που λέμε το soundtrack of your life. Σου θυμίζει τι έκανες τότε. Δεν ξέρω πολλές αν το “Imaginations” πχ είναι το αγαπημένο μου επειδή τα κομμάτια είναι γαμώ ή απλά το άκουσα σε μία περίοδο που ήμουνα κάπως και τους είδα πρώτη φορά live τότε. Hansi με μπάσο. Αυτή η εικόνα μου λείπει.
Φ: (γέλια) Κοίτα, δε μου λείπει ιδιαίτερα και ούτε εκείνου! (γέλια)
Σ: (γέλια) Κάτι για να μην ακουμπάει μωρέ τα χέρια του στο γόνατο και να χτυπιέται με αυτή την κλασική του κίνηση.
Φ: (γέλια) Η κίνηση του συνταξιούχου. Θεός! Αλλά ένας λόγος που αγαπάω τους BLIND GUARDIAN είναι τα ίδια τα μέλη της μπάντας. Ακούω μπάντες που τα μέλη είναι καραγκιόζηδες. Τόσο γενικότερα, όσο και απέναντι στους οπαδούς τους. Οι GUARDIAN δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την τελευταία φορά που είχαν έρθει διήμερο στην Αθήνα, στο Fuzz, μετά την πρώτη συναυλία, βρίσκομαι backstage με τη μπάντα και ήθελε ο Hansi να πιεί ένα ποτό έξω ρε παιδί μου. Μένανε στα όρια των Εξαρχείων και πήγαμε κάτω με τη μπάντα. Με τον Hansi πήγαμε μόνοι μας για ένα ποτό και γυρνώντας προς το ξενοδοχείο, είχε κόσμο σε ένα κομμάτι της διαδρομής. Και όπως είναι φυσικό, κάποιοι τον αναγνώρισαν και ήρθαν του μιλήσανε κλπ. Ξέρεις. «Σας γουστάρουμε πολύ σαν μπάντα» κλπ. Και κάπου λένε ότι δεν έχουν λεφτά να έρθουν στο live. Και ο τύπος, απλά σημείωσε τα ονόματα και τους έβαλε λίστα για το live της επόμενης μέρας. Respect και τέλος! Άλλοι δε κάθονται καν να μιλήσουν.
Σ: Καλά, έχουμε δει πολλά καθίκια στο χώρο μας.
Φ: Και άτομα που είχες ψηλά και μετά ξεπέσανε τελείως.
Σ: Βέβαια!
Φ: Πιστεύω λοιπόν ότι ένας λόγος που υπάρχει αυτό το τόσο μεγάλο δέσιμο μεταξύ των GUARDIAN και των οπαδών τους, είναι και τα ίδια τα μέλη. Ο χαρακτήρας τους. Αυτό μου αρέσει με τους GUARDIAN. Είναι μία μπάντα που μου τα καλύπτει όλα. Στιχουργικά προφανώς μας καλύπτει, με βιβλία που διαβάζαμε κάποτε, εικόνες που δημιουργούσαμε στο μυαλό μας κλπ. Μουσικά εννοείται. Αλλά είναι όλο το πακέτο. Και σαν χαρακτήρες.
Σ: Ρε φίλε, τι κάνει ο Andre και μένει ίδιος τόσα χρόνια; Όσες φορές τον έχω δει από κοντά, δε μεγαλώνει καθόλου!!!
Φ: Μήπως έχει βρει τον Φουστάνο;
Σ: (γέλια)
Φ: Τόσες φορές που έχει έρθει Ελλάδα, όλο και κάποιο κονέ θα έχει κάνει μαζί του.
Σ: Και ο Marcus μια χαρά είναι. Ο Hansi έχει γεράσει ρε φίλε μόνο.
Φ: Κοίτα, είναι μία μπάντα που θα βγάλει το δίσκο, θα κάνει την περιοδεία της, θα πάει μετά στα αμπέλια της, θα βγάλει τα κρασιά της, θα τα πιεί. Δεν είναι η μπάντα που είχε το life style του rock star. Ποτά, ξενύχτια, ναρκωτικά, γυναίκες. ΟΚ, γυναίκες θα είχαν οι άνθρωποι, αλλά δεν είχαν αυτό το απροκάλυπτο. Όχι όλοι τουλάχιστον. (γέλια) Δεν είναι αυτή η ουσία των GUARDIAN ρε παιδί μου. Και αυτό είναι από τα κλειδιά τους για μένα. Και ότι live είναι live ρε φίλε. Τιμάνε τον ιδρώτα και τα λεφτά που δίνει ο οπαδός για να τους δει.
Σ: Δεν το συζητάμε αυτό. Τα live των GUARDIAN είναι εμπειρία! Εμπειρία ζωής! Πραγματικά από τα καλύτερα live που έχω δει ποτέ από τις club μπάντες. Ιδρώνουν και τιμάνε τη φανέλα.
Φ: Εμένα και κάτι άλλο μου κάνει εντύπωση για το πόσο ιδιαίτεροι είναι. Διασκευές. Άπειρες διασκευές συνέχεια, αλλά πόσες μπάντες έχουν διασκευάσει GUARDIAN; Απειροελάχιστες. Και είναι μία μπάντα που έπαιζε με 2 κιθάρες, μπάσο, τύμπανα σαν βάση. Και η μουσική που βγάζουν, είναι πολύ περίεργη για αυτά τα όργανα. Ενορχηστρωτικά. Ιδιαίτερη. Για αυτό και δεν είναι εύκολο να πας να παίξεις GUARDIAN και να το κάνεις τόσο καλά. Είναι και αυτό το παρεξηγημένο που έχει το heavy/power, που λένε άλλοι ότι δεν είναι τεχνικό, δεν είναι τίποτα, σιγά το πράγμα κλπ. Ρε φίλε, δεν χρειάζεται να παίζεις στο 280 ή progressive για να έχει κάτι τεχνική. Άσε που η μουσική των GUARDIAN έχει και μία progressive αισθητική. Μπορεί να μην είναι τα μετρήματα τόσο, αλλά ενορχηστρωτικά είναι progressive σε πολλές στιγμές τους. Είναι μία μπάντα που σου δείχνει ότι δεν είναι τυχαία. Αυτά που κατάφερε, δούλεψε και τα κατάφερε. Και ίσως αυτό μας ενοχλεί εμάς τους δύο και αρκετούς ακόμα με την ίδια αντίληψη. Ότι αυτό το κομμάτι των GUARDIAN έχει περάσει στην ορχήστρα. Έφυγε από τα «βασικά» ας πούμε όργανα και πέρασε στην ορχήστρα.
Σ: Σωστή παρατήρηση αυτή. Δηλαδή το prog στοιχείο που είχαν ας πούμε στο “Imaginations…” ή το “Nightfall”, πήγε στις ορχήστρες και έγινε περισσότερο συμφωνικό.
Φ: Ναι, γιατί τότε η ορχήστρα λειτουργούσε περισσότερο σαν στήριγμα στη μουσική τους. Έδινε το κάτι παραπάνω, το έξτρα. Τώρα είναι η βάση σε πολύ μεγάλο βαθμό η ορχήστρα.
Σ: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αυτό. Σωστό. Απλά εγώ δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι άλλο. Όταν αναγάγαμε εμείς τους GUARDIAN σαν αγαπημένη μας μπάντα στα 90’s, δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι ένας πιτσιρικάς τώρα, το 2015, θα μπορέσει να αναγάγει τους GUARDIAN με αυτό το δίσκο σε αγαπημένη του μπάντα.
Φ: Με αυτό το δίσκο κι εγώ το πιστεύω αυτό που λες. Αλλά έχουν προηγηθεί άλλοι δίσκοι με τους οποίους μπορεί να το κάνει. Για αυτό πολύς κόσμος γούσταρε πολύ τον καινούριο δίσκο. Πιστεύω ότι οι GUARDIAN είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα μπάντας αυτού που λέγαμε πριν. Του πότε τους άκουσες. Ακριβώς επειδή είχαν τις αλλαγές στον ήχο τους.
Σ: Αυτό που μου αρέσει εμένα, είναι ότι έχουν δίσκους που τους εκτίμησα αργότερα. Βέβαια, δε νομίζω ότι θα συμβεί ποτέ αυτό με τα τρία τελευταία άλμπουμ, αλλά το “Nightfall” και το “Night at the opera”, όταν βγήκαν έλεγα “τώρα τι ακούω;”. Αλλά μετά τα εκτίμησα και τα δύο.
Φ: Το εκτίμησες τόσο τελικά το “Night at the opera” ε;
Σ: Ναι, γιατί ακολούθησαν τρία κατώτερα άλμπουμ. (γέλια)
Φ: Εγώ το “Night at the opera” το έχω μόνο πάνω από το “Twist in the myth” στη λίστα. Πολύ καλύτερο εννοείται, αλλά ως εκεί.
Σ: Κοίτα να δεις. Εγώ νομίζω ότι πολλές φορές ακούμε με τα μάτια. Κι εγώ το κάνω. Θυμάμαι ότι τότε, ο μακαρίτης ο Βαγγέλης ο Μπαλτάς στο Rock City, είχε ανοίξει το μαγαζί όταν βγήκε το “Night at the opera” και βλέπω αυτό το εξώφυλλο, αφού τότε δεν είχα internet ή οτιδήποτε. Και θυμάμαι πηγαίνω στο Rock City, πρώτη μέρα κυκλοφορίας του δίσκου και βλέπω αυτό το εξώφυλλο. Και λέω “τί είναι αυτό το πράγμα; Είναι αυτό εξώφυλλο GUARDIAN”;
Φ: Πού είναι ο Marshall;
Σ: Τι γίνεται εδώ; Και αυτόματα μου δημιουργείται η εντύπωση ότι θα είναι κακό άλμπουμ. Σίγουρα κατώτερο από τα προηγούμενα τρία τουλάχιστον. Για αυτό λέω ότι ακούμε με τα μάτια μερικές φορές.
Φ: Κοίτα, στη δικιά μας μουσική, το εξώφυλλο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Δεν υπάρχει άλλωστε άλλη μουσική που να δίνει τόση βάση στο εξώφυλλο του δίσκου. Πιστεύω κι εγώ ότι παίζει ένα ρόλο. Σου δημιουργεί μία θετική ή αρνητική προδιάθεση πολλές φορές. Λάθος μεν, αλλά γίνεται.
Σ: Σίγουρα. Σκέψου όμως ότι ίσως το πιο άρτιο heavy metal άλμπουμ όλων των εποχών, το “Black album”, έχει το πιο λιτό εξώφυλλο.
Φ: Βασικά… θεωρείται εξώφυλλο; (γέλια)
Σ: (γέλια) Δε ξέρω. (γέλια) Έχει ένα φίδι κάπου εκεί κάτω δεξιά.
Φ: Είναι όμως αρκετά μεγάλη μπίζνα του χώρου το εξώφυλλο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο προφανώς. Και εμένα πάντως με ενόχλησε αρχικά το εξώφυλλο, αλλά μετά με χάλασε και ο ήχος ρε φίλε.
Σ: Σίγουρα δεν είναι το αριστούργημα των GUARDIAN. Το έχω ακούσει λιγότερες φορές από κάθε άλμπουμ ως το 2002 της μπάντας, αλλά το βάζω και το ακούω. Μετά, τα άλμπουμ της Nuclear Blast δε μπορώ να τα ακούσω εύκολα.
Φ: Εγώ το εκτίμησα λίγο παραπάνω το “Night at the opera”, γιατί μετά βγήκε το “Twist in the myth” και απογοητεύτηκα τόσο πολύ, που ξαναγύρισα στο προηγούμενο. Θυμάμαι τότε, όταν έκανα και την κριτική του δίσκου, ήμασταν ακόμα έντυπο και είχαμε και εξώφυλλο GUARDIAN σε εκείνο το τεύχος της κριτικής. Και μόνο που δεν το κατακρεούργησα το άλμπουμ. (γέλια) Τραγική ειρωνεία. Αλλά δε γίνεται να μη μιλήσει ο οπαδός ρε φίλε μέσα σου.
Σ: Το θυμάμαι. Μα και στους ίδιους δεν αρέσει. Ακόμα και στα live όταν πάνε να παίξουν κάτι από εκεί, αστειεύονται με το κοινό και οι ίδιοι.
Φ: Επειδή πάντα κάνουν περιοδείες για άλμπουμ, προσπαθούν και παίζουν κομμάτια από κάθε δίσκο, ειδικά στη μετα-“Tales…” εποχή. 2-3 κομμάτια σίγουρα. Από το “Twist in the myth”, θα είναι τα λιγότερα. Δεν είναι τυχαίο. Και αυτοί καταλάβανε τι δίσκος είναι. Κάποιοι το γουστάρουν, πάσο. Κοίτα, κάποιες φορές είμαστε και πολύ αυστηροί με τις μπάντες.
Σ: Έτσι πάει όμως. Με τις πολύ αγαπημένες σου μπάντες πρέπει να είσαι αυστηρός.
Φ: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό! Από το να είσαι “ότι και να βγάλουν γα@@ει”. Δε γα@@ει. Καλύτερα αυστηρός. Και φάνηκε με το “Twist…” ότι δεν τράβηξε όσο θα ήθελαν ίσως. Και αποτέλεσμα; Σου έβγαλαν έναν πολύ ωραίο δίσκο αμέσως μετά. Δεν είναι τυχαίο για μένα αυτό.
Σ: Καλά, όχι και αμέσως. Τους πήρε 4 χρονάκια. (γέλια)
Φ: Έλα μωρέ. Σαν τις Ολυμπιάδες ή τα Μουντιάλ, αφού και Γερμανοί και βλέπουν και μπαλίτσα. Δικά μας παιδιά. (γέλια)
Σ: Με την ευκαιρία του live, έχεις κάποιο κομμάτι σαν απωθημένο; Που δεν έχεις ακούσει live και θα ήθελες;
Φ: Τώρα μου βάζεις δύσκολα. Πρέπει να κάτσω να θυμηθώ όλες τις φορές που έπαιξαν τι τραγούδια επέλεξαν.
Σ: Κι εγώ και τους έχω δει 8-9 φορές…
Φ: Ίδια χάλια είμαστε δηλαδή. (γέλια)
Σ: (γέλια) Αυτό που δε θυμάμαι να έχουν παίξει όμως ποτέ live και θα ήθελα πολύ να ακούσω, είναι το “Theater of pain”.
Φ: Νομίζω δεν το έχουν παίξει ποτέ στην Αθήνα. Όντως. Και τώρα θα πεταχτεί από κάτω ο κλασικός καμμένος και θα αρχίσει τα “ρε μάγκες, είστε ηλίθιοι; Δε θυμάστε τότε που έβρεχε κιόλας στη μισή Αττική και χιόνιζε στην άλλη μισή;”
Σ: (γέλια) Δε θυμάμαι πάντως.
Φ: Να στο πω αλλιώς. Τo “Theater of pain” είναι από τα κομμάτια που θα ήθελα να ακούω πάντα στα live των GUARDIAN. Το λατρεύω!
Σ: Είναι από τα αγαπημένα μου. Είμαι και πιο του ποζεριλικιού. Καταλαβαίνεις πως στο λέω.
Φ: Ναι. Δυστυχώς. (γέλια) Και ήτανε και λίγο παράταιρο σαν τραγούδι σε αυτό το δίσκο το “Theater of pain”. Πολύ συμφωνικό για την εποχή του και τα δεδομένα τους. Ήταν το πρώτο συμφωνικό κομμάτι τους αν θες. Η αρχή του τέλους για σένα δηλαδή. (γέλια)
Σ: (γέλια) Αλλά δεν το έχω ακούσει live.
Φ: Θα ήθελα μία φορά να δω ένα live GUARDIAN μόνο με τέτοια τραγούδια. Που δεν παίζουν ποτέ ή παίζουν σπάνια. Το κάνουν βέβαια σε κάθε περιοδεία αυτό. Να σου πετάνε στο άκυρο κομμάτια ξεχασμένα στο χρονοντούλαπο. Ένα “Tommy knockers”, ένα “Wizard’s crown”, ένα “Barbara Ann”. Και τους παραδέχομαι τρελά για αυτό! Τότε που πίναμε και το ποτό μας με τον Hansi και τα λέγαμε χαλαρά τελείως, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Παίζει να έχουν προβαρισμένα και 50 κομμάτια για κάθε περιοδεία. Έχουνε κάβα. Είναι έτοιμοι. Και μπαίνουνε στο κλίμα και του κοινού. Είναι τίμιοι. Για αυτό θα ξαναπάω και φέτος σαν καλό αρρωστάκι να τους δω 10η και 11η φορά.
Σ: Αυτό που σου είπα και στο facebook. Μου το είπε ένας φίλος μου βασικά. “Όσο υπάρχουν BLIND GUARDIAN”, μη φοβάσαι τίποτα. Τα live των GUARDIAN είναι εμπειρία.
Φ: Συμφωνώ ότι είναι εμπειρία. Εγγύηση. Ναι, ΟΚ, προφανώς και ο Hansi δεν είναι τραγουδισταράς. Αλλά δε σε νοιάζει! Ξέρεις τι πας να δεις. Δεν πας να δεις την τεχνική αρτιότητα. Πας να γίνεις ένα.
Σ: Το “Bard’s song” θα το πούνε ποτέ μόνοι τους; Μπορεί ο Hansi να το πει μόνος του;
Φ: (γέλια) Είσαι τρελός; To “Lord of the rings” θες να το πει μόνος του πχ ή μόνη της η μπάντα;
Σ: Όχι.
Φ: Δε νομίζω ότι μπορεί και ιδιαίτερα πλέον, αλλά δε με νοιάζει ούτε στο ελάχιστο. Γιατί προτιμώ να μην το λέει κι ας ήταν ο Παβαρότι. Γιατί στην τελική αυτές είναι οι μαγικές στιγμές των live των GUARDIAN. Για μένα είναι ο ορισμός της heavy metal στιγμής αυτό που το κοινό με τη μπάντα γίνονται ένα. Τέλος!
Σ: Ακριβώς. Σε απόλυτη αρμονία. Έτσι. Ακριβώς.
Φ: Δε με νοιάζει αν το “Bard’s song” είναι το χιλιοπαιγμένο κομμάτι των GUARDIAN, το αντίστοιχο «Λιωμένο παγωτό» ας πούμε. Συγχωρήστε την αμαρτία μου εννοείται. Ή το “Mirror mirror” για παράδειγμα. Την ώρα του live είναι απόλυτες στιγμές.
Σ: Ναι, ναι. Που ξεκινάει το Intro του “Mirror mirror” και επικρατεί πανζουρλισμός. Αυτό πάντως μου λείπει από τους GUARDIAN. Το να σε αρπάξουνε.
Φ: Αυτό, αυτό! Η μαγεία που βγάζανε. Δε σε αρπάζουνε πλέον τόσο. Βέβαια στο live μια χαρά θα σε αρπάξουνε, δεν υπάρχει πιθανότητα.
Σ: Όταν είδα το πρώτο μέρος της τριλογίας των ταινιών του “Lord of the rings”, το “Fellowship of the ring” και τους δείχνει να πλέουν στο ποτάμι, είναι σαν να ακούω τον Hansi στο μυαλό μου να τραγουδάει το “Lord of the rings”. Ξέρεις, το “Slow down and I sail on the river”. Είναι απίστευτο το γιατί οι GUARDIAN δεν έγραψαν το soundtrack του “Lord of the rings”.
Φ: Δεν είναι μεγάλη αδικία; Είχε γίνει ντόρος τότε, θυμάσαι. Δεν ήταν ακριβώς παραφιλολογία. Αλλά έπρεπε έστω τιμής ένεκεν, για το δικό μας το μεταλλάδικο γαμώτο.
Σ: Έπρεπε να στείλουν στον Jackson το κομμάτι για να το βάλει.
Φ: Λες να γινότανε οπαδός; Τώρα πάει, έφυγε. Αλλά και αυτός είναι ένας λόγος του κολλήματος με GUARDIAN. Eπειδή τότε εμείς παιδάκια ακόμα, διαβάζαμε τα “Lord of the rings”, τον “Έλρικ” και τα συναφή βιβλία. Και όταν η μπάντα μου κάνει εικόνα στο μυαλό μου ακούγοντάς την, είναι το πιο σημαντικό. Πιο σημαντικό από το να κοπανηθώ, από το οτιδήποτε. Και είναι σπάνιες τέτοιες μπάντες. Υπάρχουν, αλλά όχι και τόσες πολλές. Και οι GUARDIAN μου έκαναν εικόνες σε πράγματα που είχα ήδη από τα βιβλία για παράδειγμα. Ή από βιβλία που δεν είχα διαβάσει, ιστορίες που δεν είχα ακούσει. Το να σε πάνε κάπου αλλού. Αυτό το ταξίδι που σου δίνουν είναι κάτι διαφορετικό.
Σ: Σίγουρα. Και πιστεύω ότι ο Hansi στο πίσω μέρος του μυαλού του θα ήθελε να γράψει μουσική για ταινίες. Πως το έκανε δηλαδή ο δικός σου εκεί με τους NIGHTWISH, ο Tuomas.
Φ: (γέλια) Θες λίγο οινόπνευμα να καθαρίσεις το στόμα σου; Ξέρω ότι έκανες υπέρβαση αυτή τη στιγμή και νιώθεις μολυσμένος. Είναι γνωστή η μη αγάπη σου για αυτό το είδος.
Σ: Τον συμπαθώ τον Tuomas. Τα γυναικεία φωνητικά δε μπορώ.
Φ: Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχουν οι BLIND GUARDIAN, αλλά και οι RUNNING WILD επίσης, είναι ότι και ο πιο ακραίος ηχητικά οπαδός θα ακούσει BLIND GUARDIAN. Έστω το υλικό μέχρι και το “Imaginations”. Μπορεί να σιχαίνεται το power, να μην άκουσε ή ακούει πλέον αυτό το είδος, αλλά οι GUARDIAN είναι κάτι διαφορετικό.
Σ: Ναι, θα βρει στοιχεία που θα του μιλήσουνε. Καλά, τώρα θα σου πω μα@@κία, αλλά το πιστεύω. Ξέρεις γιατί στο μυαλό μου οι GUARDIAN θα είναι πάντα μία πολύ μεγάλη metal μπάντα; Γιατί αναφέρεσαι σε αυτούς σαν GUARDIAN. Πως λέμε ρε παιδί μου MAIDEN; Πως λέμε PRIEST;
Φ: (γέλια) Που κόβεις την πρώτη λέξη. Δεκτό! Εγώ τους θεωρώ πολύ μεγάλη μπάντα και για έναν άλλο λόγο. Που έχουν καταφέρει και έχουν διατηρήσει τόσο πολύ το όνομά τους, παρόλο που έχουν τόσο μεγάλα κενά μεταξύ των δίσκων για παράδειγμα, πάρα πολλές αλλαγές στον ήχο τους, συνεχίζουν να πειραματίζονται. Ακόμα και για το ότι περιοδεύουν όσο θέλουν και δεν κάνουν πχ περιοδείες 1.5 χρόνου. Βλέπεις άλλες μπάντες και σκίζονται στα live και στις περιοδείες και δεν φτάνουν αυτό το status.
Σ: Έχουν ισχυρό fan base. Δεν ξέρω τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Όταν τους είδα στη Γερμανία, ο κόσμος γούσταρε, αλλά ήταν η χώρα τους. Αλλά και από βίντεο που έχω δει, ο κόσμος τους γουστάρει πολύ. Και να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Γιατί νομίζεις ότι οι Έλληνες είναι τόσο δεμένοι με τους BLIND GUARDIAN;
Φ: Κοίτα, νομίζω ότι το επικό στοιχείο πάντα μίλαγε στον Έλληνα οπαδό. Να στο πω και σε πιο ακραίο ήχο. Οι BOLT THROWER γιατί μιλάνε στον Έλληνα τόσο πολύ; Που είναι death metal. Είδος που στην Ελλάδα δεν έχει και το τρομερά μεγάλο κοινό. Και όποιος διαφωνεί, ας τσεκάρει απλά τις προσελεύσεις στα live. Οι BOLT THROWER γιατί μιλάνε όμως τόσο πολύ; Το Gagarin ακόμα κουνιέται από εκείνο το επικό live τους. Οι AMON AMARTH; Οι SABATON γιατί μιλήσανε στους πιτσιρικάδες; Για να πάμε πάλι σε πιο heavy.
Σ: Καλά, γι’ αυτό έχω την απορία μου. (γέλια)
Φ: Ως ένα βαθμό κι εγώ, αλλά ισχύει. Οι WARLORD γιατί μιλήσανε κάποτε στον Έλληνα; Είσαι και οπαδός εσύ.
Σ: Είχε να κάνει με τον Τσάμη ίσως, τις λυρικές κιθάρες…
Φ: Είχαν το επικό στοιχείο μέσα όμως;
Σ: Ναι, πως δεν το είχαν.
Φ: Οι Έλληνες ακούνε BATHORY; Ακούνε PRIMORDIAL; Το επικό στοιχείο μιλάει στον Έλληνα.
Σ: Ναι, σωστή παρατήρηση και αυτή. Το επικό στοιχείο μιλάει στον Έλληνα. Το δέσιμο με τους GUARDIAN όμως είναι μοναδικό.
Φ: Ξέρεις κάτι φίλε; Ίσως ο κόσμος τελικά, σε αυτές τις καλές εκλάμψεις του, εκτιμάει. Και στους GUARDIAN εκτιμάει ότι είναι αληθινή μπάντα.
Σ: Σωστό. Δηλαδή όσο και αν ακούγεται περίεργο, ο Έλληνας είναι περισσότερο δεμένος με GUARDIAN παρά με HELLOWEEN για παράδειγμα. Ή με GAMMA RAY. Μπάντες πρωτοπόρους στο είδος τους.
Φ: Σε βάθος χρόνου συμφωνώ! Αν πηγαίναμε στις αρχές με μέσα 90’s δε θα ίσχυε κάτι τέτοιο βέβαια. Δεν υπάρχει σύγκριση. Αλλά σε βάθος χρόνου, ισχύει. Βέβαια μιλάμε για μπάντες με τελείως διαφορετική πορεία. Οι GAMMA RAY έχουν μία πολύ πτωτική πορεία εδώ και χρόνια για παράδειγμα. Οι HELLOWEEN από την άλλη, βγάζουν μεν πολύ καλά άλμπουμ, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά έχουν διχάσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο τους, τόσο με τις αλλαγές στον ήχο, όσο και με τον Deris, που ακόμα και μετά από 20 χρόνια, ο κόσμος κάθεται και ασχολείται με αυτό. Οι GUARDIAN δε διχάζουν τόσο πολύ. Έχουν ξενερώσει αρκετοί με τη δισκογραφική τους πορεία στα 3 τελευταία άλμπουμ, αλλά έχουν διατηρήσει τεράστιο fan base.
Σ: Είναι στο απυρόβλητο οι GUARDIAN; Δηλαδή εσύ που σε εμάς, στο Rock Hard, έχεις κάνει όλες τις κριτικές τους, ξεκινάς θετικά διακείμενος;
Φ: Δεν ξεκινάω ποτέ για μπάντα που λατρεύω έτσι. Είτε τους πεις GUARDIAN, είτε SAVATAGE, είτε AMORPHIS, είτε DARK TRANQUILLITY. Πάντα ξεκινάω αυστηρά, ακριβώς επειδή τους λατρεύω. Όταν αγαπάς μία μπάντα θες πάντα το καλύτερο. Εννοείται πως είσαι ρεαλιστής και δύσκολα θα έχεις το τέλειο.
Σ: Μα και δεν πρόκειται ποτέ οι GUARDIAN να μας ξαναδώσουν εύκολα το τέλειο νομίζω. Είτε λέγεται κάτι αντίστοιχο του “Imaginations”, είτε του “Nightfall”, είτε όποιου νομίζει ο καθένας.
Φ: Μα δε με ενδιαφέρει καν αυτό. Δε θέλω από τέτοιες μπάντες να αλλάξουν πάλι το χάρτη της μουσικής ας πούμε. Από κάποιες μπάντες θέλω την τιμιότητα. Να ακούω ωραία πράγματα. Να βγάζουν δίσκους που να τους ακούω και να γουστάρω. Και ας μην είναι εννοείται τέλειοι. Δε με νοιάζει πλέον.
Σ: Ξέρεις, είμαστε και εμείς υπερβολικοί ίσως μερικές φορές. Στην ηλικία μας…
Φ: Στην ηλικία σου. Είμαι και 6 χρόνια νεότερος. (γέλια)
Σ: (γέλια) Ωραία. Στην ηλικία μου λοιπόν, είναι δύσκολο να με πιάσει ένα άλμπουμ και να με ταρακουνήσει όπως έκανε πχ το “Imaginations…”.
Φ: Σε πιάνουν όμως.
Σ: Ναι. Λίγα και διαφορετικά βασικά. Οι GUARDIAN δε νομίζω ότι θα το ξανακαταφέρουν αυτό. Μακάρι δηλαδή, αλλά δε νομίζω.
Φ: Αλλά παρόλα αυτά κατάφεραν και διατήρησαν τη φήμη τους και μη σου πω ότι την αύξησαν κιόλας! Γιατί επειδή έχουν τόσα διαφορετικά άλμπουμ, υπάρχει κόσμος που αγάπησε κάποιο διαφορετικό από αυτά και μπήκε στη μπάντα με κάποιο άλλο. Θα υπάρχει και κάποιος που αγάπησε το “Twist in the myth”. Δε γίνεται.
Σ: Υπάρχει;
Φ: Υπάρχει ανωμαλία σε αυτόν τον κόσμο! Αλλά άστα αυτά για να τελειώνουμε κιόλας. Στο ακουστικό θα κλαίμε; Τι θα κάνουμε;
Σ: Στο ακουστικό, χαμός!
Φ: Θέλω Στέλιο Μπασμπαγιάννη με ότι μπορεί να έχει από το φαρμακείο του δίπλα μου. Δε με βλέπω καλά.
Σ: (γέλια) Αυτό θα είναι εμπειρία πραγματικά. Θα ήταν ωραία μία ακουστική περιοδεία GUARDIAN πλάκα πλάκα.
Φ: Και αφού λέγαμε για τίμιες μπάντες. Αυτή η κίνηση είναι τίμια; Έχουν ανάγκη να το κάνουν αυτό; Και στην τελική, παίζουν Παρασκευή Θεσσαλονίκη, ταξιδεύουν Αθήνα, θα παίξουν Σάββατο, θα παίξουν και Κυριακή. Γιατί να μην ξεκουραστούν, να πάνε βόλτες, να κάνουν κάτι άλλο ρε παιδί μου.
Σ: Μα δεν έχουν ανάγκη να παίξουν και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ και για κανέναν. Θα μπορούσαν να κάνουν 10 άλλα πράγματα.
Φ: Και το κάνουν τζάμπα.
Σ: Για τον Σάκη το Φράγκο. (γέλια)
Φ: (γέλια) Το απαραίτητο γλύψιμο ήταν αυτό ε; Δε μπόρεσες! (γέλια) Τιμή μας πάντως φίλε, πραγματικά. Και δείχνουν ότι εν μέσω περιοδείας, έκατσαν και έφτιαξαν ένα set ακουστικών εκτελέσεων, για να παίξουν τζάμπα (το τονίζω, αλλά δε γίνεται), για εμάς σαν Rock Hard και 20 τυχερούς οπαδούς. Και ας τους έβαλα 6 στο τελευταίο άλμπουμ (γέλια)
Σ: Θα παίξουν το “Tommy knockers” ακουστικά; (γέλια)
Φ: (γέλια) Ότι και να παίξουν θα περάσουμε τέλεια.
Σ: Θα ήθελα να ακούσω το “Theatre of pain”.
Φ: Υπάρχει. Υπάρχει στο “The forgotten tales”. Ναι. Αυτό θα το γούσταρα πολύ. Αλλά άμα πούνε το “Fly” στο ακουστικό, θα τους σκοτώσω, στο λέω! (γέλια)
Σ: (γέλια) “Mordred’s song”… γιατί όχι;
Φ: Ίσως το αγαπημένο μου μαζί με το “Lost in the twilight hall”. Ναι. Παίξτε το!
Σ: Έλα να το κλείσουμε. Ποιό ένα κομμάτι πρέπει σίγουρα να ακούσουμε;
Φ: Ένα; Να τα κάνω δύο; Βασικά να τα κάνω τρία που θέλω σίγουρα;
Σ: Δύο και bonus ένα Ιαπωνικής έκδοσης. Άντε. Πάμε.
Φ: “Lord of the rings”, “Bright eyes” και “Mordred’s song”. Εύκολα. Βασικά αν τους πρήξω, λες να μου πούνε και το ρεφρέν έστω του “Lost in the twilight hall”; (γέλια)
Σ: (γέλια)

Σάκης Νίκας / Φραγκίσκος Σαμοΐλης