a
Εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 που ξεκίνησα να πηγαίνω τις πρώτες μου συναυλίες, πρώτα απ’ όλα φροντίζαμε να παρακολουθούμε όλα αυτά τα φοβερά live που γίνονταν σε αίθουσες πολλαπλών εκδηλώσεων σε σχολεία, σε παλιούς κινηματογράφους και διάφορα τέτοια ωραία. Σε κάθε περιοχή της Αθήνας υπήρχαν κάποιοι «τοπικοί ήρωες», συγκροτήματα που έδρασαν εκείνα τα χρόνια και συνήθως είτε δεν κυκλοφόρησαν κάτι ή έμειναν με κάποιο 7’’ από τη Μολών Λαβέ κι εξαφανίστηκαν. Στα νότια προάστια όπου μεγάλωσα, με το thrash να είναι στις δόξες του, ένα ήταν το όνομα που προσκυνούσαμε και δεν χάναμε καμία συναυλία του. Οι DARKEST COLOR.
Ο Θωμάς, ο Ηλίας και τα υπόλοιπα παιδιά, με τα οποία κινούμασταν στην ίδια περιοχή και τα ίδια σχολεία, έπαιζαν το thrash που άκουγε μετά μανίας όλη η Ελλάδα τότε. METALLICA και SLAYER από το Big 4 και τίγκα KREATOR και SODOM, που τότε είχαν ξεκινήσει να πρωτοέρχονται για live και είχαν από παλιά τρομερό fan base. Ακόμα θυμάμαι τα “Immaculate conception” και “Slam dance” (όπου γινόταν Ο πανικός στις συναυλίες τους), ώσπου τα δύο βασικά μέλη του γκρουπ, ο Θωμάς (κιθάρα/φωνητικά) και ο Ηλίας (μπάσο), πήγαν στους FLAMES (άλλο θρυλικό γκρουπ της εποχής) και «μετέφεραν» κάποια τραγούδια των DARKEST COLOR, που κυκλοφόρησαν στο “Nomen illi Mors” του 1991 (σίγουρα θυμάμαι το “Jesus Christ” και το “Sea of blood”), τα υπόλοιπα τραγούδια όμως έμειναν στο σκοτάδι.
Φτάσαμε λοιπόν, σχεδόν 30 χρόνια μετά, και οι DARKEST COLOR επανέρχονται μέσα από τη No Remorse Records και κυκλοφορούν αυτόν τον δίσκο που έπρεπε να είχαν βγάλει τότε, με σύγχρονη παραγωγή και ήχο, αλλά αυτό το old school feeling που είχαν και τότε. Speed/thrash ιδανικό για mosh pits, που μου φέρνει αναμνήσεις της εφηβικής μου ηλικίας, αλλά όσο περισσότερο το ακούω, δεν είναι νοσταλγικοί μόνο οι λόγοι. Μπορεί εύκολα να σταθεί το 2018, παρότι τα τραγούδια είναι γραμμένα πριν από 30 χρόνια. Σαν γεγονότα μπορούν να αναφερθούν ότι guest solo παίζουν ο Frank “Blackfire” (SODOM, ex-KREATOR) κι ο George Emmanuel (ROTTING CHRIST), ενώ υπάρχει και διασκευή στο “Death or glory” των HOLOCAUST.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν αν είχαν βρει κάποιο συμβόλαιο τότε και είχαν κυκλοφορήσει τα τραγούδια στην πρώιμη μορφή τους. Αυτό που ξέρω, είναι ότι αποκαταστάθηκε η ιστορική «ανορθογραφία», αφού ένα συγκρότημα που το άκουγε τόσος κόσμος, τελικά βρέθηκε να μην έχει αποτύπωμα στη μεταλλική ιστορία της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βγάζουμε συνεχώς αξιόλογα thrash σχήματα. Φαίνεται είναι στο αίμα μας!!!
8 / 10
Σάκης Φράγκος
