Αφιέρωμα: DEAD CAN DANCE

By

-

September 12, 2012

dead-can-dance afieroma 2 Οι DEAD CAN DANCE είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων, που η παρουσία τους επέδρασε καταλυτικά σε ένα ευρύ φάσμα του κόσμου της μουσικής. Η σκληρή μουσική δέχτηκε την ευεργετική τους αύρα, διαμορφώνοντας μια σχολή συγκροτημάτων που διαμόρφωσε την ατμοσφαιρική πλευρά της metal μουσικής. Όσοι λατρεύετε albums σαν το “Mandylion” των THE GATHERING, γνωρίζετε πολύ καλά τί εννοώ. Πώς κατάφεραν, όμως, να επηρρεάσουν και τη metal σκηνή και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που πολλές μπάντες μπήκαν στην ταμπέλα 4AD metal. Αν και χρησιμοποιήθηκε απαξιωτικά από τους πολέμιους τους, με αυτόν τον τρόπο αναδείχτηκε η αλήθεια της καταλυτικής επίδρασης όλων των σχημάτων αυτής της εταιρίας σε μια ολόκληρη γενιά μουσικών.

Όντας Αυστραλοί, ήταν αναπόφευκτο για το δίδυμο Lisa Gerrard – Brendan Perry να ξεκινήσουν το 1981 ένα σχήμα με πολύπλευρο μουσικό χαρακτήρα. Ζούσαν σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο ήχων και στην απαρχή μιας αντίληψης, που διαμόρφωσε στα επόμενα χρόνια τον κόσμο της world music. Η φυγή τους στο Λονδίνο το 1982, πριν καν ηχογραφήσουν το πρώτο album τους ήταν περισσότερο ευεργετική, παρά αποτρεπτική. Βρέθηκαν στο επίκεντρο των μουσικών αναζητήσεων μιας ολόκληρης γενιάς καλλιτεχνών που έψαχναν τις προεκτάσεις του new wave με ετερόκλητα ατμοσφαιρικά στοιχεία. Εκεί που οι περισσότεροι αναμίχθηκαν στον κόσμο του darkwave, εκείνοι ακολούθησαν το δικό τους μοναχικό μονοπάτι.

dead-can-dance afieroma 3 Στα 80s ο ήχος τους έφυγε από το πιο δομημένο του ομότιτλου – με ελληνικούς χαρακτήρες στο εξώφυλλο – ντεμπούτου τους το 1984, στο πιο αφαιρετικό και πειραματικό “The serpent’s egg” (1988). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλος ο δίσκος δείχνει ενιαίος, με κάθε μέρος του να μην ακολουθεί την ομαλή δομή ενός κομματιού. Το εκπληκτικό κλείσιμο με το “Ulysses” επιβεβαιώνει με την παρουσία του αυτό το γεγονός.

dead-can-dance afieroma 9 Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στην πορεία του χρόνου οι DEAD CAN DANCE αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο ή εξελίσσονται. Ακολουθώντας χρονολογικά καθένα από τα 7 albums τους μέχρι το 1994, είναι ευκρινές ότι διαφοροποιούνται από μια κοινή αναφορά στη συνθετική τους αντίληψη. Στο μεν “Within The Realm Of A Dying Sun” (1987) εστιάζουν στην μινιμαλιστική πλευρά της ατμόσφαιράς τους με λιτή ενορχήστρωση και πολλά υμνικά μέρη. Αντίθετα το “Aion” είναι πολυσυλλεκτικός τόσο σε ήχους όσο και σε φωνητικές γραμμές. Αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις κατάφεραν να διατηρήσουν αμείωτο τοενδιαφέρον όσων τους παρακολουθούσαν στενά. Και δεν ήταν πλέον λίγοι…

dead-can-dance afieroma 4 Το κλείσιμο αυτής της περιόδου των αναζητήσεων σηματοδοτήθηκε to 1993 με την εμπορική επιτυχία του “Into the labyrinth” album. Ήταν πλέον εμφανές ότι το δίδυμο ήταν έτοιμο να παρουσιάσει ολοκληρωμένες συνθέσεις που στέκονταν η κάθε μια σαν ξεχωριστό μέρος ενός δίσκου! Είχαν πλέον την πολυτέλεια να δημιουργούν αυτοτελείς συνθέσεις, γεγονός που διαφοροποίησε πλήρως την, μέχρι τότε πορεία τους με το πιο μεγαλεπήβολο εγχείρημα που έχει κάνει ποτέ μια μπάντα που μόλις έκανε χρυσό δίσκο με 500.000 αντίτυπα και είσοδο στα charts…

Χωρίς να χάσουν χρόνο την ίδια χρονιά οι DEAD CAN DANCE σοκάρουν και τους πιο ορκισμένους οπαδούς τους! Δε θα ηχογραφούσαν το νέο τους album στο studio, κάτι που καμμία «μεγάλη» μπάντα δεν έχει κάνει στην ιστορία της μουσικής. Διακινδυνεύοντας πλήρως τη συνοχή των κομματιών και την ολοκληρωμένη παρουσίαση τους, θα ηχογραφούσαν one take το νέο τους album live! Στο μεγαλεπήβολο εγχείρημα τους θα είχαν ως κοινό τους πιο στενούς φίλους της μουσικής τους και η ενέργεια αποτυπώθηκε με τον πιο αξιοθαύμαστο τρόπο στο “Toward the within” album. Κυκλοφόρησε 13 μήνες μετά από εκείνη τη συγκλονιστική βραδιά του Νοέμβρίου στο Mayfair Theater της Santa Monica (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) και όσοι δεν ήταν εκεί είχαν πάρα πολλούς λόγους να ζηλέψουν! Όσοι ήταν θα το θυμούνται για μια ζωή για έναν ακόμα λόγο, πέρα από το γεγονός ότι ήταν και η πρώτη επίσημη live ηχογράφηση τους…Το event αυτό θα ήταν και το τελευταίο μεγάλο που θα γινόταν σε αυτό το θέατρο, γιατί θα καταστρεφόταν ολοσχερώς τον Ιανουάριο του 1994!

AlbumArt DAE0D4C4-0F2A-4854-8DDC-048D3B673CB1 Large Η οπτικοακουστική παρουσίαση του υλικού αυτού είναι το λιγότερο συγκλονιστική! Το “Toward the within” δεν ήταν απλά ένας ακόμα δίσκος για τη Lisa Gerrard και τον Brendan Perry. Είναι ένα statement σε όλο τον κόσμο της μουσικής για το τι είναι οι DEAD CAN DANCE, κάτι που ήξεραν πως θα λειτουργούσε ευεργετικά για το όνομα του σχήματος. Ετσι δεν παρέλειψαν στην έκδοση του video να ενδυναμώσουν την εικόνα τους κάνοντας αναφορές συνολικά στους DEAD CAN DANCE, αποφεύγοντας να μπουν σε μια στείρα παρουσίαση/επεξήγηση νέων κομματιών τους. Ξέρανε πως με αυτό το υλικό είχαν πλέον εισαχθεί στο επίπεδο της τραγουδοποιίας και όχι στη σύνθεση ήχων και φωνητικού πλαισίου, πάνω στο οποίο είχαν καθιερωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή! Πιο σαφείς από ποτέ και με εξαιρετικές φωνητικές επιδόσεις σε δύσκολα μέρη, το “Toward the within” αναδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη μορφή που έχουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις…

dead-can-dance afieroma 6 Στα live τους περιστοιχίζονται από πολλούς μουσικούς, οι οποίοι είναι ικανοί να παράγουν ήχους με όλα τα διαθέσιμα όργανα που έχουν επί σκηνής. Η σκηνική παρουσία του δίδυμου είναι τόσο επιβλητική, που οποιαδήποτε κινησιολογία είναι μη απαραίτητη. Η επαφή με τον κόσμο μέσω της μουσικής τους είναι τόσο έντονη, που όσοι ήταν στις 18 Ιουνίου του 1996 στο θέατρο του Λυκαβηττού, θυμούνται για πάντα την επαφή μαζί τους! Το ραντεβού ανανεώνεται φέτος, 16 χρόνια μετά ξανά στον ίδιο χώρο σε λίγες μέρες και σίγουρα η ανυπομονησία είναι μεγάλη! Τότε είχαν στις αποσκευές τους το “Spiritchaser” album, το οποίο θα ήταν και το τελευταίο της 12χρονης αδιάλειπτης παρουσίας τους στη μουσική σκηνή. Στην προετοιμασία του υλικού για το επόμενο album τους ήταν εμφανές ότι δεν είχαν πλέον την ενέργεια να δημιουργήσουν κάτι πέρα από αυτά που είχαν ήδη καταφέρει ως δίδυμο από το ’93 και μετά.

dead-can-dance afieroma 5 Οι δρόμοι τους χώρισαν και έκαστος έδωσε τελείως διαφορετικά solo albums, επιβεβαιώνοντας και τα βαθύτερα αίτια που ήταν μόνο καλλιτεχνικής φύσεως. Άλλωστε η Lisa Gerrard είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα solo album από το 1995, μέσω του οποίου ήταν εμφανές ότι έψαχνε με τη φωνή της και ηχοχρώματα πέρα από εκείνα που περιέβαλαν την επιβλητική της ερμηνεία. Θα έκανε σημαντική πορεία στα soundtracks, χαρίζοντας τη φωνή της σε ταινίες όπως το “Insider” και το “Gladiator”. Αντίθετα ο Brendan Perry παρουσίασε στα 2 solo albums του περισσότερες από τις συνθετικές του ανησυχίες, αφήνοντας πίσω τις εκτελεστικές του ικανότητες στα όργανα που χρησιμοποιούσε στους DEAD CAN DANCE.

Ήταν, όμως, κοινό μυστικό ότι οι δρόμοι τους θα έσμιγαν ξανά αργά ή γρήγορα. Στο μέσο της προηγούμενης δεκαετίας, έκαναν εμφανίσεις σε Ευρώπη και Αμερική, από τις οποίες προέκυψε το “Selections from Europe 2005”. Θα ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους μακριά από την εταιρία, που είχε κυκλοφορήσει όλα τα albums τους μέχρι τότε. Η φετινή χρονιά θα φέρει και το πρώτο studio album τους μακριά από την 4AD και γι’άλλη μια φορά θα χρησιμοποιούσαν πολλές ελληνικές λέξεις και πέρα από τον τίτλο του album.

dead-can-dance afieroma 8 Το “Anastasis” έχει τα πιο ορχηστρικά μέρη από όλα τα albums του, γεγονός που οφείλεται στις επιδράσεις που είχαν αμφότεροι σε αυτό το συνθετικό διάλλειμα των 14 χρόνων! Με αυτό στις αποσκευές τους θα εμφανιστούν την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης και δύο μέρες μετά, την Κυριακή 23/9 στο θέατρο του Λυκαβηττού! Όσοι τους γνωρίζουν ξέρουν πως με κανένα τρόπο δε θα πρέπει να λείπουν από αυτό το ραντεβού, του οποίου η ενέργεια θα τους συνοδεύει για πάντα! Οι υπόλοιποι που δεν έχετε εισαχθεί στον κόσμο τους, δεν έχετε παρά να δείτε ξανά τη δισκοθήκη σας. Αν έχετε δίσκους με έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία, τότε οι μπάντες που τα έγραψαν χρωστάνε έστω και λίγο στους DEAD CAN DANCE! Τα ετερόκλητα σχήματα που συμμετέχουν στο φοβερό tribute album τους απλά το αποδεικνύουν με τον πλέον πειστικό τρόπο!

Μην τους χάσετε!

Λευτέρης Τσουρέας

Sevas Tra = Art Saves: 30 men (+ 1 woman) behind the “curtain”

By

Rock Hard

-

September 7, 2012

0

Πόσες φορές έχετε αγοράσει ένα δίσκο, μόνο και μόνο λόγω του ωραίου εξωφύλλου του; Πόσες φορές χαζεύετε από δω και από κει εξώφυλλα – αριστουργήματα, χωρίς καν να ξέρετε ποιοι τα δημιούργησαν; Γιατί πρέπει πάντα οι μπάντες να είναι σε πρώτη μοίρα, να ακολουθούν οι παραγωγοί και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι να μένουν οι σχεδιαστές; Σε ποιο κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα, αν αυτά τα ερωτήματα συνεχίσουν να υπάρχουν;; Μην ανησυχείτε άλλο, ήρθε ο καιρός να μπουν τα πράγματα στη θέση τους! Στα 12 χρόνια που έντυπα πάνε και έρχονται στα χέρια μου και στα κάμποσα τελευταία χρόνια που οι πληροφορίες στη «ζούγκλα» του διαδικτύου μας κατακλύζουν, λίγες φορές έχει πάρει το μάτι μου κάποιο σχετικό αφιέρωμα με τους ανθρώπους που ιδρώνουν πάνω από καμβάδες, υπολογιστές και χαρτιά για να φιλοτεχνήσουν τη μουσική μας. Αφορμή μου ο πρόσφατος δίσκος των BARONESS και το για άλλη μια φορά κορυφαίο εξώφυλλο του John Dyer Baizley, συν το ότι από μικρός, έχω μία έξτρα κάψα με τα των εικαστικών.

Μετά από επιστράτευση προσωπικών γνώσεων, αρχείου αλλά και άπειρου ψαξίματος στο internet, οι καλλιτέχνες θα χωριστούν σε τρεις κατηγορίες :

1) Στους κλασικούς, που κουβαλάνε αρκετά χρόνια στην πλάτη τους και εμείς αρκετούς δίσκους τους στη δισκοθήκη μας, και κουτσά – στραβά όλοι γνωρίζουμε.

2) Στους μεταγενέστερους, που είναι πιο νεαροί σε ηλικία αλλά η δουλειά τους στο underground και μη, ξεχωρίζει με την ποιότητά της.

3) Και σε αυτούς που η δουλειά τους έχει συνδεθεί με μία μπάντα/ένα είδος/ένα larger than life εξώφυλλο/whatever ρε αδερφέ!

Καλό θα ήταν να τονίσουμε πως θα αναφέρουμε κατά βάση όσους σχεδιάζουν «στο χέρι» και δεν βασίζονται στη φωτογραφία, μιας και για παράδειγμα το design group της Hipgnosis (εξώφυλλα για PINK FLOYD, SCORPIONS, LED ZEPPELIN, όλα τα 70’s!!) χρειάζεται ένα αφιέρωμα από μόνο του. Τα κριτήρια επιλογής ήταν όσο το δυνατόν περισσότερα αντικειμενικά (δηλαδή αρκετά και καθόλου), οπότε η οποιαδήποτε έλλειψη έχει να κάνει καθαρά με θέμα προσωπικού μου γούστου. Για κάθε καλλιτέχνη θα δίνεται ένα μίνι βιογραφικό – do not copy paste της Wikipedia, ένα trivia για να το παίζουμε ψαγμένοι και ένα top – 3 της δουλειάς του (εκτός αν δεν έχει καν 3 εξώφυλλα!!). Βουτήξτε πινέλα στο χρώμα και φύγαμε!

PART 1 : THE CLASSICS

1) DON BRAUTIGAM

Ίσως ο πιο άγνωστος της δεκάδας, που σκέφτηκα πολύ για να καταλήξω στο αν μπορεί να χωρέσει εδώ…Θέλετε τουλάχιστον ένα λόγο; Η αφεντιά του σχεδίασε το εξώφυλλο του “Master Of Puppets”!! Γεννήθηκε στο Paterson του New Jersey στις 12/9/1946 και πέθανε από καρκίνο του στομάχου στις 27/1/2008. Δούλευε κυρίως με ακρυλικά χρώματα, σε συνδυασμό με αερογράφο και πινέλο, και πέρα από τη δουλειά του για τον πιο κλασσικό metal δίσκο όλων των εποχών, έχει δουλέψει για τους AC/DC, ANTHRAX, MOTLEY CRUE κ.α. Είναι επίσης υπεύθυνος για τα εξώφυλλα αρκετών βιβλίων, μεταξύ αυτών και του “The Stand” του Stephen King, που βραβεύτηκε ως το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς από το Marketing Bestsellers το 1980. Με λίγα λόγια, δεν έχει αναρίθμητα εξώφυλλα για δίσκους, πράγμα που τον καθιστά «άσημο», αλλά τα λίγα και καλά που έχει κάνει, θεωρούνται κλασσικά.

TRIVIA : Από τα 11 εξώφυλλα δίσκων που έχει κάνει, οι 3 έχουν γίνει χρυσοί και οι 4 πλατινένιοι…πολλέεεεες φορές!

TOP – 3

METALLICA – “Master Of Puppets” : Υπάρχει κάτι που να μην έχουμε πει γι’ αυτόν τον δίσκο;;;

ANTHRAX – “Among The Living” : Γιατί το 1986 ήταν η χρονιά του thrash…Και των κορυφαίων εξωφύλλων!

METAL CHURCH – “The Dark” : Στην 3^η επιλογή δυσκολεύτηκα, μιας και μένουν απ’ έξω δίσκοι όπως το “Black Album”, “Dr. Feelgood”, “The Razor’s Edge” και “Persistence Of Time”, αλλά το εξώφυλλο του “The Dark” με κέρδισε μιας και αναπαριστά τον τίτλο του με απόλυτη επιτυχία.

AMONG THE LIVING THE DARK

2) KEN KELLY

Θυμάμαι κάπου στην 1^η Λυκείου μια «βαρεμένη» καθηγήτρια Θρησκευτικών, να μας βάζει να ζωγραφίσουμε κάτι που είχε σχέση με τον Θεό και πως τον αντιλαμβανόμαστε. Είπα να μη «καφριλιάσω» και δω κανα 10 στο τρίμηνο, αλλά προσπάθησα να κάνω το εξώφυλλο του “Rising” των RAINBOW! Αν για τους ποδοσφαιρόφιλους το «χέρι του θεού» είναι αυτό του Μαραντόνα, τότε για εμάς πρέπει να είναι αυτό του “Rising”! Α, ξέχασα να αναφέρω πως πίσω από αυτό το αριστούργημα βρίσκεται ο Ken Kelly, που γεννήθηκε το 1946 στο Connecticut και έχει κάνει επίσης δουλειές για τους KISS, MANOWAR και…COHEED AND CAMBRIA μεταξύ άλλων. Σαν παλιός αλλά «συνταξιοδοτημένος» πλέον συλλέκτης comics, παρατηρούσα από μικρός τα κοινά στοιχεία στο σχέδιο των «Κόναν ο Βάρβαρος» και «Ταρζάν». Λογικό, μιας και το χέρι του κρύβεται πίσω από τον σχεδιασμό των ηρώων επίσης. Υπήρξε μαθητής του «μεγάλου» Frank Frazetta, τον οποίο θαρρώ πως ξεπέρασε, και διακρίνεται από τον επικό χαρακτήρα που μπορεί να βγάλει στα σκίτσα του. Άλλος ένα καλλιτέχνης που αν και δεν έχει σχεδιάσει τα «άπειρα» εξώφυλλα δίσκων, έχει μείνει στην ιστορία.

TRIVIA : Ο Frank Frazetta, αν και χαρακτηρίζεται και από τον ίδιο ως μέντοράς του, δεν τον έχει αφήσει ποτέ να τον παρακολουθήσει επί τω έργω!

TOP – 3

RAINBOW – “Rising”: Το καλύτερο εξώφυλλο του Kelly, για τον καλύτερο δίσκο των RAINBOW…Πιο classic πεθαίνεις!

KISS – “Destroyer”: Οι KISS μόλις έχουν βγάλει το “Alive”, κάνοντας τον κόσμο να παραμιλάει…Ε, με το “Destroyer” τα «ισοπέδωσαν» όλα, και το εξώφυλλο δεν σου αφήνει περιθώρια για να τους αμφισβητήσεις!

COHEED AND CAMBRIA – “No World Of Tomorrow”: Εδώ ερχόμαστε στο κοντινό παρελθόν, σε μια δουλειά που ξεφεύγει κάπως από το γνώριμο στυλ του…Πολύ καλός δίσκος, από μια αδικημένη μπάντα στην Ελλάδα!

RISING DESTROYER NO WORLD FOR TOMORROW

3) ANDREAS MARSCHALL

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά την τεράστια λατρεία των απανταχού μεταλλάδων στον J.R.R. Tolkien. Το λιθαράκι τους (τι λιθαράκι δηλαδή, κοτρώνα!) το έχουν βάλει και τα εξώφυλλά του Andreas Marschall για τους BLIND GUARDIAN. Η δουλειά του όμως δεν αρχίζει και τελειώνει εκεί…Γεννήθηκε στην Καρλσρούη της Γερμανίας το 1961 και από τα τέλη των 80’s, βάλθηκε να «ταξιδέψει» πολύ κόσμο μέσω των εξωφύλλων του. Η δουλειά του ατελείωτη και με μεγάλο εύρος… Από το power metal των GUARDIAN, RUNNING WILD, HAMMERFALL και RAGE, στο thrash των SODOM και KREATOR, μέχρι και το death των IN FLAMES, OBITUARY και IMMOLATION, μεγαλούργησε κυρίως στα 90’s. Πλέον σχεδιάζει με μικρότερη συχνότητα, αλλά ασχολείται και με ένα κάρο άλλα πράγματα, με πιο αξιοσημείωτη την ιδιότητά του ως συγγραφέας και σκηνοθέτης ταινιών (“Tears Of Kali”, “Masks”, αν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φτάνουν την ποιότητα των εξωφύλλων του!).

TRIVIA : Έχει σκηνοθετήσει την βιντεοκασέτα “Hallucinative Comas” των KREATOR το 1991.

TOP – 3

BLIND GUARDIAN – “Nightfall In Middle Earth”: Άντε τώρα να διαλέξεις το καλύτερο εξώφυλλό του για τους GUARDIAN… Ίσως το προτιμώ γιατί είναι το πιο σκοτεινό του γι’ αυτούς.

KREATOR – “Coma Of Souls”: Έχουν αλλάξει τον αδόξαστο σε αυτό το διαολεμένο το κεφάλι, αλλά εδώ νομίζω πως είναι στα καλύτερά του (ο θεός να το κάνει!)… Δίσκος ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα!

IN FLAMES – “Whoracle”: Λίγο πριν οι Σουηδοί γίνουν μεγάλοι και τρανοί, σε δίσκους σαν και αυτόν τελειοποιούσαν το λεγόμενο μελωδικό σουηδικό death.

NIGHTFALL IN MIDDLE EARTH COMA OF SOULS WHORACLE

4) DAVE McKEAN

Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές…Εικονογράφος, φωτογράφος, σχεδιαστής comics, γραφίστας, σκηνοθέτης και μουσικός!! Τα βραβεία του αναρίθμητα, το στυλ του ιδιαίτερο, αποτελεί επιρροή για πολλούς που ακολούθησαν, και επιμελήθηκε εξώφυλλα δίσκων που αποδείχθηκαν καθοριστικοί για την εξέλιξη του metal. Γεννήθηκε στο Maidenhead του Berkshire στην Αγγλία στις 29/12/1963, και την ανάλυση του βιογραφικού του την κάνει πολύ καλύτερα η Wikipedia! PARADISE LOST, MACHINE HEAD, FEAR FACTORY, MY DYING BRIDE, DREAM THEATER και TESTAMENT μερικά από τα ονόματα που ξεχωρίζουν σε αυτό.

TRIVIA : Ο McKean παίζει πιάνο για jazz μουσική και έχει ιδρύσει την δισκογραφική εταιρεία Feral Records μαζί με τον σαξοφωνίστα Iain Ballamy… Πολυπράγμων όχι αστεία!

TOP – 3

DREAM THEATER – “Metropolis pt. 2 : Scenes From A Memory: Ο δίσκος που με έκανε να καταλάβω το μεγαλείο των DREAM THEATER… Ακόμη να ξεχάσω το πρώτο σοκ στο άκουσμά του, αδυνατώ να μετρήσω τις φορές που έχω χαζέψει το εξώφυλλό του!

FEAR FACTORY – “Demanufacture”: Εκ πρώτης όψεως δεν πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο, αλλά εδώ είναι που η ιδέα μετράει παραπάνω… Το bar code προσαρμοσμένο στην ανθρώπινη σπονδυλική στήλη, περνάει άψογα το μήνυμα ενός δίσκου – ορόσημο για το σύγχρονο metal.

MACHINE HEAD – “Burn My Eyes”: Επίσης εξώφυλλο που αρχικά δεν εντυπωσιάζει, αλλά για κάποιο περίεργο τρόπο σου καρφώνεται στο νου με το πρώτο βλέμμα… Ότι ισχύει για το “Demanufacture” ισχύει και εδώ.

METROPOLIS PT.2 DEMANUFACTURE BURN MY EYES

5) EDWARD J. REPKA (a.k.a. ED REPKA)

Φίλοι των comics ενωθείτε! Αν ήταν να αναφέρουμε μόνο ένα σχεδιαστή που το στυλ του να παραπέμπει σε thriller/b – movie comics, αυτός δε θα ήταν άλλος από τον Ed Repka. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1960 και μόνο οι δουλειές που έχει κάνει το 1986, (τη χρονιά που ντεμπούταρε για εξώφυλλο full length δίσκου, μιας και είχε σχεδιάσει το box set “Here Lies The Venom” των VENOM το 1985), φτάνουν για να τον βάλουν σε περίοπτη θέση εδώ μέσα… “Darkness Descends”, “Peace Sells…”, “Game Over”, “Beyond The Gates”, τι να λέμε τώρα! Συνεχίζει ακάθεκτος να σχεδιάζει μέχρι και σήμερα, και το στυλ του είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα στην πιάτσα. Επίσης, είναι ο υπεύθυνος για τη γέννηση της mascot των MEGADETH, Vic Rattlehead και δημιουργός του logo των DARK ANGEL. Οι λάτρεις των ζόμπι και των σχετικών σατανάδων, πίνουν αίμα στο όνομά του!!

TRIVIA : Τα εξώφυλλα των δικών μας old school trashers SUICIDAL ANGELS, ανήκουν στον εν λόγω κύριο… Made us proud boys!

TOP – 3

MEGADETH – “Peace Sells…But Who’s Bying?”: Δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα σε αυτό και το “Rust In Peace”, αλλά επειδή είμαι συναισθηματικό παιδί, θα τιμήσω τον πρώτο μου thrash δίσκο ever…Άσε που αποτέλεσε την απαρχή της πολιτικοποίησης του thrash και του metal σε πιο mainstream επίπεδα.

DEATH – “Leprosy”: Έχω ακούσει και αρνητικά σχόλια για αυτό το εξώφυλλο, αλλά η cult – ίλα που βγάζει, δε συγκρίνεται ούτε με τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη (βλάσφημος)!

MASSACRE – “From Beyond”: Δίσκος – σταθμός για το death metal, την εποχή (late 80’s – early 90’s) που το ιδίωμα δικαίως τραβούσε τα περισσότερα βλέμματα.

PEACE SELLS LEPROSY FROM BEYOND

6) DAN SEAGRAVE

Ok, εδώ τα πράγματα αγριεύουν… Το όνομα του Βρετανού σχεδιαστή είναι συνώνυμο με το death metal! Όπου και να κοιτάξεις σε σχετικές δουλειές, δε γίνεται να μη βρεις κάπου το όνομά του! Γεννήθηκε στο Workshop το 1970, και από το 1989 έως τώρα προσπαθεί να αποτυπώσει τον «θάνατο» με 1002 τρόπους. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα οι εξωφρενικές λεπτομέρειες στα σκίτσα του (κάτι σαν τον Don Rosa του death metal), όπως επίσης αξίζει να αναφερθεί πως δεν του αρέσει καθόλου αυτού του είδους η μουσική, και προσπαθεί να καθοδηγείται μόνο από τους στίχους των εκάστοτε συγκροτημάτων! Θέλετε κατάλογο; ENTOMBED, MORBID ANGEL, SUFFOCATION, MALEVOLENT CREATION και πόοοοοσοι άλλοι που κατά καιρούς μας έχουν κάνει να βιώσουμε τη «θανατίλα» στο πετσί μας. Μέχρι και το επώνυμό του είναι full death metal διάολε… Obey!!!

TRIVIA : Rest in festering slime… Here burns the souls of a thousand generations… Join the club (Dan 90 Chairman)! Για όσους δεν έχουν προσέξει καλά τι γράφει η ταφόπλακα στο εξώφυλλο του “Left Hand Path”!

TOP – 3

ENTOMBED – “Clandestine”: Θέλω να πιστεύω πως οι ENTOMBED χαίρουν καθολικού respect από όλους μας, ανεξαρτήτου ακουσμάτων… Και σε αυτό σίγουρα έχει βοηθήσει τα μέγιστα και ο εν λόγω δίσκος που τον κοσμεί το ΑΨΟΓΟ εξώφυλλο του Seagrave.

ENTOMBED – “Left Hand Path”: Ok, πείτε με κολλημένο που βάζω πάλι ENTOMBED, αλλά όσο καλά και να τσεκάρω τη δουλειά του, κανένα άλλο εξώφυλλο δεν μπορεί να τα κουνήσει από την κορυφή!

SUFFOCATION – “Effigy Of The Forgotten”: Της λεπτομέρειας το κάγκελο σε ένα εξώφυλλο που του πήρε 6 εβδομάδες για να το ολοκληρώσει, ενός δίσκου που έθεσε standards για το πώς πρέπει να παίζεται το brutal death metal.

CLANDESTINE LEFT HAND PATH EFFIGY OG THE FORGOTTEN

7) TRAVIS SMITH

Άντε τώρα εγώ να αρχίσω να γράφω για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει στο ενεργητικό του πολύ περισσότερα από 100 εξώφυλλα! Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει μεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του, και δεν έχει τουλάχιστον 5 δουλειές του στη δισκοθήκη του. Γεννήθηκε στο San Diego της California στις 26/2/1970 και εν αντιθέσει με τον Seagrave, είναι φανατικός οπαδός της μουσικής μας. Το στυλ του είναι σκοτεινό, μελαγχολικό και ιδιαίτερο, μιας και συνδυάζει με επιτυχία την εικονογράφηση στο χέρι, με την ψηφιακή επεξεργασία, πράγμα για το οποίο ευγνωμονεί τον Dave McKean ως μέντορά του. Η λίστα των συγκροτημάτων με τα οποία έχει συνεργαστεί είναι τεράστια, αλλά έχει αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με μπάντες όπως οι OPETH, AMORPHIS, NEVERMORE και KATATONIA. Εύκολα στην κατηγορία των «Κλασικών», παρά το νεαρό της ηλικίας του!

TRIVIA: Travis Smith λέγεται και ο πρώην drummer τον TRIVIUM (έφυγε μετά το “Shogun”).

TOP – 3

OPETH – “Ghost Reveries”: Είμαι σίγουρος πως σε ένα λεπτό θα έχω άλλη γνώμη για το αν αυτό είναι το αγαπημένο μου εξώφυλλο των OPETH, αλλά μιας και είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, κερδίζει για να τελειώνουμε (στο τσακ ήμουν να βάλω το “Heritage” λόγω διαφορετικού στυλ)!

KATATONIA – “Viva Emptiness”: Σπάνια η μελαγχολία και η «μαυρίλα» ενός δίσκου, μπορεί να αποτυπωθεί με τέτοια ακρίβεια σε μια εικόνα!

NEVERMORE – “Dead Heart in a Dead World”: Το καλύτερο εξώφυλλο των NEVERMORE, για τον πιο «εμπορικό» αλλά και ευρέως αποδεκτό δίσκο τους.

GHOST REVERIES VIVA EMPTINESS DEAD HEART IN A DEAD WORLD

8) DREW STRUZAN

Για αυτόν εδώ τον κύριο και αν βασανίστηκα για το αν χωράει σε τούτο το αφιέρωμα ή όχι… Επειδή όμως όπως προείπα, τα πάντα εδώ μέσα είναι αντικειμενικώς υποκειμενικά, γράφω τώρα που το αποφάσισα γιατί θα ξημερώσω! Γεννήθηκε το 1947 στο Oregon της Αμερικής, και αφού αποφοίτησε από το Art Center College of Design της California (από τα καλύτερα παγκοσμίως), έπιασε δουλειά στο Pacific Eye & Ear design studio υπό την καθοδήγηση του «μεγάλου» Ernie Cefalu. Εκεί άρχισε να χτίζει τον «μύθο» του, φιλοτεχνώντας εξώφυλλα για μπάντες όπως οι BLACK SABBATH, IRON BUTTERFLY και τον ALICE COOPER. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του όμως δεν σταματούσαν αποκλειστικά στη μουσική…Έτσι, στα τέλη των 70’s και ενώ είχε γίνει ένας από τους καλύτερους χειριστές αερογράφου, άρχισε να δημιουργεί κινηματογραφικές αφίσες. Η φήμη του σιγά – σιγά γιγαντώθηκε και σε αυτό βοήθησε το ιδιαίτερο στυλ του. Θέλετε ταινίες για να καταλάβετε; “Star Wars”, “Blade Runner” , “Indiana Jones”, “Back to the Future”, “The Goonies” (αγαπάμε τον μικρό θεούλη Sloth), “Police Academy” (ναιιιιιιι!!!) κ.α. Στα 90’s άρχισε να καταπιάνεται και με τα comics, αλλά όπως καταλαβαίνετε αν συνεχίσω, τα πέντε λόγια θα γίνουν ομιλία πολιτικού σε προεκλογική περίοδο! Μετά και την δουλειά του για το πιο πρόσφατο “Indiana Jones”, ανακοίνωσε την απόσυρσή του στις 3 Σεπτέμβρη του 2008.

TRIVIA : Για τα εξώφυλλα δίσκων που έκανε κατά καιρούς, ο Struzan έπαιρνε το αστρονομικό ποσό των…150-250 $ για το καθένα!!! Ζωντανή απόδειξη του «Ο επιμένων νικά»!

TOP – 2 (Παρόλο που τα εξώφυλλά του είναι λίγα, το συνολικό του έργο είναι τεράστιο!)

BLACK SABBATH – “Sabbath Bloody Sabbath” : Η απαρχή του πειραματισμού για τους Sabs, συνοδευόμενη από ένα εξώφυλλο που τώρα μπορεί να μη σοκάρει, αλλά πίσω στο 1973 πολλοί συντηρητικούρες θα έτριβαν τα μάτια τους για να πιστέψουν τι βλέπουν…ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!

ALICE COOPER – “Welcome To My Nightmare” : Το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε στην 90^η θέση ανάμεσα στα 100 καλύτερα εξώφυλλα όλων των εποχών, δε θα χωρέσει εδώ μα τον Τουτατή;;

SABBATH BLOODY SABBATH WELCOME TO MY NIGHTMARE

9) KRISTIAN WAHLIN (a.k.a. NECROLORD)

Όπως και ο Seagrave, έτσι και ο Necrolord έγινε γνωστός για τις δουλειές του σε «ακραία κατατόπια». Γεννημένος στο Gothenburg της Σουηδίας στις 4 Δεκεμβρίου του 1971, δε θα μπορούσε, όντας στην κατάλληλη ηλικία και μεταλλάς, να μη ζήσει «εκ των έσω» την γέννηση του Gothenburg melodic death metal όπως συνηθίζεται να λέγεται… Αρχικά ως κιθαρίστας στους GROTESQUE παρέα με τον «πολύ» Tomas Lindberg και στη συνέχεια ως δημιουργός εξωφύλλων για δίσκους που σημάδεψαν το ιδίωμα και όχι μόνο. AT THE GATES, EMPEROR, TIAMAT, DISSECTION, BATHORY, μερικές από τις πιο γνωστές μπάντες του τεράστιου καταλόγου του, χαίρει καθολικού ρισπέχτ από τους σουηδόφιλους αλλά και γενικότερα… Και αν αναλογιστούμε τη σημασία της Σουηδίας στον παγκόσμιο metal χάρτη, ε τότε μία θέση εδώ μέσα του ανήκει δικαιωματικά!

TRIVIA: Η διάλυση της πρώτης μπάντας του GROTESQUE, οδήγησε στη δημιουργία των AT THE GATES. Τη συνέχεια την ξέρουμε, κάποιος όμως έπρεπε να αναλάβει και τα εικαστικά του όλου θέματος!

TOP – 3

AT THE GATES – “Slaughter Of The Soul”: Ο καλύτερος δίσκος μελωδικού σουηδικού death metal… Ή μήπως ο καλύτερος σουηδικός metal δίσκος ever; Το αμφισβητεί κανείς; Για κοπιάστε, ήδη έχω σηκώσει μανίκια (που δεν έχω γιατί είναι καλοκαίρι, θυσία όλα στον βωμό της «σκληράδας»)!!

TIAMAT – “Wildhoney”: Κατά πολλούς η κορυφή της συγκεκριμένης μπάντας και δύσκολα θα διαφωνήσω… Άσε που ο Edlund επί χρόνια έμενε στη Θεσσαλονίκη!

EMPEROR – “In The Nightside Eclipse”: Ποτέ μου δεν ανέπτυξα ιδιαίτερες φιλίες με το black metal, στο «γεια» έχουμε μείνει, αλλά πέρα από την σημασία του δίσκου για το ιδίωμα, σίγουρα σε βάζει με χαρακτηριστική ευκολία στο cold as ice κλίμα του!

SLAUGHTER OF THE SOUL WILDHONEY IN THE NIGHTSIDE ECLIPSE

10) MICHAEL WHELAN

Η δεκάδα των «Κλασικών» κλείνει με έναν Μιχαλάκη, ο οποίος δεν μας παρέδωσε τόνους έργου στη μουσική μας, αλλά ότι έκανε τράβηξε επάξια τα βλέμματα μας. Γεννημένος στις 29 Ιουνίου του 1950 στο Culver City της California, για περισσότερα από 30 χρόνια διαπρέπει στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Στο βιογραφικό του δεσπόζουν πάνω από 350 εξώφυλλα για βιβλία του είδους, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι πως τα εξώφυλλα που τόσο μοιάζουν μεταξύ τους από άποψη αισθητικής αλλά είναι διαφορετικών μπαντών, είναι δικά του. Φυσικά και μιλάμε για αυτά των “Arise” και “Cause Of Death” (αυτοί που ρωτάνε ποιων αποβάλλονται ΤΩΡΑ!!!), που άφησαν το στίγμα τους στα early 90’s. Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και δουλειές που έχει κάνει για τους SOULFLY, CIRITH UNGOL και EVILE, και «έτοιμος ο Φώντας»! Επίσης είναι ο μοναδικός εν ζωή καλλιτέχνης που έχει μπει στο Science Fiction Hall Of Fame!

TRIVIA : Το εξώφυλλο του “Cause Of Death” προοριζόταν για το “Beneath The Remains” των SEPS, αλλά η Roadrunner επέτρεψε στους OBITUARY να το χρησιμοποιήσουν αυτοί, παρόλο που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα από το δεύτερο.

TOP – 3

OBITUARY – “Cause Of Death”: Την αρχή την έκανα πριν κάαααμποσα χρόνια με το “Symbolic” των DEATH, αλλά αμέσως μετά ήρθε αυτός ο δίσκος να με κάνει να καταλάβω πως το ενδιαφέρον μου για το hardcore θα μεγάλωνε πολύ περισσότερο στα επόμενα χρόνια… Λίγες προσεκτικές αυτιές θα σας κάνουν να καταλάβετε πως αν και μιλάμε για death metal, οι ρυθμοί σε φάσεις παραπέμπουν ξεκάθαρα στο hardcore. ΔΙ-ΣΚΑ-ΡΟΣ!!!

SEPULTURA – “Beneath The Remains”: Εδώ ο Whelan πήρε τους SEPULTURA από το χέρι και τούμπαλιν, και μέχρι το “Roots” έγραψαν ιστορία. Απίστευτο σερί άριστων δίσκων και εξωφύλλων, επιλέγω αυτό γιατί είναι από τα πιο minimal του και βγάζουν προς τα έξω τη «σκοταδίλα» του άλμπουμ.

CIRITH UNGOL – “King Of The Dead”: Νταξ, ζήτημα να έχω ακούσει πάνω από τρία τραγούδια της μπάντας σε όλη μου τη ζωή, και εφόσον δεν το έχω ήδη κάνει δεν βλέπω να προκύπτει κάποιος αναπάντεχος έρωτας στον ορίζοντα… ΑΛΛΑ, αυτό το εξώφυλλο βγάζει επικούρα διάολε, και μόνο και μόνο γι’ αυτό, ίσως και να τον άκουγα ολόκληρο (λέμε τώρα)!

CAUSE OF DEATH BENEATH THE REMAINS KING OF THE DEAD

Βασίλης Γκορόγιας

CRYPTOPSY – “Cryptopsy” (Self-financed)

By

Rock Hard

-

August 29, 2012

0

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανυπομονούσα να ακούσω την συγκεκριμένη δουλειά, μετά το προηγούμενο δισκογραφικό πειραματισμό τους, κατά την ακρόαση του οποίου ένιωσα ότι οι CRYPTOPSY που γνωρίζαμε, ήταν χαμένοι στο παρελθόν.

Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με την συγκεκριμένη μπάντα θα πρέπει να σημειώσουμε πως υπήρξε μια από τις πρωτοπόρες του τεχνικού death metal. Δημιουργήθηκαν το 1993 και η δισκογραφία τους, μέχρι σήμερα, περιλαμβάνει 1 demo, 7 full length και ένα live album. Αν εξαιρέσουμε το “The unspoken king” που είναι metal core, οι περισσότερες δουλειές τους υπήρξαν τουλάχιστον αξιοπρεπείς και διέθεταν το δικό τους, ιδιαίτερο στίγμα.

Ακούγοντας το συγκεκριμένο άλμπουμ, 4 χρόνια μετά από την άτυχη «ανανέωσή» τους στο “The unspoken king”, θα ήθελα να σημειώσω πως ο ομώνυμος τίτλος κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Αδιαμφισβήτητα, πρόκειται μια επιστροφή στις ρίζες τους, μια «υπεύθυνη δήλωση» της μπάντας ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν έχουν χάσει την πραγματική τους «φύση» και «υπόσταση».
Η νέα αυτή τους δουλειά, θα μπορούσε να τοποθετηθεί μετά τα 5 πρώτα άλμπουμ. Σε πολλά σημεία έχεις την αίσθηση ότι ακούς τα «παρανοϊκά» riffs από τα “Whisper supremacy” και “And then you ’ll beg”.

Τα κομμάτια που ξεχώρισα σίγουρα είναι το “Two-pound torch”, το “Red-skinned scapegoat”, το “The golden square mile”, το “Cleansing the hosts”, τα οποία είναι τεχνικά ακραία αλλά με ισορροπημένες ανατροπές.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως είναι η καλύτερη δουλειά τους, αλλά τουλάχιστον φαντάζει σαν μια ελπιδοφόρα επιστροφή και «ανανέωση» στο υλικό τους. Να σημειώσουμε ότι το άλμπουμ είναι διαθέσιμο, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, μόνο από το site τους.

7 / 10

Έλενα Βασιλάκη

Jon Lord: In Memory…

By

Rock Hard

-

July 17, 2012

0

Δευτέρα απόγευμα, κάπου στη Δυτική πλευρά της Αθήνας… Πίνω καφεδάκι και κουβεντιάζω με έναν καλό φίλο. Κάποια στιγμή, χτυπάει το τηλέφωνο και σχεδόν δεν πιστεύω αυτό που ακούω: «Ο Jon Lord πέθανε»! Ένα ανάμεικτο συναίσθημα στενοχώριας και μουδιάσματος είναι αρκετό για να με κάνει να αποκοπώ έστω και στιγμιαία από την ούτως ή άλλως ζοφερή πραγματικότητα. Στο γυρισμό με το Μετρό, σκέφτομαι μερικές από τις στιγμές που έζησα από τα παιδικά μου χρόνια έχοντας συντροφιά μου –μεταξύ άλλων- και τη μουσική των DEEP PURPLE. Ακόμη θυμάμαι αμέτρητα βράδια στο σπίτι του κολλητού μου, σε ηλικία 12-13 χρόνων να ακούμε το “Deepest Purple” (πόσοι και πόσοι γνώρισαν, αλήθεια, τους DEEP PURPLE με αυτό το άλμπουμ) και να παραθέτω επιχειρήματα γιατί οι PURPLE είναι καλύτεροι από τους ZEPPELIN (όπως ισχυριζόμουν εγώ σε αντίθεση με τον κολλητό φίλο). Βλέπετε, δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το σοκ που έπαθα όταν άκουσα για πρώτη φορά το “Speed king”. Η δαιμονιώδης εισαγωγή με την κιθάρα του Blackmore και η εναλλαγή με το Hammond του Lord ήταν αρκετά για να εκτοξεύσουν εκείνο τον πιτσιρικά στην στρατόσφαιρα (βλ. “Space Truckin’”). Δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι τότε κάτι αντίστοιχο… Και μεταξύ μας, ούτε έχω ακούσει κάτι ανάλογο έκτοτε!

Jon-Lord Είχε έρθει η ώρα να κατέβω από το Μετρό… Φτάνοντας σπίτι, έβαλα σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής το “Before I forget”. Το επόμενο πρωί ο Σάκης Φράγκος μου ζητούσε να γράψω κάτι για τον Jon Lord. Ξέρετε κάτι; Δεν μπορώ, ούτε θέλω να γράψω κάτι που μπορείτε να διαβάσετε σε οποιοδήποτε site ή περιοδικό στον κόσμο. Καλή η παράθεση γεγονότων και επεισοδίων από τη ζωή του μεγάλου αυτού gentleman αλλά για μένα ο θάνατος του Jon Lord –όπως και ο θάνατος κάθε ατόμου- είναι ευκαιρία να γιορτάσουμε για όσα έζησε. Να θυμηθούμε τι άφησε πίσω του και πόσο επηρέασε τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και επειδή η μουσική είναι υπόθεση συναισθημάτων, προτιμώ να αναφέρω 10 σημαντικές συνθετικές στιγμές του Jon Lord, οι οποίες με σημάδεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι αυτός είναι ο πιο ταιριαστός τρόπος για να αποχαιρετήσουμε τον Jon Lord. Είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή είναι μαζί με τον Ronnie, τον Gary, τον Cozy και τόσους άλλους και ροκάρουν εκεί πάνω… Έτσι όπως πάντα έκαναν μέχρι τέλους της ζωής τους. Ευχαριστούμε για όλα, Jon…

10. “Blue sky dreams”:…ή αλλιώς το δεύτερο μέρος στο “Pictured within”. Εκπληκτική, νηφάλια ατμόσφαιρα με τον Lord να επιλέγει, εσκεμμένα, να δώσει βάρος στη σύνθεση χωρίς πομπώδεις αναφορές και τη φωνή της Sam Brown στο τέλος να είναι απλά συγκλονιστική.

9. “Ghost story”: Μαζί με το “Arabella” οι καλύτερες στιγμές στο μοναδικό άλμπουμ που προέκυψε από τη συνεργασία των Ian Paice, Tony Ashton και Jon Lord με τίτλο “Malice in Wonderland”. Η εναλλαγή rock, fusion και funk στοιχείων φανερώνει μία άλλη πλευρά του Lord που τόσο πολύ μας άρεσε αλλά και τόσο σπάνια παρουσίαζε…

8. “Here I Go Again”: Φυσικά, στην πρώτη κλασική εκδοχή του… Για να μην παρεξηγούμαι, λατρεύω εξίσου και τις δύο εκτελέσεις του κομματιού αλλά αυτό το Hammond του Lord το 1982 αποδίδει καλύτερα το συναίσθημα που ήθελε να περάσει μέσα από το τραγούδι ο David Coverdale.

7. “Hush”: Η πρώτη μεγάλη επιτυχία των PURPLE βασισμένη στα φωνητικά του Rod Evans αλλά κυρίως στα πλήκτρα του Lord. Η ρυθμική εισαγωγή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σε εκείνον που θέλει απλά να κάτσει στην καρέκλα του… Επιβάλλεται, να χτυπηθείς! Ήταν η εποχή που ο Lord ήταν ο πραγματικός ηγέτης των PURPLE.

6. “Sarabande”: Κατά την ταπεινή μου γνώμη ό,τι καλύτερο έκανε ο Lord εκτός PURPLE και των διαφόρων άλλων σχημάτων στην καριέρα του. Η ζωντανή απόδοση ολόκληρου του δίσκου (και κυρίως του ομώνυμου κομματιού) στη Βουδαπέστη το 2010 είναι εξαιρετική και πρέπει να την ακούσει κάθε φίλος των PURPLE και της μουσικής γενικότερα.

5. “Perfect strangers”: Η επιβλητική εισαγωγή του Lord νομίζω… διορθώνω… είμαι σίγουρος ότι ανεβάζει την ποιότητα του απίστευτου αυτού τραγουδιού και στοιχειώνει μια για πάντα όλους εμάς αφού κάθε φορά που ακούμε ζωντανά το “Perfect strangers” γίνεται πραγματικός χαμός. Ένα από τα τελευταία κλασικά τραγούδια των PURPLE.

4. “Smoke on the water”: Το εκνευριστικά απλό riff του Blackmore σου κολλάει στον εγκέφαλο και οι PURPLE σημαδεύουν το classic rock με το πιο γνωστό κομμάτι της δισκογραφίας τους. Ο ρόλος του Lord είναι, εν προκειμένω, δευτερεύων αλλά τι περιμένατε να μην το συμπεριλάβουμε; Το “Smoke on the water” είναι, διάολε…

3. “Highway star”: Η «συνομιλία» Blackmore-Lord έχει μείνει στην ιστορία… Όταν ακούς την εκτέλεση στο μνημειώδες “Made in Japan” καταλαβαίνεις αμέσως ότι οι DEEP PURPLE ήταν τότε η κορυφαία μπάντα του πλανήτη. Ο Blackmore χρειαζόταν τον Lord όσο και ο Lord χρειαζόταν τον Blackmore. Η χημεία αυτή στιγμάτισε τα ανυπέρβλητα live της MKII σύνθεσης.

2. “Speed king”: Το έγραψα και παραπάνω… Θεωρώ ότι από το κομμάτι αυτό ξεκίνησε ουσιαστικά η κλασική περίοδος των PURPLE. Το “In rock” είναι ένα μνημειώδες άλμπουμ και φανερώνει για πρώτη φορά τον εκρηκτικό συνδυασμό Blackmore-Lord-Gillan. Όσο για το “Speed king”… Η μπάντα σαρώνει και ο Gillan γράφει μερικούς από τους πιο απλούς και έξυπνους στίχους ever!

1. “Child in time”: Η απόλυτη στιγμή των DEEP PURPLE. Μία κλασική σύνθεση που γεννήθηκε κυρίως από τον Jon Lord και τον Ian Gillan με τον Ritchie Blackmore να συνεισφέρει φυσικά τα μέγιστα σε ένα κομμάτι-σταθμό στο rock. Αν και τα trademark ουρλιαχτά του Gillan επισκίασαν τα πάντα στο “Child in time”, εντούτοις το Hammond στην αρχή και στη μέση του κομματιού είναι απερίγραπτο!

Σάκης Νίκας

Ozzy Osbourne: “Aspects of a Timeless Madman”

By

Rock Hard

-

June 27, 2012

0

Είναι ο Ozzy Osbourne ο πιο αντιπροσωπευτικός frontman για τη metal μουσική; Αν είστε από αυτούς που συμφωνείτε χωρίς περιστροφές θα έχετε πολλούς λόγους για να το υπερασπιστείτε. Όσοι έχετε ενδοιασμούς, θα βρείτε ακόμα περισσότερους για να το αντικρούσετε και να αναδείξετε κάποιον άλλο με καλύτερη φωνή, πιο καλή κίνηση στη σκηνή και φυσικά μεγαλύτερο εύρος στην ερμηνεία του. Τότε πώς τα κατάφερε;

Θεωρώ σκόπιμο να μιλήσουμε κυρίως για κάποια στοιχεία, τα οποία είναι αδιαμφισβήτητα. Πρώτο και κυριότερο είναι το γεγονός ότι ο Ozzy είναι ο μόνος – σε τόσο υψηλό επίπεδο – solo καλλιτέχνης στη σκληρή μουσική που ξεπέρασε σε φήμη το συγκρότημα, που τον ανέδειξε! Καθόλου τυχαία στα mid 80s, όταν και βρισκόταν στο peak της δημοτικότητας του, ο Οzzy παρουσιάστηκε από τα media της εποχής να «συνοδεύεται» από τους BLACK SABBATH στο θρυλικό Live Aid του 1985! Ήταν η εποχή που οι SABBATH είχαν κυκλοφορήσει album με τον Ian Gillan στα φωνητικά και ετοιμάζονταν για νέο album με τον Glenn Hughes! Αυτή η εμφάνιση αποκάλυψε το χάσμα που υπήρχε σε επίπεδο δημοτικότητας ανάμεσα στον Ozzy και στους SABBATH, το οποίο γεφυρώθηκε πλήρως στα 90s.

Ο Ozzy είναι ο πιο πετυχημένος solo καλλιτέχνης στο hard n’ heavy στερέωμα; Αδιαμφισβήτητα ναι! Ξέρετε άλλον να απασχολεί οπαδούς και media επί τρεις δεκαετίες σε τόσο υψηλό επίπεδο; Ή μήπως σας έρχεται στο μυαλό κανένας άλλος που να τόλμησε να ξεκινήσει περιοδεύων festival στη δύσκολη αγορά της Αμερικής με το όνομα του; Το Ozzfest σαν εγχείρημα είναι ό,τι πιο πετυχημένο έχει γίνει ποτέ στα συναυλιακά χρονικά, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι περιόδευε και είχε στο line up του τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής!

Για να μην αρχίσουμε να λέμε τα τυπικά των αριθμών πωλήσεων, που πλέον δε συγκινούν κανέναν! Ισως μόνο το Lemmy που με αποστομωτική ειλικρίνεια αποκάλυψε πως το όφελος των πνευματικών δικαιωμάτων από τους στίχους που του έδωσε για το album “No more tears”, ξέπέρασε εκείνο που είχε συνολικά από τη δισκογραφία των MOTORHEAD! Μήπως, όμως, είναι πολλά παραπάνω και από όλα αυτά;

ozzy afieroma 7 Πριν 2 χρόνια τα ερωτήματα αυτά απαντήθηκαν μέσα σε δύο ώρες με την αποστομωτική του εμφάνιση στη Μαλακάσα. Όσοι ήταν εκεί κατάλαβαν γιατί αποκαλούν ακόμα madman αυτόν τον 63χρονο τραγουδιστή! Ήταν μια βραδιά, που γενιές φίλων αυτής της μουσικής περίμεναν και αδημονούσαν για να ζήσουν! Και τι καλύτερο όταν δίπλα του είναι και ένα «δικό» μας παιδί! Ο Gus G. είναι στη μπάντα του Ozzy και αν έλεγες μέχρι και πριν λίγα χρόνια κανείς δε θα πίστευε πως ένας Έλληνας μουσικός θα συμμετείχε σε ένα τόσο μεγάλο group!

Όλα είναι πιθανά στη ζωή και σίγουρα ο Ozzy το ξέρει! Οι πολέμιοι του ακόμα και σήμερα θα υποστηρίζουν ότι έφτιαξε τη φήμη του πάνω σε εξωμουσικές κινήσεις, φτάνοντας στο σημείο να κάνει μέχρι και reality show με την οικογένεια του! Μόνο που αποκρύπτουν ότι στο σανίδι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία, εκθέτοντας όποιον πραγματικά δεν αξίζει τη θέση που του έχει δοθεί. Η θέση που έχει στρογγυλοκαθήσει από το 1986, όταν για πρώτη φορά ήταν headliner στο Monsters of Rock του Donington! Για να αντιληφθείτε το μέγεθος του, αρκεί να σκεφτείτε ότι κάτω από αυτόν ήταν οι SCORPIONS, οι DEF LEPPARD και οι MΟTORHEAD! Έχετε ξαναδεί κανένα solo καλλιτέχνη να έχει καταφέρει κάτι ανάλογο;

10 χρόνια μετά θα είναι παρών στην αυλαία του θρυλικού festival και θα είναι co-headliner με τους επανενωμένους KISS! Εκείνη η εμφάνιση απλώς επιβεβαίωσε ότι ο Ozzy είναι πλέον η κορυφή των κορυφών και ο κόσμος είχε τοποθετήσει τους BLACK SABBATH στη θέση που τους άξιζε. Και μόνο το γεγονός ότι κατάφερε και έπεισε τους πάντες ότι BLACK SABBATH χωρίς εκείνον δε νοούνται τα λέει όλα…

Θαρρώ, όμως, πως ο Ozzy οφείλει πλήρως την επιτυχία του στις επιλογές και στις στρατηγικές κινήσεις του. Δε δίστασε να κάνει icon στην μπάντα του τον κιθαρίστα, που τον πλαισίωνε, δίνοντας του χώρο πάνω στη σκηνή. Με αυτόν τον τρόπο ο Randy Rhoads έγινε ένας κιθαρίστας – μύθος και ο Zakk Wylde ζωντανός θρύλος της ηλεκτρικής κιθάρας! Αυτή η «άνεση» να μη θέλει όλα τα μέλη να επισκιάζονται από την παρουσία του ίσως και να είναι το σημείο – κλειδί στην καριέρα του!

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η εκτόξευση των «μετοχών» στο άτυπο χρηματιστήριο της μουσικής βιομηχανίας από καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί του, όπως ο Robert Trujillo ή ο Mike Bordin; Σίγουρα δεν έδειξαν όλο το μεγάλο ταλέντο τους πλάι στο madman, αλλά απέδειξαν όλα εκείνα τα χρόνια που ήταν μαζί του, ότι μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υψηλές απαιτήσεις του επιπέδου που είναι ο Ozzy Osbourne. Και γι’αυτές τις θέσεις έγινε πραγματικά πανικός, φέρνοντας την αφρόκρεμα της σκληρής μουσικής στα πόδια του! Από τον Alex Skolnick, τον Jason Newsted και τον Dean Castronovo, ο Ozzy μπορεί να περηφανεύεται πως γινόταν σφαγή στην «πιάτσα» για μια θέση στο σχήμα του! Για να μην ξεχάσουμε το χαμό που έγινε όταν ο Zakk Wylde ήταν και επισήμως παρελθόν…

Σε αυτόν τον τομέα νομίζω ότι κρίθηκε η καριέρα του, καταφέρνοντας χωρίς εμπάθεια και μικρότητες, να συνδέσει το όνομα του με τους μουσικούς που τον πλαισίωσαν. Και φυσικά κυρίως για τους κιθαρίστες, μιας και η μουσική του στηρίζεται κυρίως στις φωνητικές γραμμές και στα κιθαριστικά riffs. Είχε την ευτυχία να ερμηνεύσει κομμάτια ιστορικά για ολόκληρη τη σκηνή όπως το “Mr. Crowley”, το “Bark at the moon” και το “Crazy train”, αλλά θεωρώ πως δεν ήταν αυτός ο καθοριστικός παράγοντας. Γιατί;

Αν κοιτάξετε ψύχραιμα θα δείτε πως και άλλοι είχαν τραγουδήσει σημαντικά τραγούδια όπως για παράδειγμα ο πιο χαρισματικός Ronnie James Dio. Αυτό που δεν είχαν ήταν η σύνδεση τους με τους μουσικούς και κυρίως με τους κιθαρίστες που τον πλαισίωναν! Καθόλου τυχαία στο θρυλικό live album, το όνομα του Ozzy είναι συνδεδεμένο με το Randy Rhoads! Ακόμα και ο Jack E. Lee που δε συνέχισε μετά τη φυγή του από το σχήμα σε ανάλογο επίπεδο, έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομα του με τον Ozzy. Οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν, λοιπόν, δεν είναι εκεί για να παίξουν κάποιο ρόλο ή να αποδείξουν ότι αξίζουν τη θέση που τους έχει δοθεί.

To ίδιο ισχύει και για τις μπάντες που έπαιρνε ως support ή επέλεγε για το roster του Ozzfest. Ηταν εκείνος που έκανε ευρέως γνωστούς τους METALLICA το 1986 και εδραίωσε τη φήμη των SLIPKNOT όταν και στο “Iowa” album, τους έδωσε την τιμητική θέση των special guests του Ozzfest! Αυτή η “ικανότητα” να οσφρίζεται το τί συμβαίνει στον extreme ήχο και να το προβάλει πρώτος, είναι ένα πολύ σημαντικό credit για την εικόνα του στις νεότερες γενιές ακροατών, που δεν ακούνε και τόσο παραδοσιακό ήχο! Με ανάλογα κριτήρια έγινε και η επιλογή των SEPULTURA του “Arise”, χρόνια πριν τους προσκυνήσει όλος ο κόσμος! Ανάλογες κινήσεις έχει κάνει αμέτρητες, πάνω στις οποίες είναι χτισμένος ο αμέριστος σεβασμός που τρέφουν και οι συνάδελφοι του γι’αυτόν! Και όλες αυτές οι πετυχημένες – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος – κινήσεις φέρουν τη σφραγίδα του πολύ ισχυρού περίγυρου που τον περιβάλλει και προσέχει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας! Αυτό το γεγονός ξεκινάει, όμως, από την προσωπική του επιλογή να παραχωρήσει και από αυτή την πλευρά “χώρο” στη διαχείριση του ονόματός του! Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη γυναίκα που επέλεξε για σύντροφό του…

Μπορούμε να τη βρίζουμε και να τη λέμε όπως θέλουμε, αλλά η Sharon έχει καταφέρει πολλά παραπάνω από το να είναι η γυναίκα του. Ο ίδιος έχει πει επανειλημμένως πως αν δεν ήταν παρούσα θα είχε κατρακυλήσει στις εξαρτήσεις! Αλήθεια για πόσους μουσικούς έχει ειπωθεί αυτό ως δικαιολογία για την αποτυχία τους να γίνουν «μεγάλα ονόματα»; Μήπως η παρουσία της και ως manager, επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα; Γιατί αν νομίζετε πως ένα μεγάλο σχήμα γίνεται τεράστιο μόνο και μόνο από τον κόσμο, τα media και τη μουσική που παράγει, τότε θεωρείτε τη θέση του manager ως αχρείαστη. Αλήθεια ο Rod Smallwood πόσο σημαντικός για την επιτυχία των MAIDEN είναι; Μήπως όσο και της Sharon για τον Ozzy;

Η ιστορία για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν εκείνη τη βραδιά της 26^ης Σεπτεμβρίου θα επαναληφθεί με ακόμα καλύτερους όρους. Θα είναι εκείνο το βράδυ η τελευταία ευκαιρία μας να δούμε το ζωντανό θρύλο αυτής της μουσικής, πλαισιωμένο από το Geezer Butler, το Slash και το Zakk Wylde! Πιστέψτε με, όταν θα ακούσετε πριν την έναρξη της συναυλίας, τη σπασμένη φωνή του να λέει «I can’t fuckin’ hear you! Louder!», θα αντιληφθείτε μονομιάς τη σημαντικότητα της στιγμής. Έτσι ένιωσα κι εγώ τότε και το ίδιο είμαι σίγουρος πως θα γίνει και τώρα! Όσοι είστε στις πρώτες σειρές πάρτε αδιάβροχο! Θα σας χρειαστεί….όσοι απορείτε γιατί, ρωτήστε όσους έχουν βρεθεί στις μπροστά σειρές μιας οποιαδήποτε συναυλίας με εκείνον ως frontman!

Λευτέρης Τσουρέας

ozzy afieroma big

Rockwave Festival 2012: 60 λόγοι για να πας

By

Rock Hard

-

June 15, 2012

0

Η metal μέρα του Rockwave Festival φέτος, την 1^η Ιουλίου, έχει ένα εξαιρετικά δυνατό line-up, για όλα τα γούστα. Είπαμε λοιπόν, να κάνουμε μία λίστα με τους λόγους γιατί κάποιος να πάει να δει αυτό το φεστιβάλ, μιλώντας για κάθε συγκρότημα χωριστά:

ΟΖΖΥ AND FRIENDS

Το να προσπαθήσεις να αναφέρεις 10 λόγους γιατί πρέπει να πάει κάποιος να δει τον Ozzy την πρώτη μέρα του Ιουλίου στο Rockwave είναι σαν να ζητάμε από τον Παρλιάρο να μας εξηγήσει σε μία σελίδα τα μυστικά της σοκολάτας και πως δημιουργούνται τα καλύτερα γλυκά του κόσμου! Δηλαδή, γίνεται αλλά εκ των πραγμάτων θα είναι ελλιπές. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μουσική, για μία βαθύτατη εσωτερική υπόθεση για την οποία ο καθένας μπορεί να αραδιάσει τους δικούς του 10 λόγους. Με αυτό το σκεπτικό και με αφετηρία τα παραπάνω, καταθέτουμε τους δικούς μας 10 λόγους που είναι ικανοί να οδηγήσουν κάποιον στη Μαλακάσα για να δει τον Ozzy…

OzzyFriendspromo2012 ● Εκτός από τον Ozzy, εκείνη την ημέρα θα βρίσκεται πάνω στη σκηνή ο μεγάλος Geezer Butler… Ναι, ξέρω… Θα ήταν ακόμη καλύτερο να ήταν δίπλα τους ο Iommi και πίσω τους ο Ward. Αυτό όμως δεν κατέστη δυνατό (για τους γνωστούς λόγους). Δεν πιστεύω, όμως, ότι θα χαλάσει κάποιον να δει τους μισούς SABBATH επί σκηνής…

● Zakk Wylde, Slash, Gus G… Ή αλλιώς οι τρεις κιθαρίστες που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο να αποδώσουν τα μέρη του αναντικατάστατου Tony Iommi. Και μπορεί μία ανόητη μειοψηφία να αποδοκίμασε τον Gus G. στην τελευταία εμφάνιση του Ozzy (όσα δεν πιάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια… Για να μην χρησιμοποιήσω τη γνωστή ατάκα του Γεωργίου) αλλά δεν βλέπεις κάθε μέρα δύο από τους τελευταίους guitar heroes να μοιράζονται την ίδια σκηνή.

● Το μοναδικό set list. Εξηγούμαι… Δεν είμαι από αυτούς που κοιτάζουν τα set list των περιοδειών των καλλιτεχνών πριν από μία εμφάνιση τους στην Ελλάδα. Θέλω να διατηρώ το στοιχειώδες συναίσθημα του αγνώστου και της έκπληξης. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είσαι ο Κάλχας για να καταλάβεις ότι εκείνη την ημέρα θα ακουστούν απέθαντοι ύμνοι από SABBATH και τις solo κυκλοφορίες του Ozzy.

● Η ελπίδα να ακούσουμε καλά κρυμμένα διαμαντάκια από το back catalogue του madman. Όταν ακούσαμε τα “Fire in the sky” και “Shot in the dark” (ύστερα από προτροπή του δικού μας Gus G.) βρεθήκαμε στα ουράνια. Γιατί καλά είναι τα “Bark at the moon” και “Crazy train” αλλά το…obscure κάνει τη διαφορά. “Bloodbath in paradise” (Anyone? Anyone?) …

ozzy osbourne friend ● Τόσο ο Zakk Wylde όσο και ο Slash έχουν εκφράσει άπειρες φορές το θαυμασμό τους για τον μεγάλο Randy Rhoads. Οπότε κάθε νότα από τα “Blizzard of Ozz” και “Diary of a madman” εκτός ότι θα αποδοθεί σχεδόν αψεγάδιαστα (γιατί μόνο ο Randy μπορούσε να βγάλει αυτό το συναίσθημα) θα αποτελεί και έναν άτυπο φόρο τιμής στο σπουδαιότερο κιθαριστικό ταλέντο που έβγαλε ποτέ η Δυτική Ακτή (μαζί με τον Eddie Van Halen και τον George Lynch).

● Το roadtrip για τον Ozzy! Τα μισά λεφτά είναι το ταξίδι για τη Μαλακάσα με φιλαράκια στο αυτοκίνητο και να παίζει τσίτα το “Master of reality” ή το “No more tears”. Τιμή βενζίνης: 1.68 το λίτρο, διόδια: 3 ευρώ περίπου (νομίζω… Δεν θυμάμαι με τις συνεχείς ανατιμήσεις), μπύρες και αναψυκτικά: 10 ευρώ, αναμνήσεις και εμπειρίες… Ανεκτίμητα!

● Επειδή το Rockwave είναι ένας θεσμός που μας έχει χαρίσει άπειρες συγκινήσεις όλα αυτά τα χρόνια. Πόσα μα πόσα σχήματα έχουμε απολαύσει σε αυτό το festival και πόσα ακόμη θα απολαύσουμε στο μέλλον. Το κλείσιμο της metal ημέρας με τον Ozzy φαντάζει τόσο ιδανικό όσο και θεοπάλαβο!

● Επειδή πολύ απλά σε 5 (το πολύ χρόνια) ο Ozzy δεν θα ξαναπεριοδεύσει (τα ίδια λέγαμε, βέβαια, και για τον Μητσοτάκη και όλο μπροστά μας τον έχουμε). Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, θα είναι η τελευταία φορά που θα βλέπουμε τον Ozzy ζωντανά για μία συναυλία. Σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας (βλ. τελευταίο άρθρο Σάκη Φράγκου), οι πιθανότητες επιστροφής του madman στη χώρα μας είναι αστρονομικά ελάχιστες.

● Ο ίδιος ο Ozzy. Τι και αν τα τελευταία μουσικά του πονήματα είναι από μέτρια ως αδιάφορα; Μιλάμε για τον άνθρωπο με την πιο χαρακτηριστική φωνή στο metal (αυτός και ο Lemmy) ο οποίος έχει αναγάγει σε ολυμπιακό άθλημα τη…ρίψη κουβάδων με νερό ενώ δεν γίνεται να προσπεράσεις τα “let’s go fucking crazy” και “I love you all”!

● Tony Iommi. Μπορεί να μην είναι (σώματι) εκεί αλλά ολόκληρο το live θα διαπνέεται από την «παρουσία» του! Ο νονός της αγαπημένης μας μουσικής, ο γεννήτορας ενός ολόκληρου ιδιώματος δίνει τη δική του μάχη και εμείς οφείλουμε να τον τιμήσουμε με την παρουσία μας. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε…

Σάκης Νίκας

MACHINE HEAD

Επειδή είναι μία από τις (μετρημένες στα δάχτυλα) μπάντες με τουλάχιστον 20 χρόνια στην πλάτη τους, που κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους και τα δεδομένα που και οι ίδιοι έθεσαν με άριστα αποτελέσματα.
13 και 14 Δεκεμβρίου του 2004, εμφανίζονται για πρώτη φορά ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα… Όσοι ήταν εκεί σκοτώνουν για να τους ξαναδούν, όσοι δεν ήταν απλά έχασαν 2 από τις καλύτερες συναυλίες ever στην Ελλάδα και δεν πρέπει να ξανακάνουν το ίδιο λάθος.
Επειδή βρίσκονται στην πιο ώριμη by far στιγμή της καριέρας τους, έχοντας παραμάσχαλα το κορυφαίο για άλλη μια φορά “Unto The Locust”.
Επειδή σε ένα δίκαιο κόσμο χωρίς παρελθοντολαγνείες και λαμβάνοντας υπόψη την ποιότητα και όχι το πόσους δίσκους πουλάει ο καθένας, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι headliners του Rockwave (παρόλο που ο OZZY αποδεδειγμένα το χει ακόμη).
Επειδή πρέπει να γκαρίξεις έστω μία φορά live “Let freedom ring with a shotgun blast” για να θεωρείσαι μεταλλάς/ού που σέβεται τον εαυτό του/της!
Επειδή ο ίδιος ο James Hetfield έχει δηλώσει πως με το “Blackening” τον ενέπνευσαν να γράψει ότι καλύτερο μπορούσε για τους Metallica πριν το “Death Magnetic”… Θέλετε μεγαλύτερο credit;
“Locust”, “Halo”, “Davidian”, “Imperium”, “Old”, “Ten Ton Hammer”, “Aesthetics of Hate” μπίρι μπίρι… Ο κατάλογος ατελείωτος.
Επειδή βάζω στοίχημα τη δισκοθήκη μου πως το live αυτό με το που θα τελειώσει θα μνημονεύεται ως μία από τις καλύτερες στιγμές του Rockwave ever.
Επειδή θα ανοίξουν τόσα circle pits με τα καλέσματα του Robb Flynn, που θα γίνουμε μάρτυρες μιας τεράστιας, ανθρώπινης δίνης!
Επειδή αν δε σας έπεισα με τα παραπάνω, μάλλον διαβάζετε λάθος site!!

Βασίλης Γκορόγιας

PARADISE LOST

Επειδή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού metal κοινού. Σχέση που κρατά σχεδόν είκοσι συνεχή έτη.
Επειδή μας απέδειξαν στο Fuzz ότι διανύουν μια δεύτερη νιότη. Και δε βαριόντουσαν.
Επειδή θα είναι η μοναδική gothic metal μπάντα του Rockwave. Και η πιο αντιπροσωπευτική του μουσικού είδους που πρεσβεύουν.
Επειδή ακόμα ελπίζουμε να ξανακούσουμε το “Walk away” on stage, μετά από εκείνο το ιστορικό Rock Of Gods του 1996. Και ας προδίδουμε λιγάκι τα χρόνια μας. Δε δίνουμε δεκάρα.
Επειδή όλο και κάποια έκπληξη θα παίξουν μόνο για πάρτη μας. Ήδη βλέπω μία στις τελευταίες εμφανίσεις τους. Όχι, δε θα πω spoiler.
Επειδή κι αυτοί μας πάνε πολύ. Χαμογελάκια και κακό.
Επειδή θα είναι η μοναδική ευκαιρία να χαλαρώσουμε ή πριν ή μετά τον όλεθρο που θα μας επιφυλάσσουν οι MACHINE HEAD. Τι μας περιμένει, τι μας περιμένει…
Επειδή το σκοτάδι και η παγωμάρα των τραγουδιών τους θα μας προσφέρει λίγη δροσιά μέσα στον καύσωνα της ημέρας. Και το βρετανικό χιούμορ του Holmes.
Επειδή δε θα τους παρεξηγήσουμε αυτή την φορά για τα κλασικά 70 λεπτά συναυλίας τους. Αυτή την φορά και να θέλουν να παίξουν δίωρο, δε θα μπορούν.
Επειδή θα είναι η μοναδική μπάντα της ημέρας που θα μαζέψει τόσα πολλά θηλυκά στις πρώτες γραμμές, μπροστά από τη σκηνή. To know us better…

Γιώργος Κόης

UNISONIC

Επειδή θα είναι στο ίδιο σανίδι ο Kai Hansen με τον Michael Kiske. Θέλετε πολλά παραπάνω;
Εκτός από τους LUCKY FUNERAL και τους PLANET OF ZEUS, θα έχουμε κι άλλη ελληνική παρουσία εκείνη την ημέρα του Rockwave, τον Κώστα Ζαφειρίου (ex-PINK CREAM 69) πίσω από τα ντραμς.
Επειδή υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε τραγούδια από τα δύο “Keepers…” που έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι οι HELLOWEEN.
Επειδή λίγο ποιοτικό power metal δεν χάλασε κανέναν!!!
Επειδή προτιμώ να ακούω το “Future world” και το “I want out” από τον Kiske και τον Hansen, παρά από τον Sascha Gerstner και τον Dani Loeble (όσο συμπαθείς και να μου είναι και οι δύο).
Για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμασι το ασύλληπτο ταλέντο του Michael Kiske επί σκηνής και να επιβεβαιώσουμε ότι «το έχει» ακόμα.
Επειδή δεν θα με χάλαγε να άκουγα και κανένα κομματάκι PLACE VENDOME!!!
Επειδή τέτοιου είδους συγκροτήματα έχουν το κουσούρι να είναι βραχύβια, κανείς δεν ξέρει αν θα τους ξαναδούμε μαζί (τι ποιους; Τον Kiske και τον Hansen φυσικά).
Ακόμα κι αν δεν γουστάρεις τα υπόλοιπα σχήματα, το κάνεις το ταξίδι στη Μαλακάσα για να νιώσεις την ανατριχίλα στα κλασικά HELLOWEEN τραγούδια…
Από το να τους βλέπαμε σε club show και να έπαιζαν 70 λεπτά και να γκρινιάζαμε, προτιμώ με ένα δίσκο να τους δω σε φεστιβάλ, σε ωραία ατμόσφαιρα, παρέα με τη μπυρίτσα μου…

PLANET OF ZEUS

Επειδή αυτή τη στιγμή, ίσως είναι η πιο hot ελληνική μπάντα με ηλεκτρικές κιθάρες!
Επειδή στα live σπέρνουν, είτε παίζουν στο δωμάτιο του σπιτιού σου, είτε στο τεράστιο stage του Rockwave.
Επειδή αν και με μόνο 2 δίσκους, έχουν αρκετούς ύμνους για να υπερκαλύψουν το set τους.
Επειδή να χαζεύεις άπειρες φορές τα κορυφαία βίντεο κλιπ τους στο youtube και να μη θες να τους δεις και ζωντανά;
Επειδή τους έχει παίξει κάποιος Bruce Dickinson στην ραδιοφωνική του εκπομπή στο BBC!
Επειδή το groove τους θα σε κάνει να χορέψεις μέσα στη ζέστη θες δε θες!
Επειδή έχουν καταλάβει πλήρως πως για να τους φύγει η ελληνική «ρετσινιά», πρέπει να δίνουν πάντα και στα πάντα το 101% τους… Και το κάνουν!
Επειδή ξέρετε εσείς πολλές heavy rock μπάντες να κάνουν τέτοιο χαμό στα live τους λες και παίζουν thrash;;
Επειδή σε μία τόσο μεγάλη και ποιοτική (heavy rock/stoner) σκηνή, καταφέρνουν και ξεχωρίζουν για πλάκα.
Επειδή… Δεν έχει άλλα γιατί, τα καλά ή τα ζεις στην ώρα τους ή κάθεσαι σπίτι και γεροντογκρινιάζεις!

Βασίλης Γκορόγιας

LUCKY FUNERAL

Επειδή έχουν «λιώσει» στο σανίδι τα τελευταία 4 χρόνια με πάνω από 120 συναυλίες και το χουν για πλάκα.
Επειδή επιβάλλεται να δείτε live την «εμπειρική» κοιλιά του τραγουδιστή τους Mike στο καθιερωμένο στριπτίζ.
Επειδή το μεσημέρι που θα βγουν στον καύσωνα, θα σας δώσουν ένα σοβαρό λόγο να ιδρώσετε.
Επειδή ετοιμάζουν νέο δίσκο και ευελπιστούμε να ακούσουμε κάποιο από τα νέα τους «παιδιά».
Επειδή είναι ίσως η μοναδική ελληνική μπάντα που συνδυάζει τόσο καλά sludge και stoner.
Επειδή το “Stay Away” είναι ύμνος και οι ύμνοι πρέπει να ακούγονται live.
Επειδή αν έχετε γάτα, μπορείτε να τη φέρετε να χαρεί και αυτή στο άκουσμα του δικού της ύμνου, “Babis The Stoned Cat”.
Επειδή έχουν support – άρει τους υπεράνω όλων θεούς CLUTCH με επιτυχία, άρα εδώ θα κολλήσουν;
Επειδή τα φεστιβάλ είναι ιεροτελεστία και οφείλουμε να είμαστε εκεί από νωρίς για όλες τις μπάντες.
Επειδή αν δεν μπορείς να την πέσεις σε καμιά παραλία, καλύτερα είναι να «μαυρίσεις» βλέποντάς τους παράλληλα, παρά να κάθεσαι στην ταράτσα του σπιτιού σου.

Βασίλης Γκορόγιας

“Diablo III” (Blizzard)

By

Rock Hard

-

May 30, 2012

0

30 Μαίου, 2012 – 13:15

Rockhard

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε μια σειρά που προκαλούσε κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων, χώριζε οικογένειες και διέλυε παρέες μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ο ορισμός των hack-and-slash action role-playing game, “Diablo”!!! Μετά από 12 χρόνια επιστρέφει απειλώντας για μια ακόμη φορά την υγεία, την συνοχή της οικογένειας και παράλληλα προκαλεί τρόμο σε κάθε κοπέλα, για το αν θα βγαίνει συχνά έξω με το αγόρι της. Το “Diablo III” είναι γεγονός και η αναμονή, παρόλο που ήταν υπερβολικά μεγάλη, άξιζε.

Ξεκινάτε την περιπέτεια όταν ένα φλεγόμενο αστέρι πέφτει από τον ουρανό και συγκρούεται στο καθεδρικό ναό στο Tristram, την καταραμένη πόλη όπου εξελίσσονται τα γεγονότα του “Diablo”. Σαν αποτέλεσμα έχει την ανάσταση των νεκρών και την κατάσταση πολιορκίας που θα περιέλθουν οι κάτοικοι του New Tristram. Το σενάριο είναι αδύναμο, κάτι που φυσικά το περιμένεις, καθώς δεν είναι ένα RPG με την κλασσική έννοια αλλά περισσότερο ένα hack – and – slash. Παρόλο αυτά θα συναντήσετε γνώριμες φυσιογνωμίες από τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τα προηγούμενα θα παρασυρθείτε άμεσα.

Έχετε να επιλέξετε τον χαρακτήρα σας ανάμεσα σε πέντε classes, που η καθεμία καθώς ανεβαίνετε level σας καθηλώνει με τις διάφορες ικανότητες στη μάχη. Είναι οι εξής: Barbarian, Demon Hunter, Monk, Witch Doctor, Wizard. Στην αρχή όλες ξεκινάνε με τα πολύ βασικά και παρόλο που μπορεί να σας φαίνεται βαρετό μέχρι να φτάσετε σε ικανοποιητικό επίπεδο, πιστέψτε με πιο γρήγορα από όσο νομίζεται θα παρασυρθείτε σε μια αλόγιστη χρήση των ικανοτήτων αντιμετωπίζοντας δεκάδες εχθρούς. Από εκεί και πέρα θα έχετε την δυνατότητα να συναντήσετε Blacksmiths και Jewelers που θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την πανοπλία και τα όπλα σας, ενώ στις μάχες θα έχετε follower που μπορείτε να τον επιλέξετε από 3 classes, Enchantress, Scoundrel, Templar. Οπότε ανάλογα με τη μάχη επιλέξτε σωστά.

Πλεονεκτήματα: Σαν hack – and – slash, και μάλιστα το κορυφαίο, θα παθιαστείτε με τις δυναμικές ικανότητες και τον σταθερό χειρισμό της μάχης, που θα έχει σαν αποτέλεσμα η αιματηρή κατατρόπωση των πολυάριθμων εχθρών σας θα προσφέρει μέγιστη απόλαυση. Οι πέντε κλάσεις χαρακτήρων είναι ευέλικτες και προσαρμόσιμες, κάθε φορά που θα ανεβαίνετε level θα μπορείτε να διαμορφώσετε τον χαρακτήρα όπως θέλετε εσείς. Επίσης είναι όλες μαγευτικές που θα πρέπει να δοκιμάσετε το παιχνίδι και με τις πέντε, άρα μιλάμε για πολλές ώρες gaming. Ένα ακόμη στοιχείο που θεωρείται απαραίτητο σε παιχνίδια του συγκεκριμένου είδος είναι φυσικά τα λάφυρα. Ατελείωτα και άκρως δελεαστικά, ενώ θα συναντήσετε μια ποικιλία τοποθεσιών που θα σας «παροτρύνουν» να εξερευνήσετε. Τέλος ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας που θα επιλέξετε το παιχνίδι θα αλλάζει σημαντικά.

Μειονεκτήματα: Η online σύνδεση μπορεί να προκαλέσει πάμπολλα προβλήματα, κάτι που το θεωρώ αδικαιολόγητο, ειδικά για το μέγεθος της σειράς και της πολυετούς αναμονής!

Οι φίλοι της σειράς δεν χρειάζεστε πολλές παροτρύνσεις, ενώ οι νέοι φίλοι που τώρα θα ασχοληθείτε φροντίστε το χρόνο σας και να είστε σίγουροι να μην χάνετε τουλάχιστον ένα γεύμα της ημέρας, γιατί προβλέπω ότι θα χάσετε πολλά κιλά.

8.5/10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

NIGHTMARE – “The Burden of God” (AFM)

By

Rock Hard

-

May 15, 2012

0

Ήταν να μην επανασυνδεθούν και πάρουν φόρα οι Γάλλοι power metallers NIGHTMARE… Βλέπετε, από το reunion στις αρχές της νέας χιλιετίας έχουν κυκλοφορήσει αρκετά studio άλμπουμ, έχουν δώσει πολλές συναυλίες (με εμφανίσεις, μάλιστα, σε μεγάλα festivals) δίνοντας συνολικά μία εικόνα ενός απολύτως ενεργού σχήματος. Και όλα αυτά, τη στιγμή που στα υποτιθέμενα χρόνια της ακμής τους –πίσω στα 80’s- κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μόλις δύο δίσκους!

Το “The burden of God” δεν διαφέρει ουσιαστικά από τις προηγούμενες δουλειές των NIGHTMARE και αν θα έπρεπε να εντοπίσω δύο ισχνές διαφορές σε σχέση με τις πιο πρόσφατες προσπάθειες τους, αυτές θα ήταν η ελαφρώς πιο προσεγμένη παραγωγή και η παρουσία ευδιάκριτων συμφωνικών σημείων. Κατά τα λοιπά, όπως και με όλες ανεξαιρέτως τις κυκλοφορίες των NIGHTMARE, έτσι και αυτή δεν καταφέρνει να ξεπεράσει ένα επίπεδο χρυσής μετριότητας αφού τα κομμάτια είναι μεν δουλεμένα και κατά το μάλλον ή ήττον ικανοποιητικά αλλά από την άλλη δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Τυπικό power metal γερμανικής κοπής που μετά από κάνα δύο ακροάσεις σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει και κανένας ιδιαίτερος λόγος να επιμείνεις και να ξανακούσεις το δίσκο.

Το έχουμε ξαναπεί, το Ευρωπαϊκό power metal έχει περιέλθει –εδώ και πολλά χρόνια- σε ένα τέλμα και χρειάζεται μία ηχητική ανανέωση (παρόμοια με αυτή που είχε κάνει ο Sammet με τους EDGUY και ιδιαιτέρως με τους AVANTASIA).

6 / 10

Σάκης Νίκας

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΚΟΣ (STONE COLD DEAD, Grindhouse Studio Athens, ex-ROTTING CHRIST) BLOG-ΑΡΕΙ ΣΤΟ ROCK HARD

By

Rock Hard

-

May 10, 2012

0

“Kingdoms of Amalur: Reckoning” (Electronic Arts)

By

Rock Hard

-

March 11, 2012

0

Ξεκινάμε την νέα χρονιά με έναν υποσχόμενο τίτλο για την κατηγορία role playing games. Μία απόλυτα λατρεμένη κατηγορία που μας έχει χαρίσει αξέχαστους τίτλους και ατελείωτες δόσεις αδρεναλίνης και πώρωσης. Καθυστέρησα να ανεβάσω κριτική από την τελευταία φορά για δύο λόγους, α) δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από το “Skyrim” ώστε να δοκιμάσω κάποιο άλλο παιχνίδι και β) όταν το κατάφερα τελικά μπήκα σε έναν ακόμη μεγάλο κόσμο, αυτό του νέου παιχνιδιού “Kingdoms of Amalur: Reckoning”.

Η εταιρία σκέφτηκε να συγκεντρώσει καταξιωμένους ανθρώπους, ο καθένας στο χώρο του, για να δημιουργήθει ένας νέος κόσμος που να υπάρχει καμιά αναφορά σε κάποιο γνωστό και να δημιουργηθεί μια νέα σειρά. Πρώτα έκλεισαν συμφωνία με τον καταξιωμένο fantasy συγγραφέα και δημιουργό του εκπληκτικού χαρακτήρα Drizzt Do ‘Urden (“Forgotten Realms”) για να δημιουργήσει το concept του νέου κόσμου με τις απαραίτητες φυλές και το ιστορικό υπόβαθρο. Επόμενος συνεργάτης είναι ο Ken Rolston (game designer) που άφησε εποχή με τα “Elder scrolls III: Morrowind” και “Elder scrolls III: Oblivion”. Τέλος ο Todd Mcfarlane (cartoonist, toy designer) γνωστός από από την συνεργασία του με την Marvel και την DC comics και δημιουργός του χαρακτήρα “Spawn”. Όπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με μια all star σύνθεση. Για να δούμε αν τα κατάφεραν.

Ξεκινάς το παιχνίδι ως πτώμα που σε επαναφέρει στη ζωή μια κατασκευή γνωμών χωρίς προορισμό και στόχους. Οπότε η εξέλιξη του παιχνιδιού είναι παράλληλα μια εξέλιξη του χαρακτήρα σου. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε πολύ ενδιαφέρουσες φυλές και το «δέντρο» των ικανοτήτών σου (skills, feats) είναι εύχρηστο, κατανοητό και εκπληκτικό. Οι μάχες είναι ίσως το πιο απολαυστικό κομμάτι του παιχνιδιού, διασκεδαστικές με ποικίλες κινήσεις και μαγεία που σε καθηλώνει. Ο σχεδιασμός των τεράτων είναι καλόγουστος όπως επίσης και των πανοπλίων και όπλων που κουβαλάς. Κάποιες στιγμές μου θύμισε “World of Warcraft” και “Fable”. Επίσης υπάρχει ένας μεγάλος κόσμος για εξερεύνηση, αλλά όχι τόσο όσο το “Skyrim”. Τέλος ένα ακόμη θετικό στοιχείο που προσωπικά με ενθουσίασε είναι ότι υπάρχουν πάρα πολύ λίγα bugs. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τα RPG’s στον υπολογιστή καταλαβαίνετε ότι αν ένα παιχνίδι με τεράστιο κόσμο και πολλούς χαρακτήρες έχει τόσα λίγα bugs αν μην τι άλλο είναι διασκεδαστικό.

Πάμε και στα αρνητικά, όπου το σπουδαιότερο είναι ότι το role playing δεν έχει βάθος. Επίσης ο χαρακτήρας σου δεν εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό, όπως στη σειρά “Dragon Age” με τα προβλήματα του κόσμου και τέλος δεν υπάρχουν οι ανατροπές που καθιστούν κάθε RPG απολαυστικό. Οι υπεύθυνοι του παιχνιδιού σου δίνουν την εντύπωση ότι δημιούργησαν ένα χαρακτήρα περισσότερο έτοιμο για μάχη. Γενικά η όλη ιστορία και οι NPC’s χαρακτήρες δεν έχουν κάτι το εξαιρετικό να παρουσιάσουν. Κάτι που δεν περίμενα, δεδομένου ότι όταν έχεις έναν συγγραφέα όπως τον Salvatore περιμένεις αν μην τι άλλο ένα κόσμο με ανατροπές και συγκλονιστικές εξελίξεις.

Συνοψίζοντας είναι μια καλή αρχή που όμως περίμενα περισσότερα λόγω των προσωπικοτήτων που συγκεντρώθηκαν για την δημιουργία του. Οι λάτρεις της συγκεκριμένης κατηγορίας παιχνιδιών θα το βρείτε απολαυστικό αλλά όχι πωρωτικό.

7.5/10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Rock Hard Greece

GRAVE DIGGER – TRIUMPHER live in Athens

Το Rockwave Festival υποδέχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους IOTUNN!…

Το Rethymno Rocks #5 υποδέχεται τους 1000Mods

RETHYMNO ROCKS #5: Ανακοινώθηκαν και οι ONSLAUGHT

Αφιέρωμα: DEAD CAN DANCE

Sevas Tra = Art Saves: 30 men (+ 1 woman) behind the “curtain”

CRYPTOPSY – “Cryptopsy” (Self-financed)

Jon Lord: In Memory…

Ozzy Osbourne: “Aspects of a Timeless Madman”

Rockwave Festival 2012: 60 λόγοι για να πας

“Diablo III” (Blizzard)

NIGHTMARE – “The Burden of God” (AFM)

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΚΟΣ (STONE COLD DEAD, Grindhouse Studio Athens, ex-ROTTING CHRIST) BLOG-ΑΡΕΙ ΣΤΟ ROCK HARD

Σχόλια

“Kingdoms of Amalur: Reckoning” (Electronic Arts)

GRAVE DIGGER – TRIUMPHER live in Athens

Το Rockwave Festival υποδέχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους IOTUNN!…

Το Rethymno Rocks #5 υποδέχεται τους 1000Mods

RETHYMNO ROCKS #5: Ανακοινώθηκαν και οι ONSLAUGHT