Πιστεύω ότι κάποτε θα πρέπει να μπούμε στον κόπο να ανοίξουμε μία κουβέντα αναφορικά με το black metal τη σημερινή εποχή, πώς το αντιλαμβάνεται ο κόσμος, πού το βλέπει να κινείται ως ήχο και αν νιώθει ότι πραγματικά τον εκφράζουν οι δουλειές, που κυκλοφορούν. Ακόμη μεγαλύτερη κουβέντα οφείλει να γίνει για το ελληνικό black metal και αν ο κόσμος πραγματικά πιστεύει ότι υπάρχει ελληνική σκηνή… Δεν το εννοώ τόσο με τον αριθμό (αξιόλογων) σχημάτων, όσο πολύ περισσότερο ως ξεχωριστός ήχος μέσα στο γενικότερο ύφος του black metal;

Προσωπικά αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό στο συγκεκριμένο είδος μουσικής, με μεγάλη εξαίρεση τους Αμερικανούς NEGATIVE PLANE, για τους οποίους πολύ ορθά τα γράφει και τα λέει ο Λευτέρης Τσουρέας σε άλλο μέρος του site, και περιμένω μία στο τόσο κάποιο από τα παλιότερα ονόματα να βγάλει δίσκο, είτε πρόκειται για τους πιο παραδοσιακούς MARDUK, είτε όπως πέρυσι με τους πολυαγαπημένους μου MASTER’S HAMMER, είτε για τους κορυφαίους Έλληνες black metallers NERGAL. Από εκεί και πέρα υπάρχουν καλά και ενδιαφέροντα σχήματα – ορισμένα ελληνική επίσης – τα περισσότερα όμως δείχνουν χωρίς ταυτότητα, χωρίς ουσία και κυρίως χωρίς φιλοσοφία. Το black metal στα δικά μου μάτια είναι κάτι παραπάνω από μουσική. Η μουσική είναι σε κάθε περίπτωση η ουσία – μην καταλήξουμε σαν τους Γερμανούς με λίγα λόγια – αλλά δεν είναι τα πάντα. Οι Βραζιλιάνοι MYSTIFIER μουσικά δεν ήταν και το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου, ή μήπως ήταν οι Καναδοί BLASPHEMY, υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι ωστόσο για τους οποίους θεωρούνται από τα κορυφαία ονόματα της σκηνής (τουλάχιστον της black metal σκηνής που αναγνωρίζω και γνωρίζω εγώ) … εσείς μπορεί να ξεκινήσατε με τους THORNS ή να πιστεύετε ότι ο Snorre έχει συνθέσει μέρη του “De mysteriis dom Sathanas”. Εγώ, δεν ξέρω! Απλά δεν θυμάμαι ΠΑΛΙΑ, όταν ζούσε ο Euronymous, να βγαίνει κάποιος και να υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τελικά τι ισχύει; Ή είμαι υποχρεωμένος να πιστέψω τον Snorre, ο οποίος είναι αποδεδειγμένα ψεύτης; Ή καλούμαι να πιστέψω ένα-δύο συντάκτες που απροκάλυπτα προπαγανδίζουν τέτοια πράγματα τα τελευταία δέκα χρόνια σε σημείο, που έχουν δημιουργήσει δικούς τους οπαδούς και έχουν θρέψει πεποιθήσεις; Ας μιλήσουμε για τους NERGAL καλύτερα.

Το “Absinthos” ήταν μονάχα η αρχή της επιστροφής των NERGAL. Και μιλάμε για μεγαλειώδη επιστροφή, αφού στα αυτιά μου – ενός οπαδού του σχήματος από το πρώτο τους demo (“In the name of Nergal” – 1992) – ακούγονται ισχυρότεροι από ποτέ άλλοτε. Οι NERGAL ρίσκαραν, για όσους τους γνωρίζουν, πέτυχαν και δικαιώθηκαν για τις επιλογές τους. Όταν αποφασίζουν μετά από 20 περίπου χρόνια ύπαρξης της μπάντας, να πάρουν μόνιμο κιθαρίστα, να βάλουν στην άκρη τα πλήκτρα (ο ήχος τον οποίων από ένα σημείο και μετά ήταν σήμα κατατεθέν γι’ αυτούς), να πάρουν τραγουδιστή και να συγκεντρωθεί ο Antipatros μονάχα στο μπάσο (και τι μπάσο φίλοι μου!!!), τότε θέλει πραγματικά κότσια για να μην πω αυτό που σκέφτομαι! Ξέρετε όμως για ποιο λόγο πέτυχαν; Μίλησα με τον Παναγιώτη (Antipatros) για το δίσκο και δεν μου έκανε καμία εντύπωση ο ενθουσιασμός με τον οποίο μιλούσε για τη μπάντα και το δίσκο. Ο Παναγιώτης έτσι μιλούσε για τους NERGAL και το 1992 και το 1993. Τον θυμάμαι! Πέτυχαν διότι οι NERGAL αποτελούν ένα κομμάτι της ζωής του Παναγιώτη και του Γρηγόρη (EXPULSION ANGEL). Δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς ή ιδέες, για το καλό της μπάντας. Και εδώ παίζουν στα σίγουρα, αφού στην κιθάρα τους συνοδεύει η «παλιά καραβάνα» Βασίλης Ζόμπολας (και που δεν έχει παίξει… ROTTING CHRIST, WAMPYRE SHADOW WOLF, SOULSKINNER και καμιά 20αριά ακόμη γνωστές μπάντες) και τα φωνητικά έχει αναλάβει ο γνωστός από τους KAWIR, Porphyrion. Και για να αφήσει φίλοι μου ο Antipatros τα φωνητικά, να παραδώσει τη σκυτάλη του μικροφώνου των NERGAL, τότε κάτι ιδιαίτερο πρέπει να παίζει… Ακούστε απλά τις φωνές στο “Saetan 666” και θα καταλάβετε. Ακούστε όμως και το μπάσο… παραμορφωμένο, κανονικό… ένας χαμός από μπάσο στο συγκεκριμένο CD.

Γούσταρα τρελά την κυκλοφορία τους, διότι οι στίχοι είναι στα ελληνικά – σύντομοι και περιεκτικοί, η ατμόσφαιρα δημιουργείται φυσιολογικά, κυρίως μέσα από τη μουσική και τα απίστευτα φωνητικά, ενώ η παραγωγή θεωρώ ότι είναι υποδειγματική για το ύφος (σε μερικά σημεία προσωπικά θα γούσταρα τα φωνητικά λίγο πιο δυνατά στην τελική μίξη, ωστόσο αυτό είναι ξεκάθαρα προσωπικό βίτσιο και όχι κριτική).

Κλείνοντας ας ενημερώσω τον κόσμο για το «Μεσαίωνας» split που έβγαλαν με τους LYKAIONAS και το οποίο περιλαμβάνει επίσης καταπληκτικό υλικό από πλευράς NERGAL, ενώ τον Οκτώβριο του 2011 αναμένεται από την Bowel Of Noise Records το “Diavolou stigma” CD, το οποίο θα περιλαμβάνει τα 7” των NERGAL αλλά και τη ζωντανή τους εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως support στους Ιταλούς MORTUARY DRAPE.

8 / 10

Μίλτος Λυμπιτσούνης

7,5 / 10

Ας ξεκινήσουμε αναφέροντας σε τι μορφή κυκλοφορεί το “Hermeticism” και από ποιες εταιρείες συγκεκριμένα. Σε 7”EP έχει κυκλοφορήσει από την World Terror Committee Records. Σε CD single το έχει βγάλει η Agonia Records, όλα μπορούν όμως να βρεθούν στο Bowel Of Noise Store, οπότε ξεπερνάμε τα μπερδέματα και πάμε στην ουσία, η οποία είναι πως οι Αθηναίοι ACHERONTAS με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία γιορτάζουν 15 χρόνια ζωής, αφού το σχήμα στην ουσία συνέχισε την πορεία των STUTTHOF. Κι αν κάποιοι έχουν ήδη μπερδευτεί και έχουν χάσει τη μπάλα, είναι διότι κακώς προφανώς αγνοούν την ύπαρξή τους και κατά τη συνέπεια την καταπλητική μουσική τους. Όσους δεν κατάφερε να πείσει το “Tat tvam asi (universal omniscience)” του 2007, τότε σίγουρα θα ταρακουνήθηκαν λίγο με το “… for the temple of the serpent skull” split με τους μεγάλους NECROMANTIA. Κι ας θέσω σ’αυτό το σημείο το ερώτημα: πότε άλλοτε μοιράστηκαν κυκλοφορία οι NECROMANTIA του Morbid (εγώ συνεχίζω να τον αποκαλώ έτσι) με άλλη μπάντα; Μήπως στο “Black arts lead to everlasting sins” με τους VARATHRON; Πάμε παρακάτω… Χτυπάει αυτό ένα καμπανάκι και λέει κάτι για τη μουσική αξία των ACHERONTAS;

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός, πως οι ACHERONTAS θεωρούνται οι συνεχιστές της παράδοσης των NECROMANTIA στο λεγόμενο occult black metal, αν και ο κόσμος δεν θα πρέπει να περιμένει να ακούσει κάτι σαν NECROMANTIA – βασικά καμία σχέση. Οι ACHERONTAS βασίζονται στις κιθάρες, έχουν αρκετά ατμοσφαιρικές συνθέσεις, με μυστηριακή θεματολογία, αβυσσυλέα φωνητικά που κάνουν κυριολεκτικά τη διαφορά και όσοι αγνόησαν το “Theosis” του 2010, δύσκολα θα πράξουν το ίδιο με το ολοκαίνουργιο full length “Vamachara”, που βγαίνει στα τέλη Οκτωβρίου. Οι παραγωγές τους ακούγονται ολίγον τι νορβηγικές και μ’ αυτό θέλω να πω, πως οι κιθάρες σίγουρα «ξύνουν» αρκετά και το ακροατήριο εγγυημένα θα γουστάρει. Σ’αυτά τα ηχητικά μονοπάτια κινείται αδιαμφισβήτητα το “Hermeticism”. Η δεύτερη πλευρά του 7”EP (Side sorcery) με το “Meum nomen dues” είναι περισσότερο τελετουργική … πάλι όμως βασισμένη στις κιθάρες, τα τύμπανα και τα φωνητικά. Γρήγορη και μαύρη σύνθεση, με αργά, σχεδόν απαγγελτά, ωστόσο φωνητικά, που δημιουργούν αυτή την εφιαλτική ατμόσφαιρα. Κορυφαίο! Μου άρεσε περισσότερο από το “Hermeticism”, ειδικά στο τελείωμά του με το γρήγορο drumming και riffing, που σβήνει με το fade out. Riffάρα από τους Αθηναίους.

Καταλαβαίνω πως αρκετοί από νεότερους ακροατές ίσως δεν είναι συνηθισμένοι σε 7”EPs, ωστόσο για εμένα και για πολλούς ακόμη αποτελούν την πεμπτουσία του black metal και ένα τεράστιο φετίχ. Προσωπικά τα προτιμώ από τα full lengths και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα εφόσον μία μπάντα αποφάσιζε να κινηθεί αποκλειστικά με κυκλοφορίες 7”EPs σε τακτά χρονικά διαστήματα εντός του έτους. Κάτι που σκέφτονταν να κάνουν οι ROTTING CHRIST, άντε το μαρτύρησα κι αυτό, δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα υποταχθούν στη θέλησή τους ή απλά θα συμβιβαστούν με το «σύστημα» και το κοινό που τους γνωρίζει.

Μίλτος Λυμπιτσούνης

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια εκτενή αναφορά στο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Οι BON JOVI ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 20 Ιουλίου, στα πλαίσια της περιοδείας “Bon Jovi live” και πραγματικά απέδειξαν πως παραμένουν ένα από τα καλύτερα συναυλιακά θεάματα στον κόσμο. Ευτυχώς!

Περίμενα την ηλεκτρονική κυκλοφορία του εκσυγχρονισμένου ROCK HARD για να γράψω τις απόψεις μου σχετικά με το συγκρότημα που παρακολουθώ στενά εδώ και πολλά χρόνια.

Ας αρχίσουμε από την προσέλευση του κόσμου. Ένα κοινό που ξεπέρασε κάθε μου εκτίμηση. Φίλοι μου, όσες ελπίδες κι αν έκρυβα για μια εμπορικά επιτυχημένη διοργάνωση, πρέπει να πω πως δεν περίμενα πριν από ένα χρόνο, οτι οι BON JOVI θα ξεπερνούσαν τις 60 χιλιάδες στο ΟΑΚΑ. Ναι, πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε όταν ήταν πρώτο όνομα σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Λιγότεροι από εμάς ταξίδεψαν στο εξωτερικό για να τους δουν ζωντανά. Όσοι πάντως κι αν τους θυμήθηκαν το 2000 με το “It’s my life”, δεν παύει να σημαίνει πως τους είχαν ξεγραμμένους. Άλλωστε κι αυτή η επιτυχία ήταν πριν από 11 χρόνια! Επειδή όμως ακόμα και η Ελλάδα τείνει σιγά-σιγά να ακολουθεί τις συναυλιακές τάσεις της υπόλοιπης Ευρώπης, ευτυχώς αποδειχτήκαμε αντάξιοι να φιλοξενήσουμε την μεγαλύτερη (σε τζίρο) συναυλιακή εμπειρία στον κόσμο.

Επειδή αναφερόμαστε πάντα στα συγκροτήματα που ανοίγουν τις συναυλίες που παρακολουθούμε, το θεωρώ σωστό να το κάνω και στην παρούσα περίπτωση. Εδώ όμως η απογοήτευση ήταν έκδηλη. Γιατί κύριε JBJ να μην φέρεις μαζί σου μια μπάντα που μπορεί να σηκώσει αξιοπρεπώς το βάρος της περίστασης; Γιατί δεν είναι και λίγο να ανοίγεις τις βραδιές μπροστά σε 30 με 40 χιλιάδες κόσμο κάθε βράδυ. Καλή η τάση να συστήνουμε νέα παιδιά, αλλά τουλάχιστον να είναι αξιόλογα και με μια δόση προοπτικής. Μένω σε αυτά.

Όταν έφτασε η ώρα (λίγο μετά τις 9) για να βγει στη σκηνή η παρέα από το New Jersey, με την θερμοκρασία ακόμα σε υψηλά επίπεδα, η Αθήνα σιγόβραζε. Αν και το είχαμε μυριστεί, το “Raise your hands” ήταν από τις καλύτερες επιλογές. Ένα τραγούδι που δεν ακουγόταν συχνά σε παλαιότερες περιοδείες, αλλά και κατάλληλο για να μεταφέρει την αίσθηση ότι η βραδιά θα στηριχτεί στο παρελθόν, περισσότερο από το παρόν.

Εκτός από την τετράδα των Tico Torres, David Bryan, Richie Sambora και Jon Bon Jovi η σκηνή γέμισε από την συνήθη (πλέον) παρουσία του Hugh McDonald στο μπάσο, αλλά και (περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε) του Bobby Bandiera στη δεύτερη κιθάρα. Κανένας όμως δεν πρόσεχε τους τελευταίους δυο, ιδιαίτερα καθώς το “(You give love a) bad name” έκανε τους πάντες να προσηλωθούν στον ξανθομάλλη ηγέτη της μπάντας. Δυστυχώς ένα πρόβλημα με την κιθάρα του Richie, τον αποσυντόνισε λίγο, αλλά δεν πτόησε κοινό και μπάντα.

Το καλολαδωμένο όπλο, πυροβολούσε ασταμάτητα και, μετά την διήμερη ξεκούραση, όλοι φαινόταν σε φόρμα. Το “Born to be my baby” ήταν η τρίτη και τελευταία – για την ώρα – αναφορά στην ένδοξη 80’s ιστορία τους, αφού ακολούθησαν τα πιο φρέσκα αλλά εξίσου stadium–rock anthems “We weren’t born to follow”, “Lost highway” και το “It’s my life”. Το τραγούδι που ξανάδωσε πνοή στο συγκρότημα με την είσοδο της νέας χιλιετίας, είχε τρομερή ανταπόκριση από την νέα γεννιά των οπαδών τους και ολοκλήρωσε μια σειρά εξαιρετικών εκτελέσεων.

Το λέω αυτό, γιατί η πρώτη απογοήτευση ήρθε στην εκτέλεση του “Blaze of glory”, από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του JBJ. Ο ήρωάς μας, δεν κατάφερε να αποδώσει καλά τις μελωδίες και απέδειξε πόσο δύσκολο είναι στην ερμηνεία του το πολυβραβευμένο αυτό τραγούδι. Μια εξίσου τραυματική εμπειρία, θα χαρακτήριζα και το “I’ll sleep when I’m dead”. Ένα καταπληκτικό κομμάτι, με εξαιρετικούς στίχους, του οποίου η επιλογή αποτέλεσε την πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα. Όμως δεν μπορώ να κρύψω πως ο Johnny το σκότωσε. Κρίμα γιατί πρόκειται για κρυμμένο διαμαντάκι.

Ευτυχώς όμως, μεταξύ των δύο, βρέθηκαν αρκετές καλές στιγμές. Από το ανθεμικό (ουχούχου, ουχούχου) “Captain Crash” από το “Crush”, το ευχάριστο “Who says you can’t go home” (“Have a nice day”), το απαραίτητο διάλειμμα του “When we were beautiful” (“Circle”) ως το παρεξηγημένο αλλά κιθαριστικό “We got it going on” (“Lost highway”). Για μένα το “In these arms” παραμένει από τα πιο αισθησιακά και γεμάτα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα και χάρηκα που δεν παραβλέφθηκε απόψε.

Δυο μπαλάντες έλαμψαν στο καλοκαιρινό αυτό βράδυ του καυτού Ιούλη. Δυο τραγούδια που σημάδεψαν τους BON JOVI με την εμπορική τους επιτυχία, αλλά και την διαχρονικότητά τους. Δυο συνθέσεις που επιτρέπουν στην ήρεμη δύναμη του συγκροτήματος, τον Richie Sambora, να λάμψει. Το “I’ll be there for you” και το “Bed of roses” ακούστηκαν απανωτά κι έκαναν τα κορίτσια (ακόμα και τα 40άχρονα κορίτσια) να λιώσουν. Οι εκτελέσεις άψογες, αν και κάποιοι από μας περιμέναμε τον Sambora να αναλάβει το μικρόφωνο στο πρώτο από αυτά.

Κι αν το “When we were beautiful” ήταν διάλειμμα, τότε το “Work for the working man” ήταν αχρείαστο (αν και πιστεύω ο πολιτικοποιημένος Jovi το έβαλε στο σετ σαν αναφορά στην οικονομική κατάστασή μας). Όμως ανταμειφθήκαμε με το δυνατό κλείσιμο και τα “Have a nice day” και “Keep the faith” από τα ομώνυμα αντίστοιχα άλμπουμ.

Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω οτι σχεδόν σε ολόκληρη την περιοδεία, οι BON JOVI έκαναν 2 encore. Δυστυχώς στην Αθήνα ζήσαμε μόνο το ένα. Η απογοήτευση του υποφαινόμενου, ήταν η παράλειψη του “Dry county”. Της πιο άρτιας, hard rock στιγμής της ιστορίας τους, που ακούστηκε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και δυστυχώς δεν έχω ευχαριστηθεί σε προηγούμενη συναυλία τους. Οι θεωρίες για την υψηλή θερμοκρασία της βραδιάς δεν ισχύουν. Απλά ανατρέξτε στην εκπληκτική ερμηνεία του Jon Bon Jovi στο “Always” στο encore παρακαλώ. Αν και δεν συζητήθηκε αρκετά, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, δεν είχε προβλέψει για πολλά μεταμεσονύκτια δρομολόγια, εξού και η παράλειψη των “These days” “Blood on blood” (και τα δυο από τις κορυφαίες τους στιγμές) αλλά και του “Love’s the only rule” που είχαν προγραμματίσει.

Σίγουρα τα “Wanted (dead or alive)” και “Livin’ on a prayer” ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς και παρότι μια πικράδα έμεινε σε μερικούς μας, η βραδιά έκλεισε “on a high”. Δεν ήταν υπέροχο που κάναμε τον JBJ να απαρνηθεί το μικρόφωνο στο “Wanted”?

Μια τέτοια βραδιά, με 60 χιλιάδες κόσμο, κι άλλους τόσους που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν, τα σχόλια ήταν σίγουρο πως θα έδιναν και θα ‘περναν. Μα γίνεται να μην προσέλκυσαν άσχετους, ποζεράδες (με την κακή έννοια) και κάθε διάττοντα αστέρα της εμπορικής τηλεόρασης; Ε, και; Αυτοί θα μας απασχολούν; Κι αν κάποιοι από εσάς ήξεραν κάθε στίχο και κίνηση των BON JOVI, γιατί σας δίνει το δικαίωμα να ευχαριστηθείτε τη συναυλία παραπάνω; Χίλια μπράβο στους γονείς των παιδιών που βρέθηκαν και ήξεραν μόνο τα μισά από τα τραγούδια. Συγχαρητήρια σε όσους πλήρωσαν για να ευχαριστηθούν ένα συναυλιακό γεγονός, σε μια εποχή κρίσης (αξιών, οικονομική, κλπ). Μπράβο σε όλους, που πήγαν για να διασκεδάσουν κι όχι για να κάνουν κριτική.

Μπορεί ο κύριος Bon Jovi, να απομακρύνεται από τις κορυφαίες συνθετικές του μέρες, να τείνει να εξελιχθεί σε μοντέρνο Springsteen (άλλωστε είναι δηλωμένος φαν) και να εμβαθύνει μόνο στην συναυλιακή υστεροφημία του συγκροτήματος, όμως, μετά από 28 χρόνια συνεχής παρουσίας, εξακολουθεί να βρίσκεται σε φόρμα. Με 40 βαθμούς, ποιος άλλος θα χτυπιόταν για 2 ώρες στην Αθήνα και θα απέδιδα τόσο καλά μια μπαλάντα σαν το “Always” προς το τέλος;

Καμιά κλασική μπάντα δεν αποδίδει σήμερα όπως πριν από 20 και 30 χρόνια στο απώγειο της δόξας τους (και μην ακούσω κάποιες εξαιρέσεις, γιατί οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα), αλλά πολλές από αυτές (……………..χώρος για να προσθέσετε όποιο όνομα θέλετε), φροντίζουν να επενδύουν στην live εμπειρία που προσφέρουν, γιατί φίλοι μου, το rock n’ roll είναι για να παίζεται ζωντανά. Είναι μια γιορτή, που όσο κι αν την ευχαριστηθείς από το στερεοφωνικό σου, τελικά είναι γραμμένη για να μεταφέρεται στη σκηνή.

It was one wild night!

Κείμενο – φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

3 / 10

Οι VAN CANTO είναι μια μπάντα που έχω σε μεγάλη εκτίμηση, κυρίως λόγω του διαφορετικού που μας παρουσίασαν και των εκπληκτικών είναι η αλήθεια φωνητικών ικανοτήτων των μελών τους. Όμως το “Break the silence” με απογοήτευσε πλήρως!

Για όσους δε ξέρουν τη μπάντα, οι VAN CANTO είναι μια μπάντα η οποία αποτελείται μόνο από τραγουδιστές κι έναν ντράμερ. Οι φωνές κάνουν όλη τη δουλειά όσον αφορά τα όργανα (μπάσο, κιθάρες, πλήκτρα) και το μόνο πραγματικό όργανο είναι τα drums. Έχουν παρουσιάσει πάρα πολύ ενδιαφέρουσες και ωραίες δουλειές, τόσο σε δικά τους κομμάτια (“Speed of light” για παράδειγμα), όσο φυσικά και στις διασκευές που τους έκαναν άλλωστε και πιο γνωστούς (παραδείγματα πάρα πολλά… “Rebellion”, “Kings of metal”, “Wishmaster” κλπ).

Είχα κάνει και την κριτική του προηγούμενου άλμπουμ τους, “Tribe of force”, το οποίο και μου άρεσε πάρα πολύ. Επομένως, βάζοντας να ακούσω τη νέα δουλειά τους, ήμουν πολύ θετικά προκατειλημένος. Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τέτοια απογοήτευση όμως.

Οι VAN CANTO τείνουν να γίνουν (ή καλύτερα έγιναν για την ακρίβεια) APOCALYPTICA. Τι εννοώ; Ότι αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς και έδινε ενδιαφέρον στη μουσική τους, τους κατέντησε πλέον κουραστικούς και βαρετά επαναλήψιμους. Με μία διαφορά όμως από τους APOCALYPTICA. Οι APOCALYPTICA γράφουν τουλάχιστον ακόμα πολύ ωραία κομμάτια, ενώ οι VAN CANTO δυστυχώς όχι. Και ακόμα και οι διασκευές στο άλμπουμ αυτό είναι κακές.

Από τα 7 νέα κομμάτια τους στο “Break the silence”, αξίζουν/ακούγονται τα 2 (“Black wings of hate” και “Spelled in waters” με τον Markus Siepen των BLIND GUARDIAN στην ακουστική κιθάρα) και αυτά χωρίς να είναι κάτι το πολύ καλό. Οι τρείς διασκευές τώρα, είναι πλην μίας πονεμένη ιστορία. Το “Primo Victoria” των SABATON (συμμετέχει ο Joakim Broden των Σουηδών) είναι σαφώς κατώτερο του αυθεντικού και ανούσιο. Το “Bed of nails” του ALICE COOPER μπορεί να μην το κατακρεούργησαν όπως η Tarja, αλλά και πάλι είναι μετριότατο. Η μόνη διασκευή που αξίζει, είναι αυτή στο “Master of the wind” των MANOWAR, η οποία μου άρεσε πραγματικά πάρα πολύ. Βέβαια, δε νομίζω οι οπαδοί της μπάντας να έχουν την ίδια άποψη με εμένα, μιας και η εκτέλεση των VAN CANTO έχει γυναικεία φωνητικά, αλλά όσοι δεν το βρείτε «ιεροσυλία» κλπ, θα το απολαύσετε.

Το “Break the silence” είναι ένα κουραστικό, μονότονο, ανούσιο άλμπουμ και ένα βήμα πίσω για τους VAN CANTO. Έφτασαν αισίως τα 4 άλμπουμ μαζι με αυτό και καλό θα ήταν να προσπαθήσουν να κάνουν και κάτι άλλο, γιατί αυτό που τους έκανε γνωστούς και διαφορετικούς, πλέον τους κάνει βαρετούς και επαναλήψιμους δυστυχώς με την κακή έννοια. Απογοήτευση…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

8 / 10

Έχοντας τη χαρά να γνωρίζω τον Daniel Gildenlow πολλά-πολλά χρόνια κι έχοντας κάνει ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τη μουσική, είμαι βέβαιος ότι το “Road salt two” είναι ο απόλυτος δίσκος που θα ήθελε να δημιουργήσει, με βάση τα μουσικά του γούστα. Όσοι είχατε ακούσει το “Road salt one” και είχατε ξενερώσει, μπορείτε να προχωρήσετε παρακάτω, αφού το δεύτερο μέρος του δίσκου δεν είναι παρά η φυσική του συνέχεια όπως είναι και αναμενόμενο. Οτιδήποτε άλλο, θα με εξέπληττε δυσάρεστα. Οι μουσικοί προσανατολισμοί των PAIN OF SALVATION είναι καθαρά rock, αλλά η ποικιλία εδώ είναι μεγαλύτερη, η ατμόσφαιρα πιο σκοτεινή και οι συνθέσεις λίγο πιο «σκληρές». Έχουμε το φοβερό folk “To the shoreline”, το ασύλληπτο “Healing now” με το μαντολίνο, το “The deeper cut” και το “The physics of gridlock”, που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους τέσσερις πρώτους δίσκους τους, το “Mortar grind” που θυμίζει το “Ashes”, το ατμοσφαιρικό ακουστικό “1979” και το “Mortar grind” που είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό του νέου τους ύφους.

Προσωπικά, τους PoS τους λατρεύω όπως ήταν στο “Entropia”, το “Remedy lane” και το “The perfect element part 1”. Δέχομαι όμως απόλυτα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ενός χαρισματικού μουσικού όπως ο Daniel Gildenlow, ο οποίος πειραματίζεται και αλλάζει στυλ από δίσκο σε δίσκο, έχοντας μία πραγματική progressive κουλτούρα. Αυτό όμως ακριβώς το γεγονός, ίσως να είναι και ανασταλτικός παράγοντας γι’ αυτούς, γιατί πέρα από την Ελλάδα, δεν έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν ένα γερό fan base και η όλη αντιαμερικάνικη στάση του Gildenlow, τους έχει στοιχίσει σε δημοφιλία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως και να έχει, το “Road salt two”, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, τον οποίο όμως, οι παραδοσιακοί οπαδοί των PAIN OF SALVATION, θα δυσκολευτούν να χωνέψουν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα αγκαλιαστεί όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, ιδιαίτερα εκείνες στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Εκτιμώ αφάνταστα τον δίσκο, αλλά θα προτιμήσω τις παλαιότερες δουλειές τους για τα προσωπικά μου γούστα. Γι’ αυτό άλλωστε και πέρα από το αντικειμενικό της παρουσίασης, που αφορά το μουσικό ύφος, ο βαθμός είναι καθαρά υποκειμενικός και αφορά τα προσωπικά μου γούστα…

Σάκης Φράγκος

8,5 / 10

Όταν έσκασε το ντεμπούτο των REDEMPTION το 2003, θορυβημένος από τα σπουδαία ονόματα που συμμετείχαν (Mark Zonder, Michael Romeo, Ray Alder κτλ), έψαξα, ρώτησα κι έμαθα μέσα από συνεντεύξεις και από φίλους του κυκλώματος, το ποιον του Nick van Dyk, κιθαρίστα, κύριου συνθέτη και ηγέτη του σχήματος. Ο Nick van Dyk, είναι λοιπόν, ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, ο οποίος είχε μία σημαντική οικονομική επιφάνεια και μπόρεσε να πληρώσει τους εν λόγω μουσικούς, να συμμετέχουν στους δίσκους του, ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει έναν σημαντικό δίσκο. Με τα χρόνια, η ποιότητα των δίσκων των REDEMPTION τελειοποιούνταν και η σύνθεση του σχήματος γινόταν ολοένα και πιο σταθερή, με αποκορύφωμα το απίστευτα καλό “Snowfall on judgment day” του 2009, με τον Ray Alder μόνιμο τραγουδιστή, ένα ντουέτο με τον James LaBrie στο “Another day dies” κι ένα από τα καλύτερα prog άσματα της τελευταίας δεκαετίας, το “What will you say”.

Εκεί όμως που περιμέναμε να κάνουν το «μπαμ» οι REDEMPTION, έσκασε σαν κεραυνός αν αιθρία η είδηση ότι ο Nick van Dyck, πάσχει από μία σπάνια μορφή λευχαιμίας και δεν έχει πάνω από τρία χρόνια ζωής… Ο καλλιτέχνης όμως, δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τους καλύτερους γιατρούς και φαίνεται να ξεπέρασε το πρόβλημά του και δύο χρόνια μετά το προηγούμενο αριστούργημά του, μας χαρίζει το “This mortal coil”. Είναι εμφανές ότι η ατμόσφαιρα έχει επηρεαστεί από την πολύ δυσάρεστη εμπειρία της ασθένειας που είχε και σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι επιθετικά, με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα απ’ ότι στο παρελθόν και τίτλους που φανερώνουν ότι έψαχνε εναγωνίως να βρει διέξοδο στο πρόβλημά του μέσα από τη μουσική. Πως αλλιώς άλλωστε εξηγούνται τίτλοι όπως το “No tickets for my funeral”, “Departure of the pale horse” ή το “Stronger than death”, που δείχνουν ότι ο Nick van Dyck, πάλεψε με τον θάνατο κι έστω και προσωρινά τον νίκησε… Εννοείται ότι η μουσική τους είναι μία μίξη DREAM THEATER (που ανέκαθεν υπήρξαν η κυρίαρχη επιρροή τους), FATES WARNING των τελευταίων δίσκων και SYMPHONY X, εννοείται ότι ο Ray Alder ξεδιπλώνει για μία ακόμη φορά το απίστευτο ταλέντο του, το οποίο στερούμαστε τόσα χρόνια λόγω της «ανομβρίας» των FATES WARNING, εννοείται ότι το εξώφυλλο του Travis Smith είναι φανταστικό. Για την παραγωγή του Neil Kernon, είχα μερικές επιφυλάξεις μέχρι να ακούσω το δίσκο (μετά τα ανοσιουργήματα στο “Enemies of reality” των NEVERMORE και στο “Sons of thunder” των LABYRINTH, έχω χάσει την εμπιστοσύνη που είχα στο πρόσωπό του), αλλά εξαλείφθηκε με τις πρώτες νότες.

Εν κατακλείδι, το “This mortal coil”, ΔΕΝ είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, παραμένει όμως ένα εξαιρετικό δείγμα progressive metal κατηγορίας Champion’s League, έχοντας υπόψη και το γεγονός της «προσωπικής νίκης» του Nick van Dyk, που κάνει το δίσκο αυτό κομβικής σημασίας. Αρχικά με ενδιαφέρει ότι επέστρεψε δυνατός και με ένα άλμπουμ που δύσκολα γράφεται στις μέρες μας. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος, ότι το “Snowfall…” θα το ξεπεράσει στον επόμενο δίσκο του. Γιατί είναι winner!

Σάκης Φράγκος

Να λοιπόν που βρισκόμαστε ξανά! Καλώς ήρθατε στην ηλεκτρονική μορφή του ROCK HARD και κατά συνέπεια και στο Wasted Years! Δεν πρόκειται να αλλάξουμε συνήθειες, εδώ θα μείνουμε, γραφικοί, γκρινιάρηδες, ρομαντικοί αλλά πάντα σε αναζήτηση της καλής μουσικής! Ξεκινάμε λοιπόν, αφού όλους αυτούς τους μήνες και πολύ και καλό υλικό κυκλοφόρησε στην αγορά και αρκετά παλιά άλμπουμ έτυχε να ακούσω που δεν τα γνώριζα καθόλου πιο πριν, αλλά και άθφονες επανακυκλοφορίες έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μας Για να δούμε τι θα δούμε…

Ξεκινάμε με τις must επανακυκλοφορίες των δυο και μοναδικών άλμπουμ των Βρετανών ROMEO’S DAUGHTER, το ομώνυμο και το “Delectable”. Το πρώτο κυκλοφόρησε το 1988 και αμέσως έκαναν αίσθηση τα εντυπωσιακά φωνητικά της Leigh Matty, αλλά και ο καθαρός μα δυναμικός τους ήχος κάτι ανάμεσα σε SURVIVOR και FM, αλλά με με μια πιο Βρετανική rock προσέγγιση. Στην διαμόρφωση του ήχου τους μεγάλο ρόλο έπαιξε και η άποψη του σούπερ παραγωγού Mutt Lange, ο οποίος και σε μερικά τραγούδια έκανε την παραγωγή. Το άλμπουμ δεν πέρασε απαρατήρητο και μάλιστα το “I cry myself to sleep at night” το πήρε και η Bonnie Tyler, το “Heaven in my backseat” μπήκε στο soundtrack της ταινίας “Nightmare on Elm street part V”, και το θαυμάσιο “Wild child” το έκαναν επιτυχία και οι HEART λίγα χρόνια αργότερα. Ο δρόμος για τους ROMEO’S DAUGHTER έδειχνε να είναι φωτεινός, όμως τα επόμενα χρόνια η μπάντα έπραξε το μοιραίο λάθος να περιμένει τον Lunge να τους κάνει την παραγωγή στο δεύτερο τους άλμπουμ, πράγμα που τους έκανε να μείνουν εκτός δισκογραφίας μέχρι το 1993, που πια ο μελωδικός ήχος είχε παραδώσει πνεύμα και το grunge είχε κυριαρχήσει. Όμως το “Delectable”, ήταν ακόμα ένα εξαίσιο άλμπουμ, που θα αρέσει σε όλους τους fan του μελωδικού hard rock, απλά κυκλοφόρησε σε μια εντελώς άκυρη περίοδο και έτσι έμεινε να το γνωρίζουν οι λίγοι και πιστοί. Ειδικά το single “Attracted to the animal” ..σπέρνει! Άριστη ευκαιρία τώρα που η μπάντα δραστηριοποιείται πάλι και επανακυκλοφορούν και τα δυο τους άλμπουμ, να τους μάθει πιο πολύς κόσμος!

Ο φτωχός ο Jani Lane πέθανε ξαφνικά και είναι κρίμα να φεύγουν τόσο νέοι οι καλλιτέχνες. Όμως η πρώην μπάντα του οι
WARRANT, κυκλοφόσαν ένα εξαιρετικά καλό άλμπουμ, ελάχιστη η σχέση με τον ήχο του γνωστού hit τους “’Cherry Pie”, και δείχνουν πως ξέρουν και μπορούν να ροκάρουν straight ahead, χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα! Πολύ δυναμικό και ηλεκτροφόρο το “Rockaholic”, θα αρέσει σε όλους όσους γουστάρουν από THUNDER έως AC DC, και από CINDERELLA έως LED ZEPPELIN. Στιβαρό rock από τους WARRANT που οφείλουν πολλά στον νέο τους τραγουδιστή Robert Mason (ex-Lynch MOB). Στα ίδια περίπου αλλά με πιο πολλές αναφορές στις λαμπερές μέρες του Hollywood και του L.A. των 80s και με αμείωτο κέφι επανέρχονται στην δισκογραφία και οι BLACK N’ BLUE, μια μπάντα που είχε πολλές δυνατότητες, τις οποίες δεν αξιοποίησε, όταν πρωτοξεκίνησαν. Με το “Hell Yeah” όμως δείχνουν να έχουν όρεξη για καλή μουσική, θυμούνται καλές εποχές της Αμερικάνικης σκηνής και χωρίς να γίνονται γραφικοί μας δίνουν μια πολύ καλή ευκαιρία να τους θυμηθούμε ξανά και να απολαύσουμε το διασκεδαστικό stadium metal που παίζουν!

Το όνομα MILLION DOLLAR RELOAD, ίσως να μην σας λέει πολλά, αλλά το άλμπουμ τους “Anthems of degeneration” δεν πρέπει να περάσει αδιάφορα. Μια κεφάτη πρόταση από ένα νέο σχήμα που δείχνει να λατρεύει τους AC DC, AEROSMITH, KISS, Alice Cooper και MOTELY CRUE! Αν γουστάρετε ανεβασμένες καταστάσεις, τσεκάρετε τους οπωσδήποτε! 

Sweden Rock Festival Sölvesborg, 8 – 12 Ιουνίου 2011.

Πέμπτη συνεχόμενη φορά λοιπόν στο SRF, πιστός στη παράδοση που μας θέλει κάθε χρονιά αρχές Ιουνίου να απολαμβάνουμε ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης. Για μένα το SRF, όπως και κάθε μεγάλο φεστιβάλ, είναι πάντα ένα σχολείο, ένα πενθήμερο στο οποίο πας και ζεις σε μια διαφορετική πραγματικότητα, σε έναν πολιτισμένο κόσμο, σε μια οργανωμένη rock κοινωνία, μακριά από τις συνηθισμένες φαυλότητες της Ελληνικής νοοτροπίας και κακομοιριάς. Για να γίνω πιο σαφής και πιο επιθετικός -εάν θέλετε-, εδώ δεν συναντάς την φασιστική νοοτροπία του “εσύ είσαι φλώρος γιατί ακούς CRASHDIET” ή εκφράσεις τύπου “μουσική για κομμωτήρια και κοριτσάκια” εάν γουστάρεις π.χ. MR. BIG. Αυτά τα φασιστικού τύπου υβρίδια υπάρχουν και καλλιεργούν την άρρωστη νοοτροπία τους εδώ στην κακομοιριά της Ελλάδας. Εκεί είτε γουστάρεις THIN LIZZY, είτε GRAVE DIGGER, είτε DIMMU BORGIR είσαι απλά ροκάς και μέλος της ίδιας οικογένειας! Για αυτό γουστάρω να πηγαίνω εκεί και να απολαμβάνω κάθε χρόνο για τέσσερις ημέρες μουσική, ξενοιασιά και πάνω από όλα σεβασμό.

Φέτος, οι διοργανωτές αποφάσισαν να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο τον χώρο του φεστιβάλ και έτσι πρόσθεσαν ακόμα μια μεγάλη έκταση στο συναυλιακό τοπίο, στην οποία τοποθέτησαν λούνα παρκ, μια τεράστια ακόμα rest area και περισσότερα περίπτερα, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε η τεράστια νταλίκα της Harley Davidson, αλλά και αυτό της Volvo η οποία είχε βάψει τα αμάξια της με τα σήματα και χρώματα του φεστιβάλ, διότι ήταν χορηγός του SRF!. Από την άποψη των σκηνών δεν είχαμε σοβαρές αλλαγές, ZEPPELIN, SWEDEN, ROCK, FESTIVAL και η πιο μικρή από όλες ήταν η ROCKKLASSIKER που φιλοξενούσε τις πιο μικρές μπάντες και γινόντουσαν τα καλύτερα πάρτυ εκεί! Φυσικά όπως κάθε χρόνο στον περιβάλλοντα χώρο του φεστιβάλ υπήρχε ένα “Μοναστηράκι” με ότι βάζει ο νου σας να μπορείτε να αγοράσετε, αλλά και αφού περάσει κανείς την είσοδο, ανάμεσα στις σκηνές τα περίπτερα με απίθανα φαγητά ή ρούχα, ή cd, ήταν άφθονα! Η οργάνωση κάτι παραπάνω από τέλεια φυσικά και την Τετάρτη 8 Ιουνίου το πάρτυ ξεκίνησε!

8/6/2001

Η πρώτη μέρα πάντα αρχίζει απογευματάκι(είναι μισή δηλαδή γιατί οι άλλες ξεκινάνε από τις 11 το πρωί) και πραγματοποιείται στον μισό χώρο του SRF.

Το φεστιβάλ το άνοιξαν, λοιπόν, οι SEVENTRIBE, οι οποίοι είχαν κερδίσει την θέση τους μετά από ψηφοφορία σχετικά με ποια ανεξάρτητη μπάντα θα ξεκινούσε το φετινό SRF. Επί σκηνής ήταν κάπως περιέργοι θα έλεγα, πολυμελής μπάντα, ντυμένοι με άσπρα παντελονάκια και ροζ πουκάμισα, αλλά και με έναν τύπο να φορά μια αλογοκεφαλή και να κόβει βόλτες επάνω στην σκηνή. Μουσικά ήταν ένα υβρίδιο SLIPKNOT με κάποια hip hop στοιχεία, αλλά εμένα δεν μου έκαναν καμιά εντύπωση και γρήγορα αποχώρησα από την Zeppelin stage προς αναζήτηση κάποιου πιο ενδιαφέροντος θέματος να ασχοληθώ!

Λίγο αργότερα στην Sweden stage, οι RHINO BUCKET, μου τράβηξαν την προσοχή καθώς ποτέ στο παρελθόν δεν είχε τύχει να τους δω. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα κιόλας με το αλά AC DC rock στυλ τους, κάπως άνευροι ήταν, αλλά οκ. Στο μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να συννεφιάζει και αυτό καλό σημάδι δεν ήταν ομολογώ! Αλλά από την άλλη, όταν είσαι σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.

Επόμενος σταθμός, CRASHDIET! Είναι από τις καλύτερες νέες μπάντες αυτή τη στιγμή στον πλανήτη και περιμένουν την ώρα για το μεγάλο break! Ο κόσμος μαζεύεται μπροστά στην Sweden stage, και η σκηνή παίρνει στην κυριολεξία φωτιά, αφού οι Σουηδοί neo-glam rockers χρησιμοποιούν μπόλικες φωτιές στο show τους! Περίπου 10.000 κόσμος τρώει από τα χέρια τους, σε μια εξαιρετική εμφάνιση της μπάντας, που δικαιολογεί 100% την μέχρι σήμερα φήμη τους! Έπαιξαν ένα απολαυστικό best of και από τα τρία άλμπουμ τους, αποθεώθηκαν, το διασκέδασαν, μας διασκέδασαν και αποχώρησαν αφήνοντάς μου τις καλύτερες εντυπώσεις! Thumbs up!

Παράλληλα έπαιζαν οι BLACK VEIL BRIDES, που ατυχώς τους έχασα, αλλά άκουσα πολύ καλά σχόλια για το goth/glam metal που παίζουν. Δεν με απασχόλησαν οι FIVE HORSE JOHNSON και NECRONAUT διότι είχε αρχίσει να ρίχνει ..παπάδες και προτίμησα να μείνω στεγνός και έτοιμος για HARDCORE SUPERSTAR! Τι στεγνός δηλαδή που άνοιξαν οι ουρανοί και έγινε πανικός με αποτέλεσμα να οπισθοχωρήσουμε ατάκτως στα backstage και να τους χάσω!!! Παρόλο το χαμό, τα θηρία βγήκαν και έπαιξαν και μάλιστα σχολιάστηκε με τα καλύτερα λόγια η απόδοση τους! Ήταν όμως άτυχοι για έπαιξαν εν μέσω ισχυρότατης βροχής και σίγουρα πολύς κόσμος που είχε έρθει να δει τους headliners της βραδιάς, αναγκάστηκε να φύγει. Πάντως γύρω στους 6-7.000 ήρωες έμειναν πιστοί και αποθέωσαν την μπάντα που έδωσε ένα πολύ καλό show, όπως μάθαμε την επόμενη μέρα. Sorry, αλλά με τέτοια βροχή δεν περπατούσες με την καμία το ενάμιση χιλιόμετρο από τα backstage μέχρι την Sweden stage για να τους δούμε! Κρίμα!

9/6/2011

Ο ήλιος λάμπει στον Σουηδικό ουρανό, με κάποια σύννεφα πάντα να υπάρχουν, αλλά η χτεσινή καταιγίδα ανήκει στο παρελθόν και έτσι με τον καφέ ανά χείρας, έντεκα ακριβώς δίνουμε το παρόν!

Την μέρα ξεκινάνε οι OZ!! Ναι, καλά διαβάσατε, οι OZ!! Οι πιο παλιοί σίγουρα τους θυμάστε! Κλασσικό heavy metal, καλοπαιγμένο, μια πολύ καλή αρχή για την μέρα μας με το “Fire in the brain” να είναι highlight! Στην συνέχεις μας υποδέχονται οι DUFF McKAGAN’S LOADED, εξαιρετικοί επί σκηνής, ενεργητικοί πολύ και με τον Duff, παρά το πρωινό του πράγματος να έχει πολλά κέφια! Ωραίο live βασισμένο στα δικά τους άλμπουμ, μας άφησε ωραίες αναμνήσεις το χύμα rock n’ roll τους αλλά και το ενίοτε metal που έπαιξαν! Ωραία πράματα! Τους THE HAUNTED ελάχιστα τους είδα, διότι στην Festival stage, ανέβηκαν οι Αμερικάνοι BUCKCHERRY και δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να τους χάσω! Μπάντα με απίστευτη ιστορία, μεγάλο come back, διανύουν μια δεύτερη περίοδο επιτυχίας και μπροστά σε καμιά 15αριά χιλιάδες κόσμο έδειξαν πως επί σκηνής είναι ακόμα καλύτεροι! Ενέργεια, πάθος, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, party attitude και μια χαρά!!! Φυσικά το φινάλε ήταν με το Crazy bitch! Βλέποντας BUCKCHERRY δεν είδα Dan Reed Band αλλά δεν θα σκάσω κιόλας… Η ώρα έχει πάει τρεις. Ιδού το ερώτημα… Joan Jett ή CLUTCH; Ε φυσικά Joan Jett, αφού πια είναι ελάχιστες οι εμφανίσεις της εκτός Αμερικής! Η αγριόγατα λοιπόν με το πιο γλυκό χαμόγελο, επί σκηνής και το punk rock n’ roll της πάει κι έρχεται σαρώνοντας όλο το φεστιβάλ! Η τύπισσα επί σκηνής είναι άλλο πράμα!! Φυσικά παίζει όλα τα κλασσικά της τραγούδια και επιπλέον τραγούδια από RUNAWAYS, αστειεύεται με τους cameramen, ο κόσμος την αποθεώνει, αυτή μοιράζει χαμόγελα, και μοιάζει σαν εξημερωμένο άγριο θηρίο που απολαμβάνει το χειροκρότημα! Μεγάλη εμπειρία να την βλέπει κανείς live! Εβδομήντα πέντε λεπτά άψογου punk / hard rock!

Τρέχω για μισή ώρα στους AOR θεούς FM, που είναι στην Zeppelin stage, δεν τους ευχαριστιέμαι πολύ όμως, γιατί στην Festival πάλι πίσω, ανεβαίνουν οι QUEENSRYCHE και όπως και να το κάνουμε πάω να τους δω και αυτούς. Μ… ναι, τους είδα όσο άντεξε η καρδούλα μου, γιατί όσο παίζανε τα παλιά ήταν όλα μια χαρά, όταν αρχίσανε τα καινούργια, ξαφνικά βρε παιδιά μου νύσταξα! Περίεργο πράμα! Και έχω την εντύπωση πως νύσταξαν και οι υπόλοιποι 20.000 που ήταν μπροστά από την festival stage! Σύμπτωση; δεν νομίζω! Ο Tate δεν μπορώ να πω πως ήταν και στα καλύτερα του και συνολικά μάλλον έπρεπε να μείνω στους FM οφείλω να ομολογήσω! Στην συνέχεια, MOONSPELL, δεν πήγα, αλλά πήγα ACCEPT διότι, δεν έχει διότι! Οι ACCEPT είναι σε τρελή φόρμα και δεν τους χάνεις, ειδικά όταν παίζουν σε μεγάλα φεστιβάλ. Απλά πράματα! Οι τύποι τσάκισαν κόκαλα! Εάν τους γουστάρατε μια στο Gagarin, εδώ σε μεγάλη σκηνή (Rock) και με 20.000 τρελούς από κάτω, φανταστείτε τι έκαναν!!! Heavy metal to the bone και αποθέωση! Οι ACCEPT του 2011 είναι άπαιχτοι! Τρέχω για THE CULT! Παίζουν στην Festival stage και με εντυπωσιάζουν και αυτοί, αφού παρά τα κιλάκια του ο Ashbury είναι σε τρομερή φόρμα! Πολύ καλοί και αυτοί, όχι εντυπωσιακοί, αλλά καλοί!

Στην συνέχεια, πίσω στην Rock stage, ο Αετός έχει ήδη στηθεί και δεσπόζει στον χώρο! Τα φώτα σβήνουν και μια από της πιο εμβληματικές φιγούρες του heavy metal, επί μιάμιση θα σαρώνει το Sweden rock κάνοντας headbanging, η μπάντα του θα ξερνά καυτό μέταλλο, το ένα all time classic μετά το άλλο και o κόσμος θα ξεχάσει το τι συμβαίνει γύρω γύρω από την πόρωση! Οι SAXON είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί σε ένα μεγάλο φεστιβάλ! Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Ατυχείς οι εξαιρετικοί MORBID ANGEL που παίζουν την ίδια ώρα μαζί τους! Όσο για τους χαβαλέδες G WAR, ναι, θα ήθελα να τους δω τι κάνουν επί σκηνής, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω SAXON για να δω G WAR!! Οπότε και αυτούς τους έφαγε το μαύρο το σκοτάδι!

Η ώρα πήγε έντεκα όμως, και ώρα για JUDAS PRIEST που ήταν headliners της μέρας! Πολύ καλοί για ακόμα μια φορά, εξαιρετικοί επί σκηνής, ο Halford σε καλή κατάσταση, αν και στην Αθήνα εδώ που τους ξαναείδα μου άρεσαν πιο πολύ, δεν μπορώ να πω κάτι κακό για την εμφάνιση τους στην Σουηδία. Set best of, σαν μια γροθιά όλη η μπάντα, απλά ιδανικοί headliners! Μια τέλεια μέρα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο! Κουρασμένοι και εξαντλημένοι πήραμε την άγουσα για τα αποδυτήρια!

10/6/2011

Έντεκα και τριάντα ακριβώς, είχα πάρει καφέ, είχα ξυπνήσει, είχα ετοιμαστεί, είχα σενιαριστεί και ήμουν φάτσα κάρτα στην Zeppelin stage για να δω HOUSTON! Θα μου πείτε τι τρέλα σε βαράει και σένα ρε φίλε; αλλά τι να κάνω που ένας από τους βασικότερους λόγους που πήγα και φέτος εκεί πάνω ήταν αυτοί εδώ οι νέοι ηγήτορες του AOR ήχου; Έτσι λοιπόν, να ‘μαι μπροστά στην σκηνή περιμένοντας να δω την μπάντα που κατά την γνώμη ήταν η νο1 έκπληξη του 2010!! Μελωδικό hard rock και AOR first class, ένας κιθαρίστας Blackmore -wannabe (εντελώς όμως!) και μια μπάντα βγαλμένη από τις καλύτερες 80s αναμνήσεις μας, με υπερσύχρονο ήχο όμως και άψογη παρουσία, ήταν η ανταμοιβή μου για τον ενθουσιασμό που έχω τόσο καιρό τώρα για τους HOUSTON! Τεράστια ελπίδα από ένα συγκρότημα που ανακατεύει άριστα τον Σκανδιναβικό μελωδικό ήχο των EUROPE με το AOR / hard rock των πρώιμων BON JOVI. Εάν δεν τους ξέρετε, εσείς χάνετε! Αυτή ήταν η ιδανική αρχή για την τρίτη μας μέρα! Στην συνέχεια, είχα την περιέργεια να δω τους STEELHEART, και έτσι αγνόησα τους AGENT STEEL. Ατυχώς οι STEELHEART δεν έχουν πια εκείνο το κεφάτο hair metal στοιχείο που τους; χαρακτήριζε στα πρώτα τους χρόνια και δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασαν. Πιο πολύ καθόσουν να τους δεις από περιέργεια παρά σε άγγιζε η μουσική τους! Κρίμα γιατί περίμενα κάτι παραπάνω. Βέβαια όλα τα γνωστά τους τραγούδια παίχτηκαν με αποκορύφωμα το “She’s gone”, αλλά ρε παιδί μου κάτι έλειπε… Η ώρα περνά και στις 13.30 τρέχουμε στην Festival stage διότι οι καθηγητές μουσικής έχουν ήδη αναλάβει δράση! Οι Mr. BIG είναι εδώ! Με την original σύνθεση τους, τεχνοκρατικοί, κεφάτοι, επιδειξιομανείς, ενθουσιώδεις και φυσικά άψογοι στα πάντα δεν άφησαν κανέναν μας με το παραμικρό παράπονο! Τέλειο set list, ένας Eric Martin έφηβος στην κυριολεξία, σε κάνουν να σκέφτεσαι πόσο πολύ αξίζει τον κόπο να κάνεις τέτοια μακρινά ταξίδια για να δεις αυτά τα συγκροτήματα! Εμπειρίες! ICED EARTH, EVERGEY δεν είναι από τις προτεραιότητες μου, αν και τελικά είδα τους πρώτους να παίζουν εκκωφαντικά δυνατά μπροστά σε πολλές χιλιάδες κόσμο να τους υποστηρίζει. Αντιθέτως λίγος σχετικά κόσμος ήταν στους ALIEN στην Rockklassiker stage, περίπου 3.000 άτομα, ανάμεσα τους και εγώ! Πού θα ξανάβλεπα ποτέ στην ζωή μου τους AORάδες Σουηδούς; Εμφανώς γερασμένοι αλλά παιχταράδες οι ALIEN παρέδωσαν μαθήματα μελωδικού ήχου και εγώ έχω να λέω πως τους είδα! Επόμενοι… DOWN, MUSTACHE, ELECTRIC WIZARD, STRYPER! Αυτά είναι! Για όλα τα γούστα μουσικές! Από τους τέσσερις, τους τρεις τους έχω ματαδεί! Ποιος λοιπόν ήταν ο τυχερός; Μαντέψτε!! Έλα, λίγο ακόμα… Μα ακόμα πετάνε Βίβλους στον κόσμο!!! Ο γιές! “To hell with the devil”, Soldiers under command”, “Calling on you”, “Honestly””, “The rock that makes me roll”, “Heaven and hell” (εις μνήμην R.J.Dio) και όλα τα hits τους και οι STRYPER παίζουν σαν να ξεκίνησαν τώρα την καριέρα τους! Πάααρα πολύ καλοί και τρομερά δημοφιλείς, παίξανε μπροστά σε τουλάχιστον 15.000 κόσμο! Ατυχώς και παρά τις προσπάθειες μου, δεν μπόρεσα να πιάσω μια Βίβλο! Για να πάμε στην συνέχεια στον Rob Zombie, που έπαιζε στην Festival stage. Πολλά σκηνικά, πολλά θεατρικά κόλπα, πολύ φασαρία, δεν ήταν καθόλου του γούστου μου η όλη φάση και βαρέθηκα πολύ γρήγορα, Αντίθετα το southern rock των DOC HOLIDAY ήταν πιο ευχάριστο αυτιά μου και το απόλαυσα πραγματικά. Το δίδυμο OVERKILL – HELLOWEEN ήταν ομολογώ πολύ ελκυστικό και μοίρασα το παιχνίδι ανάμεσα στους δυο, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι οι HELLOWEEN ήταν πάρα πολύ καλοί, μάλλον οι καλύτεροι που έχω δει ποτέ! Με τους GHOST δεν τρελαίνομαι, οπότε η προσοχή μου στράφηκε στους headliners της βραδιάς τους WHITESNAKE που είχαν υποσχεθεί και εκπληξούλες. Από εκπλήξεις ομολογώ είχαμε μπόλικες! Α, παράπονο δεν έχουμε κανένα! Μας περιποιήθηκαν μια χαρά! Ο Coverdale προσπαθούσε να τραγουδήσει και όταν δεν στρίγγλιζε τραγουδούσαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας άψογα, σε μιάμιση ώρα συναυλίας είδαμε τρία σόλο κιθάρας και σόλο drums, αμέ, σύνολο εάν θυμάμαι καλά δέκα ολόκληρα τραγούδια και μόνο όταν στην σκηνή ανέβηκε ο Bernie Mardsen μαζί με τον Andrian Vandeberg ήταν μια ομολογουμένως ωραία στιγμή για τους WHITESNAKE. Γενικά όμως, πέντε χρόνια στο Sweden Rock, σίγουρα οι WHITESNAKE μαζί με τους GUNS & ROSES και τον συχωρεμένο τον Gary Moore ήταν τα χειρότερα headlining σχήματα που έχω δει.

11/6/2011

Τελευταία μέρα του φετινού SRF, αλλά είχε πολύ πράμα να απολαύσει κανείς σε συνδυασμό με την υπέροχη και ηλιόλουστη μέρα που μας επιφύλασσε! Να πω την αλήθεια ξεκινήσαμε με το καφεδάκι μας στο χέρι να δούμε την Lee Aaron, αλλά περνώντας από την Rockclassiker μας τράβηξε την προσοχή μια μπάντα που έπαιξε, σχεδόν unplugged διασκευές. Ήταν οι GODA GRANNAR, μια άγνωστη σε μένα Σουηδική μπάντα, η οποία είχε κόντρα μπάσο, αρμόνιο, κιθάρες, ακορντεόν, ένα τύμπανο και φωνητικά. Ε μα τι κέφι έκαναν με τις διασκευές που έπαιζαν δεν μπορώ να σας περιγράψω, έπαιξαν τα πάντα, από DEEP PURPLE, σε METALLICA, TWISTED SISTER, JUDAS PRIEST, SKID ROW και ό,τι άλλο θέλετε για να αρχίσει τέλεια η μέρα μας! Οι τύποι ήταν απολαυστικοί μάζεψαν πολύ κόσμο μπροστά τους και έγινε πραγματικά μεγάλο γλέντι! Μέχρι και encore δυο φορές έκαναν! Ιδανικό ξεκίνημα της μέρας μας! Τελικά πρόλαβα την metal queen στο encore της μόνο, μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις η αλήθεια είναι, αλλά δεν μπορώ να εκφράσω μια ολοκληρωμένη γνώμη για την εμφάνιση της. Τα σχόλια πάντως ήταν πολύ θετικά! Στην συνέχεια, πάμε στην μεγάλη σκηνή για να δω μια μπάντα για την οποία δεν είχα την καλύτερη άποψη διότι απλά δεν έτυχε εκτός από τα hit τους να γνωρίζω πολλά τραγούδια τους. Λάθος μου! Όταν οι THE HOOTERS ανέβηκαν στην σκηνή ανακάλυψα πως τελικά ήξερα και άλλα κομμάτια τους τα οποία απλά δεν είχα υπ’ όψιν μου πως ήταν δικά τους! Με άλλα λόγια πιάστηκα αδιάβαστος! Περίπου τριάντα χιλιάδες κόσμος τους αποθέωσε στην κυριολεξία, αυτοί έδωσαν το απόλυτο rock show, έπαιξαν όλα τα hit τους, είχαν τρομερή σκηνική παρουσία και γενικά εμένα με κέρδισαν για τα καλά! Δεν τους περίμενα τόσο δεμένους και τόσο ενεργητικούς! Αφού απολαύσαμε τους THE HOOTERS, ώρα για την επόμενη μπάντα που ήθελα πολύ να δω! Ώρα για τους τρελούς MOLLY HATCHET! Από μικρός μου είχαν πάντα τραβήξει την προσοχή με τα απίστευτα εξώφυλλα τους και την μεστή μουσική τους και επιτέλους ήρθε η ώρα να δω ένα από τα σπουδαιότερα Αμερικάνικα σχήματα του southern rock και όχι μόνο! BLACKFOOT , ZZ TOP έχω δει, MOLLY HATCHET, DOC HOLIDAY είδα φέτος, άντε και του χρόνου LYNYRD SKYNYRD να κλείσει το καρέ! Λοιπόν, μπότες, σπιρούνια, καουμπόικα καπέλα, μπόλικο ουίσκι, αμερικανόφατσες του νότου, πολλά μούσια και ο καθένας να ζυγίζει τουλάχιστον εκατό κιλά και άφθονο rock κι έχετε μια πλήρη εικόνα των MOLLY HATCHET! Play list best of και εδώ με αποθέωση την ώρα που έπαιζαν το επικό “The fall of the peacemakers”. Αυτά είναι live! Ride on λοιπόν και για την συνέχεια… Λίγο ANGEL WITCH, διότι έχουν τρομερή ιστορία οι τύποι, αλλά… Δεν έχει αλλά… Tonite the night will make history… και Rocking the paradise!! Κυρίες και κύριοι οι STYX στην festival stage και όλοι σε στάση προσοχής! Οι Αμερικάνικες μπάντες ξεχωρίζουν βρε παιδί μου, για το show που κάνουν, ακόμα και χωρίς σκηνικά και οι STYX σε αυτό είναι μάστορες, πόσο μάλιστα όταν έχουν και μια δισκογραφία πίσω τους ..μεγατόνων! Αστραποβρόντηξε η Festival stage και όταν ήρθε η ώρα του “Suite madame blue” η τρίχα κάγκελο! “Blue collar man”, “Renegade”, “Boat on the river”, “Too much time on my heads” και ο κατάλογος ατελείωτος. Τελειώνοντας το εκπληκτικό τους set, σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που πρόσθεσα και τους STYX στον κατάλογο των Αμερικάνικων θηρίων που έχω δει live.. (FOREIGNER, REO SPEEDWAGON, MEATLOAF, JOURNEY, Mr. BIG κλπ.). Θα πρόσθετα και τους KANSAS, των οποίων το set ακολούθησε, αλλά ρε παιδιά, δεν μου άρεσαν καθόλου! Λυπάμαι, αλλά τους βρήκα πολύ progressive και σοφιστικέ για τις έξι το απόγευμα και δεν με τράβηξαν! Όχι πως δεν τους σέβομαι, αλλά μετά τους STYX μου φάνηκαν απλά πολύ βαρετοί! Μια περασιά μόνο από τους RHAPSODY OF FIRE, αφού είχα την περιέργεια να τους δω live, άκουσα το αγαπημένο μου “Dawn of victory” και έφυγα με καλές εντυπώσεις από τους Ιταλούς. Οι BLACK LABEL SOCIETY δεν μου κάνουν καθόλου κλικ, ούτε το blues rock του Walter Trout, οπότε επόμενη στάση.. THIN LIZZY! Ξέρω τώρα τις αντιρρήσεις σας, ΟΚ. Αλλά επιτρέψτε μου να πω πως η μπάντα απλά ..γαμούσε! (Sorry!). Ήταν τέλειοι, έπαιζαν με φουλ τις μηχανές, ροκάρανε απίστευτα καλά, ήταν εκκωφαντικοί και με τρομερή ενέργεια πάνω στην σκηνή! Την αλήθεια την λέω και αμαρτία ουκ έχω. Η πιο συγκινητική στιγμή του φεστιβάλ; Η ώρα που έπεφτε το σούρουπο και ο Warton τραγούδησε το “Still in love with you”. Άναυδος ο φίλος σας από κάτω! Είναι αυτό που λέμε a moment in time! Στιγμές και συναισθήματα που σου μένουν στο μυαλό για πάντα! Για μερικά δευτερόλεπτα υπήρξε μια τεράστια σιωπή, και μετά η αποθέωση από σχεδόν 35.000 κόσμο! Ανατριχίλα!

Τέλος, ήρθε η ώρα του Ozzy! Εμφανώς γερασμένος, αλλά τρομερά αξιοπρεπής και με την φωνή του να μην χάνει, παρά σε ελάχιστα σημεία, μας έδωσε να καταλάβουμε πως η ψυχή μετρά πιο πολύ από τα χρόνια! Ο Gus G. ανέλαβε το βάρος για το πιο μεγάλο κομμάτι του show, αφού έτρεχε συνεχώς δεξιά – αριστερά στην σκηνή και γενικά ήταν άψογος στα κιθαριστικά του καθήκοντα! Εμένα ο κύριος Ozzy φρόντισε να με κάνει λούτσα από την κορφή μέχρι τα νύχια, αφού φαίνεται πως του έδωσα καλό στόχο στα photo pit όταν αποφάσισε να πάρει την μάνικα με τον αφρό, και μέχρι να αλλάξω ρούχα και να στεγνώσω, είδα και έπαθα! Ας είναι καλά ο άνθρωπος να μας χαρίσει τέτοιες μαγικές rock n’ roll βραδιές! Πολλά μπράβο στον Ozzy για το πάθος που έχει ακόμα για μουσική και για το ότι μας προσφέρει ακόμα!

Κάπου εδώ τελείωσε και η φετινή μας περιπέτεια στην Σουηδία! Αν άξιζε το κόπο; Πλάκα μου κάνετε! ROCK N’ ROLL FOREVER!

Δημήτρης Σειρηνάκης 

Πέρασαν οι καλοκαιρινές συναυλίες και οφείλω στον εαυτό μου να πω μερικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα κρατήσω άλλο μέσα μου και αφορμή μου δίνεται από την ανακοίνωση του καινούργιου DVD των TWISTED SISTER, που έχει τίτλο “Live at the Marquee Club”.

Κατανοώ απόλυτα ότι είναι δύσκολος καιρός για τα συγκροτήματα και τη μουσική γενικότερα. Κατανοώ ότι τα γκρουπ για να μπορέσουν να επιβιώσουν πρέπει να περιοδεύουν συνεχώς, αφού από τις πωλήσεις δεν παίρνουν ουσιαστικά τίποτα και τα μοναδικά τους έσοδα είναι από τα live και το merchandise. Αυτό τους έχει οδηγήσει να βγάζουν συνεχώς συλλογές, live CD και DVD, πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας, μόνο και μόνο για να βρουν μία αφορμή για να περιοδεύσουν, αν κι αυτό δεν είναι απαραίτητο (αφού πολλοί παίζουν συναυλίες χωρίς να είναι καν ενεργοί δισκογραφικά). Επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: Πάμε στη σύνθεση του Sonisphere. Πόσα από τα ξένα συγκροτήματα που ήρθαν να παίξουν, είχαν κάποιον καινούργιο δίσκο να προωθήσουν; Να σας πω εγώ: Μόνο οι Headliners IRON MAIDEN, το “The final frontier”, το οποίο μάλιστα είχε κυκλοφορήσει κι ένα χρόνο πριν και οι VIRUS που έπαιζαν το μεσημέρι. Από εκεί και πέρα, είχαμε τους SLIPKNOT, που ενώ «θρηνούσαν» τον χαμό του Paul Gray κι έχοντας έρθει να προωθήσουν το “All hope is gone” πριν από δύο χρόνια, έκαναν περιοδεία χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο. Οι MASTODON, βγάζουν δίσκο σε λίγες εβδομάδες και ο μόνος λόγος για περιοδεία ήταν ένα live CD που είχαν κυκλοφορήσει το Μάρτιο. Καινούργια τραγούδια λοιπόν, γιοκ. Οι GOJIRA, κι αυτοί πριν από δυο χρόνια, στο Rocking Athens festival, μας είχαν παρουσιάσει τη δουλειά τους και από τότε δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι… Οι MOONSPELL, το ίδιο…

Πάμε στο άλλο φεστιβάλ που έγινε με τους JUDAS PRIEST. Εννοείται ότι ούτε αυτοί είχαν να παρουσιάσουν καινούργιο δίσκο (είχαν έρθει για το “Nostradamus”). Οι WHITESNAKE, ήταν η εξαίρεση. Ολοκαίνουργιο άλμπουμ και συνέπεσε με την περιοδεία τους. Οι OPETH κυκλοφορούν το “Heritage” στα μέσα Σεπτεμβρίου και η συναυλία αυτή ουδεμία σχέση είχε με προώθηση δίσκου. Μάλλον το έκαναν για να έρθουν να μας παρουσιάσουν το άλμπουμ τους μέσα στην επόμενη σεζόν. Τέλος, οι FIREWIND, λογικά λόγω των υποχρεώσεων του Gus G, μας παρουσίασαν υλικό από το περσινό “Days of defiance” φέτος το καλοκαίρι. Αλλά και αυτοί είχαν ένα άλμπουμ σε τελική ανάλυση που δεν το είχαν παρουσιάσει στο κοινό.

Από εκεί και πέρα, είχαμε τους WASP, που ήρθαν για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια χωρίς να έχουν κάτι καινούργιο να μας παρουσιάσουν (αφού είχαν έρθει για την προώθηση του “Dominator”), τους BON JOVI με ένα Greatest Hits (αλλά αυτοί δεν έχουν έρθει ποτέ, οπότε δικαιολογούνται), τους DREAM THEATER που ουσιαστικά παρουσίαζαν τον νέο τους ντράμερ κι ένα τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ τους και τους FATES WARNING που κοντεύουν να περάσουν δύο Ολυμπιάδες από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους κι έχουν έρθει τέσσερις φορές έκτοτε.

Και κλείνω με τους TWISTED SISTER, οι οποίοι είναι οι μεγαλύτεροι «απατεώνες» της μουσικής βιομηχανίας και να το εξηγήσω με απλά λόγια. Πρόκειται για ένα γκρουπ που κυκλοφόρησε από το 1982 μέχρι το 1987 τους πέντε στούντιο δίσκους τους (εκ των οποίων οι τέσσερις τουλάχιστον μου αρέσουν πολύ), διαλύθηκαν κι έκτοτε έχουν αποφασίσει ότι δεν θα κυκλοφορήσουν ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο, απλά μαζεύονται και παίζουν live τα τραγούδια που τους έκαναν κάποτε γνωστούς. 24 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια δηλαδή μετά τη διάλυσή τους, εκμεταλλεύονται τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς στη metal κοινότητα και μας έκαναν πραγματικά να τους λατρέψουμε, αλλά ΕΛΕΟΣ πια… Είναι καθαρή πρόκληση στα μάτια μου και πρόκειται για ΑΙΣΧΙΣΤΟΥ είδους αρπαχτή του κερατά και νοσηρή νοοτροπία από το συγκρότημα. Ακούστε φίλοι μου. Το 1992 κυκλοφόρησαν τη συλλογή “Big hits and nasty cuts: The best of TWISTED SISTER”, το 1994 το “Live at Hammersmith” και όταν ενεργοποιήθηκαν συναυλιακά, κυριολεκτικά μας κατέκλυσαν από μία σειρά συλλογών, επανεκτελέσεων, live CD και DVD με παλιό υλικό, ακυκλοφόρητο ή μη. Συνολικά 15 (!!!!!!!!!) ως επί το πλείστον ανούσιες κυκλοφορίες, χωρίς λόγο ύπαρξης, μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την αμοιβή για τα show τους. Συγγνώμη Dee Snider, αλλά όσο και να σας γουστάρω, αρνούμαι να συμμετέχω σ’ αυτήν την κοροϊδία. Δεν ξεχνώ ότι όταν ο συνοδοιπόρος σου Eddie Ojeda έβγαλε σόλο άλμπουμ, εσύ συμμετείχες στη διασκευή στο “Eleanor Rigby”, ίσα-ίσα για να μην τραγουδήσεις σε κάτι καινούργιο…

Κάπου εδώ οφείλω να πω ότι οι διοργανωτές καλά κάνουν και φέρνουν αυτά τα ονόματα από τη στιγμή που περιοδεύουν και θεωρούν ότι μπορούν να τους αποφέρουν χρήματα. Επαγγελματίες είναι άλλωστε. Επίσης, είμαι και με τους οπαδούς των WASP, SLIPKNOT, TWISTED SISTER κτλ, που πηγαίνουν να τους δουν όσες φορές κι αν έρθουν και πολύ καλά κάνουν. Τι οπαδοί θα ήταν άλλωστε… Εγώ τα έχω όμως με τα συγκροτήματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, βγάζουν ως επί το πλείστον σαβούρες ή κατώτερους του αναμενομένου δίσκους, για να μας παρουσιάσουν live υλικό εικοσαετίας και βάλε, συγκροτήματα που κάποτε ήταν σοβαρά κι αξιοπρεπή και τώρα αποτελούνται από πρώην καλλιτέχνες που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη μουσική και προσπαθούν να αποκομίσουν απλά το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία που είχαν κάποτε. Γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της σκληρής μουσικής. Δεν παρουσιάζονται καινούργια μεγάλα σχήματα και τα υπάρχοντα κοιτάζουν να βγάζουν το μεγαλύτερο δυνατό εφάπαξ χωρίς να ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους και την ποιότητα της καριέρας τους στο σήμερα.

Προσωπικά, από όλες αυτές τις συναυλίες, για πρώτη φορά στα 23 χρόνια που παρακολουθώ ανελλιπώς live, αποφάσισα να απέχω συνειδητά από μία νοοτροπία που προσβάλλει τη λογική και τις πεποιθήσεις μου. Σαν οπαδός πήγα μόνο στους DREAM THEATER (και το ευχαριστήθηκα μάλιστα). Δεν περιμένω από όλον τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Δεν πρέπει κιόλας. Πρέπει όμως, κάποια στιγμή να αναλογιστούμε ποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και δεν νοιάζονται να μας προσφέρουν ποιοτικό υλικό, παρά μόνο ψάχνουν για μία ευκαιρία να περιοδεύσουν. Ουφ! Τα έγραψα και ξεθύμανα…

Σάκης Φράγκος