a
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Act III” – DEATH ANGEL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Max Norman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mark Osegueda
Κιθάρα – Rob Cavestany
Κιθάρα – Gus Pepa
Mπάσο – Dennis Pepa
Τύμπανα – Andy Galeon
Πριν το μπάσιμο των 90s και συγκεκριμένα εν έτει 1989, οι DEATH ANGEL, ολοένα ανερχόμενοι και λογιζόμενοι ως ένα από τα πιο “HOT” μεταλλικά ονόματα εκείνη την εποχή, θα έβλεπαν την πολυεθνική Geffen Records να αγοράζει το συμβόλαιο τους από την Enigma Records στην οποία ανήκαν ως τότε. Η Geffen έχοντας μεγάλη πίστη στο συγκρότημα, θα επιστράτευε τον Βρετανό παραγωγό Max Norman (με θητεία μεταξύ άλλων πλάι στους OZZY OSBOURNE, MEGADETH, SAVATAGE, FATES WARNING, LOUDNESS) να δουλέψει με το συγκρότημα στο τρίτο και πολυθρύλητο άλμπουμ τους “Act III”. Ένα άλμπουμ για το οποίο από πριν το ηθικό βάρος ήταν τόσο μεγάλο και οι προσδοκίες τόσο τεράστιες, που έμπαινε στο ζύγι ο απόηχος του “Master of puppets” των (αδερφικών φίλων της μπάντας) METALLICA, όσον αφορά του τι περίμεναν όλοι να έχει σαν επιρροή και αποτέλεσμα. Οι ίδιοι οι DEATH ANGEL, πιο ακομπλεξάριστοι από ποτέ, θα άφηναν χώρο στη μουσική τους για πειραματισμό που ξεκινούσε από funk δόσεις σε περίσσεια, μέχρι ακουστικά σημεία που προκρινόταν καθ’ όλη τη διάρκεια ενός κομματιού, κρατώντας ωστόσο τις thrash ρίζες τους ενεργές και χωρίς να ξεχνάνε πως ξεκίνησαν σαν μπάντα. Με σεβαστό budget από την Geffen, οι DEATH ANGEL πλέον απέβλεπαν και στην εμπορική επιτυχία μεταξύ άλλων.
Μια εμπορική επιτυχία που ωστόσο δεν τους χτύπησε την πόρτα όσο το περίμεναν, με την πίεση μέσα στο συγκρότημα να είναι έκδηλη και με σειρήνες αποσύνθεσης να εισχωρούν στο στρατόπεδο τους. Με πρώτα και βασικά single (και video clips) το εναρκτήριο “Seemingly endless time” και το ακουστικό “A room with a view” (στο οποίο τραγουδάει ο κιθαρίστας Rob Cavestany), το MTV τους πρόσφερε αρκετό air play (ειδικά για thrash συγκρότημα), αλλά το συγκρότημα αποφάσισε να προμοτάρει το τελευταίο προαναφερθέν κομμάτι ως απλά D.A. και η εξήγηση ερχόταν διά στόματος Cavestany: «Το όνομα μας είναι περιοριστικό. Ακούς DEATH ANGEL και σου έρχεται στο νου σκληροπυρηνικό thrash στα όρια του death metal και σίγουρα δεν είμαστε κάτι τέτοιο. Αν μου έδιναν 10 άλμπουμ και υπήρχε μέσα τους μια μπάντα που λεγόταν DEATH ANGEL, και δεν τους είχα ξανακούσει, θα έβαζα αυτό το άλμπουμ τελευταίο για ακρόαση». Μέσα σε όλα, η Enigma Records παράνομα κυκλοφόρησε το ζωντανό άλμπουμ “Fall from grace” που είχε κομμάτια από τα δύο πρώτα τους άλμπουμ (“The ultra-violence”/”Frolic through the park”) και είχε ηχογραφηθεί στο Paradiso του Amsterdam στην Ολλανδία. Το συγκρότημα μάλιστα το ανακάλυψε την παραμονή της ημέρας που θα τους άλλαζε για πάντα τη ζωή και την καριέρα.
Σε ένα δισκοπωλείο στο Tucson της Arizona έγινε το συμβάν και το πρωί που ξημέρωσε σήμανε το πρόωρο τέλος τους. Αφού η μπάντα είχε κάνει sold out εμφανίσεις μεταξύ άλλων στο Warfield Theatre (San Francisco), The Ritz (Νέα Υόρκη), Hammersmith Odeon (Λονδίνο), και έχοντας παίξει με μπάντες όπως οι FORBIDDEN, VICIOUS RUMORS, SANCTUARY, SEPULTURA, SACRED REICH, MORBID ANGEL, ATHEIST, FORCED ENTRY, DEAD HORSE και των πρώην κιθαρίστα των MEGADETH, Chris Poland, είχαν ένα παρ’ ολίγο θανατηφόρο ατύχημα με το tour bus που τους μετέφερε στο Las Vegas, το οποίο παραλίγο να τους σκοτώσει, ενώ ο ντράμερ Andy Galeon χρειάστηκε πάνω από ένα χρόνο για να αποθεραπευτεί πλήρως. Ο Cavestany μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων, δήλωνε τότε: «Κατά κάποιο τρόπο, ήταν απόλυτα λογικό να έχουμε αυτό το σοβαρό ατύχημα τώρα, ταίριαζε τέλεια στην όλη ιστορία. Πιεζόμαστε τόσο πολύ εδώ και 8 χρόνια και χωρίς να φτάνουμε όσο μακριά θέλουμε και απογοητευόμαστε που δεν είμαστε εκεί που θα έπρεπε μετά από τόσο μεγάλο διάστημα. Ήταν καιρός να συμβεί κάτι δραστικό»! Οι DEATH ANGEL δυστυχώς έχασαν λόγω του ατυχήματος ευκαιρίες που σπάνια παρουσιάζονται σε συγκρότημα, όπως το να ανοίξουν την Clash Of The Titans Tour η οποία αποτελούνταν από τους SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX.
Τελικά τη θέση τους πήραν οι νεοανερχόμενοι ALICE IN CHAINS, ενώ υπήρχε πλάνο να κυκλοφορήσει ένα ζωντανό άλμπουμ ηχογραφημένο στο Bay Area και προγραμματισμένες περιοδείες σε άλλες χώρες. Μεταξύ άλλων, άλλη μεγάλη ευκαιρία που χάσανε ήταν να περιοδεύσουν στην Ευρώπη στο πλάι των JUDAS PRIEST/ANNIHILATOR, και τελικά τη θέση τους πήραν οι επίσης ανερχόμενοι τότε PANTERA. H Geffen τους πίεζε να προσλάβουν άλλο ντράμερ στη θέση του υπό θεραπεία Galeon, και για κάποιες συναυλίες τη θέση του πήρε ο Chris Kontos (μετέπειτα MACHINE HEAD, KONKHRA), όταν όμως οι ίδιοι αποφάσισαν ότι δε θέλανε μόνιμη αναπλήρωση, η Geffen τους γείωσε και έμειναν χωρίς εταιρεία. Ο Mark Osegueda τότε άφησε το συγκρότημα για να ακολουθήσει ζωή εκτός της μουσικής, ενώ ο Cavestany τόνιζε ότι δεν είχαν σκοπό να τον αντικαταστήσουν και ότι πλήρως αηδιασμένοι από την τροπή των πραγμάτων, ένιωθαν ότι αυτό ήταν σημάδι ότι η μπάντα δεν θα συνέχιζε. Τα εναπομείναντα μέλη κάνανε κάποια ακουστικά σόου ως THE PAST στο Bay Area. To καλοκαίρι του ’91 με τον Galeon να έχει θεραπευτεί, το line-up χωρίς τον Osegueda, σχημάτισε τους THE ORGANIZATION (όνομα που πάρθηκε από τον τίτλο ενός εκ των κομματιών του “Act III”) και με τον Cavestany να αναλαμβάνει τα φωνητικά.
Το ύφος της μπάντας κινήθηκε περισσότερο προς μια μίξη alternative rock/funk χωρίς ιδιαίτερη μεταλλική διάθεση αλλά μεταξύ άλλων παίξανε στο Dynamo Open Air Festival στην Ολλανδία, ως support στην περιοδεία των FIGHT του Rob Halford (από τις πολύ αγαπημένες μπάντες του Metal God οι DEATH ANGEL ανέκαθεν) και ως κύριο support των MOTORHEAD στην Ευρώπη. Τα δύο τους άλμπουμ “The organization” (1993) και “Savor the flavor” (1995) πάτωσαν πανηγυρικά, παρά τη στήριξη της Metal Blade, έτσι οι Cavestany/Galeon διέλυσαν το συγκρότημα. Ενδιάμεσα το 1992 ο Osegueda είχε περάσει οντισιόν για τη θέση του τραγουδιστή στους ANTHRAX με τη φυγή του Joey Belladonna, με τη θέση τελικά να την παίρνει ο John Bush των ARMORED SAINT, με τον Scott Ian να δηλώνει τότε «Ο Mark έχει μια υπέροχη φωνή, αλλά είναι παράξενα πολύ μεταλλική για εμάς» (ακυρότερο σχόλιο δεν υπάρχει, μια και ο Bush υπάρχουν στιγμές που ΕΙΝΑΙ όλος ο μεταλλικός ήχος, τέλος πάντων). Το 1998 οι Osegueda/Cavestany/Galeon θα βρεθούν για πρώτη φορά μετά το 1990 και με τον μπασίστα Michael Isaiah, θα σχηματίσουν τους SWARM και θα κυκλοφορήσουν το ομότιτλο ΕΡ τεσσάρων κομματιών το 1999 και το ΕΡ πέντε κομματιών “Devour” το 2000, περιοδεύοντας με τον Jerry Cantrell των ALICE IN CHAINS μέσα στη χρονιά.
Θα έπρεπε να περάσουν περισσότερα από 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Act III” ώστε οι DEATH ANGEL να βρεθούν ξανά μαζί στις επάλξεις. Με αφορμή το Thrash Of The Titans σόου για να βοηθηθεί ο Chuck Billy των TESTAMENT που τότε περνούσε την περιπέτεια με τον καρκίνο, το συγκρότημα επανενώθηκε, χωρίς τον κιθαρίστα Gus Pepa που πλέον βρισκόταν εκτός Αμερικής, το συγκρότημα πήρε τον κιθαρίστα Ted Aguilar για τις ρυθμικές κιθάρες (και με τις «ευλογίες» του ίδιου του Pepa να συνεχίσουν το συγκρότημα). Αν και υπολογιζόταν να είναι απλά ένα σόου, η ανταπόκριση που πήραν για την (συγκλονιστική όπως φημολογείται) εμφάνιση τους ήταν τέτοια, που αποφάσισαν να συνεχίσουν και συνέχισαν τις συναυλίες, αν και δεν είχαν δίσκο, ενώ έφτασαν να παίξουν μέχρι και στο Wacken Festival το 2004. Ότι η ζωή μάταια τους στέρησε τη διετία 1990-1991 όπου αποδεδειγμένα πήγαιναν για πολύ μεγάλα πράγματα, τους το έδωσε πίσω εν μέρει την τελευταία 20ετία, καθώς οι DEATH ANGEL όχι απλά είναι ενεργοί, αλλά η ποιότητα και στάση τους παραμένει παράδειγμα προς μίμηση και στα μάτια του κόσμου, παραμένουν μια μπάντα που τίμησε το thrash και το βοήθησε τα μέγιστα να παραμείνει ζωντανό μέχρι σήμερα.
Όσο για το “Act III”, δεν έγινε “Master of puppets” όπως όλοι περίμεναν, αλλά παραμένει μνημείο συνολικής μεταλλικής εκφραστικής ανωτερότητας. 30 χρόνια μετά, η λάμψη του υπερκαλύπτει τα πάντα και στέκει ως φάρος μιας εποχής που όλα κυλούσαν υπέροχα για το μεταλλικό ήχο και ως δείγμα το πόσο ακόμα θα μπορούσε να εξελιχθεί η μουσική μας αν δεν είχαν συμβεί τα παραπάνω. Δε θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν, μπορούμε ωστόσο να το θαυμάζουμε και να το αποθεώνουμε όπως του αξίζει. Η μπάντα ακόμα και τώρα περνάει τα δικά της με τον ντράμερ Will Caroll να έχει πέσει σε κώμα (!) για 12 μέρες (!!) μετά τα γεγονότα με των κορονοϊό και την επίμαχη περιοδεία με τους TESTAMENT/EXODUS (τους φέρμαρε κανονικά η αρρώστια στην Ιταλία), αλλά ως μαχητές θα υπερκαλύψουν και αυτό το εμπόδιο και θα συνεχίσουν ξεροκέφαλα να υπηρετούν το μεταλλικό ήχο. Σε προσωπικό επίπεδο, η εμφάνιση τους στη χώρα μας το 2011 παραμένει μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου και στο άκουσμα παλιών κομματιών και ειδικά αυτών του “Act IΙΙ”, δε θα κρύψω ότι αντί να σκοτώνω κόσμο ως συνήθως, έκατσα σε μια γωνία κι απλά δάκρυσα από χαρά και συγκίνηση. 30 χρόνια λέει… τι όμορφα που μεγάλωσες κι εσύ!
Άγγελος Κατσούρας
