a
Δύσκολη μέρα η 9η Νοεμβρίου, καθώς από τις 17:00 ως τις 21:00 όλα στο κέντρο είχαν «νεκρώσει» λόγω της πρώτης μέρας του Μαραθωνίου. Πράγμα που πήγε φυσιολογικά λίγο πίσω και την έναρξη της συναυλίας, ευτυχώς μόνο ένα τέταρτο της ώρας και μπράβο στους διοργανωτές για αυτό. Ήταν λοιπόν 21:15 όταν οι πρώτες νότες των HATEFLAMES μας είπαν την δική τους «καλησπέρα». Οι Αθηναίοι ήταν απίστευτα αγχωμένοι, έτσι μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν απέδωσαν όπως ήθελαν και οι ίδιοι. Ήταν όμως εμφανώς βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει, και μπράβο τους. Τα κομμάτια από το ντεμπούτο τους “Tomorrow erased” αποδόθηκαν πιστά, εκτός του “Warbringer of neon god” στο οποίο έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ταχυδύναμη! Ο τραγουδιστής τους, πιστός στις US metal προσταγές, (όπως όλη η μπάντα εξάλλου) επιδόθηκε σε σειρά τσιρίδων οι οποίες αν δουλευτούν όπως πρέπει μπορούν να τον ανάγουν σε πολύ καλό “screamer”. Συνοψίζοντας, το συγκρότημα έχει διαλέξει έναν δύσκολο δρόμο (το ευρύτερο US metal απαιτεί πολλά κιλά καρύδια για να παιχτεί σωστά και πολλές ικανότητες) αλλά αν συνεχίσουν να δουλεύουν, ο δρόμος αυτός θα τους οδηγήσει σε ένα επιτυχημένο τέρμα.
Setlist: 1. Hateflame 2. Strike of the Beast 3. Children of the Crucifix 4. Sculptor of descended chaos 5. Stranger in the dark 6. Warbringer of neon god 7. War of angels
Επόμενοι στην σειρά μετά από πολύ μικρό χρονικό διάστημα (αλλαγή οργάνων και στήσιμο στην σκηνή) οι έτεροι Αθηναίοι CRIMSON FIRE. Βετεράνοι σε σχέση με τους HATEFLAMES έχοντας ήδη δύο albums και ένα ακόμη που είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει μέσα στο 2020, αρκετές συναυλίες στο ενεργητικό τους και πολλές παραστάσεις, ήταν σαφέστατα και λογικότατα αρκετά πιο «λυμένοι» αν και περίμενα περισσότερη κίνηση. Ξεκίνησαν με δύο νέα τραγούδια, το έπος “Judas” που έρχεται από τις εποχές των SACRED FLAME (πρώην μπάντα του μπασίστα τους) και το “Fear”, τα οποία αμφότερα θα μπουν στον νέο δίσκο και έδειξαν πως αυτή η σύνθεση τους πάει πολύ, καθώς τα νέα μέλη έχουν πια δέσει αρκετά. Στα παλαιότερά τους κομμάτια επίσης εννοείται πως περάσαμε καλά, η διασκευή στο θρυλικό “Warrior” των RIOT (αφιερωμένο στον αδικοχαμένο Guy Speranza) τους ταιριάζει «γάντι» και πρέπει πάντα να είναι μέρος του setlist έστω και αν έχουν 15 δίσκους κάποια στιγμή στο παλμαρέ τους, ενώ επιτέλους ακούσαμε και ένα από τα ομορφότερα τραγούδια εγχώριας μπάντας, το υπέροχο “Her eyes”, όπως έπρεπε, με τις εξαίσιες συναισθηματικές του δισολίες. Αν με ρωτήσεις τώρα για το τελικό μου συμπέρασμα και την τελική μου αίσθηση, θα σου πω πως ήταν σίγουρα καλύτεροι από την τελευταία φορά που τους είδα, αλλά τους έχω πετύχει και σε καλύτερη βραδιά, η αλήθεια είναι. Η επόμενη θέλω να είναι «μπόμπα», άλλωστε και μπορούν τα παιδιά και πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες και νομίζω ότι μπορώ να είμαι αυστηρός μαζί της.
Setlist: 1. Judas 2. Fear 3. The knightrider 4. Bad girl 5. Young, free, lust 6. Her eyes 7. Eternal flame 8. Midnight strike 9. Burn the ground 10. Metal is back 11. Warrior 12. Crimson fire
Και μετά τα δικά μας παιδιά, ήρθε η στιγμή των headliners, οι οποίοι από την πρώτη νότα εξαπέλυσαν επάνω μας ένα απίστευτο ηχητικό «μπουρίνι» που «πότισε ως το κόκκαλο» ακόμη και τον πιο άσχετο με την μουσική της μπάντας. Έβλεπες κόσμο που δεν λογίζεται όχι ως φανατικός, αλλά ούτε καν ως οπαδός των CLOVEN HOOF, να μένει αρχικά «άγαλμα» από την ένταση και το πάθος των Βρετανών (με Αμερικανό τραγουδιστή) και εν συνεχεία να συμμετέχει όσο και όπως μπορούσε στο πανηγύρι που είχε στηθεί. Προσωπικά το παραδέχομαι, περίμενα πως θα ήταν καλοί, αλλά ΑΥΤΟ το σύνολο, από το πώς στέκονταν και κινούνταν στην σκηνή ως τον ήχο που έβγαλαν και την απόδοσή τους, ουδεμία στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου πως θα το δω. Καταρχάς να πω πως το live αυτό ήταν ένα ακόμη ηχηρό χαστούκι προς όσους ακόμη επιμένουν και γκρινιάζουν για «αυθεντικές συνθέσεις». Ναι, πάντα οι CLOVEN HOOF ήταν η μπάντα του μπασίστα Lee Payne ο οποίος στα 60 του χρόνια χτυπιόταν σαν 20χρονος, αλλά γνωρίζω πολύ καλά πως υπάρχουν αρκετοί που δεν μπορούν να δεχτούν την μπάντα χωρίς το line-up των “Dominator” και “A sultan’s ransom”, τουλάχιστον. Πρωτίστως λοιπόν ο George Call (από τους καλύτερους τραγουδιστές των Η.Π.Α με θητεία μακρά στους ASKA και OMEN) ο οποίος ήταν όχι μόνο εξαιρετικός πίσω από το μικρόφωνο αλλά και χαρισματικός performer και μαζί με αυτόν μια απίστευτα προβαρισμένη και δεμένη μπάντα, «έσβησαν» αμφιβολίες και «έβαλαν τα γυαλιά» σε πολύ κόσμο. Με κομμάτια από όλες τους τις περιόδους, οι Βρετανοί ξεκίνησαν «με τα όσα» με το “Inquisitor” και τελείωσαν με μια σχεδόν party εκτέλεση του “Laying down the law”.
Στο ενδιάμεσο όμως, είχε γίνει έτσι κι αλλιώς το «σώσε». Η πρώτη μεγάλη στιγμή που άρπαξε από τον λαιμό τους 150 (αν υπολόγισα σωστά) παρευρισκόμενους, ήταν το “Highlander”. Από εκεί και μετά, χαμός. Ο Call μιλούσε Ελληνικά, έδωσε το έναυσμα για να ακουστεί το γνωστό γηπεδικό σύνθημα «ΧΜΡΜ» (δεν θα γράψω τι σημαίνει, υπάρχει και το ΕΣΡ), κραύγαζε «Π…..άνα όλα!», μιμήθηκε τον RJ Dio στο “Kiss of evil”, έδινε συνεχώς το μικρόφωνο στο κοινό, έκανε τον μαέστρο όταν αυτό τραγουδούσε με όλη του την δύναμη τους στίχους των αγαπημένων του κομματιών. Σε κάποια φάση, μετά από ένα πολυτραγουδισμένο refrain, ακούστηκε από το στόμα του ένα ωραιότατο και ελληνικότατο «έτσι!». Τι να λέμε τώρα, άξιος! Στα “The fugitive”, “Astral rider”, “Nova Battlestar” και “Reach for the sky” γινόταν από κάτω της κακομοίρας, μιλάμε για καταστάσεις τύπου IRON MAIDEN 1981 στο Marquee club. Η μπάντα εκτροχιασμένη έμοιαζε να ζει το όνειρο, ευχαριστούσε και ευγνωμονούσε συνεχώς τους οπαδούς της και παραδέχτηκε πως δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος και ιδανικότερο μέρος να ολοκληρώσει την περιοδεία της. Να σημειωθεί εδώ πως τα τραγούδια από το τελευταίο, πρόσφατο “Who mourns for the morning star” live ήταν καλύτερα των studio εκτελέσεων, ειδικά το σαρωτικό “Time to burn” στο οποίο πήγε το club «πέρα δώθε». Και αν έγινε αυτό στο “Time to burn”, στο “Gates of Gehenna” το club έμοιαζε με αχυρώνας που του πέταξες ξαφνικά ένα σπίρτο. “Look on high, son of man I stand before you, celestial traveller of time and space”… και έλιωσαν μέχρι και τα πεζοδρόμια έξω στην Σινώπης. H εντελώς AC/DC εκτέλεση του “Crack the whip” πάλι (με τον Call να μιμείται τον Brian Johnson και τον θεούλη κιθαρίστα Ash Baker να χτυπιέται σαν τον Angus και να κυλιέται στο πάτωμα όπως αυτός στο “Let there be rock”), ήταν από άλλον πλανήτη. Αν είχαν παιχτεί τα “Jekyll and Hyde” και “Mistress of the forest” δεν θα μπορούσα να γράψω τώρα. Αλήθεια. Όσοι θέλατε και δεν μπορούσατε μη μου στεναχωριέστε, θα μας ξανάρθουν όπως το βλέπω σύντομα! Όπως είπε και ένας φίλος… «Άλλο heavy metal ακούμε και αγαπάμε εμείς τελικά». Σαν να μου φαίνεται πως έχει δίκιο. Για να δούμε, τι έχει τώρα σειρά;
Setlist: 1. Inquisitor 2. Song of Orpheus 3. Highlander 4. The fugitive 5. Astral rider 6. Kiss of evil 7. Gates of Gehenna 8. Time to burn 9. Cloven Hoof 10. Nova Battlestar 11. Crack the whip 12. Reach for the sky 13. Laying down the law.
Δημήτρης Τσέλλος
Videos: mindcrimeK
