Το εισαγωγικό “ψάρωμα” με την καλώς εννοούμενη χεβυμεταλλική καφρίλα του ομότιτλου κομματιού, δημιουργεί εντυπώσεις θετικές. Οι γνωστές παραδοχές – ευχολόγια του τύπου “οι τάδε ή οι δείνα επέστρεψαν δυναμικότεροι από ποτέ, έτοιμοι να διεκδικήσουν αυτό που η άτιμη η μοίρα τους στέρησε στους προηγούμενους έξι δίσκους” κι ένας σκασμός από βαρύγδουπες δηλώσεις που όλοι μας λίγο πολύ αρεσκόμαστε να εκφράζουμε στην ομήγυρη.
Οι CAGE από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 όπου και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Unveiled”, ακολουθούν έναν δρόμο που ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πόσο δύσκολες ήταν εκείνες οι εποχές για τα heavy/power σύνολα της Αμερικής που –επί ματαίω- προσπαθούσαν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της δεκαετίας του ’80. Η νέα εποχή με σηματοδοτήθηκε με το “Darker than black”, όπου το σχήμα αποφάσισε να υιοθετήσει μία ξεκάθαρη power metal αισθητική που κέρδισε κάποιους νέους συνοδοιπόρους και –αν μη τι άλλο- τους επέτρεψε να κοιτούν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Το “Ancient evil” λειτουργεί ως επαλήθευση του τι επιζητά και πως επιχειρεί να το προσεγγίσει το κουιντέτο. Χειμμαρώδες, ορμητικό PRIESTικό metal, με κιθαριστικά μονίμως στην τσίτα, τύμπανα – κουτρουβάλα και την γνωστή και μη εξαιρετέα ερμηνεία από τον Sean Peck να πιάνει μονίμως υψηλές οκτάβες, ογκώδη παραγωγή, στιβαρές ερμηνείες και συνθέσεις που θεωρώ ότι θα ικανοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τους οπαδούς τους.
Σε προσωπικό επίπεδο, που βεβαίως και έχει λίγη σημασία για όσους ούτως ή άλλως θα αποκτήσουν τον δίσκο, βρήκα το “Ancient evil” κουραστικό και σε πολλές περιπτώσεις μονοδιάστατο. Δυσκολεύτηκα αφάνταστα να τον “τερματίσω” (19 κομμάτια, 75 λεπτά μουσικής στο ίδιο μοτίβο) και όταν συνέβη αυτό, δεν μου έμεινε μία μελωδία, ένα refrain, κάτι που θα μπορέσω να μνημονεύω τις επόμενες ημέρες… Εξακολουθώ να είμαι της άποψης πως με τον κυκεώνα κυκλοφοριών που μας κατακλύζει καθημερινά, τον λιγοστό χρόνο που πολλοί εξ υμών είμαστε σε θέση να διαθέσουμε για την ακρόαση του σύγχρονου μεταλλικού γίγνεσθαι, πρέπει να βρεθούν οι καλλιτέχνες που θα “κλικάρουν” τις αισθήσεις μας και θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια να δώσουμε προτεραιότητα στα πνευματικά τους τέκνα από αυτά των συνοδοιπόρων τους. Με τους CAGE δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο…
5,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
