a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Cracked brain” – DESTRUCTION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Guy Bidmead
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – André Grieder
Κιθάρες, μπάσο – Mike Sifringer
Κιθάρες, μπάσο – Harry Wilkens
Drums – Oliver Kaiser
Το ημερολόγιο γράφει 1989. Ο Marcel “Schmier” Schirmer, μπασίστας/τραγουδιστής και ηγέτης των DESTRUCTION, αποχωρεί από το συγκρότημα μετά το πέρας της περιοδείας του (κατά τη γνώμη μου καλύτερου δίσκου τους) “Release from agony”. Περιοδεία, η οποία, είχε περάσει και από τα μέρη μας, με τη μπάντα ήδη να έχει ανακοινώσει διάλυση. Ο λόγος; Λίγο η τεχνικότροπη πορεία αυτού του δίσκου που δεν άρεσε στον Schmier, λίγο οι προστριβές, καμιά φορά, δεν θέλει και πολύ. Ειδικά όταν είσαι πιτσιρικάς με το κόσμο στα πόδια σου. Την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί το “Live without sense” επιστεγάζοντας την συναυλιακή υπεροχή των DESTRUCTION. Ο έτερος μεγάλος ηγέτης της μπάντας Mike Sifringer, έπρεπε να βρει τραγουδιστή, προκειμένου να προχωρήσει η μπάντα στην αυγή πλέον της νέας δεκαετίας. Τον βρήκε, στο πρόσωπο του André Grieder των POLTERGEIST.
Ήταν 1η Ιουνίου 1990, και το ολοκαίνουργιο πόνημα των Τευτόνων μακελάρηδων βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων. Το όνομα αυτού, “Cracked brain”, με ένα υπέροχο εξώφυλλο από τον guru της Γερμανικής σκηνής Andreas Marschall (SODOM, BLIND GUARDIAN και πάει λέγοντας). Πιο “Αμερικάνικο” σαν ύφος (πιο Bay Area χρώμα στις κιθάρες), με φωνητικά που κλείνουν το μάτι στον Don Doty των DARK ANGEL. Ήρωας της μπάντας ο κιθαρίστας Harry Wilkens μετά τον θρίαμβο του τόσο στο “Mad butcher” EP, όσο και στο “Release from agony”. Οδοστρωτήρες όπως το κλασσικό ομώνυμο, το “Frustrated”, το “S. E. D.” το “Rippin’ you off blind” δείχνουν πόσο όμορφα έχει κουμπώσει αυτό το line up μεταξύ του, με τον Grieder να γεμίζει πολύ φιλότιμα τα παπούτσια του Schmier. Το μακροσκελές “Time must end” κατεβάζει τα γκάζια, και αναδεικνύει την έντονη μουσικότητα των κυρίων Sifringer/Wilkens, οι οποίοι ενάντια στα προγνωστικά, παίρνουν κεφάλια! Κερασάκι στη τούρτα αυτού του δίσκου, αποτελεί η διασκευή στο “My sharona” των THE KNACKS, μια ευχάριστη νότα σε ένα δίσκο με έντονο κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό σε αισθητά πιο mid-tempo κόφτες όπως το “When your mind was free”, “No need to justify” και “Die a day before you were born”.
Πάντα στο μυαλό μου, το “Cracked brain” ήταν η φυσική συνέχεια του “Release from agony”, μια και το κοιτάζει στα μάτια ποιοτικά. Άλλο που σαν σύνολο το “Release from agony” είναι ξεκάθαρα ανώτερο. Απλά είχε την ατυχία να σημαδευτεί από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτό. Γι αυτό και δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε. Μια αδικία που 30 χρόνια μετά αποκαθίσταται στις συνειδήσεις των οπαδών, με κάποιους “αιρετικούς” (ξέρουν εκείνοι ποιοι είναι), να το βάζουν ψηλότερα από την πρότερη θρυλική τριάδα δίσκων. Η σειρά επανηχογραφήσεων “Thrash anthems” (2007 το πρώτο μέρος και 2017 το δεύτερο), ανέδειξε κομμάτια υπό το πρίσμα του Schmier από αυτό το δίσκο, κάνοντας τους οπαδούς να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν πολλά.
Αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει έλλειψη κόμπλεξ, μια και το “Cracked brain” αποτελεί ένα θαυμάσιο άλμπουμ, άξιο να βρίσκεται δίπλα στους προκατόχους του με περηφάνια, αντιπροσωπεύοντας τη τελευταία παράσταση του κυρίου Harry Wilkens αλλά και του André Grieder. Έτσι, αυτό, θα αποτελούσε και τον τελευταίο άξιο προσοχής δίσκο της μπάντας, μέχρι το reunion του ‘99 με τον Schmier, όπου και οι διαφορές, αποτέλεσαν παρελθόν, και ο φυσικός frontman της μπάντας, επέστρεψε στη θέση που του άξιζε μετά από μια επιτυχημένη δεκαετία με τους HEADHUNTER, υπενθυμίζοντας ότι μεγάλος, γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.
Did you know that?
– Το πλήγμα, μετά την αποχώρηση των Wilkens/Grieder ήταν τεράστιο. Τα δύο EP που ακολούθησαν ( “Destruction” (1994), “Them not me” (1995) ) και το άλμπουμ – έκτρωμα της Γερμανικής thrash δισκογραφίας “The least successful human cannonball” (1998), αποτελούν ένα αίσχος τόσο μεγάλο, που οι DESTRUCTION, δεν τα αναγνωρίζουν καν σαν επίσημες κυκλοφορίες της μπάντας. Ορθώς, αν ρωτάτε εμένα.
– Ο μπασίστας Christian Engler, εκτός από μέρη μπάσου σε αυτό το δίσκο, έχει δυστυχώς στο βιογραφικό του, τη περίοδο που οι DESTRUCTION έχουν αποκηρύξει, ενώ έχει περάσει και ένα φεγγάρι από τους συμπατριώτες τους NECRONOMICON (“Escalation” και τα μυαλά στο μπλέντερ!)
– Ο Harry Wilkens, παρόλο που αποχώρησε από τη μπάντα λόγω έλλειψης χρόνου το 1990, παραμένει πολύ καλός φίλος των DESTRUCTION. Μάλιστα, έχει συνεισφέρει studio solos στα “Inventor of evil” (2005), “Thrash anthems” (2007), “D.E.V.O.L.U.T.I.O.N.” (2008), “Spiritual genocide” (2012) και “Under attack” (2016), ενώ είχε ανέβει στη σκηνή μαζί με τα υπόλοιπα παλιά μέλη της μπάντας, σε μια συναυλία του 2007 στο Wacken. Μια συναυλία, που αποτυπώνεται οπτικά στο “A savage symphony – the history of annihilation” DVD και ακουστικά στο “The curse of the antichrist – live in agony” live άλμπουμ.
– Το “S.E.D.”, όπως διαβάζουμε στους στίχους, είναι η ακροστιχίδα για το “Socialist’s Eternal Death”. Κάνοντας την αντίστοιχη ψακτική, “S.E.D.” ήταν το μοναδικό «κόμμα» που υπήρχε στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Κάντε τώρα την αναγωγή στον χωροχρόνο (ο δίσκος κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά την πτώση του τείχους) κι έχετε την πλήρη δικαιολογία.
Γιάννης Σαββίδης
