ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Gutter ballet” – SAVATAGE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul O’Neill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Jon Oliva – φωνητικά, πιάνο
Criss Oliva – κιθάρα
Johnny Lee Middleton – μπάσο
Steve “Doc” Wacholz – drums
Top-5 αγαπημένων συγκροτημάτων οι SAVATAGE και εδώ μιλάμε για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του, κατά πολλούς, κορυφαίου άλμπουμ της τεράστιας (τουλάχιστον σε όρους ποιότητας) καριέρας τους! Προσωπικά, δεν ξέρω αν είναι το δικό μου αγαπημένο, καθώς δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μόνο ένα άλμπουμ. Σίγουρα όμως είναι αδιαμφισβήτητα στην κορυφαία τριάδα δίσκων τους και ένα πραγματικό μνημείο για ολόκληρη τη heavy metal μουσική.
Ήδη η μπάντα είχε περάσει μία, από τις πολλές, αναταράξεις της. Έχοντας κυκλοφορήσει κατά σειρά τα “Sirens” και “The dungeons are calling”, πήραν το «εισιτήριο προς την επιτυχία», με την υπογραφή τους στην Atlantic Records και μέσω αυτής θα κυκλοφορήσουν το “Power of the night” και όλα έδειχναν να έχουν πάρει το δρόμο τους. Για να έρθει η κυκλοφορία του “Fight for the rock”, που μπορεί μεν να τους έβαλε στα charts, αλλά από την άλλη, μάλλον ούτε η ίδια η μπάντα δεν πίστεψε ποτέ πραγματικά στο υλικό του. Όχι και άδικα. Θέματα με την εταιρεία και την πίεση για την κυκλοφορία του, προσπάθεια της Atlantic να τους κάνει να ηχήσουν πιο εμπορικοί, ακόμα και πιο pop σε στοιχεία (δεν είναι τυχαίο πως η εταιρεία είχε αναθέσει στον Oliva να γράφει τραγούδια και για pop καλλιτέχνες της), μία κατάσταση που όπως φάνηκε είχε κατά κάποιο τρόπο «σβήσει» τη δίψα για δημιουργία από το συγκρότημα, ενώ μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι μετά την κυκλοφορία του αρχίζει και η κατηφόρα των καταχρήσεων του Oliva. Ευτυχώς όμως (και όσοι διαφωνείτε, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβετε ότι είστε λάθος… sorry!) μπαίνει στο προσκήνιο ο Paul O’Neill και το επόμενο άλμπουμ των Αμερικάνων θα επαναφέρει την τάξη και απλά θα κάνει το “Fight…” να ξεχαστεί. Τo “Hall of the mountain king”, δείχνει και πάλι μία μπάντα που γράφει μοναδικά και έχει αστείρευτο ταλέντο. Η ισορροπία στη συνεργασία με τον O’Neill, θα «αναγκάσει» ουσιαστικά τα αδέρφια να τον κάνουν σαν μόνιμο μέλος και η επίδρασή του θα φανεί για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό με την κυκλοφορία του “Gutter ballet”.
Σοκ, δέος, έρωτας, «αρρώστια», υπόκλιση. Από την πρώτη φορά που παιδάκι άκουσα αυτό το άλμπουμ, το μικρόβιο είχε μπει στον οργανισμό και δε λέει να φύγει. Ο κόσμος που ανοίχτηκε για πρώτη φορά τότε μπροστά μου, ένας κόσμος που δεν είχε προηγούμενο με όσα είχα ακούσει σε μικρή ηλικία, παραμένει ζωντανός μέχρι και σήμερα.
Παίρνοντας τη heavy αισθητική του “Hall…”, οι Olivas μαζί με τον Paul O’Neill, αποφασίζουν να πάνε τη μουσική τους όχι ένα, αλλά πολλά βήματα παραπέρα και να προσθέσουν το progressive στοιχείο (σε αισθητική και νοοτροπία), αλλά να παρουσιάσουν για πρώτη φορά και την πιο θεατρική τους μεριά. Και το αποτέλεσμα, όσο και αν ήταν «προκλητικό» ας πούμε για την εποχή, ήταν και παραμένει μοναδικό. Μάλλον το σοκ που υπέστη ο Jon Oliva βλέποντας το “The phantom of the opera” του Webber, ήταν δυνατό. Και ευτυχώς που το είδε. Μπράβο του και μπράβο σε όποιον/α τον παρακίνησε τότε (αν το έκανε κάποιος/α άλλος/η) και ευχαριστούμε.
Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου (και πρώτο βίντεο) θα γίνει instant classic. Θα συνδεθεί με το “Headbangers Ball” της εποχής, θα το μάθουν όλοι και θα συνεχίσει ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά, να τραγουδιέται όποτε ακούγεται σε κάποιο μαγαζί ή ακόμα και στο χώρο που ο καθένας δοξάζει τον εαυτό του σαν φωνάρα, το μπάνιο φυσικά. Το “When the crowds are gone” θα προκαλεί ρίγη μέχρι και σήμερα, το “The unholy” ήταν και είναι η αδυναμία μου από αυτό το άλμπουμ, ενώ το “Thorazine shuffle” παίζει να είναι από τα πιο αδικημένα τραγούδια, καθώς ξεκίνησε σαν bonus track στην αυθεντική κυκλοφορία. Τα δύο instrumentals του δίσκου, “Temptation revelation” και “Silk and steel”, απλά θα δείξουν το δρόμο που θα ακολουθούσε η μπάντα, ένα δρόμο που θα προσφέρει φυσικά και άλλα διαμάντια, μέχρι δυστυχώς να σταματήσει.
Απλά το “Gutter ballet”, είναι ο δίσκος που γύρισε το διακόπτη για τη μπάντα. Είναι το άλμπουμ που άνοιξε νέους δρόμους, που θα γίνουν “Streets”, θα γίνουν “Edge of thorns”, θα γίνουν “Dead winter dead”, “Wake of Magellan”, “Poets and madmen”, TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Θα γίνουν ΜΟΥΣΙΚΗ με άποψη, με χαρακτήρα, με ποιότητα και μοναδικότητα. Είναι από τους δίσκους που δε βρίσκεις fillerάκια, από τους δίσκους που παρόλο που δεν είναι concept, τους ακούς ολόκληρους και η όλη συνοχή και συνέχειά τους σε κάνει να νιώθεις ότι σου αφηγούνται μία ιστορία. Από τους δίσκους που σε κάνουν περήφανο που ακούς αυτή τη μουσική. Και από τους δίσκους που θα πεις “κοίτα πόσο ταλέντο, κοίτα τι έγραψαν και τι έγραψαν και πως τα έφερε μία η ατυχία/αδικία και μία η αυτοκαταστροφή”. Είναι ατόπημα να ακούς αυτή τη μουσική και να μην έχεις λιώσει άλμπουμ σαν αυτό και να μην υπάρχει στη δισκοθήση σου (ο σκληρός δίσκος δεν πιάνεται). Μνημείο…
Did you know that:
• Ο Chris Caffery, μπορεί να υπάρχει κανονικά στη σύνθεση της μπάντας στο δίσκο, αλλά δεν έχει παίξει ούτε νότα σε αυτόν. Υπάρχει όμως γιατί η μπάντα ήθελε να τον παρουσιάσει στον κόσμο, όντας πλέον μόνιμο μέλος και να «αφομοιώσει» το lineup που θα έβλεπε και στις συναυλίες.
• Το μπάσο και τα τύμπανα του ομότιτλου τραγουδιού, είναι παιγμένα από τον Jon Oliva, καθώς το κομμάτι γράφτηκε στο τέλος των ηχογραφήσεων, με την παρουσία των αδελφών και του O’Neill στο στούντιο. Και φυσικά έδωσε και το όνομά του στο άλμπουμ. Άλλωστε αυτή η τριάδα ευθύνεται για το 95% της μουσικής που ακούμε σε αυτό το δίσκο.
• O Paul O’Neill ήθελε να «ανεβάσει» ένα έργο με τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, με τίτλο “Gutter ballet”, με μουσική από αυτό το άλμπουμ και το “Streets”. Αλλά. Jon ακούς;; Έλα πίσω στον αληθινό κόσμο!!!
• Ο άνθρωπος πίσω από μερικά από τα κορυφαία εξώφυλλα της μπάντας, συμπεριλαμβανομένου και του “Gutter ballet”, είναι ο Gary Smith, τον οποίο μπορούμε να δούμε και στο βίντεο του “Jesus saves” να υποδύεται τον D.T. Jesus
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
