ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Spectres”- BLUE OYSTER CULT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1977
ΕΤΑΙΡΙΑ: Columbia
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Murray Krugman, Sandy Pearlman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρες – Eric Bloom
Κιθάρες, φωνητικά – Donald ‘Buck Dharma” Roeser
Μπάσο – Joe Bouchard
Τύμπανα – Albert Bouchard
Πλήκτρα- Allen Lanier
Η μεσαία περίοδος της ιστορίας των BOC, περιλαμβάνει κάποια άλμπουμ, που είναι άνισα. Στιγμές μοναδικής μουσικής μαγείας αλλά και αδιάφορα τραγούδια από ένα σχήμα που έχει γίνει πια μεγάλο όνομα και συνεχίζει να «ψάχνει» τον ήχο του. Στο “Spectres” με την βοήθεια του δίδυμου των παραγωγών Krugmann, Pearlman, οι BOC δίνουν ένα άλμπουμ που θα αποτελέσει μαζί με την υπόλοιπη δουλειά τους, οδηγό ή βασική επιρροή, διαλέγετε εσείς, για σχήματα του σήμερα όπως οι GHOST. Ο συνδυασμός heavy arena rock στο “R U ready 2 rock”, δυναμικού και ογκώδους heavy metal κατ’ όνομα αλλά και μουσικά στο “Godzilla”, ο μελωδικός λυρισμός του ταξιδιάρικου, όσο και μυστηριώδους “I love the night”, δημιουργεί ένα άλμπουμ-σταθμό στην καριέρα τους και στην ιστορία του Αμερικανικού heavy metal. Η επιτυχία του είναι όχι μόνο στο ό,τι περιέχει μερικές από τις πιο γνωστές και αγαπητές συνθέσεις του σχήματος, αλλά ότι ακολούθησε επάξια ένα πολύ πετυχημένο, άλμπουμ σταθμό για το heavy rock των 70΄s, το “Agents of fortune”.
Η διαφορά με το AOF είναι ότι στο “Spectres” όπως υποδηλώνει και το εκπληκτικό εξώφυλλο το σχήμα είναι σε μια πιο σκοτεινή πλευρά της καριέρας του. Σκληροί, ρομαντικοί και ταυτόχρονα, γεμάτοι σκιές και πνευματικές αναζητήσεις, οι BOC μιλάνε στον οπαδό των KISS με τα δυναμικά riff τους στο “R U ready 2 rock” και “Godzilla” αλλά και στον τριπαρισμένο Νεοϋορκέζο alternative rocker με το “I love the night”, που την ίδια στιγμή φλερτάρει ξεδιάντροπα με την κολλητική μελωδία του με το FM ραδιόφωνο. Χρόνια πριν η Ιαπωνική κουλτούρα γίνει του συρμού και η Ιαπωνική κόμικ κουλτούρα αγγίξει τους Δυτικούς, τα παλικάρια από το Long Island ξεχνάνε τις κολεγιακές καταβολές τους και δημιουργούν μια ιστορία αστικού τρόμου, με ήρωα την μεταλλαγμένη σαύρα με το όνομα “Godzilla”. 10000 τυχεροί θυμούνται, την εισαγωγή του «τρομαγμένου» Bloom στη «Λεωφόρο» το 1987, όταν μας ενημέρωνε για τον κίνδυνο που έρχεται να διαλύσει την Αθήνα και στο ρεφρέν ούρλιαζε “Athens, go go Godzilla”.
Οι αναζητήσεις του σχήματος δεν περιορίζονται στα γνωστά τραγούδια, τα μελωδικά και ταξιδιάρικα “Fireworks”, “Goin’ through motions”, το κλασικό heavy biker rock του “Golden age of leather”, είναι απόδειξη, ότι εκείνη την εποχή τα άλμπουμ ήταν γεμάτα μουσική και όχι γεμίσματα. Στο “Nosferatu” ο σκοτεινός άρχοντας της νύχτας επανέρχεται στο προσκήνιο, για ένα σχήμα που πάντα τον συμπαθούσε. Όλα τα μέλη συμμετέχουν στη σύνθεση και η κιθαριστική δουλειά των Roeser/Bloom είναι για σεμινάριο, μετακινούμενη με άνεση ανάμεσα στα ογκώδη proto metal riff του “Godzilla” στις AOR μελωδικές γραμμές του “I love the night”. Τα φωνητικά όπως πάντα, είναι άλλο ένα δυνατό σημείο.
Πολυφωνικά δεύτερα, μελωδία και σκληρότητα και χρωματισμοί, που μόνο ο Ronnie James Dio συναγωνίζεται. Το άλμπουμ περιέχει τα πάντα , pop ευαισθησίες και μεταλλικές ιστορίες τρόμου και φαντασίας, από δύο από τα πιο χρυσά λαρύγγια του rock, όχι μόνο του metal τους Bloom και Roeser.
Τα κλασικά άλμπουμ φαίνονται από το πόσα τραγούδια ενσωματώνονται στα setlist με την πάροδο των ετών και το συγκεκριμένο είναι μόνιμος τροφοδότης με δύο έως τρία τραγούδια καμιά φορά και τέσσερα του αιώνια μεταβαλλόμενου συναυλιακού setlist των BOC. Αν έπρεπε να έχετε ελάχιστα άλμπουμ από την πλούσια δισκογραφία των BOC, ας πούμε τρία , το ένα εξ αυτών πρέπει να είναι το “Spectres’ . Μελωδία σε συνδυασμό με riff που κολλάνε στο μυαλό, πιο γρήγορα και από την μπάλα στα πόδια του Μέσι, δίνουν ένα άλμπουμ που οριοθέτησε τον όρο «σκεπτόμενο» metal , συνδυάζοντας την ευαισθησία με την σκληρότητα του μεταλλικού ήχου, όπως δεν είχε κάνει ως τότε κανείς και οδηγώντας τον συνθετικό οίστρο του AOF σε νέα καλλιτεχνικά ύψη. Σχήματα όπως οι GHOST κοιμούνται σκεπτόμενοι τέτοια άλμπουμ και προσπαθώντας να «αντιγράψουν» τον τρόπο σκέψης των BOC, με αποτελέσματα, που συχνά τους λείπει η μαγεία που δημιουργούν οι Bloom, Roeser, Bouchard. Μια τριπλέτα που λίγοι θα μπορούσαν να δείξουν μέσα στα χρόνια αντίστοιχη συνθετική επιτυχία με την δική της.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
