ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “2112” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1976
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Anthem
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH, Terry Brown
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Geddy Lee
Κιθάρες – Alex Lifeson
Μπάσο – Geddy Lee
Drums – Neil Peart
Γυρνάμε το χρόνο 40 χρόνια πίσω για να μεταφερθούμε 96 χρόνια μπροστά, συναντώντας τους RUSH και το κλασσικό 2112, άλμπουμ που χάρισε τη μεγάλη επιτυχία και την αναγνώριση στην μπάντα.
Το 1976, αναδεικνύεται κομβική χρονιά για τους Καναδούς, που αν και μετρούν τρεις ακόμη δουλειές στο ενεργητικό τους, δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας τους, ούτε επίσης και να συγκινήσουν τους κριτικούς, μολονότι στο “Caress of steel” που είχε προηγηθεί είχαν επιχειρήσει να εξερευνήσουν νέα μουσικά μονοπάτια με αρκετά πιο προσεγμένο παίξιμο.
Το συγκρότημα όμως, δεν πτοείται, δεν απαρνείται το μουσικό του όραμα, αγνοεί τις όποιες συστάσεις και εν τέλει δικαιώνεται αυτή τη φορά, που παρουσιάζοντας μια τελειοποιημένη μορφή του progressive είδους. Ενώνει τα κομμάτια του παζλ απ’ τον ήχο των περασμένων προσπαθειών του και δημιουργεί ένα πολύ δυνατό σύνολο, βασισμένο στο progressive και το hard rock.
Το πρώτο μέρος του δίσκου, καταλαμβάνεται απ’ το ομώνυμο αριστουργηματικό κομμάτι, χωρισμένο σε επτά μέρη, που παρουσιάζει τον κόσμο του μέλλοντος να βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο της τεχνολογίας. Εδώ εντοπίζεται και το σπουδαιότερο επίτευγμα του δίσκου, αφού η σεμιναριακού επιπέδου μακροσκελής σύνθεση, διάρκειας άνω των είκοσι λεπτών, όχι απλά δεν δύναται να κουράσει ή να πλήξει τον ακροατή, αλλά αντιθέτως κρατά ακέραιο το ενδιαφέρον και εντυπωσιάζει με τις πολλαπλές τις εναλλαγές, τα εκρηκτικά της riff και τα διαστημικά φωνητικά της.
Εμπνευστής αυτού, ο ντράμερ και στιχουργός της μπάντας, Neil Peart, ο οποίος δείχνοντας τη δυσαρέσκεια του για όλες τις αρνητικές κριτικές που είχαν δεχτεί ως τότε, κάθεται και γράφει στίχους για ένα τραγούδι – ύμνου στην επαναστατικότητα του ατόμου. Εμπνευσμένο από το βιβλίο της Ayan Rand, “Anthem”, όπου πήρε τον τίτλο και το ομώνυμο τραγούδι τους από το “Fly by night”, ο Peart μας μεταφέρει στο έτος 2112, όπου όλες οι μορφές τέχνης έχουν εξαλειφθεί με τον βασικό χαρακτήρα να βρίσκει μια παλιά κιθάρα και να ξεκινά να παίζει. Αμέσως πηγαίνει στους ανωτέρους του και τους δείχνει με υπερηφάνεια την νέα του ανακάλυψη αλλά αυτοί τον αποθαρρύνουν λέγοντάς του ότι η μουσική είναι χάσιμο χρόνου. Ο ήρωας μας απογοητεύεται αλλά βλέπει ένα ενθαρρυντικό όνειρο όπου συνάνθρωποι του ασπάζονται τις ίδιες ιδέες με αυτόν, με αποτέλεσμα να βυθιστεί για πάντα στο όνειρό του αφού δεν μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς την αγαπημένη του μουσική.
Τα υπόλοιπα πέντε κομμάτια της δεύτερης πλευράς, είναι επίσης αξιόλογου επιπέδου, παρ’ ότι δύσκολο να φτάσουν τα στάνταρ της πρώτης. Όλα τους πάντως ξεχωρίζουν για την ηχητική τους ποικιλομορφία αλλά και τους ιδιαίτερους στίχους τους. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, μουσική και στίχοι πάνε μαζί όταν μιλάμε για τους RUSH και ειδικά στην περίπτωση του “2112” το οποίο αποτελεί την αρχή του ήχου και της τεχνικής αρτιότητας των τριών μελών, χαρακτηριστικά που στιγμάτισαν τις μετέπειτα δουλειές των Καναδών θεών του είδους.
Ένα στοιχείο για το οποίο έτσι κι αλλιώς ξεχωρίζει το γκρουπ, είναι πως παρά το γεγονός ότι αποτελείται από τρεις μουσικούς, καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ήχο πελώριο, ογκώδη, που μοιάζει με πλήρους ορχήστρας. Πρόκειται για τρεις ολοκληρωμένους, ταλαντούχους και πολύ τεχνικούς μουσικούς, οι οποίοι πλέον εκτός απ’ τις εκτελεστικές τους ικανότητες, ξετυλίγουν εδώ και το συνθετικό τους ταλέντο. Οι κιθάρες και τα σόλο του Lifeson, κλέβουν τις εντυπώσεις με την εφευρετικότητα τους, το μπάσο του Geddy Lee έχει έντονα υποστηρικτικό ρόλο και τα τύμπανα του Neil Part, διακρίνονται για την έντονη παρουσία, την ακρίβεια, τα πολλά γεμίσματα και την τεχνικότητα τους. Το άλμπουμ, αποτέλεσε την πρώτη εμπορική επιτυχία των Rush, τους σύστησε με αξιώσεις τόσο στην αμερικανική αγορά όσο και ολόκληρου του κόσμου και καθιέρωσε το συγκρότημα.
Από δω και πέρα οι Καναδοί έχουν την άνεση να πειραματιστούν όπως επιθυμούν με τη μουσική τους, προσφέροντας μελλοντικά και άλλα σπουδαία πράγματα. Το “2112”, με την πρωτοφανή του ηχητική ποιότητα, την ονειρική του ενορχήστρωση και την απαράμιλλη μουσικότητα του, αποτελεί ιδανικό σημείο αφετηρίας για τους αμύητους στον ήχο της μπάντας και ένα λαμπερό διαμάντι στη δισκοθήκη κάθε φίλου της progressive μουσικής.
Did you know that:
Τα δύο πρώτα μέρη του ομώνυμου φουτουριστικού ύμνου, “Overture” και “The temples of Syrinx” αποτελούν highlights των ζωντανών εμφανίσεων των RUSH. Ακούγοντας δε το βασικό riff, δε δυσκολεύεσαι και πολύ για να καταλάβεις από πού δανείστηκε τον κλασικό «καλπασμό» ο μεγάλος Steve Harris για τους IRON MAIDEN.
Χαρά Νέτη & Παναγιώτης “The Unknown Force” Γιώτας
