a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The American way” – SACRED REICH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bill Metoyer
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Phil Rind – Mπάσο/φωνητικά
Jason Rainey – Ρυθμική κιθάρα
Wiley Arnett – Lead κιθάρα
Greg Hall – Τύμπανα
SACRED REICH και πώρωση είχαν γίνει αλληλένδετα συνώνυμα από την κυκλοφορία του κολοσσιαίου “Ignorance” το 1987. Το συγκρότημα έβλεπε τη δημοτικότητα του να αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς και θέλοντας να εκμεταλλευτεί αυτό το θόρυβο, κυκλοφόρησε το EP “Surf Nicaragua” το 1988 και το live EP “Alive at the Dynamo” το 1989. Τα live EP ήταν προσφιλής συνήθεια των συγκροτημάτων ειδικά στο thrash τότε, καθώς εκτός ότι κρατούσαν το όνομα στην επικαιρότητα, έδειχναν και τις ζωντανές επιδόσεις κάθε συγκροτήματος, σε ένα κόσμο που ακόμα διψούσε για thrash, παρά την άνοδο του death metal. Παρόλα αυτά, οι SACRED REICH είχαν μείνει 2μιση χρόνια χωρίς δίσκο και αυτό έκανε τον κόσμο να αδημονεί ακόμα περισσότερο. Το συγκρότημα γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν μπορούσε να ξεπεράσει το “Ignorance” (ποιος θα μπορούσε μεταξύ μας;), έκανε τη μετάβαση από το “Surf Nicaragua” ήδη σε πιο βατό και heavy υλικό και αυτό βρήκε την τέλεια έκφρασή του στο δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ που τελικά (δείτε πιο κάτω γιατί λέμε τελικά) ονομάστηκε “The American way” και κυκλοφόρησε στις 15 Μαΐου του 1990. 30 χρόνια πριν, οι SACRED REICH σόκαραν τον κόσμο με ένα από τα πλέον αγαπητά άλμπουμ όλων των μεταλλάδων, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε και μέχρι και σήμερα.
Το “The American way” δεν προσπάθησε να επαναλάβει τους φρενήρεις ρυθμούς του “Ignorance” κι αυτή την in your face επίθεση που είχε κάνει και τους στρυφνότερους όλων –με μπροστάρη τον ίδιο τον Kerry King των SLAYER- να παραδεχτούν ότι ήταν το next big thing όχι μόνο του thrash, αλλά και όλου του μεταλλικού ήχου. Το δεύτερο άλμπουμ τους ήταν προφανές ότι έβαζε ρότα για φόρμες αρκετά βαριές, με τις ταχύτητες να παραμένουν σε σημεία αρκετά γρήγορες, αλλά είχαν πολύ mid-tempo έκφραση και ξεκάθαρα ήθελαν να δείξουν ότι είχαν βελτιωθεί σαν παίχτες και μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα από το απλά να παίξουν πολύ γρήγορα και δολοφονικά. Έτσι στα μόλις 8 κομμάτια και 35μιση λεπτά διάρκειας του, το “The American way” προσφέρει ένα βαρύτατο σύνολο όπου κυριαρχούν οι ξυραφένιες ρυθμικές κιθάρες του –συγχωρεμένου πλέον- Jason Rainey, τα καταπληκτικά τύμπανα του μάστορα Greg Hall (ο οποίος σε παλιότερες δηλώσεις του έλεγε «ο κόσμος έχει ήδη ένα Dave Lombardo, δεν μπορώ και δεν υπάρχει λόγος να τον κοπιάρω, θα παίξω όπως μπορώ από την καρδιά μου και σε όποιον αρέσει»), οι κορυφαίες σολάρες του Wiley Arnett και φυσικά η αέναη φωνάρα του Phil Rind που είναι ο κύριος συνθέτης, έχοντας γράψει και όλους τους στίχους.
Το “The American way” είχε δύο πολιορκητικούς κριούς μέσα του που μέχρι και σήμερα προκαλούν το ίδιο σοκ και δέος, το καθένα με τον τρόπο του. Αρχικά το ομότιτλο κομμάτι, οι στίχοι του οποίου κατακεραυνώνουν όλο τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής και δικαιοσύνης. Ήδη το εξώφυλλο με το Άγαλμα της Ελευθερίας σχεδόν να κλαίει και τα χέρια που ξεπροβάλλουν από την κορυφή του να έχουν κρυφά μηνύματα, είχε κάνει αίσθηση, ενώ στο ρεφρέν το σημείο “A capitalit’s democracy, no one said that freedom’s free, Lady Liberty rots away, no truth, no justice, the American way” έγινε όχι απλά σλόγκαν αλλά μότο ζωής σε πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που στους στίχους των (πάντα πολιτικά ανήσυχων) SACRED REICH έβλεπαν την αλήθεια να ξετυλίγεται με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Το βίντεο κλιπ που γυρίστηκε για το συγκεκριμένο κομμάτι, έδωσε απίστευτη ώθηση στο δίσκο και το συγκρότημα γενικότερα, με το MTV να το έχει σε συνεχή ροή και με τις πωλήσεις του δίσκου να αυξάνονται σε θεαματικό βαθμό για thrash άλμπουμ και ειδικά με τους στίχους που έθιγαν ευαίσθητα θέματα. Μιλώντας για ευαίσθητα θέματα, εδώ έρχεται η δεύτερη και σημαντικότερη μεγάλη στιγμή του δίσκου, ένας ύμνος ζωής στο άκουσμα του “Who’s to blame”.
Ένα κομμάτι που θίγει την παραμέληση από πλευράς οικογένειας των παιδιών που παίρνουν ένα διαφορετικό δρόμο στη ζωή τους ως περιθωριοποίηση, είτε λόγω της μουσικής που ακούνε, είτε επειδή δεν του δώσανε τη σημασία οι ίδιοι οι γονείς. Το κομμάτι στιχουργικά είναι μαστίγιο στις ανοιχτές πληγές των ενδοοικογενειακών θυμάτων, ενώ είναι άμεσα ευθεία η παραπομπή και στην υπόθεση που είχαν μπλεχτεί δικαστικά οι JUDAS PRIEST και τελικά βγήκαν νικητές (“All that stuff is evil, Ozzy, Judas Priest, there’s backwards messages in that stuff that leads you to the beast”). Αλήθειες που πονούσανε και έστριβαν το μαχαίρι σε μια κοινωνία που ερχόταν αντιμέτωπη με στιχουργικό περιεχόμενο που δεν ήταν έτοιμη να αντικρούσει (χώρια ότι στο ομότιτλο κλιπ «μαυρίζουν» τον Reagan με τρόπο που θα μπορούσε να τους προκαλέσει μεγάλους μπελάδες). Όπως έλεγαν πολλοί χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου, «Οι SACRED REICH μιλούσαν σωστά περί πολιτικής πολύ πριν αυτό γίνει μόδα από τους RAGE AGAINST THE MACHINE” χωρίς να έχουν άδικο. Το δε “Who’s to blame” έγινε απανταχού ύμνος όλων των κατηγοριών οπαδών, καθώς παρά την αργή αρχή του, οι στίχοι έγιναν τόσο μεγάλη ταύτιση από γενιές ολόκληρες, ενώ στο ξέσπασμα του κομματιού έχω δει μερικές από τις πιο ακραίες αντιδράσεις στη ζωή μου.
Ο δίσκος περιείχε δυναμίτες όπως το εναρκτήριο “Love…hate”, το αχώριστο τρίδυμο “The way it is”/”Crimes against humanity”/”State of emergency”, το θρασαριστό “I don’t know” και σε επίδειξη αντικομπλεξικής λογικής, το funk “31 flavors” που εμμέσως πλην σαφώς στιχουργικά προέτρεπε τους πάντες να μην είναι κολλημένοι (με αναφορά σε MR. BUNGLE πριν καν κυκλοφορήσουν τον δίσκο παρακαλώ). Γινόταν μεν αντιληπτό ότι η σχέση των SACRED REICH με το thrash είχε αρχίσει να απομακρύνεται αισθητά, ενώ ελλείψει ταχύτητας, η ωριμότητα και ευθεία προσέγγιση του δίσκου κέρδισε πάμπολλους οπαδούς και συνολικά είναι ένα από τα πλέον λατρεμένα άλμπουμ ακόμα και σε ακροατές του όχι τόσο ακραίου ήχου, ενώ μέχρι και οι ούγκανοι κάφροι σέβονται και το έχουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους (αλήθεια, υπάρχει δισκοθήκη χωρίς το “The American way”; είναι δυνατόν να ισχύει αυτό;)… Οι SACRED REICH για τελευταία φορά κοίταξαν τον κόσμο από την κορυφή, η ανεκδιήγητη τεμπελιά τους και το χαμένο momentum οδήγησαν σε άλλους δύο δίσκους πάλι με 3 χρόνια κενό ενδιάμεσα (“Independent” 1993, “Heal” 1996), ενώ ήρθε και η διάλυση τους το 2000 για να επιβεβαιώσει ότι έκαναν πολλά πράγματα λάθος κι έχασαν χρυσή ευκαιρία να θεωρούνται κατά πολύ ανώτεροι κι επιδραστικοί από το πόσο ήδη είναι…
Did you know that:
– O αρχικός τίτλος του δίσκου ήταν “Crimes against humanity” και μάλιστα εξώφυλλο του δίσκου θα ήταν το πανέμορφο οπισθόφυλλο με την μασκώτ OD σε περίοπτη θέση. Ο τίτλος και το εξώφυλλο άλλαξαν, αλλά στο συγκρότημα άρεσε τόσο πολύ το σχέδιο που τελικά έγινε το ιστορικό πλέον οπισθόφυλλο, το οποίο και κόσμησε επίσης κλασικά μπλουζάκια τους.
– Ο δίσκος είχε άμεση επιτυχία με αρκετές πωλήσεις, ενώ σκαρφάλωσε στο νούμερο 153 του Billboard 200.
– To oμότιτλο κομμάτι μπορεί να ακουστεί και στην ταινία “Encino Man” του 1992.
– O Phil Rind δήλωνε –λες και ήξερε τι θα συμβεί- για την κατεύθυνση του δίσκου: «Προσπαθήσαμε να επεκτείνουμε τους ορίζοντες μας, μένοντας πιστοί στις ρίζες μας. Κάποιοι θα εκτιμήσουν τις αλλαγές και κάποιοι… ας πούμε ότι θα θέλανε ένα “Ignorance” part 2».
Άγγελος Κατσούρας
