Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορούσε μια φήμη ότι ο επόμενος δίσκος τους θα είναι black metal. Κρατώντας μικρό καλάθι, μπήκα στη διαδικασία να προσεγγίσω ψύχραιμα και χωρίς κομπλεξισμούς – που ομολογώ έχω – απέναντι τους. Και δικαιολογούμαι γιατί ο Fenriz έχει φτάσει στο σημείο να γράφει σημειώσεις για σημεία κομματιών του δίσκου και να τα παραλληλίζει ακόμα και με τους HELLOWEEN του ’84-’85. Όλη αυτή η “true” προσέγγιση φυσικά δεν έχει ξεκινήσει με τους τελευταίους δίσκους τους, εκτός κι αν παραγνωρίζετε το γεγονός ότι εκείνοι λάνσαραν την ταμπέλα “true norwegian black metal” και την έβαλαν και στα μπλουζάκια τους!
Τι είναι πλέον οι DARKTHRONE του 2016; Ηχητικά επιλέξαν πεντακάθαρη παραγωγή που είναι παρεμφερής με το “Ravishing grimness”, album με το οποίο επέστρεψαν μετά από χρόνια απραξίας. Και ευτυχώς που επέλεξαν αυτή την ηχητική, γιατί αν επιστράτευαν το τετρακάναλο για να βγουν πιο necro ηχητικά θα γελούσαν και οι πέτρες με τα χεβιμεταλλάδικα σημεία των περισσότερων κομματιών του δίσκου!
Για εμένα είναι μια μπάντα που προσπαθεί επιτηδευμένα να παίξει όπως έπαιζε στην “ένδοξη” μαυρομεταλλική εποχή της στα early/mid 90s. Τα δύο πρώτα κομμάτια είναι black metal πραγματικά. Από εκεί και μετά, όμως, φαντάζουν τα heavy metal κιθαριστικά μέρη να ασθμαίνουν μπροστά στα – εντυπωσιακά ομολογουμένως – φωνητικά του Nocturno Culto. Και εκεί είναι η χτυπητή αδυναμία του δίσκου αυτού. Δε θα μπορούσε κανείς να παραγνωρίσει αυτό το γεγονός, κι ας μην το θεωρεί αδυναμία όπως υποκειμενικά το προσεγγίζω. Αλλά για σκεφτείτε όλοι εσείς που πανηγυρίζετε και μιλάτε για τη μεγάλη επιστροφή στο black metal. Πόσα από αυτά τα κομμάτια – εκτός των δύο πρώτων – θα μπορούσαν να είναι στο αντίστοιχο ηχητικά “Ravishing grimness”; Στα αυτιά μου ακούγονται σαν μια “true” metal μπάντα να προσπαθεί να παίξει το black metal για το οποίο είναι διάσημοι και ξεχωριστοί οι DARKTHRONE!
Εντυπωσιακό σημείο του album είναι τα lead κιθαριστικά θέματα που είναι εντελώς ιδιότυπα! Προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ μου να βγαίνει τέτοιος ήχος από κιθάρα και αξίζει τον κόπο να ακούσετε τα “Boreal Fiends” και “Deep Lake Trespass” μόνο γι’αυτό το λόγο.
Καταληκτικά πιστεύω ότι με αυτόν τον δίσκο οι DARKTHRONE απαιτούν συγχωροχάρτι για τις πρόσφατες στουντιακές ατασθαλίες τους. Το αν το καταφέρνουν επαφίεται στη θέληση σας να παραγνωρίσετε το γεγονός ότι έχουν αλλάξει άρδην τα προσωπικά τους ακούσματα τα τελευταία χρόνια. Αν το πράξετε τότε προετοιμάστε εαυτούς στην αγωνία της ακρόασης ακόμα μιας κυκλοφορίας με υλικό από rehearsal του 1991/1992 με τίτλο “The wind of 666 black hearts”. Τι νομίζατε; Θα έχανε η Peaceville τέτοια ευκαιρία; Η μήπως τόσα χρόνια περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να την σπρώξουν στην αγορά; Συγγνώμη αλλά τέτοιες κινήσεις μόνο εκνευρισμό μου προκαλούν και στεναχώρια που μια από τις πιο cult μπάντες στην ιστορία της μουσικής, έχει καταφέρει να προκαλεί τόση συζήτηση για τους σκοπούς των κινήσεων τους σε όλα τα επίπεδα.
O δίσκος καταλήγει χιουμοριστικά με το Fenriz – λογικά αυτός είναι – να διακωμωδεί a capella το “Broken wings” του Mr.Mister! Αλλη μια απόδειξη ότι παραμένουν μια μπάντα “στον κόσμο της”…
6/10
Λευτέρης Τσουρέας
