ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Erase the slate” – DOKKEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΙΑ: SPV/Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dokken
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Don Dokken
Κιθάρες – Reb Beach
Μπάσο – Jeff Pilson
Τύμπανα – Mick Brown
Είκοσι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που ο συμπαθέστατος Don Dokken κυκλοφόρησε την έβδομη στούντιο δουλειά του. Μία δουλειά η οποία διαδεχόταν το ανεκδιήγητο “Shadow life” του 1997. Το ζητούμενο για τον τραγουδιστή ήταν να επιστρέψει στα «μεγάλα σαλόνια». Τα κατάφερε; Σε καμία περίπτωση.
Από τη στιγμή που έφυγε o George Lynch από το συγκρότημα, η μπάντα δεν ήταν ποτέ η ίδια. Τα 80’s είχαν φύγει ανεπιστρεπτί και ο τραγουδιστής προσπαθούσε με κάθε τρόπο να δημιουργήσει έναν δίσκο που θα «μιλούσε» στους οπαδούς της μπάντας. Θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό του συγκροτήματος. Και ως τέτοιος θα αξιολογήσω τον εν λόγω δίσκο.
Το “Erase the slate” δεν είναι τόσο κακό άλμπουμ όσο συνηθίζεται να λέγεται. Τα τραγούδια είναι αρκετά καλά δομημένα και αρκετά πιο heavy σε σχέση με τον προκάτοχό του. Σε αυτό συνέβαλε πολύ ο ήχος του νεοφερμένου Reb Beach, ο οποίος από τις πρώτες νότες άφησε το στίγμα του. Σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να γίνει «κόπια» του George Lynch και αυτό είναι υπέρ του. Προσπάθησε να ακούγεται σαν τα κλασσικά άλμπουμ της μπάντας αλλά και να δώσει νέα πράγματα στο παίξιμο του συγκροτήματος και τα κατάφερα μία χαρά.
Η αλήθεια είναι πως η απουσία του μεγάλου κιθαρίστα δεν φάνηκε. Η υπόλοιπη μπάντα στέκεται αρκετά καλά, σχεδόν άψογα, στα μέρη της μουσικής που της αναλογούν. Ο Mick Brown έχει το groove το οποίο χρειάζεται ενώ ο τιτάνας Jeff Pilson μας δείχνει γιατί ανήκει στους κορυφαίους του χώρου, ειδικά με την εισαγωγή στο “Voice of the soul”. Και φυσικά, η φωνή του Dokken είναι εκεί. Ακμαία ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, δεν είχε φτάσει στα τραγικά σημερινά δεδομένα.
Οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας το γουστάρουν αρκετά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Για να βάλω και λίγο τα πράγματα στη θέση τους, το “Erase the slate” δεν έδωσε τίποτα στο συγκρότημα. Χαμηλές πωλήσεις και η μίξη της μουσικής του Seattle με το hard rock χωρίζει τον δίσκο στα δύο. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν είναι “Shadow life”. Τούτο εδώ το δισκάκι ακούγεται, και ακούγεται ευχάριστα. Στην τελική είναι ένας δίσκος που μας χάρισε τουλάχιστον δύο κομματάρες, τα “In your honor” που προσπαθεί να ακουστεί σαν DEF LEPPARD των 90’s και το ομώνυμο τραγούδι με το δυναμικό του ρεφραίν. Ωραίο φρεσκάρισμα ήταν αυτό, καθώς είχα πολλά χρόνια να τον ακούσω τον δίσκο. Για κοπιάστε!
Did you know that:
– Είναι το μοναδικό άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο Reb Beach και το τελευταίο του Jeff Pilson με τη μπάντα.
– Τα φωνητικά στο “Crazy Mary goes round” τα έχει αναλάβει ο Mick Brown.
– H ιαπωνική έκδοση του δίσκου είχε επιπλέον δύο τραγούδια, τα “Upon your lips” και “Sign of times”.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
