ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Criteria for a black widow” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, φωνητικά, μπάσο – Jeff Waters
Φωνητικά – Randy Rampage
Drums – Ray Hartmann
Σημερινό θέμα της στήλης, μια από τις 5 αγαπημένες μπάντες του γράφοντος στο thrash. Οι θεοί Καναδοί ANNIHILATOR. Το συγκρότημα με τις άπειρες αλλαγές line up και λοιπές δυσκολίες που άφησαν επιτήδειους να αμφισβητούν τον ιδιοφυέστατο ηγέτη Jeff Waters. Κάτι που τους στέρησε ένα υψηλότερο στάτους, αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ τη χρυσή και περίοπτη θέση στη thrash ιστορία. Ο συνάδελφος Άγγελος Κατσούρας, είχε μιλήσει προ καιρού για το εμβληματικό ντεμπούτο “Alice in hell”. Κοίτα να δεις όμως πως τα φέρνει η τύχη, ε; 10 χρόνια μετά από εκείνο, ο Jeff Waters όντας μόνος του και έχοντας ήδη ξεσπάσει δημιουργικά με το πείραμα του “Remains” (1997), κάνει τη προσέγγιση στον απίστευτο drummer Ray Hartmann και στον σχιζοφρενή αλκοολικό και εν γένει προβληματικό χαρακτήρα αλλά Φ-Ω-Ν-Α-Ρ-Α Randy Rampage. Στον δε τελευταίο, έδινε μια δεύτερη ευκαιρία για να ξεπεράσει τα προβλήματα του.
Με τη παραγωγή εξ ολοκλήρου από τον ίδιο στα προσωπικά του Waterhouse studios, πρώτη του μήνα Ιουνίου το 1999, κυκλοφορεί το “Criteria for a black widow”. Το άλμπουμ έχει πολύ όμορφα βαλμένες αναφορές στο παρελθόν των ANNIHILATOR. Το εξώφυλλο έχει την Alice σε μια παραλλαγή, το βασικό riff και κάποιοι στίχοι του “Back To The Palace” είναι παραλλαγή του υπέροχου ανοίγματος του καλύτερου δίσκου των Καναδών επ’ ονόματι “The fun palace”, το “Schizos (are never alone) pt 3” αναφέρεται στο θρυλικό διμερές instrumental του ντεμπούτου με τον ίδιο τίτλο. Από εκεί και πέρα, μιλάμε για ένα από τα πλέον βίαια άλμπουμ τους, με το “Bloodbath” να περνάει ένα χεράκι σφαλιάρες με το καλημέρα σας, όποιον τόλμησε να αμφισβητήσει την επιλογή του αφεντικού, χωρίς το “Back to the palace”, το “Nothing left”, το “Sonic homicide” ή το θεικό “Punctured” να πηγαίνουν πίσω. Το “Schizos (are never alone) pt. 3” είναι ένα μελωδικότατο instrumental, γεμάτο riff-άρες του, καθώς και όλες τις αλλαγές που αγαπήσαμε σε αυτό το συγκρότημα. Πιο γκρουβάτο και κοντά στο “King of the kill” το μεν ομώνυμο, και το δε “Loving the sinner” και “Double dare”, κλείνει το μάτι στο θεϊκό “Set the world on fire” με την heavy metal μελωδικότητα του. Χώρια το ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ “Mending”.
Εκεί που όλοι τον έχουν ξοφλημένο, ο Jeff Waters πάντα ρίχνει ένα γερό χαρτί μπροστά και μας παίρνει τα σώβρακα. Τώρα έπαιξε στο στοίχημα με το “κλασσικό” line up, και βγήκε κερδισμένος όσο τίποτα. Ο Randy Rampage αποδεικνύεται λίρα εκατό για τον Waters. Παρόλο που η εξάρτηση του από το αλκοόλ τον οδηγεί έτι μια φορά σε συγκρούσεις και στην τελική αποχώρηση, βγάζει ασπροπρόσωπο στο στουντιακό κομμάτι τον Καναδό ηγέτη, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην υλοποίηση ενός ΘΑΥΜΑΣΙΟΥ δίσκου. Κρίμα που οι δαίμονες του, τον κρατήσανε εκτός μπάντας, αλλά και εκτός ζωής. Και φανταστείτε, πως ο Waters οριακά πριν το θάνατο του, σχεδίαζε να τον επαναφέρει στη μπάντα για μια σειρά συναυλιών, τιμής ένεκεν, ως έκπληξη προς τους οπαδούς. Αλλά τη μεγαλύτερη έκπληξη του την έκανε ο θάνατος… Το παρόν κείμενο αφιερώνεται ταπεινά στη μνήμη του, για όλες τις κομματάρες που μας χάρισε μέσα από το Καναδικό μεγαθήριο. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Did you know that?
-Δεν υπάρχει ΈΝΑΣ δίσκος που να μην έχει επιμεληθεί τη παραγωγή του o Waters. Και αυτός είναι ο 4ος στη σειρά που ηχογραφείται στα προσωπικά του στούντιο.
-Συμμετοχή στη συγγραφή στίχων για το άλμπουμ είχε ο παλιός τραγουδιστής των ANNIHILATOR, John Bates, που είχε τραγουδήσει στο “Welcome to your death” demo (1986). Πρόκειται για κάτι που έκανε αραιά και που, παρά την αποχώρηση του από το συγκρότημα.
-Αποτελεί τον πρώτο σε μια σειρά δίσκων, που δεν τραγουδάει ο Jeff Waters. Το σερί θα σταματήσει στο “Feast” (2013) με το διάδοχο του “Suicide society” (2015) να επαναφέρει τον Jeff πίσω από το μικρόφωνο.
Γιάννης Σαββίδης
