a
ΜΠΑΝΤΑ: THE GATHERING
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Nighttime Birds”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Siggi Bemm, The Gathering
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Anneke van Giersbergen – φωνητικά
Rene Rutten – κιθάρα, φλάουτο
Jelmer Wiersma – κιθάρα
Hans Rutten – drums
Hugo Prinsen Geerligs–μπάσο
Frank Boeijen – πλήκτρα
Αχ Anneke!
Δύο χρόνια πριν το ευλογημένο τούτο άλμπουμ, οι Ολλανδοί THE GATHERING είχαν πρωτοδείξει για τα καλά τα δόντια τους, με την κυκλοφορία του (επίσης υπερ-ευλογημένου) “Mandylion”, στο οποίο μας παρουσίασαν την άγνωστη τότε Anneke van Giersbergen στα φωνητικά, αλλά και ένα doom-y μεν, αλλά πιο μελωδικό και ταξιδιάρικο ύφος, χωρίς brutal φωνητικά. Το «πείραμα» πέτυχε και για πρώτη φορά στην μέχρι τότε καριέρα τους, κυκλοφορούν δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ με τον ίδιο άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο, και φυσικά πολύ σοφά έπραξαν!
Το “Mandylion” είχε στρώσει ήδη το δρόμο. Πρώτο άλμπουμ μέσω της Century Media, πωλήσεις που ξεπέρασαν τις 130.000 κόπιες στην Ευρώπη και παρουσία στο (τιτάνιο τότε) Dynamo Open Air festival και στο Pinkpop, είναι γεγονότα που μεγάλωσαν κατά πολύ το όνομά τους στη metal σκηνή. Όμως η μπάντα δεν έκατσε εκεί φυσικά.
Τον Μάιο του 1997 λοιπόν, βγαίνει στα ράφια των δισκοπωλείων το τέταρτο άλμπουμ των THE GATHERING, ονόματι “Nighttime birds”, ένα άλμπουμ που από τη μία ακολουθεί ευλαβικά το ποιοτικό μεγαλείο του “Mandylion”, από την άλλη όμως, παρουσιάζει και τα πρώτα σημάδια της νέας αλλαγής στον ήχο τους, που θα αποτυπωθεί πλήρως στο επίσης υπέροχο και συνάμα υποτιμημένο ίσως “How to measure a planet”.
Το doom στοιχείο παραμένει και εδώ σημαντικότατο για τη μουσική τους, όμως η μπάντα αρχίζει και κινείται και σε πιο alternative φόρμες, ενώ τα ελαφρώς progressive περάσματα και στοιχεία στον ήχο τους κάνουν επίσης την εμφάνισή τους δειλά-δειλά. Εδώ η Anneke έχει ακόμη περισσότερο «αέρα» για να μαγέψει με τη φωνή της, έχει πάρει ήδη το κολάι που λέμε και μας δίνει μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές ερμηνείες της σε άσματα όπως το “Nighttime birds”, το “Kevin’s telescope”, το “Shrink”, αλλά και το “The earth is my witness”. Μιλάμε στην ουσία για ένα δίσκο που είναι μεν ξαδερφάκι του “Mandylion”, όμως έχει και το δικό του ηχόχρωμα και φυσικά τη δική του δυναμική. Πούλησε βέβαια αισθητά λιγότερα απ’ ότι ο προκάτοχός του (κάπου στις 90.000), όμως στο μυαλό των οπαδών του σχήματος, είναι σχεδόν ισάξιο και φυσικά στις κορυφαίες θέσεις της λίστας με τα καλύτερά τους. Μόνο και μόνο για τα 4 τελευταία κομμάτια του, το άλμπουμ μπορεί να θεωρείται κορυφαίο! Όμως δεν υστερεί και σε κανένα από τα υπόλοιπα.
Πέραν των συνθέσεων που είναι μία και μία, η παραγωγή του δίσκου είναι επίσης εξαιρετική. Ογκώδης, οργανική και με χώρο για όλα τα όργανα να δημιουργήσουν τον περίεργο και πανέμορφο ταυτόχρονα καμβά όπου η Anneke έχει όλα τα συστατικά για να δημιουργήσει ένα αριστούργημα.
Μία μπάντα που συνεχώς προκαλούσε τον εαυτό της, την εποχή που καθιέρωνε το lineup με το οποίο δημιούργησε τα αριστουργήματά της και βρισκόταν σε ένα συνθετικό οίστρο που φυσικά κάποια στιγμή θα τελείωνε (σε αυτό το βαθμό), κάτι απολύτως λογικό. Στην χρυσή εποχή των συγκροτημάτων με γυναικεία φωνητικά (ποιοτικά τουλάχιστον, όχι εμπορικά), οι THE GATHERING ήταν στην Αγία Τριάδα και πως να μην είναι με δίσκους σαν αυτόν;
Did you know that:
· Στους στίχους του “Nighttime birds”, υπάρχει και αναφορά στην ταινία “Willy Wonka & the Chocolate Factory”.
· Στο κομμάτι “Nighttime birds” και πάλι, στο μεσαίο ατμοσφαιρικό σημείο, υπάρχει ένα sample Ινδικής κλασικής μουσικής, το οποίο μπορεί να ακούσει κάποιος και αν επισκεφθεί το Ολλανδικό θεματικό πάρκο Efteling και δει το παραμύθι “The Flying Fakir”.
· Πριν το δίσκο, η μπάντα είχε κυκλοφορήσει ένα single για το κομμάτι “The May song”, στο οποίο υπήρχαν δύο εκδόσεις του κομματιού (radio και κανονική), το “The earth is my witness” σε edit-αρισμένη έκδοση, αλλά και μία εκτέλεση του “Strange machines” με τη χρήση της Metropool Orchestra, ηχογραφημένη live το 1996 στο Paradiso του Amsterdam.
· Το Σεπτέμβριο του 1997, κυκλοφόρησε το single “Kevin’s telescope”, όπου πέραν του ομότιτλου κομματιού, είχαμε τη διασκευή στο “In power we entrust the love advocated” των DEAD CAN DANCE, την οποία απολαύσαμε και στο tribute “The lotus eaters”.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
