ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Nostradamus” – JUDAS PRIEST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sony/Epic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Glenn Tipton – KK Downing
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Robert Halford – Vocals
Glenn Tipton – Guitars
KK Downing – Guitars
Ian Hill – Bass
Scott Travis – Drums
Ηχητικό ρίσκο. Περπατησιά σε εντελώς νέα μονοπάτια. Διπλός δίσκος, 102 λεπτά διάρκεια. Συμφωνικός, έστω και μέσα από keyboards σε μεγάλο μέρος του. Οπερατική διάθεση. Στίχοι που δεν μιλούν για τον rock τρόπο ζωής, για metal χαρακτήρες και ανάλαφρα θέματα, αλλά ένα concept βαρύ, ατμοσφαιρικό και …θανατερό. Με Αποκαλυπτικές εξιστορήσεις, αρρώστιες, «πληγές», θάνατο! Οι Βρετανοί υπερβαίνουν τον εαυτό τους και διχάζουν τους οπαδούς τους. Άλλοι μαγεύονται, άλλοι βαριούνται. Ως μέλος της πρώτης ομάδας, είμαι εδώ για να υπερασπιστώ αυτή μου την άποψη. Και σας λέω πως στον δίσκο αυτό, οι PRIEST κέρδισαν ακόμη και στα 50φεύγα τους …ύψος! Λες και δεν έφτανε η βαριά (σ)κληρονομιά που είχαν καταθέσει ως τότε, λες και έπρεπε να αποδείξουν πως μπορούν το κάτι παραπάνω. Τo “Angel of Retribution” (2005) είχε κερδίσει τους πάντες ως το άλμπουμ της επανασύνδεσης του Halford με τους υπολοίπους, οι συναυλίες που προηγήθηκαν και ακολούθησαν αυτού έσβησαν οποιαδήποτε σκιά και η μπάντα πατούσε πολύ γερά στα πόδια της. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα μια μουσική στροφή γεμάτη αυτοπεποίθηση και οπωσδήποτε απρόσμενη.
Σαφώς ό,τι πιο αργό είχαν παρουσιάσει οι Βρετανοί εδώ και πολλά χρόνια, με ξεκάθαρο doom metal χαρακτήρα, πομπώδες, με υποδειγματικές ενορχηστρώσεις και «μπροστά» τα πλήκτρα, ο «Νοστράδαμος» κρύβει πολλούς άσσους στο μανίκι του. Οι Tipton – Downing μας χαρίζουν κάποια από τα καλύτερά τους solos και riffs, με τον Halford για πρώτη φορά να «κινείται» σε επίπεδα βαρύτονου και να «παίζει μεγάλη μπάλα». Ατμοσφαιρικά ιντερλούδια σχηματίζουν διλογίες με τα δυναμικά μέρη, καλπάζοντα σημεία παρέα με αργόσυρτες συνθέσεις ενώνονται μαεστρικά και εν τέλει ο δίσκος αυτός παρουσιάζει μια χαρακτηριστικότατη ομοιογένεια που μόνο απαρατήρητη δεν περνά. Αν οι κιθάρες του “Nostradamus” ήταν πιο «ψηλά» στη τελική μίξη, θα μιλούσαμε περί αριστουργήματος. Κακή (αντικειμενικά) συνθετική στιγμή δεν υπάρχει ούτε αν ψάξεις το άλμπουμ με μικροβιολογικό μικροσκόπιο, ενώ στον αντίποδα κάποιες στιγμές είναι τόσο καταδικασμένες να ξεχωρίσουν, που σου βγάζουν το μάτι.
Το ομότιτλο κομμάτι μοιάζει με άτι που θέλει να καλπάσει ξέχωρα από τα υπόλοιπα του κοπαδιού και κοιτά στα μάτια την “Painkiller” εποχή της μπάντας. Ατμοσφαιρική εισαγωγή με πλήκτρα και τον Halford να ακούγεται θρηνητικός… Ψαρωτικό μέρος θα έλεγα. Και εκεί που νομίζεις πως θα ακούσεις μια ακόμη σύνθεση η οποία να στηρίζεται σε αυτά τα στοιχεία, ένα ΤΡΟΜΕΡΟ thrashy riff, σαν αυτό του “Leather Rebel”, σου παίρνει το σκαλπ. Ο Rob ξερνάει τα σώψυχά του με μια uber alles τσιρίδα, πλήκτρα και εκκλησιαστικά όργανα ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον κλασσικό rock εξοπλισμό και σχεδόν επτά (7) λεπτά έχουν φύγει «αεράκι» χωρίς καν να το καταλάβεις. Ακόμη ξεχωρίζει το “Revelations” με τον στακάτο του ρυθμό, τις ακουστικές εμβόλιμες κιθάρες και τον αψεγάδιαστο Halford που στα «χαμηλά» σε κερδίζει αβίαστα, τα “War” και “Death” καθηλώνουν με τη σκοτεινή τους ατμόσφαιρα ενώ αναμφισβήτητα η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι η δυάδα “Sands of Time – Pestilence and Plague”. Από την εισαγωγή ως το «πέρασμα» των ιταλικών στίχων και τη τελευταία νότα, όλα δηλώνουν ένα αριστούργημα της τελευταίας περιόδου των PRIEST. Αλλά τα είπαμε για τούτο εκτενέστερα στο “Underrated Gems”.
Τελευταία λόγια για τον δίσκο. Μη σας κρατά μακριά η μεγάλη του διάρκεια και μην επηρεάζεστε από τις όποιες απόψεις, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου. Όσοι αγαπάτε τους Priest και το κλασσικό metal γενικά, ακούστε ένα καλά κρυμμένο διαμάντι και βγάλτε το δικό σας συμπέρασμα. Ακούστε το όμως, από την αρχή ως το τέλος και όχι μια φορά. Μπορεί να απαιτεί αφοσίωση ολοκληρωτική και κάποιες παραπάνω ώρες ακροάσεων, αλλά στο τέλος σε κερδίζει.
Did you know that:
– Πλήκτρα εδώ παίζει ο «πολύς» Don Airey.
– Είναι το τελευταίο studio album για τον KK Downing.
– Είναι το πρώτο concept της μπάντας.
– Αν και «λιθοβολήθηκε» από πολύ κόσμο, πούλησε 500.000 αντίτυπα παγκοσμίως.
Δημήτρης Τσέλλος
Ακολουθεί η παρουσίαση που έκανε στο δίσκο ο Δημήτρης Σειρηνάκης στο έντυπο Rock Hard.
JUDAS PRIEST – “Nostradamus” (Sony/BMG)
Ναι, είναι δύσκολο να περιγράψεις το καινούργιο άλμπουμ των JUDAS PRIEST, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να διεισδύσεις μέσα σε αυτό και να αντιληφθείς το μυστήριο που το περιβάλει, να μπεις μέσα στα δαιδαλώδη μουσικά του μονοπάτια και να βρεις το σωστό δρόμο σε μια τέτοια διαδρομή σαν αυτή που μας προτείνουν με το διπλό “Nostradamus”. Περιμένετε ένα καινούργιο “Painkiller”; Ξεχάστε το! Ένα “Sad wings of destiny”; Πιο κοντά είστε, αλλά και πάλι είναι εξαιρετικά περιοριστικό να παρομοιάσει κανείς το “Nostradamus” με οτιδήποτε άλλο έχουν παρουσιάσει στην καριέρα τους οι πατριάρχες του metal. Για μένα αυτό το άλμπουμ, με τη συγκεκριμένη θεματολογία αλλά και με ό,τι περιλαμβάνει φαντάζει σαν την πλέον πειραματική αλλά και ταυτόχρονα την πιο ώριμη και ποικιλόμορφη πρόταση που έχουν ποτέ παρουσιάσει οι JUDAS PRIEST. Με άλλα λόγια, το “Nostradamus” είναι ό,τι πιο επικό, πομπώδες, λυρικό και εκφραστικό άλμπουμ μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα. Είναι μια πραγματική όπερα, που η μουσική, η ενορχήστρωση, οι ερμηνείες και το όλο στήσιμο, μαζί με το πομπώδες ύφος και στυλ, λειτουργούν με αυτή την κατεύθυνση και όχι μεμονωμένων συνθέσεων με ένα κοινό θέμα. Προσωπικά, ένα τέτοιο άλμπουμ, που διατηρεί μεν τα PRIEST στοιχεία αλλά τα εντάσσει με εξαιρετική δεξιοτεχνία στο μουσικό ύφος μιας όπερας συνδυάζοντας τα με ανατριχιαστικό τρόπο, θα το χαρακτηρίσω τουλάχιστον μεγαλειώδες, όσο κι αν οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους δυσαρεστηθούν που δε θα βρουν εδώ ένα ακόμα τυπικό heavy metal ύφος. Δε με ενοχλεί αυτό όμως, όσο βλέπω πως μια μπάντα με τέτοια ιστορία, που τολμά να είναι τόσο διαφορετική, τόσο πρωτοποριακή, να έχει ακόμα μέσα της, τόσο πολύ μουσική να δώσει στους ανθρώπους. Οι JUDAS PRIEST δεν είναι DEEP PURPLE να αντιγράφουν τον εαυτό τους, δεν είναι IRON MAIDEN να κυκλοφορούν το ένα best of μετά το άλλο αλλάζοντας τίτλους, δεν είναι PARADISE LOST να μας κοροϊδεύουν με τα γελοία live τους. Είναι το συγκρότημα που θέλει και πάνω απ’ όλα μπορεί να προσφέρει ΜΟΥΣΙΚΗ, η μπάντα μπορεί να μην αντιγράφει τον εαυτό της, να στέκεται τίμια απέναντι στους οπαδούς της και να ΤΟΛΜΑ να βγάζει ένα δημιούργημα, τόσο διαφορετικό τόσο τολμηρό αλλά τόσο ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ, που θα σας σαγηνεύσει! Μη θέλετε να σας πω λεπτομέρειες, αυτό το τραγούδι είναι έτσι και το άλλο αλλιώς! Δε γίνεται. Κλείστε τα μάτια σας, απολαύστε τον Rob Halford στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και τους υπόλοιπους να υποκλίνονται στην ίδια τους την καλλιτεχνική έμπνευση χωρίς δισταγμούς. Αφήστε τις αμφιβολίες στην άκρη, το “Nostradamus” ανήκει στην ελίτ των metal οπερετικών άλμπουμ, μη σας πω στην ελίτ των concept άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ στη rock μουσική. Να είστε υπερήφανοι που ακούτε αυτή την μπάντα και αυτή τη μουσική. Δε θα επεκταθώ άλλο. Απλά ακούστε το!
9 / 10
Δημήτρης Σειρηνάκης
