ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Exhibit B: the human condition” – EXODUS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Sneap
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Rob Dukes
Κιθάρες – Gary Holt
Κιθάρες – Lee Altus
Μπάσο – Jack Gibson
Drums – Tom Hunting
Από τις πλέον λατρεμένες μου thrash μπάντες εξ Αμερικής οι EXODUS, και η αγαπημένη μου από το χρυσωρυχείο του είδους που λέγεται San Francisco Bay Area (TESTAMENT, DEATH ANGEL, SADUS, DEFIANCE, FORBIDDEN, HEATHEN, POSSESSED, BLIND ILLUSION, MORDRED, VIO-LENCE, LAAZ ROCKIT….και σίγουρα κάποιους ξεχνάω). Σήμερα κλείνουν δέκα χρόνια από τον τρίτο δίσκο με τον υπεραδικημένο Rob Dukes πίσω από το μικρόφωνο, ο γενικότερος τίτλος του οποίου ήταν “Exhibit B: the human condition”. Και τι καλύτερη αφορμή για να γράψουμε πέντε κουβέντες για τον Rob, για τον δίσκο και για τους EXODUS γενικότερα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 2007 τα πράγματα είχαν πάρει ήδη τον σωστό δρόμο για τους EXODUS. Παρά τη φυγή Steve Souza πριν τρία χρόνια (εν μέσω περιοδείας, αυτά καλό είναι να μη γίνονται!), η μπάντα έβγαλε “Shovel headed kill machine” (2005) (με Paul Bostaph να διαλύει τα πάντα στα τύμπανα) βουλώνοντας στόματα, σε όποιον αμφισβήτησε ποτέ την αξία και το φορμάρισμα τους. Χώρια, που παρουσίασε στο ευρύ κοινό, τον νέο frontman, Rob Dukes. Έτσι, ξεκίνησε (με την επιστροφή Tom Hunting) να σχεδιάζει την φιλόδοξη δυάδα δίσκων της. Ο πρώτος ήταν το “The atrocity exhibition: exhibit A” (2007). Ο Rob Dukes, εδραιώνεται στις συνειδήσεις των οπαδών των EXODUS, ακόμα και αυτών που δεν τους είχε γεμίσει το μάτι εξαρχής (λόγω της hardcore-άδικης χροιάς του). Μουσικά, είναι από τα πλέον μακροσκελή άλμπουμ τους, με ωκεανούς riffs και τουλάχιστον 5-6 κομματάρες που έχουν θέση ανάμεσα στα κλασσικά τους κομμάτια στις συναυλίες τους.
Τρία χρόνια μετά (με την επανηχογράφηση “Let there be blood” (2008) εις μνήμην Paul Baloff να μεσολαβεί), περνάμε στο δεύτερο exhibit, “Exhibit b: the human condition”. Από το μπάσιμο του “The ballad of Leonard and Charles” και του “Beyond the pale” που συνολικά καλύπτουν το πρώτο τέταρτο του δίσκου, αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει εδώ. Ατόφιο riff-ο-rama από τους Altus/Holt με τους Hunting/Gibson να παραδίδουν μαθήματα rhythm section, από αργό σε γρήγορο riffing και πίσω. Στίχοι για δολοφόνους και σεξουαλικού τύπου εγκλήματα, συνθέτουν σιγά – σιγά την εικόνα του δίσκου αυτού. Το “Hammer and life” αποτελεί ένα κομμάτι, mid-tempo και γνήσιο EXODUS, που σπάει αυτό το στιχουργικό μοτίβο για χάρη ενός πιο hardcore μηνύματος “The hammer is my symbol, the banner that I wave, the motto of my creed, carved upon my grave”. Φανταζόμουν και τους AGNOSTIC FRONT να γράφουν κάτι τέτοιο, χωρίς να με χαλάει.
H ταχύτητα επιστρέφει στην εξιστόρηση των μαζικών πυροβολισμών στο πανεπιστήμιο της Virginia το 2007: “Class dismissed (a hate primer)”. Η ιστορία του ρατσισμού που βίωσε ένας αλλοδαπός φοιτητής, και που γύρισε στη μούρη μιας φοιτητικής κοινότητας, με τη μορφή της διαστρεβλωμένης έννοιας της δικαιοσύνης και εν τέλει, της τρομοκρατίας. Ερμηνείες πολλές, και θέλουν δικό τους κείμενο για να αναπτυχθούν. Όπως και να χει όμως, θεματολογία – βούτυρο στο ψωμί των EXODUS, προκειμένου να φτιάξουν έναν μοντέρνο ύμνο που διατηρεί τη βία παρά τα 7 λεπτά διάρκειας. Οι στίχοι γίνονται πολιτικοί στα “March of the sycophants”, και το πιο “πιασάρικο” “Downfall” (το “χιτάκι” του δίσκου), χωρίς να χάνουν την βαρβαρότητα των κλασσικών EXODUS, οι οποίοι αναδεικνύονται ιδανικά από τις πεντακάθαρες αλλά και συνάμα ογκώδεις παραγωγές του Andy Sneap.
Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αργόσυρτα κομμάτια του δίσκου, είναι το “Nanking”. Βαρύ επίσης θεματολογικά, μια και πραγματεύεται την περίφημη “Σφαγή του Nanjing”, της πρώτης πρωτεύουσας της Κίνας, από τον Αυτοκρατορικό Στρατό της Ιαπωνίας στις 13 Δεκέμβρη του 1937. Το φρικτό αυτό έγκλημα , ούτε σήμερα δεν αναφέρεται στα σχετικά βιβλία ιστορίας (είτε από δόλο, είτε από ντροπή. Πάλι, πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν). Από το στόχαστρο των EXODUS, δεν γλυτώνουν ούτε οι σταρλετ του Hollywood, στο απλό και δολοφονικό “Burn, Hollywood, burn”, το οποίο αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στο star system, και της αποχαύνωσης του κοινού από εφήμερους αστέρες που το συνθέτουν. Εικόνες βασανιστηρίου και πολέμου, συντίθενται και στο αργόσυρτο “Democide”, ενώ το σχεδόν δεκάλεπτο πετσόκομμα “The sun is my destroyer” φιλοξενεί στα φωνητικά τον πολύ Peter Tagtgren (HYPOCRISY). Κλείσιμο του δίσκου, με το ιντερλούδιο “A perpetual state of indifference” να προλογίζει το “Good riddance” (good night, so long to this fuckin’ world, sit back and watch it fry!), το οποίο απλά στέλνει στα τσακίδια τον πλανήτη ως έχει και εβρίσκεται.
Δέκα χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, ο πανδαμάτωρ χρόνος, κρίνει το πρώτο πόνημα της προηγούμενης δεκαετίας για τους Bay Area θρύλους, ως ένα αντάξιο δημιούργημα του ονόματος που φέρει. Δείχνει, έτσι, μια μπάντα που δε παίζει μόνο “με τη φανέλα”, αλλά ιδρώνει στον αγωνιστικό χώρο, και δείχνει πόσο μπορεί να έχει θέση ουσιαστική στο σύγχρονο γίγνεσθαι του thrash αλλά και του metal γενικότερα. Δίσκος, που θα είναι ο τελευταίος με τον Rob Dukes πίσω από το μικρόφωνο (εκδιώχθη άκομψα το λιγότερο!), μια και θα επιστρέψει ο Steve Souza, για το μέχρι στιγμής τελευταίο πόνημα τους, επ’ ονόματι “Blood in, blood out” (2014).
Did you know that?
-Ο James Evans, ένας οπαδός των EXODUS, το 2014 είχε κάνει ποστ το ρεφρέν του “Class dismissed” στο προφίλ του στο Facebook (“Student bodies lying dead in the halls, a blood splattered treatise of hate. Class dismissed is my hypothesis, gun fire ends the debate”), και είχε φυλακιστεί για 8 μέρες υπό την κατηγορία ότι “απειλούσε να σκοτώσει μαθητές, ή προσωπικό του σχολείου”. Η ίδια η μπάντα τάχθηκε υπέρ του (υπερασπιζόμενη το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, και παράλληλα μη ενθαρρύνοντας κανέναν να προβεί σε τρομοκρατικές ενέργειες), και ο άνθρωπος φυσικά, μετά το πέρας των 8 ημερών, αφέθηκε ελεύθερος από τις αρχές.
-Το video clip για το “Downfall” είχε προειδοποίηση στην αρχή του, να μη το παρακολουθήσουν άτομα που πάσχουν από επιληψία, λόγω έντονων οπτικών εφέ που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό.
-Κυκλοφόρησε και σε έκδοση “blood pack” (500 αντίτυπα παγκοσμίως), σε θήκη DVD με χρώμα του αίματος στο εσωτερικό, με bonus το “Devil’s teeth” (που υπήρχε στις περισσότερες εκδόσεις).
-Το άλμπουμ, αφιερώθηκε στη μνήμη του Mike Alexander (EVILE) καθώς και του Brian Redman (3 INCHES OF BLOOD). Έτσι, αφιερώνεται, και από εμάς σε εκείνους, αυτό εδώ το κείμενο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Γιάννης Σαββίδης
