Η Γερμανική σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας των 80’ς, που παρέλαβε την σκυτάλη από την βρετανική, αποτέλεσε την μεγάλη δύναμη της Ευρώπης και σημείο αναφοράς σχεδόν σε όλα τα είδη του metal. Τα τελευταία χρόνια όμως δείχνει να έχει επαναπαυτεί στις δόξες του παρελθόντος και να τεντώνεται νωχελικά στο άλλοτε λαμπερό χρυσό ανάκλιντρο της, το οποίο πλέον διακατέχεται από μία «αρρωστημένη» θαμπάδα. Τα νέα συγκροτήματα αδυνατούν να δώσουν μια νέα ώθηση, ενώ τα παλιά ονόματα στη καλύτερη των περιπτώσεων θα ηχογραφήσουν δίσκους που θα παρέχουν μια ασφάλεια γύρω από την ιστορία τους, χωρίς να εμπνέουν παράλληλα τις νέες γενιές. Οι δισκογραφικές εταιρίες, που εδρεύουν στο σύνολό τους στην Γερμανία, δεν ρισκάρουν και προτεραιότητα τους είναι να δουν πιο είδος πουλά περισσότερο και απλά να υπογράψουν όποιο συγκρότημα ανήκει στο συγκεκριμένο είδος, ανεξάρτητα αν αξίζει να έχει δισκογραφικό συμβόλαιο. Ο γίγαντας παραπαίει!!

Το 2010 όμως που επιφύλαξε μια τεράστια έκπληξη. Φυσικά δεν εννοώ τον εκπληκτικό δίσκο των ACCEPT, γιατί αν έχεις 10 χρόνια να ηχογραφήσεις νέα τραγούδια αλίμονο αν δεν ήταν καλός. Ούτε το “7^th Sinners” των λατρεμένων HELLOWEEN, καθώς είναι ένα από τα ελάχιστα γερμανικά συγκροτήματα που συνεχίζουν να προσφέρουν καλές δουλειές. Η τεράστια έκπληξη ήταν ένα συγκρότημα από την Βαυαρία, με το επιβλητικό όνομα ATLANTEAN KODEX.

Οι ATLANTEAN KODEX δισκογραφικά ξεκίνησαν το 2007 με ένα τραγούδι, το “The Hidden folk”, σε ένα split μαζί με τους Αμερικανούς VESTAL CLARET. Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν το πρώτο τους demo EP (περιέχει 4 τραγούδια). Ύστερα από ένα ακόμη EP και ένα live (!!!) δίσκο, το 2010 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, “The golden bough”, ενώ ακολούθησε ένα ακόμη live. Εμείς όμως θα σταθούμε στο “The golden bough”.

Η πρώτη μου μεγάλη έκπληξη είχε να κάνει με το είδος που αρέσκονται οι Βαυαροί, epic / doom, ένα είδος που ακόμα και τις χρυσές εποχές της γερμανικής σκηνής το άκουγες σπάνια. Η δεύτερη έκπληξη ήταν το πόσο εύκολα ευχαριστήθηκα μεγάλης διάρκειας τραγούδια από την πρώτη ακρόαση, χωρίς να κάνει ο δίσκος κοιλιά σε κανένα σημείο, σε σύγκριση με τα γνωστά συγκροτήματα του είδος (εξαιρούνται οι CANDLEMASS). Η παραγωγή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, αλλά είμαι από τους λίγους ακροατές που υποστηρίζω ότι αν τα τραγούδια έχουν ποιότητα δεν χρειάζεσαι μια άψογη παραγωγή για να αναδείξει τα θετικά και να «καλύψει» τα ελαττώματα τους. Για την ακρίβεια λειτουργεί υπέρ τους, καθώς κατά την ακρόαση συνειδητοποιείς ότι τα αρνητικά τους είναι ελάχιστα. Ο δίσκος περιέχει 7 τραγούδια, ένα intro και outro, μέσης διάρκειας άνω των 8 λεπτών. Οι επιρροές τους ποικίλες, ξεκινώντας από κλασσικά ονόματα όπως MANOWAR, BATHORY έως αμερικάνικο power των 80’ς. Το hit του δίσκου είναι το 15λεπτο έπος “A prophet in the forest” που ίσως θα μπορούσα να αφιερώσω όλο το άρθρο απλά περιγράφοντας το, δίνοντας παράλληλα μια πλήρης εικόνα της μουσικής των ATLANTEAN KODEX. Επικό, doom, μελωδικό, με δεμένο ήχο και υπέροχους στίχους!!! Ειδικά από το 09:39’’ τα παλληκάρια φτάνουν στο υπέρτατο επίπεδο doom θυμίζοντάς μου μέχρι και EMPYRIUM από το “A wintersunset…”.

O δίσκος άνετα συγκαταλέγεται στα καλύτερα του είδος, θυμίζοντας τις εποχές που το γερμανικό metal καθοδηγούσε και δεν περίμενε τις εξελίξεις να το προλάβουν. Δυστυχώς το συγκεκριμένο μουσικό είδος των Βαυαρών ποτέ δεν ήταν εμπορικό, ώστε να σταθεί ικανό το συγκρότημα από μόνο του να ταρακουνήσει τον νωχελικό γίγαντα από τον ύπνο του. Αλλά καταλαβαίνεις ότι παρά την παρακμή της γερμανικής σκηνής, είναι ικανή να βγάλει από τα σπλάχνα της φοβερούς δίσκους και να κάνει την μεγάλη έκπληξη και το σημαντικότερο επιτέλους ακούς ξανά ένα νέο γερμανικό συγκρότημα που έχει τις προϋποθέσεις να γίνει σπουδαίο!!! Στις 3 Δεκεμβρίου έχουν κλείσει για μια εμφάνιση στην Αθήνα…ελπίζω να μείνω άφωνος για μια ακόμη φορά.

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Σας καλωσορίζουμε στον ολοκαίνουργιο διαδικτυακό τόπο του περιοδικού ROCK HARD. Μερικούς μήνες ύστερα από την έκδοση του τελευταίου τεύχους μας (που περιείχε και σε αποκλειστικότητα το live CD των KREATOR), πήραμε μία δύσκολη απόφαση, να προχωρήσουμε στο πάγωμα της έκδοσης της έντυπης έκδοσης του ROCK HARD και να ξεκινήσουμε το site του περιοδικού, κάτω από αυτή τη διεύθυνση, www.rockhard.gr

Η συντακτική ομάδα του περιοδικού παραμένει απαράλλακτη, όπως και η συνεργασία με το γερμανικό ROCK HARD και φιλοδοξούμε να κάνουμε αυτήν την ιστοσελίδα ότι πιο κοντινό στο περιοδικό που τόσο αγαπήσαμε όλοι μας. Η έκδοση του περιοδικού, δεν αναστέλλεται εντελώς, αλλά θα υπάρχει όποτε βρίσκουμε ότι έχει νόημα. Την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οικονομική συγκυρία είναι τέτοια που βρήκε δεκάδες συνεργάτες μας σε δυσχερή οικονομική θέση και ως εκ τούτου, ανίκανους να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο έντυπο ROCK HARD και την εκδοτική εταιρία που το έβγαζε. Η Α. Φράγκος – Δ. Σειρηνάκης Ο.Ε. είναι μία εταιρία που βασίζεται στο πάθος των εκδοτών της για την σκληρή μουσική, αλλά δεν έχει απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί πάντα το περιοδικό, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν. Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, που τα χρωστούμενα απέναντί μας ήταν τόσο υπέρογκα, που αν συνεχίζαμε θα ήταν αδύνατο να ανταπεξέλθουμε στις δικές μας υποχρεώσεις. Ως εκ τούτου, η λύση να γυρίσουμε το περιοδικό σε on line έκδοση, υπήρξε μονόδρομος.

Παρά τις συζητήσεις μας με εκδοτικούς οίκους να συνεχίσει να βγαίνει το έντυπο, συνεχίσαμε να βρίσκουμε τη συγκυρία πολύ ατυχή και σε συνδυασμό με τα τρομακτικά προβλήματα στη διανομή του Τύπου τους τελευταίους μήνες, με το άνοιγμα του επαγγέλματος του εφημεριδοπώλη και την απεργία του κλάδου, μία τέτοια κίνηση θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Το ROCK HARD, συνεχίζει κι έχει τις ραδιοφωνικές του εκπομπές όλον αυτόν τον καιρό στον Atlantis και τον rockmachine.gr, συνεχίζει κι έχει την επιμέλεια του Headbanger’s Ball στο MTV και έχει τις σελίδες του στο facebook, twitter και myspace. Έφτασε λοιπόν η ώρα και για το δικό του website. Σύσσωμη η συντακτική ομάδα, θα συμμετέχει σ’ αυτήν την προσπάθεια και θέλουμε να πιστεύουμε ότι με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η ιστοσελίδα θα γίνει η καθημερινή σας συντροφιά.

Προσπαθούμε να προσαρτήσουμε όλες τις αγαπημένες σας στήλες που υπήρχαν στο περιοδικό, να προσεγγίζουμε τα θέματα με τη σοβαρότητα που τους πρέπει, σεβόμενοι όλους τους αναγνώστες σαν να πληρώνατε για να διαβάσετε το ROCK HARD. Επειδή το να παρέχεις κάτι δωρεάν, δεν σημαίνει ότι γράφουμε ότι κατεβάσει το κεφάλι μας, χωρίς να το έχουμε διασταυρώσει, διασπείροντας φήμες χωρίς βάση. Η νοοτροπία μας είναι καθαρά αυτή του περιοδικού, ότι προσφέρουμε κάτι στον αναγνώστη σαν να έχει πληρώσει 3,5 ή 4,5 ευρώ για να μας αγοράσει και αυτή φιλοδοξούμε να είναι η διαφορά μας από όλα τα υπόλοιπα site του χώρου.

Οι επώνυμες υπογραφές, από άτομα που γνωρίζουν ΤΕΛΕΙΑ την σκληρή μουσική και είναι πολλά χρόνια στο χώρο των περιοδικών, διασφαλίζουν την ποιότητα των γραφομένων και το όνομα του ROCK HARD, το ότι θα έχετε τη δυνατότητα να διαβάζετε πράγματα που δύσκολα μπορείτε να τα βρείτε οπουδήποτε αλλού.

Με τον καιρό, θα ανεβάζουμε και κάποια πολύ σπουδαία αφιερώματα που είχαμε κάνει στο περιοδικό, τα οποία λατρέψατε, με ακόμα πιο πλούσιο φωτογραφικό υλικό και πολλά άλλα πράγματα που θα τα αποκαλύπτουμε με τον καιρό.

Αυτά τα ολίγα για αρχή. Τα e–mail επικοινωνίας με το ROCK HARD, συνεχίζουν να είναι τα γνωστά: sakis@rockhard.gr και dimitris@rockhard.gr

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους. Το ROCK HARD ξαναγύρισε!

Σάκης Φράγκος

9 / 10

     DREAM THEATER χωρίς των Mike Portnoy; Ε, ναι λοιπόν! Υπάρχει ζωή και μετά τον κορυφαίο αυτό ντράμερ, ιδρυτή και ψυχή του σχήματος. Οι DREAM THEATER, πάντα μετά από μία σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, παρουσίαζαν ένα πολύ φρέσκο πρόσωπο. Θυμίζουμε το “Images…” μετά την αλλαγή τραγουδιστή ή το “Scenes…” με τον ερχομό του Rudess. Το “A dramatic turn of events”, θα το χαρακτήριζα ως ένα δίσκο που είναι το “Scenes from a memory” των 00’s για το συγκρότημα. Όχι τόσο επειδή μοιάζει ηχητικά (που μοιάζει δηλαδή), αλλά επειδή σε ένα κομβικό σημείο της καριέρας τους, οι DREAM THEATER αποδεικνύουν για μία ακόμα φορά, πόσο σπουδαίοι μουσικοί και συνθέτες (πάνω απ’ όλα) είναι. Ακούγονται απελευθερωμένοι από κάποιες φόρμουλες που είχαν τεθεί από τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη τους (τον Mike Portnoy), που σημαίνει ότι δεν ακούμε την αγριοφωνάρα του να κάνει brutal vocals, δεν έχουμε ένα τραγούδι να είναι «καρφί» MUSE, TOOL, PANTERA ή METALLICA, το δεύτερο τραγούδι του δίσκου δεν είναι κάργα εμπορικό (αυτό ψιλοελέγχεται στην περίπτωσή του “A dramatic…” βέβαια), το άλμπουμ δεν ξεκινά και τελειώνει με ένα τεράστιο σε διάρκεια «επικό» κομμάτι και τόσα άλλα (στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η εμμονή του Portnoy να γράφει τραγούδια για τον αλκοολισμό του).

    ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Σε καμία περίπτωση δεν μειώνω την αξία τρομερών δίσκων όπως το “Black clouds and silver linings” ή το “Systematic chaos”. Απλά επισημαίνω κάποια πράγματα, που ελέω της υπέρ του δέοντος, δυναμικής παρουσίας του Portnoy, κανείς δεν είχε το κουράγιο να χαλιναγωγήσει. Η παραγωγή τώρα, που τη χειρίζεται μόνο ο Petrucci, φαίνεται ότι έχει δώσει χώρο για πρώτη φορά, ίσως, στον Myung να αναδείξει το απίστευτο ταλέντο που έχει και ο «νέος», Mike Mangini, στα ντραμς, δεν ακούγεται τόσο μπροστά όσο ο προκάτοχός του. Μιλώντας για τον Mangini, οφείλω να παραδεχτώ, ότι μάλλον επρόκειτο για τον καλύτερο αντικαταστάτη του Portnoy κι αυτό φαίνεται στο “A dramatic…”, όπου παρόλο που δεν συμμετείχε στη σύνθεση των κομματιών, δείχνει το πόσο καλός μουσικός είναι με τον δικό του τρόπο. Στα κουπλέ και τα ρεφρέν των τραγουδιών, δεν τα παραφορτώνει, παίζοντας απλούς –ως επί το πλείστον- ρυθμούς και πραγματικά ξεσαλώνει στα σόλο και στα υπόλοιπα σημεία που ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ από τη μουσική των DREAM THEATER να παίξει το κάτι (και όχι μόνο) παραπάνω.

    Γενικότερα, για να περάσουμε επιτέλους και στην παρουσίαση του δίσκου, το “A dramatic turn of events”, διακατέχεται από μία αναμφισβήτητη 90’s ατμόσφαιρα, αφήνοντας στην άκρη τις πιο σκληρές μορφές της μουσικής των DREAM THEATER ή, έστω, περιορίζοντάς τες και φανερώνοντας μετά από πολύ καιρό τους επονομαζόμενους DREAM THEATERισμούς (δηλαδή τα υπερταχύτατα και υπερτεχνικά σόλο με κιθάρα, πλήκτρα και ντραμς να δίνουν ρέστα) σε πολλά σημεία, αλλά και πολλές στιγμές που φέρνουν στο νου τους LIQUID TENSION EXPERIMENT. Το εισαγωγικό “On the backs of angels”, είναι ένα ασφαλές κομμάτι για να συστήσουν το δίσκο στους οπαδούς τους. Έχει όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν τους DREAM THEATER. Γενικότερα, ο δίσκος, δεν έχει πάρα πολλά «ρίσκα», αλλά οι συνθέσεις του είναι πραγματικά σπουδαίες. Το “Build me up, break me down” που ακολουθεί, παρότι ξεκινά θυμίζοντας LINKIN PARK, έχει μακράν το πιο «κολλητικό» ρεφρέν του δίσκου, δείχνοντας ότι θα είναι και το πρώτο video του άλμπουμ κατά πάσα πιθανότητα.

     Η μεγάλη δύναμη του δίσκου, είναι τρία δεκάλεπτα έπη. Το “Lost not forgotten”, το “Outcry” και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Breaking all illusions”. Ιδιαίτερα το τελευταίο, θα ενθουσιάσει όλους τους παλιούς οπαδούς του γκρουπ, με τα ασύλληπτα instrumental μέρη του. Το άλλο δεκάλεπτο τραγούδι, το “Bridges in the sky”, είναι πολύ καλό, αλλά ίσως λίγο κατώτερο από τα προαναφερθέντα. Από εκεί και πέρα, το “This is the life”, είναι μία ημιμπαλάντα, που διαφέρει από τις κλασικές THEATER μπαλάντες, με φοβερές μελωδίες στην κιθάρα και ατμόσφαιρα “The spirit carries on”. Το “Far from heaven” είναι πολύ συμπαθητική μπαλάντα με πιάνο και το κλείσιμο του άλμπουμ, είναι σχετικά αδιάφορο με την μπαλάντα (επίσης) “Beneath the surface”.

    Εν κατακλείδι, γούσταρα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, το γεγονός, ότι μετά από αρκετούς δίσκους, ο Petrucci αποφάσισε να γεμίσει τα σόλο του με πολύ ωραία μελωδικά σημεία κι όχι μόνο με υπεργρήγορα και τεχνικά. Γούσταρα που ο Rudess άφησε κατά μέρος τους εντυπωσιασμούς τύπου Charleston, παίζοντας άλλοτε απλά κι άλλοτε αφήνοντάς μας με ανοιχτό το στόμα στις «μονομαχίες» του με τον Petrucci. Γούσταρα που ο LaBrie, τραγουδά μέχρι εκεί που πραγματικά μπορεί, χωρίς να προσπαθεί να κάνει πράγματα που τον εκθέτουν στις ζωντανές εμφανίσεις. Γούσταρα που επιτέλους ακούμε την driving force του γκρουπ, τον John Myung, που δίνει το ρυθμό στις εκπληκτικές συνθέσεις. Γούσταρα που ο Mangini ΔΕΝ ακούγεται σαν τον Portnoy (αν προσπαθούσε να το κάνει, θα αποτύγχανε οικτρά).

    ΝΑΙ, γουστάρω να ξαναδώ τον Portnoy στο γκρουπ, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η περίοδος. Μου αρέσει η φρεσκάδα που βγάζουν και η ισορροπία που τόσο πολύ διατυμπανίζουν και οι ίδιοι. Μου αρέσουν οι τραγουδάρες που έχουν γράψει και θεωρώ ότι το “A dramatic turn of events”, θα κάνει κάποιους που τους είχαν ξεγράψει εδώ και αρκετούς δίσκους, να ξανασχοληθούν μαζί τους. Αυτοί όμως θα είναι φτηνά γλιφτρόνια. Οι πραγματικοί οπαδοί, επισημαίνουν τα στραβά, αλλά ακολουθούν την αγαπημένη τους μπάντα. Γιατί όποιος γυρίσει και πει ότι δίσκοι όπως το “Octavarium”, το “Systematic…” και το “Black clouds…” δεν είναι καλοί δίσκοι, απλά δεν είναι οπαδός των DREAM THEATER. Απλά δεν είναι οπαδός της μουσικής.

Σάκης Φράγκος

Η Λάρισα, όσο περνάει ο καιρός, αποδεικνύεται ως η πόλη που αγαπάει το progressive metal. Δε θα μπορούσε να εξηγηθεί αλλιώς ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί μπάντες της κλάσης των EVERGREY, SIEGES EVEN, THRESHOLD, SHADOW GALLERY και τώρα οι FATES WARNING. Ο συνδυασμός των διακοπών και της αναμονής για τη συνύπαρξη τιτάνων DREAM THEATER/FATES WARNING, την επόμενη ημέρα στην Αθήνα, δε μου έδωσε πολλά περιθώρια, από το να μεταβώ στο All Alive. Πρόκειται για ένα χώρο που, αν και το backline του είναι αμιγώς «λαϊκό», παρόλα αυτά αποδείχθηκε ιδανικός για τη συναυλία αυτή, αν φυσικά παραβλέψουμε τον απαράδεκτο εξαερισμό του. Άσε που οι διοργανωτές είχαν μάλλον ένστικτο που έκλεισαν τελικά το συγκεκριμένο μέρος, από το αρχικό Αλκαζάρ, καθώς λίγο μετά την έναρξη του πρώτου support group, έξω έριχνε καρεκλοπόδαρα…

Αυτοί λοιπόν που ξεκίνησαν αυτή την progressive γιορτή ήταν η ντόπιοι @ZEUS. Φανερά επηρεασμένοι από μπάντες τύπου ORPHANED LAND, είχαν πάνω στη σκηνή ένα σωρό όργανα, μια απλά συμπαθητική τραγουδίστρια, έναν φιλότιμο τραγουδιστή και πέραν τούτου ουδέν. Δεν ξέρω αν ο ήχος του μαγαζιού ήταν αυτός που τους εμπόδισε να περάσουν στους παρευρισκόμενους το feeling των συνθέσεών τους, αλλά εκείνο που διέκρινα είναι ότι χρειάζονται πολύ προσπάθεια ακόμα για να αποκτήσουν προσωπικότητα. Η διασκευή στο τέλος της εμφάνισής τους στο “Immigrant song” των LED ZEPPELIN περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Μικρό διάλειμμα με τις πολύ φθηνές μπύρες και με μουσική υπόκρουση το “Empire” των QUEENSRYCHE (τι δισκάρα Θεέ μου!) και 20 λεπτά αργότερα είναι επί σκηνής οι local heroes INNOSENSE. Τους είχα ξανατσεκάρει επί σκηνής στην αλήστου μνήμης συναυλία των SIEGES EVEN και με είχαν αφήσει παγωτό. Αυτή τη φορά είχαν ήχο με αρκετά ανεβοκατέβασματα και ειδικά στο ασύρματο μικρόφωνο του τραγουδιστή τους, χωρίς βέβαια να πτοήσει τους πάρα πολλούς φίλους τους, μουσικούς και προσωπικούς, να τους χειροκροτήσουν κατά τη διάρκεια του ωριαίου set τους. Έχοντας στις αποσκευές τους το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Outcast” (να πάτε να το αγοράσετε όσοι θέλετε να λέγεστε progressive-άδες), οι INNOSENSE παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του, δείχνοντας ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως σε τίποτα από τις υπόλοιπες μπάντες της InsideOut. Αυτό το χαρμάνι μεταξύ FATES WARNING, QUEENSRYCHE, PAIN OF SALVATION, εμένα προσωπικά με εξιτάρει και δείχνει ότι οι INNOSENSE έχουν όλα τα φόντα να κάνουν μια πολύ αξιόλογη καριέρα. Η (έμπειρη) διασκευή που έκαναν στο “Cardinal sin” των CONCEPTION, απλά έδειξε ότι ο Βασίλης ο τραγουδιστής τους έχει ζεσταθεί για τα καλά με την ιδέα ότι θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο μέλλον πίσω από το μικρόφωνο των KAMELOT. Λέω εγώ τώρα.. 

Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε, η ζέστη μέσα στο κατάμεστο από 400 περίπου άτομα All Alive είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική και επιτέλους ο Jim Matheos και η θεϊκή παρέα του καταλαμβάνουν τη σκηνή. Το “One” από το “Disconnected” δίνει την έναρξη και από κάτω το κοινό αρχίζει να ξελαρυγγιάζεται. Σε στιγμές ο Matheos φαινόταν να το διασκεδάζει τόσο πολύ ώστε να σιγοτραγουδάει χαμογελώντας (!!!), ο Ray Alder όπως συνήθως άριστος, ο Frank Aresti ήταν τυπικά ακριβής στο παίξιμό του, ο Joey Vera είναι μάστερ στη γκριμάτσα, ενώ πίσω από τα τύμπανα υπήρχε ένα κτήνος που το έλεγαν Bobby Jarzombek κι έκλεψε πάρα πολλές φορές την παράσταση. Το κυρίως setlist δεν περιελάμβανε μεγάλες εκπλήξεις σε σχέση με τα τραγούδια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση το εκπληκτικό “Still remains”, αλλά το κοινό το διασκέδαζε με την ψυχή του. Μετά από μία ώρα και κάτι, οι FATES WARNING κατεβαίνουν από τη σκηνή και μετά από λίγο, έρχεται ΤΟ ΣΟΚ! Στις πρώτες νότες του “Innocence” υπήρχε μια απορία στα μάτια πολλών, που όμως στο “Cold daze” λύθηκε με μιας: “The ivory gate of dreams” σε όλο του το μεγαλείο. Προσωπικά έφαγα κεραμίδα και πολλοί ήταν αυτοί που ένιωθαν το ίδιο με εμένα. Μετά από 25 λεπτά κατεβαίνουν σε πλήρη αποθέωση και το κοινό, γκαρίζοντας το βασικό riff του “Ivory gate…” εξαναγκάζουν τη μπάντα να ανέβει για δεύτερη φορά επί σκηνής και, προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να το γκαρίζει μέχρι την επόμενη ημέρα (είχαμε να τους ξαναδούμε και Αθήνα άλλωστε!), να παίζουν το “Eye to eye” για καληνύχτα, αφήνοντάς με πέντε κιλά πιο αδύνατο από τον ιδρώτα που έριξα και με φωνή που μόνο σε λιμανίσιο παραπέμπει. Δηλαδή τι άλλο θέλετε να πω, προκειμένου να καταλάβετε ότι αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση των FATES WARNING επί ελληνικού εδάφους;

Γιώργος Κόης

Φωτογραφίες: Γιώργος Βογιατζής

Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι ήταν αρκετά φορτωμένο κι αυτό φάνηκε τόσο από τη σχετικά χαμηλή προσέλευση του κόσμου, όσο πολύ περισσότερο από τις υπερβολικά ήπιες (για να μην πω «κοιμισμένες») αντιδράσεις των θεατών στη συναυλία των DREAM THEATER με τους FATES WARNING.

Γεγονός είναι ότι τα έχουμε δει πλέον σχεδόν όλα. Πολύ σωστά υποστηρίζει ο φίλος μου Λευτέρης Τσουρέας, πως πέρα ίσως από τους RED HOT CHILI PEPPERS, ο Έλληνας μουσικόφιλος, μετά τις εμφανίσεις των AC/DC & BON JOVI, δεν έχει κανένα συναυλιακό απωθημένο. Αν αναλογιστεί κανείς τις αντιδράσεις του κόσμου στην εμφάνιση και μόνο των DREAM THEATER επί σκηνής πριν μερικά χρόνια, δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις.

Μπορεί η χρονική στιγμή να μην ήταν η καλύτερη δυνατή, με αρκετό κόσμο να λείπει σε διακοπές, η ατμόσφαιρα όμως στο Terra Vibe ήταν άριστη. Άριστες συνθήκες για χαλαρή παρακολούθηση συναυλίας, λίγος σχετικά κόσμος, άπλετος χώρος, μέτριες θερμοκρασίες και καλό και δροσιστικό αεράκι.

Η σχέση των FATES WARNING παλιότερα με το ελληνικό κοινό ήταν πολύ ιδιαίτερη. Λίγο η μουσική και οι δίσκοι του συγκροτήματος, λίγο η ελληνική καταγωγή του ηγέτη, Jim Matheos, μας έκαναν να θεωρούμε τους FATES «δικά μας παιδιά». Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον! Πικρή αλήθεια, που πληγώνει πολύ, αλλά … μεγάλη αλήθεια. Από την πλευρά μου θα ρίξω όλο το φταίξιμο στο συγκρότημα και όχι στα κυκλώματα ή στη μουσική βιομηχανία! Οι FATES WARNING είναι σήμερα για τον Έλληνα ακροατή πολύ απλά άλλη μία metal μπάντα, όπως χιλιάδες άλλες εκεί έξω. Καλή, αλλά όχι σπουδαία. Ψιλοαγαπητή, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Γνωστή σ’ αυτόν, αλλά όχι «ιστορική». Πληγώνουν τα λεγόμενά μου; Συγνώμη ειλικρινά, αλλά σβήνω από το μυαλό μου όλες τις απόψεις και γνώσεις μου και κρίνω μόνο με βάση αυτό, που βίωσα το βράδυ της Τρίτης. Εγώ δεν είδα ΕΝΑ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ FATES WARNING ανάμεσα σε περίπου 3.000 θεατές. Το κοινό χειροκροτούσε χλιαρά στο τέλος κάθε κομματιού κι αυτό ήταν όλο. Δεν πείστηκα επουδενί ότι κάποιος γνώριζε τους στίχους, αντίθετα με ότι συνέβαινε σε παλιότερες εμφανίσεις τους στη χώρα μας και ειδική σ’ εκείνη τη θρυλική στα πλαίσια του “A pleasant shade of grey”. Πόσοι ήταν αυτοί, που πραγματικά παρακολουθούσαν την εξαιρετική κατά τ’ άλλα εμφάνιση του Ray Adler και της παρέας του; 200 άτομα μπροστά και ορισμένοι ψιλοβαρεμένοι, ψιλοαδιάφοροι πίσω. Ωραίος ο Joey Vera, ο οποίος χτυπιόταν σαν το χταπόδι, σημαντικότατη η παρουσία του Frank Aresti, ο οποίος βασικά «σήκωσε» όλο το κιθαριστικό βάρος, απίστευτα χλιαρή και αδιάφορη η συμμετοχή του Jim Matheos (οι Έλληνες μάλλον δεν νιώθουν κάποιον ιδιαίτερο δεσμό με το συγκεκριμένο μουσικό πια) και ανέπαντεχα μέτριος ο Bobby Jarzombek. Επαναλαβάνω ότι κρίνω αυστηρά και με βάση μονάχα αυτά που είδα και άκουσα.

Ο Jim Matheos γνωρίζουμε όλοι, ότι είναι ένα low profile άτομο και σχετικά ντροπαλό επίσης. Εκείνη τη βραδιά όμως το παραξύλωσε, με αποκορύφωμα όλων το γεγονός ότι ήταν πιο χαμηλά από τον Frank Aresti, δεν έπαιξε κανένα σόλο και βασικά δεν κοίταξε δευτερόλεπτο εμπρός το κοινό! Απογοητευτικός. Εφόσον δεν γνώριζε κάποιος το ρόλο του στο FATES WARNING, θα υποστήριζε με κάθε σιγουριά πως ο συγκεκριμένος ακούγεται παράταιρος.

Οι FATES WARNING εμφανίστηκαν για εμένα αναπάντεχα δεμένοι και καλοί. Λατρεύοντας υπερβολικά το συγκεκριμένο σχήμα, πριν τη συναυλία ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο δυνατό σενάριο. Υπάρχει τελικά η μπάντα ή όχι; Θα τα καταφέρει ο Ray Adler; Θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Διότι ακολουθούν και οι DREAM THEATER μετά, οπότε εύκολα ξεφτιλίζονται. Κι όμως… Παίζοντας ένα εξαιρετικό set list, με κομμάτια όπως “Disconnected”, “A pleasant shade of grey””, “The eleventh hour”, “Point of view” (δεν κουνήθηκε φύλο, δεν ακούστηκε παλαμάκι από κάτω), “Through different eyes” και φυσικά το τρομερό “Eye to eye” κατάφεραν να διαλύσουν τα όποια σύννεφα αμφισβήτησης… Προσωρινά ωστόσο.

Διότι με το που έσκασαν στη σκηνή οι DREAM THEATER, φάνηκε ότι η διαφορά των δύο σχημάτων είναι κυριολεκτικά χαώδης. Νιώθω ντροπή, που γράφω ή λέω κάτι τέτοιο, όμως εν έτει 2011 οι FATES WARNING μπροστά στους DREAM THEATER είναι σαν να συγκρίνουμε τη σημερινή Μπαρτσελόνα με τον Πανθρακικό. Και σ’ αυτό ευθύνεται ο Jim Matheos και η παρέα του… Ξεκάθαρα πράγματα για εμένα.

Όσον αφορά τους DREAM THEATER πιστεύω ότι τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά. Σκότωσαν! Και να μου το έλεγαν πριν τη συναυλία, ότι θα παίξουν έτσι, θα ενθουσιάσουν τόσο πολύ, θα εμφανιστούν τόσο δυνατοί ως μπάντα, δεν θα το πίστευα. Ο James LaBrie πρώτα απ’ όλα πραγματοποίησε με κάθε σιγουριά την καλύτερη εμφάνισή του επί ελληνικού εδάφους και ίσως την καλύτερη, που τον έχω δει εγώ ποτέ. Ήταν καταπληκτικός! Με ενθουσίασε το γεγονός, ότι δεν φοβήθηκε δευτερόλεπτο να πάρει τεράστια ρίσκα, να πάει πολύ ψιλά με τη φωνή του και να οδηγήσει ο ίδιος τη μπάντα.

Οι DREAM THEATER μπήκαν εντυπωσιακότατα με το “Under a glass moon”, για να ρίξουν ολίγον αναπάντεχα αμέσως τις ταχύτητες και τους σφυγμούς με τα “These walls” & “Forsaken”. Παρόλ’ αυτά κατάφεραν γρήγορα να ξαναγυρίσουν το παιχνίδι υπέρ τους και μετά το τρομερό “Ytse jam” προχώρησαν σε μία ΜΟΝΑΔΙΚΗ εκτέλεση του “Peruvian skies”, στη διάρκεια του οποίου πραγματικά ανατρίχιασα με την ερμηνεία του James LaBrie. Ακουγόταν καλύτερος από το στούντιο, η μπάντα έπαιζε απίστευτα δεμένα, ο Mike Mangini απλούστευσε λίγο τα μέρη των τυμπάνων, δίνοντας περισσότερο groove και όλα αυτά οδήγησαν σ’ έναν μουσικό οργασμό. Το “The great debate” και το “On the back of the angels”, που ζωντανά ακούγεται σίγουρα καλύτερο, αποτέλεσαν δύο από τα highlights της εμφάνισής τους.

Συνέχισαν με το “Caught in a web”, το τρομερό “Through my words” και στο καπάκι το “Fatal tragedy”, για να κλείσουν με το “The count of Tuscany” και το “Learning to live”. Όχι, δεν έπαιξαν το “Pull me under”, αλλά ούτε και κάποιο από τα “Take the time” και “Metropolis”. Δεν νομίζω όμως κάποιος να έμεινε απογοητευμένος. Ο ήχος τους ήταν άριστος, αν κι εγώ θα ήθελα την ένταση πιο δυνατά (σε συναυλία αναφερόμαστε άλλωστε). Δεν μου άρεσαν τα θέματα που πρόβαλαν στο video wall πίσω τους. Θα μπορούσαν να τα είχαν αποφύγει, αφού ήταν αρκετά πρόχειρα. Φάνηκε εκεί κάπως ο ερασιτεχνισμός τους και το χαμηλό budget του όλου project. Ακόμη χειρότερη εντύπωση μου έκαναν τα πλάνα της μπάντας από σταθερές κάμερες στο video wall. Μέτρια εικόνα, χωρίς εικονολήπτη, χωρίς κινητή κάμερα. Έστησαν απλά 3-4 σταθερές κάμερες επάνω στη σκηνή, κι από εκεί έπαιρναν εικόνα και έδειχναν ότι «έπιαναν» (χωρίς κεφάλια, χωρίς εστίαση κλπ). Κάκιστη και η επιλογή με τα εφέ στο video wall κατά τη διάρκεια του σόλο του Mike Mangini. Θυμίζε πιτσιρικά που πειραματίζεται με τα εφέ σε παρουσίαση του powerpoint. Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά θα διορθωθούν στο μέλλον.

Ο Jordan Rudess κέρδισε για ακόμη μία φορά τις εντυπώσεις, αν και επέλεξε έναν ρόλο «συνόλου». Αυτό είναι προς τιμήν του βέβαια. Ο Mike Mangini ήταν αναμενώμενα άριστος, περισσότερο ίσως ουσιαστικός και λιγότερο εντυπωσιακός απ’ ότι περίμενα (γνωρίζοντάς τον κιόλας), ενώ ο John Myung, για όσους αρέσκονται να βλέπουν πίσω από τις γραμμές ήταν το Α και το Ω του ήχου τους. Ο John Petrucci έπαιξε ως ΜΕΓΑΛΟΣ κιθαρίστας και γράφω τη λέξη «μεγάλος» με κεφαλαία, με κάθε επίγνωση της βαρύτητάς της. Εμφανίστηκε τρομερά «φουσκωμένος», αλλά έδειξε να έχει αφήσει πίσω του αρκετές από τις αρρώστιες του παρελθόντος. Δεν έπαιξε ούτε μισή αχρείαστη νότα, δεν αναλώθηκε σε χαζές γκριμάτσες, δεν σπατάλησε χρόνο να μιλάει στο μικρόφωνο και να «γλύφει» το υπνωτισμένο κοινό, ενώ για πρώτη φορά τον είδα και σε διάθεση να τζαμάρει.

Οι DREAM THEATER έδειξαν αναγεννημένοι, το διασκέδαζαν πάνω στη σκηνή, κατάφεραν να κερδίσουν άνετα το κοινό και στο τέλος αποχώρησαν αφήνοντας άριστες εντυπώσεις. Συνολικά έπαιξαν για 125 περίπου λεπτά, χρόνος τρομερά ικανοποιητικός και λογικός. Προτιμώ να τους βλέπω έτσι και να περνάω καλά, παρά τα 3ωρα shows των 20λεπτων medleys και των ατελείωτων σολαρισμάτων. Η ουσία μετράει πάντα στο τέλος. Θα ήθελα να ακούσω 1-2 ακόμη κομμάτια από το νέο δίσκο, ενώ ελπίζω στο μέλλον να δοκιμάσουν κάτι πιο πρωτοποριακό, δοκιμάζοντας τζαμαρίσματα ανάμεσα σε πλήκτρα – τύμπανα ή μπάσο – τύμπανα, αφήνοντας κατά μέρος τα μεμωνωμένα σόλος (π.χ. σόλο τύμπανα) και χωρίς να πατούν αυστηρά πάντα πάνω σε ταμπλατούρες ή έτοιμες συνθέσεις. Η μπάντα μου έδειξε το βράδυ της Τρίτης ότι είναι ικανή για τουλάχιστον άλλα 10 χρυσά χρόνια και το κυριότερο… Ότι άμα αποφασίσουν κάποτε απλά να βγουν πάνω στη σκηνή και να παίξουν ΟΤΙ ΝΑ’ΝΑΙ, θα είναι μάλλον η κορυφαία στιγμή στην καριέρα τους. Χάνουν μέρος της μαγείας τους, όταν, στην αναζήτηση της τελειότητας, «φυλακίζουν» και δεσμεύουν τους εαυτούς τους σε αυστηρά μέτρα και χρόνους. Τους πηγαίνει μία πιο ελεύθερη prog fusion διάθεση και ίσως έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο. Το είχα ξαναγράψει παλιά και θα το ξαναπώ: οι DREAM THEATER δεν είναι πλέον 20άρηδες, ούτε 30άρηδες. Απαιτώ από έναν καταξιωμένο 40αρη μουσικό, ωριμότητα, μουσική έκφραση και συναίσθημα. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω κοφτά riffs σε στυλ PANTERA, ή λούπες σαν MUSE, ούτε ανοιχτές συγχορδίες σαν U2. Απαιτώ από τους DREAM THEATER να παίξουν ως ώριμοι 40άρηδες και να οδηγήσουν το progressive rock στη νέα εποχή. Το βράδυ της 2ας Αυγούστου παρουσιάστηκαν καλύτεροι απ’ ότι τα τελευταία 10 χρόνια, κάτι που ειλικρινά δεν περίμενα, οπότε μόνοι τους έχουν ξαναβάλει τον πήχυ υπερβολικά ψηλά. Με χαροποιεί αφάνταστα αυτό, θα κριθούν όμως και αναλόγως. Θα κλείσω λέγοντας, πως είμαι πια πεπεισμένος πως το «βαρύ πυροβολικό» της μπάντας είναι ο John Myung. Θα το αναλύσουμε εν καιρώ αυτό.

FATES WARNING setlist

Disconnected (1)

One

Life in still water

Another perfect day

A pleasant shade of grey (3)

A pleasant shade of grey (4)

The eleventh hour

Point of view

Still remains

Through different eyes

Monument

Eye to eye

DREAM THEATER setlist

Under a glass moon

These walls

Forsaken

Endless sacrifice

Drum solo

Ytse jam

Peruvian skies

The great debate

On the backs of angels

Caught in a web

Through my words

Fatal tragedy

The count of Tuscany

Learning to live

Κείμενο: Μίλτος Λυμπιτσούνης

Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής

Αν ανήκετε σε αυτούς που νιώθουν τη σεζον να ξεκινά το Σεπτέμβρη, τότε και για εσάς ξεκίνησε η προσφιλής εξαγωγή συμπερασμάτων για το τί έγινε σε κάθε τομέα που σας απασχολεί. Ανέκαθεν με τσιγκλάει το θέμα της γενικότερης αντίληψης που έχει το εγχώριο κοινό όσον αφορά τις επιλογές του για συναυλίες. Κι όταν μιλάμε για τον σκληρό ήχο τα στοιχεία προκαλούν σε συμπεράσματα που εκθέτουν όλους όσους «το παίζουν» φίλοι αυτής της μουσικής.

Οι παλιότεροι έζησαν την απόλυτη ανομβρία σε συναυλιακό επίπεδο όταν στο εξωτερικό γινόταν χαμός από μυθικές περιοδείες. Έτσι είτε τους άρεσε είτε όχι ένα συγκρότημα πήγαιναν στη συναυλία «για τη φάση». Αυτή η φράση πραγματικά στριφογυρνάει πάντα στο μυαλό μου από τότε που πρωτοασχολήθηκα με τη μουσική γενικότερα. Και πραγματικά εξαιτίας αυτής της αντίληψης προέκυψε ένα κοινό που ως ένα βαθμό μπορούσε να είναι προβλέψιμο στα μάτια των διοργανωτών που έφερναν συγκροτήματα. Έτσι όταν κάνεις σαν πρώτη συναυλία τους SODOM το 1988 και το Ρόδον γεμίζει ασφυκτικά, περιμένεις να γίνει το ίδιο και στους KREATOR. Και φυσικά ο κόσμος που πήγε στους πρώτους πήγε και στους δεύτερους. Και φυσικά δε θα μπορούσε να μη γίνει το ίδιο και στους DESTRUCTION. Και έτσι σιγά-σιγά από τα γερμανικά συγκροτήματα ξεκίνησε ο θεσμός του να έρχονται standard κάποια γκρουπ για συναυλία στη χώρα μας. Τώρα για το επίπεδο των χώρων ας το αφήσουμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά γιατί η γκρίνια του κοινού αντικατοπτρίζει και την ανικανότητα του να είναι «σωστός» πελάτης…

Και κάπου στα mid 90’s οι συναυλίες αυξάνονται ραγδαία και η Ψωροκώσταινα αρχίζει να αποκτά τα «δικά» της σχήματα. Ποιος ξέχασε τις ανεπανάληπτες εμφανίσεις των PARADISE LOST και SKYCLAD; Στους ICED EARTH γινόταν ο κακός χαμός και μέχρι και οι ANGRA με το “Holy land” άφησαν ιστορία έστω και για ένα βράδυ. Όλα αυτά πολύ φυσιολογικά για την εποχή που οδήγησαν και στο να ξεκινήσουν οι πρώτες συζητήσεις για να ενταχθεί και η χώρα μας στο χάρτη των festivals. Και εδώ είναι το ερώτημα: Τι είναι festival;

Και το θέτω σαν ερώτημα, γιατί και αυτό το καλοκαίρι φάνηκε και πέρα από το σκληρό ήχο ότι οι Έλληνες πάσχουμε από φεστιβαλική κουλτούρα. Festival λοιπόν είναι γιορτή! Και τί γιορτάζουμε; Προφανώς τη μουσική… Ποια μουσική όμως; Αυτή που μας αρέσει ή αυτή στην οποία νιώθουμε οικεία και μας αρέσει;

Είχε περάσει μόλις μία βδομάδα από το Hellfest και συναντάω τη Μαριλένα Σμυρνιώτη που για ακόμα μια φορά ήταν παρούσα στο μεγάλο αυτό festival της Γαλλίας με τα 4 stages και τα πάνω από 80 συγκροτήματα! Μου είπε λοιπόν πόσο άνετα ένιωθε που ήταν στο Rockwave και θα έβλεπε full set από τα συγκροτήματα της 3^ης μέρας. «Στο Hellfest έπρεπε να βλέπω 20 λεπτά από το ένα σχήμα, άλλα 20 από το άλλο και άλλα 20 από το άλλο. Αν σε ενδιέφεραν πολλά να δεις κάτι θα έχανες».

Η Μαριλένα όπως και όλοι όσοι έχουμε πάει σε festival στο εξωτερικό σπάνια πηγαίνουμε λέγοντας «πάω να δω τους τάδε στο Donington». Όταν, όμως, είμαστε στην Ελλάδα γιατί συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Γιατί δεν πηγαίνουμε από «συνήθεια»;

Από το 1996 και η χώρα μας έχει κάθε χρόνο – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ. Θυμάμαι πολύ έντονα πως όταν ερχόταν εκείνη η μέρα περισσότερο αγωνία είχα για το πώς και με ποιους θα πάω παρά το ποιους θα δω. Θαρρώ πως κάτι ανάλογο γινόταν και γύρω μου, μιας και το χάσμα ανάμεσα στις «μεγάλες» συναυλίες και στα φεστιβάλ ήταν «λογικό». Οι METALLICA του 1999 στη Ριζούπολη δεν είχαν το διπλάσιο ήταν τον τριπλάσιο κόσμο από το Rockwave του 1997 στον ίδιο χώρο με MEGADETH. Πλέον συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Φτάσαμε αισίως 2011 και τα συναυλιακά απωθημένα των μεταλλάδων στη χώρα μας είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού – εκτός κι αν ανήκετε στην ειδική κατηγορία που θεωρείτε απωθημένο να δείτε τους WATCHTOWER χε χε! Η εξαγωγή συμπερασμάτων από την προσέλευση μπορεί να δώσει ασφαλή συμπεράσματα γιατί οι δικαιολογίες στα 00’s είναι ανύπαρκτες! Και γιατί το λέω αυτό; Πρώτον γιατί ο κόσμος που ασχολιόταν με αυτή τη μουσική έπρεπε να πάρει περιοδικό να ενημερωθεί, δίσκο να ακούσει και κασέτα για να αντιγράψει από φίλους του τους δίσκους που δεν μπορούσε να αγοράσει και φυσικά να πάει στις συναυλίες. Βάλτε τα κάτω εκείνα τα χρήματα και επενδύστε τα στα 00’s αποκλειστικά σε συναυλίες, μιας και για να ενημερωθείς πρέπει απλώς να έχεις πρόσβαση στο Internet και για να ακούσεις μουσική πρέπει απλώς να ξέρεις από πού να κατεβάσεις! Α ξέχασα….Πλέον πολλοί μαθαίνουν ένα συγκρότημα αποσπασματικά μέσω youtube…

Όπως και να έχει τα χρήματα που έπρεπε τότε να διαθέσει κάποιος για να παρακολουθήσει τις εξελίξεις πλέον δεν είναι προαπαιτούμενο. Άρα η προσέλευση σε μια συναυλία είναι ένα ασφαλές ενδεικτικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης και των γενικότερων τάσεων και αντιλήψεων που έχουμε στην πατρίδα μας όσον αφορά αυτή τη μουσική.

Ο Σάκης Φράγκος επέμενε να μου επισημαίνει για το πόσοι του έλεγαν ότι «ας δω AC/DC κι ας πεθάνω», για να πει μετά τη συναυλία με σαρκαστικό χιούμορ «δεν είδα πολλούς νεκρούς μετά». Μόλις 40-45.000 ήταν παρόντες σε μια συναυλία μυθική και τρελό απωθημένο για σειρές γενεών μουσικόφιλων! Πολλοί σε εμένα έλεγαν «πάω για την ιστορία». Αυτή ειδικά η φράση με δαιμονίζει όταν κάποιος μου λέει «δεν μου αρέσουν οι Judas Priest και δε με ενδιαφέρει να τους δω». Σκεφτείτε το: Είστε οπαδός αυτής της μουσικής που έχει σαν ιερά τέρατα 4-5 γκρουπ και δεν σας ενδιαφέρει να τα δείτε γιατί απλά «δεν σας αρέσουν». Αποτέλεσμα; KISS στο Terravibe με 7000 κόσμο – μάλλον δεν πιάνονται σαν ιστορικό σχήμα! METALLICA με τριπλάσιο κόσμο λίγους μήνες μετά! Εκεί που πραγματικά συνειδητοποίησα του τι συμβαίνει ήταν στο Rockwave του 2008 όταν το line up ήταν τουλάχιστον μυθικό. JUDAS PRIEST headliners, WITHIN TEMPTATION, OPETH, CARCASS, CAVALERA CONSPIRACY,MORBID ANGEL! Αποτέλεσμα; Μετά βίας 7.000 κόσμος! Λίγες μέρες μετά κόπηκαν οι άδειες στα δύο για να δει ο τριπλάσιος κόσμος μόνους τους Maiden αρχές Αυγούστου! Για να μην πούμε για το φετινό Sonisphere που πριν τους MAIDEN μετά βίας μαζεύτηκε 5000 κόσμος και στους MAIDEN ήταν 15000! Κι αυτοί στωικά περίμεναν να ξεκινήσει το show τους, αδιαφορώντας πλήρως να δουν έστω και για λίγο τους ROTTING CHRIST που σάρωναν στη μικρή σκηνή! «Για τη φάση» που λέγαμε και πριν δηλαδή… Να θυμηθούμε πριν λίγο καιρό τη μεγαλειώδη εμφάνιση των PRIEST που είχαν μαζί με τα άλλα γκρουπ μετά βίας 7000 κόσμο;

Το συμπέρασμα είναι πάρα πολύ σαφές: Ακούμε συγκροτήματα συγκεκριμένα κα δεν ακούμε γενικότερα τον ήχο στον οποίο ανήκουν! MAIDEN και METALLICA φαίνεται η «δεξαμενή» όσων μπορούν να ακούσουν αυτή τη μουσική και είναι πάνω από 20.000! Και το καταφέρνουν είτε παίζουν μόνοι τους, είτε με πολλά σχήματα από κάτω! Όλα τα άλλα σχήματα είναι καταδικασμένα να μην ξεπερνούν τους 6-7.000! Δηλαδή αν κάνεις ένα festival όπως το Rockwave του 2005 που είχε 2 μέρες metal θα είσαι σίγουρα με προσέλευση τέτοια αν δεν έχεις αυτά τα δύο σχήματα!

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ας το αφήσουμε για κάποιο μελλοντικό άρθρο… Ας δούμε κάτι πιο ουσιαστικό ως κατακλείδα: Αν όλοι αυτοί που χτυπιούνται σα χταπόδια στο “Whiplash” – που σημαίνει πως μπορούν να ακούσουν και thrash – πήγαιναν σε μια συναυλία το μήνα ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Με απλοϊκή στατιστική αντίληψη όλες μα όλες οι συναυλίες θα ήταν sold out! ΟΛΕΣ! Σκεφτείτε ότι γίνονται περίπου 10 συναυλίες το μήνα σε club με maximum χωρητικότητα τα 1500 άτομα. Αν τις συναθροίσετε απλοϊκά βγάζετε το νούμερο των 15000 εισιτηρίων για να γίνουν sold out! Γιατί δε γίνονται;

Άλλοι θα σας πουν σαν δικαιολογία ότι δεν έχουν λεφτά. Θυμάμαι, όμως, πως δεν τρώγαμε το χαρτζιλίκι μας για να πάμε σε μια συναυλία! Οπότε μάλλον σαν δικαιολογία μου ακούγεται να μου πει κάποιος ότι δεν μπορεί να πάει σε ούτε μια συναυλία το μήνα! Άλλοι θα σας πουν ότι δεν τους αρέσει κανένα σχήμα από όσα παίζουν αυτό το μήνα! Δε θα σας πουν, όμως, πως αυτό ισχύει και για τον επόμενο και για τον επόμενο… Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο αν πάρουμε την απόφαση να πάμε σε ένα φεστιβάλ, αντί να «πάμε για τη φάση», να παίρνουμε μαζί με το εισιτήριο και το μετρονόμο για να αξιολογήσουμε πόσο καλή εμφάνιση είχε το κάθε σχήμα! Πραγματικά γελάω με τον εαυτό μου όταν είπα σε σχετική κουβέντα καθ’ οδόν προς τους DREAM THEATER πως θα είχε πολύ πλάκα αν γινόταν μια αντίστοιχη κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά με σχήματα να παίζουν live, όπως συμβαίνει στο Miami! Ποιος Έλληνας θα πήγαινε αφού τα περισσότερα «δε θα του αρέσουν»!

Γι’ αυτό το λόγο κανένα φεστιβάλ σκληρής μουσικής στη χώρα μας δεν έχει καταφέρει να έχει αντίστοιχο όνομα με του εξωτερικού! Κανένα είπα; Το Up the Hammers δείχνει το ακριβώς αντίθετο και επιβεβαιώνει πόσο αληθή είναι τα παραπάνω συμπεράσματα! Κι αυτό γιατί γίνεται στο An club και όσοι πάνε είναι «για τη φάση»! Πόσοι είναι αυτοί; Είναι τόσοι ώστε να μπορέσουν να βάλουν τη χώρα μας με αξιώσεις αντίστοιχες των ξένων festival;

Αν ανήκετε σε αυτούς που πιστεύουν πως αν γινόταν festival με 80 σχήματα θα είχε πολύ κόσμο θα ήθελα να σας δω πως θα αντιδρούσατε αν ταυτόχρονα θα θέλατε να δείτε 2 σχήματα. Το διοργανωτή θα σιχτιρίζατε και δεν θα ξαναπατάγατε ποτέ! Κι αν ανήκετε σε εκείνους που πιστεύουν πως μόνο έτσι θα υπήρχε μαζική προσέλευση, πολύ φοβάμαι πως θα διαψευστείτε…Κι αυτό γιατί μαζικά οι Έλληνες βλέπουν μόνο MAIDEN και METALLICA! Και η αλήθεια των συμπερασμάτων αυτού του κειμένου θα φανεί όταν αποσυρθούν αμφότεροι από τη συναυλιακή δραστηριότητα….Εκεί θα φανεί του πόσο επιδερμικά ασχολούμαστε με αυτή τη μουσική σε μαζικό επίπεδο…Και έχει σημασία να το αντιληφθούμε γιατί δεν μπορεί να έρθει μεγάλο show όταν το ενδιαφερόμενο κοινό είναι μόλις 4-5.000 άτομα!

Στη γιορτή λοιπόν πάμε να χαρούμε αυτή τη μουσική και όχι για να ασχοληθούμε με τα αγαπημένα μας σχήματα! Πάμε για να ανακαλύψουμε σχήματα που δεν ξέρουμε, να περάσουμε καλά με σχήματα που μας αρέσουν και να βρούμε το συναισθηματικό δέσιμο με τον κόσμο γύρω μας που ακούει την ίδια μουσική με εμάς! Αυτά στη δική μου αντίληψη συμπυκνώνονται με αργκό σε αυτή τη φράση! «Για τη φάση» λοιπόν!

Λευτέρης Τσουρέας

Για όσους ακούνε power metal, είναι βέβαιο ότι το όνομα των BRAINSTORM είναι συνώνυμο της συνέπειας και της ποιότητας. Οδηγούμενοι από τα εκπληκτικά φωνητικά του Andy B. Franck, ο οποίος είναι άνετα από τους κορυφαίους power metal τραγουδιστές εδώ και πάρα πολλά χρόνια, καταφέρνουν να δημιουργούν δίσκους που δεν φανερώνουν σε τίποτα την καταγωγή τους. Δηλαδή, πολλές επιρροές από SAVATAGE και QUEENSRYCHE, συμπαγές rhythm section, φανταστικά δεύτερα φωνητικά και ποικιλία στον ήχο, από μπαλάντες και mid tempo τραγούδια, μέχρι πιο up tempo, σχεδόν thrashy ρυθμούς.

Ο δίσκος, ξεκινά, κλασικά, με ένα τραγούδι που σε κολλάει στον τοίχο (κάθε opener των δίσκων τους είναι παραδοσιακά highlight, με αποκορύφωμα το μυθικό “All those words”). Μιλάμε για το “Below the line”, που βάζει και τους αμύητους στο κλίμα. Προσωπική κορυφαία στιγμή του δίσκου όμως, είναι το “In these walls”. Πρέπει να ακούσετε οπωσδήποτε αυτό απίστευτα μελωδικό, βαρύ, mid tempo τραγούδι, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές των SAVATAGE. Άλλες καλές στιγμές είναι το “No sinner – No saint”, το groovy “Temple of stone” και τα κλασικά BRAINSTORM “In the blink of an eye” και “Still insane”. Εκεί που ο προηγούμενος δίσκος τους, με είχε ψιλοαπογοητεύσει, αφού εκτός από το τραγούδι που τον άνοιγε, δεν είχε ουσιαστικά να μας προσφέρει κάτι.

Ο Andy Franck και η παρέα του όμως, φρόντισαν να με αποστομώσουν και να μου αποδείξουν ότι υπάρχει ζωή για τους BRAINSTORM, ένα σχήμα που οι συμπατριώτες τους κυριολεκτικά λατρεύουν κι εμείς τους βλέπαμε live, στην πρώιμη περίοδό τους… Οι ζωντανές τους εμφανίσεις σκοτώνουν… Πάω να ξανακούσω το “In these walls”.

8 / 10

Σάκης Φράγκος

Πριν από λίγες μέρες, όταν και είχα πρωτοδεί το νέο βίντεο των EDGUY για το “Robin Hood” (πρώτο single του νέου τους άλμπουμ), κάνοντας συζητήσεις με γνωστούς και φίλους, είχα πει ότι πλέον για εμένα δεν υπάρχει νόημα ύπαρξης και των EDGUY και των AVANTASIA. Και αυτό, ακούγοντας μόνο ένα νέο κομμάτι EDGUY και που μου άρεσε. Ακούγοντας το άλμπουμ, άλλαξα γνώμη… Προς το χειρότερο δυστυχώς!

Η ένατη κυκλοφορία των EDGUY, “Age of the joker”, ίσως είναι και το χειρότερο άλμπουμ τους μέχρι στιγμής. Και όσο και αν τους γουστάρω σαν μπάντα, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.

Το “Age of the joker” ξεκινάει σχετικά καλά, με το “Robin Hood”, το οποίο όμως, εν αντιθέσει με την έκδοση του βίντεο, εδώ στα 8:24 (!) που διαρκεί, «χάνει» πολύ. Η συνέχεια όμως, είναι λίγο πολύ απογοητευτική. Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, και συνεχίζοντας στα πιο heavy/rock μονοπάτια των τελευταίων ετών, ο Tobias ίσως χρειάζεται ένα μικρό κενό να ξεκουραστεί, γιατί η υπερπαραγωγικότητα των τελευταίων ετών (άλμπουμ EDGUY, ΑVANTASIA, live άλμπουμ EDGUY, περιοδείες κλπ) φαίνεται ότι τον έκανε να στερέψει από καλές ιδέες.

Πολλά mid tempo κομμάτια, με αναμενόμενες και επαναλαμβανόμενες δομές, με βάση στα ρεφρέν (ατού του γενικότερα, αλλά όχι και τόσο εδώ) και χωρίς ιδιαίτερη σημασία στα υπόλοιπα σημεία και με τον Tobias να είναι λίγο υπερβολικός στα φωνητικά του σε σημεία. Κάτι που έκανε αρκετές φορές και παλιότερα, αλλά ίσως τότε η ποιότητα των κομματιών να μη σε άφηνε να ασχοληθείς και τόσο με αυτό.

Σε ένα άλμπουμ 11 κομματιών, το να είναι πάνω του μετρίου και να αρέσουν τα 4, μόνο καλό δεν είναι. Και μπορεί το up–tempo “Breathe”, το (ίσως το καλύτερο ρεφρέν του άλμπουμ) mid/melodic “Two out of seven” (με το στίχο “what the fuck, suck my cock” να έρχεται από το πουθενά στο τέλος), το επίσης mid/melodic “Fire on the downline” και το “Robin Hood” να θυμίζουν τις καλές στιγμές του Tobias και της παρέας του, το “Age of the joker” όμως αποτυγχάνει παταγωδώς στο σύνολό του.

Κακή στιγμή; Παρένθεση; Τι να σας πω. Εγώ μετά το “Hellfire club” δεν έχω ακούσει δίσκο από τους EDGUY που να πώ “δισκάρα” όπως έκανα με τα “Vain glory opera”, “Mandrake” και “Hellfire club”. Ξέρω πως οι power εποχές του Sammet έχουν περάσει προ πολλού. Δε ζώ στο παρελθόν. Αλλά πραγματικά, ποιο το νόημα να υπάρχουν και οι EDGUY και οι AVANTASIA όταν παίζουν ουσιαστικά τα ίδια πράγματα και μάλιστα οι AVANTASIA κυκλοφορύν σαφώς ποιοτικότερες δουλειές;

Δε ξεγράφω τον Sammet… Έχει δείξει ότι «το έχει» και μάλιστα πολύ! Όμως ίσως είναι καλύτερα να συνεχίσει με AVANTASIA, γιατί οι EDGUY κακά τα ψέματα, έχουν πάρει την κάτω βόλτα για τα καλά!

5 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Το νέο βίντεο των Αμερικανών CHIMAIRA, για το κομμάτι “Year of the snake”, είναι πλέον διαθέσιμο.

Το κομμάτι είναι από το επερχόμενο νέο άλμπουμ της μπάντας, “The age of hell”, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 29 Αυγούστου μέσω της Long Branch Records. To track listing:

01. The Age Of Hell
02. Clockwork
03. Losing My Mind
04. Time Is Running Out
05. Year Of The Snake
06. Beyond The Grave
07. Born In Blood (feat. Phil Bozeman)
08. Stoma
09. Powerless
10. Trigger Finger
11. Scapegoat
12. Samsara (feat. Emil Werstler)

 Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των Αμερικανών με το νέο τους lineup, στο οποίο πλέον ανήκουν οι Emil Werstler (μπάσο, DAATH), Sean Zatorsky (πλήκτρα/samples, DAATH) και Austin D’Amond (drums, BLEED THE SKY / THE ELITE).

Η Warburn Estate, μία από τις κορυφαίες εταιρίες παραγωγής κρασιών της Αυστραλίας, κυκλοφόρησε μία νέα κολλεξιον κρασιών… AC/DC!

Μάλιστα το κρασί AC/DC θα υπάρχει σε τέσσερις διαφορετικές ποικιλίες:

1. “AC/DC Back In Black Shiraz“ (2010 750mL Dry Red)
2. “AC/DC You Shook Me All Night Long Moscato” (2011 750mL Sweet White)
3. “AC/DC Highway To Hell Cabernet Sauvignon” (2008 750mML Dry Red)
4. “AC/DC Hells Bells Sauvignon Blanc” (2010 750mL Dry White)

 Οι Αυστραλοί θρύλοι, έρχονται με τη σειρά τους να προστεθούν στη λίστα με μουσικούς και μπάντες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με εταιρίες κρασιών ή έχουν και δικές τους παραγωγές. Μερικοί από αυτούς είναι οι MOTORHEAD, QUEENSRYCHE, KISS, SATYRICON και WHITESNAKE μεταξύ άλλων!

Επίσης, η USAopoly κυκλοφόρησε μόλις την “AC/DC Collector’s Edition Monopoly”! Κι εδώ βέβαια, οι AC/DC ακολούθησαν το παράδειγμα άλλων σχημάτων που έχουν τη δική τους Monopoly, όπως οι METALLICA, KISS, THE GRATEFUL DEAD, ELVIS PRESLEY, THE BEATLES κ.α.